ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2 ขึ้นไปยังที่เกิดเหตุ
เด็กๆ ได้ทานไอศครีมที่มีคนนำมาแจกระหว่างที่เดินไปยังจุดหมาย ใจกลางเมืองกีฟเฟ่นนั่นเอง กีฟเฟ่นเป็นเมืองที่ไม่ค่อยมีคนอยู่หนาแน่นนัก จุดเด่นของเมืองนี้คือหอคอยที่สูงตระหง่าอยู่ ณ กลางเมือง มีสถานที่เปลี่ยนอาชีพเป็นพวกพ่อมด วิสาดรึเมจ
“ท่านคริสโตเฟอร์ รอยอล์มินิเคท ที่15 คะ เราจะไปที่ไหนกันแน่คะ” มาริรีนถาม
“เรียกว่าคริสเฉยๆ ก็ได้ เราจะไปที่ๆ เจ้านั่นถูกปราบเมื่อ40 ปีก่อน” คริสพูดแล้วยิ้ม
“โห งั้นตอนนั้นคุณคริสคงหล่อมากๆ และหนุ่มมากด้วยนะครับ” ไคต์พูดขึ้น
“ตอนนั้นชั้นอายุ 16 เองนะ” คริสกล่าวก่อนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห๋ “ตอนนั้นชั้นหนีออกจากวังมา”
“โห~!” ไคต์ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น “เล่าให้ฟังหน่อยซิครับ คุณคริส”
“เล่าให้ฟังอยู่แล้วน่า” คริสหัวเราชอบใจ
“อ๊ะ นั่นอาจารย์กอร์ริกหอบอะไรมาคะ” เด็กสาวถามพลางชี้อาจารย์ที่ตัวเองปลื้ม
“นี่เป็นน้ำผลไม้แบบต่างๆ ครับ เลือกได้ตามสบาย” ชายหนุ่มกล่าวตอบ “ผมซื้อมาจากร้านโชว์ห่วยตรงนั้นครับ”
“เด็กๆ ดื่มเอาแรงละกัน” คริสยิ้ม “เรากำลังจะขึ้นไปที่ชั้นบนสุดของหอคอยกลางเมืองกีฟเฟ่นนะ”
“เห!” เด็กชายโห่ “ไม่เอาง่ะ เดวไคต์เมื่อตายเลย” ไคต์ส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ถ้างั้นก็รอตรงนี้ เดี๋ยวชั้นจะเล่าเรื่องตอนหนีจากวังข้างบน ตกเย็นจะลงมา” คริสยิ้ม …. อีกแล้ว …. เหอๆๆ
“แล้วทำไมต้องไปเล่าข้างบนล่ะครับ” ไคต์สงสัย
“เพราะข้างบนนั้นเป็นสถานที่ๆ เกิดเหตุการณ์สำคัญตอนชั้นหนีออกจากวังไงล่ะ” คริสอธิบายโดยที่เด็กๆ ฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ไคต์ไม่ไปก็มาเสียเที่ยวเลยซินะ” มาริรีนยิ้ม
“…ชิ! ผมไปก็ได้” ไคต์จนมุมจึงต้องไปเพราะความสนใจของตนเอง
“เด็กคนนั้นไม่ต้องการเดินขึ้นไปซินะครับ” เสียงลึกลับกล่าวขึ้นมา ผู้ใหญ่ทั้งสองตกใจ ที่แท้ก็วิสาทหนุ่มคนนึง
“ใช่แล้วครับ มันสูงนี่นา” เด็กชายพูดตามที่ตนคิด
“ไคต์!!” กอร์ริกปรามเด็กชายแบบที่ตนไม่เคยทำมาก่อน “อย่าพูดกับคนแปลกหน้า”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” วิสาทหนุ่มยิ้ม “ผมแค่อยากจะช่วย”
“ดีครับๆ” “ไคต์ อาจารย์กอร์ริกก็ว่าไปแล้วนะ!”
ระหว่างที่เด็กๆเริ่มตีกัน วิสาทหนุ่มก็ฉวยโอกาสนี้ร่ายเวทใส่ไคต์
“พลังวิญญาณจากยมโลก จงมอบพลังให้ข้า ให้ข้าสมดั่งใจหวัง Soul Strike!!” แล้วพลังวิญญาณก็ดันไคต์ขึ้นไปตามบันไดหอคอย
“ไคต์~!!” อาจารย์หนุ่มตกใจทำท่าจะวิ่งตาม “วิ่งตามไปจะไม่ทันการณ์นะครับ” แล้ววิสาทหนุ่มจึงร่ายเวทใส่กอร์ริกด้วย
“เอ่อ….ชั้นขอเดินนะ” คริสทำเสียงให้น่าเกรงขาม
“งั้นแม่หนูน้อยล่ะ” วิสาทหนุ่มตั้งท่าร่ายเวทย์
“หนูขอผ่านคะ เดินเองดีกว่า จะได้ชมวิวรอบเมือวด้วยระหว่างเดิน” มาริรีนพูดตามความคิดตน
“งั้นก็ลาก่อนครับ” วิสาทหนุ่มกล่าวแล้วโค้งให้เด็กสาวแล้วให้ของบางอย่างในมือมาริรีน เธอก้มดูของในมือ
“ไม้กางเขน… ไม้กางเขนนี่สวยจัง พี่ไปได้มาจากไหน….อ๊ะ” มาริรีนเงยหน้ามาก็มองหาวิสาทหนุ่มไม่เจอแล้ว
“หายไปท่ามกลางฝูงคนแล้ว” คริสกล่าว “เราไปกันเถอะ ไม่รู้พวกที่นำไปเป็นยังไงบ้าง”
“อา…ค่ะ” มาริรีนรับคำแล้วเริ่มก้าวขึ้นบันได…
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
หลังจากที่ปลุกหนุ่มๆ ที่นำมาก่อนได้ทั้งสี่ก็เข้าในชั้นบนสุด “นี่มัน…..ห้องสมุดนีคะ?” มาริรีนเอ่ยเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
“สมัยก่อนเป็นห้องของผู้บังคับการณ์ประจำหน่วยปราบปรามDopplegangerที่ตั้งขึ้นมาเฉพาะการณ์” คริสอธิบายพลางสำรวจความเปลี่ยนแปลง
“ว้าว!!” ไคต์ร้องลั่น
“เรามาเพราะว่ามาริรีนต้องการเรียนรู้ประวัติศาสตร์นอกสถานที่โดยเลือกเรื่องที่ Doppleganger กำลังอาละวาดครับ” กอร์ริกเริ่มบทสนทนา “และผมก็จำไม่ผิดว่าท่านคริสได้เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ช่วยกรุณาเล่าประสปการณ์ของท่านให้เด็กๆ ฟังด้วยนะครับ”
คริสมองเด็กๆ และครูหนุ่มด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป เขามองด้วยแววตาที่เศร้า “โศกนาถกรรมนั่น….ทั้งหมด….ชั้นเองมีส่วนทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่”
เด็กๆ ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ “เรื่องมีอยู่ว่า……….”
จบตอนที่2
“ท่านคริสโตเฟอร์ รอยอล์มินิเคท ที่15 คะ เราจะไปที่ไหนกันแน่คะ” มาริรีนถาม
“เรียกว่าคริสเฉยๆ ก็ได้ เราจะไปที่ๆ เจ้านั่นถูกปราบเมื่อ40 ปีก่อน” คริสพูดแล้วยิ้ม
“โห งั้นตอนนั้นคุณคริสคงหล่อมากๆ และหนุ่มมากด้วยนะครับ” ไคต์พูดขึ้น
“ตอนนั้นชั้นอายุ 16 เองนะ” คริสกล่าวก่อนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห๋ “ตอนนั้นชั้นหนีออกจากวังมา”
“โห~!” ไคต์ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น “เล่าให้ฟังหน่อยซิครับ คุณคริส”
“เล่าให้ฟังอยู่แล้วน่า” คริสหัวเราชอบใจ
“อ๊ะ นั่นอาจารย์กอร์ริกหอบอะไรมาคะ” เด็กสาวถามพลางชี้อาจารย์ที่ตัวเองปลื้ม
“นี่เป็นน้ำผลไม้แบบต่างๆ ครับ เลือกได้ตามสบาย” ชายหนุ่มกล่าวตอบ “ผมซื้อมาจากร้านโชว์ห่วยตรงนั้นครับ”
“เด็กๆ ดื่มเอาแรงละกัน” คริสยิ้ม “เรากำลังจะขึ้นไปที่ชั้นบนสุดของหอคอยกลางเมืองกีฟเฟ่นนะ”
“เห!” เด็กชายโห่ “ไม่เอาง่ะ เดวไคต์เมื่อตายเลย” ไคต์ส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ถ้างั้นก็รอตรงนี้ เดี๋ยวชั้นจะเล่าเรื่องตอนหนีจากวังข้างบน ตกเย็นจะลงมา” คริสยิ้ม …. อีกแล้ว …. เหอๆๆ
“แล้วทำไมต้องไปเล่าข้างบนล่ะครับ” ไคต์สงสัย
“เพราะข้างบนนั้นเป็นสถานที่ๆ เกิดเหตุการณ์สำคัญตอนชั้นหนีออกจากวังไงล่ะ” คริสอธิบายโดยที่เด็กๆ ฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ไคต์ไม่ไปก็มาเสียเที่ยวเลยซินะ” มาริรีนยิ้ม
“…ชิ! ผมไปก็ได้” ไคต์จนมุมจึงต้องไปเพราะความสนใจของตนเอง
“เด็กคนนั้นไม่ต้องการเดินขึ้นไปซินะครับ” เสียงลึกลับกล่าวขึ้นมา ผู้ใหญ่ทั้งสองตกใจ ที่แท้ก็วิสาทหนุ่มคนนึง
“ใช่แล้วครับ มันสูงนี่นา” เด็กชายพูดตามที่ตนคิด
“ไคต์!!” กอร์ริกปรามเด็กชายแบบที่ตนไม่เคยทำมาก่อน “อย่าพูดกับคนแปลกหน้า”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” วิสาทหนุ่มยิ้ม “ผมแค่อยากจะช่วย”
“ดีครับๆ” “ไคต์ อาจารย์กอร์ริกก็ว่าไปแล้วนะ!”
ระหว่างที่เด็กๆเริ่มตีกัน วิสาทหนุ่มก็ฉวยโอกาสนี้ร่ายเวทใส่ไคต์
“พลังวิญญาณจากยมโลก จงมอบพลังให้ข้า ให้ข้าสมดั่งใจหวัง Soul Strike!!” แล้วพลังวิญญาณก็ดันไคต์ขึ้นไปตามบันไดหอคอย
“ไคต์~!!” อาจารย์หนุ่มตกใจทำท่าจะวิ่งตาม “วิ่งตามไปจะไม่ทันการณ์นะครับ” แล้ววิสาทหนุ่มจึงร่ายเวทใส่กอร์ริกด้วย
“เอ่อ….ชั้นขอเดินนะ” คริสทำเสียงให้น่าเกรงขาม
“งั้นแม่หนูน้อยล่ะ” วิสาทหนุ่มตั้งท่าร่ายเวทย์
“หนูขอผ่านคะ เดินเองดีกว่า จะได้ชมวิวรอบเมือวด้วยระหว่างเดิน” มาริรีนพูดตามความคิดตน
“งั้นก็ลาก่อนครับ” วิสาทหนุ่มกล่าวแล้วโค้งให้เด็กสาวแล้วให้ของบางอย่างในมือมาริรีน เธอก้มดูของในมือ
“ไม้กางเขน… ไม้กางเขนนี่สวยจัง พี่ไปได้มาจากไหน….อ๊ะ” มาริรีนเงยหน้ามาก็มองหาวิสาทหนุ่มไม่เจอแล้ว
“หายไปท่ามกลางฝูงคนแล้ว” คริสกล่าว “เราไปกันเถอะ ไม่รู้พวกที่นำไปเป็นยังไงบ้าง”
“อา…ค่ะ” มาริรีนรับคำแล้วเริ่มก้าวขึ้นบันได…
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
หลังจากที่ปลุกหนุ่มๆ ที่นำมาก่อนได้ทั้งสี่ก็เข้าในชั้นบนสุด “นี่มัน…..ห้องสมุดนีคะ?” มาริรีนเอ่ยเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
“สมัยก่อนเป็นห้องของผู้บังคับการณ์ประจำหน่วยปราบปรามDopplegangerที่ตั้งขึ้นมาเฉพาะการณ์” คริสอธิบายพลางสำรวจความเปลี่ยนแปลง
“ว้าว!!” ไคต์ร้องลั่น
“เรามาเพราะว่ามาริรีนต้องการเรียนรู้ประวัติศาสตร์นอกสถานที่โดยเลือกเรื่องที่ Doppleganger กำลังอาละวาดครับ” กอร์ริกเริ่มบทสนทนา “และผมก็จำไม่ผิดว่าท่านคริสได้เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ช่วยกรุณาเล่าประสปการณ์ของท่านให้เด็กๆ ฟังด้วยนะครับ”
คริสมองเด็กๆ และครูหนุ่มด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป เขามองด้วยแววตาที่เศร้า “โศกนาถกรรมนั่น….ทั้งหมด….ชั้นเองมีส่วนทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่”
เด็กๆ ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ “เรื่องมีอยู่ว่า……….”
จบตอนที่2
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น