ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 10 คืนที่นองเลือด
ศพแล้วศพเล่าที่พลีชีพเพื่อปกป้องสาวน้อยแล้วองค์รัชทายาท ไม่ว่าจะทำยังไงก็เห็นแต่ว่าเจ้า DOP. นั้นมีแต่จะอ่อนแรงลงเล็กน้อยเท่านั้น แต่หาบาดแผลตามตัวได้ไม่
แต่ว่าจังหวะและท่าทางการต่อสู้นั้น ดูแล้วสง่างามและหนักหน่วง แววตาที่เย็นชาคู่นั้น ทำให้คนที่ประลองด้วยเสียวสันหลังยิ่งนัก
หนึ่งคน สองคน สามคน…. จนไม่นาน กลายเป็นหลายร้อยชีวิตที่ต้องเสียชีพเพื่อหาทางกำจัดมัน
ไม่ว่าจะเข้าไปสู้ซ้าย-ขวา-หน้า-หลัง ทางไหนๆ มันก็สามารถรับดาบได้อย่างสวยงามและตอกกลับให้ตายในดาบเดียวทุกที
หายคนเริ่มหมดกำลังใจ แต่ว่าหากถอยแม้แต่น้อย องค์รัชทายาทก็คงสั่งให้คนตามตัวไปประหารเป็นแน่
ทุกคนเองก็เห็นว่าเชื้อพระวงศ์ก็มาอยู่ด้วย จึงเป็นบ่อเกิดของกำลังใจอันยิ่งใหญ่
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ภาพนอกหอคอยก็เหลือแต่ คริส และแม่ทัพใหญ่ผู้ซื่อสัตย์กับเพื่อนเล่นตั้งแต่เด็ก…. ราฟ กับพลาติน่า
พลาติน่าเป็นห่วงพ่อและเพื่อน ประจวบกับ ท่าทางของ Dop. ที่ดูเหมือนว่ามันเริ่มอ่อนแรงไปกว่าครึ่ง
พลาติน่าชักดาบแล้ววิ่งออกจากร้านอาหาร เอ๊ย! วิ่งไปยัง Dop. ที่บัดนี้ใบหน้าแสยะยิ้มของมันอ่อนล้าลงมากแล้ว
“Bashhhh!!!!!!” มันรับดาบพลาติน่าได้แต่ทว่า…มันไม่สวนกลับ แต่ปล่อยให้พลาติน่าลงไปกองกับพื้นเบื้องหลังอย่างไม่แยแส พลาติน่านั้นโดนดาบมันเข้าที่ท้องจนขยับตัวไม่ได้
มันหันกลับมาจับดาบเชิงว่ามันพร้อมลุยแล้ว สายตามันจำจ้องไปที่….
“ท่านไหวหรือ…” คริสกล่าวกับราฟ ราฟจ้องมันพลางชักดาบจากฝักมาตั้งท่าแบบของไนท์
พลาติน่าที่ล้มลงไปตะเกียดตะกายพร้อมจะพูดออกมาห้ามผู้เป็น ’พ่อ’ แต่ที่ออกมาจากปากกลับมีแค่เสียงหอบ… เขาไม่ต้องการให้พ่อเขาตาย
ราฟมองหน้าผู้เป็นลูกเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะจับจ้อง มัน ที่ทำให้ทหารตายไปหลายชีวิต
ราฟเดินไปข้างหน้าช้าๆ เพื่อกะระยะไม่ให้คริสโดนลูกหลงแล้วยกมือขึ้นมากระดิกนิ้วเชิงว่าราฟนั้นจะอยู่ตั้งรับ
Dop.มองหน้าราฟอยู่นานก่อนจะตัดสินใจโจมตีราฟ มันวิ่งตรงไปที่ราฟ “Counter Attack!!!” ราฟตะโกน
ได้ผล! แม้เพียงแค่ทำให้Dop.มันมีแผลที่แขนเป็นทางยาวข้างซ้าย
“โธ่! ราฟทำให้มันเจ็บแขนซ้าย แต่ว่ามันถือดาบมือขวานะ” คริสสบถออกมาโดยไม่สนฐานะของเชื้อพระวงศ์เลย
ราฟหันหลังกลับแต่ไม่ทัน ความเร็วของมันที่มีเหนือกว่าฟันโดนหลังของราฟจนราฟกระอัคเลือด
แต่ราฟไม่สนใจบาดแผลจึงสู้กับมันต่อ คราวนี้มันและราฟได้แผลฉกรรณ์ไปคนละจุด แต่ด้วยความสูงอายุราฟจึงหมดสติไปก่อน
“พ่อ!!!” พลาติน่าส่งเสียงเรียกผู้มีพระคุณอย่างเหนื่อยล้า น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลริน พลาติน่าพยายามคลานหาพ่อของเขา มันมองแต่ไม่ทำอะไร
แล้วมันก็หันไปจ้องคริส ก่อนที่จะรู้สึกถึงบางอย่าง
“เคร้งงง~!!!” มันรับดาบของ… ไม่ใช่ใคร ดิคเคิลนั่นเอง
“ท่านดิคเคิล ท่านเมดิสัน มาได้อย่างไร” คริสอุทาน ใช่แล้ว คนที่ตอนนั้นเฝ้าประตูแล้วถามยูคิเรื่องประตูโบสถ์นั่นเอง
“ท่านราฟแจ้งมาเร็วไปที่พรอนเทร่าขอรับ กระผมและท่านเมดิสันจึงรีบมาแค่ 2 คน” ดิคเคิลอธิบายพลางหอบ
มันแสยะยิ้มก่อนจะตรงไปฟันดิคเคิล ผู้ที่แอบทำร้ายตนจากด้านหลัง ดิคเคิ้ลหลบไปทางขวาแล้ว Bash ใส่มันอย่างจัง ทำให้มันมีแผลที่แขนซ้ายเป็นทางยาว ซ้ำรอยแผลเดิมที่ราฟทำไว้
มันโมโหมากจึงBashกลับ ดิคเคิลไม่สามารถหลบได้ทันจึงโดนไปเต็มๆ สลบไปในทันที
“ท่านดิค” คริสตะโกนจนสุดเสียง
เมดิสันเองก็ตกใจไม่ใช่เล่น เพราะดิคเคิลนั้นเก่งรองจากตนในกองทัพเลย เขาจึงเอาดาบมาตั้งท่าไว้ รอแก้แค้นแทนดิคเคิล
ไม่ว่าจะทำยังไง ผลคือทั้ง 2 ได้แผลมา แต่ทางเมดิสันนั้นมักจะได้แผลที่ลึกกว่า การต่อสู้ของคู่นี้ดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง
“Bash!!!” มันและเมดิสันแผดเสียงพร้อมกัน ประกายดาบนั้นทอแสงเจิดจ้าจนไม่มีใครเห็นว่าผลเป็นเช่นไร แล้วดาบเล่มหนึ่งก็กระเด็นออกมา
“นั่นมัน….” พลาติน่าที่ยังคงได้สติอยู่กล่าวพลางหรี่ตา “ด…ดาบของท่านเมดิสัน!!”
แล้วไม่นานเมดิสันก็ได้แผลฉกรรณ์แล้วสลบไปอีกคน
แม้ว่าจะไม่ชนะอย่างเด็ดขาด แต่ตอนนี้มันเองก็สบักสบอมไปทั้งตัว มีแผลลึกอยู่มากมาย ความหวังสุดท้ายตอนนี้ตกอยู่ที่คริส…
“เจ้ามันคนที่ไร้น้ำยาที่อยู่กับยูคิซินะ” มันพูดยั่ว คริสดึงดาบออกแล้วตรงเข้าแทงมัน แต่ว่า…
มันสวนบางอย่างเข้าที่ท้องน้อยคริสจนคริสจุกแล้วสลบไปอีกคน มันใช้ฝักดาบนั่นเอง แต่ก่อนที่คริสจะหมดสติ มันได้กระซิบบางอย่างว่า…
“เจ้าสนิทกับยูคิ ข้าไม่อยากให้เจ้าตาย ไม่อยากให้คนดีๆพวกนี้ตาย”
เมื่อไม่มีคนห้ามมันได้อีกแล้ว Dop.ก็ตรงไปยังยอดของหอคอย
-------------------------------------------------------------
“เฮ้อ!!” ยูคิถอนหายใจพลางบ่นอุบอิบ “ไม่รู้ว่าเจ้าDop. ตายหรือยัง พี่คริสจะเป็นยังไงบ้างนะ…”
“อ..เอ๋” ยูคิหันกลับ บัดนี้เจาDop.ได้อยู่ตรงหน้ายูคิแล้ว “ม…ไม่จริง.. ทุกคนตายหรอ??”
“หึ” Dop.หัวเราะออกมาทำให้ยูคิไม่มีแรงแม้กระดิกนิ้ว “ข้าไม่ฆ่าคนที่เข้าเป็นห่วงหรอก.. ยูน่า”
“เอ๋” ยูคิงงที่มันรูชื่อจริงของเธอ จริงๆเธอไม่ได้ชื่อยูคิ แต่ชื่อยูน่า ยูคิจึงจ้องมันอย่างดีที่สุด “…ม……ไม่จริงน่า….”
----------จบตอน-------- เหอๆ อาจจะสั้นไปหน่อยนะคะ
แต่ว่าจังหวะและท่าทางการต่อสู้นั้น ดูแล้วสง่างามและหนักหน่วง แววตาที่เย็นชาคู่นั้น ทำให้คนที่ประลองด้วยเสียวสันหลังยิ่งนัก
หนึ่งคน สองคน สามคน…. จนไม่นาน กลายเป็นหลายร้อยชีวิตที่ต้องเสียชีพเพื่อหาทางกำจัดมัน
ไม่ว่าจะเข้าไปสู้ซ้าย-ขวา-หน้า-หลัง ทางไหนๆ มันก็สามารถรับดาบได้อย่างสวยงามและตอกกลับให้ตายในดาบเดียวทุกที
หายคนเริ่มหมดกำลังใจ แต่ว่าหากถอยแม้แต่น้อย องค์รัชทายาทก็คงสั่งให้คนตามตัวไปประหารเป็นแน่
ทุกคนเองก็เห็นว่าเชื้อพระวงศ์ก็มาอยู่ด้วย จึงเป็นบ่อเกิดของกำลังใจอันยิ่งใหญ่
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ภาพนอกหอคอยก็เหลือแต่ คริส และแม่ทัพใหญ่ผู้ซื่อสัตย์กับเพื่อนเล่นตั้งแต่เด็ก…. ราฟ กับพลาติน่า
พลาติน่าเป็นห่วงพ่อและเพื่อน ประจวบกับ ท่าทางของ Dop. ที่ดูเหมือนว่ามันเริ่มอ่อนแรงไปกว่าครึ่ง
พลาติน่าชักดาบแล้ววิ่งออกจากร้านอาหาร เอ๊ย! วิ่งไปยัง Dop. ที่บัดนี้ใบหน้าแสยะยิ้มของมันอ่อนล้าลงมากแล้ว
“Bashhhh!!!!!!” มันรับดาบพลาติน่าได้แต่ทว่า…มันไม่สวนกลับ แต่ปล่อยให้พลาติน่าลงไปกองกับพื้นเบื้องหลังอย่างไม่แยแส พลาติน่านั้นโดนดาบมันเข้าที่ท้องจนขยับตัวไม่ได้
มันหันกลับมาจับดาบเชิงว่ามันพร้อมลุยแล้ว สายตามันจำจ้องไปที่….
“ท่านไหวหรือ…” คริสกล่าวกับราฟ ราฟจ้องมันพลางชักดาบจากฝักมาตั้งท่าแบบของไนท์
พลาติน่าที่ล้มลงไปตะเกียดตะกายพร้อมจะพูดออกมาห้ามผู้เป็น ’พ่อ’ แต่ที่ออกมาจากปากกลับมีแค่เสียงหอบ… เขาไม่ต้องการให้พ่อเขาตาย
ราฟมองหน้าผู้เป็นลูกเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะจับจ้อง มัน ที่ทำให้ทหารตายไปหลายชีวิต
ราฟเดินไปข้างหน้าช้าๆ เพื่อกะระยะไม่ให้คริสโดนลูกหลงแล้วยกมือขึ้นมากระดิกนิ้วเชิงว่าราฟนั้นจะอยู่ตั้งรับ
Dop.มองหน้าราฟอยู่นานก่อนจะตัดสินใจโจมตีราฟ มันวิ่งตรงไปที่ราฟ “Counter Attack!!!” ราฟตะโกน
ได้ผล! แม้เพียงแค่ทำให้Dop.มันมีแผลที่แขนเป็นทางยาวข้างซ้าย
“โธ่! ราฟทำให้มันเจ็บแขนซ้าย แต่ว่ามันถือดาบมือขวานะ” คริสสบถออกมาโดยไม่สนฐานะของเชื้อพระวงศ์เลย
ราฟหันหลังกลับแต่ไม่ทัน ความเร็วของมันที่มีเหนือกว่าฟันโดนหลังของราฟจนราฟกระอัคเลือด
แต่ราฟไม่สนใจบาดแผลจึงสู้กับมันต่อ คราวนี้มันและราฟได้แผลฉกรรณ์ไปคนละจุด แต่ด้วยความสูงอายุราฟจึงหมดสติไปก่อน
“พ่อ!!!” พลาติน่าส่งเสียงเรียกผู้มีพระคุณอย่างเหนื่อยล้า น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลริน พลาติน่าพยายามคลานหาพ่อของเขา มันมองแต่ไม่ทำอะไร
แล้วมันก็หันไปจ้องคริส ก่อนที่จะรู้สึกถึงบางอย่าง
“เคร้งงง~!!!” มันรับดาบของ… ไม่ใช่ใคร ดิคเคิลนั่นเอง
“ท่านดิคเคิล ท่านเมดิสัน มาได้อย่างไร” คริสอุทาน ใช่แล้ว คนที่ตอนนั้นเฝ้าประตูแล้วถามยูคิเรื่องประตูโบสถ์นั่นเอง
“ท่านราฟแจ้งมาเร็วไปที่พรอนเทร่าขอรับ กระผมและท่านเมดิสันจึงรีบมาแค่ 2 คน” ดิคเคิลอธิบายพลางหอบ
มันแสยะยิ้มก่อนจะตรงไปฟันดิคเคิล ผู้ที่แอบทำร้ายตนจากด้านหลัง ดิคเคิ้ลหลบไปทางขวาแล้ว Bash ใส่มันอย่างจัง ทำให้มันมีแผลที่แขนซ้ายเป็นทางยาว ซ้ำรอยแผลเดิมที่ราฟทำไว้
มันโมโหมากจึงBashกลับ ดิคเคิลไม่สามารถหลบได้ทันจึงโดนไปเต็มๆ สลบไปในทันที
“ท่านดิค” คริสตะโกนจนสุดเสียง
เมดิสันเองก็ตกใจไม่ใช่เล่น เพราะดิคเคิลนั้นเก่งรองจากตนในกองทัพเลย เขาจึงเอาดาบมาตั้งท่าไว้ รอแก้แค้นแทนดิคเคิล
ไม่ว่าจะทำยังไง ผลคือทั้ง 2 ได้แผลมา แต่ทางเมดิสันนั้นมักจะได้แผลที่ลึกกว่า การต่อสู้ของคู่นี้ดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง
“Bash!!!” มันและเมดิสันแผดเสียงพร้อมกัน ประกายดาบนั้นทอแสงเจิดจ้าจนไม่มีใครเห็นว่าผลเป็นเช่นไร แล้วดาบเล่มหนึ่งก็กระเด็นออกมา
“นั่นมัน….” พลาติน่าที่ยังคงได้สติอยู่กล่าวพลางหรี่ตา “ด…ดาบของท่านเมดิสัน!!”
แล้วไม่นานเมดิสันก็ได้แผลฉกรรณ์แล้วสลบไปอีกคน
แม้ว่าจะไม่ชนะอย่างเด็ดขาด แต่ตอนนี้มันเองก็สบักสบอมไปทั้งตัว มีแผลลึกอยู่มากมาย ความหวังสุดท้ายตอนนี้ตกอยู่ที่คริส…
“เจ้ามันคนที่ไร้น้ำยาที่อยู่กับยูคิซินะ” มันพูดยั่ว คริสดึงดาบออกแล้วตรงเข้าแทงมัน แต่ว่า…
มันสวนบางอย่างเข้าที่ท้องน้อยคริสจนคริสจุกแล้วสลบไปอีกคน มันใช้ฝักดาบนั่นเอง แต่ก่อนที่คริสจะหมดสติ มันได้กระซิบบางอย่างว่า…
“เจ้าสนิทกับยูคิ ข้าไม่อยากให้เจ้าตาย ไม่อยากให้คนดีๆพวกนี้ตาย”
เมื่อไม่มีคนห้ามมันได้อีกแล้ว Dop.ก็ตรงไปยังยอดของหอคอย
-------------------------------------------------------------
“เฮ้อ!!” ยูคิถอนหายใจพลางบ่นอุบอิบ “ไม่รู้ว่าเจ้าDop. ตายหรือยัง พี่คริสจะเป็นยังไงบ้างนะ…”
“อ..เอ๋” ยูคิหันกลับ บัดนี้เจาDop.ได้อยู่ตรงหน้ายูคิแล้ว “ม…ไม่จริง.. ทุกคนตายหรอ??”
“หึ” Dop.หัวเราะออกมาทำให้ยูคิไม่มีแรงแม้กระดิกนิ้ว “ข้าไม่ฆ่าคนที่เข้าเป็นห่วงหรอก.. ยูน่า”
“เอ๋” ยูคิงงที่มันรูชื่อจริงของเธอ จริงๆเธอไม่ได้ชื่อยูคิ แต่ชื่อยูน่า ยูคิจึงจ้องมันอย่างดีที่สุด “…ม……ไม่จริงน่า….”
----------จบตอน-------- เหอๆ อาจจะสั้นไปหน่อยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น