ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การเทศนาของผ.อ.เพน
" รู้สึกเหมือนกับว่า...."
"อยู่ในโรงบาลบ้าใช่มั้ยล่ะ"
โทบินี่มันอ่านความคิดฉันออกทุกประการเลยว่ะ ไปเรียนมาจากสำนักไหนวะเนี่ย
"ช่างมันเหอะยัยลิงกัง ไปเตรียมตัวรับรายงานจากหัวหน้าได้แล้ว" อิทาจิแนะนำ
"นายหาว่าฉันเป็นลิงกังใช่มั้ย...อย่าหวังว่าจะได้รอดนะเฟ้ย!"
ฉันเหวี่ยงอิทาจิสุดแรงม้าไกลไปโพ้นจักรวาลเนบิวล่าทะลุช่องแคบนิวตรอนไปหล่นที่เบอร์มิวดา
"ชอบใช้กำลังซะไม่มี" โทบิพูดและชี้ทางไปยังห้องผู้อำนวยการ
สงสัยคงมีคนอยากโดนซะล่ะมั้งเนี่ย... เก็บกำลังไว้ซ้อมผู้อำนวยการท่าทางจะดีกว่า
ปัง! << เสียงถีบประตูอย่างแรง
"ผีหรือซอมบี้กันแน่ล่ะเฮีย"
"นั่งลง...เดี๋ยวนี้!" เพนเน้นเสียงดุดันแต่มันไม่ทำให้ฉันเกิดปฏิกิริยาใดๆที่ต้องตกใจแม้แต่น้อย
"มีปัญหาอะไรไม่ทราบสาเหตุจึงต้องมายังที่นี่" ฉันถามรวดเดียวจบ
"เธอสร้างความวุ่นวายให้หมู่บ้าน และป่วนเมืองด้วยเอ็ม 79 และฉอดฉอดฉอด"
เพนพูดเทศนาฉันไปอีกหลายชั่วโมงเกินกว่าที่สมองฉันจะรับได้ทำให้เกิดอาการ..หลับ
ผ่านไป 24 ชม.
"เพราะฉะนั้นเธอจึงต้องมาที่นี่" เพนสาธยายจนจบ
"หาว..โอเคไปล่ะ" ฉันลุกออกจากที่นั่งและเดินทะลุกำแพงด้วยความเซ็งจัด
ไม่นึกว่าจะเทศนานานขนาดนี้นะเนี่ย..น่าเบื่อจนไม่มีอะไรจะเบื่ออีกแล้ว
"เป็นไง โดนผ.อ.เทศนาจนหลับใช่มั้ย" โทบิที่ยืนรออยู่ถามเนื่องจากตัวเองก็โดน
"อืม..อยากตายว่ะ แล้วฉันนอนไหนวะ" ฉันถามด้วยความงง
"ห้องฉัน..." โทบิชี้
ชีวิตนี้มันข่างน่าเบื่อ..
"อยู่ในโรงบาลบ้าใช่มั้ยล่ะ"
โทบินี่มันอ่านความคิดฉันออกทุกประการเลยว่ะ ไปเรียนมาจากสำนักไหนวะเนี่ย
"ช่างมันเหอะยัยลิงกัง ไปเตรียมตัวรับรายงานจากหัวหน้าได้แล้ว" อิทาจิแนะนำ
"นายหาว่าฉันเป็นลิงกังใช่มั้ย...อย่าหวังว่าจะได้รอดนะเฟ้ย!"
ฉันเหวี่ยงอิทาจิสุดแรงม้าไกลไปโพ้นจักรวาลเนบิวล่าทะลุช่องแคบนิวตรอนไปหล่นที่เบอร์มิวดา
"ชอบใช้กำลังซะไม่มี" โทบิพูดและชี้ทางไปยังห้องผู้อำนวยการ
สงสัยคงมีคนอยากโดนซะล่ะมั้งเนี่ย... เก็บกำลังไว้ซ้อมผู้อำนวยการท่าทางจะดีกว่า
ปัง! << เสียงถีบประตูอย่างแรง
"ผีหรือซอมบี้กันแน่ล่ะเฮีย"
"นั่งลง...เดี๋ยวนี้!" เพนเน้นเสียงดุดันแต่มันไม่ทำให้ฉันเกิดปฏิกิริยาใดๆที่ต้องตกใจแม้แต่น้อย
"มีปัญหาอะไรไม่ทราบสาเหตุจึงต้องมายังที่นี่" ฉันถามรวดเดียวจบ
"เธอสร้างความวุ่นวายให้หมู่บ้าน และป่วนเมืองด้วยเอ็ม 79 และฉอดฉอดฉอด"
เพนพูดเทศนาฉันไปอีกหลายชั่วโมงเกินกว่าที่สมองฉันจะรับได้ทำให้เกิดอาการ..หลับ
ผ่านไป 24 ชม.
"เพราะฉะนั้นเธอจึงต้องมาที่นี่" เพนสาธยายจนจบ
"หาว..โอเคไปล่ะ" ฉันลุกออกจากที่นั่งและเดินทะลุกำแพงด้วยความเซ็งจัด
ไม่นึกว่าจะเทศนานานขนาดนี้นะเนี่ย..น่าเบื่อจนไม่มีอะไรจะเบื่ออีกแล้ว
"เป็นไง โดนผ.อ.เทศนาจนหลับใช่มั้ย" โทบิที่ยืนรออยู่ถามเนื่องจากตัวเองก็โดน
"อืม..อยากตายว่ะ แล้วฉันนอนไหนวะ" ฉันถามด้วยความงง
"ห้องฉัน..." โทบิชี้
ชีวิตนี้มันข่างน่าเบื่อ..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น