คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : AUTOMATIC FLOWER : system 1
AUTOMATIC FLOWER system 1
พรึบ...พรึบ เสียงเปิดกระดาษและรูปภาพเป็นจำนวนหลายร้อยใบดังไปทั่วห้อง สีหน้าและแววตาของคนที่กำลังจ้องมองปึกกระดาษและกองรูปภาพดูเหมือนจะทะลุลงไปในกระดาษก็ไม่วาย
“นี่ ที่โรงเรียน K มีนักเรียนหน้าตาน่ารักอยู่คนนึง” คังอินพูดขึ้นเผื่อว่าคนที่กำลังจ้องมองกองรูปภาพจะตอบสนองเขากลับมาบ้างไม่ใช่แต่คิดจะสิงรูปภาพใบแล้วใบเล่า
“น่ารัก? นี่คังอินเราต้องการนายแบบไม่ใช่หรอ?” เยซองสงสัย นายแบบในความคิดของเขาต้องดูเท่ มาดแมน มีบุคคลิกที่แข็งเกร่ง แต่ไม่แข็งกร้าว
“อ้าว ก็ผู้ชายน่ารักไง ไม่ได้หรอ?” คังอินมีท่าทีดี้ด้าสุดๆ เหมือนกับว่าจะให้เยซองเลือกความคิดของเขามากกว่าความคิดของตัวเอง
“เหรอ? มิน่าหล่ะนายถึงไม่สนใจใบสมัครพวกนี้เลย” ดูเหมือนว่าเยซองจะไม่ยอมรับข้อเสนอและหัวเสียกับความคิดของคังอิน
“เพราะฉะนั้น... ในฐานะที่นายทำงานอยู่ที่นี้มานาน นายจงไปที่โรงเรียน K แล้วตีสนิทกับเด็กคนนั้นสะ แล้วก็ไปแอบถ่ายรูปมาให้ได้” คังอินพูดพร้อมชี้หน้าเยซอง แบบประมาณว่านี้คือคำสั่ง
“ตีสนิทเพื่อแอบถ่ายรูป จำเป็นต้องทำขนาดนั้นเชียวหรอ?” เยซองสงสัย
“เยซอง นายอยู่ว่างๆ ก็ไปทำสะก็หมดเรื่อง” ซองมินจากที่นั่งเงียบฟังบทสนทนาของทั้งสองคนก็พูดขึ้น
“งั้นตกลงตามนี้” คังอินตัดบทเยซองเพราะรู้ว่าเยซองคงไม่ยอมแน่ๆ
“....”
โรงเรียน K
‘ไปตีสนิทมาให้ได้ แล้วแอบถ่ายรูปมาสักสองสามใบ’ให้ตายเถอะทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ เยซองคิดในใจ เขาก็ยังงงกับตัวเองว่าตอบตกลงที่จะทำงานนี้ตั้งแต่เมื่อไร เยซองมาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว เขาเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบเหมือนกำลังคิดอยู่ว่า ฉันมาทำอะไรที่นี้กันแน่วะ = =
“ไม่เข้าหน้าโรงเรียนดีกว่า” เยซองเดินมาข้างโรงเรียน เขาหยุดตรงกำแพงที่มีเสาไฟฟ้าตั้งอยู่ จากนั้นก็เริ่มปฏิบัติการปีนกำแพงเพื่อเข้าโรงเรียนแทนที่จะเข้าทางประตูหน้า
“ฮึบ.. เอาล่ะเริ่มเก็บข้อมูลได้ แล้วจะรู้ได้ไงว่าใครคือรยออุค” เยซองที่ตอนนี้ปีนกำแพงขึ้นมานั่งอยู่บนขอบกำแพงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ฮัลโหล ดงเฮหรอ นี่ฉันเองนะ ตอนนี้ฉันถึงหน้าโรงเรียนแล้วนะ...”
พลัก!!!
“นี้เราจะปีนกำแพงเข้าไป ช่วยหลบหน่อย”
พลัก!!!!!! ตึ่ง!
“อ๊ะ!? บอกให้หลบแต่ดันกระโดดลงไป ขี้ใจน้อยจังนะ” เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อแต่กวนใช้ได้ ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นคนถีบเยซองให้ล่วงลงไปอยู่กับพื้นเอ่ย
“ใครหรอ?” เด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังตีนกำแพงตามขึ้นมาเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ไม่รู้สิ เด็กโรงเรียนอื่นมั้ง” เด็กหนุ่มหน้าตายียวนตอบแบบปัดๆ
“ทำไมเขาถึงตกลงไปล่ะ?” เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักถามเพื่อนด้วยความสงสัย
“คงเป็นเพราะฉันถีบเขาน่ะ ลงไปดูเขากันเถอะ”
ตุบ!! เด็กหนุ่มทั้งสองกระโดลงจากกำแพงเพื่อที่จะมาดูเยซองที่ตอนนี้นอนไม่ได้สติอยู่กับพื้น
“เฮ้!! ตื่นเร็ว ตื่นเซ่” เด็กหนุ่มที่เป็นคนถีบเยซองกำลังปลุกเยซองให้ตื่น
“เอ๊ะ เหยียบอะไรหน่ะ?” เด็กหนุ่มตัวเล็กสงสัย
“อ๊ะ คิดออกแล้ว” เด็กหนุ่มที่กำลังปลุกเยซองคิดวิธีที่จะปลุกคนที่นอนไม่ได้สติออก
“อ๊ะ เหยียบกล้อง” เด็กหนุ่มตัวเล็ก หาคำตอบของตัวเองได้แล้วว่าเขาเหยียบอะไร
ซ่า~~~~~!!!! น้ำทั้งถังถูกสาดลงบนตัวของเยซองเพื่อเป็นการเรียกสติเขากลับมา นี้คงเป็นวิธีการปลุกที่ดีที่สุดแล้วหล่ะ
พรึบ!!! เยซองสะดุ้ง มีสติกลับคืนมาทันทีที่โดนน้ำสาด
เฮือก !! ดูเหมือนว่าคนที่เอาน้ำมาสาดเยซองจะตกใจอย่างสุดขีด ผิดกับอีกคนที่ยืนทำหน้าตาไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“หวา~~ ตกใจหมดเลย” เด็กหนุ่มที่สาดน้ำใส่เยซอง ทำท่าตกใจ
“ฉันต้องพูดคำนั้นต่างหากหล่ะ” เยซองพูดอย่างหัวเสีย
“ขี้โมโหสะด้วยนะ” เด็กหนุ่มเอ่ย
=________________=;
“....” เยซองเซ็งกับไอเด็กที่ปากดีนี้มาก แต่เขากลับมองเห็นเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักที่ยืนแอบอยู่ข้างหลังไอเด็กปากดีนั้น ‘น่ารักจัง’ เยซองหน้าขึ้นสีทันทีที่สายตาทั้งสองประสานกัน
‘ฮึ้ย! ดันเจอตัวปัญญาเข้าแล้ว’ เยซองคิดในใจ
“เขาโมโหทำไม?” เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักถามเพื่อนด้วยความสงสัย
“คงเป็นเพราะขาดแคลเซียมหน่ะ” เด็กหนุ่มตอบเพื่อน
“เฮ้ย! อะไรกันเนี่ย? ทำไมฉันถึงได้เปียกแบบนี้หล่ะ” เยซองมองสภาพตัวเองที่ตอนนี้เปียกโซกไปหมดทั้งตัว
“เราเหยีบกล้องล่ะ..” เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักบอกกับเยซอง พร้อมกับเอานิ้วชี้มาที่ตัวเอง
“หือ?” เยซองสงสัย
“เราทำอะไรผิดหรือป่าว? เราควรทำยังไงต่อ?” เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักถามเพื่อนด้วยความสงสัย
“ก็ต้องพูดว่า ขอโทษ สิ” เด็กหนุ่มอีกคนบอกเพื่อน
“อืม” เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักรับคำ
“ขอโทษครับไม่ได้ตั้งใจ” เด็กหนุ่มอีกคนสอนเพิ่มเติม”
“เข้าใจแล้ว” เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักเอ่ย
“ขอโทษครับ” เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักถือกล้องที่เขาเหยียบมาหาเยซอง
=____=;
“หน้าตาดี ก็มีประโยชน์ตรงนี้แหละ” เยซองพูดพร้อมกับเบนหน้าหนีสีหน้าที่น่ารักของคนกล่าวขอโทษ
“แล้วที่เอาน้ำราดเขาล่ะ?” เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักถามเพื่อน
“เขาคงไม่โกรธเรื่องนั้นหรอก” เด็กหนุ่มตอบเพื่อนหน้าตาเฉย
“อ๋อหรอ?”
“เรื่องนี้แหละที่ฉันยั้ว” เยซองกำลังโกรธกับความไม่รับผิดชอบของไอเด็กปากดีที่เอาน้ำมาสาดเขา
“ก็แค่อยากทำให้ฟื้น” เด็กหนุ่มบอกเหตุผล(เหรอ?) กับเยซอง
“นายใช่ไหมที่ถีบฉันตกกำแพง” เยซองเริ่มโมโหขึ้นเรื่อยๆ ว่ามันมันก็เถียงกลับ คนหล่อจะบ้าตาย(?)
“เยซอง อยู่นี้เอง” อยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดบทสนทนาระหว่างทั้งสองคน
“อ๊ะ? ทำอะไรหน่ะ?” คนที่อยู่ๆ ก็โผล่มถามต่อ
“ฉันก็อยากถาม” เด็กหนุ่มที่กำลังต่อปากต่อคำกับเยซองยกมือถาม
“แล้วรยออุคมาทำอะไรที่นี้หล่ะ” คนที่โผล่มาเอ่ยถามโจทก์เยซองทั้งสองคน
“มาปีกำแพงเข้าโรงเรียนหน่ะสิ” ไอเด็กปากดีตอบ
“ดงเฮ รยออุค?” เยซองถามคนที่โผล่มาด้วยความสงสัย
“อ๋อ สองคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันเองแหล่ะ” ดงเฮตอบเยซอง
“ใครคือรยออุค?” เยซองถาม
“ทางนี้คือ รยออุค” ดงเฮชี้ไปที่ไอเด็กปากดีที่เถียงเยซองทุกคำ
“อย่ามาชี้หน้าฉันนะ” เด็กปากดีแขวะดงเฮ
“ทางนี้ก รยออุค” ดงเฮชี้ไปที่เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารัก
“รยออุคสองคน?” O___o? เยซองสงสัย
“เราชื่อ คิมรยออุค เขียนแบบนี้” รยออุคเดินมาหาเยซองพร้อมจับมือเยซองขึ้นมาทำท่าเขียนชื่อตัวเองลงบนฝ่ามือของเยซองด้วยท่าทางที่น่ารักบาดใจคนถูกกระทำมาก
“....”
“....”
‘น่าหยิบกล้องมาถ่ายจริงๆ อ๊ะ! พังแล้วหม่อนี้เหยีบ’ เยซองคิดในใจ
“ดงเฮ แล้วไหนรยออุคที่คังอินให้มาหาหล่ะ” เยซองสงสัยว่าคนไหนคือรยออุคของเขากันแน่(?)
“อ๋อ ก็คนนี้แหละ น่ารักเหมือนที่คังอินบอกป่ะหล่ะ?” ดงเฮพูดพรางยิ้มตาหยีให้เยซอง
“ที่จริงแล้วฉันชื่อ โจวคยูฮยอนแหล่ะ แต่ฉันสนิทกับรยออุคมากจนเพื่อนในห้องเรียกฉันว่ารยออุค” ไอเด็กปากดีบอกเยซองพรางยักคิ้วให้เยซองว่าฉันเจ๋งป่ะหล่ะ
“ไอสะเหล่อ” เยซองว่าคยูฮยอน
หมับ!!! เยซองจับมือรยออุคไว้แน่น
-______________- หน้ารยออุค
-/////////- หน้าเยซอง
“เฮ้ย!!! อย่ามาทำอะไรมิดีมิร้ายกับรยออุคนะ” คยูฮยอนดึงรยออุคออกจากเยซองแล้วเอามากอดไว้
“นั้นสิเยซองอย่ามาคิออกุศลกับรยออุคสิ” ดงเฮเสริม
“ฉันไม่ได้คิดอะไรนอกจากถ่ายรูปเฟ้ย” เยซองหัวเสีย
“นั้นสิ ลืมเรื่องงานไปเลย” ดงเฮเอ่ย
“นี่ฉันขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหม?” เยซองถามรยออุค
“อ๋อ อยากเอาไปให้ชนรุ่นหลังดูหล่ะสิ ก็ฉันเป็นสมบัติล้ำค่านี่น่า ฮ่าฮ่าฮ่า” คยูฮยอนหัวเราะเหมือนกับว่าตัวเองสำคัญมาก
“ไอสะเหล่อครั้งที่สอง ฉันไม่ได้ขอแก ฉันขอรยออุค” เยซองเซ็งกับคยูฮยอนมาก
“ฉันเป็นตัวแถมให้ก็ได้ อีกอย่างฉันมีชื่อนะ ไม่ได้ชื่อสะเหล่อ” คยูฮยอนก็เซ็งเยซองไม่แพ้กัน
“แต่... วันนี้คงถ่ายไม่ได้กล้องพัง งั้นเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้แล้วกัน” เยซองบอก
“ถ้างั้นพรุ่งนี้ฉันจะให้นายยืมกล้องนะ” ดงเฮเสนอ
“อื้มก็ดี” เยซองรับข้อเสนอ
“อ๋อ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้านฉันไหม?” ดงเฮเพิ่งเห็นว่าเสื้อผ้าของเยซองเปียกโชก
“ไม่หล่ะที่บ้านฉันก็มี ไว้พรุ่งนี้จะมาใหม่ ไม่ต้องไปส่งนะ” เยซองปฏิเสธความหวังดีของดงเฮ พร้อมกับเดินกลับไป
“เชิญ” คยูฮยอนบอกเยซอง
“กลับคนเดียวได้หรอ? พรุ่งนี้พวกเราจะรอนะ” ดงเฮถามด้วยความเป็นห่วง
เช้าวันรุ่งขึ้น
ก๊อก ก๊อก
“เฮ้ ดงเฮ” เยซองเคาะกระจกหน้าต่างเรียกดงเฮ
ครืดดดดด
“อ้าว เขามาสิ คยูฮยอนกับรยออุคมารออยู่นานแล้วหล่ะ” ดงเฮเปิดหน้าต่างพร้อมเชิญเยซองเข้าห้อง
เดี๋ยวนะเข้าทางหน้าต่าง? พวกแกเป็นพวกเข้าทางประตูไม่เป็นว่างั้น?
“เมื่อวานขอบใจนะ” เยซองขอบใจคยูฮยอนที่ยอมให้ถ่ายรูปรยออุค
“ไม่เป็นไร” คยูอยอนบอก
“คือว่าเรื่องถ่ายรูป?” เยวองไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหน
“เอาไงดีหล่ะ?” คยูฮยอนก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเช่นกัน
“นี่ๆ” รยออุคสะกิดคยูฮยอน
“อะไรหรอ?” คยูฮยอนหันมาถามรยออุคที่นั่งอยู่ข้างๆ
“คยูฮยอนคนนี้คือใครหรอ?” รยออุคทำหน้าสงสัยและชี้ไปที่เยซอง
“...?...”
“ก็เจ้าของกล้องที่รยออุคเหยียบเมื่อวานไง” คยูฮยอนบอกเพื่อเตือนความจำของรยออุค
“อ๋อ กล้อง” รยออุคพอนึกอะไรออกบ้างว่าเยซองเป็นใคร
“นึกออกยัง” คยูฮยอนถาม
“นึกกล้องออก” รยออุคอุคตอบ
“เก่งมาก” คยูฮยอนชมรยออุคที่จำได้บ้างแล้วว่าเยซองคือใคร
“เฮ้ย ฉันสงสัยตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าหมอนี้มันเป็นเอ๋อรึป่าว” เยซองถามดงฮเพราะเขาสงสัยกับท่าที่ การพูดของรยออุค
“จะบ้าเหรอเขาเรียนม.ปลายแล้วนะ แต่จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ผิดเท่าไร” ดงเฮตอบ
“เอ๊ะ!?” เยวองไม่เข้าใจในคำตอบของดงเฮแม้แต่น้อย
“เขาก็แค่เป็นคนที่จำหน้าคนไม่ค่อยได้เท่านั้นแหละ” คยูฮยอนอธิบายให้ฟัง
“จำไม่ได้?” เยซองสงสัย
“ขนาดครูประจำชั้นที่เจอหน้ากันทุกวันยังจำไม่ได้เลย แล้วประสาอะไรกับนายที่เพิ่งเจอเมื่อวาน แต่ว่า.. รยออุคจำฉันได้นะ” คยูฮยอนอธิบายต่อ
“เฮ้ย! แบบนี้จะใช้ชีวิตในโรงเรียนได้ไงเนี่ย?” =________=? เยซองสงสัยหนักเข้าไปอีก
“เป็นไปได้สวยเลยล่ะ เพราะชั้นเรียนของเราเป็นชั้นเรียนพิเศษ เป็นชั้นเรียนที่จัดขึ้นเพื่อรยออุคโดยเฉพาะ” ดงเฮขยายความเสริม
“เพื่อรยออุค?” เยซองเอ่ย
“ใช่ เพื่อรยออุค ผู้อำนวยการโรงเรียนจัดให้ ทำให้ฉันกับคยูฮยอนและรยออุคได้อยู่ห้องเดียวกันมา 6 ปีแล้ว” ดงเฮบอก
“เพื่อไม่ให้รยออุคต้องไปเจอกับเด็กนักเรียนชั้นต่ำอันโหดร้าย รยออุคเป็นเด็กอ่อนต่อโลกไม่ทันคน เพราะงั้นต้องเอาใจใส่เป็นพิเศษ เนอะ” คยูฮยอนพูดพร้อมดึงรยออุคเข้าไปกอดอย่างทะนุถนอม
“ดูแลเหมือนไข่ในหิน” ดงเฮเสริม
“เนอะ” คยูฮยอนก็เออออตาม
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ทั้งสองคนก็หัวเราออกมาพร้อมกัน
“มีอะไรน่าขำงั้นหรอ?? ฟังๆ ดูเหมือนหมอนี้จะเป็นเด็กเอ๋อนะต้องมีคนคอยดูแลใกล้ชิด” เยซองคิดว่ามันเอ๋อทั้งสามคนนั้นแหละ
“ว่าแต่ แบบนี้จะเอามาเป็นนายแบบได้หรอ?” เยซองชักไม่แน่ใจกับรยออุค
“ต้องได้สิ” คยูฮยอนเอ่ย
ก๊อก ก๊อก
ครืดดดดดดดดด
“เยซอง วันนี้ก็มาอีกแล้วหรอ” คยูฮยอนออกมาต้อนรับเยซอง
“มาสิ ก็มันเป็นงานนิ” = =; เยซองเซ็งหน้าคยูฮยอนเหลือเกิน
“อ๋อเหรอ? งั้นเข้ามาก่อนสิ” คยูฮยอนชวนเยซองให้เข้ามาคุยกันในห้อง
“อีกอย่างจริงๆ แล้วก็อยากมาหาทุกวัน เพราะรยออุคจะได้จำฉันได้มันง่ายต่อการทำงานร่วมกัน” เยซองปีนหน้าต่างเข้ามาข้างในห้อง(อีกแล้วไอพวกเข้าทางประตูไม่เป็น)
“ฉันไม่ถามหรอกว่ารยออุคผิดปกติยังไง เอาล่ะวันนี้ไปถ่ายรูปข้างนอกกัน” เยซองพูดต่อ
“ก็เอาสิ แต่ว่าอย่าลืมเล่นกับรยออุคด้วยแล้วกัน” คยูฮยอนบอกเยซอง
“O_o?”
“นี่ ไม่เคยมีใครได้โอกาสนี้เลยนะ โอเคไหม? ถ้านายดูแลเขาดีๆ เขาอาจจะจำหน้านายได้ก็ได้” คยูฮยอนดูเหมือนว่าจะเปิดทางให้เยซองเพื่ออะไรสักอย่าง
“รยออุค เขาชื่อเยซอง จำไว้นะ” คยูฮยอนชี้ไปที่เยซอง
“...”
“ให้จำหรอ?” รยออุคถามเยซอง
-----------------------------------------
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่หลงเข้ามาอ่านอะไรที่ไร้สาระของไรเตอร์..
..ขอบคุณมากๆ นะคะที่หลงเข้ามาอ่าน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรเตอร์
ฝากคอมเม้นทีนะคะว่าดีหรือไม่ดี น่าติดตามไหม หรือควรจะปิดมันไปเลย = =
ถ้ารีดเดอร์อ่านไม่มากไรเตอร์ก็คงไม่อยากทำต่อไป แหะๆ รักนะคะรีดเดอร์
ความคิดเห็น