คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My magic
หลังจากที่มาปรากฏตัวอย่างกระทันหันแล้วคุณยายดาเลียสุดที่รักก็แสดงความรักกับฉันด้วยการทิ้งปริศนาให้ฉันต้องหาทางแก้ไขด้วยตัวเอง ฉันยืนมองเพื่อนรักทั้งสองคนที่ยืนนิ่งค้างเป็นหุ่นขี้ผึ้งด้วยสีหน้าครุ่นคิด คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปม ฉันเป็นแม่มด ฉันมีเวทมนตร์ก็จริงแต่ฉันไม่รู้ว่าจะงัดมันออกมาใช้ยังไงเนี่ยแหละคือปัญหาที่ฉันต้องแก้ในตอนนี้
ในขณะที่ฉันกำลังใช้สมองที่มีรอยหยักอยู่ไม่มากนักในการคิดหาคำตอบ คฑาแม่มดอันเล็กที่อยู่ในมือฉันซึ่งบัดนี้มันชุ่มแฉะไปด้วยเหงื่อก็เปล่งแสงวูบวาบแล้วฉันก็รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆไหลเข้ามาสู่ร่างกายพร้อมๆกับตัวหนังสือแปลกๆคล้ายกับอักษรโบราณที่ฉันไม่เคยรู้จักไม่เคยเห็นพากันหลั่งไหลเข้ามาในสมองฉันนับไม่ถ้วน แต่น่าแปลกที่ฉันกลับรู้ความหมายของอักษรเหล่านั้นอย่างน่าทึ่ง แน่นอนว่าตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่าจะใช้คฑานี่ยังไง
ฉันยกคฑาขึ้นมาแล้วชี้ไปข้างหน้าเตรียมจะร่ายคาถาในใจ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมองหน้าเพื่อนรักทั้งสองแล้วจู่ๆก็เกิดความคิดอะไรดีๆได้บางอย่าง ฉันเปิดกระเป๋าของตัวเองแล้วหยิบเอาหวี ยางรัดผม ตลับแป้งเค้ก ลิปสติก มาสคาร่า อายไลเนอร์ แล้วก็บรัชออนที่ฉันต้องพกติดตัวเป็นประจำเวลาไปไหนมาไหนออกมากองไว้บนโต๊ะ
“ขอสักหน่อยเถอะ อย่าโกรธกันนะ คิกๆๆ”
และแล้วฉันก็จัดการแปลงโฉมให้กับโมเดลกับจูเนียร์ โทษฐานที่ชอบทะเลาะกันดีนัก ตอนแรกฉันก็กะจะแกล้งแต่งตลกๆให้ยัยโมเดลอยู่หรอก แต่คิดไปคิดมาก็กลัวว่ามันจะอายเพราะยังไงๆยัยนี่ก็เป็นผู้หญิง ฉันก็เลยแค่แต่งหน้าให้ยัยนี่ดูสวยขึ้นเท่านั้นเอง ไอ้บ้าจูเนียร์จะได้เลิกมองว่ายัยนี่ขี้เหร่ซะที ส่วนจูเนียร์น่ะหรอ คิกๆๆ ยังบอกไม่ได้
ปิ๊ง!!!
“เฮ้ย” O[]O <-- จูเนียร์
“เฮ้ยยยย”((O0O)) <--ยัยโมเดล
“..............”(^___^) <--ฉัน
“ยะ ยัยโมเดล นั่นเธอไปทำอะไรกับหน้ามาวะนั่น?”
“ห๊ะ”โมเดลทำหน้าตาตื่นพลางเปิดกระเป๋าด้วยความเร็วเหนือแสงก่อนจะหยิบกระจกอันเท่าไอแพด(เอ่อ ฉันว่ามันคงจะถอดเอากระจกฝาผนังในห้องน้ำมันออกมาแน่ๆเลย)แล้วยกขึ้นมาส่องหน้าตัวเองทันที
“เฮ้ย จูเนียร์ แกว่ายัยโมเดลก็สวยเหมือนกันใช่ไหมล่ะ^^”
“เออ ก็ดี........”
“..........”ฉันแอบเห็นโมเดลแอบยิ้มด้วยล่ะ
“แต่ก็ยังห่างไกลคำว่าสวยอีกหลายล้านปีแสงว่ะ ฮ่าๆๆ”
ยัยโมเดลทำหน้ามู่ทู่ด้วยความไม่สบอารมณ์ก่อนจะจ้องหน้าจูเนียร์เขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนจูเนียร์ก็จ้องหน้ายัยนี่ตอบอย่างท้าทาย นี่นายจะกวนประสาทยัยนี่ไปถึงไหนกันเนี่ย
“จูเนียร์ นาย.................อุ๊บ หึๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เธอหัวเราะอะไรวะยัยบ้า”จูเนียร์เริ่มทำหน้าเลิ่กลั่กเหมือนคนที่ขาดความมั่นใจเมื่อจู่ๆยัยโมเดลก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“จูเนียร์ ฉันก็จะบอกอะไรนายให้อย่างนะ คิกๆ”
“อะไร?”
“นายคิดว่าทำแบบนี้แล้วตัวเองจะดูดีรึไง”
“อะไรของเธอ”
“ในฐานะที่เป็นเพื่อนกันมานาน จะบอกตามตรงก็ได้ ฉันว่าวันนี้นายดูดีที่สุดเลยล่ะ ฮิๆๆ”
“...........”
“ฉันไปห้องสมุดก่อนนะไอริส อ่ะนี่ ฉันให้นายไว้ใช้นะจูเนียร์”ยัยโมเดลยื่นกระจกอันเท่าไอแพดนั่นไปให้จูเนียร์ที่รับมันไว้อย่างงงๆก่อนจะผละออกไปด้วยสีหน้าเหมือนคนอารมณ์ดีสุดๆ
“คิกๆๆ นายไม่คิดจะใช้ประโยชน์จากไอ้นี่บ้างหรอจูเนียร์?”ฉันชักจะเริ่มสงสารเพื่อนขึ้นมาบ้างแล้วล่ะเพราะว่าตอนนี้ผู้คนเริ่มมองมายังจูเนียร์แบบแปลกๆ บางคนถึงกับหัวเราะจนเศษผักที่ติดฟันอยู่กระเด็นออกมาเป็นยวงๆ
ความคิดเห็น