คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น
ฟ้าวววววววววววววว
ฉันรู้สึกเหมือนถูกกระชากด้วยแรงอันมหาศาลจนร่างน้อยๆของฉันลอยละลิ่วขึ้นสู่จุดสูงสุด ความเร็วเป็นศูนย์แล้วก็ค่อยๆร่วงลงสู่เบื้องล่างด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นๆก่อนจะลงมากระแทกกับพื้นหญ้านุ่มๆอย่างแผ่วเบา O_o(นั่นเรียกกระแทกเรอะ!)
ว่าแต่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ที่นี่มันที่ไหน แล้วทำไมฉันถึงได้มายืนอยู่ที่นี่ทั้งๆที่ฉันจำได้อย่างแม่นยำว่าตัวเองกำลังนอนหลับสบายๆอยู่บนเตียงสปริงนุ่มๆในห้องนอนอันแสนกว้างขวางที่บ้านฉัน แล้วทำไมตอนตกลงมาจากบนฟ้าสีพึลึกพิลั่นนั่นฉันถึงไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บเลยสักนิด คำถามนับสิบผุดขึ้นมาในหัวราวกับหอยหลอดโดนหยอดด้วยปูนขาว แต่ในขณะที่ฉันกำลังยืนงงเป็นไก่ตาระเบิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองอยู่นั้น หญิงสูงวัย(แต่หน้ายังตึงเปรี๊ยะ)หน้าตาแสนจะคุ้นเคยก็เดินยิ้มแฉ่งเข้ามาหาฉัน
“คุณยายดาเลีย!!!”ฉันตาโตเมื่อได้เห็นใบหน้าของคนตรงหน้าชัดๆ
“ไงจ๊ะ ไอริสหลานรัก คิดถึงหลานจังเลย”ถูกแล้วล่ะ นี่น่ะคือคุณยายยังสาวของฉันเอง ถึงท่านจะอายุมากแล้วแต่ก็ยังดูสาวๆอย่างกับเพิ่งผ่านวัยเบญจเพศมาหมาดๆ ฉันโผเข้าไปกอดคุณยายที่อ้าแขนรอรับไว้อยู่แล้วด้วยความคิดถึง
“หนูก็คิดถึงคุณยายค่ะ”
“วันนี้แล้วสินะ”
“อะไรนะคะ?”ฉันได้ยินคุณยายบ่นพึมพำอะไรคนเดียวก็ไม่รู้ ฉันเองก็ฟังไม่ถนัด
“เปล่าจ้ะ สุขสันต์วันเกิดครบยี่สิบปีเต็มนะไอริส หลานสาวคนสวยของยาย”
“ฮ้า คุณยายจำวันเกิดหนูได้ด้วยหรอคะ?”
“จำได้สิ ก็วันนี้เป็นวันสำคัญของหลานนี่นา”
“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่คุณยายมาที่นี่ได้ยังไงคะ มะ ไม่ใช่สิ หนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วที่นี่มันคือที่ไหนกัน”
“เดี๋ยวหลานก็รู้เองแหละ แต่ก่อนอื่นยายมีของขวัญวันเกิดจะมอบให้หลานจ้ะ”
“ของขวัญ?”คุณยายยิ้มอบอุ่นให้ฉัน แต่ฉันรู้สึกว่ามันแฝงไปด้วยเลศนัยอะไรบางอย่าง
“หลับตาก่อนสิ”ถึงจะสงสัยแต่น่าแปลกที่ฉันทำตามที่คุณยายบอกอย่างว่าง่าย ฉันหลับตาลงอย่างช้าๆ
“ยื่นมือออกมาข้างหน้าสิจ๊ะ”และนี่ก็อีกครั้งที่ฉันทำตามที่คุณยายบอกราวกับโดนมนตร์สะกด ฉันยื่นมือซ้ายออกไปข้างหน้าเล็กน้อย รู้สึกเหมือนมีแสงสว่างวาบตรงหน้าแล้วก็สัมผัสได้ถึงวัตถุรูปทรงเรียวยาวถูกวางลงบนฝ่ามืออย่างแผ่วเบา
“ลืมตาได้แล้วจ้ะไอริส”ฉันทำตามที่คุณยายบอกเป็นครั้งที่สามแต่ก็ต้องตกใจอย่างมากเมื่อพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ท่ามกลางความมืด
“คะ..คุณยายคะ?”ฉันเรียกคุณยายด้วยน้ำเสียงสั่นๆอย่างชัดเจน ก็มันกลัวความมืดนี่นา
“ไม่ต้องกลัว ยายอยู่ที่นี่ไม่ได้ไปไหน หลานลองเพ่งมองข้างหน้าให้ดีสิ”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณยาย?”
“อย่าเพิ่งถามมากแล้วทำตามที่ยายบอก จับสิ่งที่อยู่ในมือไว้ให้มั่นแล้วตั้งสติเพ่งมองมาข้างหน้าให้ดีๆ”เหลือเชื่อว่าหลังจากที่ฉันกำไอ้แท่งเล็กๆนั่นไว้แล้วตั้งใจเพ่งมองข้างหน้าอย่างที่คุณยายบอก ความมืดที่ปกคลุมอยู่ในตอนแรกค่อยๆมลายหายไปแล้วกลับสู่สภาพปกติ
“นี่มันอะไรกันคะ ทำไมถึง.....?”
“นับจากวินาทีนี้ หลานสาวของยายจะไม่ใช่ไอริสคนธรรมดาอีกต่อไป หลานต้องทำหน้าที่สืบทอดตระกูลแม่มดของเรา จำไว้ให้ดี นับจากนี้เป็นต้นไป หลานคือแม่มด.....”
ฉันที่ยืนแข็งเป็นหินเพราะมัวแต่ตกใจระคนงงงวยกับสิ่งที่คุณยายดาเลียบอก กว่าจะตั้งสติได้ร่างของคุณยายก็หายไปจากตรงหน้าเสียแล้ว เหลือไว้เพียงแท่งไม้อันเล็กๆสีน้ำตาลอ่อนที่อยู่ในมือฉัน
“คุณยาย!!!”ฉันตะโกนเรียกคุณยายสุดเสียงแต่ดูเหมือนว่าเสียงที่ออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มนี้ราวกับเสียงกระซิบก็ไม่ปาน
“จำไว้ หลานคือแม่มดคนต่อไป”เสียงสุดท้ายที่ดังไล่หลังมา ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะโคลงเคลงไปมาราวกับเรือโดนพายุโจมตี แล้วอีกครั้งที่ร่างบางๆของฉันถูกฉุดกระชากลงสู่เบื้องล่างด้วยความเร็วสูงจนฉันคิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พรึ่บ พรวดดดดดด!!!
ฉันจับตามร่างกายตัวเอง คิดว่ามีกระดูกส่วนไหนแตกหักบ้าง แต่ไม่เลย นอกจากจะไม่ได้เจ็บตัวตรงไหนแล้วฉันยังรู้สึกเหมือนตัวเบาหวิวชอบกล ฉันเอามือลูบใบหน้าตัวเองที่เต็มไปด้วยเหงื่อ มองไปรอบๆตัวก็ปรากฏว่าฉันกำลังนั่งอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง ในห้องนอนของฉันเอง นี่ฉันฝันไปหรอกหรือ มันช่างเป็นความฝันที่เหมือนจริงเหลือเกิน แล้วยิ่งฝันในวันเกิดตัวเองซะด้วยสิ สงสัยฉันจะดูหนังมากไปละมั้งถึงได้เก็บเอามาฝันเป็นตุเป็นตะเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ ฉันเหลือบไปมองนาฬิกาที่โต๊ะเล็กๆข้างหัวเตียงบ่งบอกเวลาหกโมงเช้า ฉันขยับตัวเล็กน้อยเตรียมจะบิดขี้เกียจก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่ก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกได้ว่าเหมือนมีวัตถุบางอย่างอยู่ในกำมือของฉัน
O[]O นะ..นี่มัน ของที่คุณยายให้ฉันในฝันเมื่อคืนนี่ มันเป็นแค่ความฝันไม่ใช่หรอ แล้วทำไมไอ้แท่งไม้บ้าๆนี่ถึงมาอยู่ในมือฉันได้ล่ะ หรือว่า......มันจะไม่ได้เป็นแค่ความฝันอย่างที่ฉันเข้าใจ
“ไอริส ตื่นรึยังลูก”ทันทีที่แม่เปิดประตูแล้วยื่นหน้าเข้ามาเล็กน้อยเพื่อดูว่าฉันตื่นรึยัง ฉันที่กำลังครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก็รีบเอาของที่คุณยายให้(คิดว่านะ)แอบซุกไว้ใต้ผ่าห่ม
“อ่า ตื่นแล้วค่ะ กำลังจะลุกไปพอดี”
“ดีจ้ะ งั้นรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาใส่บาตรด้วยกัน อีกเดี๋ยวพระคงมาแล้ว”
“ค่ะแม่”แม่ส่งยิ้มละมุนให้ฉันก่อนจะค่อยๆปิดประตูลงอย่างเบามือ หลังจากที่แน่ใจว่าแม่เดินลงบันไดไปแล้วฉันก็รีบชักเจ้าแท่งไม้บ้านั่นขึ้นมาพินิจพิจารณาอย่างสงสัย ฉันจ้องมันราวกับว่าเป็นไม้ตะเคียนบอกเลขหวย บัดนีเครื่องหมายปรัศนีย์กำลังวิ่งวนอยู่ในหัวฉันราวๆล้านกว่าตัว เยอะเสียยิ่งกว่าเซลล์สมองที่ฉันมีอีกแน่ะ
นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย ความฝันที่ไม่ใช่แค่ความฝันธรรมดา ฉันก้าวลงจากเตียงด้วยความรู้สึกสับสนแต่ก็ต้องพบกับความประหลาดใจอีกระลอกเมื่อสายตาไปสะดุดกับเศษหญ้าสีเขียวใบเล็กๆคล้ายหญ้าญี่ปุ่นแต่แลดูหนานุ่มกว่าติดอยู่ที่ฝ่าเท้าและซอกนิ้วเท้าทั้งสองข้าง เป็นคำตอบที่ชัดเจนสำหรับเหตุการณ์ในครั้งนี้ว่า ฉันไม่ใช่แค่ฝันไป แต่ฉันได้ไปที่นั่นมาจริงๆถึงจะไม่รู้ว่าที่นั่นมันที่ไหนก็เถอะ และฉันว่าคนที่จะสามารถตอบคำถามนี้ได้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น
‘คุณยายดาเลีย’
ความคิดเห็น