Black connect

ลำดับตอนที่ #4 : เหตุเกิดโดนไม่คาดฝัน

3

ร่างบางนามว่า ซีอาร่า ลอส แมสทีส มองนาฬิกาเวลาอย่างผวา ยิ่งเป็นเวลาเกือบเย็นยิ่งหนัก โกคุเทระกับยามาโมโตะมองร่างบางที่ยังคงเดินไปเดินมาเป็นรอบที่30ของวัน ก่อนจะกุมขมับของตัวเองแล้วมองคนข้างหน้า

“สึนะ..พวกเราเวียนหัวแล้วนะ=O=”ยามาโมโตะพูดออกมาอย่างทนไม่ไหว พลางมองคนที่เดินไปเดินมาอย่างไม่รู้จบ ร่างบางหยุดเดินแล้วไปนั่งลงที่เตียงอย่างหมดแรงก่อนจะถามโกคุเทระจนเจ้าของชื่อหันมายิ้มระรื่นทีนที

“โกคุเทระคุง...นี่ถึงไหนแล้วงั้นเหรอ”ร่างบางนั่งมองหน้าทั้งสองคนสนิทก่อนจะถาม

“อยู่ในเขตนามิโมริแล้วครับรุ่นที่10แต่ยังไม่ถึงท่าเรือครับ”[ห๋า!!ถึงนามิโมริงั้นเหรอ!!O_o!!เร็วไปแล้ว!!]ร่างบางคิดอย่างกัดกลุ้ม

“ถึงท่าเรือแล้วครับบบ รุ่นที่10”อยู่ๆเสียงนรกก็มาทันที เมื่อโกคุเทระพูดจบ ร่างบางแทบเป็นลมซะตรงนั้น [แงงงงงงงงงง!! TOT ฆ่าฉันเลยยย! ฆ่าฉันเลยสิ!!!] ร่างบางคิดในใจอย่างขวัญผวาชนิดเฉียบพลันอย่างหยุดไม่ได้ ก่อนจะมีอะไรหนักๆปะทะกับเรืออย่างแรง!

ตึง!~

“O_o!”สึนะมองหน้าสองคนสนิทด้วยอาการเหวอๆก่อนจะมีอะไรบางอย่างคว้าเข้าที่เอวร่างบางอย่างเร็ว สองคนสนิทอุทานอย่างโมโหแล้วมองผู้มาใหม่ด้วยอาการตะลึงค้าง จนร่างบางหันขวับไปมองทันทีก็แทบช็อค

“เธอสินะ ซีอาร่า ลอส แมสทีส”ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่แฝงความตื่นเต้นไว้นิดๆเมื่ออยู่ใกล้ร่างบาง ร่างบางมองร่างสูงอย่างตกใจก่อนจะอุทานอย่างอึ้งๆจนร่างสูงมองอย่างงงๆแต่ก็คงรักษาความนิ่งและเยือกเย็นของตนเองไว้เสมอตนเสมอปลาย

“ฮิบาริ เคียวยะ!!O[]o”[ใครเรียกพี่ท่านมา!!!T[]T]ร่างบางตัวแข็งทื่อทันทีเมื่อรู้คนที่คว้าตนไว้คือใครร่างบางพยายามดิ้นขรุกขรักในอ้อมกอดของร่างสูงด้วยความรำคาญร่างสูงจึงพูดขึ้น

“อย่าดิ้นให้มาก..ถ้าไม่อยากโดนขย้ำ เจ้าหญิง..แล้วก็ขอรับตัวว่าที่เจ้าสาวของฉันไปก่อนก็แล้วกัน”ร่างสูงทำหน้ารำคาญเล็กน้อยเมื่อร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนไม่ยอมอยู่นิ่งๆจึงข่มขู่ไปเล็กน้อย(เหรอ) ก่อนจะหันไปพูดกับโกคุเทระและยามาโมโตะอย่างเย็นชา

พึ่บ!!

“เหวอออ~!O_o”ก่อนจะกระโดดออกมาจากเรือทันทีท่ามกลางความตะลึงของทั้งคู่และเสียงร้องตกใจของร่างบาง

 

ท่ามกลางผู้คนที่เดินไปมาในปราสาทต่างหยุดทุกกิจกรรมและมองมาทางร่างสูงที่เดินเข้ามา แต่จะไม่เป็นจุดสังเกตเช่นนี้ถ้าไม่ใช่สาวน้อยร่างบางผมสีชมพูสวยหยาดเยิ้มในอ้อมแขนของร่างสูง ด้วยความรำคาญร่างสูงจึงมองไปที่ผู้คนสายตาส่อความหมายว่า ‘ใครมอง..มีตาย’เพียงเท่านั้นผู้คนก็พากันมลายหายไปทันทีทันใด

ผัวะ!!(อย่าได้ตกลง..ฮิบาริไม่ได้ต่อยหน้าซีอาร่าหรอก >^<)

ร่างสูงเปิดประตู(ถีบ)เข้าไปทันที ก่อนจะตรงไปที่เตียงสีขาวขนาดใหญ่กลางห้อง ก่อนจะโยนร่างบางไปที่เตียงทันที(โหดร้ายยยย!!)

“อ๊ะ!”ร่างบางร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อถูกโยนลงบนเตียง ก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงตรงหน้าอย่างหวาดกลัว

“ซีอาร่า ลอส แมสทีส แห่งราชอาณาจักรวองโกเล่ ผู้ที่เป็นว่าที่เจ้าสาวของฉัน”ร่างสูงเอ่ยขึ้นหลังจากสั่งห้ามให้ร่างบางห้ามพูดตั้งแต่ออกจากเรือ ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ร่างบางเห็นดังนั้นจึงถอยกรูดไปด้านหลังตามสัญชาตญานแห่งความกลัวที่เอ่อล้นเข้ามาในจิตใจ

“จะกลัวทำไม..ก็ถูกส่งมาให้ทำอย่างนี้ไมใช่เหรอ”ร่างสูงพูดอย่างเย็นชาจนมองไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน ก่อนจะถอดถุงมือ(ตกลงนี่ฮิบาริหรือมุคุโร่กันแน่) ทั้งสองข้างทิ้งลงพื้นอย่างไม่ยีระ

ร่างบางที่อยู่บนเตียงเบิกตากว้าง

“ค..คุณฮิบา..ริ...จ..จะทำอะไรน่ะ”ร่างบางถามขึ้นด้วยความกลัวอย่างปิดไม่มิด ก่อนจะลงจากเตียงวิ่งหนีไปที่ประตูอย่างรวดเร็วแต่ก็โดนร่างสูงคว้าที่เอวไว้ก่อนจะโยนลงที่เตียงอีกครั้งแล้วขึ้นค่อมร่างบางอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้ร่างบางหนีได้อีก แล้วรวบข้อมือเล็กๆของร่างบางทั้งสองข้างไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว แล้วจู่โจมไปที่ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนแล้วบดขยี้อย่างรุนแรงจนร่างบางร้องออกมา

“อึก! อ่อยอ่ะ!!อื๊อ!!”ร่างสูงพยายามดันลิ้นเข้ามาในปากของร่างบางอย่างยากลำบากเพราะร่างบางพยายามเม้มปากเข้าหากันไมให้ร่างสูงแทรกลิ้นร้อนเข้ามาในปากได้ จนร่างสูงต้องใช้มืออีกข้างที่ว่างบีบที่ปลายคางของร่างบางและใช้จังหวะนั้นแทรกลิ้นเข้ามาลิ้มรสความหวานในโพรงปากของร่างบาง ร่างสูงใช้ลิ้นควานหาความหวานทั่วโพรงปากบางอย่างอ่อนโยนและร้อนแรงปนกันไปจนร่างบางเริ่มเคลิ้มตามเพราะพิษของจูบ แต่ร่างสูงก็ไม่หยุดจนร่างบางแทบขาดอากาศหายใจแต่ก่อนที่ร่างบางจะหมดลม ร่างสูงก็ถอนจูบอย่างอ้อยอิ้งเหมือนว่ายังไม่อย่างถอนจูบออกอยากจะหาความหวานจากปากบางไม่รู้จบพลางมองเข้ามาในดวงตาสีน้ำตาลของร่างบางอย่างสื่อความหมาย ร่างบางมองดวงตาคู่นั้นอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันไม่รู้ว่าคุณฮิบาริโกรธแค้นอะไรฉัน แต่ฉันขอบอกไว้ก่อนว่า..ฉันเป็นผู้ชาย ผมมีชื่อว่า ซาวาดะ สึนะโยชิครับ ถ้าคุณจะโกรธจะแค้นผม ผมขอโทษด้วยมันจำเป็นจริงๆ”แต่ก่อนที่ร่างสูงจะประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้งเสียงหวานๆของร่างบางก็เอ่ยขึ้นก่อนจะเอาข้อมือออกจากการพันธนาการของร่างสูงและดึงวิกผมสีชมพูออกเผยให้เห็นเรือนผมสีน้ำตาลแต่ความสวยน่ารักก็ไม่ได้ดูน้อยลงซักนิดร่าบางคิดว่าร่างสูงต้องรับไม่ได้ แต่ร่างสูงกลับทำให้ร่างบางช็อกหนักกว่าเก่า

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่...เป็นผู้ชายเหรอ.ก็ไม่เห็นเป็นไร..แปลกดีจะตาย”ร่างสูงเหยียดยิ้มมองร่างบางที่เริ่มเขยิบตัวออกห่างเมื่อรู้สึกถึงอันตรายที่เริ่มคืบคลานเข้ามา

“อะไรนะ!!”ร่างบางเตรียมจะวิ่งหนีแต่ก็ไม่ทันเมื่อร่างสูงคว้าต้นแขนแล้วเหวี่ยงไปที่เตียงอย่างแรงก่อนจะขึ้นค่อมร่างบางไว้ใต้อานัติของตนก่อนจะประกบริมฝีปากเข้ากับร่างบางอีกครั้งและรุนแรงมากกว่าครั้งแรกจนปากของร่างบางแตก ลิ้นร้อนที่ซ้อนไซไปทั่วปากลิ้มรสความหวานจากร่างบางและบดขยี้ริมฝีปากจนเลือดนั้นคละคลุ้งไปทั่วปากแต่ร่างสูงก็ไม่หยุดจนร่างบางครางในลำคอด้วยความเจ็บมือเล็กๆก็ทุบตีที่อกกว้างไปหยุด

“อื้อ!!...อือ!”ร่างสูงคว้าข้อมือของร่างบางและเอาผูกไว้กับหัวเตียงด้วยเน็กไทค์ของตนจนร่างบางเบิกตากว้างด้วยความกลัว มือหนาเริ่มลูบไล้ไปทั่วอย่าถือวิสาสะ

แครก!!


(ขอตัดไว้เท่านี้ค่ะ ถ้าอยากอ่านตอนที่ตัดไปก็ขออีเมล์ไว้นะคะ)

“ขอโทษ ซีอาร่า ถึงเธอจะเป็นผู้ชายแต่ฉันก็รักเธออยู่ดี”ร่างสูงพูดด้วยอาการเศร้าสร้อยและมองร่างที่บอบช้ำ มองข้อมือเล็กที่เป็นแผลน่ากลัว มองแผลที่มุมปากของร่างบางก่อนจะหันไปมองเบื้องล่างที่มีเลือดไหลออกมาตามหว่างขาเรียวเนียนของร่างบาง และจูบลงที่หลังมือของร่างบางเบาๆอย่างทะนุถนอม

“ขอโทษที่รุนแรงกับนาย ...สึนะ”

...............................................

ก็จบตอนแค่นี้ค่ะ แล้วจะมาลงใหม่นะ