คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : A : Intro
ต้นเมเปิ้ลสูงใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางสวน หลังมหาวิทยาลัยชื่อดังของโซล สายลมพลิ้วไหว ทำให้กิ่งก้านสาขาของต้นไม้ใหญ่นั้น เอนไหวไปตามลม ใบเมเปิ้ลสีแดงสดร่วงลงสู่พื้นดิน ใต้ร่มไม้ใหญ่นั้น ปรากฏชายหญิงคู่หนึ่ง มือของหญิงสาวกระสานกันไว้แนบอก สายตามองไปยังชายหนุ่มที่ตนเองแอบหลงรักมานาน ก่อนเอ่ยคำที่เก็บไว้มานาน
“รุ่นพี่ฮยอกแจ...ฉันชอบพี่มานานแล้วค่ะ....ได้โปรด คบกับฉันได้ไหมค่ะ” ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดที่หญิงสาวเอ่ย แต่มันเป็นสิ่งที่เขาพอจะคาดเดาได้ จึงไม่ตกใจเท่าไรนัก
“ฮโยฮยอน....พี่ต้องขอโทษเธอจริงๆ แต่พี่คบกับเธอไม่ได้” เสียงชายหนุ่มเอ่ยปฏิเสธอย่างนุ่มนวล แต่มันกลับทำร้ายหัวใจของหญิงสาวอย่างช่วยไม่ได้
“ทำไมละคะ...รึเพราะว่าพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้วคะ” ฮโยฮยอนเอียงคอมองผู้ชายที่เธอแอบรักมานาน อย่างน่ารัก แต่ก็ต้องนิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ย
“เปล่าหรอก....แต่พี่รักใครไม่ได้จริงๆ...เธอกลับไปเถอะ”
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือเล็กของหญิงสาว กระทบไปหน้าของฮยอกแจอย่างแรง ฮยอกแจเหลือบไปเห็นน้ำตาของหญิงสาวก่อนที่เธอจะวิ่งจากไป
....นี่เราทำร้ายคนอื่นอีกแล้วสินะ.....
“เป็นไงบ้างละ..เพื่อน ฝ่ามือของน้องฮโย เจ็บดีไหมละ” พลันเสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้ความคิดของ ฮยอกแจหยุดลง
“นี่แกแอบดูฉันตลอดเลยหรอดงเฮ....เฮ้อ....ก็ต้องเจ็บซิว่ะ...ถามได้” เสียงถอนหายใจดังขึ้น พร้อมกับที่ฮยอกแจหันกลับไปมองเพื่อนรัก ที่มาแอบฟังตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
“เฮ้อ..ฮยอก เมื่อไรแกจะยอมเปิดใจรับความรักของคนอื่นซักทีนะ” เสียงเดิมถอนหายใจราวกับเหนื่อยใจกับเพื่อนคนนี้เสียเต็มประดา
“ให้ฉันเปิดใจแบบแกนะหรอ....ดงเฮ แบบที่ว่ารักใครไม่เลือกหน้านี่นะ....ทำไม่ได้ว่ะ” ได้ทีก็กัดเพื่อนทีหนึ่ง
“ไม่ได้ไม่เลือกหน้านะ...แต่ว่ามันยังไม่เจอคนที่ใช่นี่หว่า” ดงเฮแก้ตัวกับคำกล่าวหาของเพื่อน ก่อนจะเอ่ยสิ่งตัวเองอัดอั้นมานาน
“ฉันแค่สงสัยว่า ที่แกไม่เปิดใจให้ใครเพียงเพราะแก ยังลืม...เขา...คนนั้นไม่ได้ใช่ไหม” ฮยอกแจหลับตาลง ราวกับทำใจไว้แล้วว่า เพื่อนต้องถามคำถามนี้
“เฮ้อ....นี่ใช่ไหมดงเฮ ที่แกอยากรู้มานานอ่ะ ไม่ใช่ยังลืมไม่ได้นะ ฉัน...อยากลืม...แต่..สิ่งที่เขา ฮึก ทำไว้ มัน..ฮึก ลืมไม่ลงต่างหาก แกจะให้ฉัน...ฮึก ลืมได้ยังไง แกก็รู้ว่าเขาทำอะไรไว้กับฉันบ้าง!!!” เสียงของฮยอกแจกลายเป็นสะอื้น น้ำตาหยาดใสๆ ไหลอาบลงสองข้างแก้มราวกับมันเป็นสิ่งที่อัดอั้นมานานในใจ ไม่เคยอยากจะนึกถึงมันอีก .. ทำไม ดงเฮต้องถามให้นึกถึงมันด้วยนะ...ดงเฮเห็นเพื่อนร้องไห้หนัก รีบพาตัวเองไปกอดเพื่อนรักไว้
“ฮยอกแจ..ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้แกนึกถึงมันนะ ...ลืมมันนะฮยอก ” แขนเล็กๆของดงเฮกอดเพื่อนแน่ขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าเพื่อนยังไม่สงบลง
“ดงเฮ...ฉันรู้นะว่าที่แกทำตัวแบบนี้ เพราะแกก็มีเหตุผลเหมือนกัน เหตุผลของแก ฉันเข้าใจมันดี...ฉันจะไม่ว่าแกหรอกนะ”
“ขอบใจนะฮยอกแจ....เราสองคนมันก็เหมือนกันตรงนี้แหละ เจ็บช้ำเพราะความรัก จนไม่พร้อมที่จะเปิดใจให้ใครอีก แต่ฉันยังดีกว่าแกตรงที่ฉันยังมีผู้คนรายล้อมมากมาย เพราะฉันเปิดใจ จริงไหมละ.....ไปเถอะไปกินข้าวกัน ฉันชักเริ่มจะหิวแล้ว” ดงเฮ กึ่งลากกึ่งจูงฮยอกแจไปยังร้านอาหาร โดยไม่รู้ว่าเพื่อนที่อยู่ข้างหลังมองตนด้วยสายตาแบบไหน......นั่นสินะ เราเหมือนกันตรงนี้ แต่แกรู้ไหม แกไม่ได้เปิดใจหรอกดงเฮ แกแค่เหงาเท่านั้นเอง....
เราสองคนต่างปิดใจ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจ็บอีกเป็นครั้งที่สอง.....
ความคิดเห็น