คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Point 3 : สิ่งที่เราเห็น อาจจะไม่ใช่ตัวตนของเขาทั้งหมด
Point 3 :
สิ่งที่เราเห็น อาจจะไม่ใช่ตัวตนของเขาทั้งหมด
ยุกยิกๆ
“งื้อ...แทยอน แกจะมากอดฉันทำไมเนี่ยยยย~” เสียงงัวเงีย งอแง เป็นเด็กๆ ดังมาจากร่างบาง ที่เพิ่งจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา จากการก่อกวนเล็กๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ
“แกแย่งหมอนข้างฉันไป...ฉันรักหมอนข้าง~” เจ้าของชื่อตอบกลับ ด้วยน้ำเสียงอู้อี้...พร้อมกับถูๆไถๆแก้ม กับร่องอกของหญิงสาว เพื่อหาไออุ่น...คิกๆ จั๊กจี้ๆ
“แต่เดี๋ยวนะ!” ทิฟฟานี่เบิกตากว้าง และตะปบแก้มของแทยอนด้วยสองมือทันที เมื่อเธอได้สติ! “...กะ...แกเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไงเนี่ย?!...เมื่อคืน…ฉันล็อคห้องไปแล้วไม่ใช่เหรอ?!...ให้ตายสิแทยอน...แกไม่มุดหัว เข้าไปในเสื้อฉันเลยล่ะ!” หญิงสาวผลักศีรษะของเขาออก พร้อมกับดึงผ้าห่ม ขึ้นมาปิดหน้าอกของตัวเองอย่างหวงแหนในทันที!...ไอ้เรา ก็นึกว่าหมอนข้าง!...แต่อย่าบอกนะ!!!…ว่าเธอ เผลอกอดตอบมัน แบบนี้ ทั้งคืนเลยอะ?!
เธอ ยิ่งชอบๆ…นอนไซ้…หมอนข้างอยู่!!!
“โรงเรียนชายล้วน เค้ามีสอนวิชาช่างนะ...นี่~”
ยังจะอวด!
“...อะ...ไอ้แท ไมเป็นคนแบบนี้วะ นี่ถอดมาทั้งลูกบิดเลยเหรอ?!...ปริ้นซ์ ทำไมหนูไม่เห่าไล่มันไปละลูก บ็อกๆ หรือโฮ่งๆก็ได้...หม่ามี้งอนแล้วนะ!”
“ปริ้นซ์ กู๊ดบอย ของป๊ะป๋า / ซันนี่หรอก ที่เป็นป๊ะป๋าของปริ้นซ์น่ะ!” แทยอนทำหน้ามึน ใส่ “...หิวอะ สลัดผลไม้ตอนเช้าเนอะ”
“ไม่กินโวย!” ชายหนุ่มหัวเราะ พร้อมกับเดินเกาก้นออกไปจากห้อง ด้วยท่าทางกวนบาทาที่สุดในสายตาของทิฟฟานี่...ดูดิ ไม่ต้องเสียเวลา เปิดประตูห้องเลยเห็นมะ
“แกต้องกิน...เพราะถ้าแกไม่กิน ฉันจะเอาคัตเตอร์กรีดเสื้อผ้าแก ให้หมดตู้เลย คอยดู”
“ก็ฉันไม่ชอบกินมื้อเช้าอะ!...แต่ถ้าแกกรีดเสื้อผ้าฉัน ฉันจะเอาแป้งเย็น โรยกางเกงในแก!” แทยอนหันมาวิ๊งค์ ยั่วโมโห ยัยขี้วีน ที่กำลังดิ้นเร่าๆ อยู่บนเตียง อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร...ในขณะที่เขา ก็ซ้อนรอยยิ้มขบขันเอาไว้ เพราะถ้าหากเขา หัวเราะโจ่งแจ้งจนเกินไป เดี๋ยวทิฟฟานี่ก็จะพาล งอนเขา ไปสามวันสี่วันอีก
“ฟานี่อา...อาบน้ำเสร็จแล้ว มาประคบคาง ให้ด้วยดิ”
“มือด้วนเหรอ?!...กวนๆอย่างแก สมควรได้รับโทษทัณฑ์แล้ว / ระบมอะ”
“คลูเจลอยู่ในตู้เย็น!...แล้วแกจะจับมันทำไมล่ะ...รอเดี๋ยว...เดี๋ยวออกมาประคมให้!”
คอฟฟี่ช็อป :
“อเมริกาโน่ร้อนแก้วนึงฮะ” เสียงทุ้มเอ่ยสั่งเมนู ให้คนฟังได้ใจละลาย และเก้าอี้บาร์ หน้าเคาเตอร์ ก็ถูกใช้เป็นที่นั่ง...พร้อมกับกล้องโพลารอยด์ ที่ถูกหยิบขึ้นมาถ่ายภาพ บรรยากาศน่ารักๆ ภายในร้านกาแฟ ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางย่านธุรกิจชื่อดัง
พลั่ก! พลันกล้องสุดที่รัก ก็ถูกชนเข้าอย่างจัง!...โดนที่คนชน ก็ไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไป!...มิหน้ำซ้ำ...หล่อนยังมานั่งคุยโทรศัพท์ อยู่ข้างๆ กับเขาอีก!
นิ-สัย!!!
“เหมือนเดิมแก้ว...คุณป๋า! คุณป๋าทำแบบนี้ไม่ได้นะ คุณป๋ายึดรถของหนูไป แล้วหนูจะไปไหนมาไหนยังไงล่ะค่ะ...เข้าใจค่ะ ว่าอยากให้สนิทกัน...แต่ทำไม...”
เด็กเสี่ยเหรอ?
“อเมริกาโน่ร้อนได้แล้วค่ะ” เขาหันไปขอบคุณพนักงานเสิร์ฟอย่างเป็นมิตร แต่พอเขาจะยก ถ้วยกาแฟ หอมกรุ่นขึ้นมาจิบ...สาวสวย มารยาททราม ก็ดันคว้าถ้วยของเขา ไปต่อหน้าต่อตา!
เฮ้ย!
“โอ๊ยคุณป๋า แค่นี้ก็ยอมให้สุดๆแล้วนะ...รู้ไหม ว่าหนูต้องแหกขี้ตาตื่น ขึ้นมาตั้งแต่เช้า...เพื่อที่จะลงมากินข้าว กับคุณแม่ของเค้าอะ!...อยากกิน ก็กินกัน แค่สองคนสิ...ทำไมจะต้องรอกินพร้อมกันด้วย!...จะเป็นผู้ดี ระเบียบจ๋าเกินไปละ!”
‘หนูเจส น่าเอ็นดูจังเลยจ้ะ ลงมาทานอาหาร ทั้งชุดนอนแบบนี้เลย...สงสัย...คงไม่อยากให้คุณแม่ รอนานใช่ไหมคะ?’ เจสสิก้าฝืนยิ้มให้คุณนายควอน โบอา ด้วยท่าทางโงนเงน ราวกับเธอ กำลังนั่งอยู่บนเรือเดินสมุทร ที่กำลังฝ่าฝัน กับคลื่นลมแรง และนับถอยหลัง เพื่อรอเวลาอัปปาง อย่างลุ้นระทึก...ไม่นะ ฉันจะต้องรอดไปให้ได้ ไม่นะ ไม่ๆ
‘แข็งใจหน่อยนะครับ เดี๋ยวค่อยขึ้นไปนอนต่อ’ เธอหันไปค้อนใส่ ไอ้คนจุ้นจ้าน ที่ขอร้อง แกมอ้อนวอน ให้เธอลงมาทานอาหารเช้า กับคุณแม่ของเขาให้ได้...ถึงขนาดที่เขา ยอมลงทุนอุ้มเธอไปล้างหน้า แปรงฟันเอง เขาก็ยอม
แต่ว่าคนจะนอนอะ คนจะนอน!
และทันใดนั้น!...เรือเดินสมุทร ก็ชนกับโขลกหินโสโครก เข้าอย่างจัง!!!!!
‘คุณเจส! / หนูเจส!!!’
เอิ๊ก เลือดทะลัก...แจ็คขา ไม่ต้องเป็นห่วงโรส~...ครอกฟี้ๆ~
“ทนไม่ไหวแล้วอะคุณป๋า! เจ็บก็เจ็บ อายก็อาย” หล่อนวางถ้วยกาแฟลงที่เดิม ทั้งที่ยังไม่ได้จิบ
ดี! เอากาแฟของฉันคืนมาเลย
“หนูแค่หลับกลางอากาศ แต่พวกเขา ดันเรียกรถพยาบาลมาถึงบ้าน ทั้งๆที่หน้าของหนู ยังมีขนมปังทาแยม คาอยู่เลย!...คุณป๋าอย่ามาหัวเราะนะ...หนูอายมากอะ...หา?! อยากอุ้มหลาน?!...นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่...”
หล่อนคว้าถ้วยกาแฟของเขาไปอีกละ!!!
“คุณป๋าก็รู้ ว่าหนูไม่เต็มใจ...เรื่องลูก เลิกคุยไปได้เลย” หล่อนวางถ้วยกาแฟ กับเคาเตอร์อีกครั้ง
อยากจะแย่ง มากนักใช่ไหม?!!!
“หนูไม่คุยกับคุณป๋าแล้ว และหนูก็ไม่รักคุณป๋าแล้วด้วย!”
เอาแต่ใจเข้าไปอีก
และพอวางสายเสร็จ...ก็ได้เวลาที่คุณเธอ จะยกถ้วยกาแฟ ขึ้นมาจิบสักที...โกรธๆๆ เธอรู้สึกโกรธคุณป๋าเป็นบ้า
พรู๊ดดด~
“แค่กๆ ทำไมวันนี้มันหวานแบบนี้ล่ะ!...เอ้าคุณ!...เอาหน้ามารับกาแฟฉันทำไมเนี่ย ฉันเช็ดให้นะ ฉันเช็ดให้...ตายๆๆ โอ๊ย ตายแล้ว / โหย~...อี-ป้า!!!!!!!!!!”
น้ำเสียงที่ถูกเค้นออกมาจากกะบังลม ทำให้เจสสิก้าหยุดนิ่งไม่ไหวติ่ง
เพราะคุณมึง จะตาย ตรงที่เรียกกู ว่า ‘ป้า’ นี่แหละค่ะ
“รอนานป่ะ...ไป...แล้วนี่มาไงเนี่ย” เสียงใส เอ่ยทักชายหนุ่มหน้าสวย ปากแดง ที่กำลังนั่งเลื่อยรอเธอ อย่างไม่อายใคร อยู่ในร้านกาแฟ หน้าห้างสรรพสินค้ามีระดับ ด้วยสีหน้าซังกะตาย แตกต่างจากเธอลิบลับ…แต่ก็แปลก...ที่ใบหน้างองุ้มของเขา กลับดูน่ารัก น่าแหย่ดีพิกล
“รถไฟใต้ดินอะเดะ...ขายรถทิ้งไป ก่อนเข้ากรม จำไม่ได้เหรอ”
“เศษเหล็ก วิ่งได้ของแกอะนะ...ขายไป ก็ดีแล้วป่ะ...ถ้าเก่ากว่านี้ ฉันคง จะคิดว่าแก ไปขโมยรถ ของเฟรด ฟลินท์สโตนมา!” นั่นปากเหรอ?! “...ไม่ต้องมาทำหน้าเหวี่ยงเลยนะ...แค่รอนิดๆหน่อยๆ ทำเป็นหงุดหงิดไปได้...ออกจากห้องประชุมเสร็จ ฉันก็ตรงมาหาแกละ” หญิงสาวแย่งแก้วช็อคโกแลตเย็น ของแทยอนไปดูดหน้าตาเฉย...แค่นิดเดียว คงไม่อ้วนหรอกมั้ง... ฟืดๆ~ หมดแก้ว!
“รอเป็นชั่วโมงๆเนี่ยนะ..นิดหน่อย...ฉันรู้ ว่าแกมัวแต่เติมหน้าอยู่” ทิฟฟานี่ จิกตา ใส่คนรู้ทัน...เพราะถ้าสวยไม่เป๊ะ...ก็ไม่ใช่ทิฟฟานี่ ฮวัง สิจ๊ะ! “...ว่าแต่...แกนัดฉันมาที่นี่ทำไมอะ...ฉันหิวอะ ช็อคแก้วเดียว เอาฉันไม่อยู่...ฉันอยากกินโอโทโร่ / ชวนกินอีกละ!”
“อาหารญี่ปุ่น ไม่อ้วนสักหน่อย...กินนะ...ฟานี่นะ...ฉันหิว...นะ” แทยอนอ้อน และแทะโต๊ะรอ
“ตามใจแกดิ” เยส!!!
“แต่ต้องหลังจากที่ฉัน พาแกไปซื้อโทรศัพท์ เสื้อผ้า และรองเท้าใหม่ซะก่อนนะ...ใส่แต่เสื้อยืด กับกางเกงยีนส์เก่าๆ อยู่นั่นอะ...แบบนี้มันไม่ SWAG ละ...เค้าเรียกว่าเก่าจริง! ขาดจริง! และเน่าจริง!...แล้วมันก็เอ้าท์แล้วด้วย…ฉันรับไม่ได้ คะแนนติดลบมากอะ...จะช่วยแต่งให้หล่อๆ ยิ่งกว่าพระเอกซีรี่ย์ซะอีก...เริ่มจากตัดผมของแกก่อนเลย”
“หา?!!!...ไม่เอา! ไม่ตัด! ไม่อยากเหมือนใคร! แล้วแกจะพาฉันไปไหนเนี่ย?!...ห้างนี้อะนะ?!...ไม่เอา!...แพง!...ไม่อยากได้!” ทิฟฟานี่เกี่ยวคอเสื้อ ของแทยอน ไว้ได้ทัน เธอจึงลากคอของมัน เข้าไปในห้างได้อย่างสะดวก...อ๊าย ยังจะดิ้น!
จนแล้วจนรอด ทิฟฟานี่ก็จัดการ ทั้งเรื่องมือถือ และเรื่องเสื้อผ้าให้แทยอน ได้ตามระเบียบ...แต่จะมีเถลไถล ไปแวะแผนกเครื่องเขียนบ้าง ก็ตอนที่เจ้าตัวยืนกรานหนักแน่น ว่าอยากจะวาดรูปนี่แหละ
อ้อ...มีแวะที่ แผนกเกมเซนเตอร์ด้วย...แต่ดีนะ...ที่คิมแทยอน สามารถคีบตุ๊กตามิกกี้เม้าส์ กับมินนี่เม้าส์ให้เธอได้น่ะ...เพราะฉะนั้น...เธอก็เลยไม่เคืองมัน เรื่องที่มันแอบหนี ออกไปจากร้านตัดผม แล้วปล่อยให้เธอ ต้องหน้าแหกอยู่คนเดียว! ‘
แก-ตาย!!!!!’ (สาบานนะว่าไม่เคือง)
และทิฟฟานี่ก็ฉุนหนักเข้าไปอีก เมื่อเธอออกจากร้าน แล้วเห็นว่าแทยอนกำลังยืนเล่นมือถือเครื่องใหม่ และปล่อยให้ตัวเอง ต้องตกเป็น เป้าสายตาของใครต่อใคร...แต่ขอโทษ!...เพราะเพียงแค่เธอ เดินนวยนาดเข้ามา…เธอก็สามารถแย่งซีนของแทยอน ได้หมดแล้ว!...ตาลาลา
“ทำหน้าดีๆ...เอาไปลอง ในห้องลองเสื้อเลยไป...เดี๋ยวปั้ด” จู่ๆทิฟฟานี่ก็กลับมาดุใส่เขาอีกครั้ง...เขาทำอะไรให้เธอโกรธ อีกละ!
“ก็ไม่ชอบตัวนี้หนิ...ฉันนึกว่าเรา จะเลิกซื้อของกันแล้วซะอีก” ชายหนุ่มทำหน้าเซ็งอย่างไม่คิดที่จะปิดบัง ในขณะที่ทิฟฟานี่ก็กระแทกเสียงใส่ ว่าร้านนี้คือร้านสุดท้ายแล้วจริงๆ!
ให้ตายเถอะ...Shop เสื้อผ้าผู้ชาย แต่ทำไม ถึงมีแต่พนักงานขาย ผู้หญิงนะ!
แต่ทว่าหนุ่มมาดเซอร์ ก็ยังมิวาย ทำคิ้วขมวด อย่างดื้อดึง และจับมือของทิฟฟานี่ไม่ยอมปล่อย...อย่าไปใจอ่อนให้มันเชียว!
“ไม่ชอบตัวนี้ แล้วจะเอาตัวไหน...” เฮ้อ...เธอเตือนตัวเองแล้วนะ!
“...ตั้งใจเลือกดีๆสิ อย่าโยเย...อืม ตัวนี้พอใช้ได้...เอาไปลองเร็วๆเข้า...ลองเสร็จแล้ว ก็ออกมาให้ฉันดูด้วยนะ...จิ๊! ทำปากขมุบขมิบเหรอ...จะเข้าไปดีๆ หรือจะให้ฉันยึดบัตรเครดิตแก!”
แกก็ยึดไปหมดแล้วไง!
“จะเข้าไปไหม?”
จ้า-แม่~
ฉันจะจารึกไว้เลย ว่าวันนี้...มันเป็นวันวิปโยคของฉัน!
“เราจะทานอะไรกันดีครับ อาหารญี่ปุ่นไหม แคลอรี่ไม่เยอะ ผมว่า.../ ฉันไม่กินมื้อเย็น!” เสียงเรียบ บอกตัดสัมพันธ์ และร่างบาง ก็เดินนำหน้า นักธุรกิจหนุ่มไป โดยไม่คิดที่จะรอ...คุณป๋านะคุณป๋า!
“…ผมก็...ยังไม่ค่อยหิว...สักเท่าไร” เจ้าของใบหน้าหล่อคมคายบอก ก่อนที่เขา จะเดินอมยิ้ม อบอุ่น ตามสาวมั่น ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาไป
“ระวังครับ!” พลันร่างบาง ก็ถูกดึงให้เข้าอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง พร้อมกับแนบใบหน้า เข้ากับแผงอกกว้าง...โดยที่เธอ ก็ไม่ทัน ได้เตรียมใจ!...โอโห ราวกับหลุด ออกมาจากซีรี่ย์!...แต่ไม่ได้นะ!
“...ไม่ต้องมาแตะเลยๆ!...แล้วใครปล่อยให้ ไอ้ผีเด็ก พวกนี้...มาวิ่งเล่น กันในห้าง แบบนี้เนี่ย!!!” เจสสิก้าเดินกระแทกส้นเท้าออกไป อย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง และบ่นกระปอดกระแปดไปตลอดทาง...แต่พอคล้อยหลัง ของยูริได้ไม่นาน เจสสิก้าก็เอาแต่ยิ้มเขินอยู่คนเดียว...แถมตัวของเธอ ก็บิด จนแทบจะเป็นเลขแปดอยู่แล้ว!...โอ๊ย ขอหยุด ทุบกำแพงแป๊บ
บ้าๆๆ...บ้าจริงๆเลย
“ยัยฟานี่~!!!” และเจสสิก้า ก็ฉีกยิ้มร่า เมื่อเธอ ได้เจอกับเพื่อนรัก โดยบังเอิญ “ดีใจจังที่เจอแกที่นี่...แกมาช๊อป ทำไมไม่โทรชวนฉัน!...วันนี้ฉันเซ็งมากอะ...” ทิฟฟานี่พยักหน้ารับคำบ่นของเพื่อนแบบอึ้งๆ...ก่อนที่เธอจะหันไปโค้งศีรษะทักทายเจ้านาย ที่ยิ้มแย้มรับเธอ อย่างใจดี...แต่มากัน ได้ไงเนี่ย?! “ว่าแต่...แกมาทำอะไรที่ Shop เสื้อผ้าผู้ชายอะ...มาแรด กับผู้ชายคนใหม่ อีกแล้วใช่มะ?!”
“เดี๋ยวแก ก็เจอแรด ขวิดเข้าให้หรอก!” คนปากไวรีบ สวนกลับ ก่อนที่เธอจะเสมองไปทางห้องลองเสื้อด้วยท่าทางมีพิรุธ เนื่องจากเธอ กลัวว่าเจสสิก้า จะเจอกับคนข้างในเข้า
ก็ยัยเจส มันชอบวุ่นวายอะ!
“ฉันก็.../ ใส่ได้ๆ เอาเสื้อคืนไปเลย...ร้อน”
ไม่ทันซะแล้วไง!
“แทยอนจ๋า~” ทิฟฟานี่มองเจสสิก้า ที่เข้าไปเกาะแกะแทยอน ซึ่งเดินเปลือยท่อนบน โชว์ผิวขาวจั๊วะ ออกมาจากห้องลองเสื้อ ด้วยสายตาขวางๆ...เพราะนานๆที น้องเจสจะได้เห็นกล้ามท้องแน่นๆ กับหัวนมสีชมพู~ ที่แสน จะคิดถึง...แต่ได้โปรดอย่าเข้าใจผิด เพราะพวกเราชอบไปเที่ยวทะเลด้วยกันต่างหากละ! “...แต่เดี๋ยวนะ!...พวกแก มากัน...แค่สอง-คน?...โดยไม่บอกฉัน...หรือซันนี่?...” ทิฟฟานี่ หลบสายตาของยัยนางมารร้าย ได้ทันควัน!...แต่ทำไมเธอ จะต้องกลัวมันด้วยละ?!
“...ปกติ เวลาจะไปไหน...หรือไปทำอะไรกับใคร...พวกเราจะต้องบอกกัน ทุกเรื่องหรือ-เปล่า?!”
“ทีแก ยังมากับคุณยูริ โดยไม่บอกฉันสักคำ!” อุ้ย...เข้าตัว “มันไม่.../ แทยอน ฉันบอกแล้วไง ว่าให้ลองเสื้อ ออกมาให้ฉันดูด้วย” ทิฟฟานี่รีบเบี่ยงประเด็น จนทำให้เจสสิก้า จูนสมองตามเพื่อนแทบไม่ทัน...เออๆ ทำไมแทยอน ไม่ลองเสื้อ ออกมาให้ทิฟฟานี่ดูด้วยละ
“ใส่ได้น่า...ซื้อๆไปเหอะ...เหนื่อยแล้วอะ”
“เหนื่อยอะไร...” ทิฟฟานี่ร่ายยาว จนทำให้ชายหนุ่มต้องทำหน้ายู่ และส่ายหน้าประท้วง แบบสุดใจขาดดิ้น “อ๋อ...จะท้าทายใช่ป่ะ”
“โอ๊ยฟานี่ พอๆๆ...นี่แกชักจะทำตัว...เยี่ยงเมียแทยอน เข้าไปทุกทีแล้วนะ!” คนถูกว่าถึงกับสะดุ้ง!...เหมือนขนาดนั้นเลย?!! “ฉันว่า...เราไปเดินเล่นกัน ดีกว่าเนอะ แทเนอะ”
“ฉันหิว~ / ใจตรงกันเลย!” หญิงสาวดี๊ด๊ารับ พร้อมกับเชิดหน้าใส่คนด้านหลังอย่างหยิ่งๆ...เพราะเธอบอกว่า ไม่กินมื้อเย็น แต่ไม่ได้หมายความว่า จะไม่หิวสักหน่อย!
“แล้วนี่...แกมาเดทกับคุณยูริ?.../ หูย~พูดแบบนี้ด่าฉันเลยดีกว่า”
“อีเหยิน! อีสวยแต่โง่! อี... / ไม่ได้ให้ด่าจริงๆ สักหน่อย!” เจสสิก้าตีหน้าหงิกใส่เพื่อนรัก...ฟานี่ มันแค้นอะไรเธอ หรือเปล่าเนี่ย! “...คือ...เราแค่มาดิลธุรกิจกัน” เธอรีบออกตัว ในขณะที่ยูริก็ยิ้มอ่อนๆ แทนคำตอบ...อีผู้ชายหน่อมแน้มเอ้ย
“…เออนี่ อนาคต พ่อของลูกฉัน...คิม...”
“คุณคิมแทยอนใช่ไหมครับ?”
รู้จัก ว่าที่สามีของเธอด้วย?!
“ผมดีใจมาก ที่ได้พบกับคุณที่นี่...เพราะเมื่อวันงาน…ผมหาโอกาส คุยกับคุณตั้งหลายครั้ง / ผม?!”
“ใช่ครับ...คุณ” แทยอนรู้สึกเกร็งแปลกๆ...เพราะทำไมตาของมัน จะต้องเป็นประกาย ขนาดนี้ด้วยเล่า! “...ผมชื่นชอบผลงานของคุณ มาตั้งแต่สมัยเรียนไฮสคูลแล้วล่ะครับ...ทั้งหนังสั้น ทั้ง MV…อ้อ...ผมเป็นรุ่นพี่ของคุณ ที่โรงเรียนชายล้วน Empire ครับ...ควอนยูริ ประธานนักเรียนคนที่ 219 รหัสนักเรียน 92122” แทยอนขมวดคิ้วอย่างคับคล้ายคับคา
“...เอ่อ...รุ่นพี่ยูริ?...ที่เป็นประธานชมรม..บัลเล่...ด้วยใช่ไหม?”
“ใช่ครับ” ทิฟฟานี่และเจสสิก้าหัน มามองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย.
บัลเล่เลยเหรอ~?
“ดีใจจัง ที่คุณจำผมได้...พอดี ผมต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ แต่พอผมทราบข่าว ว่าคุณไปเรียนฟิลม์ที่อเมริกา ผมก็ติดตามผลงานของคุณมาตลอด จนเรียกได้ว่าคลั่งไคล้ / คลั่งผม?!”
เอาแล้ว...แทยอนรีบก้าวเท้ายาวๆไปอยู่ข้างหลังทิฟฟานี่อย่างหาที่พึ่ง...ช่วยด้วยๆ ใครก็ได้ช่วยด้วยๆ
“ครับ และตอนนี้ค่าย SW ก็เปิดบริษัทโปรดักชั่น ในเครือของเราเองแล้ว...และคนที่เรา อยากให้มาร่วมงาน กับเรามากที่สุด ก็คือคุณนะครับ คุณแทยอน” แทยอนทำหน้าเมิน ไม่สนใจ “...ทางเรา ยินดี ที่จะให้คุณ ถือหุ้น 10% ฟรีๆ...เพียงแค่คุณ ตอบตกลง” ทุกคนถึงกับตาโตทันทีที่ได้ยินข้อเสนอ ในขณะที่หัวของทิฟฟานี่ ก็กำลังประมวลผลเม็ดเงิน ด้วยความเร็วจี๋!
“แท เอาดิ...เอาๆ” ทิฟฟานี่กระซิบเชียร์ “แต่ฉันขอค่านายหน้า 5%” ...อีขี้งก!!!
“ขอโทษ” แทยอนกระชากเสียงใส่ “แต่ผมไม่รับงานประจำ...ที่สำคัญ ผมมีบริษัทในสังกัดอยู่แล้ว” นักธุรกิจหนุ่มยกยิ้มอย่างสุภาพ แต่สายตาของเขากลับแฝง ไปด้วยอะไรบางอย่าง
“บริษัทของคุณซูยอง.?..ผมเทคโอเวอร์มาได้สักพักแล้วล่ะครับ...ตอนนี้ Soshi Film เป็นค่ายในเครือของ SW เป็นที่เรียบร้อยแล้ว"
"คุณว่าไงนะ?!!!”
“พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย เราอุตส่าห์ช่วยกันสร้างบริษัทนี้ขึ้นมา แต่พี่กลับให้คนอื่นมาชุบมือเปิบไปหน้าด้านๆแบบนี้ได้ไง!” สะกิดๆ...มันยังไม่รู้ตัว
“แจ๋วกับเตี่ยพี่อะดิ?!...พี่แม่ง โดยทุนนิยมครอบงำแล้ว มันหลอกเอางานของพวกเรา ไปโปรโมตชื่อให้บริษัทมันทางอ้อม พี่ไม่รู้เหรอ!...เลิก!...ผมจะเลิกทำงาน ให้บริษัทพี่แล้ว!....ไม่ต้องมาหลอกเลี้ยงเหล้า!...ผมไม่สน! และผมก็จะไม่ทำด้วย!” แทยอนโดนกระชากคอ มากระซิบ!
“ที่แกด่าอยู่เนี่ย บริษัทฉัน!” ทิฟฟานี่กัดฟันบอก และกระแซะให้แทยอน รู้สึกตัวสักนิดว่าคุณควอน กำลังนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับพวกเราอยู่!...เธอจึงได้แต่ยิ้มแฮะๆให้เจ้านาย ที่ยิ้มตอบกลับเธออย่างใจดี...คิดว่าคุณยูริจะได้ยินไหมล่ะ?!
‘ผมว่าเสื้อตัวนี้...เหมาะกับคุณแทยอนมากเลยนะครับ...ตัวนี้ก็ด้วย...’
‘เห็นไหมฟานี่ ผัวฉัน มันตามโอ๋แทยอนแจเลย...ผู้ชายธรรมดา...เค้าไม่ทำกัน แกคิดเหมือนฉันไหมบี 2 ...นี่ฉันจะหึงแทแล้วนะ!’ เจสสิก้าเขย่าแขนเพื่อน ด้วยแรงสั่นสะเทือนประมาณ 5 ริกเตอร์
นี่เธอเผลอ ปลื้มเกย์ไป 22 นาที 21 วินาทีเลยเหรอเนี่ย...โอ๊ยเจ็บ-ปวด!
‘มะ...มะ...ไม่ใช่หรอก...คิดมากน่า’ ทิฟฟานี่พยายามมองโลกในแง่ดี...ในขณะที่แทยอน ก็กำลังทำหน้าแหยง เต็มทน เพราะถ้าไม่ติดว่าทิฟฟานี่ บังคับเขาไว้...เขาก็คงจะอาละวาดใส่หน้า ไอ้คุณยูริไป ตั้งนานแล้ว!
‘แล้วคุณ จะมายืนอยู่ข้างหลังผม ทำไมเนี่ยยยย?!!!~’
“แทยอน ลองโทรศัพท์ใหม่น่ะค่ะ...เสียงดัง ฟังชัด ทะลุมาข้างนอกเลยเนอะ” แทยอนทำหน้าเหยเก...เพราะแกจะบิดเอวฉัน ทำมายยยยย~
ยูริคลี่ยิ้มรับ “พวกคุณสองคน...ดูสนิทกันดีนะครับ”
“อ๋อค่ะ เราสนิทกันตั้งแต่ 10 ขวบแล้วละค่ะ...พอดีแทยอน เขาถูกส่งตัว ให้มาดัดสันดานอยู่กับคุณยายที่โซล เราก็เลยได้รู้จักกัน...เผอิญว่าบ้านของคุณยายแท อยู่ใกล้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ฉันอยู่พอดีน่ะค่ะ...และแทยอน ก็ชอบหลบไม้เรียว มาซ่อนตัว อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ่อยๆ...ตอนแรก...ฉันก็คิดว่าแท เป็นเด็กผู้หญิงซะอีก แก้มงี้แดง ตัวงี้เล็กอย่างกับลูกหมา” ทิฟฟานี่พูดด้วยรอยยิ้ม ตามประสาหญิงสาว ที่มีทักษะในการเข้าสังคม อย่างดีเยี่ยม มันจึงทำให้ท่วงท่าของเธอ ดูมีเสน่ห์ไปเสียหมด “...แต่เจสสิก้า กับซันนี่ เพิ่งจะมารู้จักกับแทยอน ตอนไฮสคูลค่ะ เพราะแทยอน ต้องขี่มอเตอร์ไซค์มารับมาส่งฉันที่โรงเรียนทุกวัน”
“ฟานี่มันเอายาเสน่ห์ให้ยายกับแม่กิน”...ยัง จะปากดีนะคะ
“แต่กว่าจะสนิท ก็แทบจะหืดขึ้นคอ!...แทยอนเล่นตัวมาก” เจสสิก้ากล่าวสมทบ อย่างเผลอตัว...ซึ่งยูริก็ยิ้มรับ เพราะเขา ก็พอที่จะดูออก ว่าคุณแทยอน เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวมากแค่ไหน
แต่แบบนี้สิ...ถึงจะเรื่องว่า ‘ท้าทาย’
“ผมชื่นชมในมิตรภาพของพวกคุณนะครับ...ส่วนเรื่องงาน...ผมอยากให้คุณแทยอนค่อยๆตัดสินใจ...เพราะทางเรา ก็ยินดีที่จะให้ อิสระทางความคิด กับคุณ ได้อย่างเต็มที่ / ก็เห็น พูดแบบนี้ทุกที่แหละวะ อ๊า”
บิดเอวอีกละ...ไส้จะขาด!
“คุณยูริ อยากได้ตัวแทยอน มาทำงานด้วยจริงๆหรือคะ คือ...มันค่อนข้างยาก ที่จะเปลี่ยนความคิดของแทยอนน่ะค่ะ...มันน่ะ...ติสท์จะตาย” ทิฟฟานี่กระซิบบอกเจ้านายในประโยคสุดท้าย ให้ยูริได้หัวเราะเบาๆ
“คุณคงจะไม่รู้ ว่าเพื่อนของคุณ ดังมากขนาดไหน ในหมู่ของผู้กำกับหนังสั้น และมิวสิควีดีโอ อีกทั้งรางวัลมากมายที่การันตีคุณภาพของคุณแทยอน...ผมอยากให้คุณแทยอนมาร่วมงานกับเราจริงๆครับ...ต่อให้ผมต้องตื้อก็เถอะ / ...ขะ...ขนาดนั้นเลยเหรอคะ” ทิฟฟานี่หันไปมองแทยอน ที่เอาแต่กิน โดยไม่สนใจใคร...หรือว่าเธอจะสนใจเรื่องแฟชั่นมากเกินไป จนไม่รู้ว่า เพื่อนของตัวเอง ได้สร้างผลงานอะไร เอาไว้บ้าง
“ครับ...แต่ยังไง...ผมก็คิดว่าคุณแทยอน จะตอบตกลงกับเราอย่างแน่นอน...ต่อให้ไม่มีเรื่องค่าตอบแทน มาเกี่ยวข้องก็เถอะ” ทิฟฟานี่ อยากจะค้าน...เนื่องจากเธอ รู้จักนิสัยของแทยอน ดีกว่าใคร
“...แล้วอะไร...ที่ทำให้คุณยูริมั่นใจได้ล่ะค่ะ ว่าแทยอนจะตอบรับงานนี้” ยูริให้รอยยิ้มเป็นคำตอบ พร้อมกับมองทิฟฟานี่ ด้วยสายตาแปลกๆ
เออ...เธอว่าเจ้านายของเธอ ไม่ได้ธรรมดา อย่างที่เธอคิด ซะแล้วละ เพราะเขาดู...มีสมอง...แบบมีมากกว่าเพื่อนของเธอแน่ๆอะ!...เพราะวันๆ ยัยเจสสิก้า ก็คิด แต่จะหาทางอ่อยแทยอน เค้าท่าเดียว!...คือ พื้นที่สมองใช้ประหยัดมากอะ เอาจริงๆ
“แทยอน ลองหอยเม่นป่ะ...ฉันคีบให้”
“อะไรเนี่ยเจส...ไมคีบแต่หอยให้ฉันอะ จะสื่ออะไรหรือเปล่าเนี่ย?”
“บ้า! ฉันก็แค่อยากให้แท...กินหอย ของฉัน...เท่านั้นเอง” แรว๊ง!!!!! “หอยอวบๆ สดๆ หวานๆ.../ จะกินแต่หอยใช่ไหม...งั้นโอโทโร่นี่ ก็ไม่ต้องกิน!”
“กินดิ ฟานี่ กินๆ...เอาจานมา” แทยอนเอาคาง เท้าที่บ่าของทิฟฟานี่แล้วดิ้นรน เอื้อมมือ ไปขอจานคืน “โอ๊ย อย่ากระแทก...เจ็บ-กราม / โดนเหรอ เจ็บมากหรือเปล่า?” เจสสิก้าเบะปากใส่ ด้วยความหมั่นไส้...หอยของเจส มันไม่น่ากินหรือยังไง?!
“ไม่เป็นไรหรอกแท เดี๋ยวฉันสั่งให้ใหม่ / อีคุณเจส!” เจสสิก้าแลบลิ้นแกล้งเพื่อน ให้ยูริต้องยิ้มตาม เพราะว่าเขาไม่เคยเห็นคุณเจสสิก้า ทำตัวเป็นเด็กแบบนี้กับใครเลย...ถึงแม้ว่าเธอ ...จะไม่หันมาพูดกับเขาสักคำ...ในขณะที่คุณแทยอน...ก็พยักหน้า เชื่อฟังคุณทิฟฟานี่หงกๆ ว่าอย่ารีบร้อนทานจนเกินไป ...หรือไม่ คุณแทยอนก็จะคีบซูชิให้คุณทิฟฟานี่ จนทำให้คุณทิฟฟานี่ ต้องร้องโวยวาย ให้เขาพอ
“อยากจะไว้ผมยาว แต่ทำไมถึงได้รุงรังแบบนี้ละ...จะกินผมตัวเอง เข้าไปแล้วเห็นไหม เอาหนังยางนี่ ไปรัดผมไป” แทยอนเลิกคิ้วใส่ “เออๆกินไป ฉันเกล้าให้...ส่วนยางรัดผมนี่ ถ้าไม่ใช้ ก็ใส่ไว้ที่ข้อมือก็ได้ เข้าใจ๊?” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ทั้งที่เขายังคงเคี้ยวตุ้ยๆอยู่เต็มปาก ขณะที่คุณทิฟฟานี่ก็กำลังรวบผมให้คุณแทยอน ด้วยท่าทางที่ประณีต อ่อนโยน “...แต่แกไว้ผมยาวแบบนี้ ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันจะได้เล่นผมของแกได้” ทิฟฟานี่ยิ้ม และถักเปียหลวมๆให้แทยอนเป็นของแถม ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอสักคำ
เพราะฉะนั้น...ยูริจึงค่อนข้าง ที่จะมั่นใจ ในความคิดของตัวเอง...เพราะถ้าหากไม่มีใครบอก ว่าคุณแทยอนกับคุณทิฟฟานี่ เป็นเพื่อนกัน เขาก็คงจะคิดว่าสองคนนี้ เป็นแฟนกันไปแล้ว
“ฟานี่ๆ 3 นาฬิกา แกให้คะแนนเท่าไร”
“ไหน?...38 เต็ม 100 ล่ะมั้ง...ไม่ผ่าน” ทิฟฟานี่ปรายตามอง อย่างไร้ความรู้สึก
“จริงดิ แต่ฉันให้ 51 นะ” แทยอนส่ายหน้าให้กับสองสาว ที่ติดนิสัยเก่ามาเต็มๆ ทั้งที่สามีของเจสสิก้า ก็นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้แท้ๆ...แอบบีบวาซาบิ ใส่โชยุ ของพวกมันเลยดีไหม?!
“นี่โอโทโร่ครับ...คุณแทยอน” และจู่ๆยูริ ก็คีบชิ้นปลาดิบให้แทยอน แทนสองสาวด้วยความหวังดี พร้อมกับผลิยิ้มหวาน จนทำให้แทยอนแทบจะสำลักน้ำชาออกมา
ช่วยด้วยๆ ใครก็ได้ช่วยด้วยๆ
“เกย์! เกย์ชัวร์ๆ!!! แกไปบอกยัยเจส ให้ใช้เรื่องนี้เลิกกับมันได้เลย!...เชื่อฉัน ที่มันยอมแต่งงานง่ายๆ เพราะมันตั้งใจจะปกปิดเรื่องที่มันเป็นเกย์!” แทยอนยังคงโวยวายไม่หยุด หลังจากที่เรา แยกจากสองคนนั้น มาที่ลานจอดรถแล้ว...แต่ทำไมทิฟฟานี่จะต้องทำท่าเคลิ้มแบบนี้ด้วยล่ะ
“ผู้ชายคนนั้น...ให้นามบัตรฉันมาด้วยอะ...60 เต็ม100” ทิฟฟานี่อวด พร้อมกับยิ้มเขินใส่
“เหอะ!...คนนี้คุยให้ถึงสองอาทิตย์นะ...ไม่ไหวอะแก เค้าหื่นเกินไป...ไม่คุยแหละ มันไม่ใช่อะ...พอๆๆ คนอะไรเซ้าซี้ ที่สุดในจักรวาล” แทยอนจีบปากจีบคอเลียนแบบเสียง และท่าทางของทิฟฟานี่ ก่อนที่เขาจะ
ปัง!!!
“เบาๆสิ นี่มันรถของฉันนะ!...เมนส์ไม่มาเหรอ เจ้าอารมณ์จริงๆเลย” ทิฟฟานี่โวย แล้วก็กลับมายิ้มพร่ำเพ้อต่อ...เรานี่มันเสน่ห์แรงจริงๆเลยน้า~
ปริ๊ด!!!
“เออๆๆ ไปแล้วๆ นี่มันรถใครกันแน่เนี่ย”
ปรี๊ด!!!!!!!!!!~
“เออ!!!...ไปแล้วๆ...ไมไม่บีบ ให้แตรมันค้างไปเลยล่ะ”
ปริ๊ด!!!!!!!!!! “ลงมาต่อยกันเลยป่ะ!” ทิฟฟานี่ขึงตาใส่ ไอ้คนหน้าตาย ที่ชอบกวนทีนเธอจัง! “เออ...ว่าแต่ว่าแกจะไม่เปลี่ยนใจจริงๆเหรอ มาทำงานด้วย...”
พลั่ก!
แทยอนเหยียบเบรกเต็มแรง จนทำให้ หัวทิฟฟานี่กระแทก กับเบาะรถเข้าอย่างจัง!
“ไอ้แท~ ขับดีๆ...แต่คุณยูริ เค้าอยากได้แกมาร่วม...”
พลั่ก! ไม่รู้สึก
“...นี่ผู้บริหารระดับสูง ถึงขนาดมาขอร้องแกเองเลยนะ แถมเขายังยื่น...”
พลั่ก!
“ฉันว่าแกควรที่จะ...”
พลั่ก!
“เออ!!! ฉันไม่พูดแล้วก็ได้...ตีนชักกระตุกเหรอ?!”
พลั่ก!
“อันนี้เรียกกวนตีนละ”
พลั่ก!
“แทยอนอา~”
“ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า มาดูหัวดิ” แทยอนหยุดรถ และกลั้นขำแทบตาย
“มึนอะ กระแทกพลั่กๆๆอยู่นั่นอะ...ถ้าสมองฉันเบลอขึ้นมานะ” หญิงสาวทำหน้างอใส่
“มาๆ...เป่าเพี้ยง แล้วหายเลย / ฉันไม่ใช่เด็กนะ!”
“เหรอ...เห็นหน้าอ่อน ก็นึกว่าใช่”
“บ้า~...เป่าเพี้ยงเลย”
“ไหนแกบอกว่าไม่ใช่เด็กไง” แทยอนหัวเราะ “มาๆ เป่าเพี้ยงให้...ยัยหมวยน้อยเอ่ย~”
“หมวยตรงไหน? / ก็ลองไม่กรีดอายไลเนอร์ แกก็เป็น อาหมวยดีๆนี่เอง...อาหมวยๆ”
“อาตี๋น้อยอ่า~...ตัวเองไม่ตี๋เลยเนอะ อาตี๋น้อยเนอะ...แต่เดี๋ยวๆๆ...อันนี้ไม่ใช่เป่าละ อันนี้เรียกขยี้!...แทยอนอา~ ผมยุ่งหมดแล้วเห็นไหม” แทยอนหัวเราะ เมื่อได้เห็นใบหน้างอแง ของทิฟฟานี่
แชะ! เสียงอัลไล?
“ฉันให้แก เจิมเครื่อง รูปแรกเลย”
“ย่าห์~ ลบเลยนะ...ไม่เอาอะ ถ่ายใหม่ๆ...ไอ้แทโลบบบ~ ถ่ายใหม่เถอะ นะๆตอนนี้ฉันสวยแล้วเนี่ย พร้อมถ่ายมาก” ทิฟฟานี่สางผมให้เข้าที่ และเก๊กท่ารอถ่าย แต่แทยอนกลับส่ายหน้า...อ่า...ทำไม มันถึงได้กวนแบบนี้นะ
“อันนี้ก็สวยแล้วเนี่ย / แบบนั้นสวยสยองมากอะ ถ่ายใหม่เถอะ...เอาโทรศัพท์มานี่เลยมา ฉันเป็นเจ้าแม่เซลฟี่อยู่แล้ว...รู้จักไหม xolovestephi น่ะ”
“ฮ่าๆ...ไม่ให้” ทิฟฟานี่พยายามแย่งโทรศัพท์ของแทยอน แบบสุดความสามารถ จนเธอแทบ จะย้ายร่างไปนั่งอยู่บนตักของคนขับอยู่แล้ว “...แทยอนอ่า~”
“คร้าบ~” เจ้าของชื่อทำหน้ายียวน และกระชับเอวบาง ให้มานั่งที่ตัก ของเขาจริงๆ
“น่าสงสัย...ยิ่งนับวัน...สองคนนั้น ก็ยิ่ง ทำตัวน่าสงสัย...โดยเฉพาะกับโมเม้นท์ที่ยัยฟานี่ซดซุปมิโซะ จนลวกลิ้น...แล้วทำไมแทยอนจะต้องยื่นหน้า เข้าไปเป่าลมร้อน ในปาก ของฟานี่ ขนาดนั้นด้วยละ...ทีกับเธอน่ะ แทบจะสาดน้ำชา ซ้ำ!...โอ๊ย!!! เลิกตามฉันสักทีจะได้ไหม ฉันต้องการอิสรภาพ!” เจสสิก้าหันหลังไปตวาดใส่ร่างสูง ที่ทำให้เธอต้องเสียอารมณ์...เพราะคนกำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆ แบบนี้มันน่าด่า ไหมละคะ!
“แล้วคุณ...ไม่กลับบ้าน? / ฉันจะกลับแท็กซี่!” หญิงสาวเดินจ้ำเอาๆ เพราะเธอกำลังหงุดหงิด! ที่ต้องมาอยู่กับยูริสองต่อสอง(อีกแล้ว!)...ยอมรับตามตรงก็ได้ ว่าเธออคติกับเขา...ก็แล้วจะทำไมอะ!
“งั้นคุณขับรถของผมกลับบ้านดีไหม เดี๋ยวผมจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง” ยูริเดินมาดักหน้าหญิงสาวไว้ได้ทัน เพราะว่าเขา ก็ไม่อยากทำให้คุณเจสสิก้า รู้สึกอึดอัดใจเหมือนกัน
“แล้วทำไม ไม่คิดตั้งแต่ทีแรกฮ่ะ!...ปล่อยให้ฉันเดินหาแท็กซี่อยู่ตั้งนาน” เจสสิก้าเหวี่ยงใส่ เพราะมันตั้งไกลเลยนะ กว่าที่เธอจะเดินกลับไปที่ลานจอดรถอะ
“ที่จริง...หน้าห้าง ก็มีบริการเรียกแท็กซี่อยู่นะครับ...แต่ผมเห็นคุณ แน่วแน่มาทางนี้...”
เพล้ง!...ได้เก็บเศษหน้าอีกแล้วไง
“...ฉะ...ฉันรู้หรอกน่า...เดินย่อยไง กินอิ่มๆ ก็ต้องเดินย่อยจริงไหม...คุณก็เอากุญแจรถมา...แล้วก็กลับบ้านไปซะสิ” หญิงสาวดันหลังให้เขารีบไปไกลๆ ก่อนที่เธอจะทำตัวเปิ่นไปมากกว่านี้
“ได้ครับ...ขับรถดีๆนะครับ” เจสสิก้าเก๊กหน้าขรึม ทำเป็นไม่สนใจ...ทั้งที่สายตาของเธอก็ยังแอบเหล่ยูริ อยู่เป็นระยะๆ “เอ่อ...”
ไรอีกละ!!!
“…วันนี้...เป็นเดทที่ดีนะครับ...เดทแรกของเรา” เจสสิก้าเบิกตากว้าง และแก้มร้อนก็ขึ้นมานิดๆ...อุ้ย แทบจะสุก!
แต่จะว่าไป...นายยูริก็...ยิ้มน่ารักดี...เหมือนกันนะ ถ้าไม่ติดที่ว่า...
เค้าจะหันไปยิ้มให้ผู้ชาย ที่เพิ่งเดินผ่านไหล่เค้าไปอะ!!!
...................................................................
เห็นด้วยกับเจสสิก้าค่ะ! ทิฟฟานี่ชักจะทำตัว เยี่ยงเมียแทยอน เข้าไปทุกทีแล้ว!
น่าสงสัยนะน่าสงสัย ส่วนยูริ หึหึ...สุภาพบุรุษเต้นบัลเล่~ ฮ่าๆๆๆ
จ้ะอุ้ย! และเหมือนเจสสิก้าจะมีศัตรูเพิ่ม อิอิ
ปล. อาจจะมีถ้อยคำทะลึ่งตึงตังอยู่บ้าง ต้องขออภัย ไว้ ณ ที่นี่ด้วยนะคะ และหลังจากนี้ ไรท์จะพยายามอัพให้เร็วขึ้นนะคะ
ไม่เอพริลฟลูเดย์แน่นอนค่ะ .gif)
ขอบคุณที่ติดตามค่า
ความคิดเห็น