คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Point 1 : อยากมีอิสระ แต่ไม่ได้หมายความว่าอยากอยู่คนเดียว
Point 1 :
อยากมีอิสระ แต่ไม่ได้หมายความว่าอยากอยู่คนเดียว
เสียงพร่ำบ่น ร่ายยาว มาตลอดทาง...จนกระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังไม่ยอมหยุดปากของตัวเองลงสักที จนทำให้จำเลยของเรื่อง...ถึงกับชักสีหน้าหน่าย พร้อมกับแบกสัมภาระพะรุงพะรังตามร่างระหง (เพราะส้นสูง) ไปด้วยท่าทางเบื่อโลก...ให้เธอ ได้บ่นเขาอีกระลอก!
โดยทั้งคู่…ก็เรียกความสนใจของผู้พบเห็น ได้เป็นอย่างดี...เนื่องจากความงาม ของสุภาพสตรีคนแรก ที่กระแทกตา คนมองเข้าอย่างจัง...เพราะไม่ว่าจะเป็น ผมยาวดันลอน สีน้ำตาลคาราเมล...เอวบางร่างน้อย ที่ดูน่าทะนุถนอม...นัยน์ตาสีดำขลับ เป็นประกาย...และผิวกาย ขาวผ่อง ซึ่งได้รับจากการดูแล เป็นอย่างดี ก็ทำให้เธอดูเลิศเลอไปเสียหมด...
หากแต่สิ่งเดียวที่ดูขัดกับเธอ ก็คงเป็นเสื้อแจ็คเก็ตสีกากีเก่าๆ ที่เธอใช้คลุมไหล่...และที่มาของมัน ก็คงจะหนีไม่พ้นหนุ่ม? หรือสาว?...หน้าตาจิ้มลิ้ม ที่ไว้ผมยาว และแต่งกายเซอร์ๆ สะพายกระเป๋าเป้ใบโต พร้อมกับแบกกระเป๋ากล้อง ไม่ต่ำกว่าสองใบ ตามหลังของร่างบาง ราวกับเจ้าหญิง และ
...ทาสรับใช้?
‘มองไร...มีปัญหา?’ ทาสรับใช้ หันไประดมยิงคนอื่นด้วยสายตา จนทำให้พวกเขา ต้องก้มหน้า ก้มตาหลบ กันเป็นแถบๆ...ท่าทาง...จะไม่น่ารัก เหมือนกับหน้าตาซะแล้วแฮะ
ติ๊ด!
“เปลี่ยนรหัส?...ถึงว่า ฉันถึงได้เข้าห้องของตัวเองไม่ได้” คิมแทยอน ช่างภาพและผู้กำกับอิสระ...ได้ใช้เท้าดันประตูเอาไว้อย่างกวนประสาท ก่อนที่เขาจะแทรกตัว เข้าไปในห้องพักของเขาที่...
“ทิฟ-ฟา-นี่”
เจ้าของชื่อยิ้มย่อง ด้วยความภาคภูมิใจ เพราะมันเป็นสไตล์โมเดิร์น สวย เก๋ และอบอุ่น อย่าบอกใครเชียว...ผิดกับเจ้าของห้องตัวจริง ที่กำลังกุมขมับ และขบฟันกรามกรอดๆ หลังจากที่ห้องของเขา ได้ถูกรีโนเวลใหม่ จนเขาแทบจะจำไม่ได้!
ให้ตายเถอะ...โลกใบนี้ มันไร้ซึ่งคำว่า ‘สงบ’ ไปแล้วหรือไง?!
ใช่!...มันต้องหายสาบสูญไปแล้วแน่ๆ หลังจากที่คิมแทยอนในวัย 10 ขวบ ได้รู้จักกับยัยหมี ชื่ออินเตอร์นี่!!!...
‘น้องแทจ๋า~’ อ๊า...ฉันแก่เดือน กว่าแกอีก!
บ๊อกๆ! “ไฮ~ เบบี้ของหม่ามี้”
“นี่แกเลี้ยงหมา ในห้องฉัน?”
“ไม่ใช่หมา...นี่ ปริ้นซ์ ลูกชายของฉันเอง”
“แกมีผัวเป็นพุดเดิ้ล? / มัลทีส...ถ้าจะเรียกให้ถูก และฉันก็ไม่ได้มีผัวเป็นหมาด้วย!!!” แทยอนกรอกตาขึ้นเพดาน และพึมพำว่า ‘หมาตุ๊ด’ อะไรสักอย่าง ให้เธอได้แยกเขี้ยวใส่...
ทำไม?! ลูกชายของเธอ จะผูกโบสีชมพู แล้วมันตุ๊ดตรงไหน!...ออกจะฟรุ้งฟริ้ง!
“เอาเสื้อของแก คืนไปเลย...ใส่แล้ว จะเป็นเกลื้อนหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“แหลละ...ใส่มาได้ตั้งนาน เพิ่งจะมารังเกียจ...แกอยากจะโชว์มากใช่ไหม...ไอ้นมปลอมๆของแกอะ / ของจริงย่ะ!...ก็แค่...ดันนิดๆหน่อยๆ” ทิฟฟานี่เชิดหน้าใส่ แต่น้ำเสียงนี่ กลืนหายลงไปในลำคอเรื่อยๆ...ทำไมละ ก็แม่เค้าให้ มาแค่นี้อะ...แต่ไอ้หน้านิ่ง แต่โคตรจะปากหมานี่สิ ที่ยังไม่หยุด ด่าเธออีก!
...นี่ฉันกำลังเคืองแกอยู่นะ!!!
“หน้าก็โชว์ หลังก็โชว์ และถ้าจะผ่าสูงขนาดนี้ แกจะใส่กระโปรงยาวทำไมวะ ไม่ต้องใส่ มันเลยดีกว่า…/ ไม่ให้ผ่า...แล้วแกจะให้ฉันเดินเป็นแพนกวินหรือไง?!...” ทิฟฟานี่ประชดด้วยการเดินท่าเพนกวินให้แทยอนดู!...กรุณาซึมซับ ถึงจิตวิญญาณของแฟชั่นด้วย!
“ว่าแต่เค้า...ดูตัวเองก่อนเถอะ...เข้าป่าแล้ว ไม่คิดที่จะตัดผมบ้างหรือไง...ปกติหน้าก็หวาน เป็นตุ๊ดอยู่แล้ว...แล้วนี่ปากของแก ก็แด๊งแดง นี่แกแอบทาลิปกลอสใช่ไหม...ตอนนี้แกดูสาวมากเลยอะ...อีแท~”
“ก็สวยธรรมชาติ~ / แรดอะ” ชายหนุ่มกลับมาตีหน้าเข้มตามนิสัย...เพราะปากมันแดงเองเว้ย!
ไม่รู้ว่า เป็นเพราะแม่หรือเปล่า...เพราะตอนท้อง...แม่ดันภาวนา อยากจะได้ลูกสาวอยู่ทุกวี่ทุกวัน…แต่ว่าเขาดันเกิดมาเป็นผู้ชาย!...และอานุภาพ ของคำภาวนา ก็คงจะส่งผลให้เขา หน้าหวาน ราวกับผู้หญิง!...และคนอื่นๆ ก็ยังชอบคิด ว่าเขาเป็นผู้หญิงอีก!...อีกทั้งรูปร่าง ที่ขุนยังไง มันก็ไม่โตไปมากกว่านี้ เขาก็เลยจนใจ...นี่ก็ไว้ผมยาวประชดแม่งซะเลย!!!
“คิดว่าติสท์ แล้วเท่ห์เหรอ?...แยกแยะระหว่างติสท์กับสกปรกออกป่ะ ? ไว้หนวดด้วยดิ? ไม่ต้องอาบน้ำสักเดือนดิ? ทำงานอาร์ต แล้วจำเป็นต้องเซอร์ด้วย?...ความเซอร์คือศิลปะว่างั้น”
“ปากแบบนี้ไง ผู้ชายถึงไม่ทน...สัก-คน” ทิฟฟานี่ขึงตาใส่...ประสิทธิภาพในการกัดของมัน ยังคงยอดเยี่ยม
ในขณะที่คนปากหมา ก็เริ่มเปลี่ยนเป้าหมายไปสำรวจรอบๆห้องแทน
“รูปวาดที่ฉันแขวนไว้บนผนังตรงนี้ หายไปไหน?...ตู้ดีวีดี ของฉันละ?” หญิงสาวเชิดหน้าใส่ และบุ้ยปากไปที่ห้องเก็บของ แบบฝังผนัง อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร “...ทีวีโบราณของฉัน?...แล้วโมเดลรถ ในตู้โชว์ของฉันด้วย?...อันนี้โกรธนะเว้ย! ฉันอุตส่าห์สะสมมาตั้งแต่นมของแก ยังไม่ทันได้ตั้งเต้าเลยมั้ง...ตอนนี้แม่ง...ก็ไม่ตั้งเท่าไร / เดี๋ยวมีตบ!...อยู่โน่น!” ทิฟฟานี่กอดหน้าอกอย่างหวงแหน...เพราะถึงจะมีน้อย แต่เค้าก็รักของเค้านะ!
“…แกไม่ต้องกลัวหรอกนะ ว่าสมบัติของแก มันจะหายไป เพราะขนาดหนังโป๊ของแก ฉันยังเก็บให้ครบ ทุกแผ่นเลย!...มาชเมนโล่นุ่มนิ่ม วิธีฟัดแตงโมให้ซี๊ดซ๊าดอะไรก็ไม่รู้” ทั้งหมดทั้งมวล ทิฟฟานี่ ล้วนชี้ไปที่ห้องเดียวกัน จนทำให้แทยอน ต้องเดินหน้าตึง เข้าไปเปิดประตูเลื่อน ของห้องเก็บของดู แล้วเขาก็...
“เชี่ย!” ชายหนุ่มรีบเลื่อนประตูปิด และเอาแผ่นหลัง ดันประตูเอาไว้ เพราะเกรงว่าสารพัดสิ่งของ มันจะเทครืดลงมา
...นี่เขาพยายาม จะปลงสุดๆแล้วนะ!
“...นี่แกหมกของของฉัน ไว้ในห้องนี้ หมดเลยเหรอ?!... นี่มันห้องของฉันนะเว้ย!” หญิงสาวยักไหล่อย่างไม่รู้ไม่ชี้ “...แก เป็นแค่ผู้อาศัย...แกด้วย ไอ้หมาตุ๊ด...มองหน้าๆ...เดี๋ยวมีเตะ / บ้าเถื่อน!” ทิฟฟานี่ถลึงตาใส่...เพราะด่าเธอน่ะด่าได้ แต่ถ้าด่า ปริ้นซ์...เธอ-ไม่-ยอม!
แต่ก็ใช่!...ที่เธอเป็นแค่ผู้อาศัย เพราะเธอได้ย้ายมาอยู่ที่นี่กับแทยอน หลังจากที่เรากลับมาจากอเมริกาด้วยกัน เพราะว่าเด็กกำพร้า ที่อาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กอย่างเธอ จะไปมีตังค์อะไร นอกจากจะขอทุนเรียน และทำงาน หาเงินใช้เองงกๆ…หรือจะให้เจสสิก้ากับซันนี่ช่วยเธออีก เธอก็รบกวนทุกคนมามากพอแล้ว ยกเว้นก็แต่แทยอน...ที่เธอจะไม่เกรงใจมัน!...และไอ้คอนโดสวยๆ ราคาย่อมเยา ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองแบบนี้...มันก็ใช่ ว่าจะหากันได้ง่ายๆ...ที่สำคัญ...มันก็อยู่ใกล้กับออฟฟิศของเธอด้วย!...แต่ว่าแก เป็นคนชวน ให้ฉันมาอยู่ที่นี่เองนะ!
“แต่ฉันอยู่ห้องนี้นานกว่าแกอีก!...ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอินเตอร์เน็ต ฉันก็จ่ายมาตลอด”
“แกใช้เอง ก็ต้องจ่ายเองป่ะวะ” แทยอน ต่อฝีปาก หน้าตาย...ทั้งที่ปกติ เขาไม่ใช่คนที่จะต่อปากต่อคำกับใคร…เพราะถ้าไม่พูด ก็คือไม่พูด ไม่ยุ่งก็คือไม่ยุ่ง แต่ทิฟฟานี่กลับสามารถ ทำให้เขา ก้าวข้ามทุกข้อยกเว้นของตัวเองไปได้...อีกทั้งเธอ...ก็ยังชอบล้ำเส้นเขาอยู่เรื่อย!
“ห้ามเถียงนะ!” ทิฟฟานี่โยนหมอนเคียงใส่หัวของแทยอน...ที่หลบหลีกได้อย่างพริ้วไหวตลอดอะ “...มีอย่างที่ไหน พอออกจากกรม แกก็หายหัวไปเกือบ 2 ปีเต็มๆ...อยากจะเป็นบุคคลสาบสูญมากนักใช่ไหม?!”
“ก็บอกแล้วไง ว่าฉันไปถ่ายหนังสารคดี ที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้มา...พอดี…มันเป็นงานด่วน เลยไม่มีเวลาได้บอกใคร / ทำไมตอนพูด ต้องหลบตาด้วย!...แต่แค่โทรมาสองสามนาที มันจะตายม่ะ!” เธอโยนหมอนเคียง ใส่หัวเขาอีกรอบ! “...ไม่รู้ละ ฉันงอนแก...พอยัยเจสแต่งงานล่ะ รีบโผล่หน้ากลับมาเชียวนะ...นี่มันเกือบจะยกเลิกงานแต่ง เพราะแกแล้วรู้ป่ะ...มันคิดว่าแก จะมาชิ่งตัวมัน ออกไปจากงานแต่งงานอะ!”
“ใครจะไปชิ่งตัวมันกัน...ฉันเข้าห้องไม่ได้ ก็เลยลงไปถามรีเชปชั่นดู ฉันก็เลยรู้ ว่าแกไปไหน...เพิ่งจะรู้เอาหน้างานเนี่ยแหละ ว่ายัยเจสกำลังจะมีผัว!...แต่ถ้ามัน จะยกเลิกงานแต่งจริงๆ มันก็เป็นเพราะแก ไม่ใช่เพราะฉัน...มีอย่างที่ไหน เจอหน้าเพื่อน แทนที่จะดีใจ แต่ว่าแกกลับถีบฉัน จนหงายหลังอะ / สมน้ำหน้า!”
“แล้วทำไมฉันต้องอธิบายทุกอย่างให้แกฟังด้วยวะ!” ชายหนุ่ม ถอนหมวก และขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสียไม่น้อย
“แต่ไม่รู้ละ...ห้องนี้เป็นห้องของฉัน...ตอนนี้แกมีเงินแล้ว แกก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นดิ / ไม่ย้าย!...ฉันเสียเงิน ค่าตกแต่งห้องนี้ไปตั้งเยอะ...แกนั่นแหละ ที่ต้องย้าย พรุ่งนี้เช้า แกขนของของแกออกไปเลยนะ!” ทิฟฟานี่ กอดอก และเชิดหน้าใส่อย่างเอาแต่ใจ หากแต่ดวงตาของเธอกลับแดงก่ำขึ้นมา...เพราะทำไม มันจะต้องไล่กันด้วยละ
“แต่ห้องนี้ มันเป็นชื่อของฉัน...เพราะฉะนั้น แกต่างหาก ที่จะต้องเป็นคนย้าย...ไม่-ใช่-ฉัน / ไม่ย้าย!!! ฉันยึดห้องแกไว้หมดแล้ว แกยังจะหน้าด้านอยู่อีกเหรอ?!!!” แทยอน กับ ทิฟฟานี่ หันหน้ามาจ้องตากัน จนเกิดประกายไฟเปี๊ยะๆ และกัดฟันกรอดๆ! อย่างไม่มีใคร ยอมใคร
...โอย พักแป๊บ ปวดตา
“…งั้นก็...อยู่แบบเดิมก็ได้หนิ แกก็ไปนอนที่ห้องเก็บของ ของแกเหมือนเดิมดิ” เสียงของหญิงสาวเริ่มอ่อนลง...เพราะหยวนๆกันหน่อยไม่ได้หรือไง
“แกเห็นฉันเป็นนิวเคลียสของอะตอมเหรอ...อัดไปขนาดนั้น แกจะให้ฉันนอนยังไง”
“งั้นก็ห้องผีสิง ชั้นสองของแกไง...สาบาน ว่าฉันไม่เคยเข้าไปยุ่งเลย...ห้องอะไร ติดไฟสีแดง”
“มันเป็นห้องล้างฟิลม์...บอกกี่ครั้ง ไม่รู้จักจำ และมันก็ไม่ได้น่ากลัวเลย...ถ้าแกจะเข้าไป”
“งั้นก็นอนที่โซฟาเนี่ย!” แทยอนส่ายหน้าปฎิเสธ “เรื่องมากอ่ะ!!!...ห้องก็ออกจะใหญ่โต แต่มีห้องนอน แค่ห้องเดียวเนี่ยนะ” ทิฟฟานี่งอแง และทำแก้มตุบป่องอย่างไม่ยอม
“ก็ฉันชอบห้องโล่งๆ”
และเมื่อหาข้อสรุปไม่ได้ ต่างฝ่ายก็ต่างเงียบไปชั่วครู่
แต่สุภาพสตรีคนงาม กำลังเม้มริมฝีปาก ราวกับเธอ จะร้องไห้ออกมาจริงๆแล้วละ...ก็มันน่าน้อยใจไหมล่ะ!
“...แต่ตามสัญญา ห้องนี้ มันเป็นชื่อของฉัน...เพราะฉะนั้น...ฉันจะนอนที่ไหน...มันก็เรื่องของฉันใช่ป่ะ?.../ ไอ้แท แกจะทำอะไรน่ะ?! ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ...นั่นมันห้องนอนของฉันนะ! ไอ้แท~!!!”
ไม่บ่อยนัก ที่แทยอนจะยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน เพียงห้องเดียว ที่มีอยู่...หากแต่ชายหนุ่ม ก็ถูกทิฟฟานี่ ยื้อยุด ไม่ให้เข้าไป แต่ว่าเขาก็สามารถใช้ทริค และความไว ไหลลื่นเข้าไปข้างในได้อยู่ดี!...โอโห...คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงบาร์บี้หรือไง!
“คิมแทยอน!!!” เจ้าของชื่อรีบกระโจนลงเตียง และมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มสีชมพู นุ่มนิ่มในทันที!...ขนาดหมายังมีเตียงนอนได้ ฉันเองก็ต้องมีเตียงนอนได้เดะ!
“คิมแทยอนลุกออกมาเลยนะ เสื้อผ้าก็สกปรก! ได้ซักบ้างหรือเปล่าเนี่ย...ลู๊กกกกก~” ร่างบางพยายามฉุดกระชากขาของแทยอน ที่เกาะเตียงแน่น ราวกับตีนตุ๊กแก!
“ไม่เอาอะ!...เพื่อนกัน นอนห้องเดียวกันไม่ได้หรือไง?!”
“แต่แกเป็นผู้ชาย!...แกจะนอนห้องเดียวกับฉันได้ยังไง?!...ลุกออกมาเลยนะ!...เป็นสุภาพบุรุษหน่อย...หรือไม่ แกก็ไปนอนที่พื้นสิ!...ไอ้แท!!!” ทิฟฟานี่ พยายามจะแงะ จะแซะแทยอนให้ออกไปจากเตียงด้วยความทุกลักทุเล “ได้!!! จะเอาแบบนี้ใช่ป่ะ และอย่ามาร้องว่าเจ็บทีหลังก็แล้วกัน!” สุภาพสตรี (คนเดิม) กระโดดทับของแทยอน และเย่อผมของเขาจากทางด้านหลังอย่างไม่ใยดี แถมเธอยังบิดหลังหูของเขา ประหนึ่ง แฮนด์มอเตอร์ไซค์อีก!
“โอ๊ยยย!!! อีผีบ้า!...จับ Figure four leglock แม่ง! / คิมแทยอน!!!” แทยอนพลิกตัวมาจัดการจับร่างบาง ทุ่มลงกับเตียง และล็อคคอเธอด้วยท่ามวยปล้ำ!...หืม เอาจริงเหรอเนี่ย?!
“ถ้ายอมแพ้ก็ตบเตียงดิ! / ยอมแพ้กับผีแกน่ะสิ!” และทั้งสองก็ฟัดกันนัวเนีย โดยไม่มีใครยอมใคร...รู้จักไหม ทิฟฟานี่ ศิษย์ LA ยิมน่ะ “ย้ากกกกกกกกกกกก~”
ตุบ!!!
“งื้อ~...ให้เกียรติชุดฉันบ้างไหมเนี่ย...แม่งขี้แย่ง...อยากนอนก็นอนไปเลยไป!... เจ็บ” คนแพ้ ที่โดนบาทายันก้นจนตกเตียง ลุกขึ้นมาทำหน้างอแงเป็นเด็กๆ ขณะที่อีกฝ่ายก็กำลังนอนแผ่ ทั้งขำ ทั้งหอบอยู่บนเตียง “ปริ้นซ์ กระโดดไปกัดคอมันเลยลูก! กัดอะกัด แยกเขี้ยวขู่ แง่วๆอะ” คุณหมา ผู้เรียบร้อย มองหม่ามี้ตาแบ๋ว และเดินงงๆ ไปล้มตัวนอน บนที่นอนของตัวเองหน้าตาเฉย! “ฮึ่ย!...แบดบอย” หญิงสาวกระทืบเท้าได้ดั่งใจ และตั้งใจจะไปอาบน้ำ เพื่อดับอารมณ์ของตัวเอง ซะหน่อย...ก็เธอสู้แทยอนไม่ได้ไง เธอก็เลยหงุดหงิดอยู่นี่!...แต่คนบ้าอะไร ชอบหาเรื่องให้เธอหัวเสียอยู่เรื่อย!
“ฟานี่.../ไรอีกละ?!!!” เธอขานรับเสียงห้วน...เพราะเธอไม่ไหว ที่จะรบกับมันแล้วนะ! “เรียกทำไม แก...”
“ฉันคิดถึงแกนะ...”
น้ำเสียงนุ่ม แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นเอ่ยขึ้น จนทำให้ทิฟฟานี่พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ เพราะจะมีสักกี่ถ่อยคำ ที่สามารถตรึงร่างกาย ตรึงความคิด และตรึงความรู้สึก ของคนเราได้มากถึงขนาดนี้...เขา กำลังทำให้เธอปรับอารมณ์ของตัวเอง ไม่ทัน
แต่แทยอน...ก็แค่อยากจะพูดมันออกไป
“...คิดถึง...มากๆ”
เขาย้ำ ให้ลูกสะอื้น ต้องแล่นพล่านขึ้นมาจุก อยู่ที่ลำคอ พร้อมกับขอบตาที่ร้อนผ่าวขึ้นมา ตามประสาคนที่แอบเซนสิทีฟอยู่ข้างใน…เพราะมันตั้ง 2 ปีเลยนะ ที่มันหายไป และมันก็ 4 ปีเลยนะ ที่เธอต้องอยู่...โดยไม่มีมัน
“คิดถึง...แล้วทำไมเพิ่งจะกลับมา” หญิงสาวถามกลับ ด้วยท่าทางกระเง้ากระงอด...แต่แท้จริงแล้ว เธอนั้น สุดแสนที่จะน้อยใจ จนน้ำตาไหลออกมา
“...อะไรของมัน” แทยอนลุกขึ้นมานั่งส่ายหน้า เพราะทิฟฟานี่ตั้งท่างอนเขาอยู่หลัดๆ เธอก็เดินบ่นอุบอิบ เข้าห้องน้ำ ไปโน่นแล้ว...เฮ้อ~ผู้หญิง กับอารมณ์ ที่แปรปรวน ราวกับพายุ
“แทยอน.../ หืม?” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้ว ให้กับยัยตาหวาน ที่โผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับอมยิ้ม ราวกับมีอะไรจะพูดต่อ “ว่า?...”
“ขอกอดหน่อย!!!”
อุ๊บ! แทยอนหงายหลังลงบนเตียง เพราะแรงกระแทกจากยัยหมี (ควาย) ที่โถมตัวมากอดรัดเขาไว้ แบบไม่ทันให้ตั้งตัว มิหน้ำซ้ำ...เธอยังนอนทับตัวของเขาอีก!
“เบาๆก็ได้” เขาว่า แต่ก็กวาดอ้อมแขน กอดตอบทิฟฟานี่แบบแน่นมากๆ
ทั้งที่ก็เพื่อให้สมกับความคิดถึง ที่มากกว่าแค่คิดถึง
“ก็แกมันกวนตีน” หญิงสาวค่อนขอด และซุกอกกอดเพื่อนรัก...เพราะถ้าเธอ ทบทวนความรู้สึกของตัวเองดีๆแล้ว...เธอก็ได้รู้ว่า ตัวเองนั้น รู้สึกดีใจมากกว่าน้อยใจเป็นไหนๆ ที่ได้เห็นหน้ามัน...พลันอารมณ์หงุดหงิด ที่ยัยเจสแต่งงาน ก็หายไปปลิดทิ้ง...
“เกี่ยวอะไรกับกวนตีน” แทยอนหัวเราะในลำคอ และลูบผมของทิฟฟานี่เบาๆ...
ความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้...มัน ‘ดี’ จริงๆนะ มันดีเอามากๆ จนกระทั่ง...
เพี้ยะ!... “เตี้ยแท แกมาตบหัวฉัน ทำไมเนี่ย?!”
โห...ห้องแต่งตัว อย่างอลัง
สมาชิกใหม่ของคฤหาสน์ควอน กำลังไล่สายตาสำรวจห้องแต่งตัวของเธอ ที่ถูกจัดแบ่งไว้อย่างเป็นสัดส่วน ไม่ว่าจะตู้เสื้อผ้า และตู้กระจก ที่โชว์แอคเซสเซอร์รี่สารพัด ประหนึ่งว่าเธอกำลังยื่นอยู่ที่ Shop แบรนด์ดัง ที่ดูเรียบหรู และดูเป็นระเบียบ ชนิดที่ห้องแต่งตัว ที่บ้านของเธอ ยังเทียบขั้นไม่ติด กอปรกับเสียงเพลงคลาสสิกที่เปิดคลออยู่ ก็ทำให้เธอถึงกับอ้าปากค้าง ในความหรูเลิศ สะแมนแตนของห้องนี้เข้าไปใหญ่...เพราะเธอว่า เธอเว่อร์แล้วนะ...
และทันใดนั้น หญิงสาวก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเจ้าของห้องตัวจริงได้เดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับกลิ่นหอมฟุ้ง ที่บ่งบอกว่าเขาดูแลตัวเอง มากกว่าแค่อาบน้ำธรรมดาๆเป็นแน่...ก็เขาเล่นอาบน้ำเป็นชั่วโมงซะขนาดนี้...แต่ดูจากภายนอก เธอก็ว่าเขาหุ่นเฟี้ยวแล้วนะ แต่พอเขา อยู่ในชุดเสื้อยืดพอดีตัว กับกางเกงนอนขายาวแบบนี้...เธอถึงได้ประจักษ์ ว่าเขา...รูปร่างฮอตมากแค่ไหน
ทุกๆอย่างที่เป็นเขา มันดู...เฟอร์เฟ็ค...ไปซะหมด...เอ่อ ยกเว้นสีผิวอะนะ...เพราะสเปคของเธอ จะต้องขาวใส แบบแทยอนเท่านั้น...อันที่จริง แทยอน Only จะดีที่สุด!
“ผมคิดว่าคุณ นอนแล้วซะอีก” น้ำเสียงนุ่ม เสนาะหู และรอยยิ้มละมุน ที่ถูกส่งมา คงจะทำให้สาวๆหลายคน ได้ใจละลาย แต่ไม่ใช่กับเธอแน่ๆ เพราะว่าเธอกำลังศึกษาศัตรูของเธออย่างละเอียดยิบ ทุกรูขุมขน...ติ๊ด! เครื่องสแกนพร้อมทำงาน.
หืม...นายนี่เป๊ะ ทุกกระเบียดนิ้ว จริงๆ เพราะขนาดผ้าเช็ดตัวที่ใช้แล้ว เขายังพับลงตะกร้าซะเรียบร้อยเลย “ถ้าขาดเหลืออะไร คุณ...”
เขาพูดกับเธออีกแล้ว!...หนีๆๆ เธอต้องหนีออกไปตั้งหลักก่อน!
อะ...อ้าว
“ห้ามเข้าใกล้ฉันเกิน 5 ก้าวนะ ฉันเกลียดขี้หน้าคุณ!” เจ้าสาวหมาดๆ ขู่ฟ่อๆและ กอดหมอนนอน ไว้กับตัวแน่น ราวกับเธอจะใช้มันเป็นโล่ ป้องกันตัวเองจากไอ้คนหน้าเป็น ...ที่เอาแต่ยิ้มอยู่นั่นอะ!
“ครับ ผมทราบ แต่คุณใส่ชุดนอนแบบนี้แล้ว...น่ารักดีนะครับ...ผม...ไม่เคยเห็นคุณ ในภาพลักษณ์แบบนี้มาก่อนเลย” เจสสิก้าทำตาปริบๆ...และก้มมองชุดนอนลายการ์ตูน ที่เธอชอบใส่ แล้วเธอก็ต้องรวบคอเสื้อปิดในทันที!...นี่ฉันจะเสียตัวให้มันหรือเปล่าเนี่ย?!
“ฉันเป็นยูโดนะ!” คนอายุมากกว่าหัวเราะให้กับความคิดของภรรยา...และเขาก็เอาแต่มองเธอด้วยสายตาอบอุ่น ผสมกับความเอ็นดู ที่มีอยู่เต็มเปี่ยม
เขามองเธอแบบนี้...ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน จนกระทั่งตอนนี้ สายตาของเขา ก็ยังคงทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดได้ตลอดเวลา...และหลังจากนั้น เจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ที่เพียงแค่ยิ้ม ก็ทำให้โลกทั้งใบ กลายเป็นสีชมพู ก็หันไปให้ความสนใจ กับการปูที่นอนให้กับตัวเอง ตรงบริเวณพื้นที่ว่าง ข้างๆเตียง...อีกทั้งเขาก็ดูอารมณ์ดีเอามากๆ จนทำให้เจสสิก้านึกขัดใจ..นายยิ้มเรี่ยราดไปเปล่ายะ!
“..นั่น...คุณจะทำอะไร” ก็แค่ถาม แต่ไม่ได้อยากรู้หรอกนะ...มันก็แค่...เกะกะสายตา
“ปูที่นอนครับ...เพราะผมทราบ ว่าคุณคงจะไม่สะดวกใจเท่าไร ที่จะนอนร่วมเตียงกับผม...คุณ...เกลียดขี้หน้าผม” เจสสิก้าพยักหน้าอย่างทึ้งๆ...มีสมองมากกว่าที่คิดแฮะ
“รู้ ก็ดีแล้ว เพราะฉันไม่ได้เต็มใจที่จะแต่งงานกับคุณ และฉันก็จะหาทางหย่ากับคุณให้เร็วที่สุดด้วย” ยูริล่ะประทับใจ ในความตรงไป ตรงมา ของคุณเจสสิก้าจริงๆ
“ครับ ผมทราบดี” เขาตอบรับด้วยรอยยิ้ม...นี่เขาคิดว่าเธอพูดเล่นเหรอ?!
“แต่เรื่องหย่า...คงจะยากอยู่สักหน่อย / ทำไมล่ะ?!!...คุณไม่มีปัญญาหาเมียเองเหรอ...ฉันไม่เข้าใจ ว่าคุณจะยอมแต่งงานกับฉันทำไม ทั้งที่หน้าตา ฐานะ การศึกษาของคุณก็เลิศเลอทุกอย่างอะ...หรือว่าคุณ ก็ถูกบังคับให้แต่งงานเหมือนกันใช่ไหม?!...หรือคุณป๋าของฉัน เอาปืนมาขู่คุณ!...หรือว่าคุณแต่งงานกับฉัน เพราะต้องการจะประชดแฟนเก่าอะไรแบบนั้นใช่ไหม?!”
พยักหน้าสิ...ว่าใช่
“...เปล่าครับ ผมเต็มใจ...และผมก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อนด้วย...สักคน ก็ไม่เคย”
“โกหกน่า~ หล่อรวย แบบคุณเนี่ยนะ...เอ่อ...ฉันหมายถึง พิลึกคน...รู้จักกัน ก็ไม่รู้จัก แต่คุณกลับยอมแต่งงานกับฉันง่ายๆแบบนี้อะนะ...เรื่องเงินใช่มะ แบบมีแต่เปลือกอะไรแบบนั้นอะ คฤหาสน์หลังนี้ แม่ของคุณจำนองคุณป๋าเอาไว้เหรอ?” ยิ่งฟัง ยูริก็ยิ่งฉีกยิ้มกว้างเข้าไปทุกที เพราะคุณเจสสิก้า ที่หลายคนต่างเกรงขาม แท้จริงแล้ว เธอกลับเป็นเด็กน้อย จอมโวยวาย และสุดแสนจะเอาแต่ใจ เป็นที่หนึ่ง
“คุณคิดว่าคนอย่างคุณจองยุนโฮ จักรพรรดิแห่งโลกการเงิน...จะยอมยกลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา ให้แต่งงานกับคนที่มีแต่เปลือกอย่างงั้นหรือครับ” ยูริถามคำถามกลับ และเขาก็...ยิ้ม...จนทำให้เจสสิก้าต้องคิดตาม...เพราะใครจะไปหยั่งรู้ถึงความคิดของคุณป๋ากัน.
อันที่จริง...วันนี้ ก็ถือเป็นวันแรกเลยมั้ง ที่เราได้คุยกันด้วยประโยคยาวๆ...เพราะปกติ เวลาที่เราเจอกัน ก็จะเป็นผู้ใหญ่เสียมากกว่า ที่จัดการโน่นนี่ให้...ส่วนเขาก็เอาแต่...ยิ้ม...ยิ้ม...ยิ้ม...แล้วก็ยิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆ!
“ทำไมคุณถึงยอมแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่เคยรู้จัก?!...แถมคุณยังไม่หือไม่อือ และเห็นชอบไปกับพวกผู้ใหญ่ทุกอย่าง...ฉันว่า..เรามาทำสัญญาหย่ากันเถอะ...แต่งกันแค่สามเดือนพอ และหลังจากนั้น เราก็เซ็นใบหย่ากัน ฉันยินดี ยกที่ดินที่ปูซานให้คุณเลยนะ” ยูริส่ายหน้ายิ้มๆ
“ฮึ่ย!!! คุณมีเหตุผลอะไร ถึงไม่ยอมหย่าให้ฉันอะ! มันน้อยไปเหรอ?...หรือว่าคุณจะหลงรักฉันเข้าให้แล้ว...โอเค ฉันรู้ว่ามันออกจะยากไปสักหน่อย แต่คุณต้องหักห้ามใจซะบ้างนะ...รีบตอบตกลงเร็วเข้า...บอกไว้ก่อน...ว่าฉันไม่เคยยื่นข้อเสนอกับใคร...ปกติก็สั่งซ้อมตลอดอะ...คุณ...คือกรณีพิเศษ” คุณสามียิ้ม และส่ายหน้าอีกครั้ง จนทำให้อดีตคนหนูจองถึงกับหงุดหงิด หัวเสีย และอยากจะกรีดร้องให้ลั่นบ้าน จนคุณป๋าต้องมาโอ๋ ให้เธอเงียบ!
ฮึ่ย!!!!!!!!!...ฉันเกลียดยิ้มคุณ!
อาบน้ำเสร็จแหละ!
“นี่แกวิ่งผ่านน้ำหรือเปล่าเนี่ย ทำไมมันเร็วแบบนี้ล่ะ”
“ใครจะอาบน้ำช้า อย่างแกอะ...รอจนหลับไปตื่นแล้วเนี่ย” แทยอนหาววอดใหญ่ และทิ้งตัวลงกับเตียง อย่างหมดสภาพแล้วจริงๆ...หน๊อย มันมาแย่ง ส่วนแบ่งผ้าห่มของเธอด้วย!
“จะนอนแล้วเหรอ เล่าให้ฟังหน่อย ว่าแกไปทำอะไรมาบ้าง ฉันอยากรู้” ทิฟฟานี่ยิ้มตาปิด และพลิกตัวมานอนเท้าคางอยู่ที่หน้าอกของแทยอน อย่างออดอ้อน...คิดว่าน่ารักเหรอ?
บอกเลยว่า...มาก!
“วันอื่นได้ไหม ง่วง~”
“ไม่เอาอะ ฉันอยากรู้เลยหนิ...อย่าเพิ่งหลับนะ ลืมตาก่อน แทยอนอา~” เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ และแหกม่านตาของเขาออก...ฮัล-โหล~
“ไม่เอาอะ จานอน~ / แทเดี๋ยวดิ ฉันตาสว่างมากเลยอะ คิมแทยอน” แทยอนรวบตัวจอมจุ่นจ่าน ให้ลงมานอนข้างกาย และวาดแขน วาดขากอดรัดเธอ แทนหมอนข้างมันซะเลย...
อืม กลิ่นสบู่ของเธอหอมดีแฮะ...แต่มันขโมย ใช้ของเธอหนิ?!
“ไอ้แทปล่อย...มันอึด-อัด...ฉัน...” เสียงกรนเบาๆ ทำให้ทิฟฟานี่ หยุดดิ้น...เพราะเพื่อนรักของเธอ คงจะเพลียมากจริงๆ เขาถึงได้หลับสนิท ภายในช่วงวินาทีแบบนี้...และดู...ตา จมูก ปาก แล้วก็หน้าใสๆ เหมือนเด็กน้อยของมันซิ...งื้อออออออ~ หมั่นเขี้ยวจีจีเลย~
“คิกๆ...” หญิงสาวงับจมูกของแทยอนเบาๆ และส่ายไปส่ายมา ให้คนขี้เซาต้องย่นคิ้วประท้วงเล่น แต่ว่าเขา ก็ยังไม่ยอมตื่นง่ายๆ...ก่อนที่เธอจะเข้าสู้นิทรา อยู่ภายใต้อ้อมแขนของแทยอน ทั้งที่ยังอมยิ้มไปตลอดทั้งคืน
ป้าบ! ผู้หญิงอะไร นอนดิ้นชะมัด!
และเสียงกุกกัก ก็ดังรบกวน ให้คนที่หลับสบาย ต้องปรือตาข้างเดียว ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะว่าร่างบางในชุดคลุมอาบน้ำสีชมพู หวานแหวว ที่กำลังเดินวุ่นวาย หยิบโน่นหยิบนี่ไปทั่วห้อง ประหนึ่งว่าเขา ไม่ได้มีตัวตนอยู่ในห้องนี้เลย
ใช่...ยัยตัวดี คงจะคิดแบบนั้น ตั้งแต่ไม่ยอมใส่บรานอนแล้วละ
“...อือ...ทำไมตื่นเช้าจัง...งานแกเข้ากี่โมงอะ?”
“เก้า.../ แต่นี้มันเพิ่งจะเจ็ดโมงเองน้า~” แทยอนว่า และเกลือกกลิ้ง กางแขน กางขา อยู่บนเตียง จนผมเพ้ายุ่งเหยิงไปหมด “ฉันก็ต้องรีบตื่นตั้งแต่เช้าสิ เดี๋ยวสวย ไม่เป๊ะขึ้นมาทำไง หัวหน้าทีมสไตล์ลิสอย่างฉัน ไม่มีทางโทรมไปทำงานหรอกนะ...เมื่อคืนก็เล่น ไปหนักอยู่เหมือนกัน”
ฟู่~ เสียงเครื่องไดฟ์ผมดังหนวกหู ขึ้นมาอีกครั้ง
ติ๊ด!
“ไม่เกรงใจหรอกนะ นี่มันห้องของ-ฉัน” เธอหันมากัดพอเป็นพิธี และเปิดเครื่องไดฟ์ผมของเธอต่อไป...แต่คิดเหรอ...ว่าคนอย่างคิมแทยอน จะนอนต่อไม่ได้ เขาก็แค่คลุมโปงและมุดหัวไปนอนใต้หมอนต่อ โดยมิได้สังเกตว่าทิฟฟานี่ได้ถอดชุดคลุม จนเหลือแต่ชุดชั้นใน เพื่อเตรียม ใส่เสื้อผ้า มันตรงนั้นเลย
“สมบูรณ์แบบ”
นี่คือคำนิยามที่ทิฟฟานี่ให้ตัวเอง หลังจากที่เธอได้ส่องกระจกดูความเรียบร้อย เป็นรอบสุดท้าย...ขณะเดียวกัน ซอมบี้แทยอน ก็ได้สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำ เพราะว่าเขาปวดฉิ้ง-ฉ่อง
“แทยอน แกว่าน้ำหอมกลิ่นนี้โอป่ะ?” หญิงสาว ผู้เลอโฉมถาม ขณะกำลังฉีดน้ำหอมกลิ่นใหม่ไปตามจุดชีพจรต่างๆ เพื่อเพิ่มเสน่ห์ หมัดใจมวลมนุษยชาติ
“อือ...หอม / ไอ้บ้าแท! ใครเค้าดมน้ำหอมกันแบบนี้เนี่ย?!”
“แว้ดใส่ หูจะดับ” เขาเถียง หน้าตาย ทั้งที่ยังไม่ยอมลืมตา...แต่ดมน้ำหอมบ้านแก ต้องทำถึงขนาดฝังจมูก ลงมาสูดกลิ่นกันถึงซอกคอเลยเหรอ?!!!
“ทำไมไม่ดมที่ข้อมือล่ะ หรือไม่ก็ดมที่ขวดก็ได้หนิ…ยืนห่างๆ ยังได้กลิ่นเลยไอ้บ้า! / มันก็ได้กลิ่นเหมือนกันนั้นแหละ...ฟอด~ ...รู้จักอู้งานซะบ้างนะ” แทยอนสูดกลิ่นน้ำหอมแบบเดิมอีกครั้ง ก่อนจะเดินสะโหลสะเหล ไปเข้าห้องน้ำโดยไม่สนใจกับอาการตีโพตีพาย จนหน้าแดงของฝ่ายหญิงเลย...แล้วเมื่อกี้ มันอะไร มันอวยพรเธอรึ?
“ฉันละเอือมกับนิสัยของแกจริงๆ!” ทิฟฟานี่เท้าเอวบ่นไล่หลัง เพราะคิมแทยอน มันยิ่งกว่าอาร์ตตัวพ่อ!...ที่อยากจะทำอะไร มันก็ทำ...บ้างครั้งมันก็กวนตีน บ้างครั้งมันก็ขี้เล่น หรือบทมันจะไม่สนใจอะไรเลย มันก็ไม่สน...และถ้าถามว่าเธอกับแทยอนสนิทกัน จนถึงขนาดนอนร่วมเตียงกันได้เลยเหรอ คำตอบก็คือ...ใช่!...ในเมื่อมัน ไม่เหลืออะไร ให้ต้องอายกันอีกแล้วไง!
จ๊อกกกก~ “แล้วทำไมแก ไม่ปิดประตูก่อนฮ่ะ?!!!”
...............................................................................................
ชี้แจ้งก่อน ว่าแฟนฟิคมีตอนเว้นตอนเด้ออออออออ
ส่วนแทยอน กับ ทิฟฟานี่ก็กัดกันกุ๊กกิ๊กๆ แต่ทุกคนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างใช่ม๊าาาาาาาา
ขณะที่เจสสิก้า นางจะพ่ายแพ้ต่อเสน่ห์ของยูริไหมเนี่ย ขนาดยูริยังไม่ทำอะไรเลยนะ 555
ปล. เรื่องนี้สาวๆ อาจเพี้ยนๆกันไปบ้างนะคะ เพี้ยนแต่สวย ให้อภัย
ขอบคุณค่าาาาาา
ความคิดเห็น