วิธีการเอาตัวรอดเมื่ออยู่ในดงศัตร

ลำดับตอนที่ #7 : ปานรูปพระจันทร์เสี้ยว...

“นางฆ่าตัวตายเหรอ” อยู่ๆ ก็มีเสียงคุ้นๆ ดังเข้ามา

ยูเอะขยับตัวอย่างยากลำบาก รู้สึกเหมือนข้อมือถูกพันด้วยผ้าเย็นๆ ผ่านไปสักครู่ก็มีเสียงหนึ่งดังใกล้ตัวเธอขึ้นว่า

“เท็ตซึยะซามะไม่ต้องห่วง นางเพียงกรีดบางๆ เท่านั้น ไม่น่าจะใช่การฆ่าตัวตาย” 

ยูเอะพยายามลืมตาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ในห้องมีชายชราที่ดูใจดีคนหนึ่งกำลังพันผ้าให้เธออยู่ ข้างๆ ชายคนนั้น เป็นเจ้าของเสียงแรก หรือก็คือเท็ตซึยะ แล้วก็มีเนมิ สาวรับใช้ของเธอ 

“อรุณสวัสดิ์ทุกท่าน” ยูเอะไม่รู้จะพูดอะไร จึงทักทายชายแก่ ยิ้มให้เท็ตซึยะและเนมิ

“อรุณสวัสดิ์ ท่านหญิง วันหลังท่านต้องระวังให้มาก หากท่านกรีดแผลลึกไปอีกนิด แล้วสาวรับใช้ของท่านเข้ามาไม่ทัน ท่านอาจตายได้” ชายชราพูด

“ขอบคุณท่านหมอเจ้าค่ะ” ยูเอะกระพริบตา เธอคิดว่าเธอกรีดข้อมือบางๆ แล้วเผลอหลับไปเท่านั้น 

“ขอบคุณท่านหมอมาก เนมิไปส่งท่านหมอด้วย” เท็ตซึยะตอบ

 ตอนนี้เหลือแค่เธอกับเท็ตซึยะในห้อง ยูเอะได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ‘เกือบตายแล้วไหมละ 

 “ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่ พัดนี่คงไม่ต้องใช้แล้วมั้ง” เท็ตซึยะถาม แล้วก็มานั่งบนเตียงเป็นเพื่อนเธอ พร้อมยื่นพัดที่ดูเหมือนล้างเลือดของเธอให้

“ข้ามีเรื่องจะบอกท่าน...ข้า...” ยูเอะไม่รู้จะเริ่มอย่างไร เธอจะบอกว่า เธอเป็นคนจากอนาคตมาในอดีตเพื่อมาทำอะไรสักอย่าง โดยมีพัดเป็นสื่อกลาง ดังนั้นต้องเก็บพัดไว้

เท็ตซึยะเอาพัดเชิดคางของยูเอะ แล้วกล่าว “ท่านมีอะไรปิดบังข้าหรือ” เมื่อจ้องเข้าไปในดวงตาที่ดูมีอำนาจนั้น ยูเอะรู้ได้เลยว่า ไม่มีทางโกหกได้ แต่การที่จะพูดออกไปมันก็ ไม่น่าเชื่อถืออยู่บ้าง...ยูเอะกรอกตาขบคิดจนได้เหตุผลที่น่าฟังขึ้นมาหนึ่งอย่าง “ข้า...จริงๆ ข้าไม่ใช่องค์หญิง ท่านก็เห็นท่าทางของข้า ข้าเพียงปลอมตัวมาเท่านั้น”

เท็ตซึยะขมวดคิ้ว “ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ท่านต้องการจะทำอะไรกันแน่” พูดจบเขาก็เดินออกไป

ยูเอะยิ้มเจื่อน เธอก็อยากถามเหมือนกัน

            ณ ห้องหนังสือ

“นายท่าน ได้ความมาแล้วขอรับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“ว่าอย่างไรบ้าง” เท็ตซึยะถาม จริงๆ เขาก็สงสัยนิสัยของอาโออิฮิเมะมานานแล้ว จึงให้นินจาประจำตัวไปสืบ

“องค์หญิงทรงพระจริยวัตรงดงาม อ่อนโยน และกลัวเลือด ทรงชอบเล่นบิวะ หมากล้อม” อิจิ นินจาประจำตัวของเท็ตซึยะตอบ

“แตร่งงงง แต่งง แตร่งงงงงงงง แตร๊งงงงง” แว่วเสียงบิวะดังมา

‘อ่อนโยน กลัวเลือด...??? ไม่น่าจริงมั้ง แต่เล่นบิวะกับหมากล้อมเป็นเลิศน่าจะใช่’ “มีใครที่เล่นบิวะและหมากล้อมเก่งกว่าองค์หญิงหรือไม่” เท็ตซึยะถาม

“บิวะที่เก่งรองจากองค์หญิง หามีไม่ แต่หมากล้อมที่เก่งกว่าคือเคียวเฮ กับสหายสนิท ที่เคยเป็นเสนาบดีนะระ ที่มาเข้ากับเฮอันขอรับ” อิจิตอบ

“มีหลักฐานอะไรที่สามารถพิสูจน์ได้ว่า นางคืออาโออิฮิเมะหรือไม่” เท็ตซึยะถาม

“มี 2 สิ่งขอรับ หนึ่งคือพัดประจำตัวที่มีรูปพระจันทร์เสี้ยวซึ่งองค์หญิงจะเอาติดตัวไม่ห่าง และปานรูปพระจันทร์เสี้ยวบนสะโพกด้านซ้ายขององค์หญิง” อิจิ ตอบ

“ปานรูปพระจันทร์เสี้ยว จะมีการปลอมแปลงได้หรือไม่” เท็ตซึยะตอบ

“ว่ากันว่า ปานอันนี้ เป็นปานสีแดงขอบสีดำ ซึ่งเกิดจากการที่องค์หญิงถูกพิษตั้งแต่เด็กๆ  และมีเม็ดแมลงวัน 3 เม็ดที่ด้านบน ตรงกลาง และด้านล่างของพระจันทร์ขอรับ” อิจิตอบ

“เจ้า...ไปได้” แสงเทียนไหววูบหนึ่งครา ก่อนที่จะเหลือเพียงเท็ตซึยะคนเดียวในห้อง

            ยูเอะได้แต่ขบคิด ‘แม้ว่าจะไม่ได้กลับไป แต่เธอก็ต้องบำบัด อายูมิ สาวน้อยที่น่ารักให้ตาสว่างให้ได้’ เธอจึงมานั่งเล่นบิวะ และหมากล้อมกับอายูมิ

            “วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง” ยูเอะถามขึ้นมา

            “เป็นอย่างไรที่ว่าคืออย่างไร จริงสิ เจ้าฆ่าตัวตายเหรอ” อายูมิถาม

            “หามิได้ มันเผลอไปนะ เจ้าวันนี้เล่นบิวะได้ซึ้งโดนใจข้าเลย” ยูเอะกล่าว 

            ‘ซึ้ง โดนใจ...แปลว่า ดีสินะ’ อายูมิคิดในใจ “คงสู้เจ้าไม่ได้ จริงสิ เมื่อวานเจ้าเล่นได้ดีมาก สอนข้าหน่อยเป็นไร” อายูมิกล่าว 

            “ได้เลย” ยูเอะกล่าว แล้วมิตรภาพของสองสาวก็เริ่มเกิดขึ้น

            ตะวันตกดิน ตาของยูเอะก็จะตกตาม เธอจึงเตรียมตัวเข้านอน 

            “แอ๊ด” เสียงประตูดังขึ้นมา “เนมิ เดี๋ยวข้าทำแผลเอง เจ้าไปพักผ่อนเถอะ” ยูเอะกล่าว

            มีเสียงของวางลง “ทำไมท่านไม่ใจดีกับข้าแบบนี้บ้าง” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา

            “เอ๊ะ” ไม่ทันให้ยูเอะคิดนาน เท็ตซึยะก็โผล่มาที่ข้างเตียงเธอ

            “ท่านเข้ามาได้อย่างไร” ยูเอะถาม 

            “นี่ไม่ใช่อาณาเขตของข้าเหรอ” เท็ตซึยะเอียงคอถามเหมือนเด็กน้อย ตาของเท็ตซึยะจับจ้องที่เรือนร่างของยูเอะ 

ยูเอะก็ลืมไปว่า ตนเองอยู่ยุคโบราณ เอ่ยถามอย่างขำๆว่า “มีอะไรให้ยูเอะรับใช้เจ้าคะ” 

เมื่อเธอพูดออกไป จึงคิดว่าอาจไม่เหมาะสม ปกติชายหญิงในสมัยโบราณจะไม่ได้ใกล้ชิดกันมากนัก แล้วตอนนี้เธอใส่เพียงแค่ชุดตัวบางเพียงชั้นเดียว ใช่ มันบางจริงๆ...

            นิ้วเรียวยาวของเท็ตซึยะเกี่ยวม้วนผมของเธอเล่น เท็ตซึยะกล่าวแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ เธอ เอ่ยว่า “ข้าอยากรู้จักท่านมากกว่านี้” 

            ยูเอะกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก พยายามต้านทานแรงดึงดูดนี้อย่างบ้าคลั่ง ดาเมจนี้แทบสูบเอาเลือดเธอออกจากหัวใจไปหมด ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว หัวใจเต้นอย่างบ้าระห่ำ ปฏิเสธไม่ได้ว่า ปกติเท็ตซึยะก็หล่ออยู่แล้ว ยิ่งทำให้เลเวลการหักห้ามใจของเธอต่ำลงเกือบถึงระดับ 0 เมื่อได้สติ ยูเอะจึงผลักเท็ตซึยะออก 

            “ท่าน...จะทำอะไร” ยูเอะถาม พูดจบเธอก็คิดว่า เธออาจจะต้องใช้สมองมากกว่านี้ ในการคุยกับผู้ชายตรงหน้าเธอ 

            นิ้วของเท็ตซึยะไล้เบาๆ ที่แก้มเธอ ไล่ลงมาถึงคอเธอ แล้วกระซิบที่ข้างหูของยูเอะด้วยเสียงที่แหบพร่าเบาๆ ว่า “หากว่า...ข้าอยากสนิทสนมกับท่านเป็นอย่างไร” จมูกโด่งของเท็ตซึยะก็ไล่ต่อที่คอของเธอ

“กลิ่นกายของท่าน...หอมยิ่ง แล้วปากของท่านจะรสชาติเป็นอย่างไร” ริมฝีปากของเท็ตซึยะขบเบาๆ หลายครั้ง ที่ปากของเธออย่างอ้อยอิ่ง 

ยูเอะกระพริบตาดูการละเล่นสนุกของเท็ตซึยะ แต่แล้วอยู่ๆ สิ่งที่ยูเอะไม่คิดว่าจะเป็นจริงดันเกิดขึ้น ริมฝีปากของเท็ตซึยะประกบเข้ามา ลิ้นสากไล้ผ่านไรฟัน หยอกล้อเล่นกับลิ้นในปากเธอ ยูเอะพยายามผลักชายหนุ่มตรงหน้าออก แต่ดูเหมือนไม่เป็นผล รสจูบของชายหนุ่มยิ่งร้อนแรงขึ้น ยูเอะยิ่งผลักแรงขึ้น 

จูบยิ่งเร้าร้อนขึ้นเรื่อยๆ ข้อมือของเธอทั้งสองข้างโดนเท็ตซึยะจับรวบไว้ข้างบน มืออีกข้างของเท็ตซึยะดึงเชือกที่มัดเอวของเธอออก “ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้” ยูเอะพยายามดิ้น ขณะเธอกำลังคิดว่าจะทำอย่างไร เท็ตซึยะก็จับเธอหันหลัง !!!

            ยูเอะหน้าชา...‘สมัยนี้เข้าข้างหลังด้วย! แต่เธอไม่รู้ว่าอาโออิฮิเมะซิงหรือเปล่า หากเข้าข้างหลังไม่เจ็บแย่เหรอ’ ยูเอะจึงดิ้นสุดใจ และเท็ตซึยะก็เลิกชุดของเธอขึ้นจากล่าง หลังจากที่เลิกชุดของเธอขึ้น มือดังกล่าวก็กลับมาไล้ที่ต้นขาของเธอ “อา” ยูเอะอดร้องครางไม่ได้ 

สายตาของเท็ตซึยะก็พบกับปานแดงขอบดำ และมีไฝ 3 เม็ดอย่างที่อิจิบอก เท็ตซึยะยิ้ม ในเมื่อผู้หญิงของเขาเริ่มตอบรับเขาแล้ว เขาจึงไปต่อ มือของเขากลับมาไล้ที่หน้าอกอวบอิ่มของหญิงสาว ริมฝีปากของเท็ตซึยะเข้ามาพรมจูบเธออีกครั้ง

ยูเอะรอจังหวะนี้อยู่นานแล้ว เธอใช้แรงกัดสุดแรงจนเท็ตซึยะร้อง “พยศนัก” ยูเอะได้ทีผลักเท็ตซึยะออก

            “คงกล่าวไม่ได้แล้วสินะ  ว่าท่านไม่ใช่อาโออิฮิเมะ” เท็ตซึยะกล่าว 

            ‘แค่ เกือบ มีอะไรกัน พิสูจน์ได้เลยเหรอ ว่าเป็นอาโออิฮิเมะ ’ “หลักฐานะหล่ะ” ยูเอะกล่าว

            “ไฝสามเม็ดที่ด้านบน ตรงกลาง และด้านล่าง ที่เรียงกันอย่างนี้ คงมีแค่อาโออิฮิเมะเท่านั้นหล่ะ” เท็ตซึยะกล่าว แล้วยูเอะก็มองผ่านคันฉ่อง ‘จริงด้วย’ 

            “หากท่านอยากดู ก็บอกข้าตามตรงก็ได้ ไม่เห็นต้องทำอย่างนี้เลย” ยูเอะกล่าว

            “ท่านก็มีความสุขกับการกระทำของข้ามิใช่หรือ” เท็ตซึยะกล่าว

            ‘ใช่ จากประสบการณ์ของเธอ ชายคนนี้เรียกได้ว่า ช่ำชองมาก จังหวะการเร้า จังหวะการเร่ง เป็นที่หนึ่ง ดีที่เขาเห็นปานของเธอแล้วหยุด หากไปต่อ เธอบอกตรงๆ ว่า เธอก็คงหยุดตัวเองไม่ไหวเหมือนกัน...’ แล้วยูเอะก็รู้สึกว่า ใบหน้าของตนเองร้อนผ่าวไปหมด 

            “พอใจแล้วสินะ หากท่านพอใจก็ไปได้แล้วเถอะ” ยูเอะรู้สึกไม่อยากยอมรับ ว่าชายคนนี้ มีเสน่ห์จนเธอห้ามใจไม่ไหวจริงๆ  มิคาด เท็ตซึยะกลับมาดูดที่คอเธอ ยูเอะพยายามผลักแต่ไม่ได้ผล 

            “นี่สิเรียกว่า พอใจ” พูดจบเท็ตซึยะก็เดินยิ้มออกไป ยูเอะเหยียดยิ้มสมเพชตนเองที่รู้สึกดีไปกับเท็ตซึยะด้วย