วิธีการเอาตัวรอดเมื่ออยู่ในดงศัตร

ลำดับตอนที่ #15 : เกี้ยวพาราสี

พระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นเป็นสง่าในยามมืดมิด

“เหตุใด ท่านถึงไม่บอกข้า” มีเสียงดังขึ้นมาข้างหลังเธอ

“เรื่องอันใดหรือ” ยูเอะกำลังเหม่อมองเห็นพระจันทร์ลอยสง่าอยู่บนท้องฟ้าในยามราตรี แล้วคิดถึงการคู่กันระหว่างเธอกับทาคุมิ แล้วหน้าแดง

เท็ตซึยะรู้สึกไม่พอใจ จึงจับคางหญิงสาวตรงหน้า แล้วกล่าวว่า “เรื่องดาบ” 

“อ้ออออ” ยูเอะกล่าวแล้วสะบัดมือเท็ตซึยะออก เท็ตซึยะจึงเริ่มเล่นผมเธอแทน 

“เหตุใดหรือ” ยูเอะกล่าว 

“เหตุใดท่านชอบถามข้ากลับ” เท็ตซึยะกล่าว 

“แล้วเหตุใดท่านชอบถามคำถามข้าเล่า” ยูเอะจ้องเท็ตซึยะกลับ เธอรู้สึกหงุดหงิด อีหมอนี่ชอบมาคั่นจังหวะก่อนเธอได้ฟีเจอริ่ง (Featuring)

“ชอบการรำดาบหรอกหรือ” เท็ตซึยะกล่าว เขาก็ไม่รู้เหตุใด มีแต่หญิงสาวตรงหน้าที่ชอบจ้องตาเขากลับแล้วถามคำถามเขาแทนคำตอบ แล้วก็เป็นเขาที่ยอมทุกที...’

“สวยดีนะ” ยูเอะมองพระจันทร์ แล้วกล่าว

“...” เท็ตซึยะเริ่มเอือม

“ข้าชอบพระจันทร์นะ” ยูเอะกล่าวมาลอยๆ 

“แล้วข้าหล่ะ” เท็ตซึยะถาม

“อันใดหรือ” ยูเอะหันกลับมามองหน้าชายหนุ่ม

“ท่านมีใจให้ข้าบ้างหรือไม่” เท็ตซึยะกล่าว

“เฮ้อ ท่านไปเกี้ยวพา สตรีอื่นเถอะ” ยูเอะไม่กล้าตอบ เธอไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่เมื่ออยู่ใกล้ชายหนุ่มใจเธอมัก เต้นไม่เป็นจังหวะ

“ข้าไม่ดีตรงไหนหรือ” เท็ตซึยะกล่าว เขาไม่เข้าใจ ไม่ว่า สตรีสูงศักดิ์ สาวชาวบ้าน สาวแม่หม้าย ภรรยาของผู้อื่น นางกำนัล องค์หญิงของจักรพรรดิ์นัมบุ หรือแม้แต่ซาโอะที่งามที่สุดในแผ่นดินยังยอมให้ตัวและหัวใจกับเขา แต่สาวตรงหน้ากลับบอกให้เขาไปหาสตรีอื่น...

“ท่านดีเลิศ หล่อเหล่างามสง่า ฉลาดหลักแหลม ชาติตระกูลสูงส่ง ตำแหน่งสูงศักดิ์” ยูเอะกล่าว

“แล้วเหตุใดถึงให้ข้าไปหาสตรีอื่นเล่า” เท็ตซึยะยิ่งไม่เข้าใจ

“ข้าไม่ชอบคนที่แสดงอย่าง แต่ใจคิดอย่าง” ยูเอะกล่าว

“ผิดตรงไหนหรือ” เท็ตซึยะกล่าว 

“หามีอันใดผิด การที่ข้าชอบท่านหรือไม่ ไม่มีสิ่งใดผิด หรือสิ่งใดถูก ข้าแค่ไม่ชอบ เท็ตซึยะท่านรู้หรือไม่ การที่ท่านยิ้มเป็นประจำ แม้ว่าข้างในของท่านไม่ได้รู้สึกยิ้มไปด้วย มันจะทำให้ท่านไม่สามารถสัมผัสกับอารมณ์ของตัวเองอย่างแท้จริงได้” ยูเอะกล่าว

“มิใช่ว่า สตรีชอบบุรุษลึกลับหรอกหรือ” เท็ตซึยะกล่าว 

“บางทีอาจจะใช่ การที่ดูลึกลับหน้าค้นหาก็เป็นอันใดที่ทำให้สนใจได้” ยูเอะกล่าว

“แล้วท่าน ไม่อยากค้นหาข้าหรอกหรือ” เท็ตซึยะกล่าว พร้อมจ้องตายูเอะ

“หากท่านปกปิดมันไว้ ไยต้องให้ข้าค้นหาเล่า” ยูเอะตอบกลับ ตอนที่เธอทำจิตบำบัด ลูกค้าของเธอส่วนมากมีปัญหานี้ คือ ปิดบังตนเองจนไม่สามารถเข้าใจตนเองได้ แล้วการที่คนตรงหน้าปกปิดมันไว้ แสดงว่า มันต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ อาจเป็นเพราะตำแหน่ง อาจเป็นเพราะเป็นบุตรชายของฟุจิวาระ หรืออย่างอื่น แต่ในเมื่อเขาอุส่าห์ปกปิดมันไว้ อย่างดี เหตุใดเธอถึงต้องไปเปิดแผล*เขาเล่า

*การขุดคุ้ยเรื่องของลูกค้า ออกมา จากการพูดคุย สอบถาม เพื่อมาวิเคราะห์ หาสาเหตุ และปรับเจตคติ (มุมมอง ความคิด ; Cognition อารมณ์ ความรู้สึก; Affection และบางทฤษฎีอาจรวมถึงหรือพฤติกรรม; Behavior

“ท่านไม่ได้ตอบคำถามข้า” เท็ตซึยะเอ่ย 

ยูเอะกรอกตา ‘ทีตัวเอง ยังไม่ชอบตอบคำถามของคนอื่น แต่ไหง พอถามแล้วคนอื่นไม่ตอบ ถึงไม่พอใจ ?’ “แล้วเหตุใด บางครั้ง ข้าถามท่านถึงมักไม่ยอมตอบหรือ” 

เท็ตซึยะยิ้ม ยิ้มแบบมีลักยิ้ม ยิ้มแบบที่ซาอิเคยบอกว่า อันตราย!!! ยูเอะเสียวสันหลังวาบ พยายามลดการขยับของใบหน้าให้ดูเรียบเฉย

ตั้งแต่เด็กมา เท็ตซึยะมีความสามารถในการดูสีหน้า ท่าทาง อารมณ์ รวมถึงความรู้สึกของคนอื่น ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเหตุใด แต่เขาจะรู้ได้เองว่า คนตรงหน้ารู้สึกอย่างไร แล้วตอนนี้ ลูกแมวน้อย ที่น่ารักของเขา แม้ว่าทำท่าทีนิ่ง แต่จริงๆ กลัวอยู่ต่างหาก

“หนึ่ง ข้าคิดว่าไม่มีเหตุผลและความจำเป็นต้องตอบ 

สอง บางทีคำถามของข้าก็เป็นคำตอบ 

สาม คนถามไม่มีความสามารถที่จะฟังคำตอบข้า 

สี่ ข้าไม่อยากตอบ แล้วพระจันทร์*ของราตรี**เล่า” เท็ตซึยะกล่าว พร้อมไล้นิ้วจากแก้มถึงริมฝีปากของยูเอะ

*ยูเอะ = พระจันทร์

**เท็ตซึยะ = ราตรี 

            ยูเอะรู้สึกทำผิดพลาด ‘ผิด เธอผิดเองที่ตอบแบบนั้น’ เธอควรคิดมากกว่านี้ การจะรับมือกับผู้ชายคนนี้ เธอไม่มีทางชนะได้เลย 

จริงๆ... แค่การจ้องตากับชายหนุ่มก็ทำให้เธอแทบหายใจระส่ำระสาย การยิ้มที่ดูกรุ่มกริ่มนั่น ริมฝีปากที่กล่าวว่า เธอเป็นของเขา ทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ไหนจะเป็นการไล้นิ้วที่แทบกระชากวิญญาณของเธอ

            เท็ตซึยะเห็นหญิงสาวตรงหน้านิ่งไป ยิ่งทำให้ความรู้สึกอยากเอาชนะ รุนแรงขึ้น เขาจึงโน้มหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว แล้วกระซิบที่หูของเธอว่า “ว่าอย่างไร ฮิเมะของข้า” 

            ยูเอะจึงได้สติ ‘ท่าทางหมอนี่เป็นนักเล้าโลมอันดับหนึ่งของเฮอันใช่ไหม’ “คำตอบของข้านั้น คือ ข้อสอง คำถามที่ข้าถามท่าน เพราะ ข้ารู้สึกว่า ท่านมีเหตุผลที่ต้องเป็นอย่างนี้ หรือเป็นการที่เครือฟุจิวาระเลี้ยงท่านมา ข้าจึงไม่อยากไปถามหรือคาดคั้นใดๆ หากท่านอยากให้ข้ารู้ ข้าก็คงรู้เอง” 

            เท็ตซึยะกล่าว “หากท่านอยากรู้ ข้าจะให้รู้” 

            “แล้วหากข้าไม่อยากรู้เล่า” ยูเอะกล่าว 

            “ข้าจะให้ท่านรู้” เท็ตซึยะกล่าว แล้วมือของเขาอยู่ๆ ก็มาอยู่ที่บั้นท้ายของเธอ ทั้งจับทั้งเค้น

ยูเอะได้สติจึงพยายามผลัก... “ช้าก่อน...” ยูเอะกล่าว

            “แมวน้อยของข้า...ประสงค์สิ่งใดหรือ” เท็ตซึยะกล่าวขณะใช้ลิ้นเลียใบหูของหญิงสาว

            “ข้าไม่ต้องการเป็นของเล่นของท่าน” ยูเอะกล่าว ไม่รู้เหตุใด อยู่ๆ เธอก็นึกถึงแฟนเก่าของเธอที่เธอจากมา ตอนที่เธอคบอยู่กับเขา เขาก็มีผู้หญิงอีกหลายคนคอยผลัดเปลี่ยน เธอคิดว่าเธอทำใจได้ แต่แล้วเมื่ออยู่ไปเรื่อยๆ เธอก็รู้สึกเจ็บ ‘ไม่มีอีกแล้ว ยูเอะที่ทำร้ายตัวเอง’

            เท็ตซึยะไม่เข้าใจ ดูเหมือนแผนการที่วางไว้ทั้งหมดจะล้มเหลว ‘ข้าทำอันใดผิดตั้งแต่ตอนไหน ไม่ว่าจะเป็นการพูด การสบตา การยิ้ม จังหวะโคนล้วนเหมาะสม’ เขาพยายามเอื้อมมือไปหมายจะเล่นผมเธอ แต่แล้วมือก็หยุดค้างไว้ เมื่อเห็น...

“แผละ” น้ำตาร่วงลงมาจากหญิงสาวตรงหน้า จนไหลอาบแก้มของเธอ เธอกำลังมองเขาด้วยสายตาแบบนี้...ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยเจอสายตาที่เธอกำลังแสดงให้เขาอยู่ ‘รังเกียจ ข้าด้วยเรื่องอันใด’ เท็ตซึยะได้แต่คิดในใจ

“อย่ามาแตะต้องตัวข้า นอกจากฟุจิวาระจะทำร้ายเสด็จพ่อของข้า และกักขังข้าไว้ยังไม่พออีกเหรอ ท่านอย่าได้หยามเกียรติและศักดิ์ศรีข้าไปมากกว่านี้ได้หรือไม่” ยูเอะพูดขึ้นมา เธอกำลังคิดว่า หากอาโออิฮิเมะมาอยู่ในสภาพนี้จริงๆ จะรู้สึกอย่างไร...

เมื่อยูเอะเห็นสีหน้าของเท็ตซึยะ หญิงสาวจึงเกิดความรู้สึกผิด ‘จริงๆ แล้วเรื่องแฟนของเธอไม่เกี่ยวกับเขา เรื่องฟุจิวาระก็เป็นเรื่องของการเมือง’ เธอยังไม่พร้อมจะขอโทษ แต่ก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจของชายหนุ่มไปมากกว่านี้ จึงกล่าวว่า “ท่าน...ได้โปรดออกไปก่อน” 

            เท็ตซึยะรู้สึกโดนปฏิเสธครั้งแรกในชีวิต และเดินออกไป

แม้ว่าชายตรงหน้าไม่แสดงท่าทีอะไร แต่ยูเอะมั่นใจ สายตาที่ลุกโชนด้วยความโกรธของเขาแผดเผาเธออยู่เบื้องหลัง...