วิธีการเอาตัวรอดเมื่ออยู่ในดงศัตร

ลำดับตอนที่ #11 : ได้โปรด อย่ามาทำให้หวั่นไหว

            ยูเอะกำลังอาบน้ำอยู่ อย่างน้อยเธอก็รู้ว่า เคียวเฮเชื่อเธอแล้ว แต่ยังสงสัยว่า เคียวเฮ ชอบหญิงหรือชายกันแน่ ตอนที่เธอถอดเสื้อผ้า ดูไม่มีปฏิกริยาอาจมาจากสนิทกันหรืออาจเคยมีความสัมพันธ์กันก็เป็นได้ เมื่อนึกถึงเรื่องอย่างว่า เธอก็หน้าแดง

“แอ๊ดด” เสียงประตูเปิด 

ยูเอะคิดว่า เนมิจะเข้ามาเพื่อใส่ชุดให้เธอ เธอจึงกล่าวว่า “มาพอดีเลย” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นมา แล้วเนมิก็ใส่ชุดคลุมให้

“คิดถึงข้าหรือไม่” เสียงหนึ่งกระซิบที่ใบหูเธอ

ยูเอะตกใจ หันหน้ากลับไป ทำให้ริมฝีปากของเธอเจอะเข้ากับริมฝีปากของชายหนุ่มที่ทำให้เธอหัวใจเต้นผิดจังหวะตลอดเวลา เธอผงะ แล้วเสียหลักจะสะดุดอ่างของตัวเองจึงคว้าสิ่งรอบตัว 

“ข้ามาแล้ว ท่านก็ดีใจจนยืนไม่ไหวเลยเหรอ” เท็ตซึยะประคองหญิงสาวมาไว้ได้ทัน

            เนื่องจากเธอคว้าเสื้อของเท็ตซึยะอย่างแรง ทำให้ตอนนี้ หน้าของยูเอะอยู่บน อก ของเท็ตซึยะพอดี 

กลิ่นซากุระอ่อนๆ โชยเข้าจมูก นี่เรียกว่า เป็นอกในตำนาน เพราะมันแน่น ตึง และหอม 

            “หากท่านหญิงอยากให้ข้าอยู่ต่อ ข้าจะให้ท่านได้ไม่เพียงแค่สูดดม แต่สัมผัสได้ทั้งตัวของข้าเลย” เท็ตซึยะกล่าว

            ยูเอะยิ้มยียวนกล่าวว่า “นั้นท่านก็อยู่ต่อสิ” แล้วสบตากับเท็ตซึยะ 

            เท็ตซึยะจึงอุ้มหญิงสาวตรงหน้า

            “เดี๋ยว ยังเปียกอยู่” ยูเอะกล่าว แล้วพยายามขัดขืน

            “เดี๋ยว ความร้อน ก็ทำให้แห้งแล้ว” เท็ตซึยะกล่าว แล้ววางหญิงสาวบนเตียง

            “ท่านมีอะไรจะหารือกับข้าไม่ใช่หรือ” ยูเอะเอานิ้วหยุดที่ปากของเท็ตซึยะที่กำลังจะจูบเธอ...

            รูปลักษณ์ของเท็ตซึยะ สามารถเรียกได้ว่า เป็นชายงามในตำนาน ทั้งปากแดงฟันขาว ดวงตาที่คล้ายบ่งบอกอารมณ์นับพันที่ดูมีเสน่ห์ชวนให้ลุ่มหลง เป็นแบบที่เรียกได้ว่า มองเท่าไรก็ไม่เบื่อ เพราะรูปร่างหน้าตาแบบนี้ ไม่ได้ดูดาษดื่นลืมง่ายและคล้ายกันกับดาราในยุคปัจจุบัน

            “ท่านหญิง ท่านหลอกลวงผู้คนนัก” เท็ตซึยะกล่าวแล้วจับมือเธอออก แล้วใช้จมูกที่โด่งของเขา ไล้ที่ซอกคอของเธอ

            “หยุดเถอะ ข้าขอร้อง” ยูเอะกล่าวเสียงเรียบ เมื่อจ้องไปที่ตาของเท็ตซึยะกลับพบว่า สายตาของเท็ตซึยะวันนั้น ดูแปลกๆ ทำเอาเธอรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก 

            ยูเอะพยายามผลักเท็ตซึยะออก แต่ยิ่งผลักออกเท่าไร ดูเหมือนชุดคลุมเปียกๆ ของเธอจะหลุดลุ่ยมากเท่านั้น

            เท็ตซึยะใช้ริมฝีปากมาคลึง นัวเนียวกับร่องอกของเธอ ยูเอะดิ้น จนเท็ตซึยะใช้มือซ้ายของเขารวบข้อมือทั้งสองของหญิงสาวขึ้น

ตอนอยู่ที่โลกปัจจุบัน ยูเอะไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ เธอก็มีประสบการณ์มาบ้าง หากเป็นแต่ก่อน เธอคงปล่อยให้อารมณ์พาไป แต่การที่ยูเอะในยุคโบราณ สิ่งที่ต้องมีคือ อำนาจ เงิน รวมถึงเธอยังไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงที่เท็ตซึยะเก็บเธอไว้ หากเธอ ง่ายไป ยอมชายผู้สูงศักดิ์ตรงหน้าที่ดูเหมือนจะเชี่ยวชาญ ช่ำชอง หรือเป็นมืออาชีพเรื่องนี้เป็นอย่างดี เธอคงเป็นได้แค่ ดอกไม้ริมทาง เหมือนสาวๆ หลายๆ คนที่มาพัวพันซึ่งอาจจะด้วยความยิ่งใหญ่ของเครือฟุจิวาระ หรือหลงเสน่ห์ชายตรงหน้า เธอก็คิดว่าเป็นไปได้ทั้งนั้น ‘ท่านซุนวูกล่าวไว้ว่า การป้องกันที่ดีที่สุดคือการรุก!!! จัดไปยูเอะ’

อยู่ๆ หญิงสาวตรงหน้า ก็บดที่หูของเขา ไล่มาจนถึงริมฝีปาก ลิ้นของเธอเข้ามาไล้ฟันของเขาทุกชี่ ก่อนมาพัวพันกับของเขา เท็ตซึยะแน่ใจอย่างยิ่งว่า หญิงสาวตรงหน้า มีประสบการณ์ การจุมพิตจากหญิงสาวทำให้เขารู้สึกสมควรไปต่อ เขาถอดเสื้อออก เผยให้เห็นผิวขาวกระจ่างใส เหมือนเนื้อหยกชั้นดี แม้ว่ามองภายนอก เท็ตซึยะดูเหมือนโปร่งบาง แต่จริงๆ แล้วอกผายไหล่ผึ่ง เนื้อแน่นฟิตเปรี๊ยะ ไม่ว่าหญิงคนใด ก็อยากครอบครอง!!! 

ยูเอะไล่มาถึงหน้าอกของชายหนุ่ม ก่อนบรรเลงการบด ไล้ วนอย่างช่ำชอง ตอนนี้เท็ตซึยะปล่อยมือของเธอแล้ว เธอจึงพลิกตัวคร่อมเขาแล้วนำมือของเขามาจับที่บั้นท้ายของเธอ พร้อมบรรเลงเพลงจูบต่อ

เท็ตซึยะ คราง ออกมาเบาๆ ยูเอะมือสั่น ‘ขนาดส่งเสียงออกมา ยังดูผู้ดี๊ผู้ดี’ แล้วยูเอะก็ตีเข่าแรงๆ หนึ่งทีที่อาวุธที่กำลังดิ้นเร้าตั้งตะหง่านของเท็ตซึยะ

“โอ๊ยยยย” เท็ตซึยะปล่อยมือออกแล้วมาจับอาวุธของตัวเองด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า 

ยูเอะรีบลุกขึ้นมา จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วกล่าวว่า “แม้ว่าตอนนี้ ข้าจะไม่ใช่องค์หญิง แต่ข้าก็มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี ข้าไม่สามารถมีความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งใดๆ ก่อนพิธีแต่งงานได้ ขอท่านโปรดจำไว้” 

เท็ตซึยะแม้ว่าจะเจ็บ แต่ก็กล่าวอย่างไม่เสียทีบุตรชายคนโตของฟุจิวาระว่า “ท่านโปรดวางใจ สิ่งใดที่ข้าพูดแล้วจักไม่คืนคำ ข้าได้ขอท่านแต่งงานใช่หรือไม่” 

ยูเอะคิดในใจ ‘การจะบอกว่าแต่งงานแต่ไม่ได้แปลว่า เป็นภรรยาเอก เธอก็ไม่พอใจหรอก ใครจะยอมให้มีเมียเอก เมียน้อย...’

เท็ตซึยะเอ่ย “ใครได้สอนท่านในเรื่องบนเตียง เคียวเฮหรือ” 

“ไม่ใช่” ยูเอะตอบ จากยุคอนาคตนะ รู้จักไหม

“เบียคุยะหรือ” เท็ตซึยะกล่าวคำที่เขาไม่อยากกล่าวที่สุด

“ไม่ใช่” ยูเอะตอบ จะไปมีอะไรกับเบียคุยะได้ยังไง เธอรู้จักเบียคุยะ ตอนอ่านหนังสือการ์ตูน หรือตอนเป็นอนิเมชั่นนะ 

“เขาเป็นใคร แล้วตอนนี้อยู่ที่ใดหรือ” เท็ตซึยะถาม

“เขาเป็นผู้นำตระกูลหนึ่ง เขาอยู่...” ‘โซลไซตี้...บ้าไปแล้ว คงรู้จักหรอก’ “อีกโลกหนึ่งนะ” ยูเอะกล่าวแล้วทำหน้าเหม่อลอย

เท็ตซึยะเข้าใจว่า เบียคุยะได้ตายไปแล้ว จึงไม่กล่าวกระไร 

เกิด DEAD AIR อีกชั่วครู่ใหญ่ เท็ตซึยะจึงถามขึ้นมาว่า “แล้วท่าน...เอ่อ...รู้จัก...” ‘การปรนนิบัติอย่างนี้ได้อย่างไร’ แต่เขาจะพูดออกไปได้อย่างไรกันเล่า

“ใครอีกหล่ะ” ยูเอะกล่าว เธอสงสัย ปกติเท็ตซึยะจะมีท่าทีเหมือนแม่น้ำที่สงบนิ่งไหลลึก วันนี้ดูแปลกๆ 

“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ” เท็ตซึยะกล่าว

ยูเอะกล่าวตอบ “หากไม่มีอะไรแล้ว  ท่านกลับห้องไปเถอะ วันหลังมาคุยกันใหม่” เธอมั่นใจว่า ชอบ ชายตรงหน้า แต่เธอไม่แน่ใจว่า เพราะอารมณ์หรือเปล่า ซึ่งหากชายหนุ่มอยู่นานกว่านี้ เธอคงห้ามใจไม่ไหวจริงๆ