วิธีการเอาตัวรอดเมื่ออยู่ในดงศัตร

ลำดับตอนที่ #1 : โหมโรง (เเก้ไขคำผิด)

“ตูมมมมมม” เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว

หญิงสาวคนหนึ่งลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่า เธออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

ยูเอะ จำได้ว่า เธอถือพัดอยู่ดีๆ ทำไมกลายมาหลับต้นไม้ใหญ่ได้ หรือว่าฝันไป 

ทันใดนั้นเอง มีเสียงเรียกเข้ามา “อาโออิฮิเมะ ตื่นแล้วหรือเจ้าค่ะ หม่อมฉันคิดว่า...” ผู้พูดกลืนคำว่า ตาย เอาไว้ ไม่กล้าเอ่ยออกไปกับผู้เป็นนาย

ยูเอะลืมตาเหม่อมอง สาวรุ่นป้าแต่งชุดกิโมโนสีกรมท่า แม้ว่าดูมีอายุแล้ว แต่เค้าโครงหน้าของคุณป้า ทำให้ เธอมั่นใจได้ว่า แต่ก่อน ป้าแกต้องเป็นสวยคนหนึ่งแน่ 

‘เอ หรือวันฝันไปจริงๆ ด้วย’ หญิงสาวยังคิดในใจไม่จบก็ถูกป้าคนดังกล่าวฉุดให้วิ่ง เธอซึ่งกำลังงงว่า สรุปแล้วนี่คือฝันหรือไม่ จึงสะดุดล้มลงจากการเหยียบกิโมโนของตัวเองอย่างไม่เป็นท่า

“อาโออิฮิเมะ รีบหนีเถอะเจ้าค่ะ หม่อมฉันทราบดีว่าพระองค์ร้อนใจ แต่การเสียใจไปไม่สามารถทำให้ชีวิตอยู่รอดภายใต้การตามล่าจากฝ่ายตรงข้ามได้นะเพคะ ไม่เพียงแค่ข้าจะฆ่า แต่ข้า...ข้ายังถูกหยามศักดิ์ศรีด้วยนะเพคะ” พูดจบคุณป้าก็ฉุด หญิงสาวให้ลุกขึ้น แม้ว่าไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นมายังไง แต่เพียงแค่ได้ยินว่า ‘ฆ่า’  เธอก็พร้อมเผ่นแล้วจ้า

แต่ว่าไม่ทันไร...ก็มีดาบเข้ามาขวาง

“อาโออิฮิเมะ ท่านไม่รอดแน่” เสียงชายบนหลังม้าไล่เข้ามา พร้อมตะโกนเรียกคนอื่นๆ ให้เข้ามาจับตัวเธอ

“องค์หญิงหม่อมฉันขอไม่ตามส่งแล้ว ขออภัยนะเพคะ” พูดจบคุณป้าคนดังกล่าวก็ผลักเธอเข้าไปในโพรงไม้หนึ่ง ทำให้หัวเธอกระแทกถูกกิ่งไม้ทำให้เธอล้มสลบไป

***

ก่อนหน้านี้ไม่นาน

ณ ย่านการค้าแห่งหนึ่งในเมืองนาโกย่า ค.ศ.2015

ยูเอะ นะระ กำลังเดินหาพัดให้ย่าของเธออยู่ เนื่องจากย่าเธอรักพัดเป็นชีวิตจิตใจ หากไปเที่ยวไหน ขาดพัดย่าของเธอจะร้องจะเอาให้ได้ แล้วเธอก็เหลือบไปเห็นร้านขายของเก่าแห่งหนึ่ง และพัดที่มีตราพระจันทร์เสี้ยว ซึ่งย่าของเธอต้องชอบแน่ๆ 

“หนูจะเอาพัดอันนี้จริงๆ เหรอ” อยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังเธอ ด้วยความตกใจทำให้เธอสะดุดล้มลงชนแผงไม้จนเลือดเธอออก

“เอาค่ะ เท่าไรค่ะ” ด้วยความไม่สนใจว่าจะเป็นบาดทะยักหรือไม่ เธอหยิบพัดดังกล่าวมา แล้วหยิบกระเป๋าจะจ่ายเงิน

“ไม่ต้องหรอก ฟรี ลุงทำหนูหกล้ม ดูสิเลือดออกลงบนพัดเลย” คุณลุงบอกแล้วยิ้มให้เธอแบบไม่เลิศนัย ซึ่งเธอก็ว่าโอเคหยวนๆ จึงขอบคุณคุณลุงและเดินออกมาจากร้าน

ระหว่างทางเดินกลับบ้าน เธอพึ่งจะสังเกตพัดในมือ พบว่า มีเลือดของเธอไหลซึมจนถึงตราดอกนะระ

“ซวยแล้ว” ยูเอะไม่รู้จะทำยังไง จึงเข้าห้องน้ำแล้วนำกระดาษทิชชู่ซับเลือดออก ซึ่งเธอคิดว่ามันจะดีขึ้น แต่เปล่าเลย ดูเหมือนว่า มันจะทำให้เลือดซึมไปที่ตัวพระจันทร์เสี้ยวจนครบ แล้วอยู่ๆ ก็มีแสงวาบจนยูเอะแสบตาและหมดสติลง...

***

ฝูงซอมบี้เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นนางเอก Resident Evil ให้ได้ พยายามเตะๆ ต่อยๆ ยิงๆ เจ้าซอมบี้ที่เดินมาหาเธอ เธอพบว่าเธอมาถึงซึ่งทางตัน เธอพยายามดิ้นรน แต่ไร้หนทาง ในที่สุดธอก็โดนซอมบี้เหล่านั้นจับเธอไว้ และพยายามกัดกลืนเธอ เริ่มจากแขน หน้า พุงแบนที่ไม่แบนราบของเธอ และสุดท้ายดวงตา...

“ช่วยด้วย” ยูเอะกรีดร้องก่อนผวาลุกขึ้นนั่ง เมื่อหอบหายใจหลายครั้งกว่าจะได้สติ จึงเริ่มรู้สึกว่าตัวเองยังอยู่ในป่า หญิงสาวยกมือขึ้นปาดเหงื่อเย็นชื้นบนใบหน้า เป็นเพราะฝันแน่ๆ นี่เธอกำลังฝันอยู่ เธอต้องกำลังโดนจัดฉากในวันก่อนครบรอบวันเกิดจากเพื่อนตัวดีของเธอใช่ไหม หรือว่าเธอดู Inception หลายรอบเกินไป ใช่แน่ๆ เธอยังไม่ตื่น ยังหลับอยู่ เธอพยายามหยิกตัวเอง หลับตาและคิดว่าทุกสิ่งจะกลับมาเหมือนเดิม เธอจะกลับไปหาย่าของเธอกอดย่าของเธออีกครั้ง...

***

3 2 1 แต่เมื่อเธอลืมตาอีกครั้ง มีสายตาจ้องเธอมา 1 คู่ เธอยังมาอยู่ที่ป่าเหมือนเดิม ใส่ชุดกิโมโนหนักๆ เหมือนเดิม 

‘เอ๊ะ เมื่อกี้อะไรนะ มีสายตาจ้องเธอมา 1 คู่’ เธอจึงรีบมองกลับไปที่สายตาคู่นั้น ความหนาวเย็นก็แทรกซึมไปสู่หัวใจอย่างรวดเร็ว เมื่อสังเกตว่า แท้จริงแล้วเธอไม่ได้อยู่ตามลำพัง...

            เยื้องออกไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ชายหนุ่มผู้หนึ่งมองเธอด้วยสายตาที่หลากหลาย ใครจะบอกได้ว่า เขาอยู่ตรงนั้น ตั้งแต่เมื่อไร...และจ้องมองเธอมานานเท่าไรแล้ว 

ยูเอะคิดในใจเตรียมพร้อมจะลุก ‘คงไม่ใช่อย่างที่ป้านั่นจะบอกหรอกนะ...’ แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะรู้ทันจึงกล่าวว่า “อย่าตกใจไป ข้าไม่ใช่คนที่ตามล่าท่านหรอก อาโออิฮิเมะ”

ตอนแรกดูเหมือนเรื่องต่างๆ ที่เข้ามาจะเร็วจนเกินไป แต่ยูเอะไม่ใช่สาวตกใจง่าย เธอกำลังรวบรวมสติ และวางแผนว่าทำยังไงดี แล้วความสงสัยก็มาก่อน ‘อีตานี่รู้จักชื่อเธอได้อย่างไร’ จนเอ่ยเสียงเรียบออกมาว่า “รู้ได้ไง  ไม่สิ...คุณเป็นใคร ทำไมรู้จักฉัน” สีหน้าของเธอหลากหลายจนชายหนุ่มต้องลอบถอนหายใจ จึงขยับตัวเล็กน้อย ซึ่งยูเอะจับสังเกตที่ว่านั่นทัน ‘ทำไมอีตานี่ต้องถอนหายใจด้วย’

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ “หากท่านกำลังหนีทหารของฟูจิวาระ ท่านก็ควรจะเปลี่ยนเครื่องทรงที่หนักนั้นเสีย มองปราดเดียวก็รู้ว่า เป็นท่านหญิงแห่งนะระ เนื่องจากตราพัดรูปพระจันทร์เสี้ยว ไม่ว่าใครก็รู้ว่า ต้องเป็นท่านหญิงแห่งนะระ อาโออิฮิเมะ” แล้วชี้นิ้วไปที่ตราบนพัดเล็กที่เสียบไว้ที่โอบิ (สายรัดเอว) ของเธอจนเธอสะดุ้ง

ยูเอะงง ‘นี่มันเรื่องบ้าอะไร’ ฝ่ายชายเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าเสียจึงหยุดพูด

ด้วยความสงสัยอีตานี่รู้ได้อย่างไร “คุณ เอ้ย ท่านเป็นใครกันแน่”  ยูเอะถาม เธอเกือบลืมไปว่า นี่มันสมัยโบราณเอาไงเอากัน เล่นตามน้ำไปละกัน

“ข้าเป็นแค่คนผ่านทาง ข้าไม่ใช่คนที่จะเอาชีวิตท่านอย่างแน่นอน” ชายหนุ่มกล่าว

ชายหนุ่มไม่รอที่จะให้เธอกล่าวอะไรแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้น

“เดี๋ยว...ไม่สิ ช้าก่อน” ยูเอะเรียก “ท่านกำลังจะไปไหน” แล้วทำท่าจะลุกขึ้น แต่พอยืนขึ้นได้ หัวเธอก็ทิ่มลง ดีที่ข้างๆ เธอมีต้นไม้ทำให้เธอยึดไว้ก่อนแสดงความซุ่มซ่ามที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดทิ้ง เมื่อเธอพยุงตัวเองได้ เธอก็รู้สึกว่า เหมือนบนศีรษะเธอมีอะไรหนักๆ มือของเธอเอื้อมคว้าสิ่งที่อยู่บนศีรษะเธอ ‘ดูเหมือนเป็นเครื่องประดับละมั้ง’ ไม่รอช้า เมื่อมันหนัก ทำให้แม้แต่ยืนยังยืนไม่ไหว เธอจึงพยายามถอดสิ่งที่พันรอบศีรษะของเธอออก 

“โอ๊ย” หญิงสาวตรงหน้าร้องออกมา ทำให้เขาที่ดูเหมือนเป็นต้นเหตุ ต้องเอ่ย “ข้าขออนุญาตช่วยท่านถอดเครื่องทรงนี้”

“ขอบคุณท่านมาก” ยูเอะยิ้มแล้วกล่าวตอบ

สายตาของชายหนุ่มสั่นไหวเพียงครู่เดียว แล้วเขาก็มาช่วยเธอถอดดูสิ่งที่ทำให้เธอยืนแล้วล้ม

“เสร็จแล้ว” ชายหนุ่มกล่าวแล้วทำท่าจะเดินไป แล้วหันกลับมาพูดว่า “ข้ากำลังจะไปทางเหนือ” 

“ข้าไปด้วย” ยูเอะคิดว่า สงสัยเธออยู่ในหนัง นิยาย หรืออะไรก็แล้วแต่ รู้แค่ว่ายังออกไปจากสถานการณ์นี้ไม่ได้

สู้ไปกับชายหนุ่มที่ดูเหมือนว่าใจดีช่วยเธอไว้ดีกว่า แม้จะเชื่อได้ยากว่าอีตานี่แค่ผ่านมาทางนี้จริงๆ แต่หากเธอไม่ออกไปกับอีตานี่ จุดจบมีทางเดียว คือ จ๊ะเอ๋ะโจรหื่นเท่านั้น...

 “ขี่ม้าได้หรือไม่” ชายหนุ่มถาม

ยูเอะส่ายหน้า

ขณะที่เธอเดินไปหาม้าของเขา ด้วยกลัวว่าเขาจะทิ้งเธอไว้ที่นี่จริงๆ  เธอจึงรีบเดินจนเหยียบชายกิโมโนแล้วเกือบสะดุดล้ม เธอจึงทำท่าจะถอดกิโมโนออก

“ท่านจะทำอะไร” ชายหนุ่มถามขึ้นมาแววตาหรี่เล็กลง 

“การใส่กิโมโนไว้ อาจสะดุดตา สู้เก็บกิโมโนเอาไว้ขายดีกว่า” ยูเอะกล่าว แล้วถอดชั้นแล้ว ชั้นเล่า

ยูเอะถอนหายใจ ‘ยัยผู้หญิงคนนี้นี่ใส่กิโมโน 12 ชั้นเพื่อหนี !!! สรุปแล้วหญิงสาวสมัยนี้ต้องสวย แม้ว่าจะหนีไม่ทันเรอะ ’ ก่อนที่ยูเอะจะถอดชั้นที่ 9 ออก ชายหนุ่มดูเหมือนทนไม่ไหว ช้อนตัวเธอขึ้นไปบนหลังม้าอย่างรวดเร็ว จนเธอร้องสบถ “@$#”

ชายหนุ่มก็กล่าวข้างหูเธอเบาๆ ว่า “ท่านถอดเสื้อผ้าพอแล้ว ข้างหน้ามีหมู่บ้านอยู่ ท่านไปเปลี่ยนชุดที่นั่น” ยูเอะแอบตกใจ มีลมร้อนเบาๆ จาก ชายหนุ่มก็ไม่รู้ว่าขึ้นมาตอนไหน กล่าวเบาๆ ที่ข้างหูเธอ เธอรู้สึกใจเต้นตึกตักอย่างบอกไม่ถูก 

เมื่อขี่ม้าเรื่อยๆ ก็พบหมู่บ้านที่ชายหนุ่มกล่าวจริงๆ เขาจัดแจงทุกอย่างให้ แล้วยูเอะก็กระซิบบอกเขาว่า “ขอเป็นชุดผู้ชาย แต่งหญิงไม่เหมาะสมเพราะเขากำลังตามล่าข้ากันใช่ไหม” ตาของชายหนุ่มเป็นประกายแวบหนึ่งแล้วหายไป แล้วพยักหน้าและพูดกับชาวบ้านขอเจรจาชุดให้ยูเอะ เมื่อได้ของแล้วเธอก็ไปเปลี่ยนตามเขาสั่ง

ชายหนุ่มหันมามองเธอแวบเดียวก่อนคว้าชุดที่อยู่ในมือเธอโยนเข้ากองไฟ “ท่านทำ...” ยูเอะแอบบงงกับการกระทำนั้นแต่คิดได้ว่า หากพวกโจรหื่นนั่นมาเห็นชุดของเธอคงถูกตามอย่างแน่นอน 

“ฟูจิวาระฉลาดกว่าที่ท่านคิด เอาของท่านทั้งหมดมาเผา รวมถึงพัดนั่นด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเครียด

ยูเอะนิ่งไป สรุปคนที่มาทำลายมาจากฟูจิวาระ ก่อนส่งทั้งหมด ยกเว้นพัดให้

“พัด” แหมคุณชายโหดไม่ลืมง่ายๆ ความจำเป็นเลิศน่าจะส่งเข้าประกวดนะค่ะ !!!

“ไม่ได้” ยูเอะคิดว่า สิ่งที่ทำให้เธอมาที่นี่คือพัด เธอไม่มีวันยอมทิ้งมันเด็ดขาด จนกว่าเธอจะกลับบ้านได้

“คิดอะไรของท่าน ยังมีความจำเป็นต้องแสดงตัวอีกเหรอ ส่งพัดมาให้ข้า” ชายหนุ่มดุ

“ไม่ ขอร้องหล่ะ ข้าขอแค่สิ่งนี้สิ่งเดียว” เธอมือจับพัดไว้แน่น ยูเอะก็พอเข้าใจชายหนุ่ม แต่ส่งให้ไม่ได้จริงๆ เธออยากกลับบ้าน

ชายหนุ่มเห็นท่าดื้อรั้นของเธอ จึงไม่พูดอะไรต่อ จัดการกับไฟตรงหน้า จนของทุกอย่างไหม้เรียบร้อยชายหนุ่มจึงมองขึ้นมาหาเธอ

“ใครให้ท่านใส่อย่างนี้” ชายหนุ่มบอกพร้อมมองการแต่งตัวที่มั่วของเธอ

“ก็...ไม่เคยใส่เสื้อผ้าแบบนี้” หญิงสาวบอกใบหน้าแดงก่ำ 

“ท่านเป็นองค์หญิงไม่น่าจะใส่เสื้อผ้าได้เองอยู่แล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมดึงปกเสื้อที่ซ้อนกันให้ตึงเพื่อปิดผิวของเธอผูกสายที่เอวใหม่ ก่อนจะไปที่ม้าแล้วเดินทางต่อ