ตอนที่ 5 : EP. 4 พิธีแต่ง....ตั้ง
คิริโตะ: พึ่งรู้นะเนี่ยว่ามันจะสูงขนาดนี้ คิริโตะยื่นหน้าลงไปมองด้านล่างที่เป็นบ้านเมืองสว่างไสวอยู่ พึ่งเคยออกมาเห็นเมืองใหญ่ขนาดนี้ครั้งแรกเลยเหะ
ไง พ่อหนุ่ม ชื่อ คิริโตะ สินะ มีเสียงชายเรียกคิริโตะจากในห้อง ขออนุญาติเข้าไปหน่อยนะ
คิริโตะจึงหันไป เจอกับชายใส่เสื้อสีฟ้า ที่เดินเข้ามาในห้อง
คิริโตะ: เชิญเลยครับ มีอะไรหรือป่าวครับ
เจ้าคงเป็นคนในคำทำนายสินะ คิริโตะ ข้าชื่อว่า เบอร์คูลี่ เป็นอัศวินลำดับที่1
คิริโตะ: ผม คิริกายะ คาสึโตะ เรียกคิริโตะก็ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ
เบอร์คูลี่: เช่นกัน คิริโตะ แล้วเบอร์คูลี่ก็นั่งลงที่โซฟา แล้วถามคิริโตะ นี่ ดาบของเจ้าเหรอ
คิริโตะ: ครับ คิริโตะตอบไป
เบอร์คูลี่: ข้าขอดูหน่อยนะ
คิริโตะ: ตามสบายครับ
เบอร์คูลี่ได้ดึงดาบยามฟ้าค่ำออกมาดู แล้วลองจับและพิจารณาสักพัก ก่อนจะพูดว่า ดาบเจ้าสวยมาก เป็นดาบของวีรบุรุษ เป็นดาบที่แข็งแกร่ง
คิริโตะ: งั้นเหรอครับ
เบอร์คูลี่: เจ้าเคยใช้มันหรือป่าว
คิริโตะ: เคยครับ ใช้สู้กับพวกก็อบบิ้น และพวกทหารสีเลือด
เบอร์คูลี่: ทหารสีเลือด เจ้าเคยใช้สู้กับพวกมันเหรอ
คิริโตะ: ค ครับ มีอะไรหรือป่าวครับ
เบอร์คูลี่: เจ้าพวกนั้นเห็นมันไม่มีพิษสง แต่พวกมันตายไม่เป็นนะ
คิริโตะอึ้งกับคำตอบของเบอร์คูลี่ แล้วทำไมถึงไม่ตายละครับ
เบอร์คูลี่: พวกมันคือ วิญญาณ ที่ตายแล้วมีคนปลุกพวกมันขึ้นมาให้เป็นกองทัพอมตะ พวกนี้แม้จะตายไปแล้วแต่มันจะเกิดใหม่อีกครั้งในทันที
คิริโตะ: ขนาดนั้นเลยเหรอครับ
เบอร์คูลี่: ฉันเคยสู้กับพวกมันหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยต้านพวกมันได้เลย เหมือนยิ่งฆ่ามันยิ่งเพิ่มขึ้น
คิริโตะ: อย่างงี้นนี่เอง
เบอร์คูลี่: อย่าคิดมากไปเลย ฝีมือระดับนายและแม่สาวคนนั้นน่ะ มันเหนือกว่าพวกทหารนั้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า และยินดีด้วยนะสำหรับตำแหน่ง แล้วเบอร์คูลี่ก็เก็บดาบของคิริโตะแล้วลุกจากโซฟาแล้วเดินออกไป
คิริโตะนั่งลงที่เตียง ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เบอร์คูลี่เล่าให้ฝัง ถ้าพวกมันเป็นวิญณาญ ก็แปลว่าดาบของฉัน ดูดพวกมันเข้ามาในดาบน่ะสิ แล้วคิริโตะก็มองไปทางดาบ แล้วพอฉันใช้วิชา ปลดปล่อยความทรงจำ ทำให้ต้นไม้และทหารพวกนั้น ที่ฉันตัดไปปล่อยออกมากลางหมู่บ้าน ดาบนี่น่ะมันโกงเกินไปแล้ว เหมือนว่ามันยังไม่ถึงขีดจำกัดเลยด้วยซ้ำ พี่ชายคนนั้นอาจจะยังบอกไม่หมดก็ได้ แล้วคิริโตะก็ไปมองดาบของจนเผลอหลับไป
มาถึงแล้วนะ
มากันครบหรือยัง
เหลือยังไม่มาอีก
SAO มาถึงแล้ว
ALO มาถึงแล้ว
GGO มาถึงแล้ว
WUO มาถึงแล้ว
N WUO มา..ถึงแล้ว
ไง ไม่ได้เจอซะนาน ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน
โดยที่คิริโตะร่างปัจจุบันนั้นอยู่ตรงกลาง พวกนายคือ... ฉันเหรอ
ใช่ พวกเราคือนาย นี้คือสิ่งที่นายผ่านมาทั้งหมด สิ่งที่นายสะสมจนมาถึงร่างนี้พวกเราจะมาคืนให้นายทั้งหมดเพื่อให้นายเดินต่อไปในโลกนี้ได้ ยกเว้นแค่ความทรงจำเพราะมันขัดกับโชคชะตาเราจึงคืนให้นายไม่ได้
แล้วทุกคนก็ล้อมคิริโตะไว้แล้วยื่นแขนออกมาแล้วร่ายวิชา ปลดปล่อยความทรงจำ ไปทางคิริโตะ
ขอให้โชคดีนะ คิริโตะแล้วทุกคนก็หันหลังแล้วเดินจากไป
แสงแดดยามเช้าปลุกคิริโตะจากการหลับไหลเข้าได้ลืมตาตื่นขึ้นในห้องเดิม เขาลุกขึ้นนั่งทบทวนฝันเมื่อคืน เหมือนในหัวมีอะไรมากมายอัดแน่นอยู่ และร่างกายเหมือนมีบางอย่างไหลเวียนไปทั่ว จนสักพักมันก็สงบลงจนปกติ เมื่อเห็นอย่างงั้นคิริโตะก็ลุกออกไปข้างนอก
แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้น
คาร์ดีนาว: พร้อมหรือยัง คิริโตะ คิริโตะจึงหันไปตามเสียงที่ได้ยิน
อนุญาติ คะ สาวเมด2คนเดินเข้ามา
คาร์ดีนาว: เริ่มแปลงโฉมเขาได้เลย
สามเมด: ได้คะ แล้วสาวเมดทั้ง2ก็เดินมาหาคิริโตะ
คิริโตะ: จะเอายังงี้จริงเหรอ
ผ่านไป10นาที
สาวเมด: เสร็จแล้วคะ แล้วทั่งคู่ก็เดินหลบให้คาร์ดีนาวดู คิริโตะ
คาร์ดีนาว: ใช่ได้นี่ คาร์ดีนาวชมด้วยความพอใจ
คิริโตะ: พึ่งเคยใส่ชุดแบบนี้ครั้งแรกเลยเห๊ะ คิริโตะจัดคอเสื้อเล็กน้อย แล้วเอาดาบคาดไว้ที่เอว
คาร์ดีนาว: งั้นรีบไปกันเถอะ งานใกล้เริ่มแล้ว แล้วคาร์ดีนาวก็เดินนำคิริโตะไป
เสียงของคนมากมายที่มารออยู่หน้าโบสถ์เพื่อมารอดู วีรบุรุษตามคำทำนายที่มีมาช้านาน
คาร์ดีนาวได้เดินมาแล้วพูดขึ้น ชาวเมืองทั้งหลายเราคิดว่าทุกคนน่าจะได้ยินข่าวเกี่ยวกับวีรบุรุษตามคำทำนาย เขาทั่งคู่ได้ปรากฏตัวแล้ว แล้วพลุก็จุดขึ้น ทั่งคิริโตะและอลิซก็เดินออกมาจากโบสถ์ ทั่งคู่ได้โค้งคำนับชาวเมือง
แปะๆๆๆๆ เสียงปรบมือดังขึ้น
สาวเมด2คนเดินนำเกราะของอัศวินมามอบให้คาร์ดีนาว
คาร์ดีนาว: นี่ รับไว้ เกราะของอัศวินบรูณภาพ เจ้าทั่ง2คืออัศวินแล้ว แล้วทั่งคู่ก็ก้มลงรับเกราะนั้น มาเกราะสัมผัสกับทั่งคู่ ตัวเกราะก็แผ่ขยายตัวจนคุมทั่งตัว
คาร์ดีนาว: ลุกขึ้นได้ แล้วคิริโตะและอลิซก็ยืนขึ้นหันไปทางชาวเมือง แล้วโบกมือ
เสียงเชียร์และปรบมือดังขึ้นทั่วงาน
แล้วสาวเมด2คนก็มามอบแหวนให้คิริโตะและอลิซ
คิริโตะ: แล้วนี่อะไรเหรอ
อลิซ: นั้นสิ
คาร์ดีนาว: เดี้ยว ฉันบอกทีหลังตามน้ำไปก่อน
ทั่งคิริโตะได้ยินจึงสวมแหวนที่นิ้วนางอลิซโดยไม่รู้ตัว และอลิซก็สวมให้คิริโตะเช่นกัน เมื่อทั่งคู่สวมเสร็จ ชาวเมืองก็ปรบมือขึ้นอีกครั้ง และค่อยๆทยอยแยกย้ายกันไป เพื่อรองานเลี้ยงในตอนหัวค่ำ คิริโตะและอลิซได้แต่งงว่า ที่ตัวเองทำไปนั้นมันคืออะไร เนื่องจากเป็นชาวชนบทจึงไม่รู้ว่ามันคืออะไร
คาร์ดีนาวได้ยิ้มและหัวเราะเล็กก่อนจะพาทั้งคู่เข้าไปในโบสถ์
คาร์ดีนาว: อย่าถือสากันเลยนะ ที่ลืมบอกไปว่าพวกเจ้าต้องแต่งงานกันและให้กำเนิดบุตร เพื่อสืบทอดพลังน่ะ โทษทีนะทีข้าลืมบอกไป ไอ้ที่สวมแหวนนั้นน่ะ คือการแต่งงาน
คิริโตะ: หาาาาาา
อลิซได้แต่หน้าแดงไม่พูดอะไร เหมือนว่าเธอรู้อยู่แล้ว
คาร์ดีนาว: พวกเจ้ามีอะไรจะคัดค้านไหม
คิริโตะ: ไม่มีครับ แล้วคาร์ดีนาวก็เดินออกจากห้องไป แล้วคิริโตะก็ลุกขึ้นเดินไปทางออก
อลิซ: คิ....คิริโตะคุง อลิซเรียกคิริโตะทำให้เขาหันมา
คิริโตะ: มีอะไรเหรออลิซ
อลิซ: นายน่ะ ไม่ดีใจหน่อยเหรอ
คิริโตะ: ดีใจซิ
อลิซ: คือ ฉันน่ะชอบ คิ... แต่เธอถูกพูดแทรกโดยคิริโตะ
คิริโตะ: ฉันน่ะ ชอบ อลิซที่สุดเลย และดีใจมากๆที่ได้แต่งงานกับเธอ
อลิซจึงตอบด้วยเสียงหนักแน่น ฉัน เองก็ชอบคิริโตะคุงมาเหมือนกัน ดีใจมากๆที่ได้แต่งงานด้วยคะ ตั้งแต่เรื่องในถ้ำแล้ว ฉันได้ยินนะคะว่าคิริโตะพูดว่าอะไรตอนนั้นฉันดีใจมากคะ ที่ไม่ได้คิดไปเองคนเดียว อลิซพูดทั่งน้ำตา
คิริโตะ: ผมเองก็ดีใจครับที่ไม่ได้คิดไปเองคนเดียว ฉันขอสัญญาจะเป็นโล่ให้เธอเสมอ จะคอยสู้เคียงข้างเธอตลอดไป
อลิซเช็ดน้ำตา งั้นช่วยรักษาสัญญานี่ตลอดไปด้วยนะคะ คิริโตะคุง แล้วทั่งคู่ก็สวมกอดกันทั่งน้ำตาพร้อมกับพลุที่ถูกจุดขึ้น จนสว่างทั่วฟ้า
สาวเมด: ฉันว่าแล้วมันต้องเป็นอย่างงี้คะ
คาร์ดีนาว: ถูกจนได้นะ คำทำนายของเธอน่ะ คาร์ดีนาวนึกถึงคนที่ให้คำทำนายนี่มา ป่านนี้จะเป็นยังไงน่ะ อยู่บนนี้นสบายดีไหม
จบ
..............................................................................
ต้องดองไว้ก่อน รีบปั่นช่วงนี้ พยายามลงถี่ๆหน่อย
นิสัยตัวละครอาจเปลี่ยนแปลงไปนะจ๊ะ บางตัวดีอาจเลว บางตัวเลวอาจดี
ตอนต่อไป
งานเลี้ยง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โฮ~ เอางี้เลยหรอเนี่ย...