ตอนที่ 4 : EP. 3 ความฝัน
แม่: ยินดีต้อนรับกลับจ้า
อาสึนะ: คะ อาสึนะตอบเสียงเศร้าๆ แล้วเดินขึ้นไปบนห้องของเธอ วางของลงแล้วนั่งบนเตียงเล่นมือถือสักพัก มีคนแสดงความเสียใจให้เธอเป็นระยะๆ อาสึนะนึกถึงคำพูดในคืนที่คิริโตะมาหาเธอ ฉันจะลืมเธอได้ยังไงคิริโตะ อาสึนะพูดกับตัวเองที่นอนกอดเข่าตัวเองอยู่ ฉันลืมเธอไม่ลงหรอกนะ ตาบ้า ใครจะไปลืมง่ายขนาดนั่น หัดรับผิดชอบคำพูดตัวเองบ้างสิ แล้วอาสึนะก็ร้องไหออกมา
อาสึนะร้องไห จนพล๊อยหลับไป
ในฝัน
อาสึนะ: ที่นี่ ที่ไหน อาสึนะพูดพร้อมกับมองไปรอบๆ มันเป็นป่าที่ไหนสักแห่ง อาสึนะลุกขึ้นยืนแล้วมองไปรอบๆ ไม่อะไรเลย
เอ้า กินสะ มีเสียงผู้ชายที่เหมือนกำลังใฟ้อาหารตัวอะไรสักอย่างอยู่
ให้ กินมากไปแล้วนะ คิริโตะ
อาสึนะเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกชื่อ คนรักของเธอ เธอจึงรีบวิ่งไปทางต้นเสียงทันที คิริโตะคุง ต้องใช่แน่ๆ คิริโตะคุง อาสึนะรีบวิ่งไปอย่างเร็ว อาสึนะมาโผล่ที่ทุ่งโล่งกว้างเล็กๆแห่งหนึ่ง เธอเห็นเด็กสองคนที่คุยกันอยู่
อาสึนะ: อลิซ อาสึนะเรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ อลิซที่ยืนอยู่ข้างๆคิริโตะในชุดปกติ ทั้งคู่ดูมังกรสอง
อาสึนะจึงเรียกคิริโตะ
คิริโตะหันมาทางอาสึนะ มาแล้วเหรอ คิริโตะพูดขึ้นพร้อมโบกมือไปทางอาสึนะ
มาแล้วค้า มีเสียงเด็กผู้หญิงตะโกนขึ้น แล้ววิ่งทะลุตัวอาสึนะไป เหมือนเธอเป็นแค่อากาศ
อาสึนะได้แต่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
อลิซ: ช้าจังเลยนะ เซลก้า ว่าจะไม่รอแล้วนะเนี่ย รีบไปกันเถอะคิริโตะคุง
คิริโตะ: ไปกัน อามายูริ คิริโตะเรียกชื่อของมังกร แล้วขึ้นหลังของมัน ทั้งอลิซและเซลก้าก็ขึ้นตามมา เมื่อเรียบร้อยแล้วคิริโตะจึงสั่งอามายูริบินขึ้น
อาสึนะพยายามวิ่งตามไปแต่ไม่ทันเสียแล้ว ทั้ง3คน
อาสึนะ: คิริโตะ คิริโตะคุงงงงงง อาสึนะเรียกชื่อคิริโตะทั้งน้ำตา ก่อนที่เขาจะลับขอบฟ้าไป
อาสึนะตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอธุระประจำวันของเธอโดยที่ยังคิดถึงความฝันเมื่อคืนอยู่ เธอไปเรียนหรือเรียนอย่างไม่มีสมาธิ จนโดนอาจารย์ ดุไปหลายที
ถึงช่วงเย็น อาสึนะจึงเรียกรวมตัวที่ร้านของเอกิล
ไคล์: ช้าจังเลยนะวันนี้ ไคล์ทักอาสึนะที่รีบวิ่งมา
ทุกคนอยู่อยู่ในร้านกันครบหมดทุกคนแล้ว
เอกิล: นัดกันกะทันหันแบบนี้มีอะไรหรือป่าว
อาสึนะ: แน่นอนมีสิ เกี่ยวกับคิริโตะน่ะ
สุกุ: เกี่ยวกับพี่เหรอคะ แล้วทุกคนก็นั่งล้อมวงในโตะ
อาสึนะเริ่มเล่าความฝันของเธอให้ฟัง
ไคล์: มันยังไม่อยู่จริงงั้นเหรอไอ้ อันเดอร์ อะไรนั้น มันถูกทำลายไปพร้อมกับคิริโตะแล้วไม่ใช่เหรอ
ยุย: นั้นสิคะ หม่าม้า ในฐานข้อมูลไหนหรือเกมไหนๆก็ไม่มีชื่อของunderworld อยู่เลยนะคะ
อาสึนะ: ไม่รู้สิ แต่ฉันคิดว่าฝันนั้นคือความจริง มันคือคิริโตะกับคุณอ..อลิซจริงๆ
ชินอล: หรือว่ามันอาจจะไปสร้างตัวเองไม่ในอีกมิติหนึ่ง
ไคล์: บ้าน่า มีที่ไหน มิตรงมิติอะไรนั้น
เอกิล: ฉันคิดว่ามันมีความเป็นไปได้อยู่นะ ฉันก็เคยได้ยินเหมือนกันน่ะ เขาน่าจะเรียกกันว่า ต่างโลกละมั้ง ที่ฉันเคยได้ยินว่ามันมีอยู่จริง
ทุกคนก็คุยออกความคิดเห็นกันไป
ตื่นได้แล้วถึงหมู่บ้านแล้วนะ คิริโตะปลุกทั้งพี่และน้องให้ตื่นหลังจากขี่อามารูยิกันมานาน
อลิซ: ถึง..แล้วเหรอ ฮาว อลิซงัวเงีย
คิริโตะร่อนลงจอดที่หลังบ้านตัวเอง
คิริโตะ: กลับมาแล้วครับบบ อ้าวไม่อยู่กันเหรอ คิริโตะวางถุงลงกับโตะแล้วไปจุดตะเกียง
ตุบ ตุบบบ มีก้อนหินลอยเข้ามาในบ้านของคิริโตะ
คิริโตะ: อะไรน่ะ ตู้มมมม มันได้ระเบิด คิริโตะลุกขึ้นมองดูข้างนอกเกิดไฟไหม้ชาวบ้านพากันวิ่งหนี กันวุ่นวาย คิริโตะหยิบดาบแล้วเปิดประตู
กองทัพแดงมากมายได้เดินตรงมาทางนี้ ยามในหมู่บ้านได้ออกไปตั้งรับที่หน้าหมู่บ้านแล้ว คิริโตะจึงรีบวิ่งไปหาพวกเขา
คิริโตะ: มันเกิดอะไรขึ้น คิริโตะถามยาม
ยาม: ไม่รู้จู่ๆ เจ้าพวกนี้ก็บุกมา มันโยนระเบิดเข้าไปในหมู่บ้าน
ตู้ม
ยาม: ต้องต้านมันรออพยพเสร็จ ต้านให้นานที่สุด
คิริโตะ: อืม คิริโตะหันมาทางกองทัพ คิริโตะชักดาบออกมา คิริโตะมองไปในหมู่พวกนั้นพบกับชายคนหนึ่งที่เดินนำหน้ากองทัพมา,
แล้วก็อีกคนที่ลอยอยู่บนอากาศแล้ว
คิริโตะกำดาบแน่น ฉันรู้สึกไม่ชอบแก2คนเป็นพิเศษ
ยาม: 3 2 1 เอาเลย แล้วยามทั้งหมดรวมถึงคิริโตะได้วิ่งเข้าใส่กองทัพอย่างไม่กลัวตาย
POH: 555 เข้ามาได้เลย POHได้ชี้ดาบไปทางคิริโตะ แล้วกองทัพแดงก็เริ่มโจมตีทันที
เพร้ง เพร้ง เพร้ง!!!! เสียงดาบกระทบกัน เกิดการแลกชีวิตกันเกิดขึ้น
คิริโตะ: พวกมันมีเยอะเกินไป เพร้ง คิริโตะพยายามฆ่าพวกมันอย่างเร็วที่สุดแต่เหมือนกลับพวกมันไม่ลดลงเลยมีแต่จะเพิ่มขึ้น ถึงแม้พวกมันอาจจะอ่อนแอแต่จำนวนของมันนั้นมากมายเกินต้าน ทำให้ฝั่งคิริโตะเริ่มค่อยเสียเปรียบขึ้นเรื่อยๆ
คิริโตะโดนฟันที่หน้าพาก จนเลือดไหล
ยาม: พวกมันมาอีกแล้ว มันล้อมหมู่บ้านไว้แล้ว
คิริโตะ: ต้องรีบถอยก่อนนะครับ
ยาม: ยังไม่ถ....
คิริโตะ: ยาม ยามคนนั้นโดนแทงทะลุ คิริโตะมองไปรอบๆ ยามหลายคนกำลังถูกฆ่า หยุดนะเว้ย เอนฮานต์อามาเมนต์ เมื่อร่ายจบคิริโตะเหวี่ยงดาบของเขาไปรอบตัวเอง ทำให้พลังของดาบกวาดทหารแดงมากมายให้หายไป คิริโตะตั้งสติสักพัก
POH: น่าสนุกดี POH เตะท้องคิริโตะจนกระเด็น
คิริโตะ: แอ่ก แอ่ก คิริโตะลุกขึ้น เอนต์ฮานต์..... คิริโตะโดนเตะอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขายังทรงตัวได้ แล้วPOH ก็พุ่งใส่คิริโตะแต่เขารับการโจมตีนั้นไว้ได้
POH: ตอนนี้แกน่ะไม่เหมาะเป็นคู่ต่อสู้ของฉันหรอก POHได้ปัดดาบคิริโตะทิ้ง แล้วเปลี่ยนดาบด้านไม่คมของเขา แล้วเริ่มใช้มันทุบตีคิริโตะ
คิริโตะ:อ้ะ อ้ะ อ้ะ คิริโตะไม่มีดาบแล้วจึงไม่สามารถป้องกันตัวเองได้
POH: ไม่ได้เรื่องๆ ไม่ได้เรื่องงงง POH ใช้ดาบฟาดท้องคิริโตะจนกระเด็น
ตู้ม คิริโตะไปตกกลางหมู่บ้าน ที่ๆคนในหมู่บ้านรวมตัวกันอยู่
แล้วกองทัพแดงก็ค่อยๆพากันเดินมาล้อมคนในหมู่บ้านไว้
อลิซ: คิริโตะคุง อลิซมาดูร่างของคิริโตะที่สลบอยู่แล้วอุ้มมาไว้ตรงกลาง
POH: คุกเข่า ต่อหน้าข้า เมื่อทุกคนได้ยินจึงหันไปทางเสียง วันนี้ที่ฉันมาก็แค่ลองพลังของกองทัพข้า เห็นว่าหมู่บ้านมันน่าอยู่ข้าเลยมาบุก อยากได้หมู่บ้านนี้จริงๆเลย5555
พ่อของคิริโตะลุกขึ้นโต้ตอบ: ไม่เราจะไม่ยกหมู่บ้านนี้ให้ใครทั้งนั้นไม่ว่ามันจะมีมากแค่ไหน
แม่ของคิริโตะ: ใช่ เราจะไม่มอบมันให้กับแกหรอก
POH: แกคิดว่าแค่2คนจะทำอะไรได้ ดูคนอื่นเขากลัวกันหัวห่ดหมดแล้ว เสียเวลา POH ใช้หนวดบ้างอย่างแทงทะลุทั้งคู่จนตาย
POH: พวกแกจะทำอะไรก็ทำ ฉันเบื่อแล้ว แล้วPOHก็บินออกไป กองทัพแดงค่อยเดินเข้ามาหาคนในหมู่บ้านอย่างกระหายเลือด
อลิซหยิบดาบของคิริโตะขึ้นมาแล้วปักลงพื้น อย่างฉันจะทำอะไรได้คิริโตะ ช่วยฉันช่วยทุกคนในหมู่บ้านที
แล้วคิริโตะก็เอื้อมมือมาจับดาบ แล้วทั้ง2คนก็พูดพร้อมกันว่า Release Rcellection. เกิดแสงสว่างที่พื้น มีดอกไม้ต้นหญ้าพุดขึ้นที่พื้นแล้วค่อยๆรามไปทั่วพื้นเมื่อสิ่งเหล่านั้นโดนตัวทหาร ทำให้พวกเขาทั้งหมดกลายเป็นต้นไม้
จากนั้น ก็มีฝนตกลงมา แล้วบาดแผลและอาการบาดเจ็บของคิริโตะอลิซและทุกคนในหมู่บ้านถูกรักษาจนหาย แล้วคิริโตะก็ปล่อยดาบ
อลิซ: ขอบคุณนะคิริโตะ อลิซกำมือคิริโตะแน่น พักผ่อนซะนะ มีเรื่องอะไรเดี้ยวปลุก
คิริโตะ: อืม คิริโตะตอบอลิซเบาๆ
คิริโตะลืมตาขึ้นที่ห้องๆหนึ่ง
ตื่นแล้วเหรอ มีเสียงคนทักคิริโตะ เขาจึงหันไปทางเสียงเรียก
คิริโตะ: ไง อลิซ นี่ฉันหลับไปกี่วันเนี่ย
อลิซ: 3 วันแล้ว
คิริโตะ: นานขนาดนั้นเลยเหรอ
อลิซ: ไม่เป็นไรหรอก นายตื่นทันอาหารเช้าพอดี เดียวฉันไปเอามาให้นะ แล้วอลิซก็รีบเดินออกจากห้องไป คิริโตะมองดูร่างกายของตัวเอง
คิริโตะ: ก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากนี่ คิริโตะเมื่อเห็นผ้าพันที่ตัวของเขานั้นมีน้อยจึงดีใจ
นั้นก็เพราะว่าฉันช่วยรักษาให้ยังไงล่ะ มีเสียงผู้หญิงเอ่ยขึ้น คิริโตะหะนไปตามเสียง เจอผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่ง ที่อยู่ในชุดจอมเวทย์หรืออะไรสักอย่าง
คิริโตะ: เอ่อ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยรักษา ผม คิริกายะ คาสึโตะ เรียกว่า คิริโตะก็ได้ครับ แล้ว คุณชื่ออะไรครับ คิริโตะ แนะนำตัวก่อน
ฉันชื่อว่า คาร์ดีนาว เป็นบาทหลวงสูงสุดของโบสถ์นี่
คิริโตะ: คุณ คาร์ดีนาว ยินดีที่ได้รู้จักครับ
คาร์ดีนาว: เช่นกันคุณ คาสึโตะ
คิริโตะ: เรียกคิริโตะก็ได้ครับ ไม่เป็นไร
คาร์ดีนาว: งั้น คิริโตะคุง
คิริโตะ: อย่างงี้ก็ได้ครับ ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ช่วยผมใว้ แล้วคนอื่นๆในหมู่บ้านล่ะครับ
คาร์ดีนาว: พวกเขารักษาตัวอยู่ที่นี่ เสียใจด้วยนะเรื่องพ่อกับแม่เธอ
คิริโตะ: เรื่องนั้น ผมรู้แล้วครับ คิริโตะตีหน้าเศร้าเมื่อคาร์ดีนาวเห็นอย่างงั้นจึงเปลี่ยนเรื่องคุย
คาร์ดีนาว: เธอน่ะ เก่งดีนี่เรื่องการใช้ดาบน่ะ
คิริโตะ: นิดหน่อยครับ
คาร์ดีนาวหยิบดาบของคิริโตะขึ้นมาดู แล้วถามคิริโตะ ดาบเล่มนี้สิน่ะ ที่ทำให้ทหารสีเลือดพวกนั้นกลายเป็นต้นไม้กันหมด
คิริโตะ: ครับ
คาร์ดีนาว: เธอใช้มันได้ครองมากเลยสิน่ะ วิชาที่เธอร่ายน่ะ พวกอัศวินหรือแม้แต่ฉันก็ตามก็ไม่สามารถร่ายวิชานั้นให้สมบรูณ์
คิริโตะ: วิชา.... งั้นเหรอครับ
คาร์ดีนาว: เธอน่ะ ผ่านเกณฑ์ทุกอย่างที่จะเป็น อัศวิน บรูณภาพได้สบายโดยไม่ได้คัดเลือกเลย เพียงแค่เธอร่ายวิชานั้นได้อย่างสมบรูณ์ เธอทั้งคู่อาจจะเป็นคนในคำทำนายที่มาจะสามารถเปิดประตูทั้ง4ทิศได้และจะสร้างเส้นทางในการติดต่อกับอาณานิคมอื่นก็เป็นได้ แล้วเธอจะรับไว้ไหมล่ะ คิริโตะ
จบ
..............................................................................
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
