ตอนที่ 2 : EP. 2 ถ้ำก็อบบิ้น
คิริโตะคุง !!!
คิริโตะสะดุ้งตื่นขึ้น ฝันแบบนี้อีกแล้ว คิริโตะมองขวานที่อยู่ในมือเขา
คิริโตะคุง มีเสียงเด็กผู้หญิงเรียกคิริโตะ
อลิซ: อู้ งานอีกแล้วนะ คิริโตะ
คิริโตะ: แค่หลับนิดหน่อยเอง คิริโตะลุกขึ้นนั่ง
อลิซเดินมาปูผ้า แล้ววางข้าวกลางวันให้คิริโตะ
อลิซ: พ่อฉันบอกว่าช่วงนี้อย่าอยู่เย็นมากเพราะพวกก็อบบิ้นมันเริ่มออกล่าแล้ว
คิริโตะ: งั้นเหรอ ไม่เป็นไรหรอกฉันจะพยายามไม่อยู่เย็นล่ะ คิริโตะวางขวานไว้ต้นไม้แล้วมานั่งข้างๆ อลิซ
ทั้งคู่กันข้างกลางวันกันใต้ต้นไม้
คนงานตัดไม้เริ่มทยอยกันมาทำงานต่อ
คิริโตะ: งั้นฉันไปทำงานต่อล่ะน่ะ คิริโตะลุกขึ้นหยิบขวานไปตัดต้นไม้ต่อ
อลิซ: โชคดีนะ คิริโตะ อย่าอยู่เย็นมากล่ะ
อลิซเก็บข้าวกลางวันแล้วเดินกลับหมู่บ้านไป
ช่วงเย็น
คิริโตะเดินกลับหมู่บ้านมา พบว่าคนในหมู่บ้านแตกตื่นกัน คิริโตะจึงเข้าไปถาม พ่อของอลิซว่าเกิดอะไร
คิริโตะ: มีอะไรกันเหรอครับ ทำไมทุกคนแตกตื่นกัน
พ่อของอลิซ: อลิซหายไปน่ะสิ ตอนนี้กำลังเกณฑ์ในหมู่บ้านออกตามหาอยู่ เธอเห็นอลิซบ้างหรือป่าว
คิริโตะ: อลิซหายตัวไป คิริโตะพูดกับตัวเอง ไม่เห็นครับ คิริโตะตอบพ่อของอลิซไป
พ่อของอลิซ: งั้นเหรอ รีบเข้าบ้านไปเลย มีข่าวยังไงเดี้ยวฉันมาบอก
คิริโตะ: ให้ผมไปด้วยได้ไหมครับ ผมจะไปช่วยหาอีกแรง
พ่อของอลิซ: ไม่ต้อง รีบเข้าบ้านไปได้แล้ว แล้วพ่อของอลิซก็รีบวิ่งไปร่วมกลุ่มกับคนอื่น
คิริโตะ: ใครมันจะอยู่เฉยได้อลิซทั้งคน คิริโตะพูดกับตัวเอง แล้วรีบวิ่งไปบ้าน
คิริโตะวิ่งมาถึงบ้าน กลับมาแล้วครับ คิริโตะทักทายแม่ก่อนจะวิ่งไปห้องของตัวเอง
แม่: คิริโตะ มากินข้าวก่อนสิจ๊ะ มันนี้พ่อไปช่วยหาตัว อลิซ อยู่คงจะกลับมาดึก
คิริโตะ: ครับๆ คิริโตะก้มลงใต้เตียง ลากกล่องไม้ยาวออกมา ทำไมฉันถึงคิดว่ามันมีประโยชน์ทั้งๆที่มันหนักเป็นบ้า คิริโตะคิดกับตัวเองก่อนลากกล่องไม้นั้นออกมา แล้วเปิดมันออกดู
คิริโตะหยิบมันออกมาแล้วพาดไว้ที่หลัง มันเบาลงกว่าเมื่อก่อนมากเลย ไม่มีเวลาแล้ว คิริโตะโดดลงจากห้องตัวเองแล้ววิ่งออกไปทางหลังหมู่
คิริโตะ: อย่างที่คิดพวกแกจริงด้วยๆ คิริโตะวิ่งไปก็มองรอยเท้าของก็อบบิ้นไปด้วย คิริโตะหยิบคบไฟออกมาเพื่อส่องนำทาง นั้นไง คิริโตะเห็นข้าวกลางวันของเขาและอลิซที่หล่นอยู่ระหว่างทาง
คิริโตะหอบอยู่หน้าถ่ำ แล้วค่อยเดินเข้าไป ว่าแล้วต้องเป็นพวกแก คิริโตะมองก็อบบิ้นที่หลับอยู่ แล้วเขาก็ฆ่าพวกมันทันที คิริโตะเดินเข้าไปเรื่อยจนถึง ใจกลางถ่ำที่เต็มไปด้วยคริสตัลมากมาย คิริโตะเข้าไปแอบหลังคริลตัลมอง เหล่า ฮ็อบและหัวหน้า (ก็อบบิ้นตัวใหญ่และหัวหน้าของพวกมัน)
คิริโตะ: เอายังไงดี แผนก็ไม่ได้เตรียมเอาไว้เลย
เห้ย แกเป็นใครวะ คิริโตะหันหลังไปพบกับฮ็อบตัวหนึ่งถือกระบองอยู่
ตู้ม มันฟาดคิริโตะกระเด็น
ทั้งหมดรู้ตัวแล้วยืนขึ้นกันหมด
คิริโตะ: เวร แล้วไงมันรู้ตัวกันหมดแล้ว ก็อบบินและฮ็อบมาล้อมคิริโตะ นั้นไงอลิซ สลบอยู่งั้นเหรอ รอก่อนนะ คิริโตะจับดาบ ไม่มีมันหายไปไหน คิริโตะมองหาดาบ อยู่ตรงเท้าของก็อบบิ้นตัวหนึ่ง คงต้องใช้ขวานแล้วล่ะ ย้า~ คิริโตะวิ่งเข้าไปสู้กับพวกมัน
ตึง คิริโตะกระเด็น กลับมาอีก ฉันหมดแรงแล้ว เลือดโชกเต็มตัว
ขอโทษนะ อลิซ ฉันคงจะตายแล้วล่ะ
อย่าพึ่งหมดหวังสิ นายน่ะยังไม่ได้ใช้พลังที่แท้จริงของนายเลย เอ้าลุกขึ้นมาสิ
คิริโตะ: พี่ชาย คิริโตะยื่นมือไปทางดาบยามฟ้าค่ำ มันค่อยๆลอยขึ้นแล้วบินมาเข้าที่มือของเขา เมื่อดาบถึงมือของคิริโตะทำให้เสื้อเขาเปลี่ยนไป เป็นเสื้อโค้ดเสื้อสีดำ ประจำตัวเขา แต่อยู่ในชุดแบบเด็กๆ
พลังทั้งหมดฉันมีขอมอบให้นาย รับมันไว้สิ พลังนี้น่ะ แล้ว
คิริโตะคว้าผ้านั้นไว้ แล้วพลังมหาศาลไหลเข้าตัวคิริโตะ
คิริโตะลุกขึ้น มาฉันพร้อมแล้ว คิริโตะชี้ดาบไปทางพวกก็อบบิ้น
ก็อบบิ้น: นี้แกยังกล้าอยู่อีกเหรอ งั้นพวกแกจัดให้มันซึ้งหน่อย แล้วก็อบบิ้นก็กรูเข้าไปหาคิริโตะ
คิริโตะตวัดดาบเพียงครั้งเดียว ก็อบบิ้นทั้งหัวขาดสะบั้น คิริโตะไม่รอช้าพุ่งไปฟันพวกฮ็อบข้างหลัง
คิริโตะ: ตัวที่1 2 3 ....4 5....6 คราวนี้ก็เหลือแต่แกแล้ว คิริโตะเช็ดเลือดออกจากแก้ม สลัดเลือดออกจากดาบ
หัวหน้าก็อบบิ้น: โดนซัดจนเก่ง แกมันปีศาจซัดๆ
คิริโตะ: มาดูกันว่าใครกันแน่คือปีศาจ
หัวหน้าก็อบบิ้นชัดดาบของมันออกมา
เพร้ง เพร้ง เพร้ง ทั้งประดาบกันเสียงสนั่น ทั้งคู่ถอยไปคนละฝั่ง
คิริโตะซาร์จพลัง อาาาาาา
หัวหน้าก็อบบิ้น: ทำอะไรของแก หัวหน้าก็อบบิ้นพุ่งเข้าไปหาคิริโตะทันที
คิริโตะ: เอนต์ฮานต์ อามาเม้นต์ เมื่อคิริโตะร่ายจบ ได้เหวี่ยงดาบเข้าหาหัวหน้าก็อบบิ้น
ตู้ม คิริโตะที่ยังไม่รู้วิธีควบคุมทำให้พลังมากเกินจนระเบิด คิริโตะค่อยๆลุกขึ้นแล้ว พยายามเดินไปหาอลิซที่สลบอยู่
คิริโตะ: รีบไปกันเถอะอลิซ คิริโตะค่อยๆอุ้มร่างของอลิซ
ตึง คิริโตะทรุดลงกลับพื้น อลิซฉันรักเธอนะ คิริโตะค่อยลูบหัวของอลิซ ก่อนจะสลบไป
นายทำเต็มทีแล้วล่ะ ฉันมาให้นายได้แค่นี้แหละนายที่เหลือนายต้องทำด้วยตัวเองแล้ว โชคดีนะตัวฉัน
เจอแล้วครับทั้งคู่เลย ชาวบ้านตะโกนเรียกคนอื่นให้มาดู ร่างของคิริโตะและอลิซ ที่นอนอยู่ท่ามกลางซากศพก็อบบิ้นมากมาย
พ่อของอลิซเดินมาดูทั้งคู่ เจ้าหนูแกคงมาช่วยลูกสาวฉันสิน่ะ
คิริโตะลูกพ่อ พ่อของคิริโตะรีบวิ่งมาดูอาการลูกของตัวเอง
พ่อของอลิซ: ใจเย็น พวกเขาแต่สลบไปยังไม่ตายหรอกรีบพาพวกเขากลับหมู่บ้านกันเถอะ ทั้งคู่อุ้มลูกตัวเองออกมาจากถ้ำ
ตอนเช้า
คิริโตะสะดุ้งตื่นขึ้นที่โรงหมอในหมู่บ้าน ตัวมีแต่ผ้าพันอยู่ แขนขา เจ็บชะมัดเลย คิริโตะลุกขึ้นจากเตียง คิริโตะครุ่นคิดสักพัก อลิซล่ะ อลิซ ปลอดภัยหรือป่าว คิริโตะพรวดพราดลุกออกจากเตียงแต่ไม่รู้ว่าขาเจ็บอยู่จึงล้มไม่เป็นท่า
อย่าพึ่งขยับตัวสิ คิริโตะ ขานายยังเจ็บอยู่นะ อลิซวิ่งมาดูอาการคิริโตะ
คิริโตะ: อลิซ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม
อลิซ: ถามฉันดู สภาพตัวเองก่อนไหม ฉันไม่เป็นหรอก อลิซก็พาคิริโตะขึ้นเตียง
อลิซ: บ้าบิ่นจริงนะ นายเนี่ย ไปคนเดียวไม่เรียกใครไปเลย
คิริโตะ: อืมก็นะ ฉันเชื่อในฝีมือตัวเองน่ะ
อลิซ: นายมันบ้าจริงเลย อลิซตีหัวคิริโตะ
คิริโตะ: โอ้ย มันเจ็บนะ อลิซ คิริโตะลูบหัวตัวเอง
อลิซ: โทษทีๆ มันลืมตัวน่ะ 5555
จบ
..............................................................................
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
