คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Eunhae Love story I - แอบ รัก
Eunhae Love story I - แอบ รัก
คุณเคยอยู่ในอารมณ์แอบรักไหม แค่อยู่ในมุมเงียบๆมุมหนึ่งที่แม้เค้าไม่เห็น แต่สามารถเห็นคนนั้นชัดเจนมันก็สุขจนไม่รู้จะอธิบายยังไง
ตอนนี้ไอ้ก้างอย่างคนชื่อ ลีฮยอกแจ กำลังเป็นอยู่แหละ
ไอ้ก้างที่กินเท่าไหร่ก็ไม่เคยอ้วน พยายามอัพกล้ามเท่าไหร่มันก็เป็นเพียงกล้ามเล็กๆเท่านั้น ส่วนสูงพ่อแม่ก็ให้มาแค่นี้ ความหล่อก็ยังไม่เสร็จดี ไหนจะแว่นตาหนาที่ใส่อยู่ตลอด เนื่องจากผมไม่ชอบคอนแท็คเลนส์ ผมว่ามันสิ้นเปลืองไปหน่อย และผมก็ไม่ได้มีฐานะดีอะไรมากมายซะด้วย แต่เนื่องจากไอ้ก้างอย่าง ลีฮยอกแจเป็นนักฟุตบอลประจำมหาลัย และต้องซ้อมอยู่บ่อยๆ ทำให้ต้องถอดแว่นบ้างเป็นบางครั้ง เพราะกลัวแว่นแตก แต่ส่วนใหญ่จะใส่ไว้ เพราะไม่งั้นจะบอกนอกสนามไม่ชัด
คุณฟังไม่ผิดหรอก เพราะผมมักจะมองไปนอกสนามทุกครั้งที่ซ้อมอยู่ในสนาม เพราะคนๆนั้นจะอยู่ม้านั่งประจำกับกลุ่มเพื่อนของเขา
ลีดงแฮ หนุ่มหน้าสวยที่โดนล้อมไปด้วยผู้คน เนื่องจากตนเองเป็นคนเข้ากับคนง่าย และมีหน้าตาที่สามารถเรียกให้ทั้งหญิงและชายหลงรักได้ไม่ยาก
“ด๊องแด๊ง!!!!” เสียงเรียกของผู้มาใหม่ทำให้ ลีดงแฮหรือด๊องแด๊ง หันไปมองพร้อมรอยยิ้มหวาน
“มิน เรียกแบบนี้แสดงว่ายังไม่ทำการบ้านล่ะสิ” ลีซองมิน ตาโตขึ้นเมื่อเพื่อนสนิทรู้ทัน จึงเข้าไปกอดดงแฮพร้อมโยกตัวอย่างหยอกล้อ
“ไม่ต้องรู้ทันทุกเรื่องก็ได้นะ”แม้จะพูดอย่างนั้นก็ใบหน้าเด็กหนุ่มก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดงเฮที่แกล้งซองมินที่กอดเขาอยู่ด้วยการโยกตัวแรงขึ้น ทำให้ซองมินดิ้นรนเนื่องจากตัวเองเริ่มเวียนหัว สร้างเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนในกลุ่มเป็นอย่างดี รวมทั้งคนที่กำลังแตะบอลอยู่นั้นด้วย
ตุบ!!!
“เฮ้ยไอ้ฮยอก มึงมัวแต่มองไรอยู่ว่ะ ลูกบอลส่งมามึงไม่เห็นรึไง” ซีวอนประธานชมรมฟุตบอลประจำมหาลัยรวมทั้งเดือนของคณะวิศวะพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย เมื่อลูกบอลที่กำลังจะทำแต้มเสียไปเพราะไอ้เพื่อนสนิทไม่รับลูกที่ส่งไป
“โทษทีๆ” ฮยอกแจเอ่ยขึ้นพลางรีบวิ่งไปแย่งลูกฟุตบอลที่พลาดไปเมื่อครู่ พลางด่าตัวเองในใจ
‘ไปหยุดยืนมองแบบนั้น เดี๋ยวคนอื่นรู้กันพอดี’ แล้วฮยอกแจก็ทึ้งหัวตัวเองเพื่อเรียกสติให้กลับมาอยู่ในสนาม โดยไม่รู้ว่ามีดวงตากลมใสกำลังจับจ้องอยู่รวมทั้งหัวเราะในท่าทีของฮยอกแจ
“ด๊องแกหัวเราะอะไรอ่ะ” เรียวอุคพูดขึ้นพร้อมทั้งจับหัวดงเฮให้หันกลับมาที่ตน ส่วนซองมินก็หันไปมองที่สนาม แล้วหันมาที่ดงแฮ พลางยิ้มกรุ้มกริ่ม
“นี่คงไม่ใช่ว่าแอบรักนักฟุตบอลในสนามหรอกใช่ไหม” ใบหน้าใสที่กำลังจดจ้องอยู่ที่สมุด สะดุ้งเฮือก จนคนที่เป็นเพื่อนลอบมองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“นี่ ด๊องแด๊งแกชอบชีวอนใช่ป่ะ” ซองมินโพล่งขึ้นมา
“หา!!! ป่าว” ดงแฮสั่นศีรษะไปมา ทำให้ผมสีน้ำตาลอ่อนพลิ้วไปตามแรง จนเพื่อนอดอมยิ้มให้ความน่ารักของดงแฮไม่ได้ และสุดท้าย ก็มีเสียงหัวเราะตามมาอีกครั้ง
“เมื่อไหร่คุณมึงจะถอดแว่นนั่นออกว่ะ เฉิ่มชะมัด” คังอินเอ่ยขึ้นพลางถอดเสื้อฟุตบอลโยนเข้าตะกร้า ก่อนจะหันไปหาจำเลยที่ไม่ยอมตอบคำถามสักที ฮยอกแจที่ตอนนี้เปลือยท่อนบนเผยหุ่นที่แม้จะไม่ได้ใหญ่ล่ำบึก แต่ก็มีซิกแพ็คอย่างคนที่ไม่รู้จักอาจอึ้งได้ว่า คนที่ดูผอมๆ แต่แท้จริงแล้วซ่อนหุ่นที่สมบูรณ์ไว้
“ถอดออกก็มองไม่เห็นสิวะ” ฮยอกแจพูดพร้อมกับแสดงสีหน้ากวนๆ จนคังอินอยากกระแทกหน้าสักหมัด = =
“ก็คอนแทคเลนส์ไงว่ะ ใส่เข้าไปสิ เดี๋ยวกุซื้อให้มึงก็ได้ ว่าไง” ซีวอนผู้มาใหม่พร้อมกับคยูฮยอนรุ่นน้อง เสนอขึ้น พร้อมกับโยนผ้าขนหนูให้ฮยอกแจ
“เซย์โนว่ะ กุใส่แว่นแบบนี้ดีแล้วไม่อยากแย่งซีนพวกมึง”ฮยอกแจพูดพลางยักคิ้วพลางจนคังอินอดไม่ได้กำลังจะเดินไปเตะก้นฮยอกแต่อยอกแจรู้ทันวิ่งหนีไปเข้าห้องน้ำซะก่อน
“ไอ้นี่ มันไม่รู้ตัวเหรอไงว่ะว่าตอนนี้พวกข้างนอกนินทาว่ายังไง” คังอินเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย คยูนั่งลงข้างซีวอนที่อยู่ก่นแล้วหันไปพูดกับคังอิน
“ช่างเถอะพี่ คนพวกนั้นก็ทำได้แค่พูด ไม่เห็นจำเป็นต้องใส่ใจนักเลย”
“เพราะไม่ได้ใส่ใจน่ะสิมันก็เลยล่ามมาขนาดนี้ แต่ตอนนี้มันหนักเกินไปแล้วว่ะ ไอ้คนข้างนอกไม่เท่าไหร่ แต่คนในทีมด้วยกันน่ะสิ มันจะเกิดปัญหา”
ซีวอนพูดพลางนึกย้อนหลัง พวกเขาทั้งหกคน ฮยอกแจ คังอิน ซีวอน ซึงฮยอน คิบอม และเยซอง ไม่รวมคยูฮยอนที่เพิ่งเข้ามาตอนที่พวกเค้าอยู่ปีสอง เป็นกลุ่มที่ดังพอสมควร เพราะทั้งหน้าตาและความสามารถจะมักอยู่ต้นๆ คิบอมเป็นประธานสโมสรนักศึกษา รวมทั้งซึงฮยอนที่เป็นทั้งรองประธาน เยซองเป็นประธานชมรมดนตรี ซีวอน เป็นประธานชมรมฟุตบอล คังอินรองประธานชมรม และฮยอกแจที่เป็นสมาชิกชมรมฟุตบอล พวกเขาเป็นหัวกะทิของมหาลัย ยกเว้นก็แต่ไอ้ฮยอกที่ไม่ใช่ว่าหัวไม่ดี แต่มันขี้เกียจ แต่ทั้งๆที่มันไม่ค่อยอ่านหนังสือหรือตั้งใจเรียน คะแนนมันก็อยู่ในระดับต้นๆ มันชอบแต่งตัวโดยไม่สนใจแฟชั่น แถมยังใส่แว่นตาหนาๆ พวกเขาเคยเตือนมันบ่อย แล้วมันก็บอกว่ามันไม่ชอบเป็นจุดเด่นและไม่ชอบคนเยอะเท่าไหร่ แถมยังชอบเลี่ยงสายตาคนที่ชอบมองพวกเขาด้วยการไปซื้อน้ำซื้อข้าวให้คนในกลุ่ม จนคนอื่นๆเข้าใจว่าฮยอกแจเป็นลูกไล่ของกลุ่มเท่านั้น จึงชอบโดนสาวๆที่หลงปลื้มพวกเขามาฝากของให้ฮยอกเอามาให้ แถมยังมีพวกปากปีจอที่ว่าไอ้ฮยอกเป็นลูกไล่ของพวกเขา ประมาณว่าฮยอกอยากดังเหมือนพวกเขาจึงมาทำสนิทด้วย แรกๆก็มีแค่คังอินกับซึงฮยอนที่ไม่พอใจ แต่ก็ปล่อยไป เพราะแค่รูปลักษณ์ภายนอกใครจะมองยังไงพวกเขาก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร แต่ตอนนี้มันหนักขึ้นเนื่องจากว่าลูกทีมในชมรมมักใช้แรงงานฮยอกแจ ทั้งๆที่เป็นรุ่นพี่ อาจเพราะฮยอกมักจะเลี่ยงที่จะแข่งจริงๆจังๆ จะลงสนามก็ตอนซ้อมหรือตอนที่แข่งกันเล่นๆเท่านั้น แถมวันนี้เขาตั้งใจจะให้ฮยอกโชว์ฝีเท้าโดยการยิงเข้าโกลด์เจ้านี่กลับรับพลาดแล้วยังเหม่ออีก ยิ่งทำให้พวกลูกทีมรุ่นน้องที่ไม่ค่อยเคารพมันหนักข้อขึ้น จนเมื่อกี้จนเขาต้องให้พวกลูกทีมที่อยู่ในรุ่นเดียวกันจัดการให้ นึกๆแล้วก็ยังดีอยู่ที่ตอนปีแรกที่เข้ามาไอ้ฮยอกยอมลงสนามตอนที่ตอนนั้นให้พวกเขาปีหนึ่งลงแข่งกับมหาลัยอื่นและได้ถ้วยมา แต่พลาดตรงที่ตอนถ่ายรูปรวม ไอ้ฮยอกกลับมุดตัวนอนหลับอยู่หลังเพื่อนรวมทีม ทำให้ในรูปไม่เห็นไอ้ฮยอก แต่นั่นแหละ พวกรุ่นพี่และรุ่นเดียวกันก็รู้ว่าไอ้ฮยอกแจไม่ใช่ขี้ๆ แต่พอปีต่อมาไอ้นี่ก็เกิดท้องเสียเพราะกินมากไปจนลงแข่งไม่ได้ พวกรุ่นน้องจึงไม่เคยเห็นไอ้ฮยอกลงแข่งในนัดจริง พอในปีนี้พวกเขาจะให้ฮยอกลงสนามแต่พวกรุ่นน้องต่างพากันค้านและทักท้วง จนไอ้ฮยอก มันปฏิเสธที่จะลงสนามเพราะขี้เกียจมีปัญหา จนพวกเขาเริ่มกลุ้ม เพราะปีที่แล้วที่ฮยอกลงไม่ได้ซึงฮยอนจึงลงแข่งแทน ขนาดนั้นคะแนนยังเฉียดฉิว เกือบหวิดแชมป์ไปแล้ว แต่ปีนี้ไอ้ซึงฮยอนมันลงนัดสุดท้ายไม่ได้เพราะการแข่งนัดสุดท้ายจะจัดที่มหาลัยที่นี่ ทางมหาลัยจึงให้จัดงานวัฒนธรรมร่วมไปด้วย คราวนี้งานของพวกสโมสรนักศึกษาก็แทบจะล้นมือ คงลงสนามไม่ได้แน่ๆ
“คยูเรียกรวมประชุมตอนเย็นให้พี่ด้วย” ซีวอนหันมามองคยูพลางลูบหัวเบาๆ ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะหันมาหาคังอินที่ทำหน้างงๆ พลางยิ้มให้เพื่อนอย่างเจ้าเล่ห์
“พวกเราไม่ได้ซ้อมนอกสถานที่นานแค่ไหนแล้วว่ะ” พูดเท่านั้นคังอินก็ยิ้มขึ้น
“นั่นสินะ ใกล้แข่งนัดสำคัญแล้วด้วย คงต้องฟิตกันสักหน่อย”
ซ่า ซ่า ซ่า
เสียงน้ำจากฝักบัวที่กระทบกับร่างโปร่ง ก่อนที่มือเรียวจะหมุนปิดก๊อก ร่างโปร่งเดินมาหยิบผ้าขนหนูห่อท่อนล่างไว้เผยท่อนบนที่มีหยดน้ำเกาะติดอยู่ ชายหนุ่มเดินไปที่หน้ากระจกพลางจ้องมองไปข้างหน้า เนื่องจากใบหน้าที่ตอนนี้ไม่ได้สวมแว่นไว้ตามปกติทำให้เผยใบหน้าที่ชัดเจนขึ้น ใบหน้าที่แม้ไม่ได้หล่อจัดแต่ก็ดูดีอยู่มาก มือเรียวจับผมสีน้ำตาลอ่อนที่เห็นผมสีดำอยู่ค่อนข้างมากขึ้น
“ลืมตัดผมอีกแล้วสิ” ฮยอกแจงึมงำขึ้นเมื่อคิดได้ว่าตั้งใจจะตัดผมตั้งแต่ก่อนเปิดเทอม จนตอนนี้ผ่านไปเกือบสองเดือน ยังไม่ได้ตัด แถมสีผมที่เคยย้อมก็เริ่มมีหลากสีขึ้น สงสัยไปร้านตัดผมคราวนี้คงต้องไปทั้งตัดและย้อมเลยล่ะกัน
พอคิดได้ดังนั้นก็ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออก
(ว่าไง ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ) เสียงหวานที่ดังลอดจากโทรศัพท์ ทำให้ฮยอกแจยิ้มกว้างขึ้น
“เสร็จได้สักพักแล้ว ว่าแต่ตอนนี้อยู่ไหนอ่ะ”
(อ่อ กำลังรอเรียนอยู่อาจารย์ไม่มาสักที คิดไว้อยู่ถ้ามาช้าอีกสักสิบนาทีจะออกจากห้องแล้ว )3( )
“ฮาฮ่า”
(ไม่ต้องหัวเราะเลย ว่าแต่โทรมานี่มีไรรึเปล่า)
“แค่จะถามว่าชอบผมสีอะไร พอดีตอนบ่ายว่างจะไปตัดผมกับย้อมผมสักหน่อยน่ะ”
(สีดำๆ ฮยอกสีดำน้า เค้าชอบผมสีนี้)
“ชอบแต่ให้คนอื่นทำนี่น่ะ”
(ก็ฮยอกตอนผมสีดำเท่ห์ดีนี่)
“อ่าๆ ก็ได้ๆ ว่าแต่เลิกเรียนตอนไหนอ่ะ”
(บ่ายสามๆ เดี๋ยวเลิกเรียนจะโทรหาน้า)
“ครับผม”
(นี่ฮยอก ห้ามตัดหล่อมากนะ ถ้าด๊องรู้ว่าฮยอกจะตัดผมหล่อๆไปเหล่ใครล่ะก็จะงับหัวเลยคอยดู)
“โห จะงับหัวเลยเรอะ”
(ใช่ แค่นี้นะ อาจารย์มาแล้ว มาช้าชะมัด) ปลายเสียงดงแฮงึมงำเบาๆ
“ครับผม ตั้งใจเรียนล่ะ เดี๋ยวไม่มีคนเขียนแลคเชอร์ให้อ่าน”
(นี่แฟนนะไม่ใช่เลขาส่วนตัวที่จะคอยจดบันทึกให้น่ะ ไม่คุยด้วยแล้ว งอนแล้ว ซื้อขนมมาง้อด้วย)
ตรู๊ด ตรู๊ด
ใบหน้าที่ยิ้มกว้างขึ้น แฟนใครไม่รู้น่ารักชะมัด
ลีดงแฮ คนนี้แหละที่ผม แอบ รัก อยู่ หรือต้องพูดว่าแอบคบกันหว่า ก็ในเมื่อผมกับด๊องคบกันมาเกือบจะสี่ปีแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ แม้แต่เพื่อนสนิทของผมและด๊องก็ยังไม่รู้เลย ผมเก็บความลับเก่งสินะ ^^
To be con.....
ความคิดเห็น