บทรัก ไร้ตัวตน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : ตัวตนใหม่ [50 %]

               "แกก็แค่ยัยเฉิ่มยังมีหน้าแจ้นเข้ามาสนใจพี่ภูอีกน่ะ" เด็กสาวรูปร่างหุ่นดี หน้าตาใช้ได้ บีบคางเด็กเฉิ่มที่ตอนนี้แว่นอันใหญ่กำลังจะตกลง
               "ก็แล้วทำไมค่ะ ไม่ได้ไปเหยียบหางใครชะหน่อย" ดวงตาที่อยู่ภายใต้แว่นเริ่มท้าทายคนข้างหน้า และอดทนนับสิบในใจเพื่อไม่ให้ตัว           เองโมโห
               "นี่แก" ฝามือกำลังจะฟาดลงมาบนแก้มขาวนวล อยู่ๆเสียงหนึ่งก็โพล่ขึ้นมา
               "ทำอะไรกัน" ชายหนุ่มรีบเดินเขามาดูเหตุการ์ณที่กำลังเกิดขึ้น กลุ่มเด็กสาวเริ่มมองหน้ากันปล่อยร่างเด็กแว่นให้เป็นอิสระ
               "ไม่มีไรค่ะพี่ภู แค่ทักทายเพื่อนใหม่" เด็กสาวหันมาจับมาปัดเสื้อเด็กเฉิ่มให้เข้าที่ ซ้ำยังทำสายตาข่มขู่ว่าอย่าพูดอะไร
                "แล้วน้องเป็นอะไรไหมครับ เป็นเด็กใหม่ใช่ไหมเรา" เด็กสาวพลางอมยิ้มรับรุ่นพี่หนุ่มแอบคิดในใจ เป็นเด็กเฉิ่มนี่ทำไมมันอยากจังเลยว่ะ ถ้าสู้คนเขาจะเรียกว่าเฉิ่มไหมนี่ ไม่น่าเลยเราอยู่ดีๆไม่ชอบ
              
               


                 เด็กสาวผิวขาวตากลมโตมีแว่นอันใหญ่บดบังความสวยเอาไว้ดูภายนอกเหมือนเด็กเฉิ่มเชย เพราะชุดนักเรียนที่ใส่ไม่เหมาะกับรูปร่างเล็กเลยเสื้อตัวโก่งกับกระโปร่งยาวรากดินเลยก็ว่าได้กำลังเดินเข้าชั้นเรียน ในโรงเรียนเอกชนชื่อดังซึ่งวันนี้เป็นวันแรก เด็กสาวรู้สึกเคยชินกับการย้ายโรงเรียนบ่อยๆตามครอบครัวแล้ว แต่ครั้งนี้พิเศษกว่าทุกครั้ง โรงเรียนแห่งนี้มองไปทางไหนมีแต่คนหน้าตาดีๆ แต่งตัวแข่งกันตั้งที่หัวจรดเท้ามีแต่ของแบร์น มิน่าเดินไปทางไหนมีแต่คนมองเราแต่ตัวเชยขนาดนั้นเหรอ เราจะอยู่รอดรึเปล่านี่   ในห้องเรียนที่แสนจะวุ่นวายคุณครูสาวใหญ่ใส่แว่น หน้าดุ สมกับเป็นคุณครูฝ่ายปกครองที่ดุที่สุด 
                 "เงียบๆหน่อย พวกเธอจะเรียนกันไหม ถ้าไม่เรียนก็เชิญออกจากห้องไปเลยน่ะย่่ะ" เด็กนักเรียนที่อยู่ภายในห้องรีบวิ่งเข้าที่ตัวเองต่างเงียบเหมือนป่าช้า อาจารย์สาวเรียกเด็กนักเรียนที่แต่งกายดูดีในสายตาอาจารย์คือถูกระเบียบทุกอย่าง ตั้งแต่ผมที่มัดรวบไว้กลางหลัง ชุดนักเรียนที่มีกระโปรงยาวท่าทางเรียบร้อยบวกกับหน้าตาเชยไปนิด เพราะแว่นอันใหญ่ แต่ในสายตาอาจาร์ที่แสนจะเนียบคนนี้ถือให้ผ่านด้านการแต่งกาย เด็กสาวแนะนำตัวด้วยความมั่นใจไม่กลัวเกรงในสายตาใคร ซึ่งมันต่างจากการแต่งกายของหล่อนทำให้เพื่อนๆแปลกใจ แต่ก็ไม่ใส่ใจอะไรมากน
                 "ขอนั่งด้วยคน" เด็กสาวเดินไปนั่งตรงริมหน้าต่างซึ่งมีโต๊ะว่างอยู่ติดกับเด็กผู้ชายผิวสีแทน หน้าตาขรึมดูซื่อ ใส่แว่นเหลี่ยม   
ซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งอกตั้งใจ หันหน้าขึ้นมามองตามเสียงเรียก ก่อนที่จะกลับไปอ่านหนังสือดังเดิม เด็กสาวมองเด็กผู้ชายที่ดูไม่ค่อยสนใจหล่อนเท่าไหร่ ก็ดึงเก้าอี้นั่งข้างโดยไม่ใส่ใจว่าเขาจะให้นั่งหรือไม่

            หลังจากหมดคาบเรียนในตอนเช้า ได้เวลาพักเที่ยง เด็กสาวกำลังเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า เพื่อที่จะไปกินข้าว  เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ผิวขาว ตัวเล็ก ดูเรียบร้อย อ่อนหวาน   

           “เราชื่อชมพู่นะ ไปกินข้าวด้วยกันไหม ” เด็กสาวก็ยิ้มให้“ไปสิ เราชื่อ มิน”  ทั้งสองมองหน้ากันและยิ้มให้กัน วันแรกเราก็มีเพื่อนแล้ว นึกว่าจะไม่มีใครคบชะอีก มินแอบบคิดในใจ

            ภายในโรงอาหาร ขนาดใหญ่ มีร้านอาหารมากมาย นักเรียนที่ต่อคิวกันยาว แต่ละคนต่างมีที่ประจำของใครของมัน บางคนก็นั่งทานข้าวเป็นกลุ่ม บางคนก็ต่างคนต่างนั่งไม่ค่อยสนใจใคร เด็กสาวสองคน ต่างดูเฉิ่ม คนหนึ่งตัวเล็กผิวขาวจัด ส่วนอีกคนสูงโปร่งรูปร่างสมส่วน ขัดกับแว่นอันหนาเตอะ ที่ไม่น่ามองเท่าไหร่ กำลังนั่งทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจผู้คนรอบข้าง

“มินกินข้าวเยอะเหมือนกันนะ ทำไมไม่อ้วน” ชมพู่เอ่ยถามเพื่อนสาวที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินอย่างอร่อย มินได้ยินเพื่อนสาวถามก็ส่งยิ้มให้ และรีบกลืนข้าวลงคอ “พอดีเรายังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เช้าน่ะ แต่ปกติทานแค่จานเดียวก็อิ่มแล้ว วันนี้พิเศษเลยเบิ้ลสองจาน”  ชมพู่ส่งยิ้มขำๆกับท่าทางของเพื่อน แอบคิดไม่ได้ว่าถ้าไม่มีแว่นอันใหญ่ที่อยู่ เพื่อนเธอจะหน้าตาอย่างไร

หลังหมดคาบเรียน มินกำลังเก็บของเข้ากระเป๋าใบโปรดเก่าๆ เซอร์ๆ ทำจากผ้าฝ้าย ถึงหน้าตาจะไม่เข้ากัน แต่ทำไงได้ใจรักนี่น่ะ สาวเฉิ่มก็เป็นเด็กเซอร์ได้นี่นา ขณะคิดอะไรเพลินๆก็รู้สึกว่าโต๊ะขยับ ชมพู่เห็นเด็กผู้ชายลุกขึ้น แล้วรีบกลับบ้าน เป็นอะไรของเขา พูดก็ไม่พูดด้วย ลุกออกก็ไม่เกรงใจคนข้างๆบ้างเลย

“เสร็จยังมิน งั้นเรากลับก่อนน่ะ” ชมพู่ สาวหวานใส่แว่น อะไรจะชอบสีชมพูขนาดนั้น โทรศัพท์ นาฬิกา กระเป่า กิ๊บ

“ไปแล้วๆ จะรีบไปไหนนี่  เอ๊ะ!!” อยู่ๆก็มีกระดาษลงออกมาจากหนังสือ “ยินดีที่รู้จัก อย่าเป็นในสิ่งที่ไม่ใช่ อย่าหาในสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง”  ของใครกัน หมายความว่าไง “เสร็จยัง....” คุณหนูกำลังจะวีนแตกแล้ว “ไปแล้ว อย่าโกรธเลยนะ อุ๋ย!”

“ขอโทษครับ เป็นไรรึเปล่า พี่ชื่อพี่ภู นะ” ชายหนุ่มรูปร่าสูงหุ่นดีใส่ชุดนักกีฬา กำลังวิ่งมีเก็บลูกบาสที่ลอยมาโดนเด็กสาวทั้งสองคน
                “ไม่เป็นไรค่ะ ชื่อมินค่ะ นี่ชมพู่เพื่อนมิน” เด็กสาวรีบเอ่ยชึ้น หันไปสะกิดเพื่อนสาวที่ตอนนี้ก้มหน้างุด แล้วก็รีบลากออกไป
            “ไปก่อนน่ะค่ะ” สาวน้อยตาคมภายใต้กรอบแว่นหนารีบบอกลาเพราะกลัวจะเสียมรรยาท

                    หลังจากกลับไปถึงบ้านจะเรียกว่าบ้านก็ไม่ถูก ต้องเรียกว่าคฤหาสน์ถึงจะใช่ วันนี้เหนื่อยมากเลย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยกลับบ้านเองพึ่งรู้ว่าบ้านหลังใหญ่ก็วันนี้ล่ะ บ้านสไตล์ยุโรปหลังใหญ่ดีไซน์เก๋แบบโมเดิล ระหว่างขอบรั้วไปจนถึงตัวบ้านก็ห่างกันประมาณร้อยเมตรเห็นจะได้  รอบบ้านตกแต่งไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ มินเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องมาทำอะไรอย่างนี้ ไม่รู้จะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองทำไม สงสัยมีแม่เป็นนักแต่งนิยาย พ่อเป็นนักสถาปัตย์กรรมที่แสนจะรวย จะบอกว่าพ่อเป็นฝรั่งเลยก็ไม่ใช่ เพราะครึ่งหนึ่งของพ่อก็มีเชื้อสายไทยเหมือนกัน