กาลครั้งหนึ่งในความทรงจำ (once upon a time)

ใครหลายคน คงเคยผ่านช่วงที่ มนุษย์ เราเรียกว่า ม.ปลายกันมาแล้ว แล้วใครจะรู้ ว่า อนาคตของเรา จะได้เจอกับใครบ้าง?? รู้มั้ยว่า สำหรับ ฉันแล้ว ชีวิต ม.ปลายนี้ แหล่ะ
ที่ฉันสาบานว่า จะจำมันไป ตลอดชีวิตของฉัน. . .ทำไมหน่ะเหรอ??(เป็นคำถามที่ดี)
เพราะว่า ฉันได้เจอกับ "เพือน" คนหนึ่ง ที่ฉันจะหวังว่า จากนี้ต่อไปฉันจะมีมันอยู่ใน ทุกๆ ช่วงชีวิตของฉัน (เหมือนเป็นอะไรกัน. . แต่เปล่าเลยค่ะ) ไม่รู้ว่า อะไร ที่ทำให้ฉัน
รักมันมากมาย ขนาดนี้ แต่. .. ต่อให้รักมันมากเท่าไหร่ ฉันก็เป็นได้เพียง เพื่อนของมันเท่านั้น . . . มันเหมือนเรื่อง เพื่อนสนิท เน๊าะ ว่ามั้ย? แต่ว่า มันไม่ใช่อย่างงั้น หน่ะสิ
เพราะว่า ฉันไม่เคย คิดที่จะเป็นอย่างอื่นเลย นอกจากเพื่อนคนหนึ่ง ที่รักมันมากเท่านั้น
เพราะว่า ฉันรู้ดีว่า การฝืนทำอะไรที่ ตัวเองรู้อยู่แล้วว่า ไม่มีทางเป็นไปได้ มันเป็นเรื่องไร้สาระที่จะ พยาบาล(พยายาม)

ม.4 แห่งโรงเรียน ใหม่. . .ที่ใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ อาจารย์ ใหม่ๆ สังคม ใหม่ๆ
อะไรๆ ก็กำลังจะไม่เหมือนเดิม ช่วงแรกๆ นี้ ฉันคิดถึง เพื่อนที่ฉันจากมามากมาย
คิดถึง แม่ กับ พ่อ ที่ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่มีวันได้ เห็นหน้าเค้า ทุกๆวัน เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ช่วงนี้เป็นช่วงที่ฉัน ร้องไห้ปาน ธนพร (ไม่ใช่) ร้องไห้ ปาน ซึนามิบุกเกาะ อุรุกไกว (อะไร??) ยังปรับตัวไม่ค่อยได้ ต้องไปเรียน พิเศษ ตอนซัมเมอร์ ก่อนขึ้น ม.4 ที่นี่ แหล่ะ 
ที่ทำให้ฉันได้เจอ เพื่อนรัก คนนี้ มันชื่อ แบ๊ว! (นามแขวง) มันนะ เรียนเก่ง ขยัน เรียบร้อย พูดน้อย มากๆ (ช่วงแรก) ตอนนี้ ฉันไมได้คิดอะไร กับมัน คือไม่ได้คิดว่า มันจะมาเป็นเพื่อนกับฉันหรอก เพราะว่า มันเด็กเรียน และ ฉัน จบออกมา ด้วย เกรดเฉียดเส้นยาแดงผ่าแปดอย่างนี้ มันคงเค้ากันไม่ได้แน่ๆ เลยแค่ทำความรู้จักกันไว้ แต่บังเอิญ ฉันกะมัน เรียน สายเดียวกัน คือ ศิลป์-ภาษา (ไทย) -*-" ช่วงนั้นฉันมีเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเก่า คนหนึ่ง เราเลยสนิทกัน มันเป็นดี้ ฉัน มันผู้หญิง เลยเข้ากันได้ เป็นปี่เป็นขลุ่ย
ความทรงจำช่วงนี้ ของฉันมันเลือนราง เพราะเพื่อนคนนี้ ยังไม่ค่อยมี บทบาท กับฉันมากเท่าไหร่ นัก รู้แต่ว่า เพื่อนๆชอบแซวว่า มันเป็น เกย์ เราก็ใช่ย่อย เมื่อรู้อย่างนี้ จะปล่อยให้พลาดไปได้ยังไง??  
" เฮ้ย!! แบ๊ว. ..มีผ้าอนามัยมะ ขอหน่อยดิ ไม่ได้เอามาหว่ะ" ฉันกะดี้ ก็แซว มันอย่างนี้บ่อยๆ พูดเสร็จก็ขำกันทั้งคู่ วันนั้น. . .มันดันย้อนถามกลับมา
"เฮ้ย. . .ดง (ฉันและกัน) มึงมีถุงยางมะ??" เท่านั้นแหล่ะ 0.0 งงกันทั้งคู่ ฉันก็คิดในใจ
มันกวนตีนใช้ได้  ช่วงนั้น เห็นมันไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ฉันกะดี้อะมีแล้ว ชื่อ สิงโตแก๊งค์
มาถึงก็ตั้งก๊กเลย มีกันอยู่ 7 คน  สงสารมัน เห็นมันต้องระเห็ด ระแหง ไปกินโต๊ะนั้นที โต๊ะ โน้นที เลยชวนมันมากินข้าวด้วยกันตอนเที่ยง ที่โรงอาหาร มันก็มา แต่ก็นะ มันเป็นผู้ชาย คนเดียว ในกลุ่ม (ไม่รู้ว่า คนอื่นจะมองยังไง) แต่เราก็เริ้มรู้จักกันมากขึ้น
นอกจากมันจะ ขยันเรียนแล้ว มันยังขยันทำงานด้วย มันชอบศิลปะ มันวาดรูปสวย มันทุมเทกะงานที่มันได้ มาเป็นอย่างดี (ผิดกะกุเลย) แล้วด้วยที่ ห้องของฉันเป็นห้องที่ ค่อนข้าง ติสแดก . .เรียนไม่ยุ่ง มุ่งกิจกรรม อะไรประมาณนั้น แล้วปีนั้น รุ่นพี่ ม.5(กรรมการนักเรียน) เค้าจัดให้มี การประกวด ชุดรีไซเคิล อิแบ๊ว มันเลย ไปทำงานร่วมกับเพื่อน ฉันคนหนึ่ง มันชื่อว่า อิอ้วก มันเป็นคนโกรธง่าย แต่หายเร็ว แป๊บๆก็หาย ช่วงนี้ อิแบ๊วมันสนิทกะ อิอ้วกมากๆ ถึงขนาดที่ว่า ไปไหน ต้องไปด้วยกันเหมือนปลาท่องโก๋ เลยแหล่ะ
มันสนิทกันจน เพื่อนๆในห้อง แซวพวกมันว่า เป็น แฟนกัน ก็คิดดู จะไม่ให้คิดได้ไง
เวลา มันนอน มันยังไปนอน ด้วยกันเลย ส่วนตอนนี้ ฉันกะดี้ ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่และฉันก็ รักเพื่อนคนนี้อยู่แล้ว

ขอสาธยายถึง เพื่อน สนิท ทั้ง 7 ให้ควังก่อนนะ คนแรก ชื่อ เหม่ง สองชื่อ แรมโบ้ คนที่สามคือ เต่า สี่ คือ รัก ห้า ก็ ยม หก คือ ดง(ฉันและกัน) เจ็ด คือมัน 

ช่วงนี้ แรมกับ เต่าค่อนข้างที่จะมีปัญหากันบ่อย ดี้เลยไม่ชอบเต่า เพราะฟังแรม มากไปหรือเปล่า?? แล้วด้วยความที่ ตอนนั้น ก็เล่น บัดดี้ห้อง ด้วย แล้วฉันดันจับได้ อิเต่า ฉันก็เลยต้อง ทำตัวให้ สนิท กะมันไว้หน่อย เดี๋ยวจะหาว่า ไม่ดูแล บั๊ดดี้