คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : อัพเพิ่ม
“็ไ้ ุอยารู้ผม็ะเล่า”
ภูนะพูถึแม่้วยวาพราวไป้วยวามสุ
แม้มีเวลาร่วมับแม่แ่ไม่ี่ปีแ่ทุวินาทีือวามประทับใอเา
“ท่านือทุอย่าในีวิผม
เวลาผมล้มท่าน็่วยประอ เวลาผมเ็บ็่วยปมพยาบาล เวลาป่วย็ูแลอย่าทีุ่ำลัทำอยู่”
ประโยนี้เสียอภูนะแหบพร่า
หันมา้อหน้าเธอและเหมือนมีแม่เหล็ึูให้เา้มหน้าลไปหาและสายาวาววามนั้น็ทำให้เธอไม่ล้าแม้แ่ะเบือนหน้าหนี
เปลือาอหิสาวหลุบลอย่าไม่ั้ใ และเาไม่รอ้าที่ะประทับลไปหาลีบปาอวบอิ่ม
ลิ้นนุ่มๆ สอเ้ามาอย่าเร่เร้าให้เธออบสนออย่าเ็มอเ็มใ หยอเย้า
ยั่วแหย่ให้เธอวานหาวามหวานล้ำาโพรปา
มือแร่สอเ้าไปในเรือนผมเรียบรอเธอแล้วใบหน้าเธอให้แนบิับหน้าเายิ่ึ้น
ูบนุ่มนวลวนให้เลิบเลิ้ม และเธอ็สอลิ้นป่ายเปะไปมา้วยวามระหาย
เธอ้นพบว่าัวเอ็้อารสัมผัสนี้าเาอย่ารุนแรเ่นเียวัน
ูบอเาเหมือนยาเสพิที่พอไ้ลิ้มิมรสแล้ว็ทำให้โหยหาิใอยาะไ้รับสัมผัสหวานล้ำนั้นอี
มัน่านุ่มนวลวนฝันและวนให้หลใหล ที่ิว่าเาเ็บนเธอมั่นใว่าัวเอะปลอภัยร้อยเปอร์เ็น์เห็นะไม่ริเสียแล้ว
เพราะัวเธอ็เผลอไผลไปอย่าไม่าิ
ูบอภูนะทวีวามเร่าร้อนมาึ้นไปอีามเวลาที่ผ่านไป
ริมฝีปาอเาและเธอไม่แยออาันแม้แ่วินาทีเียวและัวเธอ็เอนลไปนอนับพื้นทราย
ร่าหนาามลมาทับ หิสาวราในลำอเมื่อูบนั้นทำให้เธอหายใหายอแทบไม่ทัน
ูบเี่ยวาอนที่มาไป้วยประสบาร์ทำให้เธอมึนเมาราวับว่าูบอเาผสม้วยแอลอฮอล์ฤทธิ์แร
หิสาวหมเรี่ยวแรน้อยมือึ้นมาับไหล่อเาเอาไว้
หลับาแน่น ศีรษะส่ายไปมา้วยวามว้าวุ่นใ เธอำลัะายเพราะสัมผัสหวานละมุนวนฝันอภูนะ
มัน่าวาบหวาน นเธอหูอื้อาลาย โยเพาะเมื่อฝ่ามือร้อนเลื่อนมาาม้นา
แทรผ่านายเสื้อยืเ้ามาถึทรวออวบที่มีเสื้อั้นในปิบัเอาไว้ ่อนะเลื่อนเสื้อยืออไปให้เห็นหน้าออเธอัเน
เมื่อแสสว่าาวันทร์ส่อมาเป็นเาสลัวรา
ายหนุ่มเปลี่ยนาริมฝีปาอวบอิ่มมาบนออที่ยัมีลิ่นหอมอแป้เ็
มือเลื่อนมายานทรวอึ้นแล้ว้มัวลไปูบแผ่วเบาอ้อยอิ่ทำให้หิสาวิ้นพล่านไปมา
อยาให้เาปลเปลื้อั้นในที่สวมอยู่ออไปเสียแล้วให้เารอบรอปลุมมันแทน
และูเหมือนเาะรู้ใ
เพราะเลื่อนมือไป้านหลัแล้วปละอุั้นในออ วัปาไล้ลิ้นไปบนเม็ทับทิม
อีมือ็บีบเล้นเล้าลึหนัมือ
หิสาวแอ่นายเบียิับริมฝีปาอเาให้สัมผัสเธอไ้ถนัถนี่ึ้น
ฝ่ามือแร่เลื่อนมาถึแ่นลาร่าายอเธอแล้วเลื่อนิปล
แ่แล้วเสียิปที่รูลไป็ทำให้สิที่าผึไปอพรรัมภาลับืนมา
วาอเธอเบิโพลเมื่อเาำลัึาเยีนอเธอล ่อนที่เธอะหยุารอบสนอทุอย่าแล้วผลััวเาออห่า
“อย่า่ะ”
“พี…” ภูนะราเรียเธอเสียอ่อน หวัะให้เธอใอ่อน
เพราะอารม์ที่ถูระุ้นเือพล่านเินว่าะอยู่เยๆ ไ้
หิสาวเบือนหน้าหนี ไม่อยามอสายาเว้าวอนอเาให้ัวเอใอ่อน
ัเสื้อผ้าับผมอัวเอให้เ้าที่ ระแอมิๆ ันหลายรั้ว่าะเปล่เสียออมาไ้
“นอนีว่านะะ พรุ่นี้ยัยธารพาเรือออมารับเรา”
ความคิดเห็น