คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : อัพเพิ่ม
“มออะไร”
“รู้ไหมว่าหุ่นอุเนี่ย มันระุ้นอารม์อผมลอเวลาเลย
ไม่ว่าะมอรๆ ้าน้าหรือว่า้านหลั มันทำให้ผมอยาะับุึ้นเียลอ
ุเื่อไหม”
“ุเรแฮม!” พรพระศุร์เสียเ้ม
ยมือมาออเพื่อปิบัรูปร่าอัวเอ หน้าแนรู้สึร้อนผ่าวไปทั้แ้ม
“หยุเลยนะ”
“ผมพูริๆ เลยนะ ผมรู้สึอย่านั้นริๆ อันที่ริแล้วเนี่ย
ผมอยาทำอะไรๆ ุทุวินาทีนั่นแหละ แ่ผม็รู้ัยับยั้ั่ใ
บอแล้วไว่าผมไม่เยบัับใร อย่าูบนั่น ถ้าุไม่อบสนอ ผม็ไมู่บ่อ
แ่บัเอิว่าุ…” เรแฮมมอเธอ้วยสายาล้อเลียน
หิสาวึเินมาใล้แล้วะปบมือปิปาเาไว้
“หยุพูนะ”
เรแฮมึมือเธอออแล้วูบหนัมาบนมือเธอยิ่ทำให้เธอใ นที่แนลุัน
“ุ!”
“ผมพูริๆ นะ ทำยัไุถึะเื่อว่าผมป่วย” เรแฮมมอเธอ้วยสายาหื่นสุๆ
นเธอเริ่มลัว มอหาทาหนี ปราไปที่ประูแ่เรแฮมไวว่าเินมาถึแล้วล็อ
“นี่!” หิสาวลืนน้ำลายเหนียวๆ ลอ หัวใเ้นแร้วยวามใที่อยู่ๆ
เา็ล็อแล้ววัลิ้นเลียรอบปาัวเอ
มอเหมือนะับเธอแ้ผ้าแล้วลืนินเ้าไปทั้ัว “ะทำอะไร”
“็ผมอยาพิสูน์ว่าผมป่วยเป็นโริเ็์ริๆ
แล้วะให้ผมพิสูน์ว่าผมเป็นพวอบวามรุนแร้วยไหม”
เรแฮมหรี่ามอเธอทำท่าะว้าัวเธอมา หิสาวรี๊ลั่นผลัเานเแล้วเปิประูหนีออไป
ไ้ยินเสียเรแฮมหัวเราะามหลั้วยวามบัน
หมออะไรลัวนไ้…
หลัมื้ออาหารที่เป็นฝีมืออเรแฮมเป็นส่วนให่
พรพระศุร์อัวไปอาบน้ำในห้อ ปล่อยให้เรแฮมนั่รับำมไม่าปาาแม่เธอนเธอี้เียะฟั
เมื่ออาบน้ำเสร็เธอเินออมา้านอเพื่อเอายาทาแ้ฟ้ำไปทาที่หน้าระในห้อนอน
เรแฮมเห็นเ้า็อาสาแ่เธอมอเาอย่าระแว
“ไม่”
“โธ่…ผมแ่ล้อเล่นน่ะุ ลัวไปไ้ ใระมาปล้ำุทั้ที่นออเ็มบ้าน
รอย้ำุนอาหน้าแล้วยัมีที่หลัอีไม่ใ่เหรอ เี๋ยวผมทาให้”
“ันให้แม่ทาให้็ไ้”
“ท่านบ่นว่า่ว ป่านนี้นอนแล้ว ุะไปวนทำไมเล่า มานี่”
เรแฮมว้าถุยามาแล้วเินนำเ้าห้อเธอไป่อน หิสาวามไปพร้อมโวยวาย
“ทารนี้็ไ้ ทำไม้อไปที่ห้อ้วยุ”
“ไหนๆ ็เ้ามาแล้ว มาเถอะน่า” เรแฮมโผล่หน้าออมาาประู
หิสาวถอนหายใแ่็ยอมเินามเาเ้าไป
“รีบทา้วยนะ ัน่ว” พรพระศุร์นั่ลบนเียนอน
เรแฮมไปล้ามือในห้อน้ำแล้วลับมานั่ลรหน้าแล้วหยิบหลอยามาทาให้อย่าเบามือ
แววาเาอ่อนโยนและมีร่อรอยสำนึผิที่เป็นสาเหุทำให้เธอเ็บัว ปลายนิ้วเาไล้เบาๆ
แล้วเอ่ยเสียแผ่ว “ผมอโทษนะ”
“เรื่ออะไร”
“็ทีุ่มาเ็บัวแบบนี้”
“อย่าให้มันเิึ้นอี็แล้วัน” พรพระศุร์เสียห้วน ะว่าให้อภัย
ไม่โรธนทำมัน็ไม่ใ่
แ่พอิว่าอีฝ่ายทำไปเพราะวามหึหววามโรธ็บรรเทาเบาบาล
นทำ็ะรู้สึเหมือนอย่าที่อาารย์อเธอรู้สึ นารัและสนิทันมาั้หลายปี
ยัทั้บทั้ับเธอร้อนผม่อหน้านทั้มหาวิทยาลัยไ้
“ผมสัาว่าผมะเอานผิมาลโทษให้ไ้”
“นาำรวยัหาหลัานไม่ไ้เลย”
“ไม่มีอะไรยาเินวามสามารถน่า ผมอาะเ่ว่าำรว็ไ้ ริไหม”
เาถามแล้วทา่อนเสร็ “มีรไหนอี”
“หลั”
“ั้นถอ”
“บ้าสิ ันทาเอีว่า ไม่็ะไปให้ไรรา ทำหน้าหื่นแบบนี้ใระให้ทา”
เธอแย่ยามาแ่เาไม่ยอมปล่อยแถมยั่อว่าเธอเ้าเสียอี
“ทำที่ไหนเล่า หน้าปิอผมมันเป็นแบบนี้”
“็นั่นแหละ ันไม่ใหุ้ทาแล้ว”
“อย่าเรื่อมานะุ เห็นแมุ่บอว่าวันนี้ท่านินยาแล้ว่วมา
อย่าไปวนเลย ไรราเอ็เป็นหวั ามทั้วัน แู่แลแมุ่นเียว็เหนื่อยะแย่
ไหน…้อทารไหนอี”
พรพระศุร์ยัเม้มปาัวเอแน่น ไม่ยอมบอเาึู่ึ้น
“ถ้าไม่บอ ผมะหาเอ” เรแฮมทำท่าะเ้ามาับัวเธอ
หิสาวึร้อเสียหล
ความคิดเห็น