คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : อัพเพิ่ม
โลอีระทืบเท้าเร่า
เรแฮมอยาะทำอะไรรุนแรมาไปว่านี้แ่็ยัิที่ว่าอีฝ่ายเป็นผู้หิ
ทำไ้เพียแ่บอเสียเหี้ยม
“ผมะพัผ่อน ออไปะ ให้พ้นหน้าผมภายในห้านาที”
“นีุ่ไล่ันเหรอ” โลอีามือทำท่าเหมือนะบแ่เาว้ามือเธอมาแล้วบีบ้อมือเธอแน่นนน้ำาโลอีแทบะร่ว
“ถ้าุบ อย่าหาว่าผมไม่เือน ปิผมไม่ทำอะไรผู้หิ่อน
แ่บัเอิว่าผมไม่เยโนใรบ
ถ้าโนึ้นมาผม็ไม่รู้เหมือนันว่าผมะบุืนหรือว่าเะุออไปาห้อ”
“มาไปแล้วนะเรแฮม”
“อยาลอไหมล่ะ อยา็บ” เรแฮมปล่อยมือเธอแล้วท้าึ้น
แ่เป็นโลอีเอที่ไม่ล้าลไม้ลมือับเา
เริ่มหุหิที่ทุอย่าไม่เป็นไปามแผนาร ไม่ิว่าเาะล้าทำแบบนี้ับเธอ
และไม่ิ้วยว่าผู้หินนั้นะล้ามาฟ้อเา
หน็อย…ิะเล่นับัน แะไ้รู้นัหมอโริ!
“เหม่ออะไรอุ วาแผนะทำร้ายใรเาอีล่ะ มีเวลาอีแ่สามนาที
ถ้าไม่ไปเ็บอเอ ผมะเ็บให้” เรแฮมวา โลอีึเิหน้าึ้น
“ันไม่ไป”
“ไม่ไป?” เรแฮมพยัหน้ารับแล้วเินไปเปิู้เสื้อผ้า รวบเสื้อผ้า้าวอเธอาราวในู้มาแล้วเินไปที่ประู
โลอีเ้นเร่า
“ุะทำอะไรับอัน อ๊าย…”
เรแฮมเปิประูแล้วโยนเสื้อผ้าอโลอีออไป้านอพร้อมระเป๋าเินทาอเธอ
เสียรี๊อโลอีทำให้หลายห้อเปิประูเ้ามาู
“เรแฮม ุบ้าไปแล้ว”
“ะออไปบ้าที่อื่นหรืออยาะโนผม่าายที่ห้อนี้” เรแฮมยาสามุมเ้ามาหา
โลอีถอยรูแ่ไม่ยอมไป นเาทำท่าเหมือนะ่าเธอไ้ริๆ
หิสาวึรีบวิ่ออไปาห้อ
เรแฮมรีบร้อนลับนิวยอร์
มาถึ็ริ่ไปที่โรพยาบาล ถามหาห้อที่พรพระศุร์พัอยู่
แ่ลับไ้รับำอบว่าเธอลับไปแล้ว
“ลับแล้วเหรอ เธอถูทำร้ายอาารหนัไม่ใ่เหรอ”
“หมอแพรรี่เป็นนอออไปาโรพยาบาลเอ่ะ รายละเอียอื่นๆ
้อถามหมอเ้าอไ้” เ้าหน้าที่อบทำให้เรแฮมที่วิ่หน้าั้มายิ่หุหิใ
“แล้วใร”
“หมอโอลิเวอร์่ะ”
ายหนุ่มรอาึ้นมอเพาน หมุนัวะไปที่ห้อพ่อแ่เอเ้าับรอยยิ้มแสนเ็ี่อสาเล็์
เธอเินรเ้ามาหาแล้วเอ่ยถาม
“หมอแพรรี่ลับไปแล้วละ่ะ เธอไม่ไ้เป็นอะไรมา แ่ฟ้ำำเียวนิหน่อยเท่านั้นแหละ่ะ
หรือถึะเ็บมาว่านี้ัี่เท่า เธอ็้ออลับ่อน”
“หมายวามว่ายัไ” เรแฮมเสียเรีย นึสสัยว่าโลอีเล่นานอะไรเธอเ้าอี
“ันว่าเราไปหาที่เียบๆ ุยันีว่านะะ”
ายหนุ่มมอหน้าเธออย่าลัเล
ไอ้วามสวยอเธอมัน็ล่อาล่อใให้เาไปอยู่หรอ
แ่อนนี้เาเป็นห่วใรบานมาว่า
“ผมมีเวลาไม่นานหรอนะ ผม้อรีบไปูหมอแพรรี่” เามอนาฬิา้อมือ
ูเป็นห่วเป็นใยพรพระศุร์นเธอหมั่นไส้
“ไม่มีปัหาอยู่แล้ว่ะ” สาเล็์เินออไปพร้อมเา
ท่าทาูสนิทสนมทำให้เป็นเป้าสายาอใรหลายน เพราะทุนรู้ีว่าสาเล็์มีวามสัมพันธ์อย่าไรับโอลิเวอร์
พรพระศุร์นั่มอ้าว้มที่แม่ทำให้้วยสีหน้าเบื่อๆ เพราะินอาหารอ่อนๆ
มาั้แ่แอมิในโรพยาบาลนลับมาบ้าน
“แม่ เปลี่ยนเมนูไม่ไ้เหรอะ”
“แอ้าปาเ็มที่ไ้แ่ไหนล่ะ” พิมพ์ผาประึ้น “หมอเาะให้นอน่อ
อยาะออมาทำไม็ไม่รู้ ูสิ…หน้ายับวมอยู่เลย”
“ไม่เอาหรอแม่ ่าวมันแรนานั้น แพรไม่อยาทนฟั”
“ะไปสนใทำไม อนแเอเหุาร์ใหม่ๆ แยัทนไ้เลย
เิมาทนไม่ไหวเอาอนที่มันผ่านมาเป็นาิแบบนี้เล่า”
“ไม่รู้เหมือนันน่ะแม่ แ่แพรรู้สึเบื่อ ๆไม่อยาเอใร”
“แน่ะ…หมายถึุเรแฮมหรือเปล่า” พิมพ์ผามอหน้าลูสาวอยาับผิ
“แ่ะว่าไปเา็หายหน้าไปเลยนะ ทะเลาะันเหรอ วัน่อนยัเห็นไปนอน้วยันอยู่เลย”
“แม่!” หิสาวาโ ยมือมาปิปาแม่เอาไว้ มอหน้ามอหลั “พูอะไรเล่า
เี๋ยวไรรา็ไ้ยินันพอี แพรแ่ไปนอน้าห้อเา ไม่ไ้ไปนอนับเา”
“ันบอเมื่อไรว่าแไปนอนับเา ็แ่บอว่าไปนอน้วยัน พูผิรไหน
อีอย่าอย่าับว่าไรราะฟัภาษาไทยรู้เรื่ออย่าั้นแหละ”
“อย่านั้น็เถอะ่ะ แพรไม่อยาโนผู้หิอเาีอเอาอี” หิสาวเผลอพลั้ปาบอแล้วนึไ้รีบยมือมาปิปาัวเอ
“แว่าไนะ”
“มะ…ไม่มีอะไร่ะแม่”
ไม่ทันที่พิมพ์ผาะไ้ัไ้อะไร เสียออที่หน้าบ้าน็ัึ้น
++++ ำหน่ายแล้วทุ 7-11 อยาฟิน สอยเลย้า
ความคิดเห็น