คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : อัพเพิ่ม
“ปล่อยนะ ันเหนื่อยมาทั้วัน ันอยาพั”
“็เี๋ยวะทำให้หายเหนื่อยไ” พรรษรผลัร่าเ้าสาวอมพยศลบนเียนอน มือไม้ยุ่มย่ามามัวนใ้ร่า ไม่้าไม่นานทัุ้ั้นนอ ั้นใน็หลุออไปาปลายเท้า พอเธอิ้นหนีมาๆ เ้า พรรษร็เริ่มหุหิ เพราะแทบะลั่ายอยู่แล้วับร่าเปลือยที่ยั่วยวนรหน้า
“ปล่อยันเถอะ่ะ”
“เราเป็นสามีภรรยาันแล้ว อย่าลืมสิ ว่าันมีสิทธิ์ในัวเธอ”
“แ่เราลันแล้ว” ัสาลท้ว
“ลอะไร?” ายหนุ่มเลิิ้ว ำไม่ไ้ว่าัวเอลอะไรับเธอไปเมื่อไหร่
“เรื่อแ่านอเรา” หิสาวมอ้อาเา ยมือมาันใบหน้าที่พยายาม้ม่ำลมาหอมแ้มเธออี “เราลันว่าเราะแ่านันแ่ในนามเท่านั้น”
“นั่นมัน้อลอเธอนเียว่าหา ันล้วยที่ไหนเล่า เธอ็ไ้ยินนี่นา ว่าันรับปาับพ่อแล้วว่าะมีหลานให้ท่าน” เาเอาพ่อมาอ้า
หิสาวยับปาะเถีย แ่เมื่อแววาที่เป็นประาย้วยวามหวัอบิาผ่านเ้ามาให้เห็น เธอ็พูอะไรไม่ออ ายหนุ่มไ้ทีึเริ่ม้นปลุเร้าอารม์นใ้ร่า
มูมุไ้มาบนออหอมรุ่น มือแร่บีบเล้นออิ่มเปล่าเปลือย หิสาวโอนอ่อน ไม่รู้เป็นเพราะเธออยาให้บิาสมหวัเรื่อหลานหรือเพราะเธอทนแรปรารถนาอัวเอที่เ็บ่อนเอาไว้ไม่ไหว รู้แ่ว่าเมื่อเาเลื่อนปามาูบเธอ เธอ็ูบอบูื่ม เว้าวอนอย่าที่แทบะทำให้นูบ่อนลั่าย
พรรษรผละัวออห่าาเธอเพื่อถอเสื้อัวเอออ ำลัะามร่ามาทาบทับ เสียโทรศัพท์มือถือ็ัึ้น เมื่อรับเป็นสายาปวีาที่ร้อห่มร้อไห้ะเป็นะาย
‘พีท…พีท่วยา้วย่ะ’
‘ุเป็นอะไร เี๋ยว…หยุร้อไห้่อน ผมฟัไม่รู้เรื่อเลย’
‘าปวหัวมา่ะ ปวนหัวะระเบิอยู่แล้ว ไม่มีใรอยู่ที่บ้านเลย าพัอยู่ับน้อสาวน่ะ่ะ เาอไป้าบ้านเพื่อน าับรถไม่ไหว’
‘ปวมาเลยเหรอา’
‘มา่ะ…ปวเหมือนหัวะระเบิ’
‘ถ้าอย่านั้น…’
‘ พีท…พีท ะ…่วย’ เสียอาราสาวาหายไปทำให้พรรษรใ หันมามอัสาลที่ลุึ้นมาแล้วึเสื้อมาลุมมาสวม เธอั้ท่าะเินหนีั้แ่เายัุยโทรศัพท์ไม่เสร็ แ่มือแร่วั้อมือเธอเอาไว้ ไม่ยอมให้ไปไหน แ่็ใับเสียอปวีาที่าหายไป
‘า เี๋ยว่อนสิ า…เี๋ยว!’
พรรษรถอนหายในึสสัยว่าาราสาวป่วยริหรือำลัสวมบทบาททาารแสอยู่ เพราะร้อยวันพันปีไม่เยป่วย มาป่วยเอาวันที่เาแ่านและำลัเ้าหอ แ่็ลัวว่าะเิอะไรึ้นับเธอริๆ
“ปล่อยัน” ัสาลบิ้อมือนหลุแล้ววิ่หนีไปหลบในห้อน้ำ ายหนุ่มถอนหายใ เินไปเาะประูห้อน้ำ แ่ัสาลไม่ยอมเปิ
“ัสาล เปิประูที” ายหนุ่มส่เสีย เมื่อเธอไม่อบึบอ “ันออไป้านอแป๊บหนึ่นะ ไปไม่นาน แล้วะรีบลับ”
“เรื่ออุสิ ไม่ลับเลยยิ่ี” หิสาวอบผ่านประูออไป
พรรษรำลัะพูอะไรึหยุไว้แล้วผลุนผลันออไปอย่าหุหิ ส่วนัสาล็ทรุัวลนั่บนัโรแล้วบหน้าร้อไห้ออมา้วยวามปวร้าว
พรรษรมาถึบ้านอปวีา บ้านเียบเียบามที่เธอบอว่าอยู่นเียว เาริ่หลายรั้แ่ไม่มีนมาเปิ ้วยวามเป็นห่วเพราะอนโทรศัพท์อยู่ๆ เธอ็เียบหายไป โทรลับหลายรั้็ไม่มีนรับ ึปีนรั้วเ้าไป พอปีนเ้ามาไ้เา็รีบวิ่เ้าไปในบ้าน ประูบ้านไม่ไ้ล็อ เมื่อเปิเ้าไปึเห็นร่าหมสิอปวีานอนฟุบอยู่้าโฟา ึรีบรเ้ามา้อนัวเธอไว้แล้วเย่าปลุเรียสิ
“า…ุ…ื่นสิ”
หิสาว่อยๆ ลืมาึ้น ่อนยมือึ้นมาุมศีรษะ พึมพำ้วยเสียแผ่วเบา “ปวหัว่ะ พาาไปหาหมอหน่อยนะะ ลินิแถวนี้็มี แ่าไปไม่ไหว”
“ะ…ไ้” ายหนุ่มละล่ำละลับอ้วยวามใ่อนรีบอุ้มเธอออไปึ้นรถ หิสาวอ่อนระทวยในอ้อมอเา พยายามบเบียัวเอเ้ามาหาัวเาอยู่ลอเวลา
+++ โหลที่นี่ะ
ความคิดเห็น