พรหมลิขิต ขีดให้รัก อีบุ๊ก

ตอนที่ 16 : อัพเพิ่ม

น่านน้ำยืนเหม่อมองโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย เมื่อเมษาไม่ยอมรับโทรศัพท์ของเขาเลยตั้งแต่เมื่อวาน หัวใจของเขาร้อนรุ่มเพราะกลัวว่าคนรักจะมีคนใหม่

“ทำไงดีวะ” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย ขณะเอนร่างเข้ากับรั้วกั้นของดาดฟ้าตึก 3 ชั้น กระดกกระป๋องน้ำอัดลมเข้าปากดื่มจนหมดแล้วขว้างลงไปด้านล่างเป็นการระบายอารมณ์ก่อนจะชะงักเมื่อมีเสียงร้องของใครคนหนึ่งอยู่ด้านข้าง

“โอ้ย ใครปาหัวฉัน”

“ยัยทอมนี่” น่านน้ำตกใจ ยิ่งตอนนี้ไม่อยากจะมีเรื่องกับใครเสียด้วย แต่ครั้นจะทำผิดแล้วหลบหน้าก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเลยต้องยอมส่งเสียง

“ฉันเอง ไม่ได้ตั้งใจ พอดีกระป๋องมันหล่น”

“ฉันไม่ใช่ควายนะ จะได้ดูไม่ออกว่าขว้างมากับทำหล่นมันแยกกันไม่ออก นายหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ห้ามไปไหนเด็ดขาด” ข้าวฟ่างชี้หน้าแล้ววิ่งเต็มฝีเท้าขึ้นตึกไปจนถึงชั้นดาดฟ้าที่น่านน้ำกำลังเอนกายพิงรั้วกั้นดื่มน้ำอัดลมอีกกระป๋องแล้วรอคอยที่จะได้พบกับข้าวฟ่างอย่างใจเย็น

“อยู่นี่เอง” หญิงสาวหยุดหอบ เพราะวิ่งขึ้นบันไดมาถึง 3 ชั้น หนังตาของน่านน้ำย่นเข้าหากันคล้ายจะขบขันกับท่าทางเอาเรื่องของเธอ

“เธอมาหาฉันทำไม”

“ยังจะมาพูดดี นายเอากระป๋องโค้กมาปาหัวฉัน” หญิงสาวชูกระป๋องเปล่าที่อุตส่าห์เก็บมาเป็นหลักฐานด้วยชูขึ้น

“บอกแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจ”

“นี่แน่ะ!” หญิงสาวขว้างกระป๋องในมือไปโดนหางคิ้วด้านขวาของเขาอย่างแม่นยำ ถึงจะไม่เจ็บมากแต่น่านน้ำก็โกรธจนลมออกหู

“มันจะมากไปแล้วนะ ยัยทอม”

“ฉันไม่ได้ชื่อทอม แล้วฉันก็จะบอกนายเหมือนกันว่าไม่ได้ตั้งใจ” ข้าวฟ่างยักไหล่แล้วหัวเราะหยันแต่ก็ทำได้ไม่นานเมื่ออีกฝ่ายสาวเท้าเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าบึ้งตึง ทำให้หญิงสาวต้องถอยกรูดอย่างตกใจ ถอยจนแผ่นหลังไปชิดรั้วดาดฟ้าหมิ่นเหม่

“น..นายจะทำอะไร”

“ก็จะทำให้เธอรู้ว่าอย่าคิดอวดเก่งกับผู้ชายนะสิ โดยเฉพาะผู้ชายอย่างฉัน” น่านน้ำคว้าหมับเข้าที่ไหล่สองข้างของข้าวฟ่างแล้วก้มหน้าลงไปใกล้

“อย่านะนายหน้าวอก” หญิงสาวตัวสั่นแต่ยังฝืนส่งเสียงดังเป็นการข่มขู่

“ยังไม่แต่งแล้วจะหย่าได้ไง แต่ก่อนที่จะแต่งก็ลองจูบก่อนเป็นไง” น่านน้ำไม่รอให้ข้าวฟ่างได้มีโอกาสปฏิเสธเพราะฉกริมฝีปากเข้าไปทาบทับริมฝีปากบาง จูบที่มาจากความอยากเอาชนะของน่านน้ำและอาการนึกไม่ถึงของข้าวฟ่างแต่มันก็ทำให้หัวใจของทั้งคู่สั่นระรัว

หญิงสาวดิ้นรนแต่ไม่สามารถหลุดจากการคุกคามนั้นได้จนกระทั่งมีเสียงกรีดร้องของใครคนหนึ่งดังขึ้น

กรี๊ดดด!

“เมย์” ชายหนุ่มผละออกจากร่างบางที่แทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่ของข้าวฟ่างตรงไปหาคนรักที่ยืนกรี๊ดลั่นด้วยความโกรธ แม้ว่าที่ผ่านมาตัวเองจะทำยิ่งกว่านั้นก็ตาม

“อย่ามาแตะต้องตัวเมย์นะ” เมษาเบี่ยงตัวหลบ น่านน้ำจะอธิบายแต่ข้าวฟ่างที่ตั้งตัวได้แล้วรีบเดินมาเกาะแขนเขาเอาไว้

“บอกเขาไปสิคะที่รักขา ว่าเราสองคนแอบคบกันลับหลังกันมานานแล้ว” เธอไม่พูดเปล่าแต่เอนซบเข้ากับต้นแขนกำยำนั้นด้วยท่าทีอ่อนหวาน

“พี่น่าน”

“ม…ไม่ใช่นะครับ พี่ไม่รู้จักยัยนี่”

“ไม่รู้จักแต่ยืนจูบกันอยู่บนดาดฟ้างั้นเหรอ” เมษาผลักร่างหนาจนซวนเซแล้ววิ่งร้องไห้หนีไปอีกทางด้วยความเจ็บใจ เพราะเมื่อวานเธอเพิ่งโดนทิ้ง วันนี้ก็ถูกนอกใจอีก

“เมย์ รอพี่ก่อน” น่านน้ำแกะมือของข้าวฟ่างออกสำเร็จก็ชี้หน้าอาฆาต “ฝากเอาไว้ก่อนนะยัยทอม แล้วฉันจะมาเอาคืน”เขาไม่มีเวลาเอาเรื่อง เพราะต้องวิ่งตามเมษาไป

“แล้วรีบมาเอาด้วยล่ะ” ข้าวฟ่างตะโกนตามหลัง แล้วแสยะยิ้มเยาะหยันตามหลัง เพราะจำหน้าเมษาได้ว่าเป็นคนเดียวกับที่เธอเห็นจูบกับผู้ชายในโรงหนัง “โธ่เอ้ย ถูกสวมเขาแล้วยังไม่รู้ตัว”

เยาะหยันเขาเสร็จแล้ว เธอก็หยุดยืนอึ้งไปนานหลายนาที เมื่อนึกถึงจูบแรกเมื่อครู่ จูบแรกที่นอกจากจะไม่ได้มีให้กับคนรักแล้วยังมอบให้แก่ศัตรู

“ไอ้บ้าเอ้ย” หญิงสาวสบถแต่มือเรียวก็อดวางทาบบนริมฝีปากไม่ได้ ความรู้สึกอุ่นๆ ยังกรุ่นอยู่ไม่รู้คลาย ข้าวฟ่างสะบัดหน้าแรงๆ ก่อนเดินลิ่วออกไปจากดาดฟ้า

“อาจารย์ธนาคะ ดิฉันคิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะคะ”ฟ้าใสหอบหนังสือวิ่งตามธนาหลังจากสอนในคาบเรียนนี้เสร็จ แต่เวลาสองชั่วโมงที่ผ่านมาเขาคุยกับเธอนับคำได้

“ผมไม่มีธุระอะไรกับคุณ ผมต้องเตรียมการสอนช่วงบ่าย”

“คุณไม่มีแต่ฉันมี” หญิงสาววิ่งตามมาดักหน้าพร้อมกางแขนออกขวางกั้นเอาไว้ ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างหัวเสีย ไม่มีความรู้สึกอยากพูดคุยกับฟ้าใสเลยแม้แต่นิดเดียว ผู้หญิงนอกจากแม่กับน้องสาวแล้ว เขาไม่คิดว่าเขาจะทนพูดคุยกับใครได้นาน

“พูดมา” ธนาถอนหายใจแล้วบอกเสียงห้วน ก่อนตวัดข้อมือดูนาฬิกาเป็นเชิงบอกให้เธอรีบพูดธุระของตัวเองมา ฟ้าใสกัดฟัน พยายามข่มความรู้สึกเอาไว้อย่างเต็มที่

“ฉันเห็นว่าเราสองคนคงจะสอนร่วมกันไม่ได้แล้ว”

“ผมก็คิดอย่างนั้น” ธนาบอกขึ้นหน้าตาเฉยทำเอาหญิงสาวฉุนกึก

“ฉันจบเอกเคมีมา จำเป็นต้องสอนวิชาเดียวกับคุณ แต่ฉันก็ไม่อยากให้เรื่องส่วนตัวของเรามาทำให้งานเสีย เพราะผลเสียทั้งหมดจะตกอยู่กับนักศึกษา และผู้ใหญ่ก็จะมองว่าเราเป็นเด็กไม่รู้จักโต” ฟ้าใสบอกเสียงดังฟังชัด ไม่สนว่าใครที่เดินผ่านไปมาจะหยุดมองอาการราวกับจะกินเลือดกินเนื้อของเธออย่างสงสัย เพราะตอนนี้ความอดทนของเธอสิ้นสุดลงแล้ว

“คุณคนเดียวสิ อย่าเอาผมไปรวม”

+++ โหลดที่นี่