พรหมลิขิต ขีดให้รัก อีบุ๊ก

ตอนที่ 12 : อัพเพิ่ม

“จริงเหรอยัยฟ่าง” มะนาวกระโดดกอดคอเพื่อนรักด้วยความดีใจ ทันทีที่ทราบว่าข้าวฟ่างได้รับอนุญาตให้ออกมาอยู่หอพักข้างนอกได้

“อืม แต่ต้องเป็นบ้านที่ปลอดภัย ไม่น่ากลัวนะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว เพราะหลังจากได้บ้านแล้ว คนของยัยเตยก็จะต้องมาดูแล้วเอากลับไปเรียนคุณหญิงแม่เหมือนกัน”

“ดีเหมือนกันนะ ใบเตยเองก็อยากอยู่อิสระมานานแล้ว”เป็นครั้งแรกที่ใบเตยทำสีหน้าเบื่อหน่ายเมื่อนึกถึงบรรดาพี่เลี้ยงหลายคนที่แม่ของเธอส่งมาดูแล ราวกับเธอเป็น ดญ. ใบเตยไม่รู้จักโต

“งั้นก็ไป” มะนาวเป็นเพียงคนเดียวที่มีรถยนต์ส่วนตัวขับ เพราะเป็นลูกสาวคนเล็กของเจ้าสัวร้านทองที่ถูกตามใจทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่มะนาวอยากได้แล้วจะไม่ได้ แต่เจ้าตัวชอบความเป็นอิสระมากเกินกว่าจะยอมถูกควบคุมให้เชื่อฟังดังเช่นลูกสาวคนจีนทั่วไป

รถแล่นเข้ามาตามทิศทางที่มะนาวสอบถามมาอีกทอด ตลอดสองข้างทาง หอพักหลายหลังถูกก่อสร้างติดๆ กันแน่นขนัดจนไม่มีพื้นที่เหลือให้ทำอย่างอื่น มะนาวจึงขับรถเลยไปอย่างไม่สนใจ

เมื่อรถจอดหน้าถนนแคบๆ ข้าวฟ่างก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ที่ตอนนี้หอพักและบ้านพักราคาย่อมเยากำลังผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด

“หลังไหน”ข้ าวฟ่างเบือนหน้ากลับมาถามก่อนก้าวขาลงจากรถ รู้สึกไม่ชอบใจสิ่งแวดล้อมแถวนี้เท่าไร เพราะถึงจะคึกคักไปด้วยผู้คนทำให้ไม่ดูเปลี่ยว แต่เสียงตอกเสาเข็มก็คงจะดังจนทำงานไม่รู้เรื่อง มะนาวคนต้นเรื่องทำหน้าครุ่นคิด ลังเลใจ

“ฉันเคยมาตอนมันยังสร้างไม่เสร็จ ชักลืมๆ เดี๋ยวเดินหาซะหน่อยแล้วกัน” มะนาวกดล็อกรถแล้วเดินหาบ้านเช่าไปเรื่อยๆ

“ขอเป็นบ้านนะ สะดวกดี ไม่อยากอยู่หอพัก”

“หลังนี้ดีไหม” ใบเตยชี้มือไปยังมุมสุดที่มีบ้านหลังเล็กขนาดกะทัดรัดตั้งอยู่ ด้านหน้ามีป้ายติดเอาไว้ว่าให้เช่า มะนาวมองแล้วย่นจมูก

“หลังเล็กไปหน่อย”

“แกน่ะรวย แต่ฉันไม่ได้รวยนะยะ” ข้าวฟ่างย่นจมูก มะนาวยกมือขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะเสียงแหลมก่อนแกล้งทำมือปิดจมูก

“เหม็นสาบคนจน”

“ย่ะ” ข้าวฟ่างค้อนขวับแล้วคว้ามือใบเตยมายืนอยู่ข้างๆ ตัวเอง “แต่ก็ยังดีที่มีใบเตยอยู่เคียงข้างฉัน งั้นเธอก็ไปอยู่คนเดียวเลย”

“โอ๋…อย่างอนสิจ๊ะ ฉันขอโทร.เช็กกับกิ๊กคนล่าสุดของฉันก่อนนะ เขาเคยบอกว่าแถวนี้มีบ้านหลังงาม น่าอยู่” บอกเสร็จมือเรียวก็กดโทรศัพท์ ไม่นานก็กรอกเสียงหวานหยดย้อยลงไป

“ที่ไหนนะคะอาร์ม ค่ะ ตอนนี้มะนาวอยู่ในซอยแล้ว อ๋อ…รู้จักค่ะ ขอบคุณนะคะดาร์ลิง”มะนาวคิดจะพูดต่ออีกหลายคำหากจะไม่เห็นข้าวฟ่างทำท่าจะอาเจียนขึ้นมาเสียก่อน

“เลี่ยน”

“อะไรยะ คนไม่เคยมีแฟนก็อย่างงี้ล่ะ ทนฟังไม่ค่อยได้ เดินตามฉันมา” มะนาวเดินตัวตรงหน้าเชิดออกไปได้อย่างสง่าแม้ว่าจะยืนบนรองเท้าส้นสูงหลายนิ้ว ทั้งที่เจ้าตัวสูงอยู่แล้ว

ไม่นานก็มาถึงบริเวณบ้านกว้างขวาง มีบ้านหลังขนาดกลางตั้งอยู่สองด้านของพื้นที่โดยกั้นออกจากตัวถนนใหญ่ด้วยรั้วไม้มีเครือพวงแสดตัดกับการทาสีขาวได้ลงตัว แต่บ้านสองหลังแบ่งกั้นให้เป็นสัดส่วนด้วยรั้วทาสีขาวสูงราวหน้าอกของข้าวฟ่าง ด้านหน้าเยื้องออกไปไม่ไกลนักมีสวนสาธารณะ สำหรับให้ออกกำลังกายและสำหรับเด็กๆ วิ่งเล่น

บ้านหลังนี้แตกต่างจากหอพักที่ขับรถผ่านมา เพราะยังมองเห็นต้นไม้ใบหญ้าพอให้หายใจหายคอได้ชุ่มปอด

“ว้าว ฉันชอบหลังนี้แหละ” ข้าวฟ่างมองบ้านหลังเล็กทาสีเหลืองนวลหลังคาสีเขียว หน้าบ้านมีกระถางไม้ประดับหลายชนิดตั้งอยู่อย่างชอบใจ

“ใบเตยก็ชอบ มีพื้นที่ให้ปลูกต้นไม้ด้วย” ใบเตยเองก็พยักหน้าพอใจเช่นกัน

“แหงล่ะ ฝีมือการหาหอพักของฉัน” มะนาวได้ทีเอาความดีเข้าตัว

“ฝีมือกิ๊กหล่อนไม่ใช่เหรอยะ อย่ามาทำเนียน แต่บ้านดูดีขนาดนี้ คงแพงน่าดูเลย” คราวนี้ข้าวฟ่างเริ่มลังเล เพราะไม่อยากกวนเงินพ่อแม่มากนัก

“ไม่หรอก เขาทำมาให้นักศึกษา ไม่น่าแพง งั้นไปถามกัน” มะนาวเดินลิ่วไปกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่นานก็มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งออกมาเปิดประตู

“มาเช่าบ้านหรือหนู”

“ค่ะ เราสามคนสนใจจะเช่าบ้านหลังนี้ บ้านคุณป้าน่าอยู่มากเลยนะคะ ไม่ทราบว่ามีใครมาขอเช่าไปหรือยัง” มะนาวเปิดฉากเจรจาขึ้น

“เมื่อวานมีผู้ชายมาดูคนหนึ่งค่ะ แต่ยังไม่ตัดสินใจเช่า แต่เขาว่าจะกลับมาอีกเย็นนี้” ผู้เป็นเจ้าของบ้านบอกอย่างนั้นทำให้สามสาวหันมามองหน้ากันอย่างเสียดาย เพราะเท่าที่เดินหามา บ้านหลังนี้ดูเข้าท่าที่สุด ถ้าไม่ได้หลังนี้ก็ไม่อยากได้หลังไหนเลย

“ป้าคิดค่าเช่าหลังนี้เท่าไรคะ” มะนาวรีบถามขึ้น คนอย่างคุณหนูมะนาวอยากได้อะไรแล้วต้องได้ ดูเจ้าของบ้านก็ท่าทางงกเงินอยู่ไม่น้อยเลย

“เดือนละ 7 พันค่ะ ค่าน้ำค่าไฟต่างหาก บ้านกว้างขวางนะคะ มีสองห้องนอน ห้องน้ำในตัว เฟอร์นิเจอร์พร้อมใช้ ไม่ต้องย้ายอะไรเข้ามามาก พื้นที่เราก็มี แต่ติดที่ว่าผู้ชายคนนั้นก็ดูจะอยากได้มาก” เจ้าของร้านบอกแล้วมองสามสาวหยั่งเชิง ข้าวฟ่างได้ยินราคาแล้วก็เอื้อมหน้าไปกระซิบกับเพื่อนรัก

“ฉันว่าแพงนะ เรายังเป็นนักศึกษาอยู่เลย”

“ไม่แพงหรอกน่า” มะนาวกระซิบตอบก่อนหันมาส่งยิ้มหวานให้กับเจ้าของบ้าน “ผู้ชายคนนั้นให้ 7 พันใช่ไหมคะ งั้นฉันให้ แปด”

“จริงหรือคะ อย่างนั้นละก็ย้ายของเข้ามาได้เลยค่ะ ป้าจะทำความสะอาดเอาไว้ให้” เจ้าของบ้านยิ้มแย้มที่จู่ๆ ก็ได้เงินค่าเช่าเพิ่มขึ้น ทั้งที่คิดค่าเช่าแพงกว่าหลังอื่นๆ อยู่แล้วแต่แรก

แต่เพราะบ้านมีพื้นที่กว้างขวางพอใช้ และอยู่ห่างจากตึกหอพักที่พวกนักศึกษานิยมเช่าเพราะราคาถูกกว่า ดังนั้นบ้านทั้งสองหลังจึงเงียบสงบและเป็นส่วนตัวมากกว่า

++ โหลดที่นี่ค่ะ