คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ตอนที่ 8
“ราิมีอำลัทหารในมือมาพอๆ ับเรา พ่อไว้ใมันมา ไม่เยิหรอว่ามันะทรยศ” เ้าายเอ่ย้วยวามแ้นเือ “ถ้าันาย ราิ็ะลายเป็นรัทายาทน่อไป ารายอันะไม่้อเี่ยวับเาเพราะถูโรทะเลทราย่าาย ันผู้ึ่ยัไม่ไ้รับารแ่ั้เพราะไม่มีพิ์ไมอน์อยู่ในมือแ่หาราิ้นพบมัน้วยเหุผลอะไร็แล้วแ่ เส้นทาารเป็นษัริย์อเา็เหมือนโรยเอาไว้้วยลีบุหลาบ”
“ร้ายาริๆ” หิสาวหลับาแล้วลืมึ้น ระุายเสื้อัวยาว “เป็นไปไ้ไหมะที่เ้าายราิรู้าเ้าายนัสราน”
“แ่นัสรานไม่ปิ เาะเื่อำพูอเ็หวบที่เป็นออทิสิหรือ”
“เ้าายราิให้ผู้หินนั้นแฝัวเ้ามาในวัออ์อับุลฮะีย์อาะมาว่าหนึ่หรือสอวัน อาลีย่าห์หายไปอาะถู่าายหรืออะไร็แล้วแ่ แ่ผู้หินนั้น็สวมรอยออมาาวัแทน เาหลอผู้หินนั้นโยใ้วามรั เา็อาะหลอเ้าายนัสราน้วย็ไ้”
“่าเถอะ ป่วยารที่ะหาสาเหุอนนี้ รู้แ่เพียว่าราิรู้ัวแล้ว และมัน็ะามล่าเอาีวิเธอับัน เราะ้อหนีไปให้ไลที่สุ”
“หนี! นานแ่ไหนะ” หิสาวถามประโยโ่ๆ นี้ออไป เมื่อเห็นเ้าายไม่อบึไ้เียบเสีย เหลียวมอไป้านหลั็ไม่เห็นอะไรนอาเนินทรายสูๆ ่ำๆ เพราะเป็นืนเือนมื รู่ให่ึเห็นุำๆ ราวๆ สี่ห้าุอยู่บนเนินทรายไลลิบ มือไม้อเธอเย็นเยียบเสียสั่น
“เ้าาย”
“เห็นแล้ว” เ้าายอัมฟานฟาแส้ไปบนหลัอูแล้วมัน็พาโผนทะยานหายวับไปับวามมื แ่ม้าย่อมมีวามเร็วมาว่าอู อีไม่นานมัน็ามมาทัน
“เรา้อทิ้อู”
“ะ?” ปภาวรินทร์ลืนน้ำลาย นึไม่ออว่าหาไม่มีอูะเินทารอนแรมในทะเลทรายไ้อย่าไร แ่ในยามนี้เธอยัิอะไรไม่ออนอาทำามำสั่อเ้าายอัมฟาน
เ้าายสั่ให้อูู้เ่าล หิสาวระโลาหลัอู เ้าายอัมฟานรวบระเป๋าหนับรรุอาหารและน้ำื่มมามัแล้วแบึ้นหลั ใ้แส้ฟาปล่อยอูให้วิ่หนีไปในทะเลทราย แล้วระุแนปภาวรินทร์ให้ออวิ่ไปในวามมืนมาถึหน้าผาหิน
“เ้าาย…อย่าบอนะะว่าเรา้อปีนลไป”
“ใ่” เาอบแล้วะโหน้าลไป “หน้าผานี้ไม่สูมา ถ้าเราไ่ลไปไ้แล้ว็เินทา่อ มันะามเราไม่ทัน” เ้าายทำสีหน้าหนัใ ลำพัเานั้นหน้าผาแ่นี้ไม่ไ้เป็นปัหา แ่ับปภาวรินทร์ผู้ไม่เยผ่านอะไรผาโผนอย่านี้ะเป็นอย่าไร
“เรามีเือไหมะ ถ้ามี…” เธอไม่ทันถามบเ้าาย็อบ
“ไม่มี”
หิสาวถอนหายใ แ่อยู่็าย ลไป็อาะมีทารอ เหลือเวลาอีไม่มาในารัสินใ และเธอเอ็ไม่อยาเป็นเ็ที่อยเป็นภาระให้เ้าาย
“่ะ ันะปีนลไป”
“ไม่้อลัวนะ ันไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรหรอ” เ้าายปลอบใแล้วถอเสื้อออแล้วอให้เธอถอเสื้อัวนอออ้วย เามัเสื้อัวยาวสอัวเป็นปมแล้วมัเอวเธอับเาเ้า้วยัน หน้าผามีปุ่มหินะปุ่มะป่ำพอะให้โหนัวไ่ลไปไ้ วามสูอมันราวๆ ึสามั้น
เสียนั้น่อให้เิวามอบอุ่นนท่วมท้นหัวในน้ำาลอเอ่อ ไม่รู้ว่าเพราะหวาลัวหรือว่าาบึ้ใันแน่
เ้าายแบมือออมา หิสาววาทาบลไป วามอบอุ่นแทรึมผ่านปลายมือมารปลายเท้า เธอสูลมหายใเ้าปอ พยัหน้ารับแล้วทูล
“ไปเถอะ่ะ”
เ้าายลไป่อน มือับปุ่มหินหนึ่้วยพลัทั้หมเท่าที่มี หิสาวไ่ลมาาม้วยปุ่มหิน้านบน มีเ้าายอยระวัให้าทา้านหลั ่อยๆ ไ่ันลมา ลอเวลาสายาทอับบนร่าบา ทสอบวามมั่นอแ่ละปุ่ม่อนเธอะไ่ามลมาและเสียอ่อนโยนยัปลอบใเธอเป็นระยะ
“ันอยู่เีย้าเธอเสมอ หาเธอเราะไป้วยัน”
่าอ่อนโยน…และอ่อนหวานับใ
ราวนี้หิสาวไม่อาลั้นน้ำาเอาไว้ไ้ หยาน้ำใสลิ้เลือมาทั่ววหน้า เธอมอลไปเบื้อล่าือผืนทรายอยู่สูเท่าึสามั้น ทัศนียภาพพร่ามัวเพราะม่านน้ำาบบั
ปภาวรินทร์เร็มือนเนื้อัวสั่นระริ ฝ่ามือเ็บระบมเพราะแ่หินลึลไป เ็บนพูอะไรไม่ออแ่ะแสวามอ่อนแอออมาให้เ้าายหนัใไม่ไ้ เพราะเท่าที่เป็นอยู่ะทิ้เธอแล้วหนีเอาัวรอไปเาเียว็ไ้แ่นอาะไม่ทอทิ้แล้วยั…
หิสาวิอะไรไปเรื่อยเปื่อยมารู้ัวอีทีปลายเท้า็แะไปบนพื้นทราย หิสาว้มมอ หัวใเ้นโรมราม รู้สึเหมือนายแล้วเิใหม่
“เ้าาย พื้นทราย ร…เราลมาไ้แล้ว” หิสาวละล่ำละลั เสียสั่น
“เธอเ่มา สาวน้อย” เ้าายม ปภาวรินทร์ร้อไห้โฮแล้วโผเ้าอเ้าายแนบแน่นอย่าที่เธอเอไม่ิว่าัวเอะทำมา่อน เ้าายอัมฟานเอ็ูะอึ้ไปแล้วรปลายมูลับเส้นผมอเธอ แล้วเผลอไผลเลื่อนมาูบูื่ม ราวนี้หิสาวูบอบอย่าเ็มใเป็นรั้แร
รสูบแสนหวาน หวานที่สุเท่าที่เ้าายเยูบผู้หิมา ่อานี้ไม่รู้ว่าอันรายมามายแ่ไหนะเิึ้น ึอยาถือโอาสัววามหวานล้ำาเธอเอาไว้เ็มรั ทรวออวบในุบาเบาเพราะเสื้อัวนอถอออไปแล้วบเบียเ้าหาันราวับมีแรึู ระแสไฟแล่นับไปทั่วร่าเหมือนใรมาวาลวที่มีประุไฟฟ้าแรสูุ่อนเอาไว้ในนั้น
“ปภาวรินทร์” เ้าายผละริมฝีปาออแล้วลูบใบหน้าหน้าเธอไปมา ปัเม็ทรายที่ปลิวมาับบนใบหน้าออไปให้อย่าอ่อนโยน “เธอเ่มา”
“อบุนะะที่ไม่ทิ้ัน”
“ไปเถอะ” เาบอ
หิสาวพยัหน้ารับ ปลเสื้อที่รััวเอาไว้มาสวมใส่เ่นเียวับเ้าาย ่อไปอะไระเิึ้นอแ่มีเ้าายอยู่เีย้า วามลัวอเธอ็มลายหาย
ความคิดเห็น