คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : อัพ 100%
“็เราไม่ไ้เป็นอะไรันนี่ะ มาอันแบบนี้ ูไม่ี”
“แล้ว้อให้เป็นอะไร พี่ถึะอปลอบเอาไว้แบบนี้ไ้ ฮึ…” เาถามิิริมฝีปา ะว่าไปเาเอ็ไม่เยบใรที่ไม่เยผ่านารมีแฟนมา่อนเหมือนปลอบวั มีแ่นที่สั่นสู้ ไม่มีใรสั่นแบบลัวริัแบบนี้ นเาอิไม่ไ้ว่าะรู้สึีแ่ไหนที่เาเป็นนสอนบทรัาไม่ประสีประสานเธอเ่ึ้นมาไ้
ไม่แ่ิแ่สมอสั่มือให้วาแปะมาบนสะโพอเธอแล้วลอลูบ เาสัมผัสไ้ว่าเธอสะุ้สุัว ปาพุ่ึ้นมานมาิับปาเา ึอไม่ไหวที่เาะเลื่อนมือมา้นอเธอให้ปาประบปาเามาแน่นึ้นมาอี ลิ้นร้อน่อย ๆ แทรเ้ามาภายในปาเธอ ปลอบวัมัวใ มึนึไม่ทันไ้ั้ัว ปล่อยให้ลิ้นร้ายออนเ้ามาในโพลปาเธอแล้วเี่ยวลิ้นเธอเ้ามาพัวพัน
ลิ้นที่พาพันเ้ามามันเือวามหวานละมุนเหมือนลิ้นเธอสัมผัสับุหลาบลีบบา มันหวานวนฝัน วนให้เลิบเลิ้มหลใหลนเธอนอนัวแ็ ลืมัืน ลืมิ้นหนี หัวาวโพลนเหมือนแม้แ่วามิ็ยัสูหายไป้วย เมื่อเายับลิ้น็พลิลิ้นเธอให้ระรับไปมานเธอเิอาารร้อนวูบวาบใน่อท้อ
“อื้อ” ปลอบวัสั่นสะท้าน เผลอปล่อยเสียราออมาเบา ๆ ัวเธอสั่นหนัว่าเิม มือที่ยื่นมาผลัหน้าอเาให้ออห่าลายเป็นวาทาบเอาไว้และเผลอเี่ยวลิ้นอบ ารอบสนอเพียนิเียวอเธอทำให้ส่วนลาายอนาวาปวหนึบ ไม่รู้เพราะเมาหรือเพราะวามไร้เียสาอเธอในอนนี้ ถึทำให้เาเิอารม์หนัหน่วนยาะระับ อนนี้เาว่ามันยาะหยุแล้ว
เาูบเธอหนัึ้นแม้ในยามที่สมอำลับิว่าะหยุหรือะทำ่อ ถ้าเาไม่หยุ ีวิเาะเปลี่ยนไปลอาล ราวนี้ไม่ไ้เป็นเพราะแม่แล้วแ่เป็นเพราะเาเอ
“อืม” เป็นเาเอที่เป็นฝ่ายปล่อยเสียราในลำอ้วยวามพึพอใออมา มือเล็ที่วาทาบมาบนแผอเาเล็บลมา บ่บอไ้อย่าีว่าเธอเอ็ำลัมีอารม์ร่วมับเาเ่นัน
มึะหยุไหมไอ้นาวา!
สมอถามแ่มือ็ลับสอเ้ามาในายเสื้ออเธอและเลื่อนมาบีบหน้าออิ่มอุ่นที่ยอถันแ็ัวเป็นไทันทีที่สัมผัสมือแปลปลอม ราวนี้ปลอบวัเหมือนะรู้ัวว่ามันมาเินไปเธอึรีบสะบัหน้าออนหลุาูบเามาไ้ หน้าเธอแเห่อนเหมือนนแพู้บ
“ปลอบว่า ปลอบลับ่อนีว่านะะ” หิสาวรีบร้อนผุลุึ้นะรีบเินออไปแ่เารีบลุแล้ววััวเธอมา ร่าเล็ปลิวหวือมานั่ัเา
“โรธพี่ไหม”
“เปล่า่ะ ไม่ไ้โรธ พี่เมา”
“ยอมรับว่าพี่ื่มแ่็ไม่ไ้เมานานั้น” นาวาหยุไปนิหนึ่เหมือนะั่ใว่าเาะพูมันออไปีไหมแ่สุท้ายแล้ว็ัสินใถาม “บันไหม”
“พี่นาวาแน่ใแล้วเหรอะ”
“แน่ใสิ ไม่แน่ใะถามเหรอ” เาเยปลายาเธอึ้นมาสบา้วย แววาเธอเ็มไป้วยวามประหม่า ปาอิ่มบวมเ่อเพราะแรูบ
“พี่อบปลอบไหมะ” เธอถามออไปบ้า ำถามเธอทำให้นาวาเอเป็นฝ่ายหยุะันนถามใเสีย
“อบสิ๊ะ ไม่อบะีบเหรอ” นาวาบอออไปเสียหวาน เป็นวามเยินอเาที่ปาหวานับผู้หิเสมอ เาไม่ถึั้นอบอะไรเธอมามายแ่็บ ๆ ันไป่อน ปลอบวัเอ็ไม่ไ้เลวร้าย เธอเอ็น่ารัี ู ๆ ไปวามไร้เียสาอเธอมัน็ระุ้นสัาานัล่าอเาไ้มาอยู่เหมือนัน โยเพาะูบแรที่เาเป็นนสอนเธอเมื่อรู่นี้ บันไป็ไม่มีอะไรเสียหาย เาเอ็โสสนิท ไม่ไ้มีใร เธอเรียบร้อย เอาใเ่ เาอาะรัเธอในเร็ว ๆ นี้็ไ้
“ปลอบเอ็…”
“หืม?”
“ล่ะ ปลอบะบับพี่” หิสาว้มหน้า ไม่ล้าสบาับเา นาวาึเยาให้เยึ้นมาอี ประทับูบลมาอีหนและทำท่าะทำมาว่านั้นแ่เธอห้ามเอาไว้ “ไม่เอา่ะ”
“ทำไมล่ะ เราบันแล้วนะ”
“รอแ่านัน่อนนะะ”
“โธ่…สมัยนี้ไม่มีใรเารอเสียัวันวันแ่านหรอนะปลอบ” ายหนุ่มหัวเราะ แม้รู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นนแบบนี้แ่็อำไม่ไ้
“ปลอบรับปาุย่าไว้่ะ”
“แล้วูบเมื่อี้นี้ไม่ทำให้ปลอบมีอารม์…เอ่อ โทษที ลืมไปว่าับปลอบพี่้อิำพูให้มันสละสลวยว่านี้ พี่แ่อยารู้ว่าเมื่อี้ปลอบไม่รู้สึว่าัวเอ อยาทำอะไรที่มาว่าูบเลยเหรอ”
“ถามอะไรแบบนี้ละะ ไม่เอาละ ไปินุปีว่า่ะ ปลอบทำมาให้ นะ…”
“ไม่เอาอะ พี่อยาินอย่าอื่น”
“พูอะไระ” ปลอบวัีไปบนท่อนแนเา เสียหัวเราะอนทัู้่ัออมานอห้อ แม่แ่ม แม่บ้านึรีบโทรศัพท์รายานเ้านายที่พออพอใับแผนารัวเอ
+++สุสุท้ายอน้อปลอบมาถึเร็วริ ๆ ฝาึ้นั้นให้ไร์้วยนะะุนัอ่าน เรื่อนี้มีเล่มนะะ อีบุ๊มีที่เมพ่ะ
ความคิดเห็น