คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อัพเพิ่ม
ภายหลัอาบน้ำเสร็และอ่านหนัสือทบทวนอีรอบ ภูมิบินทร์็โทรศัพท์เ้ามาหา เาพูุยับเธอ้วยเรื่อเรียน หลัวาสายหิสาวนอนหลับในเวลาไม่นานนั เพราะปิเป็นนหลับ่าย ไม่อบเ็บเอาเรื่ออะไรมาใส่หัว่อนนอน แ่ถึอย่านั้นสมออเธอ็เ็บเอาเรื่อราว่าๆ ไปรวมันเป็นวามฝันนไ้ แ่เป็นฝันที่เธอภาวนาว่าอย่าให้มันเิึ้นริเลย
ในวามฝันอันร้ายา ฝนหนัแทบไม่ลืมหูลืมาราวับน้ำแ็าทั่วทุมุมเมือไ้หลอมละลายแล้วลั่นออเป็นเม็ฝน เธอยืนอยู่มุมสุถนนรออยใรสัน หัวใอเธอเ็มื้นไป้วยวามหวัเมื่อเห็นนัุี่สะท้อนับแสไฟ้าทา
ในเวลานี้เนื้อัวอเธอเปียปอนเพราะาฝนมายาวนาน ริมฝีปาบนและล่าสั่นระทบันนมีเสียฟันัึั เธอเปลี่ยนาท่าออห่อัวมาโบมือให้ับรถันนั้นเพราะลัวว่าเาะมอไม่เห็น ูเหมือนรถะะลอเล็น้อยเมื่อใล้ถึัวเธอ พลอยพธูยิ้มว้า้วยวามีใ ยับเท้าลาฟุบาทเพื่อะึ้นรถในทันทีที่รถอ หาแล้วเท้าอเธอ็ะั้าเมื่อรถันนั้นเลื่อนผ่านโยไม่หยุรอ เธอเพิ่สัเว่ามีใรนหนึ่้อนท้าย แ่เพราะฝ่ายนั้นสวมเสื้อันฝนและหมวันน็อเ่นเียวัน เธอึมอไม่ออว่าเป็นใร แ่็เาไ้ไม่ยาว่าเป็นผู้หิเพราะฝ่ายนั้นนั่้อนท้ายแบบที่ผู้หินั่และสวมรอเท้าส้นสู หัวใอเธอระุวูบไหวเมื่อสบสายาเย็นาอนับ เธออยาปิเสธว่านั่นไม่ใ่ภูมิบินทร์ หาแ่เลทะเบียนรถ็บอัอยู่แล้วว่าะเป็นรถใรไม่ไ้นอานัุี่ พาหนะู่ใอเา
“พี่ภู!”
พลอยพธูะโนามหลั แ่เาไม่แม้แ่ะำเลือมอ หิสาวัสินใวิ่าม ัูที่สวมอยู่ลื่นนเธอล้มทรุลไปับพื้น หยาน้ำาร่วพรูผสมปนเปับน้ำฝนนแยไม่ออ รสาิน้ำาปร่าแปร่ วาแ่ำทอับไปเบื้อหน้า มีเพียแ่ผู้หินนั้นที่เบือนหน้าลับมามอเธอ้าๆ
ปี๊บ!!!
เสียบีบแรัลั่นนแสบแ้วหู แ่วามเ็บปวที่มีทำให้ทุอย่าในร่าายาุเป็นอัมพาไปั่วะ ประสาทารรับรู้า้าน
เสียแรบีบ้ำเมื่อเห็นว่าร่ามัวัวที่ทรุแหมะ้าทาไม่ยอมเยื้อน ายร่าสูผู้เป็นเ้าอรถึเปิประูออมาล้ายะอารม์เสีย
“อยาายหรือไ”
“ใ่ ันอยาาย ายไปให้พ้นๆ” หิสาวร้อไห้โฮ ระโปรนัศึษาแบบีบรอบยาวลุมเ่าเลิึ้นเหนือเ่าแ่เ้าัวไม่ิะสนใปปิอย่าทุรั้ เ่า้ายมีรอยถลอและมีเลือไหล แ่มีน้ำฝน่วยะล้าออไปึมอไม่เห็น ายเ้าอรถเท้าสะเอวมอ้วยท่าทายัวะั
“ถ้าเธอายัน็วย”
“ันอยาาย” หิสาวพึมพำำเิม
ายหนุ่มแสยะยิ้ม่อนว้าร่าบาให้ลุึ้น พลอยพธูเ็บนนิ่วหน้าะว่าะไม่ร้ออใๆ เพราะอยาายอยู่แล้วแ่เอาเ้าริเธอ็ร้อราออมาเบาๆ
“เ็บหรือ”
“เ็บสิถามไ้ ็ุบีบไหล่ันอยู่”
“ไหนว่าอยาาย แ่นี้เธอะลัวเ็บทำไม ะบอให้นะว่าวามายมันน่าลัวว่าารที่ันบีบไหล่เธอมานั เธอยัะร่ำร้อหาวามายอีไหม” เาู่ึ้น เธอมอไปยัทิศทาที่ายนรัเพิ่ับรถาไปอีรั้ หยาน้ำาพรั่พรูมาอีรอบแล้วพยัหน้า
“อยา”
“ั้นันะ่วยสเราะห์ให้เอาบุ” เาบอแล้วผลัเธอแรๆ นหลัปะทะเ้าับระโปรรถ แสไฟารถันอื่นสาับหน้าอเาทำให้มอเห็นไ้ัเน
“อศา ธาร์”
“ใ่ันเอ ายะเถอะ” เาแสยะยิ้ม ู่ๆ ร่าสูอเา็ยายให่ึ้นนน่าลัว ใบหน้าหล่อเหลาวนให้สาวๆ ลั่ไล้หลใหลมีเี้ยวอยาว วาสีน้ำาลเปลี่ยนเป็นสีแ พร้อมันนั้นเา็เ้ามาที่อเธอสุแรท่ามลาเสียรีร้อและวาเบิโพลอเธอ
“รี๊”
“พลอย เป็นอะไร”
มีเสียเรียื่อเธอพร้อมับที่ร่าถูับโยลอนไปมา เธอลืมาึ้นในับพลัน ทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนรั็สวมอแล้วร้อไห้สะอึสะอื้น
“่วย้วยๆ มันะ่าัน”
“ใรัน ใระ่าเธอ เราอยู่ันสอนนี่นา” บัิาวาสายามอไปรอบห้อ เธอเ้าห้อน้ำ แ่ไ้ยินเสียร้ออวาม่วยเหลืออเพื่อนึวิ่ออมา ทันไ้เห็นพลอยพธูนอนหลับาร้อรี๊ๆ เหมือนเ็บปวรวร้าวแทบาใ มือ็ลำไปที่อไปมา
“ันถููเลือ ผีิบๆ”
“บ้าหรือ เธอฝันไปละมั้”
“ไม่ไ้ฝันนะ ันยัเ็บที่ออยู่เลย นายอศา นายอศาพระเออเธอเป็นแวมไพร์ น่าลัวที่สุ” พลอยพธูยัไม่ยอมลืมา บัิาส่ายหน้าแล้วเินเ้ามาหยิบแมลปีแ็ัวนาประมานิ้ว้อยที่ับอยู่บน้นออรูมเมทสาวออให้
“ลืมาไ้แล้วล่ะ เพราะว่าันับแวมไพร์ื่ออศาอเธอมาไ้แล้ว”
“ริเหรอ แ่ันหายเ็บแล้ว” พลอยพธูลูบลำไปที่อ เมื่ออาารเ็บลายลึ่อยๆ ลืมาึ้น แมลปีแ็สีำวาอยู่บนฝ่ามืออเพื่อนสาว
ความคิดเห็น