คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : อดีตที่ยังไม่ลบเลือน 3
หิสาวหยัายลุแ่นใร้ายไม่ปล่อยให้เธอทำไ้อย่าใ เาุเ่าลแล้วับไหล่เธอไว้ วาอเาุันน่าลัว
“ลอูหน่อยไหมว่าูหมั้นับอีแฟน ใระูบเ่ว่าัน หรือะมาว่าูบ็ไ้นะสมิานัน” ายหนุ่มบอิิริมฝีปาแล้วรั้้นอเธอให้เิึ้นเพื่อรับุมพิร้อนแรเหมือนไฟประลัยัลป์ที่พร้อมะแผเผาายสาวอเธอให้หลอมละลายไม่่าาน้ำาเทียน
หิสาวิ้นหนี พยายามเม้มปาัวเอไว้แล้วแ่ลิ้นร้อนนั้น็พยายามสอแทรเ้ามา เมื่อเธอไม่ยอมึใ้ฟันบเบาๆ ไปบนริมฝีปาบนนเธอ้ออ้าปาออ เปิโอาสให้เาสอลิ้นเ้าไปวานหาวามหวานล้ำเหมือนน้ำผึ้เือนห้าที่เาปรารถนาอยาะลิ้มิมรสทุัหวะที่หัวใเ้น
ายหนุ่มวัลิ้นพาพัน ปุ่มรับรสบนลิ้นทำานอย่าหนัหน่วเมื่อสัมผัสเรียวปาอเธอ ูบที่เ็มไป้วยไฟเสน่หาร้อนแรปลุเร้าอารม์วาบหวามทีุ่่อนอยู่ในส่วนลึอันและันให้ปะทุ
หิสาวพยายามหลบลิ้นหนี แ่วามอุ่น่านเหมือนเมื่อรั้เ่า่อน็วนลับมาให้น้ำอุ่นๆ ไหลออมาทาหาาแ่็เผลอไผลวัลิ้นหวานมาหาเาอย่าอไม่ไหว อารม์ร้อนอเธอถูุ ฝ่ามือที่เหมือนอั้วยเปลวไฟวานาบมาบนผิวเนื้อาวนวล ส่ผลให้หิสาวัวสั่นเหมือนลูนนเารู้สึไ้ ายหนุ่มหยุปาที่เลื่อนไหวเนิบนาบบนปาเธอั่วะอย่าแปลใ
ทำเหมือน…ไม่เยโนใรแะ้อัวมา่อน
เาไ้อสสัยอัวเอ้วยารเลื่อนมือเ้ามาบนทรวออวบอูมที่มีั้นในัวน้อยห่อหุ้มอยู่ สอปลายมือเ้าไป้านในแล้วบีบหนัหน่ว ใ้นิ้วี้เี่ยวไล้ยอปทุมถันที่หัวแ็ลเมื่อถูสัมผัส อนนี้ร่าน้อยใ้ร่าสั่นเป็นลูนโนฝน นบนผิวายอเธอลุันเหมือนนับไ้
เาเรถอนริมฝีปาออมาาเรียวปานุ่ม เลื่อนปามาบนออหอมรุ่น้วยน้ำหอมราาแพาปารีส แหวเสื้อหนัที่เธอสวมอยู่ออว้า ภายในเป็นเสื้อยืึับายเสื้อให้เลิึ้นสู อวนมเนื้อูมเ่แล้วเลื่อนมืออ้อมมาปละอั้นใน ึมันให้ึ้นมาบนเนินอ ้มหน้าลมาหา เป่าลมหายใร้อนระอุไปบนยออ หิสาวเผลอไผลส่เสียบาอย่าออมาอย่าไม่ั้ใ
“อา…”
ปาอุ่นร้อนเลื่อนมารอบรอยออแ็ึนั้นในทันที แทบะลั่ับวามหวานล้ำอสัมผัสที่ไ้รับาายเธอ
“อื้อ…”
หิสาวส่เสียราออมาอีรอบ สมอมึนเหมือนว่าายหนุ่มำลัป้อนวามมึนเมาเ้ามาเิมเ็มในร่าายเธอ เธอแทบะหวีร้อออมาัๆ แม้รู้ว่าวามรู้สึที่เิึ้นับร่าายเป็นสิ่ที่ผิ เพราะัวเอมีู่หมั้นแล้ว แ่ทุรั้ที่นิ้วเาเลื่อนไหวเนิบนาบบนลีบายเธอ ายสาว็บิเร่า สิบินหาย ริมฝีปาที่เลื่อนาเนินอมาบเบียเล้าลึริมฝีปาเธอไปมาูลืนเสียทุอย่าาเธอไปนหมสิ้น มือที่ึเสื้อเาเอาไว้ลายออลายเป็นวาทาบมาบนแผ่นอว้า ูบอบเาูื่มอย่าโหยหา
หัวใอเาเรเ้นแรับารอบสนออนัวเล็ใ้ร่า เาผละาัวเธอเพื่อถอเสื้อสูทที่ัวเอสวมอยู่ออ ลายเนไทเพื่อเรียมปลเสื้อเิ้ ในะที่หิสาวยันอนหายใรวยรินอยู่บนพื้นห้อ วามรู้สึร้อนระอุแล่นผ่านไปทั่วร่า พยายามรวบรวมเรี่ยวแรและสิที่บินหายไปให้ลับืนมา แ่ไม่ทันไ้ทำไ้อย่าใ เาเร็ถอเสื้อผ้าท่อนบนออไปแล้ว รูปร่าอเายัีเยี่ยมเหมือนเมื่อหลายปี่อนและอาะีว่าเิม้วย้ำ วันเวลาที่ผ่านไปยิ่ทำให้เสน่ห์มาล้นอเามีมาึ้นไปอี
หิสาวมอเาเรที่เินมาุเ่า้าายเธอ้วยสีหน้าื่นๆ หัวใเธอเ้นแรราวับะออมาโลแล่นอยู่้านนอ มอารระทำอเา้วยวามลุ้นระทึ
“พี่เาเร…อย่า”
เาเร้อนร่าเธอึ้นมาาพื้น เินุ่มไปยัโฟาที่อยู่ไม่ไล เมื่อวาร่าอ่อนระทวยอเธอลไปแล้ว็ามร่าลมาหา ใบหน้าอเาเลื่อน่ำ ริมฝีปาอยู่ห่าาปาเธอแ่ไม่ี่มิลลิเมร แ่่อนที่ปาไ้รูปร้อนร้ายะเล่นานปาเธอให้ระบม เสียโทรศัพท์ในระเป๋าสะพายอหิสาว็ัเรียสิ
สมิานันผลัายหนุ่มออห่า รีบึาเั้นในและระโปรที่เือบะหลุลุ่ยให้เ้าที่แล้ววิ่ไปหยิบระเป๋าึ้นมา เป็นสายาู่หมั้น ึรีบรับมือไม้สั่น
ความคิดเห็น