ทัณฑ์รัก.........เกอิชา

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8

 

แสงจันทร์สีนวลสาดส่องอยู่บนพื้นทรายขาวละเอียด ดูขาวโพลนในความมืด อูฐตัวโตของอัสมาน ดูเป็นเงาตะคุ่มในความมืด เงาดำนั้นเดินทางอย่างเชื่องช้าราวกับจะจงใจแกล้งให้ใครบางคนทรมานใจเล่น

 ความเงียบสงัดและวังเวง มีเพียงเสียงลมดังแหวกอากาศเข้ามาเป็นระยะ ราวกับเสียงร้องครวญครางของปีศาจร้ายที่ดูเหมือนมันจะจงใจเยาะหยันให้กับความพ่ายแพ้ของเธอ

ความมืดสนิทราวกับถูกหกรดด้วยขวดหมึกสีดำแปรเปลี่ยนเป็นแสงสว่างขึ้นมาทีละน้อย อูฐตัวนั้นมาหยุดลงตรงหน้าภูเขาหินขรุขระที่ไม่มีแม้ต้นหญ้าสักต้นขึ้นมาได้ ภูเขาหินสองลูกอยู่เคียงข้างกันแต่มีเส้นทางเล็กๆ พอให้อูฐเข้าไปได้ขวางกั้น อัสมานบังคับอูฐของเขาให้เขาไปยังภายในนั้น

หญิงสาวพบว่ามันเป็นแหล่งน้ำขนาดกลาง ที่มีต้นไม้ลักษณะคล้ายต้นปาล์มยู่รายล้อม ลูกของมันดกเต็มต้น สีแดงคล้ำของมันและกลิ่นของลูกสุกที่แตกเละอยู่บนพื้นทรายส่งผลให้พยาธิในท้องของเธอมันเรียกร้องมากยิ่งขึ้นไปอีก

หญิงสาวถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระเป็นครั้งแรก เขาต้องมัดตัวเธอตรึงไว้กับแคร่ ไม่ใช่เพราะกลัวว่าเธอจะหนี เพราะถึงหนีก็คงจะไม่รอดแต่เขาขี้เกียจเสียเวลาวิ่งไล่จับหล่อนเสียมากกว่า

คนของเขาสามารถจับหล่อนมาได้โดยที่ไม่มีใครทันได้สังเกต ไม่มีใครทันได้คาดคิดว่าจะมีใครกล้าบุกชิงตัวว่าที่ภรรยาของท่านฮัสซาร์ผู้เป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้

พนักงานในโรงแรมเสียครึ่งเป็นคนของเขาและมั่นใจว่าพวกเขาจะไม่มีวันปริปากแน่นอน คนทะเลทรายซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ของตัวเองยิ่งนัก ยอมตายดีกว่าจะทรยศหักหลังเจ้านายของตัวเอง

แต่คนฉลาดอย่างฮัสซาร์พ่อของเขาใช่จะปิดบังไปได้ตลอด ในเมื่อคนที่แสดงตัวออกมาว่าเป็นศัตรูต่อหล่อนคนนี้ก็มีเพียงเขาเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องทิ้งหล่อนเอาไว้ที่นี่กับซาวาน ทาสผิวดำ คนสนิทของเขาที่ไว้ใจได้ว่าจะไม่ยอมปริปากบอกใคร คนทะเลทรายถือบุญคุณเป็นเรื่องใหญ่

 นางซาวานมีความเชี่ยวชาญในการใช้ชีวิตอยู่ในทะเลทราย เพราะเป็นหญิงชาวเบดูอิน เขาเป็นคนช่วยชีวิตนางเอาไว้เมื่อครั้งเดินทางผจญภัยในทะเลทราย

นางซาวานกับสามีเดินทางรอนแรมเพื่อค้าขาย แต่ในระหว่างทางถูกโจรร้ายดักปล้นและฆ่าสามีของนางตายแต่นางโชคดีที่อัสมานช่วยเอาไว้ได้ทัน

ดังนั้นแม้แต่ชีวิต นางผู้นั้นก็พร้อมจะมอบให้กับเขา ส่วนตัวเขานั้นต้องกลับไปรับหน้ากับผู้เป็นพ่อ เขาจะต้องทำตัวให้ปกติที่สุด หากพลาดเพียงนิดเดียวนั่นอาจหมายถึงชีวิต

หากเขายืนกรานปฏิเสธทุกข้อกล่าวหาเสียอย่าง ท่านฮัสซาร์จะทำอะไรได้ นอกจากเพียงความสงสัยเท่านั้น ถ้าจะสะกดรอยตามเขาน่ะหรือคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นัก

 อิทธิพลของเขาก็ไม้ได้ด้อยไปกว่าผู้เป็นพ่อเลยแม้แต่น้อย เขายินดีทำทุกอย่างแม้ว่าจะเสี่ยงต่อการถูกผู้เป็นพ่อจับได้และรับการลงโทษอย่างหนักโทษฐานที่ลักพาตัวว่าที่เมียของพ่อไปอย่างนี้ เพื่อให้ซายีน่ามีอาการทางจิตดีขึ้น นางจะรับรู้ไม่ได้เป็นอันขาดว่าฮัสซาร์นั้นกำลังจะรับภรรยาอีกคนเข้าบ้าน

อูฐคู้ตัวลงบนพื้นทรายเมื่อมันได้รับคำสั่งจากชายผู้เป็นเจ้าของ หญิงสาวลุกขึ้นจากท่านอน เตรียมตัวจะลงจากหลังอูฐแต่ก็หมดแรงล้มไปเสียเฉยๆ

 ต่อหน้าต่อตาชายผู้ซึ่งถือเป็นสุภาพบุรุษแต่กลับกอดอกยืนมองหญิงสาวด้วยอาการนิ่งเฉย ซายูริเชิดหน้าขึ้นด้วยท่าทางองอาจก่อนจะกัดฟันฝืนลุกด้วยตัวเองอีกครั้ง อัสมานหยักริมฝีปากขึ้นคล้ายจะขบขันขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนจะกลับไปเป็นเฉยชาตามเดิม ชายหนุ่มหลิ่วตามองเธออย่างเย้ยหยัน

“บอบบางเสียจริงนะ แม่เกอิชาแสนสวย เคยแต่ขายเรือนร่างสินะ เลยทำอะไรไม่เป็น กะแค่ลงจากหลังอูฐยังต้องล้มแหมะลงไป”น้ำเสียงเย้ยหยันนั้นทำให้ซายูริเกิดอาการคอแข็งขึ้นมาทันที เดิมทีตั้งใจจะไม่พูดอะไรกับเขาสักคำเดียวแต่ก็อดไม่ไหวจริงๆ ผู้ชายคนนี้ช่างปากคอเราะร้ายเกินบุรุษทั่วไปนัก

“เกอิชาไม่เคยขายเรือนร่าง พวกเราขายศิลปะแห่งความสวยงาม เราต่างจากโออิรันหรือเกอิชาปลอมๆ ที่พวกท่านเคยรู้จักมา ถ้าท่านรู้จักพวกเราดีพอท่านจะรู้ว่าเราไม่ใช่”หญิงสาวกัดฟันตอบโต้ ชายหนุ่มยักไหล่ ไม่พูดอะไรแต่กลับแหงนหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างขบขัน ไม่เชื่อถือคำพูดของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

“ไร้สาระ”

“คอยดูเถอะ สักวัน ฉันจะทำให้ท่านรู้จักเกอิชาอย่างพวกเรา ว่าพวกเราเป็นกันยังไง ลำบากแค่ไหนกว่าจะได้ชื่อว่าเกอิชา”หญิงสาวตะโกนไล่หลังเมื่อเห็นเขาเดินไปเก็บสัมภาระลงจากหลังอูฐแต่ยังส่งเสียงหัวเราะเยาะเธอไม่หยุด

“นี่จะยืนเฉยมองคนอื่นเขาทำงานอย่างนั้นหรือ หรือคิดว่าเป็นเมียของพ่อฉันแล้วจะไม่ต้องทำอะไรนอกจากชี้นิ้วสั่ง เสียใจด้วยนะที่นี่มันกลางทะเลทรายที่โหดร้าย ไม่ใช่คฤหาสน์หลังงามของคหบดีฮัสซาร์”ชายหนุ่มปรายตามองเธอหมิ่นๆ ซายูริเชิดหน้าขึ้นก่อนจะบอกขึ้นอย่างเย็นชาเช่นกัน

“ฉันไม่ได้ใช้ให้ท่านจับตัวฉันมา”

“ปากดีไปเถอะ”ชายหนุ่มพูดแค่นั้นก็หันไปฉวยถุงผ้าที่บรรทุกอาหารแห้งหลายอย่างและเสื้อผ้าขึ้นพาดบ่าแล้วเดินดุ่มๆ เอาข้าวของไปเก็บในกระโจมหลังหนึ่งที่ถูกกางเอาไว้อย่างเรียบร้อย

 หญิงสาวมองตามร่างสูงสง่าในชุดพื้นเมืองเก่าๆ ที่เดินขนของกลับไปกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความหมั่นไส้ระคนแค้นเคือง เมื่อเขาเหนื่อย เขาก็หยุดพักลงมือกัดกินขนมปังจากในห่อผ้านั้นอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่คิดจะเรียกเธอเลยสักนิด

“ผู้ชายแล้งน้ำใจ หิวเป็นคนเดียวหรือยังไงกัน”ซายูริทำหน้าจะร้องไห้ หญิงสาวหันรีหันขวางอยู่ครู่หนึ่งจึงได้ไปนั่งหลบมุมอยู่หลังโขดหิน แสงแดดเริ่มร้อนแรง ทั้งที่เพิ่งจะพ้นจากเวลาเช้ามืดมาไม่นานนี่เอง น้ำตาแห่งความหดหู่และท้อใจของหญิงสาวเอ่อล้นขอบตาขึ้นมาอีกอย่างสุดจะห้ามได้

อัสมานเหลือบมองซีกหน้าซีดเผือดนั้นอย่างขบขัน แวบหนึ่งนั้นที่ดวงตาสีเหล็กของเขาฉายแววอ่อนลงแต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้กำลังจะทำ ถึงเธอจะไม่ได้กระทำโดยตรงแต่ก็เป็นสาเหตุหลัก นั่นก็คือการแต่งงานกับพ่อเขา

การแต่งงานเพื่อรับภรรยาอายุคราวลูกของผู้เป็นพ่อ แน่ล่ะ….ทำให้ฮัสซาร์มีความสุขราวกับขึ้นสวรรค์แต่แม่ของเขานั้นเล่าจะต้องทนทุกข์ตรมสักเพียงใด

ชายหนุ่มผุดลุกขึ้น ในมือมีห่อผ้าที่บรรจุผลไม้อบแห้งและขนมปังแข็งๆ ราคาถูกสองสามชิ้นติดมือมาด้วย ซายูริรีบเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเขาเดินตรงมาทางที่เธอนั่งอยู่

 หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาแข็งกร้าวของเขาอย่างท้าทาย แต่เวลานี้ดวงตาที่เคยมีน้ำหล่อเลี้ยงของเธอแห้งผากอย่างไร้ชีวิตชีวา ไม่แวววาวและเต็มไปด้วยเสน่หายวนใจเหมือนเมื่อครั้งที่ยังอยู่ในสำนักเกอิชาคาเนดะในญี่ปุ่น

“มานั่งบื้ออะไรอยู่นี่ เอาไปซะ…ฉันยังไม่อยากให้เธอตายตอนนี้ รีบกินเสียด้วยล่ะ”ชายหนุ่มว่าพร้อมกับโยนห่อผ้าเก่าๆ สีมอซอนั้นโยนโครมลงไปตรงหน้า เจ้าขนมปังแข็งๆ หลายชิ้นกระจัดกระจายไปทั่ว หญิงสาวกรีดร้องอย่างตกใจ ท่าทางหวาดกลัวของเธอทำให้เขาต้องลอบยิ้มอย่างนึกสนุก

“ฉันไม่กิน โดยเฉพาะอาหารของท่าน”หญิงสาวเชิดใบหน้างามแต่ทว่ามอมแมมไปด้วยคราบฝุ่นและทรายของตัวเองขึ้นอย่างถือดี อัสมานแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

“กินซะ”เขาออกคำสั่งอีกครั้งและทำท่าจะจับมัดยัดเข้าปากเมื่อเธอทำท่าจะขัดขืน ซายูริรีบคว้าขนมปังทั้งหมดนั้นมาไว้ในมือและทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิด นั่นก็คือโยนมันทิ้งในทะเลทรายแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอย่างท้าทาย

“เธอ!”ชายหนุ่มตาวาวโรจน์อย่างโกรธจัด

เขาคว้าข้อมือบางของเธอเอาไว้แน่นแล้วลากออกไปตามพื้นทรายด้วยอารมณ์กราดเกรี้ยว หญิงสาวน้ำตาแทบเล็ดด้วยความเจ็บ เมื่อขาและเท้าของเธอนั้นเสียดสีกับพื้นทรายขรุขระด้วยเศษหิน

“ปล่อยฉันนะ”

“เธอทำตัวเองนะ อาหารมีอยู่แค่นี้ ในเมื่อเธอเป็นคนทิ้งมันไปเอง เธอก็จะไม่มีอะไรกินเลยจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ ฉันขอเตือนไว้ ว่าอย่าคิดท้าทายอำนาจของฉันอีก เพราะฉันไม่ใช่คนใจอ่อน ที่จะคิดพิศวาสพวกเกอิชาสนิมสร้อยอย่างเธอ เธอทิ้งอาหารเอง คืนนี้ก็จงทุรนทุรายเพราะความหิวเองเถอะ”เขาตะคอกซ้ำ

“ท่านเป็นผู้ชายที่โหดร้ายที่สุด รังแกได้แม้แต่ผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ ท่านมันบ้าที่จับผู้หญิงของพ่อตัวเองมา หากท่านฮัสซาร์รู้เขาจะไม่มีวันปล่อยท่านแน่”ซายูริเค้นเสียงรอดไรฟัน สายตาของเธอวาวโรจน์

แต่นั่นดูเหมือนจะไม่ช่วยให้เขาสะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด หญิงสาวคว้าถุงแพะที่บรรจุน้ำดื่มที่เขาดื่มเหลือเอาไว้แล้วสะบัดหน้าหลบเข้าไปหลบร้อนในกระโจม

ภายในนั้นยังคงร้อนระอุ พื้นทรายถูกปูทับด้วยพรมหลายผืน และข้าวของมากมายวางระเกะระกะเกลื่อนพื้น ดูเหมือนเขาจะใช้เป็นที่เก็บของมากกว่าจะพักค้างแรมที่นี่ หญิงสาวพยายามสอดส่ายสายตามองหาทางหนีทีไล่แต่ก็มองไม่เห็นทาง

ที่นี่คือที่ไหนเธอเองก็ยังไม่รู้ ไม่ว่าจะมองไปทิศทางไหน เธอก็เห็นแต่ท้องฟ้ากับผืนทราย กว้างสุดลูกหูลูกตา ไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดมันคือที่ใด แล้วอย่างนี้เธอจะหนีไปไหนได้

ป่านนี้ไม่รู้ว่าท่านฮัสซาร์จะรู้แล้วหรือยัง ว่าในเวลานี้เธอ ผู้กำลังจะกลายเป็นเจ้าสาวของเขากำลังตกที่นั่งลำบาก ด้วยฝีมือบุตรชายของเขาเอง

***************************************************************************************************

***************************************************************************************************

“ว่ายังไงนะ!”ฮัสซาร์ตะโกนอย่างกราดเกรี้ยว เมื่อได้รับรู้ว่าเวลานี้ซายูริ ว่าที่เจ้าสาวของเขาถูกลักพาตัวหายออกไปจากโรงแรมที่เขาเป็นเจ้าของเองอย่างไร้ร่องรอย

“พวกเราค้นหาจนทั่วแล้วค่ะท่าน แต่ไม่มีใครพบเลย”พนักงานหญิงที่พบเห็นซายูริเป็นคนสุดท้ายบอกกเสียงสั่น น้ำตาของหญิงสาวนองหน้าด้วยความหวาดหวั่นกับสายตาดุดันนั้น

“ไปตามหาซายูริให้พบให้ได้ หากพบว่าใครเป็นตัวการฉันจะฆ่ามันซะ!“ฮัสซาร์ตัวสั่นเทาไปด้วยความโกรธ หวนนึกไปถึงคำพูดทิ้งท้ายและแววตาอาฆาตของอัสมานขึ้นมาได้

“ไปตามอัสมานมาพบฉัน”

“ท่านฮัสซาร์ ไปติดต่อการค้าที่อเมริกาตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ อีกสองวันจึงจะกลับ”พนักงานหญิงคนเดิมเงยหน้าขึ้นบอกขลาดๆ ฮัสซาร์หันขวับมาบอกพลางแยกเขี้ยว

“ช่างเหมาะเจาะเสียจริง ใครก็ตามที่ทำงานในวันนี้แต่ยังปล่อยให้ซายูริถูกจับตัวไป ไล่มันออกให้หมด อย่าให้ฉันเห็นหน้าพวกมันอีก”ฮัสซาร์ออกคำสั่ง ลูกน้องคนสนิทของเขาก้มศีรษะลงรับคำแล้ววิ่งปราดออกไปตามหาซายูริตามคำสั่ง

“มีอะไรกันหรือขอรับ”ยูซุปวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา เมื่อเห็นความโกลาหลของพนักงานในโรงแรม โดยเฉพาะสีหน้าบูดบึ้งของผู้เป็นเจ้าของโรงแรม

“อัสมานอยู่ที่ไหน ยูซุป”ฮัสซาร์หรี่สายตามองลูกน้องคนสนิทของบุตรชาย ด้วยสายตาจับผิด ยูซุปขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจถึงสถานการณ์นัก

“ท่านฮัสมาน บินไปอเมริกาตั้งแต่เช้าแล้วขอรับ มีงานด่วนที่นั่น”

“แน่ใจหรือ”

“เกิดอะไรขึ้นหรือครับท่าน กระผมเป็นคนไปส่งท่านอัสมานที่สนามบินด้วยตัวเองขอรับ”

“ซายูริหายตัวไป แล้วเราก็สงสัยว่ามันจะเป็นฝีมือของไอ้ลูกไม่รักดีคนนี้ จำเอาไว้นะยูซุป หากเราจับได้ในภายหลังว่าแกจงใจปิดบังฉันล่ะก็ แกคงรู้ว่าจะได้รับบทเรียนนี้อย่างไร”ฮัสซาร์เสียงห้วน ไม่ปักใจเชื่อเท่าใดนัก ว่าเรื่องนี้อัสมานจะไม่รู้เห็น ในเมื่อมีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ตั้งท่าเป็นศัตรูกับซายูริ

“กระผมไม่รู้เรื่องจริงๆ ขอรับ”ยูซุปหน้าซีดอย่างตกใจ เขาไม่รู้เรื่องนี้ด้วยจริงๆ แต่เขาเองก็ยังอดหวั่นใจไม่ได้ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นฝีมือของเจ้านาย เพราะอัสมานนั้นเกลียดผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้ท่านฮัสซาร์

 ดังนั้นความโกรธเกลียดทั้งหมดจึงอาจจะเอามาลงกับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างซายูริได้ไม่ยาก คิดแล้วก็หนักใจนัก ท่านฮัสซาร์อารมณ์ร้อนพอๆ กับอัสมาน จะเป็นอย่างไรหากความร้อนแรงของสองพ่อลูก ต้องมาแผดเผาล้างผลาญกันเอง

“ห้ามทุกคนแพร่งพลายเรื่องในวันนี้ออกไปให้ใครรู้ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าเราไม่เตือน”ฮัสซาร์บอกเสียงห้วน ก่อนจะผลุนผลันออกไปจากโรงแรมอย่างอารมณ์เสีย

“ท่านจะให้ทำอย่างไรต่อครับ”ลูกน้องคนสนิทผสานมือรอรับคำสั่ง

“ให้คนของเราออกติดตามไปทุกจุดที่คิดว่าอัสมานไป อย่าให้คลาดสายตา แม่ของมันอยู่ที่นี่ ยังไงซะ มันก็ต้องกลับมา ไอ้ลูกสารเลว กล้าทำอย่างนี้กับผู้หญิงของพ่อเชียวหรือ หากไม่คิดว่ามันเป็นลูกชายคนเดียวที่จะสืบทอดตระกูลและกิจการของฉันล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่”ท่านฮัสซาร์คำราม

“ครับท่าน”

“นายท่านขอรับ”ลูกน้องอีกคนวิ่งปราดเข้ามารายงาน

“ว่ายังไง”

“สายของเรารายงานมาว่า ท่านอัสมานเดินทางไปที่อเมริกาจริงครับ”

“เป็นไปได้ยังไง”ฮัสซาร์ลูบเคราของตัวเองอย่างใช้ความคิด หากไม่ใช่ฝีมือของอัสมานแล้ว จะมีใครได้อีกที่คิดขัดขวางการรับภรรยาคนที่สี่ของเขา

“ให้สายของเราบินไปอเมริกาเดี๋ยวนี้ ไปดูให้เห็นกับตาซิว่ามันอยู่ที่นั่นจริงๆ “

“ครับท่าน”ลูกน้องทั้งหมดรับคำแข่งขัน

“หากมันอยู่ที่นั่นก็แล้วไปแต่หากพบมันที่นี่ล่ะก็ จับตัวมันมาให้ฉันให้ได้”ฮัสซาร์บอกเสียงกร้าว ดวงตาคมดุแฝงไว้ด้วยความแค้น เปลวเพลิงในม่านตาเต้นระริกไหวอย่างน่ากลัว

      **************************************************************************************************************************************

ซายูรินั่งคู้ตัวอยู่ภายในกระโจมนั่นอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ทว่าเธอก็เผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย เสียงพูดคุยกันจากทางด้านนอกช่วยปลุกประสาทของหญิงสาวให้ตื่นขึ้นจากการหลับใหล ประกอบกับกลิ่นกาแฟหอมฟุ้งที่ลอยละล่องเข้ามาแตะจมูกทำให้ท้องของเธอร้องครวญครางอย่างทรมาน

“ไม่น่าโยนขนมปังนั่นทิ้งไปเลย”ซายูรินึกกล่าวโทษตัวเองที่โยนอาหารทิ้งไปเพราะทิฐิ ในเวลาอย่างนี้เธอควรจะหาทางเอาชีวิตรอดให้ได้มากที่สุดต่างหาก อีกไม่นานท่านฮัสซาร์จะต้องรู้และคงกำลังจะให้คนออกตามหาตัวเธออย่างแน่นอน

“คุยกับใครกันนะ มีใครอีกนอกจากเรา”ซายูริคิ้วขมวด เยี่ยมหน้าออกไปนอกกระโจมก็เห็นว่าเขากำลังส่งภาษาพื้นเมืองบางอย่างกับคนของเขาอยู่พอดี

“ฝากดูแลผู้หญิงคนนั้นด้วย ไม่ต้องให้อยู่อย่างสุขสบายมากนัก ข้าพาตัวหล่อนมาที่นี่ในฐานะทาส ไม่ใช่เจ้านายของเจ้า ให้นางช่วยเจ้าทำงานทุกอย่าง”

“นางเป็นใครหรือเจ้าคะท่าน”หญิงวัยกลางคนผิวดำ ในชุดพื้นเมื่อเก่าๆ ดูสกปรกและรุ่มร่ามเอ่ยถามเจ้านายเหนือชีวิตของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

จำเป็นนักหรือที่จะพานางทาสคนหนึ่งออกมาอยู่กลางทะเลทรายอย่างนี้ แต่นางก็สงบคำเอาไว้เพียงแค่นั้น นิสัยพูดน้อยของนางทำให้อัสมานพอใจ

“ข้าจะต้องกลับไปในเมือง อย่าให้ใครรู้ว่านางอยู่ที่นี่”เขาออกคำสั่ง

“ที่นี่อยู่ในทะเลทรายลึก แถมยังถูกบดบังจากภูเขาหินสองลูก หากไม่ใช่คนท้องถิ่นหรือคนที่ชำนาญในการเดินทางในทะเลทรายคงไม่มีทางหาพบง่ายๆ”นางซาวานบอกขึ้น สายตาคมกริบของหญิงผิวดำมองปราดไปยังหน้ากระโจม

“ซายูริ…. ออกมานี่ซิ”อัสมานมองตามพลางส่งเสียงเรียก ราวกับเธอเป็นสัตว์เลี้ยงที่เจ้านายต้องการเมื่อไหร่เพียงแค่เดาะลิ้น เธอจะต้องมา เธอจะมีทางเลือกอะไรได้กันเล่าในเมื่อเวลานี้เธอจะต้องยอมนิ่งเฉยเสียเผื่อให้เขาตายใจ

“หญิงต่างชาตินี่คะ โอ….ท่านพาตัวนางมาจากที่ใด”ซาวานอุทานเสียงหลง

“เจ้าจะรู้ไปทำไมซาวาน ทำตามที่สั่งก็พอ”ชายหนุ่มบอกขึ้นอย่างไม่พอใจ

“เจ้าค่ะ”นางซาวานก้มหน้ารับคำอย่างสงบเสงี่ยม ซายูริมองถ้วยกาแฟในมือของอัสมานตาเป็นมันอย่างกระหาย ชายหนุ่มแค่นยิ้มก่อนจะบอกกับเธอ

“หิวล่ะสิ ตอนนี้เธอคงเห็นผลกรรมที่คิดอวดดีกับฉันแล้วสินะ”

“หากท่านจะทรมานฉัน ก็ไม่ต้องมาสนใจหรอก ฉันไม่กินก็ได้ ดีเหมือนกันจะได้ตายๆ ไปซะให้พ้นๆ ไปจากคนใจร้ายใจดำอย่างนี้ ฉันเองก็ไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่นักหรอก”ซายูนิกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ อัสมานส่ายหน้า ทั้งขำทั้งหมั่นไส้กับความอวดดีของเชลยสาวสวยแต่ก็ยอมส่งถ้วยกาแฟในมือให้เธอแต่โดยดี

“กินซะ เพราะฉันยังไม่อยากให้เธอตายไปตอนนี้”เขาสั่ง ซายูริกระชากถ้วยอลูมิเนียมและขนมปังจากมือเขาแรงๆ จนมันกระฉอกใส่มือ แต่เธอเองก็แทบสะดุ้งกับความร้อนของมัน

 รอยแดงปรากฏขึ้นทันตาแต่ไม่ยอมแสดงอาการให้เขาเห็น ทั้งที่ในเวลานี้รู้สึกปวดแสบปวดร้อนเต็มทน ดูเหมือนเธอจะแอบเห็นแววตาของเขาระริกไหวไปด้วยความขบขันอยู่แวบหนึ่ง

 นั่นยิ่งจะทำให้เธอต้องเข้มแข้งจะแสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้เป็นอันขาด หญิงสาวบิขนมปังแห้งๆ ยัดใส่ลงไปในถ้วยกาแฟเพื่อให้มันอ่อนตัวลงแล้วค่อยฝืนกินจนหมดด้วยความหิวกระหาย

ดูเอาเถอะอัสมาน เขาจัดว่าเป็นเศรษฐีในลำดับต้นๆ ของประเทศ แต่กลับเอาขนมปังแห้งๆ แถมยังไร้รสชาติแบบนี้มากิน กลิ่นของมันเหม็นหืนจนเธอแทบอยากคายทิ้งในคำแรกที่ลิ้มลองแต่ตัวเขานั้นกลับกินมันด้วยท่าทางเอร็ดอร่อยน่าตาเฉย

“อาหารของเชลยมันก็ดีที่สุดเท่านี้ล่ะ”เขาบอกขึ้นราวกับล่วงรู้ไปถึงความนึกคิดของเธอ ชายหนุ่มชำเลืองมองเธอจากทางหางตาแวบหนึ่ง รอยยิ้มขำขันผุดขึ้นที่ริมฝีปาก

จนกระทั่งอาหารมื้อนั้นของเขาและเธอจบลง และซาวานจัดเตรียมบ้านพักที่อัสมานได้สั่งให้ยูซุปจัดเตรียมเอาไว้เมื่อครั้งที่มาเที่ยวเล่นในทะเลทรายโดยไม่คิดเลยว่าเขาจะมีโอกาสได้ใช้มันรวดเร็วถึงเพียงนี้ เดิมทีเพียงคิดว่าจะเก็บมันเอาไว้ยามมาพักผ่อนเท่านั้น แต่กลับได้ใช้มันในงานสำคัญเสียด้วย

“เอาล่ะ……กินอิ่มแล้ว ก็จงไปช่วยซาวานมันทำงาน เธอยังสาวยังแส้ คงไม่คิดจะเอาเปรียบคนแก่อย่างมันหรอกนะ และฉันหวังว่าเธอคงจะทำมันด้วยความเต็มใจ ซาวานไม่ชอบคนสันหลังยาวหรอกนะ”ชายหนุ่มบอกขึ้นด้วยน้ำเสียงหมิ่นหยาม ซายูริวางถ้วยกาแฟลง หายใจเข้าปอดลึกๆ คล้ายจะพยายามควบคุมอารมณ์ครุกรุ่นที่เพิ่มขึ้นของตัวเอง

“ท่านจะให้ฉันทำอะไร”หญิงสาวกระชากเสียงถาม

“คืนนี้อากาศจะหนาวมาก เพราะลมยามกลางวันแรงเป็นพิเศษ เพราะฉะนั้นเธอก็ไปช่วยซาวานเก็บกิ่งไม้แห้งมาทำฟืนให้เพียงพอ จากนั้นก็ช่วยนางหุงข้าว ทำอาหารสำหรับเราสามคนในคืนนี้ งานง่ายๆ แค่นี้หวังว่าเกอิชาอย่างเธอคงจะทำได้”เขาออกคำสั่ง ด้วยสีหน้าสบายระรื่นจนเธอต้องถาม

“แล้วท่านล่ะ”

“ก็นั่งรอ เธอทำทุกอย่างจนเสร็จแล้วออกไปตรวจความเรียบร้อยอย่างไรเล่า”ชายหนุ่มผิวปากอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับเอนตัวลงและสอดแขนต่างหมอนพิงกับต้นอินทผลัมอย่างสบายอกสบายใจนักหนา หญิงสาวกำมือแน่นอย่างพยายามสะกดใจแล้วสะบัดตัวออกไปช่วยนางซาวานทำงานตามคำสั่ง

“ดูแลนางทาสคนใหม่ของเราให้ดีด้วยนะซาวาน ดูท่าทางนางยังขี้เกียจสันหลังยาวอยู่คงต้องใช้เวลาในการขัดเกลา ผิวของนางก็ขาวเกินไป เจ้าบอกให้นางตากแดดให้มากๆ ให้ตัวดำพอๆ กับเจ้าเสียด้วยเลยจะยิ่งดี”ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังมา นางซาวานรีบรับคำเป็นมั่นเหมาะอย่างน่าหมั่นไส้

“ฉันไม่ยอมแพ้ท่านหรอก อย่าคิดว่าจะแกล้งฉันง่ายๆ เลย”ซายูริตะโกนตอบโต้

“ใครคิดจะแกล้งเธอกันเล่า ฉันแค่เห็นว่าเธอน่ะบอบบางจวนจะโดนลมพัดปลิวอยู่แล้ว ฉันก็หวังดีอยากจะให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น พรุ่งนี้ตอนเช้า จูงอูฐไปเล็มหญ้ากลับไปกลับมาสักสองสามชั่วโมงก็เข้าท่าไม่เลว เพราะเธอจะต้องอยู่ที่นี่อีกนาน บางทีอาจจะชั่วชีวิตเลยก็เป็นได้ ต้องฝึกให้ร่างกายแข็งแรงเอาไว้ จะได้เอาชีวิตรอดในทะเลทรายแห่งนี้ได้”

“นี่ท่านคิดจะจับเรามาขังเอาไว้นานแค่ไหนกัน หวังว่าคงไม่ตลอดชีวิตหรอกนะ”หญิงสาวหยุดเก็บฟืนในทันทีพร้อมกับสาวเท้ามามองเขาตาขวางอย่างเอาเรื่อง

“มันเรื่องของฉัน”เขาว่าแล้วก็หลับตาลงเป็นการตัดบทสนทนาเสียเฉยๆ

หญิงสาวตัวสั่นเทาด้วยความโกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หญิงสาวก้มหน้าก้มตาเก็บฟืนจนเต็มอ้อมแขน ขอบตาร้อนผ่าว ไม่นานน้ำใสๆก็ไหลออกมาทางหางตา

ชีวิตของเธอต้องมาจบลงที่นี่จริงๆหรือ……

เขามีสิทธิอะไรกันที่จะจับเธอมากักขังเอาไว้อย่างนี้ จนกว่าเมื่อไหร่กันล่ะ จนกว่าท่านฮัสซาร์จะยกเลิกการแต่งงาน หรือว่าจนกว่าเธอจะถูกทรมานจนตาย

 ไม่ตายเพราะถูกทรมานร่างกาย ก็คงจะตายเพราะทรมานจิตใจกับการที่ไม่รู้ว่าชะตาชีวิตของตัวเองในภายภาคหน้าว่าจะต้องจบลงอย่างไร สุดแท้แต่พระเจ้าจะบันดาลเถอะ

หญิงสาวช่วยนางซาวานหุงหาอาหารตามคำสั่งของเขาจนแล้วเสร็จหมดทุกอย่างตามที่ได้รับมอบหมายแล้ว จึงได้หลบออกไปนั่งอยู่บนโขดหินตามลำพัง

พระจันทร์เพิ่งจะขึ้นแทนดวงอาทิตย์ไปไม่นานแต่ ความมืดก็ก่อให้เกิดความรู้สึกวังเวงอย่างประหลาด ซายูริลุกจากการนั่งเพื่ออกไปล้างหน้าล้างตาที่ริมน้ำหวังให้คลายความเมื่อยล้าจากการทำงานหนักมาทั้งวัน นางซาวานเดินมาหยุดอยู่ทางด้านหลังพร้อมกับยื่นเสื้อผ้าเก่าๆ ของนางเองให้

“เอาไปเปลี่ยนซะ ชุดสวยของเจ้าไม่เหมาะเลยสักนิดกับทะเลทรายอย่างนี้”นางซาวานบอกขึ้นพลางปรายตามองเสื้อผ้าบางเบาของเธอที่ถูกกิ่งไม้ฉีกขาดหลุดลุ่ย

“ขอบคุณ”

“เจ้าเป็นใครกัน เป็นหญิงต่างชาติแล้วเหตุใดถึงถูกท่านอัสมานเอาตัวมาที่นี่”นางถามแล้วก้มลงมองสภาพของหญิงสาวอย่างสมเพช มือเรียวขาวสะอาดสะอ้านนั้นแดงขึ้นมาทันตา เพราะไม่ได้ทำงานหนักอย่างนี้มานานแล้วนั่นเอง

“เขาจับตัวฉันมา ท่านช่วยพาฉันหนีได้ไหมคะ รับรองว่าท่านฮัสซาร์จะมอบเงินให้ท่านมากมายนัก”ซายูริรีบดึงตัวหญิงผิวดำมากระซิบบอกอย่างมีความหวังแต่ฝ่ายนั้นกลับผลักร่างของหญิงสาวลงไปกองกับพื้นอย่างโกรธเคือง

“ข้าไม่เคยคิดจะทรยศเจ้านาย”

“แต่ฉันจะให้มากกว่าที่เขาให้ท่าน”ซายูริไม่ยอมแพ้

“ต่อให้ร้อยเท่าพันเท่าข้าก็ไม่ทรยศต่อท่านอัสมาน เขาช่วยชีสิตข้าไว้ เพราะฉะนั้นชีวิตของข้าเป็นของท่านอัสมาน”หญิงคนนั้นส่งสายตาดุๆ มาให้แล้วผละจากไปทันที ซายูริฮึดฮัดอย่างขัดใจ โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากด้านหลังเธอ

“เสียใจด้วยนะแม่นางซายูริ…….คนที่นี่ซื่อสัตย์กว่าที่ตัวเข้าคิดเอาไว้มากนัก”เขาลากเสียงยาวๆ ดวงตาไหวระริกอย่างขบขันเสียเต็มประดาวาวในความมืด

“ฉันไม่ยอมแพ้หรอก”ซายูริเชิดหน้า

“เอาเถอะ……หากเธอทำให้ซาวานมันเปลี่ยนใจทรยศฉันได้ล่ะก็ ฉันก็ยินดีที่จะปล่อยตัวเธอไปโดยไม่คิดจะติดตามเลย”อัสมานบอกขึ้นด้วยความเชื่อมันเต็มเปี่ยมกับคนของเขา

“ตกลง……ท่านอย่าผิดคำพูดเอาทีหลังซะก็แล้วกัน”หญิงสาวหน้างอง้ำ ก่อนจะทำท่าจะผละหนีไปจากเขาอย่างรังเกียจ อัสมานคว้าข้อมือเล็กนั้นไว้ได้ทัน หญิงสาวสะบัดเพื่อให้หลุดแต่ดูเหมือนมันจะแน่นราวกับถูกคีบด้วยเหล็กแน่นหนา ไม่ว่าเธอจะบิดข้อมือตัวเองอย่างไหร่ก็ไม่หลุด

“ปล่อยฉันนะ”ซายูริขึ้นเสียง มองท่าทางคุกคามจากเขาอย่างหวาดระแวง

“คิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นหรือแม่สาวน้อยเกอิชา อย่าหลงตัวเองไปนักเลย จะบอกอะไรให้นะว่าฉันไม่คิดพิศวาสผู้หญิงขายเรือนร่างอย่างพวกเธอหรอก”ชายหนุ่มยิ้มหยันในความมืด ซายูริทั้งเจ็บ ทั้งอายแต่คิดคำตอบโต้ได้ไม่ทัน

“งั้นก็ปล่อยฉันสิ มาจับตัวฉันไว้ทำไม”

“ฉันแค่จะบอกให้เธออาบน้ำ ล้างหน้าล้างตาซะ เพราะฉันไม่ชอบผู้หญิงตัวเหม็นๆ มันดูสกปรกและไร้ค่า”ยามเมื่อพูด สายตาของเขามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างดูถูก

สักวันเถอะ ซายูริ คนนี้จะทำให้ชายปากเสียผู้นี้ รู้จักเกอิชาดีขึ้น

“ถึงฉันจะตัวเหม็นก็ไม่หนักหัวใคร”ซายูริสวนทันควัน

ไม่เคยเลยนับตั้งแต่ได้รับการฝึกฝนสำหรับเป็นเกอิชาที่เธอจะใช้ถ้อยคำหยาบคายอย่างเช่นวันนี้ หากนางคาเนดะรู้เข้าว่าเธอพูดจาไร้หางเสียงแถมยังตะคอกใส่หน้าชายหนุ่มที่หล่อเหลาและแสนจะร่ำรวยอย่างชายผู้นี้คงแทบจะลมจับแน่ๆ

“ใครว่าไม่หนักกันเล่า ในเมื่อคืนนี้เธอจะต้องนอนกับฉัน”ชายหนุ่มหลิ่วตามองเธออย่างเจ้าเล่ห์ ซายูริตกใจหน้าซีดเผือดไปถนัดตา ข่มใจไม่แสดงความหวาดหวั่นออกมาทางสีหน้าได้ยากเต็มที

“หมายความว่ายังไง”หญิงสาวเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาถามจนได้

“ก็หมายความตามที่พูด”

“ก็ไหนท่านบอกว่าไม่คิดจะพิศวาสฉันยังไงล่ะ”ซายูริรีบเอาคำพูดของเขาออกมาเป็นเครื่องป้องกันตัวเอง ชายหนุ่มยักไหล่ ริมฝีปากบิดโค้งขึ้นได้อย่างน่าหมั่นไส้

“ถูกต้องอย่างที่สุด คนอย่างฉัน ไม่คิดจะพิศวาสเธอแน่ๆ แต่เวลานี้เธอเป็นเชลยของฉัน แล้วฉันจะปล่อยให้เธอนอนคนเดียวโดยไม่คิดจะควบคุมได้อย่างไร ถ้าเกิดเธอหนีไปฉันก็แย่สิ”อัสมานเล่นลิ้น รู้สึกแปลกใจกับตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย

ปกตินั้นเขาไม่เคยพูดเล่นกับใคร ในชั่วชีวิตมีแต่ความจริงจัง เฉยชา จนผู้หญิงหลายคนนึกขยาด แต่วันนี้กลับนึกสนุกที่เห็นร่างบางตรงหน้ายามโกรธเกรี้ยว

“ก็ไหนท่านว่าที่นี่เป็นทะเลทรายที่แสนจะแห้งแล้ง คนโง่ๆ อย่างฉันต่อให้หนีไปก็ต้องเอาชีวิตไปทิ้งอยู่ดียังไงล่ะ แล้วทำไมจะต้องกลัวว่าฉันจะหนี”

“ฉันไม่ได้กลัว แต่ขี้เกียจรำคาญใจ คืนปล่อยเธอตายง่ายๆ ฉันก็หมดอะไรเล่นสนุกนะสิ”ชายหนุ่มหลิ่วตามองซีกหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธนั้นอย่างพอใจ

“งั้นก็ถอยไปสิ”ซายูริตะโกนใสหน้า

“ทำไมฉันจะต้องฟังคำสั่งเธอ”

“ก็ถ้าท่านไม่ถอย แล้วฉันจะอาบน้ำได้ยังไง หรือว่าจะให้แก้ผ้าอาบต่อหน้าท่าน”ซายูริประชดขึ้น ลืมไปเสียสนิทว่ามันอาจจะเข้าทางใครบางคน

“เป็นความคิดที่ดีมากทีเดียว สาวน้อย ฉันลืมคิดไปได้ยังไง”อัสมานยักคิ้ว แล้วทรุดตัวลงนั่งกอดอกมองเธอหน้าตาเฉย ซายูริอยากจะก้มลงกำทรายมาเต็มกำมือแล้วฟาดใส่ดวงตาปีศาจของเขานักให้สาสมกับความร้ายกาจของเขา

“ฉันไม่อาบ”ซายูริหมุนตัวกลับแต่อัสมานก็ไวได้ใจเมื่อก้าวพรวดเดียวมาถึงตัวเธอ ชายหนุ่มก้มใบหน้าลงมาใกล้ จนเธอได้กลิ่นลมหายใจอ่อนๆ ของเขา

“แต่ฉันต้องการให้เธออาบ เดี๋ยวนี้”

“จะบ้าหรือไง จะให้ฉันอาบน้ำทั้งที่มีผู้ชายยืนอยู่อย่างนี้น่ะเหรอ ฝันไปเถอะ”

“ไม่ฝันไปหรอก คนอย่างอัสมาน บินญา ลานิลห์ ไม่เคยเพ้อฝัน ไม่เคยอยากได้อะไรแล้วไม่ได้ ในเมื่อฉันต้องการให้เธออาบน้ำตอนนี้ ต่อหน้าฉัน เธอก็ต้องอาบ”อัสมานขู่ขึ้น

“ได้……หากเป็นความประสงค์ของท่าน”ซายูริตกลงรับคำอย่างง่ายดายจนชายหนุ่มนึกแปลกใจ หญิงสาวผลักร่างของเขาออกเบาๆ แช่มช้อย สายตายั่วยวนราวนางแมวยั่วสวาท ตามอย่างวิชาที่นางคาเนดะพร่ำสอน อัสมานแค่นยิ้มอย่างดูแคลนเมื่อเห็นท่าทางของซายูริเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างนั้น

“ก็แค่นั้น ทำเป็นเล่นตัวไปได้”

“ฉันจะอาบให้ท่านดูเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ คุณชายอัสมาน มองฉันนะคะ ลืมตาของท่านมองฉันเสียให้เต็มตา”น้ำเสียงของหญิงสาวหวานหยดย้อย มือเรียวลูบไล้ไปบนเรือนร่างตัวเองพร้อมกับก้มลงทำท่าจะถอดเสื้อผ้าออก อัสมานมองตามอย่างพอใจโดยไม่ทันได้สังเกตว่ามือน้อยๆ นั้นกำเม็ดทรายเล็กๆ เอาไว้เต็มกำมือ

“มองฉันให้เต็มตาของท่านนะคะ”หญิงสาวร้องบอกและขยับเข้ามาใกล้ และทำในสิ่งที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อเม็ดทรายทั้งกำถูกปาเข้าใส่ดวงตาปีศาจของเขาเต็มแรง

“โอ๊ย……”ชายหนุ่มอุทานลั่น เมื่อเม็ดทรายทั้งหมดเข้าไปเต็มเบ้าตาทั้งสองข้าง ชายหนุ่มทรุดลงกับพื้น ท่าทางของเขาเจ็บปวดจนหญิงสาวตกใจ

“ท่าน!”ซายูริหน้าซีด กลัวว่าเขาจะตาบอดไปจริงๆ

เธอเพียงแค่ต้องการเอาตัวรอดจากการถูกเขาเอาเปรียบแต่ไม่คิดว่าจะทำอันตรายเขาร้ายแรงถึงเพียงนั้น อัสมานสะบัดศีรษะแรงๆ ชายหนุ่มลงขึ้นอย่างซวนเซ สีหน้าของเขาเวลานี้บิดเบี้ยวอย่างน่ากลัว

“อย่าเข้ามานะ”ซายูริเสียหลักล้มลงเมื่ออัสมานย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ทั้งที่ดวงตาพร่าเลือนแต่เขาก็คว้าร่างบางของเธอขึ้นมาได้อย่างแม่นยำ

“กล้าลองดีกับฉันอย่างนั้นหรือซายูริ ดี…….”อัสมานลากตัวซายูริครูดมาตามพื้นทรายและหินขรุขระนั้นมาจนถึงธารน้ำและจัดการผลักร่างเธอลงไปในน้ำ

“จะทำอะไร ปล่อยนะ”หญิงสาวดิ้นรนแต่ก็ไม่เป็นผล

เมื่อพยายามวิ่งหนีก็ถูกเขาโถมตัวเข้ามาคร่อมร่างเอาไว้ได้ทันจนเสียหลักเกือบล้มกลิ้งลงไปในน้ำ อัสมานจับแขนข้างหนึ่งของเธอไขว้หลัง กดทั้งแขนทั้งหลังของเธอให้ติดกับซอกหิน

“อย่านะ”หญิงสาวได้แต่กรีดร้อง

“ไม่มีใครมาช่วยหรอกนะ ร้องไปก็เสียเวลาเปล่า เพราะเวลานี้ซาวานมันหูหนวกตาบอด ไม่ได้ยินเสียงของเธอและมองไม่เห็นภาพอะไร”เขาบอกเสียงกร้าวอย่างสะใจ ดวงตาของเขายังปวดระบมไม่หาย สมควรแล้วที่เธอจะได้รับโทษทัณฑ์อย่างนี้

“ไอ้คนใจร้าย คนผีทะเล”หญิงสาวดิ้นขลุกขลักไปมา ใบหน้าและศีรษะเกือบครึ่งจุ่มอยู่เหนือผืนน้ำ หมิ่นเหม่ที่จะตกลงไปยังธารน้ำเย็นจัด

“เหมาะสมกับคนอย่างเธอนั่นแหละ นังผู้หญิงมารยา”

“ฉันขอสาบาน ถ้าฉันออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่ ฉันจะฆ่าท่านเป็นคนแรกแล้วสับท่านออกเป็นหมื่นๆ ชิ้น”หญิงสาวตะโกน ทั้งโกรธทั้งหวาดกลัวระคนกัน

“ปากดีนักนะ อย่างเธอหรือคิดจะต่อกรกับฉัน”อัสมานยกใบหน้าของเธอขึ้น แต่แล้วก็กลับกดลงกับพื้นใหม่ คราวนี้ใบหน้าของเธอระอยู่เหนือผิวน้ำแค่นิดเดียว

“ปล่อย ไอ้คนบ้า!”หญิงสาวยังไม่หยุดคำบริภาษ

ซายูริดิ้นแรงขึ้น พยายามสะลัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของเขาแต่ไม่เป็นผลเขากดศีรษะเธอลงกับผืนน้ำที่เย็นเฉียบ สายตาของเขาทอดมองหญิงสาวดิ้นรน ไขว่คว้าหาอากาศด้วยสีหน้าเย็นชา

แต่ก่อนที่หญิงสาวจะหมดลมหายใจไปเสียเดี๋ยวนั้นเขาก็ดึงศีรษะเธอขึ้นมา หญิงสาวไอและสำลักออกมาหลายครั้งและรีบสูดเอาอากาศให้เข้าไปในปอดมากที่สุด

ในชีวิตแรกสาวของเธอ ไม่เคยมีเลยสักครั้งในชีวิต ที่จะรู้สึกหวาดกลัวอะไรจับจิตจับใจอบย่างเช่นวันนี้ และไม่เคยเกลียดใครได้มากเท่ากับผู้ชายตัวโตที่ร้ายกาจราวกับปีศาจ ชายแปลกหน้าที่พรากอิสรภาพไปจากชีวิตเธออย่างน่าชัง

“ถ้าเธอยังไม่หยุดด่าฉันอีกล่ะก็ เธอได้ตายแน่ๆ”

“ไม่!”หญิงสาวกรีดร้อง ใบหน้างามขาวซีดราวกับกระดาษในความมืด ทั้งเนื้อทั้งตัวเปียกโชก ทั้งน้ำและหยาดน้ำตาแห่งความหวาดกลัวพอๆ กัน

“ไม่ยอมอย่างงั้นเหรอ”อัสมานเสียงเข้ม

เวลานี้เขาถูกความโกรธเข้าครอบงำเสียจนลืมไปว่าเธอเป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น ชายหนุ่มกดหน้าเธอลงกับผืนน้ำอีกครั้ง มือเรียวตะกุยตะกายไขว่คว้าหาอิสรภาพและอากาศหายใจ

“ไม่มีทาง”หญิงสาวยังดึงดัน จนเขาเองเป็นฝ่ายยอมแพ้ในที่สุด สายตาของเขาที่ทอดมองหญิงสาวเวลานี้ มีความรู้สึกประหลาดบางอย่าง

ผู้หญิงคนนี้มีความเป็นนักสู้อยู่ในตัว ดึงดันและไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ แววตาของเธอบอกเขาอย่างนั้น ชีวิตของเธอมีอะไรให้ต้องมุ่งมั่นกันนะ นอกจากความเป็นเกอิชา