คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14
นางซาวานผุดลุกผุดนั่งอย่างหวั่นวิตก เมื่อสองวันผ่านมาแล้ว นับตั้งแต่ที่ซายูริไม่สบาย อาการของหญิงสาวต่างชาติผู้นี้ไม่ได้ดีขึ้นจากเดิมเลย เนื้อตัวของหญิงสาวยังคงร้อนผ่าว
ซาวานปล่อยให้ซายูริได้นอนพักผ่อนหลังจากที่เธอเพิ่งจะเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ นางนั่งลงพิงหลังกับขอบกระโจมอย่างอ่อนระโหย เพราะนางเองก็อดหลับอดนอนในการดูแลซายูริมาทั้งคืน ใบหน้าของซายูริยังคงขาวซีด ริมฝีปากแห้งแตกของเธอพึมพำอะไรบางอย่างไม่ได้ศัพท์ มือเรียวขาวผ่องไขว่คว้าไปมาในอากาศ
“โธ่เอ้ย
.ซายูริ หากแกยังไข้สูงอยู่แบบนี้ มีหวังไม่เกินวันนี้แน่ๆ เมื่อไหร่ท่านอัสมานถึงจะกลับมากันนะ ตอนนี้อาการของคนเจ็บต้องการอาหารที่มีประโยชน์และยารักษาโรค”นางซาวานครางอย่างสิ้นหวัง หญิงผิวดำทอดสายตามองเหม่อออกไปด้านนอก เพื่อรอคอยว่า เมื่อไหร่ชายผู้เป็นเจ้าชีวิตจะกลับมาเสียที
“หนาวเหลือเกิน”ซายูริครางแผ่ว ทั้งที่ยังหลับตา ร่างกายของหญิงสาวสั่นสะท้านภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ทั้งๆที่เวลานี้ภายนอกกระโจมแดดยังคงสาดทอราวกับจะฟาดฟันทุกอย่างให้มอดไหม้
“ใจเย็นๆ ไว้ซายูริ”
“ปวดหัว”หญิงสาวกระสับกระส่ายไปมา ลำคอของเธอแห้งระโหยและเจ็บระบมไปหมด เธอกำลังจะตายแน่ๆ ความตายมันเป็นเช่นนี้เอง ปวดร้าวไปทั่วร่างราวกับทุกส่วนในร่างกายจะแตกแยกออกเป็นเสี่ยงๆ
หญิงสาวทำปากขมุบขมิบไปมาเพราะอาการเพ้อ ดวงตาเริ่มพร่ามัว เวลานี้รู้สึกว่าความตายได้เริ่มคืบคลานเข้ามาเยือนเธอทีละน้อย นางซาวานแทบจะร้องไห้ออกมากับอาการของเชลยสาว
ดวงตาของหญิงผิวสีทอดมองออกไปยังท้องทะเลทรายกว้างด้วยสายตารอคอยความหวัง หวังว่าอัสมานจะกลับมาทันเวลาก่อนที่ซายูริจะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
“เอ๊ะ
”นางซาวานผุดลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น เมื่อมองผ่านรอยแยกของกระโจมผ่านรอยต่อของภูเขาหินออกไปเห็นเงาตะคุ่มของอะไรบางอย่าง เป็นจุดสีดำๆอยู่ไกลๆ
“คนรึเปล่านะ”นางซาวานขยี้ตาแรงๆ เพราะกลัวว่าตัวเองจะตาฝาดไป สีดำไกลๆ ในรัศมีราว
“โอ
..อัลเลาะห์ทรงโปรด ท่านเมตตาเราแล้ว”นางซาวานพึมพำอย่างยินดีก่อนจะหันมาปลุกร่างบางที่นอนหายใจรวยรินอยู่ด้วยความดีใจสุดชีวิต
“ซายูริ ตื่นเถอะ เจ้าไม่ตายแล้วล่ะ นั่นจะต้องเป็นท่านอัสมานแน่ๆ “นางซาวานบอกขึ้นอย่างมีความหวัง นางถลาออกไปโบกไม้โบกมือพร้อมกับกู่ร้องเสียงดังสะท้อนกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น
เงาดำนั้นใกล้เข้ามาทุกขณะ มองดูเหมือนเงาตะคุ่มของคนขี่บนหลังอูฐ ไม่ว่าใครคนนั้นจะใช่อัสมานหรือไม่ เธอไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว ขอเพียงแค่เขาช่วยชีวิตหญิงสาวผู้นี้เอาไว้ได้ก็พอแล้ว เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง
นางซาวานวิ่งผ่านทรายอันร้อนระอุ ไปยังจุดดำๆ ที่เป็นความหวังของนางอย่างร้อนใจ จนร่างผอมดำแต่ทว่าแข็งแรงเซถลา อัสมานที่เพ่งมองอยู่นานแล้วจนแน่ใจว่าคนที่วิ่งมาทางเขาคือนางซาวานแน่ๆ จึงได้เร่งความเร็วของเจ้านาวาทะเลทรายคู่ใจองเขาให้เร็วขึ้นไปอีก ใจของเขาเองก็ร้อนรนเสียจนเกือบจะโผนทะยานไปก่อนเจ้าอูฐนั่นเสียอีก
“เกิดอะไรขึ้น”ชายหนุ่มกระโดดลงจากหลังอูฐก่อนที่มันจะคู้ขาของมันลงเสียอีกเพราะความร้อนใจ นางซาวานหอบหายใจแรงอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าจุดดำๆ ที่นางเห็นนั้นคืออัสมานนั่นเอง
“ซายูริค่ะ นางไม่สบายมาก”อัสมานมองตามมือที่ชี้ไปทางกระโจมของนางซาวานเพียงแค่ครู่เดียวก็กระโจนพรวดไปจนถึงหน้ากระโจมแล้วแหวกมันออกแรงๆ
ทันที่ที่ได้เห็นสภาพอิดโรยกับใบหน้าขาวซีดราวกระดาษของหญิงสาวเขาก็ถึงกับเข่าอ่อนขึ้นมา เขารีบก้มตัวลงช้อนร่างร้อนผะผ่าวนั้นขึ้นมาในอ้อมกอด วงแขนแข็งแรงของเขารัดร่างที่อ่อนปวกเปียกของซายูริเอาไว้แนบแน่น ชายหนุ่มก้มลงมองริมฝีปากแห้งแตกเพราะความร้อนและพิษไข้นั้นอย่างเวทนา
สภาพของซายูริเวลานี้ดูแย่ราวกับว่าวาระสุดท้ายของเธออาจจะมาถึงในไม่ช้า
..
โชคดีแล้วที่เขาตัดสินใจมาที่นี่ ไม่อย่างนั้นมันอาจจะสายเกินไป ในเมื่อเขามาอยู่ที่นี่แล้ว เขาจะต้องยื้อยุดชีวิตของเธอมาจากพญามัจจุราชให้ได้มากที่สุด
ผู้หญิงในอ้อมกอดของเขาในเวลานี้คือเชลย
..จริงสินะ เธอคือเชลย แต่ทำไมหนอ หัวใจของเขาเวลานี้มันถึงได้ทุกข์ทรมานราวกับว่าเขาเป็นคนเจ็บเสียเอง
“หนาว
”ร่างบางในอ้อมกอดครางแผ่ว ทั้งที่อากาศจากภายนอกร้อนแรงไปด้วยเปลวแดด ดูเหมือนว่าความร้อนในตัวของหญิงสาวจะไม่ได้บรรเทาเบาบางไปแม้แต่น้อยเลย
“ซายูริ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันมาแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปเป็นอันขาด”อัสมานบอกก่อนจะวางศีรษะของเธอลงกับพื้นแล้วหันไปค้นยาในห่อสัมภาระในขณะที่ซาวานออกไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้
“กินยานะ
..”ชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูอย่างอ่อนโยนก่อนจะจัดการกรอกยาลดไข้และน้ำให้ ใบหน้างามของซายูริกระสับกระส่ายไปมาพร้อมกับอาการเพ้อ
“แม่
..แม่จ๋า”
“ซายูริ
”อัสมานพึมพำรอดไรฟันออกมาอย่างแผ่วเบาแล้วกอดร่างร้อนราวกับไฟนั้นมาแนบอก ซายูริยังคงพร่ำเพ้อต่อด้วยน้ำเสียงแหบแห้งแต่ชายหนุ่มก็ยังพอจับใจความได้
แม้ยามเจ็บ หญิงสาวยังเพ้อหาแม่ ใครกันหนอคือแม่ของเธอ ถึงได้ปล่อยให้ลูกสาวมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเช่นนี้ เพื่อมาเป็นเมียของผู้ชายร่ำรวยอย่างฮัสซาร์อย่างนั้นหรือ
“ท่านต้องช่วยตามหาแม่นะคะ แม่ของฉัน อาโออิ”
“แม่ของเธอชื่ออะไรนะ”อัสมานกระซิบถามทั้งที่รู้ว่าหญิงสาวเพียงแค่เพ้อไปเพราะพิษไข้เท่านั้น ซายูริยกมือขึ้นไขว่คว้า ชายหนุ่มเอื้อมมือมาให้เธอจับเอาไว้แนบแน่น ซายูริยิ้มยินดีทั้งที่หลับตา
“แม่ ฉันหาแม่เจอแล้วค่ะท่านฮัสซาร์”หญิงสาวดึงมือแข็งแรงของอัสมานที่เข้าใจไปเองว่าคือมือของผู้เป็นแม่เข้าแนบกับแก้มของตัวเองพร้อมๆ กับที่น้ำตาร้อนๆ ของเธอไหลริน
“อะไรกัน”อัสมานขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ฉันยินดีแต่งงานกับท่านค่ะ หากว่าท่านตามหาแม่ได้”เสียงนั้นยังคงพร่ำเพ้อ อัสมานคิ้วขมวดเป็นปมหนักยิ่งขึ้นพลางก้มลงมองหญิงสาวอย่างครุ่นคิด
“เธอแต่งงานกับพ่อฉัน เพราะต้องการตามหาแม่อย่างนั้นหรือ”เขาครางออกมาเบาๆ ความรู้สึกที่มีต่อหญิงสาวเวลานี้ คลายความเคียดแค้นลงจนแทบจะหมดสิ้น
ยิ่งได้ยินเหตุผลในการแต่งงานของเธอครั้งนี้ ทำให้ความโกรธเกลียดที่มีมามากมายตั้งแต่แรกแปรเปลี่ยนเป็นความสมเพชและเวทนาแทน
ทางด้านนอก แสงแดดยามบ่ายเริ่มอ่อนแสงลง ดวงอาทิตย์เริ่มจะลาลับขอบฟ้า ท้องทะเลทรายอันร้อนแรงแห่งนี้กำลังจะหลับใหลลงอีกครั้ง ลมหนาวจากภายนอกพัดเข้ามาในกระโจมเป็นระลอก
“ฉันจะพาซายูริเข้าไปพักในบ้าน ในนั้นกันลมหนาวได้ดี”ชายหนุ่มบอกพร้อมกับก้มลงช้อนรางบางอ่อนระทวยของหญิงสาวขึ้นแนบอกแล้วเดินดุ่มๆ ออกจากกระโจมไปยังบ้านพักของเขา
“เอาน้ำกับผ้าเช็ดหน้าเข้ามาด้วย”อัสมานออกคำสั่งกับนางซาวาน
“เจ้าค่ะ”นางรีบกุลีกุจอตักน้ำใส่ในชามทองเหลืองแล้วตามหลังชายหนุ่มไปอย่างเร่งรีบ
“ทานยาลดไข้ไปแล้ว ประเดี๋ยวไข้คงลดลง”ชายหนุ่มบอกขึ้น หลังจากวางหญิงสาวลงบนที่นอนอันหนานุ่มของเขาเอง เขาเอื้อมมือไปรับชามกับผ้าจากมือนางซาวานมาเช็ดตัวให้ซายูริอย่างอ่อนโยน
นางซาวานมองตามอย่างไม่แน่ใจนัก ถึงอย่างไรซายูริก็เป็นผู้หญิง อัสมานจะมาถูกเนื้อต้องตัวเธอได้อย่างไร แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มปฏิบัติต่อหญิงสาวด้วยความอ่อนโยนและบริสุทธิ์ใจจึงได้ไม่กล้าขัด
“ไปต้มชาเฮมาให้ฉันที”อัสมานเช็ดตัวให้ซายูริเสร็จแล้ว จึงได้ร้องสั่ง ร่างกายของหญิงสาวขาดน้ำอย่างรุนแรงเพราะสูญเสียความร้อนออกไปจากร่างกายจึงจำเป็นต้องได้รับความหวานจากชาแทนการได้รับจากน้ำเกลือ
“นี่ค่ะ”นางซาวานรีบนำมายื่นให้
“ดื่มน้ำหน่อยนะซายูริ”อัสมานกระซิบบอกแล้วค่อยๆ บรรจงเทน้ำจากจอกเล็กๆ ที่เจ้าตัวเป่าจนเย็นแล้วเทลงปากแห้งแตกของหญิงสาวอย่างใจเย็น
อัสมานป้อนเสร็จก็หันมาปลดกระดุมเสื้อหนาๆ หลายตัวของซายูริออกทีละน้อยจนเหลือแต่กัมบาซตัวใน นางซาวานเห็นอย่างนั้นจึงรีบเข้าขวางแล้วร้องเสียงหลง
“ทะ
..ท่านจะทำอะไรหรือเจ้าค่ะ”
“ก็ถอดเสื้อน่ะสิถามได้”
“ตะ
แต่นางเป็นผู้หญิงนะเจ้าค่ะ แล้วก็กำลังหนาวด้วย”นางซาวานอึกอัก
“แต่เจ้ารักษานางไม่เป็น คนเป็นไข้ก็ต้องให้ความร้อนได้ระบายออก ไม่ใช่อบตัวเอาไว้ด้วยเสื้อผ้าหนาๆ พวกนี้ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ไข้จะลด ส่วนเรื่องที่นางเป็นผู้หญิง ยามเจ็บไข้ เชื้อโรคมันไม่ได้เลือกหรอกนะว่าใครจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ใครจะเป็นเด็กหรือคนแก่”อัสมานบอกอย่างไม่สนใจแล้วลงมือเช็ดตัวแรงๆ ให้ซายูริตามข้อพับของร่างกาย
“เช็ดตัวบ่อยๆ ไข้จะได้ลด”
“ฉันเอานมเตรียมมาด้วย เอาไปอุ่นให้หน่อยซาวาน เติมน้ำตาลลงไปเยอะๆ”เขาออกคำสั่งอีกครั้งราวกับผู้เชี่ยวชาญ นางซาวานจึงได้แต่วิ่งรอกทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
“เป็นอย่างไรบ้างซายูริ”อัสมานกระซิบถามเมื่อเห็นว่าอาการกระสับกระส่ายของหญิงสาวสงบลงไปมากแล้ว แต่ยังคงไม่รู้สึกตัวดีมากเท่าใดนัก
“อืม”ซายูริพึมพำตอบเสียงแผ่วพลางซุกตัวลงกับอ้อมกอดของเขาด้วยสีหน้าผ่อนคลาย อ้อมกอดที่เธอได้รับในเวลานี้ช่างอบอุ่นและมั่นคงอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อนเลยในชีวิตนี้
“เหมือนเด็กๆ ไม่มีผิด”รอยยิ้มอ่อนโยนผุดขึ้นเหนือริมฝีปากบางเฉียบของเขา ริมฝีปากแห้งแตกค่อยมีร่องรอยแห่งความชุ่มชื้นขึ้นหลังจากได้รับน้ำตาลจากชาเฮ ร่างบางอรชรที่เต็มไปด้วยเลือดเนื้อแห่งความสาว มือหนาของเขาลูบไล้ไปตามลำตัวร้อนผ่าวของหญิงสาวอย่างลืมตัว
“ซายูริ”อัสมานเรียกชื่อของเธออีกครั้ง
“หืม
..”ซายูริครางตอบ
ริมฝีปากบางของหญิงสาวเผยอขึ้นทำให้ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวจึงได้โน้มตัวลงเข้าไปใกล้และจุมพิตทั่วใบหน้าและริมฝีปากนั้นอย่างดูดดื่ม อ่อนโยนเป็นครั้งแรก
“ท่าน
”ซายูริเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อรสจูบที่ติดตรึงในหัวใจของเธอมานับจากวันที่ได้รับจากเขาครั้งแรกหวนกลับมาอีกครั้งและปลุกประสาทให้เธอตื่นขึ้น
“ซายูริ
”ชายหนุ่มกระซิบแผ่วๆ ริมฝีปากของเขาเลื่อนมาหยุดที่ปากของเธอและหยุดชะงักเอาไว้เพียงแค่นั้น อัสมานกดศีรษะของเธอเข้ากับไหล่ของเขา
“ขอบคุณ ที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้”หญิงสาวพึมพำ ไม่มีปฏิกิริยาขัดขืนการคุกคามเมื่อครู่ของเขา
“เป็นเพราะฉันต่างหากล่ะ ที่พาเธอมาอยู่อย่างนี้ เป็นสาเหตุให้เธอไม่สบายจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด เพราะหากฉันมาไม่ทันเธออาจจะตายไปแล้ว”อัสมานบอกอย่างรู้สึกผิด
หญิงสาวเงยใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นสบตากับเขา รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกที่เวลานี้เธอมีเขาคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะมองว่าเขาคือปีศาจร้ายก็ตาม
“ท่านช่วยฉันเอาไว้ต่างหาก”ซายูริอุบอิบตอบ
หากไม่เพราะเขาจับตัวเธอมาแล้ว เธอคงต้องกลายเป็นภรรยาคนที่สี่ของท่านฮัสซาร์โดยสมบูรณ์
“ช่วยยังไง?”ชายหนุ่มแสร้งถาม ทั้งที่เขาพอจับใจความจากตอนที่เธอเพ้อเพราะพิษไข้มาได้บ้าง ซายูริแต่งงานกับพ่อเขาเพราะความจำเป็นบางอย่าง โดยมีแม่ของเธอมาเกี่ยวข้องด้วย
“เอ่อ
.เปล่าค่ะ ฉันหมายถึงท่านช่วยฉันเอาไว้เมื่อครู่”ซายูริรีบตอบก่อนจะผละตัวออกห่างจากอ้อมกอดของเขาอย่างขัดเขิน น่าแปลกที่อาการปวดศีรษะจนหนักอึ้งที่มีมามากมายนั้นคลายลงเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ๆ เขา
“เธอ
..อยากได้รับอิสระหรือเปล่า ซายูริ”เขาตัดสินใจถามขึ้นในที่สุด ซายูริอึ้งอยู่นานกับคำถามนั้น เวลานี้เธอชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าตัวเธอเองต้องการอิสระอย่างที่เฝ้าเรียกร้องจริงๆ
“ท่านจะปล่อยฉันไปหรือคะ”หญิงสาวถามเสียงแผ่ว เกิดความรู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างประหลาดในกระแสเสียงนั้น หากเธอกลับไปหาท่านฮัสซาร์อีกครั้ง
เธอจะตอบคำถามของเขาว่าอย่างไรกัน แล้วเขายังจะเชื่ออีกหรือว่าในเวลานี้ หลังจากที่หายตัวไปนานปานร่วมสัปดาห์ เธอยังจะคงเป็นนางสาว
“หากเธอต้องการ
”ชายหนุ่มหยุดเพื่อกล้ำกลืนความรู้สึกหนักอึ้งบางอย่างที่แล่นเข้ามาจู่โจมภายในหัวใจ ความรู้สึกหนักหน่วงราวกับถูกบีบอัดจากอะไรบางอย่าง
“ฉันไม่แน่ใจ”หญิงสาวมองสบตาเขาแล้วบอกขึ้น
“หมายความว่าอย่างไร”
“ฉันไม่รู้ว่าท่านฮัสซาร์จะยังยอมรับฉันอยู่อีกหรือไม่”ซายูริตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย หากอัสมานขับไล่ด้วยการพาตัวเธอไปส่งและท่านฮัสซาร์ไม่ยอมรับเธอแล้วล่ะก็
เธอจะบากหน้ากลับไปที่สำนักเกอิชาให้ได้รับความอับอายได้อีกหรือ!
“บอกฉันได้หรือไม่ เธอรักพ่อของฉันหรือเปล่า”เขาก้มหน้าลงถามใบหน้าซีดเซียวนั้น ซายูริก้มหน้าลงสะอื้นจนตัวโยน อัสมานตกใจรีบดึงตัวของหญิงสาวเข้ามากอดเอาไว้อย่างปลอบโยน
“ว่าอย่าไรล่ะ เธอรักพ่อของฉันหรือเปล่า”
“ไม่
..”ซายูริส่ายหน้าพร้อมๆ กับคำตอบที่หลุดออกมา
“งั้นเพราะอะไรล่ะ เธอถึงต้องยอมแลกทั้งชีวิตของตัวเองอย่างนั้น เพราะเงินหรือเพราะว่าต้องการตามหาแม่”อัสมานยังคงซักไซ้ ซายูริตกใจที่เขาล่วงรู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอ
“ท่านรู้”
“ฉันได้ยินเธอเพ้อตอนไข้ขึ้น”
“ค่ะ
..ฉันตกลงกับท่านฮัสซาร์ หากท่านมีข้อมูลของแม่ ฉันจะยอมแต่งงานกับเขา”ซายูริยอมรับในที่สุด อัสมานส่ายหน้า เห็นว่าความคิดของหญิงสาวช่างไร้สาระเหลือเกิน
“เธอยอมแต่งงานกับผู้ชายคราวพ่อเพียงเพราะข้อมูลของแม่อย่างนั้นหรือ ไร้สาระสิ้นดี”
“ท่านเกิดมามีทุกอย่างเพียบพร้อม เกิดมามีครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้า ท่านไม่มีวันรู้หรอกว่าการเกิดเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่เคยได้รับอ้อมกอดจากแม่เลยสักครั้งมันเป็นยังไง”น้ำเสียงของหญิงสาวเครือไปด้วยความรู้สึกอัดอั้นที่กักเก็บเอาไว้มานาน น้ำตาแห่งความอดสูไหลรินออกมาอีกครั้ง
“แต่เธอก็ไม่ควรยอมแลกทั้งชีวิตอย่างนั้น”
“ไม่ว่าใครจะมองว่าสิ่งที่ฉันทำมันไร้สาระและเหลวไหลอย่างไรฉันก็ยังจะทำอย่างนั้น ขอแค่สักครั้งที่ฉันได้รู้ว่าแม่เป็นใคร ได้กอดแม่ ได้ถามท่านสักคำว่าทิ้งฉันไปทำไม ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“พ่อของฉันมีข้อมูลของแม่เธออย่างนั้นหรือ”
“ค่ะ
..แม่หนีมาที่นี่ สหรัฐอาหรับดิลิยะห์ กับผู้ชายชาวฟามาลย์ หลักฐานที่ท่านฮัสซาร์นำมาบอกกับฉันอย่างนั้น ฉันมาที่นี่เพราะต้องการพบแม่”
“แล้วเธอไม่คิดว่าหลักฐานที่พ่อฉันเอามาให้ มันจะเป็นของปลอมเลยหรือ”ชายหนุ่มยิ้มเยาะ รอยยิ้มและคำพูดของเขาสะกิดความรู้สึกของเธอเข้าอย่างจัง
เธอไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย
.
ไม่ทันได้คิดพิจารณาให้ถ้วนถี่เพราะความตื่นเต้นกับหลักฐานชิ้นสำคัญนั้น เธอเก็บเสื้อผ้าและความแน่วแน่ใส่กระเป๋ามาที่นี่ แล้วต้องมาตกระกำลำบากอย่างนี้ เพราะ
.ฝีมือเขา
ปีศาจร้ายที่เธอไม่แน่ใจว่าเกลียดและกลัวเขาจริงๆ!
“ฉัน
..”ซายูริอึกอัก เพราะเธอเองก็ไม่ทันคิดจริงๆ
“เธอนี่ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง ยังกับเด็กสามขวบจริงๆ”อัสมานส่ายหน้า ซายูริหน้าตึง ผงกศีรษะลุกขึ้นจะเถียงกับเขาแต่เพราะอาการหนักอึ้งยังมีอยู่มากเลยต้องล้มตัวกลับลงไปใหม่
“อู้ย
”หญิงสาวคราง
“อวดดีไม่เข้าเรื่อง”
“ก็ท่านถือสิทธิ์มาว่าฉันก่อนทำไมล่ะ”ซายูริหน้าบึ้ง
“พอรักษาหายแล้วก็ปากเก่งขึ้นมาทันทีเชียวนะ รู้อย่างนี้ปล่อยให้เป็นผีเฝ้าทะเลทรายไปเสียก็ดี”อัสมานแกล้งว่า ซายูริเอียงหน้าหนีอย่างขัดใจ ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคนอย่างเขา
“ถ้าหากฉันจะช่วยเธอตามหาแม่ เธอจะยกเลิกการแต่งงานกับพ่อฉันไหม”อัสมานตัดสินใจถามขึ้น ซายูริหันขวับมามองเขาอย่างแปลกใจ มองสบดวงตาสีเหล็กของเขาอย่างสงสัย
“คุณรังเกียจฉันถึงขนาดนั้นเลยหรือคะ”หญิงสาวย้อนถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
อัสมานเองก็ไม่อาจตอบได้ ว่าสิ่งที่เขาตั้งคำถามออกไปนั้นเป็นเพราะความต้องการจากส่วนลึกของตัวเองหรือเพราะอยากช่วยกันซายูริให้ออกไปให้พ้นจากพ่อของเขากันแน่
“ฉันไม่อยากให้แม่เสียใจ และผิดหวังในตัวพ่อไปมากกว่านี้”เขาตัดสินใจบอกขึ้น ซายูริกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนรู้สึกเจ็บกว่าจะยอมพยักหน้าตกลงตามข้อเสนอของเขา
“ได้
หากท่านหาแม่ของฉันพบ ฉันยินดีจะไปจากชีวิตของทุกคนที่นี่ รวมทั้งท่านด้วย”ซายูริบอกเสร็จก็นอนตะแคงให้เขาเป็นการตัดบทสนทนา น้ำตาของหญิงสาวไหลรินออกมาอีกครั้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ อัสมานถอนหายใจยาวก่อนจะลุกออกไปข้างนอกปล่อยให้หญิงสาวได้พักผ่อนตามลำพัง
ความคิดเห็น