ทัณฑ์รัก.........เกอิชา

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13

อัสมานถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เขาเดินกลับไปกลับมาภายในห้องนอนหรูหราของตัวเอง พรุ่งนี้แล้วที่พ่อกับแม่ของเขาจะไปสู่ขอยะนีระห์เพื่อให้หมั้นหมายกับเขา เขาควรจะดีใจอย่างที่สุด ที่ได้ผู้หญิงเพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติมากมายอย่างยะนีระห์แต่จิตใจของเขามันกลับหดหู่อย่างประหลาด ไม่ตื่นเต้นและดีใจเท่าที่มันควรจะเป็น

ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยสีหน้าครุ่นคิด ในขณะที่เขาต้องนอนบนเตียงหนานุ่มและสะดวกสบายไปด้วยแอร์เย็นฉ่ำแต่หญิงสาวอีกคนกำลังอยู่ในกระโจมกลางทะเลทรายที่ยากลำบากและขาดแคลนอาหาร

ความคิดของเขาหมกมุ่นอยู่แต่กับใบหน้าของซายูริและรสจูบแสนหวานไร้เดียงสาที่เขาได้รับ รสจูบที่ทำให้เขาร้อนรุ่มไปทั่วร่างจนต้องใช้ความเย็นของสายน้ำยามค่ำคืนในการดับอารมณ์

ความคิดของเขาวกวนไปมาแต่ก็ผล็อยหลับได้ในที่สุด ในระหว่างกึ่งหลับกึ่งตื่นนั้น เขาเหมือนจะเห็นเงาร่างเลือนรางของใครคนหนึ่งอยู่เหนือโขดหิน

จากการมองในระยะไกลทำให้มองเห็นหน้าตาได้ไม่ชัดแต่เขารู้แน่ว่าจะต้องเป็นผู้หญิง อัสมานเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นเรื่อยๆแล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามันเป็นใบหน้าขาวซีดของซายูริ……

“ช่วยด้วย”หญิงสาวครางแผ่วๆ และร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว

“ซายูริ เธอเป็นอะไรไป”ชายหนุ่มถลาเข้าไปใกล้ แต่ก็สัมผัสได้แต่เพียงความว่างเปล่า เขากวาดสายตามองหาไปรอบๆ ก็พบว่าหญิงสาวนั่งอยู่ในลักษณะเดิมบนโขดหินตัวใหม่แต่ก็เหมือนเดิม ในทันทีที่เขาคิดจะสัมผัส เงาร่างนั้นก็หายวับไป หญิงสาวร้องไห้อย่างทรมาน เนื้อตัวของซายูริเปียกโชกอย่างน่าเวทนา

“ช่วยด้วยค่ะ ฉันหนาวเหลือเกิน”

“ซายูริ ไม่นะ ซายูริ”ชายหนุ่มคว้าได้แต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ซายูริจ้องมองมาทางเขาด้วยสายตาตัดพ้อ หยาดน้ำตาไหลรินเป็นทางยาว

“ท่านใจร้ายนัก พาฉันมากักขังแต่ตัวเองกลับสุขสบายอยู่ที่นี่”

“ฉันขอโทษซายูริ”เขาจำได้ว่าตัวเองบอกกับหญิงสาวอย่างนั้นในความฝันอันเรือนลาง

“สายเกินไปแล้วล่ะค่ะ ฉันกำลังจะตาย……….”หญิงสาวบอกเสียงเย็น แผ่วเบาราวกับว่าเนื้อตัวและน้ำเสียงของเธอจะสูญสลายไปกับสายลมกระนั้น

“ไม่นะซายูริ อย่าไป อย่าไปนะ……….”อัสมานวิ่งตามไขว่คว้าเงาร่างนั้นในความมืดก่อนจะตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมๆกับที่ตัวเขาได้ตื่นขึ้น

“ซายูริ……”อัสมานครางลึกๆ ในลำคอ เหงื่อกาฬแตกพลั่กเต็มใบหน้าและขมับทั้งสองข้าง ชายหนุ่มหลับตาและสะบัดศีรษะเพื่อขับไล่ความฝันอันร้ายกาจเมื่อครู่

“เธอจะเป็นอะไรรึเปล่านะซายูริ ซาวานจะดูแลเธอได้แค่ไหนกัน”อัสมานผุดตัวลุกขึ้นจากที่นอนด้วยสีหน้าครุ่นคิด แม้เขาจะเคยโกรธเกลียดเธอ เพราะเป็นสาเหตุให้แม่ของเขาต้องอาการหนักขึ้นแต่เขาก็ไม่ใจร้ายถึงขนาดจะอยากให้เธอต้องจบชีวิตลงด้วยฝีมือของเขาหรือว่ามีเขาเป็นต้นเหตุ

เขาเพียงแต่รู้สึกผิดต่อเธอเท่านั้น ไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งไปกว่านี้………….

ทั้งที่พร่ำบอกกับตัวเองอย่างนั้นแต่ความฝันนั้นก็ทำให้เขาไม่อาจข่มตาให้หลับลงไปได้อีก ภาพใบหน้าซีดขาวเปียกโชกนั้นยังคงติดตาจนยากจะลบเลือน

“บ้าจริง!”ชายหนุ่มสบถกับตัวเองก่อนจะลงมือเก็บข้าวของจำเป็นที่ได้แอบเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นอาหารและยารักษาโรค ชายหนุ่มแต่งกายด้วยชุดสำหรับการออกเดินทางและเสื้อคลุมสีดำสนิทเหมาะสำหรับการพรางตัว เมื่อสำรวจทุกอย่างจนพร้อมดีแล้ว เขาจึงได้ออกมานอกห้องพักในโรงแรมที่พักอยู่

เมื่อเห็นว่าไม่มีคนของท่านฮัสซาร์ออกมาคอยดักติดตามเขา ชายหนุ่มจึงได้เดินออกไปขึ้นรถของตัวเองขับออกไปด้วยท่าทางและสีหน้าปกติผ่านหน้ายามที่เฝ้าอยู่หน้าโรงแรมแต่ยามคนนั้นก็ไม่กล้าเอ่ยซักถามอะไร ทั้งที่เขาเองก็นึกแปลกใจที่ชายหนุ่มถือห่อผ้าใบเขื่องและแบกมาด้วยท่าทางหนักอึ้งโดยไม่ยอมเรียกใช้พนักงานของโรงแรม

อัสมานขับรถของเขาออกมานอกโรงแรมและโทรเรียกยูซุปออกมาพบทางด้านนอก ซึ่งลูกน้องคนสนิทก็รีบกระหืดกระหอบออกมาหาผู้เป็นเจ้านายทั้งที่เป็นเวลากลางดึก

“นายท่านจะออกไปไหนขอรับ”

“ฉันมีธุระด่วนที่ต้องจัดการ แกเอารถของฉันเข้าไปเก็บที่โรงแรมแต่ก่อนอื่นแกขับไปส่งฉันที่สถานีรถไฟเสียก่อน”อัสมานออกคำสั่ง ยูซุปตาโตมองเจ้านายอย่างคาดไม่ถึง

“นี่…….เจ้านายคิดจะทำอะไรขอรับ อย่าบอกนะว่าเรื่องคุณซายูริ……”

“อย่าพูดมากไปหน่อยเลยยูซุป คนที่พูดน้อยๆ มักจะเจริญก้าวหน้ามากกว่าคนที่พูดมากอย่างเจ้านะ”ชายหนุ่มบอกเสียงห้วน ยูซุปจึงจำต้องขับรถไปส่งเจ้านายหนุ่มตามคำสั่ง

“เจ้านายเป็นคนจับตัวคุณซายูริไปจริงๆ หรือขอรับ”ว่าจะไม่ถามแต่ก็อดไม่อยู่จนได้

“แล้วแกจะทำไมยูซุป หวังว่าเรื่องนี้แกคงรูดซิปเอาไว้ให้ดี”

“มันก็คงจะต้องเป็นอย่างนั้นล่ะขอรับ แต่ไม่รู้ว่าคนของท่านฮัสซาร์จะสงสัยอะไรหรือเปล่า โชคดีนะที่วันนี้พวกมันไม่ได้ตามมาเฝ้าเจ้านาย ไม่อย่างนั้นแย่แน่”

“ฉันก็คิดอย่างนั้น แต่ยามหน้าโรงแรมมันทำท่าจะสงสัย แกจัดการปิดปากมันให้ดี”

“ขอรับ”

“ดีมาก ส่งฉันที่หน้าสถานีรถไฟนั่นแหละ ฉันจะกลับไปเอาอูฐที่ฝากเอาไว้ แกกลับไปทำหน้าที่ให้ปกติ ปิดปากให้เงียบสนิทเหมือนเดิม เรื่องอื่นฉันจะจัดการเอง”อัสมานบอกแล้วมองหน้ามองหลังอย่างรอบคอบ

“แต่เจ้านายครับ……”ยูซุปมีสีหน้าลำบากใจว่าสมควรจะพูดขึ้นมาหรือไม่ แต่เขาก็รักและหวังดีกับผู้เป็นเจ้านายเท่ากับชีวิต จึงไม่อยากให้อัสมานต้องทำผิดไปมากกว่านี้

“มีอะไร……”

“ตอนเช้าท่านจะต้องไปสู่ขอคุณหนูยะนีระห์ไม่ใช่หรือครับ ผมเกรงว่าหากท่านไม่อยู่แล้วท่านฮัสซาร์จะสงสัย”ยูซุปลูกน้องคนสนิทเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี

“จริงสิ”อัสมานเกาคางด้วยท่าทางคิดหนัก

เขาลืมยะนีระห์ไปเสียสนิท!

“ท่านยังจะไปอีกหรือครับ ผมว่ารอให้ผ่านการเจรจาเรื่องหมั้นไปก่อนไม่ดีหรือ”

“ไม่มีเวลาแล้ว ฉันสังหรณ์ใจว่าผู้หญิงคนนั้นอาจกำลังไม่สบาย ฉันจะต้องรีบไปก่อนที่มันจะสายเกินไป เรื่องของยะนีระห์เอาไว้ก่อนเถอะ”ชายหนุ่มบอกขึ้นอย่างตัดสินใจได้ในที่สุด

“ดูเหมือนท่านจะห่วงคุณซายูริมาก”ยูซุปตั้งข้อสังเกต

ปกติเขาจะเห็นแต่ร่องรอยของความเย็นชาจากสายตาสีเหล็กคู่นั้นแต่วันนี้ดูเหมือนกระแสแห่งความห่วงใยจะเด่นชัดมากจนออกมาทางแววตาของเขามากเกินธรรมดา

“ฉันทำให้เขาต้องไปอยู่อย่างนั้น หากหล่อนป่วยฉันก็รู้สึกผิด”อัสมานแก้ตัว นั่นยิ่งทำให้ยูซุปผิดสังเกตมากยิ่งขึ้น สีหน้าท่าทางของเจ้านายหนุ่มสร้างความหนักใจให้กับเขายิ่งนัก

ได้แต่หวังว่า ระหว่างอัสมานกับซายูริจะไม่มีความรู้สึกอะไรที่เกินเลยไปมากกว่าคำว่า……..เชลย…….

“หากท่านตัดสินใจไปแล้ว ผมก็คงจะทำอะไรไม่ได้ ท่านระวังตัวด้วยนะครับ”ยูซุปค้อมศีรษะลงทำความเคารพ อัสมานตบบ่าของคนสนิทเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปด้วยท่าทางองอาจและมั่นคงในการตัดสินใจของตัวเอง แม้ว่าการกระทำของเขาในครั้งนี้อาจจะส่งผลร้ายต่อเขามากมายแค่ไหนก็ตาม

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขากำลังทำอยู่นี้ กระทำลงไปเพราะแค่รู้สึกผิดจริงหรือ

***********************************************************************************

ยะนีระห์สะกดใจเอาไว้ด้วยความตื่นเต้น เมื่ออีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ก็จะถึงเวลานัดหมายที่อัสมานและพ่อแม่ของเขาจะมาสู่ขอเธอ การหมั้นหมายและการแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในดิลิยะห์กำลังจะเกิดขึ้นจากการรวมตัวเป็นทองแผ่นเดียวกันของสองตระกูลใหญ่ที่ร่ำรวย หญิงสาวรีบตื่นขึ้นมานวดหน้าขัดตัวเสียตั้งแต่เช้าตรู่

หญิงสาวปล่อยผมยาวสลวยจนเต็มกลางแผ่นหลัง ทางด้านหน้ารวบขึ้นถักเปียเล็กๆ ละเอียดยิบ เสื้อผ้าที่สวมเป็นชุดที่สวยที่สุด หรูหราที่สุดซึ่งเธอสั่งตัดมาเป็นพิเศษเพื่อวันนี้โดยเฉพาะ

“สวยที่สุดเลยค่ะคุณหนู”สาวใช้คู่ใจรวบเสื้อคลุมตัวนอกและผูกด้านหลังให้เบาๆ แล้วหันมาเอ่ยชมนายสาวของตัวเองอย่างชื่นชม ยะนีระห์ยิ้มพอใจ

 ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษและคิดว่ามันมากพอที่เธอจะละเว้นการหาเรื่องราริณีกับการีมเอาไว้ได้ วันนี้เป็นวันมงคล เว้นเอาไว้สักวัน…….

“แน่ล่ะ ไม่มีใครที่จะเหมาะกับพี่อัสมานมากไปกว่าฉัน”

“จริงด้วยค่ะ คนสวยๆ ฉลาด แถมยังร่ำรวยมากอย่างคุณหนู ใครมองข้ามไปได้ก็นับว่าโง่เต็มที ท่านอัสมานก็หล่อเหลา สง่า สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยกเลยล่ะค่ะ”นางสาวใช้ยกยอ

“เจ้านี่ปากหวานใช้ได้ เอ๊า….ฉันให้”ยะนีระห์ยื่นแหวนเพชรเล็กๆ ที่สวมอยู่บนนิ้วก้อยที่เธอเริ่มจะนึกเบื่อมันแล้วออกโยนให้ แม่สาวใช้ตาโตรีบรับมันมาอย่างยินดี ขนาดแค่คำยกยอเพียงไม่กี่ประโยค ยังได้ข้าวของมีค่ามากมายขนาดนี้ ต่อไปเธอจะต้องเอาใจคุณหนูผู้แสนเอาแต่ใจแต่บ้ายอคนนี้เอาไว้ให้มากๆ

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

“อีกไม่กี่นาที ฉันก็จะได้แหวนเพชรเม็ดโตกว่านี้”ยะนีระห์เชิดหน้าขึ้นบอกแล้วเดินหลังตรงเป็นสง่าลงไปข้างล่างด้วยความตื่นเต้น สวนทางกับการีมที่เอาเอกสารเรื่องการประชุมมาให้ท่านโยฮานเซ็นพอดี

การีมมองใบหน้าหวานหยดย้อยในชุดสีมูลนกการะเวกนั้นอย่างตื่นตะลึง เขามองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างนึกทึ่ง วันนี้ยะนีระห์ผู้แสนปากร้ายและเอาแต่ใจสวยสดงดงามมากจริงๆ

“มองอะไร ไร้มารยาทที่สุด”ยะนีระห์ตวาด การีมหัวเราะแก้เก้อก่อนจะเปลี่ยนสายตามาเป็นหมิ่นหยามแทน  ชายหนุ่มเดินอ้อมตัวของหญิงสาวไปมาพร้อมกับยักไหล่

“แต่งตัวสวยดีนี่……คงจะตื่นเต้นมากสินะที่จะมีผู้ชายมาสู่ขอ”

“แน่ล่ะ เพราะอัสมานเป็นผู้ชายที่ดี มีอนาคต ไม่เหมือนแก เฮอะ…..คิดจะทำงานอย่างนั้นเหรอ คงทำให้บริษัทของท่านพ่อเจ๊งเข้าสักวัน”สายตาคมๆ ตวัดมองการีมอย่างเย้ยหยัน

“เธอ!”การีมกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ

“โกรธเหรอ ดี…..เพราะฉันต้องการให้แกโกรธ โกรธมากๆ เลยยิ่งดี แล้วแกสองคนแม่ลูกจะได้ไปให้พ้นจากบ้านของฉันสักที หยาบด้านกันนัก ขนาดถูกขู่ขนาดนั้นยังไม่กลัว”ยะนีระห์เผลอตัวพูดออกไปแต่ยั้งไว้ก็ไม่ทันเสียแล้ว การีมขมวดคิ้วก่อนจะก้าวมาประชิดตัวของเธออย่างเอาเรื่อง

“เธอทำอะไรแม่ฉัน”

“เปล่า…..”ยะนีระห์ถอยหลังไปหลายก้าวจนชิดติดกับผนัง สายตาเอาเรื่องและแววตาดุดันนั้นอดทำให้เธอนึกกลัวขึ้นมาไม่ได้ แต่คนที่ไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆ อย่างเธอหรือจะยอมอ่อนข้อ

“แต่เมื่อกี้ฉันได้ยิน บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าเธอทำอะไรแม่ฉัน”

“เรื่องของฉัน”ยะนีระห์เชิดหน้าขึ้นตอบด้วยสีหน้าท้าทาย

“แน่ใจหรือว่าจะไม่บอก”การีมบอกเสียงกร้าว ชายหนุ่มขยับเข้าไปชิดและวาดแขนทั้งสองข้างโอบล้อมเธอไว้ ยะนีระห์หน้าซีด เมื่อหลังของเธอชิดกับผนัง ไม่มีทางอื่นที่จะออกไปได้

“เอาตัวสกปรกของแกออกไปให้ไกลฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ลูกคนต่างชาติ”หญิงสาวตวาดกลับอย่างกราดเกรี้ยว การีมขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน

ลูกผู้ชายอย่างเขาทนให้ผู้หญิงอย่างยะนีระห์ดูถูกครั้งแล้วครั้งเล่ามาได้อย่างไรกันตั้งหลายปี……และครั้งนี้เขาให้สัญญากับตัวเอง นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ

“สกปรกอย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นมาลองเกลือกกลั้วกับคนอย่างฉันดูสักหน่อยเป็นไง เอาไปเปรียบเทียบกับอัสมานดูซิว่า มันใช้ได้หรือเปล่า”การีมไม่พูดเปล่าแต่ก้มลงจูบเรียวปากที่เผยอเตรียมจะด่าเขาทันที จูบของเขาหนักหน่วงรุนแรงอย่างไม่ปราณี ยะนีระห์ดิ้นรนเต็มแรงด้วยความรังเกียจ

แต่เพียงไม่นานการบดขยี้ที่รุนแรงของเขาก็เปลี่ยนมาเป็นอ่อนโยน อ่อนหวานและปลุกอารมณ์ของเธออย่างช่ำชอง ต้นขาของเขาเบียดชิดเข้ากับเรือนกายของเธอ ช่วยปลุกเร้าอารมณ์ปรารถนาอันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ให้ลุกโชน ยะนีระห์เผลอตัวสอดลิ้นตอบปลายลิ้นที่ตวัดมาอย่างช่ำชองของเขา

มือเรียวยาวของเธอจิกไปกลางแผ่นหลังของเขาด้วยความรัญจวนใจ การีมเห็นปฏิกิริยาตอบสนองอย่างเผลอไผลของหญิงสาว จึงได้ระดมจูบไปทั่วร่างนั้น มือหนาของเขาลูบไล้ไปทั่วระเรื่อยมาจนถึงหน้าอกอวบอิ่มนั้น ริมฝีปากที่เปียกชื้นของเขาลากมาตามใบหน้าและซอกคอจนยะนีระห์เผลอตัวครางด้วยความเสียวซ่าน

เวลานี้เธอลืมสิ้นถึงความรังเกียจที่ตั้งป้อมกันเขาเอาไว้ อารมณ์ปรารถนาคุโชนจนยากจะหยุด สัมผัสใกล้ชิดจากผู้ชายเป็นครั้งแรก การเรียนในโรงเรียนสตรีล้วนทำให้ไม่เคยได้รับสัมผัสอันเสียวซ่านอย่างนี้มาก่อน

หญิงสาวนึกโกรธตัวเองขึ้นมาครามครันที่จิตใจกับร่างกายมันช่างไม่สัมพันธ์กันเอาซะเลย ใจรังเกียจและอยากจะผลักร่างหนานั้นออกไปเสียให้ไกลแต่ร่างกายกลับเบียดชิดอกอวบอิ่มของตัวเองเข้ากับหน้าอกหนาแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาด้วยความลืมตัว รู้สึกโกรธตัวเองขึ้นมาครามครันที่ไม่ยอมผลักเขาออกอย่างที่ใจคิด

แต่ก่อนที่ความรู้สึกอันประหลาดล้ำที่ทำให้เธอรู้สึกวาบหวิวราวกับจะล่องลอยไปไกลแสนไกลจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ การีมก็หยุดการกระทำของเขาซะเฉยๆพร้อมกับหรี่ตามองหญิงสาวอย่างดูถูก

“ว่ายังไงถึงกับครางเลยหรือสาวน้อย”

“เพลี๊ย!”

ยะนีระห์ฟาดฝ่ามือของเธอไปบนใบหน้านั้นเต็มแรงจนหน้าหัน ทั้งโกรธทั้งอาย ยิ่งเห็นสายตาหมิ่นหยามของชายหนุ่มที่มองมาอย่างรู้เท่าทันเธอยิ่งแค้น

“ร้อนแรงไม่เบาเลยนะ เสียดายที่เวลาของเรามันน้อย ถ้าเธอยังติดใจล่ะก็ ไปหาฉันที่บ้านได้ตลอดเวลา รับรองว่าฉันจะตอบสนองเธอได้ถึงพริกถึงขิงยิ่งกว่านี้”

“แก……”ยะนีระห์ตัวสั่นด้วยความโกรธระคนอับอาย

“ฮ่ะๆ แม่เสือสาวผู้ร้อนแรงซะยิ่งกว่าเกอิชา”การีมผิวปาก แล้วเดินหัวเราะอย่างอารมณ์ดีจากไป ท่ามกลางความแค้นเคืองของยะนีระห์ที่มองตามหลังเขาไปอย่างอาฆาต

สักวัน เธอจะฆ่าผู้ชายคนนี้ให้ตายคามือด้วยตัวเอง !

“ว๊าย……มีรอห์ มาแอบอะไรอยู่ตรงนี้”สาวใช้คนนึ่งที่เผลอเดินเข้ามาชนกับสาวใช้คนสนิทของยะนีระห์อุทานขึ้นอย่างตกใจทำให้มิรอห์รีบยกมือขึ้นปิดปากเพื่อนสาวใช้ด้วยกันเอาไว้

“จุ๊ๆ…….อย่าส่งเสียงดัง”

“อะไรของเธอ”ผู้มาใหม่เอ่ยถามอย่างสงสัยพลางมองตามสายตาของเพื่อนสาวก็พบว่ายะนีระห์ยืนกำมือแน่นตัวสั่นราวกับโกรธใครมาตั้งแต่ชาติปางไหนแต่อะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้เธอไม่ทันได้เห็น

“อย่าเพิ่งเดินไปเลย ฉันว่าเราสองคนหลบก่อนดีกว่า”

“อะไรของเธอ ฉันจะไปดูความเรียบร้อยสำหรับรับแขกที่กำลังจะมา ถ้ามีอะไรผิดพลาดล่ะก็ ฉันตายแน่ๆ เธอก็รู้นี่ว่าฉันมีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องโต๊ะอาหาร ไม่ได้สบายเหมือนเธอนะแค่คอยรับใช้คุณยะนีระห์เล็กๆ น้อยๆ ก็ได้ของสวยๆ งามๆ มาใช้มากมาย”นางผู้มาใหม่มองค้อนอย่างอิจฉา

“มาก่อนเถอะน่า เวลานี้คุณหนูอารมณ์ไม่ดี ขืนทะเล่อทะล่าเข้าไป จะหาว่าไม่เตือน”

“เป็นอะไรอีกล่ะ วันนี้จะหมั้นไม่ใช่หรือน่าจะอารมณ์ดี”อีกฝ่ายถามขึ้นอย่างสงสัย มีรอห์อึดอัดใจ น้ำท่วมปากจะบอกใครในสิ่งที่ตัวเองเห็นก็ไม่ได้ เพราะหากนายสาวของเธอรู้

เธอไม่ตายดีแน่……….

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่รู้สึกว่าคุณหนูอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่านั้นเองแต่มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ฉันคงคิดมากไปเอง เธออยากไปดูความเรียบร้อยอะไรก็ไปทำเถอะ ฉันก็จะไปเหมือนกัน”มีรอห์บอกขึ้นในที่สุดแต่ก่อนที่เธอทั้งสองจะทันได้ทำอะไรก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนของยะนีระห์ดังลั่นไปทั่วบ้าน

*************************

“อะไรกันลูกรัก”ท่านโยฮานลงบันไดมาอย่างเร่งรีบ เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของลูกสาว เสียงนั้นดังบาดลึกไปถึงหัวอกของคนเป็นพ่ออย่างเขาจนแม้แต่กระดุมเสื้อยังไม่ทันติดเสร็จก็ต้องรีบวิ่งลงมา

“ท่านพ่อ”ยะนีระห์ตัวสั่นเทาไปด้วยความโกรธ มือเรียวกำแน่นจนเจ็บใจ

“เกิดอะไรขึ้นลูกรัก หน้าของเจ้าซีดมากเหลือเกิน พ่อจะให้คนไปตามหมอ”

“ไม่ค่ะ……ลูกไม่ไปไหนทั้งนั้น ท่านพ่อฮือ……..”หญิงสาวโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น ท่านโยฮานกอดตอบแนบแน่นก่อนจะผลักร่างนั้นออกห่างเบาๆ แล้วเอ่ยถามขึ้น

“ร้องไห้เรื่องอะไรกัน บอกพ่อมา วันนี้อัสมานจะมาสู่ขอลูก ไม่ดีใจหรืออย่างไร”

“เขาไม่มาแล้ว”หญิงสาวบอกเสียงกร้าวจนเกือบจะเป็นตะโกนก้อง

“อะไรนะ!”

“เมื่อครู่นี้ท่านป้าโทรมา บอกว่าพี่อัสมานต้องบินไปดูงานที่อเมริกาด่วน ท่านพ่อ……อะไรมันจะสำคัญไปมากเท่าวันนี้ พี่อัสมานเห็นงานสำคัญกว่าลูกได้อย่างไร”

“อัสมาน…..ทำแบบนี้มันหยามน้ำหน้ากันชัดๆ”ท่านโยฮานคำรามลึกในลำคอ ก่อนจะผลุนผลันตั้งท่าจะออกไปข้างนอก ยะนีระห์รีบฉุดดึงเอาไว้

“ท่านพ่อจะไปไหนคะ”

“จะไปถามซายีน่ากับฮัสซาร์ให้รู้เรื่อง ทำแบบนี้ได้อย่างไร ลูกสาวของโยฮาน คิดจำทำอะไรล้อเล่นแบบนี้ได้หรือ”ท่านโยฮานบอกขึ้นอย่างหัวเสีย ทั้งหงุดหงิดและเจ็บใจที่ฝ่ายชายทำเหมือนไม่ให้เกียรติกันอย่างนี้

“ช่างเขาเถอะค่ะท่านพ่อ เรามีศักดิ์ศรีมากเกินกว่าจะทำอย่างนั้น”ยะนีระห์พยายามบังคับน้ำเสียงที่เริ่มสั่นสะท้านของตัวเองให้ดูราบเรียบที่สุด

“แต่มันหยามน้ำหน้าเรา”

“สักวันลูกจะทำให้อัสมาน มาคุกเข่าแทบเท้าลูกให้จงได้ ลูกอยากจะรู้นัก ว่างานอะไรกันสำหรับพี่อัสมานที่มันจะสำคัญไปกว่าการหมั้นกับลูก”น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“หรือว่ามันจะมีผู้หญิงอื่น”ท่านโยฮานออกความเห็น

“ไม่มีทาง! ลูกไม่เห็นใครพูดถึงข่าวคราวของพี่อัสมานกับผู้หญิงคนไหน นอกจากข่าวความเฉยชาของเขาจนไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้าใกล้ นอกจากลูกแล้ว เขาไม่มีใคร”ยะนีระห์ปฏิเสธอย่างเข้าข้างตัวเอง

“ลูกแน่ใจหรือ”

“แน่ใจอย่างที่สุด”

“เอาล่ะ ในเมื่อลูกยืนยันอย่างนั้นก็จงบอกให้มันมาพบพ่อในทันทีที่มันกลับมา หากมันบิดพลิ้วอีกล่ะก็ พ่อจะไม่มีทางยกเจ้าให้มันเด็ดขาด”ท่านโยฮานหัวเสียก่อนจะเดินผลุนผันกลับเข้าห้องไป ทิ้งให้ผู้เป็นลูกสาวต้องทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ไปด้วยความอับอาย อับอายกับสายตาหมิ่นหยามของการีม

หากเขารู้เรื่องนี้ ไม่ช้าคงวิ้งแจ้นมาเยาะเย้ยเธอถึงที่………ความเจ็บใจของเธอที่มีต่ออัสมาน เวลานี้มันน้อยกว่าความเจ็บใจระคนอับอายที่มีต่อการีมเสียอีก

“มีรอห์!”หญิงสาวตะโกนเรียกสาวใช้

“ค่ะ”

“เอาอาหารที่เตรียมไว้ในวันนี้ไปเททิ้งให้หมด อย่าให้ฉันเห็นมันอีก รวมทั้งดอกไม้พวกนี้ด้วย”ผู้เป็นเจ้าของคำสั่งในการจัดการต้อนรับในวันนี้ออกคำสั่งด้วยอารมณ์กราดเกรี้ยวและขุ่นมัว

หญิงสาวผลุนผลันกลับขึ้นไปขังตัวเองบนห้องนอน ความเคียดแค้นที่มียังไม่ลดละ มันอัดแน่นอยู่ในอก มันมีมากเสียจนเธอแทบจะระงับมันเอาไว้ไม่ไหว

นึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของอัสมาน กับถ้อยคำขอโทษขอโพยจากซายีน่าอย่างเจ็บใจ เนื้อตัวของหญิงสาวสั่นสะท้านไปทั่วร่าง ใบหน้าอ่อนเยาว์ซีดขาว มือเกร็ง

อย่าให้เธอรู้ว่าเขาผิดนัดสำคัญเพราะเรื่องผู้หญิงคนอื่น เธอเกลียดการทรยศมากที่สุด โดยเฉพาะการทรยศหักหลังที่มาจากผู้ชายที่เธอรัก เหมือนอย่างที่พ่อทำกับแม่

เธออยากจะกรีดร้องออกมาให้สาสมกับความชอกช้ำและอับอาย แต่จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร ในเมื่อศักดิ์ศรีของธิดาคนเดียวของท่านโยฮานมันค้ำคอเธออยู่