รอยรักกลีบซากุระ ตีพิมพ์กับกรีนมายด์

ลำดับตอนที่ #16 : ผู้หญิงแสนงอน

“เอ๊ะ……….ของใครมาลืมไว้ในรถเรา”ติรณาขมวดคิ้วอย่างงงงันเมื่อเห็นกระถางพลาสติกสีน้ำตาลเล็กๆภายในบรรจุกล้วยไม้กำลังออกดอกสีม่วงอ่อนชูช่อสวยงาม

กลีบดอกยังมีหยดน้ำเกาะพราวเหมือนพึ่งถูกรดน้ำมาได้ไม่นาน หญิงสาวหยิบมันขึ้นมาพิจารณาก่อนจะกวาดสายตามองหาเจ้าของมัน สงสัยคงจะมีคนลืมไว้

            “ของเธอนั่นแหละ…….เราตั้งใจซื้อมาฝาก”เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากเบื้องหลัง ติรณาใจเต้นแรงแต่ไม่ยอมหันกลับไปมอง ทรงรบใจแป้ว ก่อนจะเดินเข้าไปสะกิดเบาๆ

            “นี่…….หันหน้ามาหน่อยสิ หันหลังอย่างนี้จะพูดกันรู้เรื่องได้ยังไงกัน”ติรณาไม่ตอบแต่กลับจูงรถมอเตอร์ไซค์ไปอีกทาง

            “เราขับไปส่งนะ ขับรถไม่เก่งไม่ใช่เหรอ”เขารีบบอกเมื่อเห็นอย่างนั้น

            “ไม่ต้อง ฉันขับไปเองได้”หญิงสาวเชิดหน้าตอบเสียงห้วน ยังโกรธเขาเรื่องเมื่อวานไม่หาย เธอขึ้นคร่อมรถแล้วสตาร์ทเต็มแรงตามอารมณ์โกรธ

            “แคว๊ก”ติรณาตะลึงก้มลงมองชายกระโปรงที่ขาดเป็นทางยาวผ่าขึ้นไปถึงต้นขาอย่างนึกไม่ถึง อายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

            เมื่อมีสายตาของคนที่เดินผ่านไปมาหันมามองอย่างสนใจ บางคนมองอย่างเห็นใจ บางคนก็กระซิบกระซาบกันพร้อมกับหัวเราะ

            โธ่เว้ย……….ทำไมซวยอย่างนี้นะ ทรงรบเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เขารีบถอดเสื้อแจ็คเกตออกมาคลุมทับให้

            “ไปเปลี่ยนกระโปรงเถอะ เราจะรออยู่ข้างล่าง เร็วสิ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ”เขาเร่งเมื่อเห็นเธอทำท่าลังเล หญิงสาวจึงไม่มีทางเลือก รีบเดินจ้ำอ้าวกลับขึ้นไปเปลี่ยนกระโปรงทันที

            โอ้ย………ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนละเนี่ย ต่อหน้าคนอื่นน่ะไม่เท่าไหร่แต่ต่อหน้านายทรงรบนี่สิซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ

            “ติรณาเดินไปเปลี่ยนกระโปรงลวกๆแล้วเดินหน้าจ๋อยมาที่ลานจอดรถ พบว่าเขายืนคอยอยู่อย่างที่พูดจริงๆด้วย

            “ยังรออยู่อีกเหรอ วันนี้มีเรียนตอนเช้าไม่ใช่เหรอ”เธอเอ่ยถาม เพราะรู้ว่าวันอังคารเขาจะมีเรียนตอนเช้าและเขาไม่เคยไปเรียนสายเลยสักครั้ง

            “ไม่เป็นไรหรอก แค่ครึ่งชั่วโมง มันคงจะไม่ทำให้เกียรตินิยมมันหายไปไหนหรอก”เขาบอกยิ้มๆ เธอมองค้อนเขาอย่างหมั่นไส้

            “ยืนยิ้มอะไร ขึ้นรถซะทีสิ”เสียงของเขาดังขึ้นขัดอารมณ์เธออีกรอบ หญิงสาวบ่นว่าเขาอยู่ในใจแล้วขึ้นรถนั่งซ้อนท้ายเขาออกไป

            “เหมือนฝนจะตกเลย”ติรณาบอกพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มเข้ามาทุกที เขาไม่ตอบแต่เร่งความเร็วของรถขึ้น

            “เน่……….จะขับเร็วอะไรขนาดนี้นะ เดี๋ยวก็ไปไม่ถึงคณะหรอก”หญิงสาวร้องเสียงหลงทุบหลังเขาอั๊กๆไปหลายที

            “โอ้ย……….ฉันเจ็บนะ ไม่เห็นเหรอว่าฝนกำลังจะตก อยากตากฝนไปเรียนรึไง”เขาบอกอย่างหงุดหงิดจนพารถมาจอดอยู่หน้าคณะพยาบาล หญิงสาวหน้างอ ก้าวขาลงจากรถก็พอดีกับที่ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก

            เขารีบคว้ามือเธอไปหลบฝน โชคยังดีที่ลายจอดรถยังมีหลังคาเล็กๆบัง เธอพลิกข้อมือดูนาฬิกาอย่างกังวลเมื่อมันเลยเวลาไปเกือบ 40 นาทีแล้ว เธอจึงมองสายฝนด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

            “ไปเถอะ ขืนรอให้มันหยุดก็เข้าเรียนไม่ทันกันพอดี”เขาบอกพร้อมกับดุนหลังเธอเบาๆ

            “ขืนวิ่งฝ่าไปหน้าคณะก็เปียกหมดสิ”

            “มาเถอะน่า ใกล้ๆแค่นี้เปียกไม่มากหรอก”เขาจูงมือเธอออกวิ่งโดยเอาตัวเขาบังด้านที่ฝนสาดเอาไว้พร้อมกับใช้สมุดแลกเช่อร์บังหน้าเธอไว้ให้

            จนมาถึงหน้าคณะ เธอกอดอกห่อตัวด้วยความหนาวหันมามองหน้าเขาอย่างขอบคุณ ตัวเธอเปียกไม่มากเพราะเขาเอาตัวมาบังไว้แต่เขากลับเปียกโชกไปทั้งตัวแถมยังต้องไปเรียนสายเพราะเธออีก

            “ขอบใจนะ”เธอบอกเสียงเบา เขาส่ายหน้าพร้อมกับยื่นกุญแจรถคืนให้

            “แล้วนายจะไปเรียนยังไง อย่าปฏิเสธเลยน่า นายเดินไปไม่ถึงหรอก ฝนตกหนักขนาดนี้”เธอเอื้อมมือไปดึงมือเขาพร้อมกับยัดเยียดกุญแจให้ เขาก้มลงมองมือเธอนิ่งอย่างเขินๆ ใบหน้าแดงก่ำ ติรณารู้สึกตัวรีบชักมือกลับ

          ตาบ้า! คนที่ควรจะอายจนหน้าแดงมันคือฉันตะหากล่ะ ไม่ใช่นาย

            “ก็ได้ งั้นเย็นนี้เลิกเรียนแล้วเรามารับนะ”เขาถือโอกาสรวบรัด ติรณาอมยิ้มพยักหน้าเขินๆแล้วรีบวิ่งเข้าหน้าคณะไป

            จะว่าไปนายก็เป็นสุภาพบุรุษเป็นเหมือนกันนะ นายหน้าปลากะโห้

            เธอยิ้มๆก่อนจะนึกได้ว่ามาเรียนสายรีบวิ่งเข้าชั้นเรียนไม่คิดชีวิต เพื่อนๆในห้องเรียนหันมามองเธอเป็นตาเดียวเมื่อเห็นสภาพเปียกมะลอกมะแลกของเธอ

            “ฝนตกค่ะอาจารย์ หนูติดฝนเลยมาไม่ได้”เธอบอกอ่อยๆ ก่อนจะเดินไปทรุดตัวลงนั่งด้านหน้าสุดไม่ใช่เพราะเธอขยันเรียนเลยอยากตั้งใจฟังอาจารย์สอนหรอกนะ

            แต่เป็นเพราะว่าด้านหลังเพื่อนที่มาก่อนนั่งกันเต็มหมดแล้วต่างหากล่ะ อาจารย์พยักหน้ารับไม่พูดอะไรตามแบบฉบับอาจารย์คณะนี้

            “เอาล่ะติรณา เพื่อนๆเขากำลังเรียนกันถึงทฤษฏีการทำคลอด เดี๋ยวอีกหนึ่งชั่วโมงเราจะไปห้อง lab การทำคลอดกับหุ่นกัน”

อาจารย์สุภาวดี อาจารย์ที่สอนวิชาสูติที่สวยที่สุดในคณะบอกขึ้น ทุกคนตั้งใจฟังเต็มที่ ไม่มีใครมีทีท่าง่วงนอนเพราะการทำคลอดเป็นชั่วโมงที่ทุกคนรู้สึกตื่นเต้นและอยากจะเรียนมากที่สุด

            “ตื่นเต้นจังเลยนะ เทอมหน้าเราก็จะได้หัดทำคลอดจริงๆแล้วอยากให้ถึงเร็วๆอ”ฉวีวรรณเอ่ยขึ้น ขณะที่รอเรียนวิชานี้

            “นั่นสิ ผู้หญิงนี่ทรมานนะ กว่าจะอุ้มท้องมาครบเก้าเดือน พอจะคลอดก็ยากอีก บางทีคลอดธรรมดาไม่ได้ก็ต้องผ่าหรือไม่ก็ดูดออก”ติรณาเห็นด้วย

            “ลูกตัวเล็กไปก็ไม่ได้ ตัวใหญ่ไปก็คลอดลำบาก สาบานเลย ฉันไม่ยอมมีลูกเด็ดขาด”ปริศนาบอกขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าดิก   

            “ผิดกับฉันนะ ฉันว่าการได้คลอดลูกนี่แหละถือเป็นหน้าที่ที่น่าภูมิใจของผู้หญิงเลยล่ะ”ติรณาบอกแล้วทำท่าเคลิ้มฝัน

            “เว่อร์ไปแล้ว คำพูดกับหน้าตาไม่ได้ไปด้วยกันเลยนะแกนี่”ปริศนาหันมามองเพื่อนอย่างหมั่นไส้

            “ใช่…..ท่าทางยังกะทอม แค่นอยากจะเป็นแม่คน แหม…….เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นงี้เลย พอมีผู้ชายเข้ามาจีบเข้าหน่อยเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือขึ้นมาเชียว”ฉวีวรรณแซวขึ้น

            “บ้า……..พวกแกนี่ ไปเรียนได้แล้ว”ติรณาบอกพร้อมกับลากเพื่อนเข้าห้องเรียนไป

            จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียนทุกคนจึงทยอยกันออกมาจากห้องเรียนด้วยท่าทีที่แตกต่างกันไป บางคนสีหน้าตื่นเต้น บางคนทำท่าหวาดเสียว โดยเฉพาะกลุ่มของติรณา

            “โหย………ฉันไม่คิดเลยนะว่าการทำคลอดมันจะยากเย็นขนาดนี้ บางทีเอาหัวเด็กออกมาได้ยังติดไหล่ออกมาไม่ได้อีก ขนาดแค่หุ่นไม่มีชีวิตยังน่ากลัวขนาดนี้แล้วถ้าเกิดเป็นเด็กจริงๆขึ้นมาจะทำยังๆไง”ฉวีวรรณบอกแล้วทำท่าขนลุก ติรณาหน้าเสีย

            “จริงด้วย ฉันว่าฉันไม่อยากจะเป็นแม่คนแล้วล่ะ ฉันขอภาคภูมิใจเรื่องอื่นดีกว่า”ติรณาบอกพร้อมกับชะเง้อคอมองออกไปหน้าคณะ

            “โธ่เอ้ย……..นึกว่าจะแน่ แค่เห็นเด็กคลอดติดไหล่แค่นี้ก็กลัวซะแล้ว แล้วนี่แกมองหาใคร”ปริศนาหันมาถามเมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเพื่อน

            “เปล๊า…..พวกแกกลับก่อนเถอะ ฉันขอไปค้นหนังสือในห้องสมุดก่อน”ติรณารีบปฏิเสธแล้วเดินเลยเข้าห้องสมุดของคณะไป ปล่อยให้เพื่อนมองตามงงๆ

            ติรณาค่อยๆ โผล่หน้าออกมาดูเมื่อเห็นเพื่อนๆออกไปหมดแล้วถึงได้ออกมา พบว่าทรงรบมานั่งรอเธออยู่ก่อนแล้ว

            “ไหนบอกว่าเลิกเรียน 5 โมงไง นี่มันจะหกโมงแล้ว เพื่อนเธอกลับกันหมดแล้วทำไมพึ่งจะออกมา”เขาถามเสียงห้วน ติรณาหน้าตึง

            “ไม่พอใจจะรอ ทำไมไม่ฝากกุญแจเอาไว้กับน้ายามล่ะ”เธอแหวกลับเสียงแหลม เขาถอนหายใจยาวขี้เกียจเถียงด้วย

            “ไม่ใช่อย่างนั้นแต่ฉันชอบคนตรงต่อเวลา เอาล่ะๆอย่าให้เรื่องเล็กๆแค่นี้ต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่เลยน่า ว่าแต่เธอหายโกรธฉันรึยัง”เขาหันมาถาม ทำให้หญิงสาวพึ่งนึกได้ว่าเธอกำลังโกรธเขาอยู่แต่แกล้งทำเป็นปากแข็ง

            “โกรธ? เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องไปโกรธนาย นายไปทำอะไรมาให้ฉันโกรธงันเหรอ”ติรณาเลิกคิ้วย้อนถามเสียงเรียบ

            “ก็เรื่องโทรศัพท์เมื่อวานยังไงล่ะ พอดีว่าต้นอ้อเขาไม่สบายมาก เขาไม่มีใครเลย”ทรงรบบอกตามตรง ติรณาทำท่าคอแข็งเชิดหน้าขึ้นก่อนตอบด้วยเสียงที่พยายามทำให้ราบเรียบอย่างที่สุด

            “เรื่องของนาย นายจะไปทำอะไรยังไงก็เชิญ ฉันไม่สนใจหรอกย่ะ”หญิงสาวบอกพร้อมกับสะบัดหน้าพรืดจนชายหนุ่มต้องหัวเราะชึ้นมากับท่าทางนั้น

            “ปากบอกว่าไม่สนแต่ดูท่าทางเธอสิ หึงฉันชัดๆ”เขายั่วเย้า หญิงสาวหน้าแดงจัดทำท่าจะเงื้อมือจะฟาดไปที่หลังเขาแต่โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน

            “ฮัลโล……..รบเหรอจ้ะ อ้อกำลังจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้ รบช่วยมารับอ้อหน่อยได้ไหมคะ อ้อไม่มีใครเลย”

            “แต่……..”ชายหนุ่มทำท่าอึกอักหันมาทางติรณาอย่างเกรงใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเชิดหน้าคอแข็งขึ้นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

            “นะคะรบ อ้อกลัว รบมาอยู่เป็นเพื่อนอ้อหน่อยนะคะ วินเขาโทรเข้ามาขู่ว่าจะทำร้ายอ้อ เขากลัวว่าอ้อจะเอาเรื่องของอ้อกับเขาไปบอกคนอื่นๆ”ต้นอ้อบอกขึ้นพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นจนทรงรบต้องรีบรับคำ หลังจากวางสายแล้วเขาก็หันมาทางติรณาอย่างหวาดๆ

            “ฉันจะกลับเอง นายไม่ต้องไปส่งแล้วก็ไม่ต้องขึนรถไปกับฉันด้วย หาทางกลับเอาเองก็แล้วกัน”หญิงสาวบอกขึ้นแล้วก็ขับรถออกไปเลย

            ทิ้งให้ทรงรบยืนมองตามหลังเธอไปอย่างอึดอัด โน่นก็คนรักส่วนอีกคนก็แฟนเก่าที่หน้าสงสารจนทิ้งไม่ลง

            *************************************************************************************************

            “เป็นอะไรอีกล่ะยัยติน นั่งหน้าหงิกเป็นม้าหมากรุกอีกแล้วนะ”ฉวีวรรณถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินหน้ามุ่ยเข้ามาในห้อง

            “เซ็งคน………ฉันเปลี่ยนใจไม่อยากมีแฟนแล้วล่ะฉวีวรรณ ผู้ชายนี่มันเฮงซวยชะมัดเลย”ติรณาบอกขึ้น มือคว้าน้ำดื่มมาดื่มอักๆระบายอารมณ์

            “พอได้แล้ว เดี๋ยวได้ท้องแตกตายกันพอดี เป็นบ้าอะไรอีกยะ”ติรณาไม่ตอบคำถาม หากแต่โผเข้ากอดเพื่อนเต็มแรง พร้อมสะอื้นฮักๆ

            “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แต่ว่ามันผิดหวัง……..ผิดหวังที่เอานายทรงรบนั่นเป็นแฟน”พูดมาแล้วอดน้ำตาร่วงอีกไม่ได้ ฉวีวรรณที่กำลังจะอ้าปากมาต่อว่าเลยต้องหันมาปลอบใจแทน

            “ร้องไห้ไปทำไมล่ะ ถ้ามีแฟนแล้วมันไม่ดีก็อย่าไปมีมันสิ ฉันเองก็ไม่มีแฟนเหมือนกันไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”ติรณาฟังแล้วนั่งคิดตามก่อนพยักหน้าเห็นด้วย

            “จริงสินะ มีแฟนแล้วมันก็ไม่ได้ดีอย่างที่คิดเลย สงสัยฉันคงอ่านนิยายมากไป พอไม่ได้แบบนั้นเลยอดเสียใจไม่ได้น่ะ”บอกแล้วก็หัวเราะเบาๆขำให้กับความคิดไร้สาระของตัวเอง

            “ต้องให้มันได้อย่างนี้สิ ถึงจะกลับมาเป็นติรณาคนเดิม เออนี่……มัวแต่ปลอบใจแก เห็นใบประกาศที่ติดอยู่หน้าหอไหม เขาจะให้พวกที่เรียนอยู่ปี 2-4 ย้ายออกเพื่อเอาน้องปี 1 มาอยู่แทน”คำบอกเล่านั้นทำเอาติรณาตกใจมาก

            “ว่าไงนะ………แล้วพวกเราจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ”

            “คงต้องออกไปอยู่หอพักข้างนอก“ปริศนาเป็นฝ่ายบอกขึ้น ติรณาพยักหน้ารับอย่างเหนื่อยหน่ายใจกับเรื่องราวมากมายที่มาพร้อมๆกัน

            และในวันย้ายหอพักสามสาวจึงได้ช่วยกันขนย้ายข้าวของมากมายนั้นอย่างทุลักทุเล    

            “ยัยติน ทำไมของห้องแกมันถึงได้เยอะแยะอย่างนี้นะ ฉันขนจนมือหงิกไปหมดแล้ว”ฉวีวรรณบ่นกระปอดกระแปด เมื่อข้าวของของติรณามีมากมายกว่าของคนอื่นๆหลายเท่า

            “เฮ้ย…….แล้วกล่องหนังสือใหญ่ๆพวกนี้ใครจะยก เกือบสิบกิโลได้มั้งเนี่ย”ปริศนายืนเท้าสะเอวมองกล่องหนังสืออย่างเหนื่อยใจ

            “ฉันยกไปเอง”ทรงรบที่มายืนฟังสามสาวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้บอกขึ้น ติรณาหันขวับมามอง หน้าตึงเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

            “ไม่ต้อง! ของแค่นี้พวกเรายกไปกันเองได้”

            “เฮ้ย!”ปริศนากับฉวีวรรณอุทานขึ้นพร้อมกัน ติรณาหันมาถลึงตาใส่เพื่อน

            “นี่…….อย่ามายุ่งนะ”ติรณาถลาเข้าไปยื้อยุดกล่องหนังสือของตัวเองไว้เมื่อเห็นทรงรบทำท่าจะยกไปให้ เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างเหนื่อยใจ

            “อย่าเล่นตัวได้ไหม ยกไปไม่ได้ก็บอกว่ายกไปไม่ได้ อย่าอวดเก่ง”ติรณาหน้าตึงขยับปากจะกรี๊ดแต่ฉวีวรรณรู้ทันรีบยกมือปิดปากเพื่อนเอาไว้ทัน พร้อมกับกระซิบ

            “อย่านะ……เขามาช่วยก็ดีแล้ว ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วรู้มั้ย หรือแกอยากจะขนคนเดียว”ฉวีวรรณขู่ ติรณานิ่งเงียบหุบปากทันที กลัวว่าจะต้องขนของหนักๆพวกนี้คนเดียว

            “ก็ได้……ขนดีๆล่ะ อย่าให้ข้าวของฉันเสียหาย”ติรณาบอกห้วนๆก่อนจะยอมให้เขาขนของเข้าไปในหอพักให้

            “จะว่าไป ฉันว่าเขาก็น่ารักดีออกนะ ดูสิ…….มาช่วยขนของแต่เช้า แกยังจะว่าเขาไม่ดีอีก”ทรงรบกลายเป็นหัวข้อสนทนาของสามสาวอีกครั้ง เมื่อเขาขนของเดินห่างออกไปพอที่จะไม่ได้ยินเสียงพูดคุยของพวกเธอ

            “นั่นสิ……ถ้าไม่ได้เขา เราแย่เลยนะ ดูสิของหนักขนาดนั้น ขืนยกเองมีหวังมดลูกหย่อนกันพอดี”ฉวีวรรณพูดเสริมอีกคน

            “เฮอะ! หน้าไหว้หลังหลอก พวกแกไม่รู้หรอกว่าลับหลังพวกแกเขาทำอะไรกับฉันไว้บ้าง”ติรณาบอกแววตาแค้นเคือง

            “ติน! ฉันจะบอกอะไรแกอย่างหนึ่งนะ ชีวิตคนเรามันไม่เหมือนนิยาย ไม่เหมือนหนังเกาหลีที่แกชอบดู พระเอกจะได้ดีไปหมดทุกอย่าง แกนึกถึงแง่ดีของเขาบ้างสิ แล้วเอามาหักลบกันดูว่าสิ่งที่เขาทำไม่ดีกับแกมันเลวร้ายถึงขนาดคบไม่ได้เลยเหรอ”ปริศนาสอนยืดยาว

            ติรณานิ่งคิดตาม ใจนึกถึงตอนที่เขาขับรถตากฝนขับมาส่งเธอถึงหน้าคณะแล้วยังช่วยเอาตัวมาบังให้อีกแถมวันนี้ก็มาช่วยขนของทั้งวัน

แล้วที่สำคัญเขาเคยช่วยเธอจากการถูกมาวินข่มเหงอีกแล้วนี่เธอจะโกรธเขาจนไม่ยอมฟังเหตุผลของเขาเลยเชียวหรือคิดได้อย่างนั้นแล้วเธอจึงยืนมองตามหลังเขาเงียบๆ แววตาอ่อนลง

            “นี่……เย็นแล้ว เราสองคนต้องไปเต้นแอโรบิกแกคงไม่ออกไปกับพวกเราตามเคยล่ะสิ ของในห้องแกจัดรอไปก่อนนะ”ปริศนาหันมาบอกหลังจากขนของชิ้นสุดท้ายเสร็จแล้ว

            “อืม……..พวกแกไปเถอะ ฉันไม่ชอบไปเต้น”ติรณาบอกเพื่อนพลางลงมือจัดของไปด้วย สองสาวโบกมือลาก่อนจะเดินไปขึ้นรถประจำทางออกไป แล้วหญิงสาวก็หันกลับมามองทรงรบเก้อๆ เมื่อเหลือเพียงเขากับเธอในห้อง

            “ขอบใจนะ นายกลับไปได้แล้วล่ะ เย็นมากแล้ว”เธอบอกเสียงอ่อย

            “ยังก่อน เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอจัดของ”เขาไม่รอให้เธอปฏิเสธ รีบถือวิสาสะเข้าไปในห้องลงมือเก็บกวาดจัดห้องให้เธอใหม่อย่างคล่องแคล่ว

            “ของอะไรที่ไม่ได้ใช้แล้ว อย่างกระดาษพวกนี้ กระปุกอะไรที่ไม่ใช้แล้วทิ้งๆมันไปซะแล้ว เก็บของยัดมาลวกๆแบบนี้ เป็นผู้หญิงประสาอะไร”เขาบ่นไปแล้วก็จัดข้าวของให้ไปด้วย

            หญิงสาวแอบเบ้หน้าใส่เขาด้วยความหมั่นไส้ พลางมองเขานั่งพับเพียบพับเสื้อผ้าเธอใส่ในตู้เสื้อผ้าอย่างทึ่งจัด อดรู้สึกดีๆกับเขาขึ้นมาไม่ได้

            สายตาของเธอมองตามเขาอย่างชื่นชมก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นไม่ไว้ใจเมื่อที่ควานหาจะเอานิตยสารคลีโอที่เธอชอบอ่านมาเก็บบนชั้นวาง

            แต่พัดลมเจ้ากรรมดันพัดกระดาษให้เปิดไปที่คอลัมน์หนึ่งพอดิบพอดี ราวกับพระเจ้าตั้งใจดลบันดาลให้เธอเห็นหน้านั้นอย่างนั้นแหละ

            “ระวัง! แฟนที่คุณคบอยู่จะเป็นเกย์”หัวข้อนี้สะดุดสายตาเธอเข้าอย่างจัง รีบหยิบมันขึ้นมานั่งอ่านคร่าวๆ

            เฮ้ย……หนังสือเล่มนี้ซื้อมาตั้งนาน ทำไมหน้านี้ฉันไม่เคยอ่านมาก่อนเลยนะ หญิงสาวกวาดสายตาอ่านไปมาอีกหลายรอบ

            “วิธีสังเกตอาการของพวกแกย์ ข้อ 1. นิ้วก้อยมักจะชี้ขึ้นเวลาหยิบสิ่งของ เวลาเผลอมักจะทำตัวเรียบร้อยบางทีอาจจะมีการแสดงความจุกจิกขี้บ่นเหมือนผู้หญิงทั้งที่เวลาปกติมักจะแสดงกิริยาก้าวร้าวบังหน้า”ติรณาอ่านขมุบขมิบกลัวว่าเขาจะได้ยิน

            ตายล่ะ……นี่แค่ข้อแรก นายนั่นก็เข้าเค้าหมดเลย

            ติรณาเหลือบตามองทรงรบที่กำลังนั่งพับเพียบพับผ้าอยู่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เธอถอนหายใจอย่างกลัวๆ

กวาดสายตามองไปยังนิ้วก้อยของเขาที่เธอเห็นว่ามันกระดกขึ้นนิดนึง ถ้าหากว่าคนมองไม่คิดระแวงจนเกินไปนัก

“เสื้อผ้าพวกนี้ก็เหมือนกันนะ ตัวไหนที่ไม่ใส่แล้วก็เอาออกไปซะมั่ง จะเอาไปบริจาคหรือเอาไปทำเป็นผ้าขี้ริ้วก็ได้ ไม่ใช่ปล่อยให้มันรกตู้แบบนี้”เขาบ่นแล้วส่ายหน้าให้กับความไม่เป็นกุลสตรีของเธอต่อไปถ้าเขาพาเธอเข้าบ้าน มีหวังแม่เขาคงลมจับวันละสามสี่รอบ

“เป็นอะไรไป”เขาหันมาถาม หญิงสาวสะดุ้งเฮือก รีบปฏิเสธอย่างร้อนตัว

“เปล่านะ ฉันแค่คิดว่าจะจัดห้องยังไงดี ไม่ได้ระแวงหรือสงสัยอะไรใครเลยนะ”เธอโบกไม้โบกมือปฏิเสธวุ่นวาย

“เป็นบ้าอะไรของเธอ รีบจัดของเร็วๆเข้าสิฉันหิวแล้ว”เขาบอกขึ้น ติรณารีบรับคำแต่กลับหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อเมื่อเขาเผลอ

“ถ้าตกใจ เกย์จะเผลอแสดงอาการกรี๊ดกร๊าดออกมา เพราะลืมการควบคุมตัวเอง”

อืม……ข้อนี้ท่าจะดีนะ แต่จะทำยังไงเขาถึงจะตกใจล่ะ

หญิงสาวกวาดสายตามองหาตัวช่วยก่อนจะยิ้มกริ่มเมื่อเจอเชือกรัดของสีดำสนิท ยาวขนาดพอเหมาะมองไปคล้ายๆงูตัวยาว

“เฮ้ย! งู”เธอตะโกนเสียงดังลั่น พร้อมกับโยนงูปลอมออกไปตรงหน้าเขา

“เฮ้ย”เขาตกใจ ถลาลุกขึ้น แต่แทนที่จะวิ่งหนีหรือกรี๊ดลั่นอย่างที่เธอคาดการณ์ เขากระโดขึ้นเหยียบงูปลอมของเธอซะบี้แบน

เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นว่างูที่เขาเหยียบไปเต็มแรงนั้นแท้ที่จริงแล้วมันคือเชือกรัดของดีๆนี่เอง

“เล่นอะไรของเธอ โตแล้วนะ เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้”เขาว่าเสียงดุ ติรณาหน้าเจื่อน ได้แต่ส่งยิ้มเก้อๆกลับไปให้

“แหม……ก็ฉันเห็นนายเครียดๆน่ะ ก็เลยอยากสร้างบรรยากาศ”

โธ่เอ้ย……ไม่เห็นจะได้ผลเลย เห็นที่จะต้องพึ่งพี่โป๊ ที่เรียนคณะเดียวกับเธอซะแล้ว เกย์มักจะดูเกย์ด้วยกันออก

เฮ้อ……นี่ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิมอีกแล้วเหรอเนี่ย แฟนคนแรกก็เป็นเกย์ คนนี้ก็ยังทำท่าจะเป็นเกย์อีกเหรอ

ผู้ชายยิ่งมีน้อยๆอยู่แล้วยังจะมาเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ซะอีก

“เอ้า…..เหม่ออยู่นั่นแหละ นี่ห้องเธอนะ ไม่ใช่ห้องฉัน ไม่เห็นจะช่วยอะไรเลย พอแค่นี้ก่อน ฉันหิวมากแล้ว”เขาบอกแล้วตรงเข้าฉุดแขนเธอลุก เธอเดินตามหลังเขาอย่างว่าง่าย