ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    รอยรักกลีบซากุระ ตีพิมพ์กับกรีนมายด์

    ลำดับตอนที่ #14 : ถูกหลอก

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 296
      2
      9 ก.ย. 52

    กริ๊งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นติดต่อกันหลายครั้งแต่เจ้าของโทรศัพท์กลับไม่ยอมรับสาย จนฉวีวรรณที่นอนอ่านการ์ตูนอยู่ชักจะทนไม่ไหวเอื้อมมือไปกดปิด

    นี่……ทำไมแกไม่รับโทรศัพท์ซะทีล่ะ มาวินโทรมาไม่ใช่เหรอ

    ไม่รู้สิ…..ฉันไม่อยากคุยกับใคร มันเบื่อๆเธอส่ายหน้าสีหน้าเพลียจัดเพราะเมื่อคืนมัวแต่คิดถึงคำสารภาพรักของนายทรงรบจนนอนไม่หลับ

    ทั้งที่บอกตัวเองตลอดเวลาว่าไม่ชอบขี้หน้าเขาแต่เธฮกับหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เจอหน้าเขา เวลาไหนที่เขาไม่มาเจอไม่มากวนประสาทเธอแล้วมันอดคิดถึงขึ้นมาไม่ได้

    ผิดกับมาวินที่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่โทรมาหรือไม่โผล่มาให้เห็นหน้าเลยมันก็แค่ทำให้รู้สึกแปลกๆแล้วก็ชินไปเองไม่ได้รู้สึกคิดถึงจับใจแบบนี้

    เบื่อ? ที่ว่าไม่อยากคุยกับใคร หมายถึงนายรบหรือนายมาวินฉวีวรรณตะแคงตัวหันมาถาม

    ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก พอมาวินไม่โทรมาก็รู้สึกแปลกๆ แต่พอนายทรงรบไม่โทรมาฉันก็รู้สึกแย่อีก แกว่า แบบนี้เขาเรียกว่าหลายใจไหมวะติรณาถามเสียงเศร้า ฉวีวรรณหัวเราะขำๆพร้อมกับเดินไปเปิดเพลง อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนของทาทา ยัง ให้ฟัง

                ฮื้อ…..ปิดเดี๋ยวนี้เลยนะหันมาฟาดฝ่ามือไปที่ต้นแขนของเพื่อนงอนๆ

                เอ้า…….ก็มันจริงนี่นา พอไม่มีแฟนก็ร่ำร้องอยากจะมีอยากจะมี พอมีคนมาจีบเยอะๆก็มาบ่นปวดหัวอีก สู้อยู่เป็นโสดอย่างเดิมก็ไม่ได้ฉวีวรรณยักไหล่ หยิบขนมใส่ปากเคี้ยวอย่างสบายอารมณ์

                มันก็จริงอ่ะนะ ฉันไม่รู้ว่าฉันชอบใครกันแน่ มาวินเขาก็ดีเป็นสุภาพบุรุษดีกับฉันทุกอย่างอยู่กับเขาแล้วเหมือนกับเป็นเจ้าหญิงเลยนะมีคนคอยเอาใจแต่ว่า….มันรู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้

                ทั้งเรื่องผมเผ้า การแต่งตัว เขาคอยห้ามนู่นสั่งนี่อยู่เรื่อย ทั้งเรื่องอาหารการกินเธอชอบกินส้มตำ อาหารพื้นบ้านแต่เขาต้องเป็นร้านอาหารหรูๆ

                แล้วกับนายทรงรบล่ะ?

                นายนั่นน่ะเหรอ ตรงข้ามกันทุกอย่างเลย ปากเสีย ปากแข็ง ฟอร์มจัดนี่ถ้าไม่บอกฉันก็คงเดาไม่ถูกหรอกว่าเขาชอบฉัน แต่ช่างเถอะเขาคงแค่อยากจะเอาชนะมาวินเท่านั้นล่ะ เขาคงไม่ได้คิดอย่างที่พูดจริงๆหรอก ฉันคบกับมาวินอย่างเดิมก็ดีแล้วสารภาพตรงๆกับเพื่อน แต่พอคิดอย่างนั้นแล้วตัวเธอเองก็อดรู้สึกเศร้าใจขึ้นมาไม่ได้

                นี่เธอกำลังเป็นอะไรไปหนอทำท่าเหมือนกับว่าชอบนายทรงรบนั่นเข้าแล้วจริงๆอย่างที่เขาเคยสบประมาทเธอเอาไว้อย่างนั้นแหละ

    ไม่นะ! ท่องเอาไว้นะติรณาว่าเขาหลอกเรา เขาหลอกเรา เขาหลอกเรา หญิงสาวบอกกับตัวเองในใจอยู่อย่างนั้นหลายสิบรอบ

                ย่ะ แม่คนเสน่ห์แรง แม่คนสวยเลือกได้ฉวีวรรณบอกอย่างหมั่นไส้ เจ้าตัวหัวเราะคิกอย่างชอบอกชอบใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์โชว์ชื่อมาวินเมื่อมันดังขึ้น

                ว่าไงจ๊ะวิน อะไรนะ รออยู่หน้าหอเหรอ จ้ะๆจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละว่าแล้วค่อยๆปิดวางสายสบตากับฉวีวรรณอย่างเฉยชา

                ฉันจะออกไปข้างนอกนะ มาวินเขาชวนไปทานอาหารเย็น ไม่ต้องรอนะติรณาบอกเนือยๆ ก่อนจะหันไปแต่งตัวที่คิดว่าดูดีที่สุดก่อนจะลงไป

                รอนานไหมเธอถามขึ้น เมื่อเห็นมาวินยืนหันหลังให้ เขาหันขวับกลับมามองเธอยิ้มๆ

                ไม่นานจ๊ะ……..เดี๋ยวนี้ตินดูแปลกๆไปนะหญิงสาวขมวดคิ้วก้มลงสำรวจตัวเอง

                แปลกยังไง?เลิกคิ้วสูง

                สวยขึ้นเขาบอกเสียงหวาน

                บ้า…… อยู่ๆก็มาชมหญิงสาวยิ้มเขินก่อนจะเดินก้มหน้างุดตามหลังเขาออกไปขึ้นรถเก๋งคันหรู ขับออกไป

                เขาพาเธอมายังร้านอาหารที่หรูที่สุดของเมืองนี้ อาหารที่สั่งมาล้วนแล้วแต่ราคาแพงชนิดที่เกือบจะเป็นเงินเดือนทั้งเดือนของใครอีกหลายคน หญิงสาวนั่งมองอาหารตรงหน้าอย่างลำบากใจ

    มีอะไรรึเปล่าติน ทำหน้าแปลกๆ

    เปล่าหรอกค่ะ แต่ตินรู้สึกว่ามันแพงไปเธอบอกเขาตามตรง ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนจะมองเธฮด้วยสายตาที่แปลกจากเดิม

    ถึงเวลาแล้วติรณา ฉันจีบเธอมานานเกินไปแล้ว ให้ตายเถอะฉันไม่เคยจีบใครนานเกินสองเดือนเลยนะ เพียงแค่เขาซื้อของราคาแพงๆสักชิ้นสองชิ้นพวกคุณเธอเหล่านั้นก็พร้อมที่จะพลีกายให้เขาได้ทุกเมื่อแต่กับติรณาถึงเธอจะทำท่าเหมือนจะชอบเขาแต่ดูคงจะไม่ยอมเขาง่ายๆ

    แล้วเดี๋ยวนี้เธอก็ดูแปลกๆไปทำท่าเหมือนกับไม่อยากจะคุยกับเขาเท่าไรนัก บ่อยครั้งที่เธอดูเหม่อลอยราวกับกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่

    แล้วเดี๋ยวนี้ก็มีคนรายงานเขาว่าเธอกับทรงรบไปทานข้าวด้วยกันบ่อยๆ เรื่องอะไรที่เขาจะปล่อยเธอให้ไอ้หมอนั่นมันคาบไปกิน

    เขาเคยแย่งต้นอ้อมาจากมันได้แล้วทำไมเขาจะแย่งคนที่มันชอบมาอีกสักคนไม่ได้เล่า เขาคิดอย่างนั้นแล้วจึงหันไปกวักมือเรียกบริกรให้นำไวน์ราคาแพงเข้ามาเสิร์ฟ

    เขาสบตากับพนักงานคนนั้นอย่างมีเลศนัย ชายคนนั้นพยักหน้าเบาๆ มาวินยิ้มรับเป็นเชิงรู้กันแล้วพนักงานคนนั้นก็วางแก้วไวน์แก้วหนึ่งเอาไว้ให้ติรณา อีกแก้วให้มาวิน หญิงสาวหน้านิ่วก่อนจะขอเปลี่ยนเป็นน้ำส้มคั้นแทน

    ลองทานดูสักหน่อยนะติน ไวน์ที่นี่รสชาติดีนะแค่แก้วเดียวไม่เมาหรอกชายหนุ่มคะยั้นคะยอก่อนจะยกแก้วขึ้นจ่อที่ปากทำให้หญิงสาวต้องยอมยกขึ้นจิบเบาๆ

    โธ่ดื่มแค่นั้นจะไปรู้รสอะไรล่ะติน ดื่มให้หมดแก้วเลยนะ ไม่อย่างนั้นเราจะถือว่าตินรังเกียจเรานะเขาแกล้งบอกเสียงน้อยใจ

    ไม่ใช่อย่างนั้นนะ

    ไม่ใช่ก็ดื่มอีกสิครับมาวินเร่งเร้า หญิงสาวจึงจำใจยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด รสฝาดเฝื่อนนั้นผ่านลำคอเข้าไปอย่างยากเย็น มาวินยิ้มเย็นอย่างพอใจ

    ติรณาดื่มได้ไม่นานก็รู้สึกปวดที่ศีรษะอย่างรุนแรง สายตาเริ่มพร่ามัวแปลกๆ เธอสะบัดศีรษะไปมาอย่างงุนงง มาวินเห็นอย่างนั้นจึงรีบถามอย่างห่วงใย

    ติน เป็นอะไรไป ไม่สบายรึเปล่า

    ไม่เป็นไรหรอก แค่ปวดนิดหน่อยเดี๋ยวตินขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะหญิงสาวบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืนแต่ก็รู้สึกวูบจนเซถลาทำท่าจะล้ม มาวินเห็นอย่างนั้นจึงรีบลุกขึ้นมารับ

    เราว่าตินคงจะเมาน่ะ เดี๋ยวเราพาตินไปส่งให้นะมาวินบอกขึ้นแล้วก็พยุงร่างอ่อนปวกเปียกนั้นไปขึ้นรถ ติรณาพยักหน้ารับ

    อืม

    เมื่อเข้ามานั่งในรถ แอร์เย็นๆช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นแต่ยังเวียนศีรษะอยู่มาก แค่ไวน์แก้วเดียวไม่น่าจะทำให้เธอรู้สึกเมาได้มากมายขนาดนี้เลย

    ปวดหัวจัง

    คนไม่เคยดื่มก็อย่างนี้แหละ ตินหลับไปเลยก็ได้นะเดี๋ยวถึงหอพักแล้วเราจะปลุกเอง

    ขอบใจนะติรณาเงยหน้าขึ้นบอกแล้วก็เอนตัวหลับไปโดยไม่รู้ตัว

    มาวินยิ้มพอใจรีบเคลื่อนรถออกไปทันที เมื่อมาถึงป้ายที่บ่งบอกว่าเป็นโรงแรมม่านรูดแน่ๆ เขาก็เลี้ยวรถเข้าไปทันที

    เอ๊ะ……..นั่นรถไอ้วินนี่หว่าพาไก่อ่อนที่ไหนมาด้วยวะ เสน่ห์แรงซะจริงเมธาดลที่ขับรถสวนมาทันได้เห็นรถของมาวินติดไฟแดงอยู่

    เขาอุทานเบาๆเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะไม่ได้สติ เมธาดลรับเขม้นมองใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นแต่ก็เห็นไม่ชัดนักก่อนจะทำท่านึกได้เมื่อขับรถมาไกลแล้ว

    เฮ้ย……..ฉิบหายแล้ว นั่นมันยัยตินนี่หว่าเมธาดลคิดได้อย่างนั้นแล้วจึงกดโทรศัพท์หาทรงรบด้วยท่าทีรนราน

    มีอะไรวะเมย์ ฉันกำลังเขียนแบบงานอยู่นะ ถ้าไม่มีธุระอะไรเอาไว้วันหลังค่อยคุยกันนะ ฉันกำลังยุ่งทรงรบบอกขึ้นพลางตั้งท่าจะวางโทรศัพท์

    เฮ้ย……..อย่าพึ่งวาง เมื่อกี้ข้าเห็นไอ้วินมันขับรถพาผู้หญิงเข้าโรงแรม หน้าเหมือนยัยตินเลยว่ะ ท่าทางเหมือนคนถูกมอมยาเห็นหลับตลอดยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดจบ

    ทรงรบก็รีบลงจากโต๊ะ กระโดดพรวดเดียวผ่านบันไดทีละสามขั้นอย่างร้อนใจ คว้าช็อปเปอร์คู่ใจออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับต่อโทรศัพท์ถึงเมธาดล

    ไอ้เมย์ แกขับรถล่วงหน้าไปก่อนเลยนะ ฉันจะรีบไปโรงแรมสวีทใช่ไหม เออ……รู้จักแกรีบไปขัดขวางเอาไว้ก่อนนะชายหนุ่มกดวางสายแล้วขับรถออกไปอย่างเร็วที่สุดในชีวิตทั้งที่ไม่เคยขับรถแบบวาดเสียวแบบนี้มาก่อนเลย

    เพราะแม่ของเขาขอร้องเอาไว้ รถของเขาขับฉวัดเฉวียนไปมาจนถูกด่าตามหลังแต่เขาไม่สนใจเพราะความห่วงใยคนบางคนมีมากกว่า

    ยัยบ้าเอ้ย……..เคยเตือนแล้วใช่ไหม หาเรื่องจนได้ หวังว่าเธอคงจะไม่ได้เต็มใจหรอกนะเขาสบถออกไปก่อนจะเร่งความเร็วจนมาถึงหน้าโรงแรมนั้นพอดี

    เฮ้ย…….ไอ้รบทางนี้ ข้าหาจนเกือบจะทุกห้องแล้วว่ะ ไม่เจอเลยเมธาดลที่ล่วงหน้ามาก่อนรีบวิ่งเข้ามาหาทรงรบในทันทีที่เขามาถึงและก่อนหน้านี้เขาเคาะประตูเกือบจะทุกห้องอยู่แล้วแต่ไม่เจอเลย

    เหลืออีกสามห้องที่ยังไม่ดู ไปเร็วทรงรบกับเมธาดลรีบเปิดหาห้องที่เหลืออย่างร้อนใจ

     

    มาวินพาหญิงสาวเข้ามายังห้องหนึ่งที่อยู่สุดท้าย ร่างของติรณายังคงไม่ได้สติ เขาวางร่างนั้นลงบนเตียงพร้อมกับยืนถอยหลังออกไปยืนพิจารณาร่างงามที่นอนหายใจรวยรินไม่ยอมรับรู้ชะตากรรมของตัวเองเลยนั้นอย่างพอใจ

    ขอโทษนะติรณาที่ฉันต้องทำแบบนี้ สวยๆอย่างเธอฉันคงอยู่ด้วยนานกว่าคนอื่นๆ ไม่ต้องห่วงหรอกนะเขาบอกพลางลูบไล้ไปมาตามใบหน้าจนมาถึงเนินอกอวบอิ่ม

    ก่อนค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ด หัวใจของเขาเต้นแรงเมื่อทรวงอกเด่นตระหง่านนั้นท้าทายต่อสายตาของเขาภายใต้บราเซียตัวจิ๋ว

    เขาค่อยๆก้มหน้าลงซุกไซ้ต้นคอหอมกรุ่นนั้น หญิงสาวมีท่าทีกระสับกระส่ายกึ่งหลับกึ่งตื่นก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อลืมตาขึ้นมาได้

    กรี๊ด……. อย่านะมาวิน นี่จะทำอะไรน่ะเธอกรี๊ดเสียงแหลมอย่างตื่นตระหนก มาวินหัวเราะลั่นกับคำถามนั้นของเธอ

    อย่าทำมาไร้เดียงสาไปหน่อยเลยติรณา ฉันพาเธอมาที่นี่คงไม่ได้คิดจะพามานอนเล่นหรอกนะ เธอชอบฉันไม่ใช่เหรอ ฉันก็กำลังจะทำให้เธอมีความสุขอยู่นี่ไง ไม่ชอบหรอกเหรอเขาบอกพลางก้มหน้าลงมาชิด หญิงสาวเบือนหน้าหนีอย่างรังเกียจพร้อมกับดิ้นรนเต็มแรง

    ปล่อยนะ! มาวิน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยมานายจะเป็นคนแบบนี้ นายวางยาฉันใช่ไหม ฉันน่าจะเชื่อทรงรบตั้งแต่แรกติรณาร้องไห้น้ำตาไหลพรากอย่างตกใจระคนหวาดกลัวในใจคอยเฝ้าภานาให้ทรงรบมาช่วยเธอเอาไว้

    อย่าพูดชื่อไอ้หมอนั่นให้ฉันได้ยินอีกนะ ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่าเป็นของฉันแล้วเธอจะได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นข้าวของเงินทองมากมาย ฉันชอบเธอมากนะมากกว่าทุกๆคนที่ฉันเคยผ่านมาซะอีก

    ไม่นะ…….วินไม่นะหญิงสาวพยายามดิ้นรนสุดชีวิตแต่เรี่ยวแรงที่มีอยู่นั้นแทบจะไม่มีแม้แต่แรงที่จะผลักร่างหนาที่ถาโถมเข้ามานั้น

    ติรณาหลับตาลงอย่างหวาดหวั่นเตรียมรับชะตากรรมแต่แล้วร่างของมาวินก็ถูกกระชากออกไปด้วยน้ำมือของใครคนหนึ่งที่กระแทกหมัดลงไปไม่ยั้ง

    ไอ้สารเลว แกมันสิ้นไร้ไม้ตอกจนถึงขนาดวางแผนข่มขืนผู้หญิงเลยเหรอ

    ไอ้รบ……..แกมายุ่งอะไรด้วยผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน อย่ามายุ่งมาวินตระคอกกลับพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ปากอย่างหัวเสียแต่สภาพของเขาสะบักสะบอมเกินกว่าที่จะตอบโต้

    เฮ้ย…….พอแล้วไอ้รบ แกรีบไปดูตินเถอะเดี๋ยวไอ้หมอนี่ฉันจะจัดการเองเมธาดลรีบบอกขึ้นเมื่อเห็นสภาพดูไม่จืดของมาวิน

    เขาไม่ได้เป็นห่วงมันหรอกนะแต่ยังไม่อยากให้เพื่อนรักต้องกลายเป็นฆาตรกร คนถูกห้ามพึ่งจะนึกได้รีบถลาเข้าไปดูติรณาที่ยังคงนั่งตัวสั่นอยู่ด้วยความตกใจ

    ติน……เป็นยังไงบ้าง

    ทรงรบหญิงสาวโผเข้ากอดร่างของเขาตัวสั่นเป็นลูกนกในอ้อมกอดนั้น

    ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไรเธอปลอดภัยแล้วชายหนุ่มบอกขึ้นพร้อมกับก้มลงจุมพิตเบาๆที่หน้าผากเธออย่างปลอบโยน

    รู้สึกเวทนาคนตรงหน้าจับใจ มองสภาพเกือบเปลือยของเธอแล้วใจหาย เขารีบถอดแจ็คเก็ตที่สวมอยู่สวมทับให้เธอก่อนจะพยุงร่างบางนั้นให้ลุกขึ้น

    ไปพักที่ห้องฉันก่อนนะอย่าพึ่งกลับหอพักตอนนี้เลย เดี๋ยวคนอื่นๆจะตกใจกันเปล่าๆ

    อะไรนะ!”ติรณาเบิกตากว้างอีกครั้งมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ ชายหนุ่มรีบขัดขึ้นเมื่อเห็นสายตาไม่ไว้วางใจของเธอ

    ไว้ใจฉันเถอะ อย่าห่วงเลยฉันกับมาวินไม่เหมือนกัน เธอนอนพักที่ห้องฉันส่วนฉันจะไปพักกับไอ้เมย์เองทรงรบว่าพร้อมกับช่วยพยุงร่างอ่อนปวกเปียกของเธอออกไป ทิ้งมาวินให้เมธาดลเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดรวมทั้งแจ้งความแทน

     

    ชายหนุ่มพยุงร่างที่เริ่มจะหลับอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยาของเธอให้เขาไปนั่งในรถเก๋งของเมธาดลไปยังห้องพักของเขา เมื่อมาถึงห้องเขาช่วยให้เธอได้นอนลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าถ้าวางแรงกว่านี้เธอจะเจ็บไปทั้งร่าง

    จากนั้นจึงจัดการนำผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าและตามลำคอให้ หญิงสาวกระสับกระส่ายไปมา ความตกใจประกอบกับความเจ็บช้ำของร่างกายและจิตใจทำให้ร่างกายของเธอเริ่มจะเพ้อเพราะพิษไข้

    ชายหนุ่มวางมือลงบนหน้าผากของเธอแล้วต้องสะดุ้งเมื่อความร้อนจากผิวกายของเธอวิ่งผ่านมาจนถึงมือเขา

    ตัวร้อนจี๋เลย หมดฤทธิ์กันล่ะคราวนี้แม่คนเก่ง นี่ถ้าฉันไม่ไปช่วยเธอคงเละไปแล้ว ไอ้มาวินฉันไม่คิดเลยนะว่าแกจะเลวได้ถึงขนาดนี้ชายหนุ่มขบกรามแน่นเมื่อมองไปทางคนป่วยที่ดูจะกระสับกระส่ายมากขึ้นจากเดิม

    น้ำ…….ขอน้ำหน่อยหญิงสาวครางเสียงแผ่วเบา ชายหนุ่มรีบจัดการป้อนน้ำที่วางอยู่บนหัวเตียงให้อย่างระวังมือ

    กินยาลดไข้ซะหน่อยนะ ถ้าไม่ดีขึ้นฉันจะพาเธอไปหาหมอทรงรบจัดการพยุงร่างของเธอให้ลุกขึ้นและป้อนยาให้ หญิงสาวทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

    จนกระทั่งถึงเช้าเธอก็ตื่นขึ้นเมื่อแสงแดดลอดผ่านแมกไม้เข้ามากระทบแก่สายตา ติรณษเบิกตากว้างเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนจึงรีบถลาตัวลุกขึ้นสำรวจเนื้อตัวของตัวเองแล้วก็ต้องตกใจแทบช็อคเมื่อกระดุมเสื้อของเอถูกปลดออกไปหลายเม็ดและเสื้อผ้าบางส่วนถูกฉีกขาด

    กรี๊ดหญิงสาวกรี๊ดลั่นจนทรงรบที่กำลังอุ่นโจ๊กให้เธออยู่ต้องวิ่งถลาเข้ามาดูอย่างตกใจ

    เป็นอะไรน่ะติน

    นาย……..นายทำอะไรฉันเธอชี้หน้าเขาแล้วถามขึ้นอย่างตื่นตระหนกจากนั้นจึงเริ่มขว้างปาข้าวของที่อยู่ใกล้มือที่สุดใส่เขาไม่ยั้ง

    โดยที่เขาได้แต่ปัดป้องไม่มีโอกาสได้อธิบายให้เธอฟังจนเมื่อหมดของชิ้นสุดท้ายคือนาฬิกาปลุกที่วิ่งผ่านศีรษะของเขาไปอย่างเฉียดฉิวนั่นแหละเขาจึงสบโอกาสถลาเข้าไปรวบมือเล็กๆที่กำลังควานหาข้าวของชิ้นใหม่เอาไว้ได้

    ปล่อยฉันนะไอ้บ้า……..ไอ้ทรงรบ…..ฮือ……..แกทำอะไรฉันติรณาตะโกนลั่นจนชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นตะปปปากนั้นเอาไว้ก่อนจะตะคอกกลับด้วยน้ำเสียงดุๆ

    พอได้แล้ว แล้วก็หยุดแหกปากซะทีเสร็จแล้วก็ฟังฉัน เธอลองนึกดูให้ดีๆซิว่าเมื่อคืนเธอออกไปข้างนอกกับใคร เกิดอะไรขึ้นแล้วใครเป็นคนไปช่วยเธอทรงรบบอกขึ้นอย่างหงุดหงิดที่เป็นคนไปช่วยเธอเอาไว้แท้ๆกลับถูกกล่าวหาแบบนี้

    ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ

    คำพูดของเขาทำให้เธอสงบลงและเริ่มนึกคิดทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วต้องเป็นฝ่ายส่งยิ้มแหยๆกลับไปให้เขา

    เจ็บมากไหมเธอถามขึ้นแล้วเลื่อนตัวลงไปคลำแผลที่ศีรษะของเขาที่เริ่มบวมปูดขึ้นทันตาเห็น แววตาของเธอมีแววสำนึกผิดจนเขาโกรธไม่ลง

    ถามคำถามโง่ๆอีกแล้ว หัวฉันบวมปูดเท่าลูกมะนาวขนาดนี้ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าเจ็บมากไหม ยัยบื้อเขาต่อว่าเธอไม่จริงจังนัก

    ก็ฉันตกใจนี่นา มันสะลึมสะลือแล้วก็มึนๆอยู่ ขอบใจมากนะที่นายไปช่วยฉันน่ะหญิงสาวบอกขึ้นพลางมองหน้าเขาอย่างซึ้งใจ

    ไม่เป็นไรหรอก คราวหน้าคราวหลังจะออกไปไหนกับผู้ชายมืดๆค่ำๆก็ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน โชคมันไม่ได้เข้าข้างเธอเสมอไปหรอกนะ ดีนะที่ไอ้เมย์มันขับรถผ่านไปเห็นเข้า หึ……รึว่าหมูเขาจะหามแต่เอาคานเข้าไปสอดซะก็ไม่รู้ว่าแล้วเขาก็อดที่จะประชดเธอขึ้นมาไม่ได้

    เมื่อเขาพยายามเตือนเธอมาตั้งหลายครั้งแล้วเรื่องมาวินแต่เธอก็ไม่เคยเชื่อเขาเลยแถมยังมาหาว่าเขาใส่ร้ายเพราะอิจฉาเสียอย่างนั้น

    นี่นาย! จะพูดกับฉันดีๆให้มันเกินห้านาทีไม่ได้รึยังไง ไปให้พ้นเลยนะฉันไม่อยากคุยกับผู้ชายปากสียอย่างนายหญิงสาวผลักร่างของเขาเต็มแรงพร้อมกับออกปากไล่

    อ้าว……..แม่คุณมองดูให้ดีๆนะว่าเรี่ยมันห้องฉัน มาไล่เจ้าของห้องเขาอย่างนี้ได้ยังไงกันทรงรบหรี่ตามองเธอก่อนจะบอกขึ้น

    งันฉันไปเองก็ได้ติรณาบอกขึ้นอย่างเสียหน้า รีบก้าวลงจากเตียงขยับจะลุกหนีแต่เขารีบคว้าแขนเธอเอาไว้ทำให้ร่างของติรณาเสียหลักล้มลงมาทับเขา

    ตาต่อตาประสานกันนิ่งนาน ราวกับกำลังจะอ่านความรู้สึกของอีกฝ่าย หัวใจของทั้งคู่เต้นตูมตามจนแทบได้ยินเสียงเต้นของหัวใจกันและกัน หญิงสาวเป็นฝ่ายได้สติก่อนรีบผลักร่างของเขาออกไป

    ฉันจะกลับห้องแล้วเธอบอกเสียงห้วนๆใบหน้าแดงก่ำพอๆกับเขา

    หายดีแล้วรึไง จะพักอยู่ก่อนก็ได้นะฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก

    ฉันอยากกลับจริงๆ เดี๋ยวเพื่อนจะเป็นห่วงเพราะว่าฉันไม่เคยหายไปไหนนานๆแบบนี้ กระเป๋ากับโทรศัพท์ฉันก็คงอยู่ที่โรงแรมนั่นไม่รู้ว่าเมย์จะเก็บไว้ให้รึเปล่าเธอบอกขึ้นอย่างกังวลเพราะข้าวของทุกอย่างรวมทั้งเอกสารสำคัญอยู่ในกระเป๋าหมด

    ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้เมย์เป็นคนรอบคอบ ถ้าเพื่อนเธอโทรไปป่านนี้เขาคงจะรู้เรื่องกันหมดแล้วแถมยังจะรู้มากกว่าเธอกับฉันซะอีก

    ทรงรบพูดถูกเมื่อไม่ถึงสามนาทีดีประตูห้องพักของทรงรบก็ถูกเคาะแรงๆบ่งบอกถึงความร้อนใจของคนข้างนอกได้เป็นอย่างดี

    เมื่อเปิดประตูก็พบว่าเป็นสองสาวเพื่อนซี้ของเธอนั่นเองส่วนด้านหลังเป็นเมธาดลนั่นเอง ทั้งสองโผเข้าหาติรณาทันทีสำรวจเนื้อตัวเพื่อนรักอย่างห่วงใย

    ยัยติน แกเป็นยังไงบ้าง ฉันเป็นห่วงแกแทบแย่ โทรหาแกทั้งคืน เมย์เป็นคนรับแล้วเล่าให้ฟังหมดแล้ว ฉันไม่เคยนึกเลยนะว่ามาวินจะเลวได้ถึงขนาดนี้ฉวีวรรณบอกขึ้นอย่างแค้นใจ

    นั่นสิ นี่ถ้าไม่ได้ทรงรบกับเมย์ไปช่วยไว้เธอคงแย่ ขอบใจนายสองคนมากเลยนะปริศนาหันมาขอบคุณสองหนุ่มแทนเพื่อน

    ด้วยความยินดีอย่างยิ่งเลยครับ เพราะว่าเรื่องของชาวบ้านคืองานของเราเมธาดลยื่นหน้าดำๆเข้ามาแทรกขึ้น ทรงรบส่ายหน้าระอาก่อนจะหันมาถามย้ำกับคนเจ็บ

    เธอหายปวดหัวแล้วแน่เหรอ จะนั่งพักที่นี่ จะพักที่นี่ก่อนก็ได้นะขาดเรียนสักวันคงจะไม่เป็นไรหรอกทรงรบบอกขึ้นอย่างเป็นห่วงคนตรงหน้า

    ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ฉันอยากจะไปอาบน้ำพักผ่อนที่ห้องน่ะ ฉวี ปูอย่าบอกเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่รู้นะ ฉันไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจประโยคสุดท้ายเธอหันมาหาเพื่อนรักทั้งสองเป็นเชิงขอร้องต่อเมื่อฉวีวรรณกับปริศนารับปากแล้วเธอจึงสบายใจขึ้น

     

    หลังจากวันนั้นเธอจึงต้องขาดเรียนถึงสามวันเพราะยังขวัญเสียจนยังไม่พร้อมจะไปเรียน แล้วทุกๆวันก็จะมีช่อดอกกุหลาบขาวกับการ์ดสีทองส่งมาให้เธอถึงห้อง

    หญิงสาวเริ่มแน่ใจแล้วว่าตัวเองคงจะเข้าใจผิดว่าดอกไม้ช่อนี้คงจะไม่ใช่ของมาวินแน่ๆ เพราะเขาคงไม่กล้าโผล่มาให้เธอเห็นหรือแม้แต่ส่งดอกไม้มาอย่างนี้

    ติรณารู้สึกสับสนเธอเคยคิดว่าตัวเองหลงรักเจ้าของดอกไม้เพราะคิดว่าเขาคือมาวินแต่ตอนนี้มันกลับไม่ใช่แล้ว

    ส่วนทรงรบบางครั้งเขาก็มีท่าทีเหมือนชอบเธอแต่บางครั้งก็ดูเฉยชาจนเธอดูไม่ออกว่าเขาคิดยังไงกับเธอกันแน่

    หรือว่าเขาแค่ต้องการทำดีกับเราเพื่อแย่งเราไปจากมาวินกันแน่ ต้องใช่แน่ๆเลยพอเห็นว่าเราไม่ได้คบกับมาวินแล้วเขาถึงได้ไม่สนใจไยดีเธอแบบนี้ นับตั้งแต่วันนั้นเกือบสามวันแล้วที่เขาไม่เคยโทรมาถามไถ่ข่าวคราวของเธอเลย

    ต้องใช่แน่ๆเลย ฉันไม่ยอมให้นายใช้ฉันเป็นเครื่องมือหรอกนะนายทรงรบติรณาบอกกับตัวเองก่อนจะลงมือค้นหาสมุดไดอารี่เก่าๆที่รวบรวมรายชื่อและเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนๆสมัยเรียนมัธยมทั้งหมดของเธอที่เคยเก็บไว้แล้วไม่มีโอกาสได้เปิดดู

    ฉันจะต้องหาใครสักคนมาควงให้ได้เพื่อให้นายเห็นว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงหน้าโง่ที่จะถูกนายหลอกได้ง่ายๆ อืม……อุดม พรชัย ธนิตย์  วิวัฒน์ อ้า…….เจอแล้ววิวัฒน์ เขานี่แหละที่เหมาะที่สุดเพราะเขาเรียนมหาลัยเดียวกับเรา

    หญิงสาวยิ้มกว้างอย่างดีใจขณะชี้นิ้วไล่ไปตามกลุ่มราบชื่อต่างๆจนมาสะดุดเข้าที่ชื่อของตะริงเพื่อนที่เคยแอบชอบเธอตอนเด็กๆซึ่งเขาจัดว่าหน้าตาดีพอใช้

    เธอรีบกดโทรศัพท์หาเขาและชวนเขาออกไปช็อปปิ้งด้วยกันและดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรีบตกปากรับคำในทันที วิวัฒน์ขับรถเก๋งคันหรูมาจอดรอรับเธอถึงหน้าหอพักแล้วขับพาเธอออกไปยังห้างสรรพสินค้า

    เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงแสลคดูหล่อเนี๊ยบ ออกจะเนี๊ยบจนเกินไปด้วยซ้ำสำหรับการไปช็อปปิ้งซื้อของธรรมดา

    วิวัฒน์เป็นอย่างนี้เสมอไม่ว่าเขาจะทำอะไรทุกอย่างจะต้องดูดีและเพียบพร้อมเสมอจนแม้แต่เธอซึ่งเป็นผู้หญิงแท้ๆยังอาย

    เสื้อตัวนี้สวยดีนะ เหมาะกับตินเลย ชอบไหมเขาบอกพร้อมกับหยิบเสื้อมาทาบตัวให้ ก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงใจ ติรณาส่ายหน้าไปมา

                โหย……ไม่เอาหรอกตัว เกือบพันแหนะ ใส่แล้วเดี๋ยวคันน่ะ เคยใส่แต่ 199 น่ะเธอบอกเขายิ้มๆ เขายิ้มแหย

    แล้วก็ไม่ต้องบอกว่าจะซื้อให้นะ เพราะว่าตินไม่เอาหรอกเธอรีบดักคอเขาเอาไว้ เมื่อเห็นเขาทำท่าเหมือนจะพูดอะไรออกมา ซึ่งแน่นอนว่าเขาจะบอกว่าจะซื้อให้เธอแน่ๆ เขาหัวเราะเก้อๆ เพราะตั้งใจจะบอกเธอแบบนั้นจริงๆ

                โอเค……งั้นตินเลือกให้เราก็แล้วกันชายหนุ่มหันมาบอก หญิงสาวพยักหน้ากวาดสายตามองหาเสื้อที่เหมาะกับเขา

                ตัวนี้ดีไหม สีน้ำตาลดูเท่ห์ดีเอาเสื้อมาทาบกับตัวเขาจนมาเจอเข้ากับเสื้อเชิ๊ตสีน้ำตาลอ่อนตัวหนึ่ง แต่แล้วเขากลับส่ายหน้าดิก

                แต่เราชอบสีส้มหรือไม่ก็สีชมพูอ่อนเขาบอกขึ้น

                ห๊า……ผู้ชายอะไรเรี่ยชอบสีชมพู ไม่……..ไม่จริงหรอก ต้องไม่ใช่อย่างที่เราคิดแน่ๆ

                งั้นเหรอ เดี๋ยวตินเลือกให้ใหม่นะคนเลือกให้หน้าเจื่อนลง

                วิวัฒน์! ต๊าย มาซื้อของเหรอยะเสียงตะโกนวีดว๊ายของกลุ่มสาวประเภทสองดังขึ้น ทำให้เป็นที่สนใจของผู้คนแถวนั้น

                เพราะนอกจากจะเสียงแหลมปรี๊ดแล้ว การแต่งตัวด้วยสีฉูดฉาดของแต่ละคนล้วนนำแฟชั่นที่ช่วยเรียกความสนใจของผู้คนได้อย่างดี

                เธอเห็นเขาหันขวับตามเสียงเรียก ตาเบิกกว่างอย่างดีใจ รีบวิ่งไปหากลุ่มสามสาวนั้น โดยที่เธอได้แต่มองท่าทางเขาอยู่ห่างๆ

              แหม……ท่าทางจะคุยกันถูกคอซะด้วยสิเนี่ย ดีนะที่เสียงวี๊ดว้ายนั่นไม่ใช่เสียงวิวัฒน์ ไม่อย่างนั้น ฮึ้ย…….พูดแล้วขนลุก

                หญิงสาวยืนรอเขาอยู่นานแต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเธอเลย ลองเดินเตร่รออยู่หลายรอบจนชักจะทนไม่ไหวจึงเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาครามครัน

                โธ่เอ้ย…….อุตส่าห์จะหาแฟนใหม่ให้ได้ทั้งทีกลับทำท่าจะเป็นเก้งกวางไปซะได้ ขืนให้นายทรงรบรู้คงหัวเราะเยาะ เธอเข่นเขี้ยวในใจก่อนจะตัดสินใจก่อนที่โทรศัพท์ของเธอจะดึงขึ้น หญิงสาวดีใจขึ้นมาวูบหนึ่งเมื่อมันโชว์เบอร์ของทรงรบ

                นายทรงรบ ตอนนี้นายอยู่ไหนน่ะ มาหาฉันหน่อยได้ไหม ไม่ต้องถาม! ฉันให้เวลา 20 นาที เธอบอกห้วนๆแล้ววางสายไปโดยที่ยังไม่ได้ยินเสียงของเขาเลยด้วยซ้ำ

                ติรณาหัวเราะหยันให้กับตัวเองแล้วอดมองตาขวางไปทางแม่กระเทย 3 ตัวนั้นไม่ได้ เอ๊ะ หรือจะ 4 ตัวดีถ้านับรวมนายวิวัฒน์อีกคน

                ว๊ายติรณาตะโกนลั่นอย่างตกใจ พร้อมกับปล่อยหมัดเล็กๆ ไปโดนหน้าทรงรบเข้าอย่างจัง เมื่อจู่ๆเขาก็ยื่นมือมาแตะไหล่เธอแบบไม่ทันรู้ตัว

                เฮ้ย……อะไรเนี่ย มาชกฉันทำไมทรงรบถึงกับเซไปกับหมัดเล็กๆนั้น สะบัดตัวลงขึ้นด้วยความหงุดหงิด หญิงสาวหน้าเสียอย่างตกใจ

                ขอโทษ……ก็นายเล่นมาเงียบๆ ฉันก็ตกใจสิ นายนะแหละที่ผิดเธอพาลใส่เขา เพราะยังอารมณ์เสียกับเรื่องว่าที่แฟนใหม่อยู่ เขาส่ายหน้าด้วยความเซ็ง คร้านจะต่อปากต่อคำ

                เพราะเท่าที่ขับรถมาหาภายในเวลา 20 นาที ก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ไม่มีอารมณ์ที่จะมาต่อล้อต่อเถียงไร้สาระกับเธอหรอก รีบแทบตาย เอ๊ะ….ว่าแต่แล้วทำไมเขาจะต้องกลัวหล่อนขนาดนี้ด้วยเนี่ย

                รู้แต่ว่าเขาเป็นห่วงเธอมากเห็นว่าเธอพึ่งหายไข้เพื่อนๆก็ไปเรียนกันหมด เขากลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปแต่ติรณาก็ยังดูท่าทางสบายดีแถมยังมีเรี่ยวแรงมากพอที่จะมาชกเขาซะหน้าหงายอีกด้วย

                เออ…….ฉันผิดก็ได้ แล้วนี่เรียกฉันออกมาทำไมเขาหันมาถาม ติรณาอึกอักกับคำถามนั้น รีบลากแขนเขาไปอีกทาง

                ไม่ได้สิ……จะให้นายนี่รู้ไม่ได้ ว่าคนที่เธอควงมามีแนวโน้มว่าจะเป็นเกย์ ขายหน้าแย่เลย

                เปล๊า……ไม่มีธุระอะไรหรอก ฉันแค่ไม่มีเพื่อนเดินซื้อของ แล้วฉันเองก็อยากจะรู้ว่าที่นายบอกว่าชอบฉันน่ะจริงๆไหมหรือว่าแค่อยากจะเอาชนะมาวินเท่านั้นเธอยักไหล่

                เธอแกล้งฉันเหรอ รู้ไหมว่าวันนี้ฉันต้องขาดวิชาสถิติไป เพราะตกใจกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหน!”เขาตะโกนลั่น บีบไหล่เธออย่างโกรธจัด หญิงสาวหน้าซีดเผือด

              นี่…….เขาเป็นห่วงเธอขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมคำๆนี้มันอบอุ่นจังเลยนะ

                ฉันขอโทษเธอก้มหน้าบอกด้วยความรู้สึกผิด น้ำตาคลอ ทรงรบถอนหายใจยาว ใจอ่อนยวบคำพูดที่เตรียมจะต่อว่าไม่รู้มันหายไปไหนหมด

                ช่างเถอะ ไหนๆก็เสียเวลาเรียนแล้ว ไปเดินเล่นเถอะเขาบอกขึ้น ถือโอกาสที่เธอกำลังรู้สึกผิดอยู่ จับมือเธอเดินออกไป

                ติรณาขยับปากจะต่อว่าแต่เมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องของเขา เลยต้องหุบปากโดยฉับพลันยอมให้เขาจูงมือเธอออกไปเงียบๆ

                จะพาฉันไปไหน

                ตามมาก็รู้เองละน่าเขาแกล้งทำเสียงรำคาญเข้าใส่

                นี่…….นายจะพูดกับฉันดีๆหน่อย ไม่ได้รึไง คำว่าโรแมนติกน่ะรู้จักไหม?เธอบอกอย่างเหลืออด ชักจะโมโหแล้วเหมือนกันนะ เขาบอกว่าชอบเธอ ก็ดูสิ่งที่เขาแสดงออกสิ เหมือนคนชอบกันที่ไหน

                ก็ฉันพูดหวานๆไม่เป็น พูดได้แค่นี้ก็ถือว่าหรูสุดแล้วเขาบอกเสียงอ่อย หน้าตาดูซื่อสุดๆ จนคนถามต้องส่ายหน้าขำๆ อยากจะโกรธก็โกรธไม่ลง แล้วอารมณ์ครุกรุ่นของเธอก็จบลงเมื่อเขาพาเธอมานั่งชมวิวริมน้ำแถวนอกเมือง

                ลมเย็นๆโชยพัดมาปะทะใบหน้า กลิ่นดอกไม้ป่าอ่อนๆโชยมาแตะจมูก สายน้ำใสแจ๋วจนสามารถมองเห็นตัวปลาได้

                หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มที่ ทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนพื้นหญ้าด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย เขามองเธอยิ้มๆพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนข้างๆ เธอปลายตามองเขาแวบหนึ่ง

                หญิงสาวยิ้มขำๆอยู่คนเดียวเมื่อนึกถึงผู้ชายอีกคนที่เธอไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะกลายเป็นเกย์และที่ยอมออกมากับเธออย่างง่ายดายคงเพราะอยากคบกับเธอบังหน้า เกือบซวยแล้วไหมล่ะยัยติรณา

     ป่านนี้…….เขาจะรู้ตัวบ้างรึยังนะว่าเขาพาเธอมาด้วยและตอนนี้เธอหายไป

                ขำอะไรเขาตะแคงหน้ามาถาม

                เปล่า……แค่คิดอะไรเพลินๆ ฉันไม่เคยมาที่นี่เลยอ่ะ สวยดีนะ

                ฉันชอบมาที่นี่ มันสงบดี อยู่ห้องเพื่อนเยอะส่งเสียงดังเลยไม่ค่อยมีสมาธิอ่านหนังสือ เลยต้องหนีมาอ่านที่นี่เขาบอกขึ้น เธอมองเขาอย่างทึ่งๆ

                งั้นเหรอ นึกว่าพวกวิศวะจะชอบเที่ยว ชอบกินเหล้า เที่ยวผู้หญิงซะอีก

                มันก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ พ่อแม่ฉันไม่ได้ร่ำรวยมากพอที่จะไปเที่ยวสิ้นเปลืองแบบนั้นหรอก มีหน้าที่เรียนก็ต้องเรียน และที่สำคัญฉันแพ้แอลกอฮอล์ติรณายิ้มๆ มองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

              นายหน้าจืดนี่ก็มีความคิดดีๆเป็นเหมือนกันนะ เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ตั้งใจเรียน อืม……ใช้ได้ๆ

                เธอยิ้มพร้อมกับทำท่าเพ้อฝันอยู่คนเดียว ก่อนที่อารมณ์โรแมนติกของเธอจะหมดไปเมื่อได้ยินเสียงของเขา

                สติดีอยู่รึเปล่าเนี่ย นอนยิ้มอยู่คนเดียว

                ฉันกำลังอารมณ์ดีอยู่นะ ถ้าพูดอะไรแล้วทำให้อารมณ์เสียละก็ หุบปากไปเลยไปเธอบอกอย่างเซ็งจัด หันหน้าหนีไปอีกทาง ทรงรบหน้าเสีย

    นายรักฉันไหมจู่ๆ ติรณาก็ถามขึ้นมาลอยๆ ทรงรบถึงกับสะดุ้งกับคำถามนั้นก่อนจะพยักหน้าหงึกๆแทนคำตอบ

                ถามให้ตอบ ไม่ได้ให้พยักหน้าเธอตวาด

                รัก!”เขาโพล่งออกไปจนได้ ความรู้สึกโล่งใจออกมาแทนที่พูดมันออกไปได้ คนถามพยักหน้าอย่างพอใจ

                แล้วนายอยากเป็นแฟนกับฉันไหมเขาอึ้งเป็นครั้งที่สองกับคำถามนั้น

                อยาก

                แล้วนายรักฉันจริงๆรึว่าแค่อยากจะเอาชนะมาวิน ตอบฉันมาตรงๆนะเธอถามแล้วหันไปสบตากับเขาอย่างรอคอยคำตอบ

    ฉันไม่มีความจำเป็รที่จะต้องอยากเอาชนะนายนั่นหรอกนะ หมอนั่นน่ะไม่เคยเอาชนะฉันได้อยู่แล้วเพราะผู้หญิงที่ยอมคบกับฉันในแบบที่ฉันเป็น ไม่หล่อไม่รวยเท่ามาวินก็แสดงว่าฉันได้ผู้หญิงที่ดีที่สุดมาแล้วส่วนผู้หญิงที่นายนั่นได้ไปก็แค่พวกผู้หญิงเห็นแก่เงินหรือพวกฉลาดน้อยที่หลงใหลไปกับคำพูดหวานๆพวกนั้น นายมาวินไม่เคยมีความจริงใจให้ใครแล้วเขาก็จะไม่มีวันได้รับความจริงใจจากคนอื่นๆ เห็นไหมว่านายนั่นไม่ได้มีอะไรให้น่าอิจฉาสักอย่างทรงรบหันมาตอบยาวเหยียดแล้วต้องชะงักเมื่อเจอคำถามต่อไปของเธอซึ่งทำเอาเขาเองยังนึกไม่ถึง

                อืม……งั้นตอนนี้ตกลงฉันเป็นแฟนนายเธอรวบรัด

                ห๊า……..ทำไมมันเร็วแบบนี้ล่ะ ฉันยังทำใจไม่ทันเลยเขาถามงงๆ ติรณายั้วจัด

                นี่ตกลงจะไม่เป็นใช่ไหม

                ปะ……เป็นเขาละล่ำละลักตอบ

                ก็แค่นั้น ไม่เห็นจะต้องคิดมากเลย เป็นแฟนกันแค่นี้ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่าเธอบอกเขาพร้อมกับตบไหล่เขาเบาๆปลอบใจ

                เขาพยักหน้าหงึกหงักอย่างทำตัวไม่ถูก ทั้งเขิน ทั้งอาย ก่อนที่จะชะงักรู้สึกแปลกๆกับคำพูดเธอรีบหันขวับกลับมา

                นี่…….ฉันต่างหากล่ะ ที่ต้องเป็นคนพูดประโยคนั้นเขาบอกห้วนๆ หญิงสาวยักไหล่ ทั้งคู่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×