เล่ห์รักนางนกต่อ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

สขิลาค่อนข้างแปลกใจที่จู่ๆ พี่ชายก็ขอฝากงานให้กับนักศึกษาที่ยังเรียนไม่จบให้เข้าทำงานกับเขา ต้องคะยั้นคะยออยู่เป็นนานจึงได้ยอมบอกว่า ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่พี่ชายเตรียมจะให้เป็นพี่สะใภ้ของเขาทันทีหลังจากที่เธอเรียนจบ

“แน่ใจแล้วเหรอครับคนนี้” เขาย้อนถาม หลายวันมานี้ใบหน้าพี่ชายบานเป็นจานดาวเทียม ตามประสาคนมีความรัก

“แน่ยิ่งกว่าแช่แป้ง”

“ก็เห็นแน่ทุกรายแล้วก็จอดสนิททุกรายเหมือนกัน” คนเป็นน้องว่าเพราะผู้หญิงแต่ละคนของพี่ชายร้ายเหลือจะรับ แต่คนเป็นพี่ส่ายหน้าจริงจัง

“คนนี้ไม่มีอะไรหมกเม็ดให้แกขุดคุ้ยหรอกนายขิง พลอยเงินเขาอยู่กับตายายสองคน พ่อแม่ตายหมด เรียนมหาวิทยาลัย อีกแค่เทอมเดียวก็เรียนจบแล้ว เขาก็เลยอยากทำงานช่วยเหลือตัวเอง ไม่อยากกวนตากับยายทั้งที่ครอบครัวเขาก็ค่อนข้างมีฐานะ เป็นเด็กดี ขยันทำงาน ฉันซื้ออะไรให้ก็ไม่เคยอยากได้ แกไม่ต้องกลัวว่าเขาจะมาปอกลอกอะไรพี่หรอก”

สิรดนัยโล่งใจกับสีหน้าเฉยๆ ไร้แววจับผิดของน้องชาย

“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“ถ้าแกเห็นพลอย แกก็ต้องชอบเขา” พี่ชายว่า แต่คนเป็นน้องแหย่

“จะให้ชอบแบบไหนล่ะ แบบพี่สะใภ้หรือว่าแบบ…”

“เฮ้ย…พูดแบบนี้ต่อยกันดีกว่าไอ้น้องชาย” คนเป็นพี่กำมือแล้วยกข้อศอกขึ้นถองลม สขิลาเห็นอย่างนั้นจึงหัวเราะขึ้น

“แสดงว่าคนนี้รักมาก รักมาก…มันก็ยิ่งมีอะไรให้ตรวจสอบมาก” สขิลาว่า ทำให้พี่ชายโวยวายแล้วมองน้องชายด้วยสายตาอ้อนวอน

“ขอทีเถอะ พี่ชายแกอยากมีเมียเต็มแก่แล้ว พี่อายุสามสิบกว่าเข้าไปแล้ว แกอย่าชวนแม่จับผิดผู้หญิงของพี่นักเลย”

“แต่มันก็เจอผิดทุกครั้งไม่ใช่เหรอพี่ชาย ผมบอกแล้วไงว่าเรื่องความรักแล้วก็เล่ห์กลผู้หญิงพี่ตามพวกหล่อนไม่ทันหรอก มันต้องให้ผมยื่นมือเข้าไปช่วย พี่น่ะถูกคุณยายเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กก็เลยไม่ทันผู้หญิง เพราะคิดว่าทุกคนจะดีแสนดีเหมือนคุณยายเหมือนแม่ แต่ผมพ่อเลี้ยงผมมาแบบลูกผู้ชาย พาไปดูด้านมืดของผู่หญิง ผู้หญิงคนไหนก็ใช้เล่ห์กลกับผมไม่ได้หรอก”

“ระวังเถอะ ปากดีไปแกจะได้เมียเป็นนางนกต่อหรือไม่ก็พวกสิบแปดมงกุฎ ฉันจะหัวเราะให้” คนเป็นพี่ชายขู่ขึ้นสีหน้าไม่จริงจังนัก

“ไม่มีทาง”

คนเป็นน้องทำมือไขว้กันเป็นกากบาท มั่นอกมั่นใจนักหนา

“แต่พลอยเงินไม่มีอะไรหมกเม็ดให้แกจับได้หรอกไอ้น้องชาย”

คนเป็นพี่เองก็มั่นใจมากพอกัน เพราะคิดว่าได้เตรียมอะไรไว้รอบคอบดีแล้ว ทั้งเรื่องเรียน เรื่องครอบครัวและฐานะของพลอยเงิน

“เจอตัวก็รู้”

สขิลายักคิ้ว สีหน้านั้นทำให้สิรดนัยหนักใจอยู่ไม่น้อย

“นี่ถ้าผมไม่จับผิดผู้หญิงของพี่ทุกคน ป่านนี้พี่คงปีนต้นงิ้วเล่นสนุกไป หรือไม่ก็เลี้ยงลูกคนอื่นเป็นโขยง พี่นั่นแหละน่าจะขอบคุณผมด้วยซ้ำที่ผมช่วยชี้ทางสว่างให้ แล้วก็ไม่แน่ด้วยว่ารายนี้ก็อาจจะ…” สขิลาหลิ่วตา เห็นพี่ชายหน้าเสียไปเล็กน้อยแล้วเสียงเข้ม

“ไม่มีทาง”

ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะของน้องชายดังขึ้นในลำคอ เสียงเคาะประตูขัดบทสนทนาของสองหนุ่ม ผู้ที่ก้าวเข้ามาก็คือดำเนิน น้องชายของดำรงพ่อของพวกเขานั่นเอง

“อ้าวอา…วันนี้แวะมาเป็นเกียรติเป็นศรีกับบริษัทผมได้ ดีใจจริงๆ” หลานชายคนเล็กเดินอ้อมโต๊ะออกมาไหว้ทักทาย เช่นเดียวกับสิรดนัย

“เซ็ง…เลิกงานแล้วนี่จะชวนไปกินเหล้าหน่อย”

“โอ๊ะ…แล้วบรรดาอีหนูของอาไปไหนละครับ ถึงได้ปล่อยให้ป๋ากระเป๋าหนักมานั่งเซ็งได้” หลานคนเล็กทักแล้วหัวเราะขึ้นกับท่าทางของผู้เป็นอา

“โละหมดแล้ว เบื่อ”

“หา! นี่ถ้าหากอารินได้ยินคงจะดีใจมากที่สามีสุดที่รักคิดจะโละอีหนูทิ้งหมด นี่คงจะชวนผมกับพี่ดนัยกินเหล้าสั่งลา แล้วอาจะเข้าวัดใช่ไหมครับ”

สขิลาแหย่ขึ้น คนเป็นอาจึงโบกมือ

“เข้าให้โง่น่ะสิ กว่าจะมีโอกาสได้เกิดเป็นคน แถมยังเกิดเป็นผู้ชายกระเป๋าหนักมีเงินซื้ออีหนูขาวๆ งามๆ หญ้าอ่อนเคี้ยวกรุบกริบ ความสุขแบบนี้ไม่ใช่หาง่ายๆ ใครๆ ก็อิจฉาอยากจะมีวาสนาแบบนี้ทั้งนั้นแต่ที่เบื่อก็เพราะว่าอาอกหัก เจ็บไปหมดทั้งตัง”

หลานชายทั้งสองสำลักน้ำลายออกมาเกือบจะพร้อมๆ กันกับท่าทาง แล้วไหนจะคำพูดของอาบังเกิดเกล้าที่ทำอย่างกับเพิ่งเคยมีความรัก ทั้งที่อายุปาเข้าไปหกสิบปี

“ใครกันหนอ…ทำให้อาของผมอกหัก”

สขิลาทำตาปริบๆ สุดแสนสงสารคนเป็นอาอย่างเสแสร้ง แต่คนเป็นอาเซ็งเกินกว่าจะอยากโต้ตอบอะไรออกไป ได้แต่เล่าเนือยๆ

“หนูลูกไก่ของอาน่ะสิ ลาออกจากงานที่ผับไปซะแล้ว ยังไม่ทันได้แอ้มเลย อาก็มัวแต่ไปสิงคโปร์กลับมาซื้อกระเป๋าราคาตั้งหลายหมื่นมาฝาก แต่ปรากฏว่าแม่สาวน้อยร้อยชั่งของอาลาออกไปแล้ว แบบนี้ใครจะมีอารมณ์ออกไปเที่ยว”

ดำเนินว่าแล้วถอนหายใจ

“โธ่…ก็หาอีหนูคนอื่นสิครับ ผู้หญิงอย่างว่าเอาใครก็เหมือนกัน”

“เฮ้ย…ไม่เหมือน หนูลูกไก่นี่ อายังไม่เคยได้แอ้ม”

“แต่ก็คงจะถูกใครต่อใครแอ้มมาก่อนหน้ามากมาย อย่าไปคิดมากเลยครับอา ผู้หญิงหาเมื่อไหร่ก็หาได้ ถ้าอาเบื่อๆ ก็พาอารินไปเที่ยวซะหน่อยสิ”

“อย่าพูดถึงเมียได้ไหมวะ มันแสลงหู แค่เห็นหน้าที่บ้านก็เอียนจะแย่ มาไกลถึงนี่ไม่อยากได้ยิน” คนเป็นอาว่า ทว่าหลานชายทำหน้าจริงจัง

“ผมว่าอาห่างเหินกับอารินมากไปนะครับ ผู้ชายเราเรื่องเจ้าชู้ก็มีบ้าง แต่คนที่เราควรรักและถนอมน้ำใจที่สุดก็คือคนที่เราเลือกเขามาเป็นเมียนะครับอา”

สขิลาว่า ทำให้คนเป็นอาเหล่ตามอง

“นี่ใครเป็นหลาน ใครเป็นอากันวะ”

“โธ่…ก็ต้องอาสิครับ ที่ผมบอกก็เพราะหวังดี อย่างผมผ่านผู้หญิงมามากมายจนเข็ดไม่อยากเอาใครเป็นเมียจริงจัง แต่ถ้าผมเลือกใครแล้วผมจะไม่มีวันนอกใจเขา เพราะผมเต็มอิ่มกับเรื่องพวกนี้มามากแล้ว แต่ถ้าอาเลิกไม่ได้ก็ใส่ใจอารินนิดหนึ่ง”

หลานชายเตือนสติทำให้คนเป็นอาทำหน้าสลดอยู่ครู่ใหญ่ จะว่าไปเขาเองก็ห่างเหินเย็นชากับรสริน ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากกันมานานเต็มทน มีอะไรกันครั้งสุดท้ายนานแค่ไหนเขาเองก็จำไม่ได้ มันน้ำพริกถ้วยเก่ากลิ่นเดิมรสเดิมมันก็เลยพลอยหมดอารมณ์ไปเสียทุกที

“แกคิดอย่างที่พูดจริงๆ น่ะหรือขิง ที่ว่าจะไม่มีวันนอกใจผู้หญิงที่แกรัก” สิรดนัยย้อนถาม น้องชายจึงทำหน้าจริงจัง

“ก็ใช่น่ะสิครับ เห็นผมเป็นพวกเจ้าชู้ไก่แจ้กินไม่เลือกที่ไปได้ ตอนยังโสดผมอยากทำอะไรยังไง ใครก็ว่าผมไม่ได้ แต่ถ้าผมแต่งงานก็แสดงว่าผมรักเขามาก และผู้หญิงคนนั้นก็ต้องดีที่สุดสำหรับผมแล้ว เพราะฉะนั้นผมจะไม่ต้องการใครอีก”

“ฉันละอยากเห็นผู้หญิงคนนั้นเสียจริงๆ”

“มันอาจจะไม่มีเลยก็ได้ แต่ถ้าจะมี…ก็ไม่ใช่ผู้หญิงของพี่ก็แล้วกัน” สขิลาแหย่ขึ้นทีเล่นทีจริง ได้ยินเพียงเสียงพี่ชายหัวเราะในลำคอ