พิศวาสมัจจุราช (ตีพิมพ์ สนพ ทัช)

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ต่อ

“นาย คุณพิศลดาเธอขับเรือสปีดโบ๊ทของนายหนีไปครับ พึ่งผ่านหน้าเราไป” ทันทีที่มาคัสเข้าใจในสิ่งที่กล้าพูด ดวงตาของชายหนุ่มก็วาววับ ขบกรามเข้ามากัน และใบหน้าก็กลายเป็นสีแดงเพราะความกรุ่นโกรธ เขาโกรธที่เธอกล้าคิดหนี ทั้งๆ ที่เขาเตือนเธอแล้ว ว่าหากหนีแล้วเธอจะถูกลงโทษอย่างไร       

          มาคัสรีบก้าวเท้าหนาออกไปดูตามที่กล้าบอกทันที ซึ่งชายหนุ่มก็เห็นว่าเรือลำเล็กอยู่ไม่ไกลจากเรือลำโตมากนัก เพราะตอนนี้ฝนตกโปรยปรายลงมาอย่างหนัก แถมคลื่นทะเลก็แรง จึงทำให้เรือลำเล็กแล่นไปด้วยความยากลำบาก “ไอ้กล้า กลับเรือ” สั่งเสียงเหี้ยมดังลั่น พลางกับจ้องมองไปที่เรือลำเล็กที่ตอนนี้กำลังโครงเครงไปทางโน้นทีทางนี้ที

          กล้ารีบปฏิบัติตามคำสั่งทันที เขารีบหันเรือกลับตามคำสั่งของนายหัวและนึกสงสารเชลยสาวอยู่ในใจ เพราะรับรองว่าหญิงสาวต้องได้รับโทษที่คิดหนีอย่างแน่นอน และที่สำคัญคงเป็นโทษหนักน่าดู

          ทันทีที่เรือลำใหญ่เลี้ยวกลับมา พิศลดาก็นึกสงสัยว่าทำไมเรือลำนั้นถึงวนกลับมา เธอมัวแต่ตั้งใจประคองเรืออย่างเดียว จนเธอไม่ได้สังเกตุเลยว่า เรือลำใหญ่ลำนั้น คือเรือของมาคัสจริงๆ อย่างที่เธอคิด

          และเมื่อเรือลำนั้นแล่นเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวก็ต้องตกใจเบิกตากว้างเพราะเธอเห็นชายผู้เป็นมัจจุราชของเธอยืนอยู่ และจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาที่พิโรจน์

          พิศลดารีบเร่งความเร็วของเรือโดยทันที เพื่อหนีเรือลำโตให้พ้น เพราะเธอรู้ดีว่าหากเธอหนีไม่พ้น เธอจะเป็นอย่างไร และเผลอๆ ชบาจะต้องได้รับโทษไปพร้อมๆ กับเธอ แต่แล้วสิ่งที่หญิงสาวไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เพราะอยู่ดีๆ เครื่องยนต์ของเธอก็ดับลง หญิงสาวลองสตาร์ทเครื่องใหม่อีกรอบ ซึ่งมันก็ไม่ติด เธอลองแบบนี้อีกหลายครั้ง แต่ว่ามันก็ยังคงไม่ติดเช่นเดิม ร่างสวยทรุดลงกับพื้นเรือทันทีแล้วร้องไห้ออกมาแข่งกับสายฝน  “ทำไม!! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” หญิงสาวตัดพ้อกับสวรรค์ที่กลั่นแกล้ง “ทำไมให้ทางเธอหนีแล้ว แล้วทำไมไม่ให้เธอหนีให้พ้น ทำไมต้องเป็นแบบนี้!!”

           และจากนั้นไม่นานมาคัสก็มาถึงเรือลำเล็ก ฝ่ายเชลยสาวก็นั่งเงียบ  ไม่โต้ตอบหรือขอร้องอะไรออกมา เพราะทันทีที่หญิงสาวเห็นแววตาพิโรธของมัจจุราชผู้ใจร้าย หญิงสาวก็รู้ทันทีเลยว่า เธอไม่รอดจากเงื้อมมือมัจจุราชตนนี้อย่างแน่นอน และที่สำคัญเขาคงทำตามสัญญาที่เขาเคยบอกไว้ว่าถ้าเธอคิดหนีเมื่อไหร่ เขาก็ยกเธอให้บรรดาลูกน้องของเขาทุกคน

          ฝ่ายมาคัสเมื่อมาถึงตัวของเชลยแค้นที่อวดดี กล้าที่จะหนี เขาก็กระชากตัวของเธอให้ลุกขึ้นและจ้องมองด้วยสายตาที่วาววับ “กล้ามาก กล้าคิดหนี ฉันบอกแล้วใช่ไหมโทษของการหนีคืออะไร อยากเป็นโสเภณีประจำเกาะมากใช่ไหม” เขาตะเบ็งเสียงถามดังลั่น และเมื่อเห็นว่าเชลยแค้นไม่โต้ตอบ เอาแต่ปล่อยให้หยดน้ำตาไหลออกมา มือหนาก็ผลักให้ร่างสวยล้มลงไปที่พื้น แล้วสตาร์ทเรือเพื่อหวังจะกลับไปที่เกาะ และจัดการลงโทษกับคนไม่เชื่อฟัง โดยที่เขาลองสตาร์ทเพียงครั้งเดียว เครื่องยนต์ก็ติด พิศลดาได้แต่นึกโทษโชคชะตาที่กลั่นแกล้ง นี่เธอคงทำกรรมมามาก ถึงมาเจอแต่เรื่องร้ายๆ ต่อไปนี้เธอจะก้มหน้ารับกรรมที่เขาจะหยิบยื่นมาให้ และถ้าทนไม่ไหวจริงๆ หญิงสาวจะดับลมหายใจต่อหน้าเขา ให้สาสมกับที่เขาต้องการ

          มาคัสขับเรือฝ่าสายฝนที่กำลังกระหน่ำตกลงมา เขาประคับประคองด้วยใจที่ลุกโชนด้วยความโกรธ ที่เธอกล้าคิดที่จะหนี ดวงตาที่ดุดันจ้องมองไปยังร่างสวยที่นั่งนิ่ง ไม่ไหวติงเป็นระยะ  ซึ่งเพียงไม่นานเรือลำนี้ก็แล่นเข้ามาที่เกาะเพลิง บรรดาลูกเรือลำใหญ่ต่างมองตากันลอกแลก เพราะว่าทันทีที่มาคัสมาถึง เขาก็แบกพิศลดาขึ้นบ่า แล้วจัดการโยนหญิงสาวลงที่ลานกว้างของเกาะ แล้วคำรามเสียงเหี้ยมออกมาแข่งกับสายฝน

          “ฉันยกผู้หญิงคนนี้ให้ ใครอยากได้ก็เอาไป หรือจะเอาไปหลายๆ คนฉันก็ไม่ว่า” ทันทีที่สิ้นสุดเสียงเหี้ยม พิศลดาก็เงยหน้ามามองชายหนุ่มด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เธอไม่ขอร้อง ไม่ตอบโต้ เธอทำเพียงปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลลงมาจากดวงตาช้ำ

          ฝ่ายลูกน้องทุกคนต่างก็ไม่ใครกล้าทำตามคำสั่งของเจ้านาย ได้แต่นึกสงสารหญิงสาวในใจ แต่เพียงไม่นานพวกเขาก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเพราะเสียงคำรามของมาคัสที่ดังมาอีกรอบ

          “กูยกให้ ใครอยากได้ก็เอาไป” บอกเป็นรอบที่สอง พร้อมสายตาที่ดุและจ้องมองไปที่ใบหน้าของลูกน้องทุกคนที่กำลังหลบสายตา มาคัสจ้องมองแบบนี้อยู่นาน จนในที่สุดก็มีลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาและเอ่ยบอกว่า เขาต้องการผู้หญิงคนนี้

          “ได้ กูยกให้” พูดพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของเชลยสาวสุดแค้นที่ตอนนี้มันไร้ความรู้สึก เขานึกโกรธเธออยู่ในใจที่ไม่ร้องขอเขา ไม่ให้ยกเธอให้ลูกน้อง แต่ยังทำเป็นเฉย

          และเมื่อเห็นว่าลูกน้องตัวโตของเขาคนนั้นฉุดกระชากตัวของพิศลดาไป ใจของเขามันก็รู้สึกแปลกพิกล อยู่ดีๆ ก็รู้สึกจี๊ดๆ ขึ้นมา เท้าหนาที่กำลังจะก้าวไปยังบ้านพักก็รู้สึกว่ามันหนัก จนแทบจะก้าวไม่ออก 

          ฝ่ายพิศลดาก็นึกอยู่ในใจว่าทันทีที่ชายคนนี้ ถูกเนื้อต้องตัวของเธอ เธอจะกลั้นใจตายทันที เพราะเธอไม่อยากได้ชื่อว่า โสเภณี

          เจ้าของเท้าหนาที่ก้าวไปด้วยความรู้สึกของใจที่ผิดปกติ ก็เริ่มที่จะเดินช้าลง และหันหลังกลับไปมองทางบ้านพักของชายผู้ขอตัวของเชลยแค้นไปอยู่บ่อยครั้ง จนในที่สุดเท้าหนาก็หยุด แล้วรีบเดินกลับไปยังบ้านพักของ พัน ชายที่ขอตัวของเชลยสาว ซึ่งในใจของมัจจุราชใจร้ายตอนนี้กำลังภาวนาอย่าให้ลูกน้องของเขาทำอะไรหญิงสาวเลย เพราะแค่นึกว่ามือหยาบๆ จะมาถูกเนื้อต้องตัวคนที่เขานอนกอดทุกคืน เขาก็รู้สึกทนไม่ได้แล้ว และที่สำคัญผู้หญิงอ่อนหวานอย่างเธอ ไม่ควรจะมาเจอเรื่องแบบนี้

          เพียงแค่ก้าวเท้าเข้ามาในบริเวณบ้านพักของพัน เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง เรียวขายาวรีบวิ่งตรงไปยังบ้านพักของพันด้วยความเร็ว พร้อมกับตะโกนบอกให้ลูกน้องของตนหยุด เพราะภาพที่เขาเห็น คือ พันกำลังซุกไซร์ซอกคอขาวของเชลยสาว ซึ่งหญิงสาวก็ต่อสู้สุดชีวิต

          “ไอ้พัน หยุด”

          ฝ่ายพิศลดาก็แทบไม่หลงเหลือเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กับชายป่าเถื่อนคนนี้ พันทั้งตบทั้งรุนแรงกับเธอ ความคิดอยากจะตายของเธอหายไปทันทีที่เธอคิดถึงน้องสาว  หญิงสาวกลัวว่าถ้าเธอตายไปแล้ว ภาระทุกอย่างจะตกไปที่พิศน้ำผึ้งน้องสาวของเธอ เธอจึงคิดที่จะสู้

          “ไอ้พันกูบอกให้มึงหยุด” มาคัสตะโกนเสียงลั่นพร้อมกับรีบเข้าไปดึงตัวของพันที่คร่อมร่างของพิศลดาออกด้วยใจที่แทบลุกเป็นไฟ เมื่อเห็นการกระทำที่แสนจะต่ำช้าของพัน เพราะแค่มองผ่านๆ เขายังรู้เลยว่าเนื้อตัวของหญิงสาวมีแต่รอยช้ำจากการกระทำที่โหดร้าย แต่เรื่องนี้คงโทษพันฝ่ายเดียวไม่ได้ มันต้องโทษเขาด้วยที่ลงโทษเธอแบบนี้ 

          ฝ่ายพันก็เซไปไกลเมื่อถูกมาคัสกระชากตัวให้ออกจากร่างสวย แต่พอทรงตัวได้ก็หันกับมาจ้องมองคนเป็นนาย ที่ตอนนี้กำลังถอดเสื้อตัวเก่งให้เชลยสาวสวมใส่ การกระทำอย่างกับคนหวง พันจึงต้องเอ่ยถามพร้อมกับเอ่ยเตือนถึงสิทธิ์ของเขา ที่มาคัสเป็นคนยกให้ “เข้ามายุ่งทำไม ในเมื่อนายยกผู้หญิงคนนี้ให้ผมแล้ว หรือว่านายจะผิดคำพูด”

          เมื่อได้ยินคำพูดของพัน มาคัสก็หันไปเผชิญหน้ากับพัน ซึ่งตอนนี้สายตาที่มองมาแสดงถึงความไม่พอใจอย่างเต็มเปี่ยม “ฉันขอผิดคำพูด แกอยากได้อะไร แลกกับผู้หญิงคนนี้ก็บอกมา ฉันจะให้” พูดออกมาเสียงแข็ง ด้วยความไม่พอใจเช่นกัน ที่พันกระทำกับหญิงสาวอย่างกับคนทราม นี่ถ้าเขาไม่เปลี่ยนใจ ไม่รู้ว่าหญิงสาวจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ในเมื่อเขาลั่นวาจาออกไปแล้ว เขาก็ต้องหาอะไรมาชดเชยให้กับพัน

          “ผมไม่ต้องการ ผมอยากได้เธอ” ตอบพร้อมส่งสายตาหื่นกระหายไปที่หญิงสาวที่ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของมาคัส

          “แต่ฉันไม่ยกให้ แกเลือกเอาว่าจะไม่เอาอะไรเลย หรือจะเอาอะไรเพื่อแลกเปลี่ยน”

          เมื่อเห็นท่าทีที่แข็งพร้อมกับสายตาที่จริงจังของคนเป็นนาย พันก็ต้องยอมเลือกข้อเสนอที่สอง เพราะไม่เช่นนั้นเขาอาจจะไม่ได้อะไรเลย “ได้ผมตกลง ” จากนั้นก็เอ่ยขอสิ่งที่ตนเองต้องการ ซึ่งคนโลภมากอย่างพันก็ไม่ต้องการอะไรนอกจากเงิน

          “ได้ ฉันจะเอามาให้” บอกพร้อมกับช้อนร่างคนตัวสั่นขึ้น แล้วเดินตรงกลับไปยังบ้านพัก

 ตลอดทางที่พาร่างที่บอบช้ำกลับไปยังบ้านพัก มาคัสรู้เลยว่าคนในอ้อมกอดของเขานั้นเสียฝันแค่ไหน เนื้อตัวสั่นไปหมด น้ำตาไหลพร่าออกมาไม่หยุด แถมยังจ้องมองมาที่เขาอย่างคนตัดพ้อ ซึ่งสายตาที่ตัดพ้อของเธอมันแทรกซึมเข้ามาในก้อนเนื้อด้านซ้ายของเขา แต่ทว่าคนใจแข็งก็แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร พร้อมกับเอ่ยเสียงเหี้ยมอย่างคนไร้หัวใจออกมา “เป็นไงล่ะบทเรียนครั้งนี้ ฉันว่ามันคงทำให้เธอหลาบจำนะ”

          เมื่อได้ยินคำตรอกย้ำที่แสนจะใจร้าย ร่างบอบช้ำก็สะอื้นมากขึ้น จนคนที่อุ้มมาเริ่มใจไม่ดี ต้องคอยก้มลงมามองคนสะอื้นอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ปลอบเธอหรือแสดงออกมาว่าเป็นห่วง เพราะเขาต้องการให้หญิงสาวหลาบจำและไม่ทำมันอีก “ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉันไม่ใจอ่อนกับเธอหรอก และขอเตือนไว้เลยว่า หากมีอีกครั้งหน้าเธอเจอหนักกว่านี้แน่” พูดจบก็เดินไปหยิบเงินจำนวนห้าหมืนให้กับพัน

          ฝ่ายพิศลดาที่ตอนนี้นอนตัวสั่นอยู่บนเตียง ก็หลับตาแน่นและนึกถึงแต่คำพูดที่แสนจะโหดร้ายของมาคัส ‘นี่เขาเป็นเจ้าชีวิตเธอหรือไง ถึงมีสิทธิ์มาสั่งโน่นสั่งนี่กับเธอ แถมยังยกเธอให้คนอื่นแบบนี้อีก นี่เขาเป็นมัจจุราชมาจากขุมไหน ทำไมจิตใจถึงรายกาจขนาดนี้’ ได้แค่พร่ำถามตัวเองในใจว่าทำไมเขาถึงป่าเถื่อนขนาดนี้

          หญิงสาวร้องไห้ไปได้สักพัก ก็หลับไปพร้อมกับที่น้ำตายังเปรอะเปื้อนแก้มสวย ทั้งๆ ที่เสื้อผ้ายังคงเปียกปอน

          ฝ่ายคนที่เดินกลับเข้าในบ้านแล้ว ก็หรี่ตามองคนที่นอนสั่นแถมเพ้อว่าหนาวอยู่บนเตียง ทั้งๆ ที่จริงพอเขายื่นมือเข้าไปแตะที่แก้มสวย เขารับรู้เลยว่าหญิงสาวต้องเป็นไข้ เพราะตัวของเธอร้อนมาก

          เท้าหนารีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ และออกมาพร้อมกับอ่างน้ำและผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก

          มาคัสถอดเสื้อผ้าของเชลยสาวออก แต่เพียงถอดเสื้อนอกของเขาที่เธอสวมใส่ออกเท่านั้น สันกรามหนาก็นูนเข้าหากันด้วยความโกรธ เพราะบริเวณท้องของหญิงสาวมีรอยช้ำสีม่วงอยู่ ซึ่งมันคงเป็นฝีมือของพัน

          มาคัสสัมผัสไปยังรอยช้ำนั้นด้วยความเบามือ อย่างกับว่าต้องการแบ่งเบาความเจ็บของเธอมาที่เขา ซึ่งทันทีที่ชายหนุ่มสัมผัสมือหนาไปที่รอยช้ำนั้น พิศลดาก็ครางออกมาเพราะความเจ็บ

           “ฮือ ลดาเจ็บ” ร้องบอกโดยที่เปลือกตายังคงปิดสนิท

          มาคัสรีบชักมือกลับมาทันทีที่หญิงสาวร้องบอก และก้มลงไปจูบที่หน้าผากสวยอย่างอ่อนโยน “เดี๋ยวเธอก็ไม่เจ็บแล้ว” และหลังจากนั้นเขาก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกจนหมด ไม่เว้นแต่บราและซับใน

          ชายหนุ่มเช็ดตัวให้หญิงสาวด้วยความเบามือ เขาเช็ดทุกส่วนของร่างกายสมส่วน และพยายามเบามือที่สุดตรงรอยช้ำของเธอ ยิ่งเห็นเขาก็ยิ่งโกรธที่พันทำร้ายหญิงสาวขนาดนี้

          ขณะที่มือหนากำลังเช็ดตัวเพื่อคลายความร้อนของร่างกายให้ พิศลดาก็เอามือมาปัดมือหนาของชายหนุ่มที่กำลังเช็ดตัวของเธอให้ออกห่าง จนเขาต้องดุเธอออกไปเสียงเบา ซึ่งเขาก็รู้ว่าตอนนี้เธอคงไม่ได้ยิน เพราะสติของเธอแทบจะไม่เหลืออยู่เลย

          “อยู่นิ่งๆ น่า จะปัดทำไม” คนเช็ดเริ่มบ่นเมื่อหญิงสาวยังคงปัดมือของเขาออกและกว่าจะเช็ดตัวให้เธอเสร็จ ก็เล่นทำเอาเหนื่อยเหลือเกิน

          และเมื่อเช็ดตัวให้เธอเสร็จแล้ว เขาก็ปลุกเธอลุกขึ้นมาทานยา ซึ่งคนปลุกก็ต้องป้อนยาแบบฉบับของเขา เพราะเธอไม่ได้สติ  คนที่ป้อนยาเข้าปากนุ่มของหญิงสาวก็แทบจะไม่อยากผละออกจากเรียวปากสวยที่ให้ความหวานกับเขาเลย แต่ก็ต้องจำใจผละออกมา เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นหนักกว่าเดิม

ยังไงก็ฝากพิศวาสมัจจุราชไว้ด้วยนะคะ ทั้งอีบุคและหนังสือพิศวาสมัจจุราช
อีบุคค่ะ
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=9431

หนังสือ
เข้าไปสั่งซื้อกับทาง สนพได้นะคะ ได้ลด 20% เหลือเล่มละ 152 บาท จ้า เข้าไปแล้วกด add to cart นะคะ แล้วก็คลิกต่อไปเรื่อยๆ เลยจ้า จะมีให้กรอกข้อมูลค่า ฝากอุดหนุนด้วยนะคะแล้วอย่าลืมมาเล่นเกมกันนะคะ
http://www.welovenovel.com/PD848206-สินค้า-พิศวาสมัจจุราช_วางจำหน่.html