[Fic EXO] EFlower ขอร้องอย่าสะตอ (Chanbaek)

ลำดับตอนที่ #2 : EFlower::1 [88%]

:-Daisy ✿

Unit 1

EFlower ขอร้องอย่าสะตอ

“แบคโว้ยยยยยยยยยยยยยยย”  เสียงตะโกนลั่นของอีฮุนดังผ่านโทรศัพท์มือถือที่แนบหูอยู่จนขี้หูผมแทบจะเต้นระบำ

“โอ้ยยย แสบหูจะแหกปากทำม้อยยยยยมีอะไร”  ผมจิกเสียงใส่โทรศัพท์

“มึงเก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลยกูจะพามึงไปเที่ยว” จบประโยคไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลีลาให้มากเรื่องผมรีบกดตัด

สายโทรศัพท์ยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วกระโจนไปที่ตู้เสื้อผ้ารวบเอาเสื้อผ้าที่คิดว่าได้ใช้แน่ๆยัดใส่กระเป๋า

ลากใบโตด้วยความเร็วสูง ถ้าเรื่องเที่ยวละก็ไม่ต้องอธิบายไรมากบอกแค่จะเที่ยวพอเดี๋ยวน้องแบคจัดการ

เตรียมตัวเรียบร้อยจร้า

สองชั่วโมงต่อมา........ผมยืนอยู่หน้าห้องพักเซฮุนเรียบร้อยพร้อมกับกระเป๋าใบโตที่แบกมาด้วย

            ก็อกๆ!!!

เสียงเคาะประตูโดยผมเอง (^0^) เพียงชั่วอึดใจประตูห้องก็เปิดขึ้นพร้อมด้วยหน้าอีฮุนที่ชะโงกออกมา

“ช้าว่ะ”  มันพูดประโยคสั้นๆแล้วเดินกลับเข้าไปนั่งที่โซฟา

“ไปเที่ยวซัมเมอร์ทั้งทีกูก็ต้องเสริมสวยเอ้ยย!? เสริมหล่อนานหน่อยสิวะ”

“อย่าเยอะมากกูแค่จะพามึงไปรีสอร์ทกูที่ต่างจังหวัดแค่นั้นแหล่ะ -..-“

“โอ้ยยยย ต่างจังหวัด? แดดแรงป่ะวะไม่ได้พกครีมกันแดดมาซะด้วยถ้ากูดำนะอีฮุน” 

“ไปหาซื้อที่นู่นก็ได้ป่ะว้าแบค พูดมากขนของไปขึ้นรถไป”

“เออๆก็ได้ๆ”  ผมตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้พร้อมลากกระเป๋าและสัมภาระที่หอบมาไปยังรถของอีฮุน

หลายชั่วโมงต่อมา.......

            เอี๊ยดดดด

เสียงยางรถเสียดสีกับถนนเอาง่ายก็เสียงเบรกนั่นแหล่ะ (-___-) ตอนนี้แบคกี้และฮุนนี่ได้มาจอดหน้า

บ้านพักรีสอร์ทของพี่ชายอีฮุนเรียบร้อยผมก้าวลงจากรถ สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือลมเย็นที่พัดปะทะกับใบหน้า

ทำให้ผมที่เซ็ดมาหลุดหลุ่ยร่วงลงปรกหน้าบ้างบางส่วน จากที่ผมมองดูทำเลดีที่เดียวมองเห็นน้ำทะเลสีใส

สะอาดและหาดทรายที่สะอาดปราศจากขยะ  อืมมมทะเลสวยวิวดีลมเป๊ะ ต่อไปต้องดูบ้านพัก  ผมเดิน

ต้วมเตี้ยวหิ้วกระเป๋าตามอีฮุนไปหยุดยังบ้านพักแล้วผมก็ต้องตกใจกับสภาพรีสอร์ทที่อีฮุนมันพูดถึง!!  ผม

มองไปบริเวณรอบๆโดยรวมของ รีสอร์ท? ที่พี่อีฮุนดูแลกิจการ 

“เดี๋ยวๆๆนะฮุน ไหนมึงบอกว่ารีสอร์ทไงวะ”  ผมถามออกไปอย่างไม่มั่นใจว่าอีที่ผมเห็นตรงหน้ามันเรียกว่ารี

สอร์ทเพราะว่าบ้านพักที่ผมเห็นตรงหน้ามันเป็นเหมือนกระท่อมที่มีหลังคามุงแฝกที่ทำจากไม้ทั้งหลังแต่ดู

แล้วมั่นคง ตั้งอยู่หลายๆๆหลังเรียงรายคือสภาพแวดล้อมวิวทิวทัศโดยรวมมันก็โอเคนะครับไม่ได้แย่บ้านพัก

ก็ดูแข็งแรงแต่คำว่า รีสอร์ทที่อีฮุนมันมาอวดให้ฟังผมนึกว่าเป็นรีสอร์ทระดับห้าดาวสวยหรูหราอะไร

ประมาณนั้นน เอิ่มม รีสอร์ทที่มันพูดถึงมันไม่ได้ต่างไปจากกระท่อมหลายๆหลังเรียงกันสักเท่าไรเลยนะ

ครับ -.-

“นี่มันก็เรียกว่ารีสอร์ทป่ะวะมึง ดูดิเข้ากะบรรยากาศจะตายกระท่อมหลังน้อยๆเหมาะกับชายทะเล”

เอ่อ จ้ะ กูไม่เถียงมึงก็ได้

เซฮุนพาผมเข้ามาในบ้านพักที่สภาพดูดีกว่ากลังอื่นเป็นอย่างยิ่ง ผมรู้สึกดีใจนะครับสารภาพเลยดีใจที่ไม่

ต้องอยู่กระท่อมปลายทะเลที่เหมือนกับว่าลมพัดคลื่นซัดก็พร้อมจะพังทุกเมื่อถึงมันจะดูแข็งแรงก็ตามเถอะ -.-

“โอเซฮุนกลับมาแล้วคร้าบบบ”  เสียงอีฮุนแหกปากเรียกป่าวประกาศว่ามันกลับมาเยือนบ้านหลังจากที่

เหยียบเท้าเข้ามาในบ้านพักหลังหนึ่งที่ดูดีที่สุดในบรรดาหลังอื่นๆ

“เห้ยยยยย อยู่มั้ยว้าาาาา” เสียงมันแหกป่กอีกครั้ง (-__-) หลังจากที่มันเรียกแล้วไม่มีเสียงตอบรับกลับมา

“ไอ้จงแดโว้ยยยยยยยยยย เซฮุนสุดหล่อกลับมาแล้วคร้าบบบบ”  ß เสียงไอ้ฮุนครับ

หลังจากที่มันแหกปากเรียกคนในบ้านเป็นครั้งที่สามพันกว่าได้ (?) ก็มีเสียงวิ่งลงจากบันไดมาปึงปังๆ

“มึงจะตะโกนทำไมนักหนาวะฮุนกูขี้อยู่ (-.-) ” เสียงมาก่อนตัวอีกครับแล้วเอิ่มแบบดูที่แกพูดเดะหลังจาก

เสียงนำมาก็ตามมาด้วยภาพครับมันเป็นร่างชายคนหนึ่งดูแล้วไม่ค่อยจะมีส่วนเหมือนไอ้ฮุนสักเท่าไหร่

“มาต้อนรับผมกับเพื่อยหน่อย” ฮุนพูดพร้อมชี้มาที่ผม

“อ้าวพาเพื่อนมาด้วยหรอ” พี่แกพูดพร้อมมองมาที่ผม

“อาหะ นี่บยอนแบคฮยอนนะเพื่อนที่เคยเล่าให้ฟังไง แบคไอ้นี่มันชื่อจงแดนะ” อีฮุนอธิบายแนะนำตัวทำ

ความรู้จักเชื่อมสัมพันธไมตรีให้เราทั้งสองในเมื่อผมเป็นแขกผมก็ควรจะทักทายเจ้าของบ้านจริงมั้ยครับ

“อ่า สวัสดีครับ คุณลุง ผมบยอนแบคฮยอนครับ” ผมพูดพร้อมโค้งได้องศาพอดีเป๊ะ

“...........”

เงียบทำไมเงียบงี้อ่ะ ไอ้ลุงนี่ทำไมมันหยิ่งจังละวะ หลังจากที่พี่แกไม่ตอบผมก็เงยหน้าขึ้นมองพี่แกที่สีหน้าบอกบุญไม่รับ พอผมหันไปมองอีฮุนมันก็ถลึงตาใส่ผม

“เอ่อ  ผมทำอะไรผิดหรอครับ” ผมพูดอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นักก็ดูดิเล่นเงียบกันหมดเลย

“เอิ่มม แบคฮยอนครับพี่เป็นพี่ไอ้ฮุนมันนะไม่ใช่ลุงพี่แก่กว่ามันแค่สองปีเอง (-__-“) “

( =[ ]= ) ß หน้าผมครับ

“เอ่อ...เอ่อ...” เงิบสิครับรับประแดกจุดเลย

“เอ่อ...ผมขอโทษครับพี่จงแด ฮ่าๆผมไม่ได้หมายความว่าพี่หน้าแก่นะครับ พี่แค่ดูมีประสบการณ์เยอะ”

กลบเกลื่อนครับกลบเกลื่อน ผมแถสีข้างถลอกไปเลยครับผมเลยต้องตวัดตาไปมองอีฮุนเป็นการขอ

ความเห็น แต่ช้าแต่ สายตามันประมาณว่า ‘อีแบคมึงไม่แถยังดูดีกว่าอี -ตึ๊ดด-(เซนเซอร์)’ โอ้ให้ตายเถอะนี่

ผมต้องพักอยู่กับมันอีกหลายเดือนนะครับ T0T

“ฮ่าๆๆๆ ไม่เป็นไรครับพี่ชินแล้ว ใครๆก็ทักพี่แบบนี้เสมอแหล่ะ” พี่แกพูดพร้อมเกาหัว  เฮ้ออออ แล้วไปครับพี่

แกใจดี

“เอ่ออ...ครับผมต้องขอโทษจริงๆนะครับพี่จงแด” ผมพูดพร้อมโค้งให้ต้องเรียกพี่ครับต้องเรียกพี่ ผมย้ำกับ

ตัวเอง

“ไม่เป็นไรๆ ไปเก็บของกันไปฮุนพาเพื่อนไปเก็บของไปเดี๋ยวจะพาไปหาไรกิน”  จบประโยคของพี่จงแดอีฮุน

เพื่อนแรดก็พาเดินดุ่มๆขึ้นมาชั้นบน

“นั่นห้องมึง”  มันชี้นิ้วไปยังห้องๆหนึ่งที่ขึ้นบันไดมาหันซ้ายก็จะพบกับประตูห้องเลย

“นี่ห้องกู”  และมันก็ชี้ไปที่ห้องมันที่อยู่ข้างๆห้องผมขึ้นบันไดมาก็เจอเลย

“เก็บของเร็วๆนะดอก กูหิว” มันสั่งด้วยคำพูดอันไพเราะเสนาะหูแถมยังมีน้ำจิตน้ำใจดีงามไม่เคยช่วยแขก

ยกของเลยสักนิดมิหนำซ้ำยังปิดประตูดังปังใส่หน้าแขกอีก นี่มึงไม่คิดจะช่วยกูยกกระเป๋าเลยใช่ม้ายยยยยย

สามสิบนาทีต่อมา.......

สวัสดีค้าาาา  วันนี้น้องเซฮุนจะพาอีนังแบคและขุ่นพี่จงแดมาชิมอาหารร้านเกลอเก่านะคร้า หลังจากที่เรา

ทั้งสามขึ้นรถ เซฮุนคนนี้ก็จัดการเลือกร้านอาหารและก็บึ่งรถตรงมายังร้านอาหารร้านนี้เลยทันทีค่าาา

มันเป็นร้านของเพื่อนเซฮุนเองค่ะเรามาทำความรู้จักกับเค้ากันดีกว่าผมพาแบคและพี่จงแดเดินเข้ามาใน

ร้านอีแบคก็เกิดคึกกระตุกชายเสื้อแบบรัวๆไม่บันยะบันยัง

“อีฮุนนนนนนน” เสียงมันเรียกดี๊ด๊าสุดๆ

“อะไรของเมิงงงงงง”

“หัวใจกูกระชุ่มกระชวยยย  ใครวะหล๊อหล่อออออ” เสียงอีแบคกระซิบกระซาบพร้อมจ้องไปที่ชายคนหนึ่งที่

นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารโต๊ะนึงพร้อมกับผู้ชายอีกสองคน  เอ๊ผมรู้สึกคุ้นหน้าจังใครน้าาาผมนึกไม่ออกว่าพี่คนนั้น

แกชื่ออะไร แต่ผมจำหน้าเค้าได้นะครับผมไม่ค่อยได้กลับมาที่นี่บ่อยนักทำให้ลืมคนที่เคยรู้จักไปบ้าง

“แบค เก็บอาการหน่อยแรดเกินไปละมึง (-..-)”  ผมรีบห้ามปรามก่อนที่มันจะกระดี๊กระด๊าไปกว่านี้

พอผมและทุกคนเลือกทำเลที่นั่งได้ก็นั่งลงเตรียมสั่งอาหาร ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มตัวเล็กๆในชุดผ้ากันเปื้อน

วิ่งตรงมายังโต๊ะเพื่อจดรายการอาหาร

“อีโด้ๆๆๆๆๆๆๆ!!” เสียงผมเองครับ -..-

“อ้าววว เซฮุน”  อีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆเมื่อตะกี้ที่ทำท่าจะมารับออเดอร์พอเห็นผมก็หยุดชะงักแล้วกระโดดเข้า

มากอดผมตัวกลม อีโด้คือเพื่อนผมเองครับมันสนิทกับผมที่สุดแล้ว

“กลับมาเมื่อไหร่วะ” ß มันถาม

“วันนี้แหล่ะสักพักแล้วววคิดถึงมึงจังงงง”

“เออๆกูก็เหมือนกัน นานๆทีจะกลับเดี๋ยวมื้อนี้เลี้ยงละกัน”  เช้ดดดดดเสี่ยโด้ใจปล้ำ

“ไม่ปฎิเสธครับ เออโด้คนนั้นใครวะกูคุ้นหน้ามากเลย”  ผมถามพร้อมชี้นิ้วไปยังบุคคลที่อีแบคกระดี๊กระด๊า

เมื่อสักครู่

“มึงจำมันไม่ได้หรอวะฮุนนนน”  มันทำเสียงประมานว่าพระเจ้าอีฮุนคนสวยจำไอ้หนุ่มนั่นไม่ด๊ายยย!!

“เออดิ บอกมาเร็วเพื่อนกูอยากรู้” ผมพูดพร้อมชี้ไปที่แบคฮยอนที่ตอนนี้นั่งยิ้มแฉ่งหน้าบานเป็นจาน

ดาวเทียม

“เห้ยยยย! โด้หมูมันเค็มอ่ะใส่ไรลงไปป่ะเนี่ยนี่มึงแอบใส่ไวอาก้าลงไปป่ะว้า”  เสียงบุคคลที่ถูกถามถึงเมื่อ

สักครู่โวยวายขึ้น ผมมองหน้าโด้ที่ตอนนี้กลอกตาไปมาอย่างเอือมระอา

“ใส่อ้วกหมาลงไปโว้ยยย”  โด้หันกลับไปตอบ

“อี๋  ถุ้ยยยยแหว่ะ โด้มึงแมร่งโครตตตสกปรกซกมกเลย”  มันพูดพร้อมคายข้าวจากปากออกมา มันช่างเป็น

ภาพที่น่าเกลียดมากนี่มึงทำกริยาได้เสียดายน่าตามาก  ผมทำหน้าบอกบุญไม่รับแล้วหันไปมองอีแบคที่

ตอนนี้หน้ามันประมาณว่า เสียดายหน้าตาหล่อเหลาอย่างสุดชีวิต

“ไอ้ลู่หานไงมึงนึกดีๆเดี๋ยวมึงก็จำได้”  โด้หันมาตอบพร้อมกับเดินจ้ำอ้าวอย่างหาเรื่องไปหาลู่หาน

ผมและฮุนแอนด์พี่จงแดเริ่มเลิกสนใจกับอีบุคคลหน้าหล่อกิริยาเถื่อนคนนั้นแล้วเริ่มลงมือทานอาหารที่เริ่ม

ทยอยมาวางบนโต๊ะอาหาร อีแบคเริ่มลงมือกินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย

       โครมมม!! เพล้งง!! ผลั่วว!! เย้ยยยย

เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมๆกับช้อนที่กำลังจะเข้าปากอีแบคแต่ยังไม่เข้า เหตุการณันเกิดขึ้นเร็วมากผมจะ

อธิบายอย่างรวดเร็ว อีแบคตักข้าวเข้าปาก มีชายแปลกหน้าเดินมา สะดุดขาโต๊ะ หกล้ม ถาดอาหารจาน

ชามน้ำ หกใส่หัวอีแบค ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ผมอ้าปากหวอกับภาพตรงหน้ามันคือภาพเพื่อนของผมนั่น

คืออีแบค มีพักและน้ำแกงต่างๆนานาอยู่บนหัวและตัวเปียกเพราะแก้วน้ำที่หกใส่

“เอ่อ เอ่อ นายโอเคมั้ย?”  ประโยคคำถามหลุดออกมาจากปากของชายแปลกหน้า  อีแบคเงยหน้าขึ้นช้าๆ

เพราะยังอึ้งกับซากอาหารบนหัว พอมันเงยหน้าพบกับใบหน้าของคนที่ทำให้มันตกอยู่ในสภาพนี้

“ไอ้หูกางมึงคิดว่ากูโอเคมั้ยยยยยยยยยย”  เสียงอีแบคตะโกนลั่นร้านพร้อมคว้าซากอาหารบนหัวปาใส่ชาย

แปลกหน้า

“มึงเดินอะไรของมึ้งงงงงงงไอ้หูกางงงงงงงงงงงงงงงง”

88%

Hello!!!

ไรต์หายไปนานเลยตั้งแต่ลงอินโทไม่ค่อยมีเวลา555555 
มันยังไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไหร่ตอนนี้แต่ไรต์กลัวโดนลืมตั้งแต่ปิดเรื่อง55555
ม้นติชมกันหน่อยนะะอยากได้ความคิดเห็นนน