คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Mission 4 : Fall in love*
Mission 4 : Fall in love
Mission change of love ภาริเปลี่ยนแปลรั
หลัาที่อฮยอนเียบไปทุน่า็ร้อนใันไปหม ไม่รู้ว่าเธอะเป็นอะไรหรือเปล่า ยฮวารู้สึว่าเป็นห่วเธอมาึ้น เพราะเธอเป็นผู้หิ อายุยัน้อย ถึเธอะเ่แ่ไหน็าม เา็รู้สึไม่เป็นห่วไม่ไ้ เารู้ประวัิเธอเยอะ เธอเป็นนุ่ม่ามมา และาที่ฮยอนเยเล่าไว้ เิไปเป็นอะไรึ้นมา เินนอะไร แล้วะทำยัไ ้อรีบไปหาเธอให้พบให้ี
อฮยอนหลัาที่โทรศัพท์ับพื้น สรุปแล้วว่าหน้าอแ ไม่สามารถใ้านไ้อี เป็นเพราะว่าเธอเินนระเ้า มันใสมานเธอมอไม่รู้เรื่อประสบับว่าเธอเินไมู่ มัวแุ่ยโทรศัพท์เลยทำให้เธอนับระ นเธอล้มลับพื้น โทรศัพท์ที่ถืออยู่็เลยลมา้วย านั้นเธอรู้สึว่าโลมันวนไปมา สมอไม่รับรู้อะไรแล้ว เธอ็เป็นลมไปเลย มีนเห็นเหุาร์มามาย ่ารีบมา่วยเธอ แ่เหมือนับว่ามีผู้ายร่าสูให่นหนึ่เินเ้ามาอุ้มเธอออไปารนั้น และพาเธอไปพัที่นั่ที่ไม่เยมีนเินผ่านเท่าไหร่นั
“ท่าน พาใรมารับ”ลูน้ออายร่าสูถาม
“นายไปหาื้อยาม ผ้าเย็น และ็เรื่อื่มร้อน ๆ มาให้หน่อย”ายร่าสูที่ำลัวาเธอลบนที่นั่ ไ้มอเธอพร้อมับพูสั่ลูน้อ
“ไ้รับ”ลูน้อนนั้น รีบเินไปหาื้อมาให้
“นายสอน เฝ้าูนายเอาไว้นะ แล้วนายไปับัน”ลูน้อนนั้นเป็นหัวหน้าลูน้ออีที ไ้ออำสั่่อนที่ะเินไป
นร่าสูนั่ล้า ๆ ับอฮยอน เา้อมอเธออยู่อย่านั้น เาใ้มืออเาพัแทนพัให้เธอ เามอใบหน้าเธอ และสำรวไปทั่ว อฮยอนวันนี้เธอแ่หน้าสีอ่อน เป็นธรรมาิ เหมือนอย่าที่เธอแ่ประำ บวับแว่นสีาอเธอที่สวมใส่มันอยู่ และหมวแ็ปสีำ ที่ลุมผมอเธอ เสื้อผ้าอเธอวันนีู้มิิ ปิหม และใส่สีำอี่าหา ้วยรวมแล้วไม่มีใรสามารถรู้ไ้เลยว่าเป็นอฮยอน แน่นอน เา็ไม่รู้เหมือนันว่าเธอเป็นใร พอเห็นหน้าเธอไม่ถนัเท่าไหร่ และไม่นานลูน้ออเา็มาพร้อมับสิ่อที่เาสั่ ายร่าสูรีบหยิบมาและแะผ้าเย็นออและรีบเ็ไปที่ใบหน้าอเธอ
“นายมา่วยถือยามให้เธอหน่อย”เาสั่หัวหน้าลูน้อ
“รับท่าน”
“ลว่าเธอเป็นใรหรอรับ”หัวหน้าลูน้อถามเา แ่ายร่าสู็ไม่มีท่าทีว่าะอบ เาึถามอีรั้ เา็เลยอบ
“ัน็ไม่รู้หรอ เห็นเธอเินน และมีพวฝูนรุมเ็มไปหม เลยรีบเินไปอุ้มเธอมา”
“วามริท่าน ไม่น่าลำบาไปอุ้มเธอเลยนะรับ เป็นใร็ไม่รู้ และนี่็ใล้เวลาะึ้นเรื่อแล้ว้วยรับ”หัวหน้าลูน้อรีบบอออมา เพราะมันใล้ะึ้นเรื่อแล้ว ไม่วระทำแบบนี้ เี่ยว็เรื่อ ไม่ทันันพอี
“ันรู้แล้ว”ายร่าสูอบ
“รับ”ระหว่านั้นอฮยอนึ่อย ๆ ลืมาึ้นมา และึแว่นาออมา เพื่อให้เห็นแสภายนอ
“ุเป็นยัไบ้ารับ”ายร่าสูรีบถามออมาทันที
“ันไม่เป็นอะไรแล้วะ อบุนะะที่่วยัน แ่ว่าันเป็นอะไรไปหรอะ ันำไ้มาเินุยโทรศัพท์ไปเรื่อย ๆ และานั้น็...ันำไม่ไ้แล้วะ”อฮยอนอบและเอามือุมหัวเธอปวหัวไปหม ทำไมอฮยอนะไม่ปวหัวละ เล่นเินนระ หัวระแทอย่าแร ีนะที่ระไม่แ
“อ่อ ุเินนระนะรับ านั้นุ็เลยล้มลไปรับ”ายร่าสูอธิบายให้ฟั
“หรอ่ะ ันนี่แย่ริ ๆ เลยะ”อฮยอนอบและยิ้มให้เา เธอไม่รู้ว่าเป็นใรเพราะเาใส่แว่นสีำอยู่ และใส่เสื้อันหนาวที่ลุมศีรษะไว้อี้วย
ระหว่านั้นพวยฮวาและเพื่อน ในลุ่ม็เินทามาถึสนามบิน พวเารีบลทันทีโยที่ไม่มีใรเอาระเป๋าไปเลยสัน
“เี๋ยวรับ ไม่เอาระเป๋าไป้วยละรับ”นายำรวที่ับรถะโนถามเมื่อพวเาเินออารถไป้วยวามรวเร็ว นพูเสียไม่ัพอที่พวเาะหันมา
“เหอะ ั้น็้อเป็นเราสินะที่้อเอาไปให้”เาพูับัวเอานั้น ็ับรถไปอที่อรถและเอาระเป๋าใส่รถเ็นและรีบามเ้าไปทันที
“แยันไปละัน ใรเอ่อนโทรมาหาผม โอเไหม”ยฮวาบอทุน านั้น็แยย้ายันออไปามหาอฮยอนทันที
“หายไปไหนอเธอนะ อฮยอนะรู้ไหมเนี้ยว่าพี่เป็นห่ว”ฮยอนพูแบบบ่น ๆ ออมา แ่สิ่ที่เาพูมันทำให้ผู้หิอีนหนึ่ที่วิ่ามมา้อสะุทันที ฮยอนเินามหาเถอะั้นผู้โยสาราออ ับเสสิ้าสอน
“อิน รอัน้วยสิ ันวิ่ไม่ทัน”ยุนอาพูและนั่ลพัที่เ้าอี้พิในสนามบิน
“ไม่ไ้หรอ ้อไปเี๋ยวนี้ พวเายัหาอฮยอนไม่เอเลยนะ เรา้อรีบไป”อินนั่ล้า ๆ ยุนอาและปาเหื่อที่ไหลออมา
“พัหน่อยเถอะนะ ันไม่ไหว”
“อื้ม หนึ่นาที็แล้วันนะ”
“โห้ น้อยไปนะ”ยุนอาแย้เา นาทีเียวะบ้ารึเปล่า น้อยไป
“อื้ม 3 นาที โอเไหม ะไ้รีบไปหา่อ”อินบอเวลาที่นั่อีรั้
“อื้ม โอเไ้”ยุนอาถอนหายใออมา ระหว่านั้นเธอ็หันไปมอหน้าเาที่อนนี้มอหาใรอยู่
“มอหาใรนะ”ยุนอาถามอิน และ้อมอในาเา นอิน้อหลบสายาทันที
“อ่อ มอหาเสสิ้า เธอวิ่ามเรามาไม่ใ่หรอแล้วไปไหนะแล้ว”อินหันหน้ามาถามยุนอา ยุนอา็เลยมอามเา
“อื้มนั่นนะสิ ไปไหนแล้วละ”ยุนอา็เออออ ามอินไป้วย เธอ็เห็นเสสิ้าเินามมาเหมือนัน แ่อนนี้ไปไหนะแล้ว
“ั้นเรารีบไปเถอะ ันเป็นห่ว”ยุนอาลุึ้นและหันหน้าไปมออินที่นั่อยู่ อินเลยพยัหน้าและลุึ้นามเธอไป และพวเา็ออามหาอีรั้หลัาที่ไ้นั่พัันแล้ว
แทยอนเินามหาอฮยอนนเียว เธอเินเ้าไปูในห้อน้ำหิ เือบทั้หมในสนามบินแ่ไม่มีอฮยอนอยู่เลย แทยอนเริ่มรู้สึไม่ีึ้นมาแล้ว เป็นห่วน้อมา ไม่รู้ะเป็นอะไรหรือเปล่า โทรศัพท์็ิ่อไม่ไ้ เธอไม่รู้ะทำยัไี หรือว่าะโนับัวไป
“ันะทำยัไี เอายัไี ันมึนไปหมแล้ว”แทยอนเินออมาาห้อน้ำและเินส่ายหัวไม่รู้เรื่อ อะไรอีแล้ว เหมือนนเินออมาโยไม่มีวิาอย่าไอย่าั้น
มินฮยอและินเฮ เาทั้สอนเินมา้วยัน เพราะอนแรพวเามาสามน มินฮยอ ินเฮและยฮวาแ่อนนี้ เหลือเพียสอน ยฮวาเาวิ่เร็วมานพวเาเินามไม่ทัน มารู้อีที็ผละาันเสียแล้ว มินฮยอและินเฮ็เลยไม่สนใยฮวาและเินหาอฮยอน่อ พวเาทั้สอนเินไปที่ลานอรถ เธออาะอยู่ที่นั่น็ไ้ ระหว่าที่พวเาเิน็บัเอิไปเอายุำลุ่มหนึ่ที่ำลัเินออมา และมีระเป๋าใบให่ หลายใบ พวเาทำัวผิปิ เหมือนพวผู้ร้าย เาทั้สอเลยเินามไป
“พี่ว่าพวนั้นเป็นใรันรับ ผมไม่เยเห็นหน้าเลย นในประเทศเราหรือเปล่ารับ”มินฮยอทีุ่่มมออยู่ับินเฮเอ่ยถาม
“พี่็ไม่รู้ รอู่อไปละัน”ินเฮอบเา แ่สายาเธอยั้อมอสัเพวเาอยู่
“รับ”ทั้สอน็ามพวนั้นไป และอนนั้นที่ามไป็ไปสะุับรถสีาว เปิประทุน ออฮยอน แ่ในนั้นไม่มีเธออยู่ และเธอไปไหน
“พี่รับ รถอฮยอนแ่เธอไม่อยู่ ทำยัไีรับ”
“ั้นพี่ว่า เราามพวนั้นไป่อน ไม่แน่พวนั้นอาะับัวอฮยอนไป็ไ้”ินเฮบอมินฮยอและหันหน้าไปมอายุำลุ่มนั้น
“อาะเป็นไปไ้ ั้นเราามันไปเลยรับ”มินฮยอบอ านั้นินเฮ็เินนำหน้าและเินามพวเาไป โยไม่ให้เป็นที่สัเ
ระหว่าที่มินฮยอและินเฮำลัรีบร้อนที่ะเินามพวเา และอนนั้น็มีเหุาร์ที่ผู้นมามายรีบเินันเพื่อะลับบ้าน และพวที่ะไปึ้นเรื่อบิน ีนะที่พวเรามา่อนล่วหน้า สอั่วโม
พวเาเลยเลือที่ะามหาอฮยอน่อน มีายนหนึ่ที่ปิบัายและรีบเินมาอย่ารวเร็ว และนเ้าับินเฮ นเธอเถลาและล้มล มินฮยอที่เินามมา็รีบไป่วยเธอทันที
“นี่นาย เินยัไไมู่ทาบ้าเลยฮะ”ินเฮลุึ้นไ้ เลยโวยวายลั่น เธอไม่ยอมแน่ เธอำลัรีบ และเามาเินนเธอ และพวนั้นที่ามมาหายไปไหนแล้ว
“ผมอโทษ ผมไม่ไ้ั้ใรับ”ายนที่เินนรีบ้มโ้อโทษเธอทันที
“ไม่เป็นไร ไหน ๆ ็เสียเรื่อไปแล้วนี่”ินเฮมอไปที่หน้าเาและเธอ็ุนว่าเธอเยเอที่ไหนหรือเปล่า ทำไมหน้าุ้นั
“มออะไรผม มีอะไริหน้าหรอรับ”
“เราเยเอันที่ไหนรึเปล่าะ”
“ไม่นี่รับ ผมเพิ่ะลับมาา่าประเทศ”
“หรอะ” ินเฮอบแ่มอหน้าเาไม่เลิ
“พี่รับ ผมว่าเรารีบไปันเถอะ เี๋ยวะไม่ทันาร”มินฮยอพูเือนสิเธอ
“เออใ่ ไปล่ะ”ินเฮพูและรีบเินไปทันที
“อ่าว...ุเี๋ยว่อนสิ ผมยัไม่รู้ัื่อุเลยนะรับ”เาะโนถามเธอ แ่็ไม่ทันเธอเินไปะแล้ว เาเลยเินออไปทันที
“อฮยอนไปไหนน่ะ ไหนบอว่าะมารับ นี่ยัไม่เห็นเลย”ายร่าเล็ำลัมอูนที่เินผ่านไม่มาและไม่มีท่าทีว่าะหยุ เานั่ลับเ้าอี้และรออฮยอน เาโทรไปหาเธอแ่็ไม่ิ เธอปิเรื่อ
“ถ้ามา้าับี้นลายแน่”
ยฮวายัเินามหาเธออยู่ เาไปหาทุทีแ่็ไม่พบเธอ านั้นเา็เินเอลุ่มหนึ่ที่เินวนเวียนอยู่เหมือนเฝ้าอะไรอยู่ เาเลยมอู และเาเห็นอฮยอนำลันั่มยามอยู่ และุยอยู่ับใรเาไม่รู้ั ยฮวาิว่าไม่วรวู่วามไปเี่ยวอาะทำให้เิอันราย่ออฮยอนไ้ เาึโทรไปเรียน้อ ๆ มาสมทบอีที
“ฮัลโหล ฮยอนหรอันเออฮยอนแล้ว”ยฮวาพูอย่ารีบร้อน
“ริหรอรับ เธออยู่ไหน เี๋ยวผมไปหา”ฮยอนถาม
“รีบามมานะ”ยฮวาบอเาเรื่อสถานที่านั้นฮยอน็เลยรีบวิ่ออมาทันที โยไม่ทันรอเสสิ้า เธอ็วิ่ามเาไปเหมือนัน านั้นเสสิ้า็ล้มลไปอับพื้นเพราะรอเท้าส้นสูอเธอหั
“โอ๊ย ะมาหัอะไรอนนี้เนี้ย นำลัรีบ”เสสิ้าุนับรอเท้า เธอถอออแล้วว้าทิ้ลทั้ยะ านั้นฮยอน็หันมามอเธอ
“เป็นอะไร รอเท้าเธอล่ะไปไหน”ฮยอนทรุัวนั่ับพื้น และับที่าเธอ
“็มันหันะสิ นำลัรีบ นายไป่วยอฮยอนเถอะ เี๋ยวันเินามไป”เสสิ้าบอและไล่ให้เาไปฮยอน็เลยลุึ้นและรีบวิ่ออไป
“อย่านายหรอะเป็นห่วัน”เสสิ้ายิ้มแหย และทำท่าะลุึ้นแ่เธอ็ล้มลไปับพื้นอีเพื่อรอเท้าส้นสูอี้าที่เธอไม่ไ้ถอออ พื้นมัน็เลยไม่เท่าัน เธอเลยถออออี้า และลุึ้นและเินไปทิ้ถัยะ านั้นเธอ็เินเท้าเปล่าเินไปหาอฮยอน ระยะทามันแสนยาวไล ทำไมไม่ถึสัที เท้าอเธอ เย็นเียบไม่่าอะไรับน้ำแ็
ฮยอนที่เินไปื้อรอเท้าแะมาให้เธอ และเินมาหาเธอ แ่เธอ็ไม่อยู่แล้ว เาิว่าเธอเินไป่อละมั้ เา็วิ่ามไป านั้นไม่นานเา็พบเธอ เสสิ้านัุ่ยโทรศัพท์อยู่
“แทยอน เธอเินามไปที่ันบอนะ อฮยอนอยู่ที่นั่นเี๋ยวันะามไป”เสสิ้าทีุ่ยอยู่แทยอนพูึ้น
“อื้ม ไ้”
“เธอเป็นยัไบ้า”ฮยอนพูและนั่ล้า ๆ ับเสสิ้า
“ันไม่เป็นอะไรหรอ ทำไมไม่ไปามอฮยอนล่ะ”
“...”ฮยอนไม่อบ้มลไปูเท้าเธอ และสวมรอเท้าให้เธอ เสสิ้าไ้แ่มอเา โยไม่รู้ว่าวระีใ หรือเสียใีที่เาอุส่าห์ไปื้อมาให้
“อบุนะ”เสสิ้าพูและหันไปยิ้มให้เา
“ไปันเถอะ เธอเินไหวไหม”ฮยอนถาม
“ไหวสิ”เสสิ้าลุึ้น แ่เท้าอเธอมันรับไม่ไหวแล้ว มันปวเ็บแสบไปหม
“ั้นหรอ อื้ม”ฮยอนพูและเินนำหน้าไป เสสิ้าเินามเามา แ่็มิวายล้มลับพื้นอีรั้
“นายไป่อนเถอะ ันเินไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ไ้ เรา้อไป้วยัน”านั้นฮยอน็เินมาุเธอึ้น และเานั่ลับพื้นและให้เธอี่หลัเาแทน
“มันไลนะ นายะลำบา”
“ึ้นมาเถอะ”านั้นเสสิ้า็ึ้นไปี่หลัเา ฮยอน็พาเธอเินไปเพื่อไปหาอฮยอนทันที และไม่นานพวเา็ถึ แทยอน ฮยอน และเสสิ้า ยฮวา็โทรไปบออินแล้วเหมือนัน ทำไมยัไม่มาอี
“เอาแหละ อฮยอนอยู่รนั้นนัุ่ยับใรอยู่็ไม่รู้ มาสัพัหนึ่แล้ว ว่าแ่เสสิ้าเธอเป็นอะไร”ยฮวาพูและมอไปที่สมาิ
“อ่อ ันไม่เป็นไระ”เสสิ้าบอออไปเธอไม่อยาเป็นัวถ่ว
“แน่ในะ”ยฮวาถามอีรั้
“ะ ันแน่ใ”เสสิ้าพูและไม่นาน อินและยุนอา็มา
“อโทษนะที่มา้า”อินรีบพู ท่าทาหอบเหนื่อยไปหม
“ไม่เป็นไร”
“นั่นมีใรอีลุ่มเินเ้ามาแล้ว”ฮยอนพู ทุน็เลยรีบหลบันให่
“นทีุ่ยอยู่ับอฮยอนเป็นใร และพวายุำ้วย”เสสิ้ามอไปมาและอแปลใไม่ไ้
“เอาแหละ ะทำยัไันี”อินพูและมอไปที่พวนั้น
“นั่น ินเฮับมินฮยอนี่น่า”แทยอนพูออมา และพวเา็หันมอามแทยอน
“ใ่ พวเาุ่มูอะไรันอยู่นะ หรือพวนั้นามพวายุำมา”ยฮวาออวามเห็น
“เออ ใ่เป็นไปไ้”ฮยอนพู
“อื้ม ั้นูสถานาร์่อนละัน”ยฮวาบอพวเา านั้นทุน็นั่รอูัน่อไป
“เออ ั้นเี๋ยวผมไป่อนนะรับ ะึ้นเรื่อแล้ว”ายร่าสูให่บออฮยอน
“่ะ ไว้ถ้ามีโอาส ันะเลี้ยอาหารเป็นสิ่อบแทนละันนะะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอรับ แ่นี้เรื่อเล็น้อย”
“เออ ถ้าไม่เป็นารละลาบละลว ุะเินทาไปไหนหรอะ”
“เออ เมือไทยรับ”
“อ่อะ ไว้เอันนะะ เี๋ยวัน็ะไป อีสอวันะ”
“เออ ันยัไม่รู้ัื่อุเลย ุื่ออะไรหรอะ”
“ผมามินรับ และุละรับ”ำอบอเาทำให้อฮยอนถึับอึ้นี่ที่เธอุยอยู่ับเามานานสอนานนี่ ที่แท้็ือามินั้นหรอ
“เออ..ันื่อไม่อน ิมะ”อฮยอนอบออไป เธอไม่ไ้บอื่อริอเธอ
“รับุไม่อน ผมหวัว่าเราะไ้เอันอีนะรับ”ามินพูและยื่นมือึ้นมาับมืออฮยอน านั้นอฮยอน็ับมือเาอบแ่เธอเห็นที่้อมือ มีรอยสัที่เียนว่า KLINE อยู่
“ะ อบุอีรั้นะะ”อฮยอนพูและยิ้มให้เา านั้นพวเา็รีบเินออไปทันที เยอะแ่อฮยอนที่นั่ล และอยู่นเียว เธอำลัปล่อยให้เป้าหมายหลุมือไป
พวยฮวาเห็นว่าปลอภัยแล้ว็เินเ้าไปหาเธอทันที
“อฮยอน!!!”พวพี่ ๆ วิ่เ้าไปอเธอทันที มันแน่นะนเธอแทบหายใไม่ออ
“เธอเป็นยัไบ้า และเธอุยับใร พวพี่รู้ัเาไหม และทำไมมีพวบอี้าร์ุำยืนเ็มไปหม และ..”ยัไม่ทันทีแทยอนะพูบ
“หัวเธอไปโนอะไรมา”เสสิ้าพูและับไปที่หัวอเธอที่ปูึ้นมา
“พี่ะ หัวัน!!” อฮยอนพูและทำท่าทาน่าสสาร
*****************
ื่อไม่อน ิม อฮยอนเปลี่ยนื่อแล้วนะะ
อนหน้ามาูัน่อ่ะ
YONGSEOFOREVER
ฝาอีเรื่อ้วย้า
ความคิดเห็น