คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Autumn in love::V (Re:::)
Autunm in love :: V
+Ino Part+
ฉันเม่อมองออกนอกระเบียง...สายลมเย็นๆ พัดมาเบาๆ ช่วยให้ฉันเลิกคิดถึงเรื่องของ‘เขา’ได้ ฉันกวาดสายตามองไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดตากับซาอิ...และเด็กโมเอะ กำลังเล่นน้ำในสระว่ายน้ำด้วยกัน ฮึ!! ทำไมถึงได้หงุดหงิดขึ้นมาน่ะ...เพราะ...เพราะสิ่งนั้นแน่ๆ สิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’
“นี่! นายซาอง ซาอิอะไรเนี้ย ฉันไม่ค่อยชอบหมอนี้เลย” นัตสึพูดขึ้น
“แน่ล่ะ...ใครจะไปดีเท่าคุณเจ้าของรีสอร์ทของเธอล่ะ!?” นัตสึหน้าเริ่มแดงขึ้นก่อนจะตอบเหมือนแผ่นซีดีลาย(แผ่นกระตุก)
“จะ...จะบ้าเหรอ ดะ..ดีอะไร มะ...ไม่เห็นมีอะไร..ดะ..ดีเลย>///<” หน้าแดงซะขนาดนั้น! ลืมบอกไป...ว่า 5 วันมาเนี้ย เจ้าของรีสอร์ทมาหาเช้า เที่ยง เย็น ก่อนนอน...แถมยังพาไปทานข้าวเย็นด้วย ><
“ไปสระว่ายน้ำมั้ย?” นัตสึถาม สระว่ายน้ำงั้นเหรอ? ยังไม่ทันคิดจบ นัตสึก็ลากฉันไปเปลี่ยนชุดทันที
ตอนนี้ฉันก็ได้มายืนจังก้าอยู่บนสไลด์เดอร์ ก่อนจะกรี๊ดดังลั่นเมื่อยัยนัตสึถีบฉันลงมา
“กรี๊ดดดดดดดด >O<!!” ทางที่ลงมามันวนไปวนมา เดี๋ยวเอียงซ้าย เดี๋ยวเอียงขวาดีแค่ไหนแล้วที่ไม่มีตีลังกา
ตู้มมม!! น้ำสาดกระเซ็นด้วยน้ำหนักตัวของฉันเอง...ฉันไม่ได้อ้วนขนาดน้านนนนนนนนน ฉันรีบว่ายออกจากจุดนี้ก่อนที่นัตสึจะสไลด์ลงมาทับฉัน - -;
“คุณอิโนะครับ…J” ซาอิ?
“…” ฉันรีบว่ายหนีเขา เพราะ ฉันไม่อยากจะพบหน้าเขาตอนนี้
“ผมรักคุณ” ฉันชะงักก่อนจะหันหน้าไป ซาอิค่อยๆว่ายเข้ามาใกล้ฉัน ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“ผมรักคุณได้ยินไหม?” เขากระซิบข้างหูฉัน
“อือ...แล้วไง? ยังไงนายก็มียัยโมเอะเป็นแฟนอยู่แล้วหนิ!” เขาค่อยๆยิ้มออกมา มันเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่ายิ้มนี้อบอุ่นเหลือเกิน
“คุณมิยาโนะน่ะหรอ? เขาโมเมเองตากห่างครับ ^^” เพื่ออะไรล่ะ? ซาอิเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะ...
ตู้มมมมมมมมม!!
“แค่กๆๆ” ฉันกับซาอิสำลักน้ำในสระ สาเหตุเกินมาจากนัตสึ...
“โอ๊ะ โอ...น้ำกระเด็นไกลกว่าที่คาดไว้นะเนี้ย 555” ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกคนเขากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เอ้ย! คิดอะไรอยู่เนี้ยอิโนะ!! ฉันออกมาจากสระแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เธอ...ทำอะไรกับซาอิคุงของฉัน”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ”
“โกหก!!” เสียงของเด็กโมเอะเกรี้ยวกราดดังทั่วบริเวณ อยู่ๆก็มีคนตัวใหญ่ๆมาปิดปากฉัน...ก่อนที่จะหมดสติฉันได้ยินบทสนทนาบทหนึ่ง
“จับมันไป...”
“ครับคุณหนู”
+Writer Part+
อิโนะค่อยๆลืมตาอย่างยากลำบาก เพราะ เธอถูกทำร้ายมาเป็นเวลาราวๆ 3 ชั่วโมงแล้ว...‘ใครก็ได้ช่วยด้วย’เธอได้เพียงแค่คิด เรี่ยวแรงแม้จะหายใจยังแทบจะไม่เหลือเลย ร่างบางกระตุกเบาๆด้วยความเจ็บปวด อวัยวะบางส่วนที่สัมพัสพื้นเย็น ตอนนี้ชาด้วยการขาดเลือด คราบน้ำตายังหลงเหลืออยู่ ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ...โกธรว่าทำไม ต้องทำร้ายกันด้วย
ปังง!! เสียงเปิดประตูเหล็กดังขึ้น
“อิโนะ!!” น้ำเสียงตื่นตระหนกของเพื่อนสาวดังขึ้น เธอโผเข้ากอดร่างที่กึ่งหมดสติตรงหน้า ก่อนจะมองรอบๆห้องจนพบ มิยาโนะ ที่กำลังถือไม้หน้าสามอยู่
“ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย!” นัตสึมิเอ่ยด้วยความโมโห
“เพื่อนเธอแย่งแฟนฉัน!”
“แต่ผมไม่เคยคิดอะไรกับคุณมากกว่าพี่สาวนะครับ”
“เพราะนังนี้ทำให้ซาอิคุงเป็นแบบนี้ใช่ไหม?”
“ไม่...เพราะ คุณแต่ต้องการเอาชนะผมเท่านั้นเอง”
“เอาชนะ? จะบ้ารึไง ฉันรักนายต่างหาก เพราะฉันรักนาย!!” มิยาโนะฟาดไม้ลงพื้นอย่างแรงจนหักครึ่ง
“คุณมิยาโนะ...พอเถอะครับ คุณกำลังหลอกตัวเอง”
“ฉันไม่ได้หลอกตัวเอง!!”
“มะ...มิยาโนะ” เสียงสั่นของอิโนะเอ่ยขึ้น
“แก...ยังไม่ตายอีกเรอะ!!”
“จะ..ใจเย็น...เย็น กะ...ก่อนนะ”
“...”
“ตะ...ต่อให้ ทะ..เธอฆ่า ฉัน...แค่กๆ”
“...?...”
“ทะ...เธอก็ เอา ชะ..ชนะซาอิ มะ...ไม่ได้หรอก”
“หมายความว่ายัง!?”
“ชะ..ชนะตัว อะ..เองให้ ดะ...ได้สิ”
“เอาชนะตัวเอง? งั้นเหรอ?”
“แค่กๆ เธอ...ต้องทำ...ได้”
“ฉันเข้าใจแล้ว...ฉันขอโทษนะ ฉัน...ฉันวู่วามเอง เพราะ ฉัน...เพราะ ฉัน...ฮึก”น้ำตาค่อยๆไหลรินด้วยความเสียใจ...เสียใจที่ทำอะไรตามอารมณ์...เสียใจที่คิดไม่ได้...
“พา..ฉัน...กะ..กลับ โค..นะ..โน ฮะ...ที่” นัตสึหยักหน้าก่อนจะพาอิโนะไปโรงพยาบาลก่อน
ผ่านไป 3 อาทิตย์
“คงจะหายดีแล้วล่ะนะค่ะ”นางพยาบาลสาวเอ่ยก่อนจะบอกคนไข้บนเตียงให้กลับบ้านได้แล้ว
“ขอบคุณค่ะ”
“โชคดีนะเนี้ยที่นางพยาบาลพูดภาษาเราได้ ไม่งั้นคงปวดหัวน่าดูเลยล่ะ 555”
“ฉันพูดไทยได้นะ = =” เจ้าของรีสอร์ทสุดหล่อ นามโซระเอ่ยขึ้น
“แล้วไง!”
“พูดจาดีๆกับแฟนหน่อยสิ” อิโนะพูดแซวเพื่อนของเธอ
“บ้า...ฟงแฟนอะไร คิดอะไรอยู่เนี้ย -//-” หลังจากเหตุการณ์นั้น โซระ ก็ขอนัตสึมิคบ ผลคือก็เป็นแฟนเนี้ยแหละ
“กลับโคโนฮะเถอะ”โซระเอ่ย
“อือๆ ป่ะอิโนะ”
@Konoha AirPort
+Ino Part+
ได้กลับบ้านแล้ว...ดีใจจริงๆ ฉันสัญญากับซาอิไว้แล้ว ว่าจะเจอกันที่โคโนฮะอีกครั้ง
+Miyano Part+
วันนี้ฉันจะมารับซาอิคุงไปที่ๆนัดกับอิโนะ ไม่ต้องตกใจนะค่ะ ฉันรู้แล้วว่าจริงๆฉันไม่ได้รักซาอิคุงเลย และซาอิคุงก็ไม่ได้รักฉัน ฉันไม่คิดที่จะดันทุรังต่อหรอกค่ะ...ฉันเหนื่อยมามากพอแล้ว
“มาถึงสักทีนะครับ J”
“ขึ้นรถจะได้รีบๆไป” ซาอิขนกระเป๋าขึ้นบนรถก่อนจะนั่งเป็นคนขับแทนที่ฉัน
ระหว่างทางเราสนทนากันนิดหน่อยเรื่องอิโนะบาง เรื่องวาดรูปบ้าง เรื่องละครบ้าง เรื่องนิยายบ้าง ฉันเป็นพวกติดละครน่ะก็เลยชอบเล่าอยู่บ่อยๆ 555
รถขับเคลื่อนมาถึงสี่แยกเล็กๆ ไฟสีส้มเตื่อนว่าควรชะลอความเร็ว แต่ซาอิกับไม่ชะลอ แถมยังพุ่งเป็นจรวดไปกลางสี่แยก
“อ๊ะ...เบรคแตกครับ ^^” นี่นายยังมีหน้ามายิ้มอีกเหรอย่ะ!!
รถที่ค่อยๆพุ่ง(มั้ง)เข้าชนเสาไฟฟ้าหลายต้นมันเหมือนภาพ SlowMotion ค่อยๆชนที่ละเสา ทีละเสาก่อนที่จะหมดสติลง
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบกับห้องสีขาว...ว่างเปล่า...นี้มันอะไรกัน...ฝันงั้นเหรอ...หรือว่าฉันตายแล้ว?
ตึกๆ เสียงฝีเท้ารั่วให้ความรู้สึกเร่งรีบ ก่อนที่เปลี่ยนจากห้องสีขาวเป็นห้องธรรมดา มีนางพยาบาทกำลังทำแผลให้ฉันอยู่ ฉันค่อยๆลุกขึ้นมองรอบๆ ซาอิคุงล่ะ? คำถามผุดขึ้นมา
“ซาอิคุง อยู่ไหน?”
“ห้อง ICU ค่ะ”ฉันรีบหาทางไปห้อง ICU โดยไม่สนใจว่าแผลของฉันจะเป็นยังไง...ซาอิคุง...อย่าเป็นอะไรเลยนะ...นายคือคนสำคัญ ของ...อิโนะ
หน้าห้อง ICU
ประตูสีขาวเปิดออกมาพร้อมคุณหมอสีหน้าสลด
“คุณเป็นญาติของคนไข้ที่ชื่อ ซาอิใช่ไหมครับ?”
“ค่ะ”
“คือ...ผมจะบอกว่า...”
= = = = = = = = = = = = = = = = = =
Say Hi!! เปิดเทอมแล้วจ้า งานยุ่งมากๆ แถมยังต้องเตรียมตัวสอบต่อ ม.4 อีก TT ไม่รู้ว่าจะว่างมากอัพหรือเปล่า...แต่จะพยายามอัพให้เร็วที่สุดนะค่ะ ตอนหน้าก็จะจบแล้ว(ยินดีเป็นอย่างยิ่งงงงงง) ซาอิแกได้ตายตอนจบแน่ๆ เนื้อเรื่องตอนนี้ดูมั่วๆเนอะ
แต่ยังไงก็ขอให้สนุกกับการอ่านนะค่ะ ^^
Bye Bye
Yoyojung
(Writer)
++ ++
ความคิดเห็น