[Reborn 8059] What am I For you ?

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่9 ร้องไห้

โกคุเทระที่ก้าวเท้าออกจากแมนชั่นที่ตัวเองพักอาศัยอยู่ออกมาเพียงไม่กี่ก้าวก็หน้าบึ้งตึงแทบจะในทันที ยามาโมโตะจ้องมองคนรักคนสวยของตนที่ลงมาข้างล่างอย่างดีใจก่อนจะลงมาจากยานพาหนะที่ตนนั่งมาแล้วเดินตรงไปออเซาะโกคุเทระทันที

 

“เสร็จแล้วใช่ไหมโกคุเทระ งั้นดีเลย พวกเราไปกันเถอะนะ ^ ^!!”ทันทีที่เข้ามาถึงตัวร่างบางยามาโมโตะก็จัดการคว้าตัวคนตรงหน้าเข้ามากอด

 

“................” แต่โกคุเทระก็ยังคงทำหน้าเฉยเมยปนน้อยใจทั้งที่ก็โดนคนที่ตนรักโอบกอดขนาดนั้น

 

“ฉันดีใจจังเลยนะเนี่ย ที่นายไม่เอาไอ้แมวนรกนั่นไปด้วยน่ะ ขืนเอาไปด้วยคงลำบากแย่”

 

“...............”ก็ยังเงียบเหมือนเดิม

 

“โกคุเทระ.....?”

 

โกคุเทระแทบจะวิ่งออกมาจากตรงนั้นเสียทันทีโดยไม่สนใจเสียงของยามาโมโตะเลยแม้แต่น้อย ที่เห็นร่างบางอีกคนนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์คันดำสุดเท่ส์ของยามาโมโตะมาด้วยกัน 

ร่างบางที่ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็ไม่อาจทัดเทียมได้.........
 
ร่างบางที่เปรียบเสมือนดั่งชีวิตนั่น....

นั่งรถคันสีดำที่เขามักจะนั่งไปด้วยกันกับเจ้าบ้าเบสบอลเวลาไปดูมันแข่งขัน แล้วก็เป็นยานพาหนะเพียงคันเดียวที่เขามักจะชอบซุกไซร้ใบหน้าของตนเข้าหาความอบอุ่นของผืนหลังแผ่นกว้างนี้ด้วย ....

 

ทำไมยามาโมโตะถึงได้นั่งเจ้านี่มาพร้อมกับรุ่นที่ 10 ล่ะ.......?

 

ไหนบอกว่านอกจากคนที่นายรักแล้วนายจะไม่ให้ใครได้นั่งมันอีกไง..........

 

หรือว่าคนที่นายรักก็คือ.........

 

 

“โกคุ...เทระคุง....?”สึนะที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบลงจากตัวรถคันนั้นทันทีที่เห็นแววตาสีมรกตเริ่มมีน้ำหน่วงคลอเบ้าแล้วมองไปทางยามาโมโตะที่ส่งสายตาช่วยขอความช่วยเหลืออยู่เป็นนัยยะ

 

สึนะในชุดไปรเวตที่ดูแล้วน่ารักค่อยๆลงจากตัวรถสูงคันใหญ่ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆร่างบางที่ยามาโมโตะพยายามจะถามหาสาเหตุของการนิ่งเฉยเช่นนี้อยู่ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบเสียที

 

“นี่....โกคุเทระคุง มันไม่ได้เป็นอย่างที่นายเห็นนะ คือว่าเมื่อวานน่ะ ฉันแค่ไปค้างที่บ้านของยามาโมโตะคุงก็เท่านั้นเอง ไม่ได้จะไปเดทด้วยกันกับพวกนายหรอก แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังจะกลับแล้วด้วยล่ะ” ราวกับรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่สัมผัสได้ มือเล็กๆของนายเหนือหัวที่ตนเคารพรักนั้นกำลังกอบกุมมือที่เริ่มจะเย็นเฉียบของเขาราวกับกำลังพยายามจะปลอบใจเขาอยู่

 

ใบหน้าที่เคยก้มลงมองพื้นค่อยๆเงยขึ้นมาก่อนจะหันมองประจันหน้ากับรุ่นที่10 ตัวน้อย  สึนะที่เห็นแววตาสั่นไหวราวก็ยิ้มอย่างอ่อนโยราวกับกำลังปลอบใจให้ร่างบางสบายใจ

 

“เอาเป็นว้าฉันไม่รบกวนพวกนายแล้วก็ได้นะ ขอให้......เดทกันให้สนุกล่ะ”ร่างบางผมฟูฟ่องพูดพลางวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้น

 

“เดี๋ยวซิ!! สึนะ?!!”แล้วก็มีร่างสูงของยามาโมโตะตามไปรั้งไว้อย่างที่โกคุเทระคาดไว้ไม่มีผิด

 

“สึนะ พวกเราไปด้วยกันก็ได้นะ ยังไงบ้านของนายมันก็อยู่อีกตั้งไกลไม่ใช่รึไง แถวนี้ก็ไม่มีรถผ่านด้วย นายกลับเองคนเดียวไม่ได้หรอก ไปกับพวกเราเถอะ”

 

“ไม่ได้นะ ยามาโมโตะคุงเองก็กำลังจะไปเดทกับโกคุเทระคุงไม่ใช่หรือไง จะให้ฉันไปเป็นกขค.นายได้ยังไงกันเล่า”ร่างบางยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ไม่อาจซ่อนความรู้สึกน้อยใจเอาไว้ได้มิด

 

“ไม่เป็นไรหรอกน่า~!! โกคุเทระคุงเองก็ชอบนายมากจะตายไป แค่นายจะไปด้วยกันแค่นี้มันไม่เห็นจะเป็นอะไรซักหน่อย”


แล้วต่างคนต่างก็ยื้อกันไปมา

 

ภาพที่ทั้งสองคนกำลังจับมือถือแขนกันอยู่นั้น ล้วนถูกบันทึกไว้ในสายตาสีมรกตของโกคุเทระทั้งสิ้น ราวกับร่างบางคนนี้รับรู้ได้ว่าตนเป็นตัวซวยที่จะทำให้2คนนี้ทะเลาะกัน ราวกับรับรู้ได้ว่าร่างบางตรงนี้ได้ถูกลืมไป

 

และราวกับรับรู้ได้ว่า ร่างบางตรงนี้ไม่ได้มีความสำคัญต่อชายร่างสูงอีกต่อไปแล้ว.........

 

ทั้งสองคนก็ยังคงยื้ออยู่อย่างนั้นต่อไปจนเวลาผ่านไปกว่าสิบนาทีแล้ว อารมณ์ที่เคยแจ่มใสก็เริ่มขุ่นมัวจนมันปะทุขึ้นมาในที่สุด

 

“ยามาโมโตะคุง ปล่อยฉันซักทีเถอะ!! นายเองก็มีเดทที่สำคัญไม่ใช่รึยังไง!! คนที่นายควรจะไปด้วยกันน่ะไม่ใช่ฉัน แต่เป็นโกคุเทระ!! นายเข้าใจไหม!!!”ร่างบางที่ทนไม่ไหวกับการบีบข้อมือของตนของยามาโมโตะเริ่มโวยวาย เพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรเลย ถูกไหม.....? เขาเองก็โตแล้ว เดินไกลซักหน่อยก็ไม่เห็นจะเป็นไรไปเลย สึนะเองก็เริ่มรำคาญเหมือนกันที่ร่างสูงอย่างยามาโมโตะเป็นห่วงอะไรเขาในเรื่องไม่เข้าท่า

“เลิกงี่เง่าซักที่จะได้ไหมเล่า!!! นายเองก็สำคัญสำหรับฉันเหมือนกันนะ!! จะให้ฉันทิ้งให้นายกลับบ้านคนเดียวทั้งๆที่ไม่รู้ทางกลับได้ยังไงกันเล่า!!!”

 

จากการปฏิเสธกันธรรมดา กลายเป็นการพูดจาที่แรงมากขึ้นเรื่อยๆของทั้งสองฝ่าย แม้จะรู้ว่าต้นเหตุทั้งหมดนั้นมันมาจากเขาเองที่ดันมานัดยามาโมโตะไว้แบบนี้

 

ทั้งๆที่จะปฏิเสธการเดทครั้งสุดท้ายที่ตนเฝ้ารอมานานแบบนี้ไปเลยก็ได้ 

แต่ด้วยความเอาแต่ใจที่อยากจะได้คุยกันเหมือนเมื่อก่อนกับร่างสูงก็รั้นให้โกคุเทระหน้าด้านยืนอยู่ต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะเข้าไปห้ามเลยซักนิด 

ก็แค่อยากขอเอาแต่ใจ เพื่อให้ได้ไปกับยามาโมโตะ.......ก็เท่านั้น.........

 

 

ถึงแม้ว่าความหวังจะมีเพียงน้อยนิดก็ตาม แต่ก็ยังอยากจะได้คุยอย่างสนุกสนานกับยามาโมโตะอีกซักครั้ง........

 

ขอแค่อีกซักครั้งก็ยังดี.........

 

เพราะงั้นได้โปรดเถอะยามาโมโตะ......ช่วยเลือกฉันทีเถอะนะ........

 

 

“พอกันที!! สึนะ ขึ้นรถ!!!”ร่างสูงเริ่มหมดความอดทนร้องบอกออกมาราวกับว่ามันเป็นคำสั่ง ก่อนจะหันกลับมามองร่างบางที่อยู่ข้างหลังพวกตนที่เฝ้าดูเหตุการณ์นี้อยู่ตลอดเวลาแล้วบอกเสียงลั่น “โกคุเทระ นายไม่ต้องไป!!!!!”

 

สายตาเบิกโพล่งเล็กน้อยกับคำสั่งที่ดูราวกับเป็นสายฟ้าฟาดลงมาที่ลำตัวแล้วลุกลามลงไปถึงที่ขั้วหัวใจ

 

 

ก็รู้ดีอยู่แล้ว ว่าผลมันจะต้องออกมาเป็นแบบบนี้........

 

แต่ก็ไม่คิดว่า พอมันเป็นจริงขึ้นมา หัวใจมันจะเจ็บปวดจนรับไม่ได้ซะอย่างงั้น........

 

มันก็สมควรจะแหลกเหลวไม่เป็นท่า........แบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่รึไง........

 

ไอ้ความเอาแต่ใจที่น่ารังเกียจนั่น ใครเขาจะมาชอบได้ลงล่ะ.........

 

 

“ไม่นะยามาโมโตะ!! ปล่อยฉันนะ!! ฉันบอกว่าฉันกลับเองได้ไงเล่า นายนั่นแหล่ะที่งี่เง่าปล่อยฉันซักทีซิ!!!!!”

 

“หุบปาก!!!! ฉันยกเลิกนัดเรียบร้อยแล้ว เท่านี้ก็ไม่มีปัญหาแล้วไม่ใช่รึไง ขึ้นรถซะ!!!!!!!!!”ทันทีที่ยามาโมโตะรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีบังคับให้คนผมสีน้ำตาลฟูฟ่องขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ของตนไปนั้นก็หันกลับมามองที่โกคุที่ระที่เริ่มตัวสั่นเทิ้มทันที“นายคงได้ยินหมดแล้วซินะ.......”

 

“......อืม.......”เสียงสั่นเครือที่เจ้าตัวพยายามปกปิดความน้อยใจที่พลุ่งพล่านออกมาไว้ หากใครที่ฟังที่ฟังดีๆก็จะรับรู้ได้ แต่ร่างสูงโปร่งตรงหน้าอยู่ในอารมณ์เดือดโมโห มากเกินกว่าที่จะมาสนใจเรื่องเล็กๆน้อยแบบๆนี้ เลยไม่ทันได้สังเกตเห็น

 

“งั้นฉัน.....ไปนะ......”

 

“อืม....ไปเถอะ.....”

 

ทันทีที่พูดเสร็จราวกับทำนพที่พยายามกั้นเอาไว้ได้พังทลายลงมา ทันทีที่ร่างบางรู้ตัวเองว่าบริเวรขอบตาของตนร้อนผ่าวจนน่าตกใจ เมื่อลองเอามาเข้าสัมผัสก็มีความเปียกชื้นอยู่ที่นิ้วด้วย จนเจ้าตัวสามารถรับรู้ได้ไม่ยากว่าตอนนี้

 

 

ตนกำลังร้องไห้.............

 

 

“ก....โกคุเทระ...?!!” ทันทีที่เสียงของยามาโมโตะเอ่ยขึ้นก็เรียกให้สติของร่างบางที่กำลังจะหลุดลอยไปกลับคืนมาในที่สุด

 

 

น่าอับอาย...........จะให้ใครมาเห็นได้ยังไงกัน......!!!

 

เมื่อคิดได้ดังนั้นอยู่ๆร่างบางก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในแมนชั่นของตนทันที ทิ้งให้มีเสียงของคนที่ตนรักตะโกนตามหลังมาเท่านั้น

 

“โกคุเทระ.....!!!!!!”

 

แต่ก็ไม่มีประโยชน์เสียแล้วเมื่อร่างบางวิ่งรี่ตรงเข้าลิฟต์ไป โดยทิ้งให้ทั้งสองคนมองตามแผ่นหลังที่สั่นสะท้านนั้นด้วยความรู้สึกขุ่นมัว

 

ยามาโมโตะและสึนะที่ยืนดูอยู่ในเหตุการณ์ต่างรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาที่หน้าอกเล็กน้อย

 

เพราะแม้จะเพียงแว้บเดียวแต่เขาทั้งคู่ก็ได้เห็น..........

 

น้ำตาที่ร่างบางไม่เคยหลั่งให้ใครมาเป็นเวลานานแสนนานนั้นกลับอาบชื้นอยู่ทั่วใบหน้าของโกคุเทระ ที่ภายนอกนั้นดูเข้มแข็งเสียยิ่งกระไร..........

 

แต่ภายในนั้นมันช่างเปราะบางราวกับอากาศธาตุ.........

 

“แบบนี้ ดีแล้วเหรอ ยามาโมโตะคุง.........”ร่างบางเอ่ยทำลายความเงียบ เมื่อลองมองหันไปดูคนข้างๆก็เห็นแววตาที่ตกใจไม่แพ้กับตน แต่ภายในแววตานั้น กลับมีความเจ็บปวดซ่อนอยู่ลึกๆ “โกคุเทระคุงน่ะ.....”

 

“ช่างเขาเถอะ.......” ยังไม่ทันจะพูดเสร็จร่างสูงตรงหน้าก็พูดตัดบทซะก่อนที่จะขึ้นมานั่งบนมอเตอร์ไซด์ของตนทันที “แบบนี้น่ะดีแล้ว........”

 

“ดียังไงกัน.....?!”

 

“เพราะยังไงวันนี้ ฉันก็ว่าจะบอกเลิกหมอนั่นอยู่แล้วล่ะ....สึนะ ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าคนที่ฉันจะแคร์ก็มีแค่นายคนเดียวเท่านั้น”

 

มอเตอร์ไซด์คันเก่งของยามาโมโตะก็ค่อยๆแล่นออกไปจากที่ตรงนั้นอย่างช้าๆ ราวกับอาลัยอาวรในสายสัมพันธ์ที่ยังคงมีมาถึงในปัจจุบัน

 

ทั้งๆที่ก็มั่นใจว่าเราชอบสึนะแท้ๆ.......

 

แต่ทำไมพอเห็นหมอนั่นร้องไห้ เราถึงได้เจ็บปวดมากขนาดนี้กันนะ.......

 

ราวกับว่าสายตาที่จ้องมองไปทางสายถนนข้างหน้านั้น ไม่ได้ดึงดูดความสนใจของชายร่างสูงคนนี้ไปได้เลยแม้แต่น้อย เมื่อในใจมันร้อนรุ่มเสียจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง

 

 

 

 

“บอกว่าจะเลิกกันแล้วแท้ๆ ทำไมนายยังทำสายตาเจ็บปวดแบบนั้นอยู่อีกล่ะ ยามาโมโตะ.........”

 

 

 

 

...........................................................................

.........................................................

.................................

..............

 

To be ContiNued.

 

 

แต่งสดนะคะเนี่ยT^T!!! ตอนแรกว่าจะเอาให้มันเฮฮาซักหน่อย แต่ไอ้เพื่อนบ้าที่มันเอาแต่รออ่านอย่างเดียวมันมาเถียงกับอิโยโย่คนนี้ที่กำลังนั่งปั่นฟิคอยู่คะว่า ฟิคนี้มันต้องโศกเซ้~!!!!!

 

ไอ้เพื่อนเว๊นนนนนนนน~!!!!! แค่นี้คนอ่าน ( แล้วก็คนแต่ง ) ก็ช้ำใจจะตายอยู่แล้วโว๊ยยยยย~T^T!!! ยังจะมาทรมานอีก!!!

 

แต่เพราะอิโยโย่ต้องพึ่งบุญบารมีจากการบ้านมันบ่อยๆคะ เพราะงั้นอิโยโย่ไม่กล้าไปขัดใจมันซักเท่าไหร่หรอก ( เจ็บตรงนี้ T_T )

 

เพราะงั้นตอนแรกที่บอกว่ามันจะหวานอิโยโย่ก็ไม่รู้ชะตากรรมมันแล้วนะคะ เพราะอิโยโย่จะ ‘แต่งสด’ เท่านั้นคะ ต้องฟังเพลงเท่านั้นถึงจะแต่งได้ เพราะพอพล๊อตเรื่องที่ไรมันไม่เป็นไปตามนั้นทุกทีT T

 

 

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ ไว้ ‘ตอนหน้าจะตอบกลับทุกคอมเม้นต์’ เลยล่ะคะ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแฮะ กลับมาจากการรายงานตัวเหนื่อยๆขอไปนอนพักก่อนดีกว่า ^ ^

 

ยังไงก็ติดตามต่อไปด้วยเถอะเจ้าคะ เพราะอิโยโย่ไม่อยากดองเรื่องนี้เลย T^T

 

 

 

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ^[]^!!!!!