คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2 เอาวะเพื่อหัวหน้า เสร็งงานเมื่อไหร่ แกล้งหลับ
“หัวหน้า T_T”
“……………”
“หัวหน้าคร๊าบบ ~TOT”
“…………….”
“ T_T ”
นี่กรูกำลังพูดอยู่กับใครเนี่ย Y_Y
เร็นจิที่เรียกหัวหน้ามาได้ชั่วโมงกว่าก็เอาแต่ทำหน้าหงอยที่คนสวยของเขาไม่มีการตอบกลับมาเลย นี่ถ้าหากว่าเขาต้องอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆล่ะก็เขาคงต้องเหี่ยวตายจริงๆล่ะทีนี้
“หัวหน้าครับ ถ้าหัวหน้ายังไม่ตอบกลับมาล่ะก็ข้าจะไปหาหัวหน้าจริงๆด้วยนะครับ”
“……………..”
“งั้นข้าไปเลยนะครับหัวหน้า ( ถือว่าข้าขอแล้วนะ )”
เร็นจิพูดพลางเดินไปยังอีกห้องเพื่อไปหาหัวหน้าสุดที่รักของตน ถึงแม้ว่าหัวหน้าจะเก่งขนาดไหนก็ตาม แต่ว่าห้องๆนี้เป็นเพียงห้องไม้บางๆ และประตูยังเป็นแค่ประตูเลื่อนธรรมดาเท่านั้นอีก เพราะงั้นหากหัวหน้าไม่ให้เขาเข้าทางประตูล่ะก็ พังกำแพงมันซะก็สิ้นเรื่อง
ครืด !
เอ๊ะ ! มันง่ายไปรึเปล่าแฮะ
เพียงแค่เลื่อนประดูเปิดเท่านั้น ไม่มีวิถีมารหรืออะไรกันไว้เลย
เมื่อเร็นจิเดินเข้ามาในห้องอีกห้องก็เหลือบเห็นร่างบางที่น่ารักของเขานอนหลับปุ๋ยอยู่บนฟูกนวม
เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นชุดกิโมโนสีขาวเรียบร้อยแล้ว ปิ่นปักผมที่มักประดับอยู่บนศีรษะของคนสวยก็ถูกถอดวางไว้ใกล้ๆด้วยเช่นกัน
อ๋อ ! จะว่าไปหัวหน้าก็ทำงานหนักเลยนี่นา คงไม่ได้นอนมาหลายคืนล่ะมั้ง o_o ?
เร็นจินั่งลงข้างๆฟูกนอนก่อนค่อยๆใช้มือเกลี่ยผมยาวสลวยสีดำสนิทของผู้เป็นนายอย่างรักใคร่
คงจะอยากไปเที่ยวกับข้ามากเลยงั้นซินะ
เร็นจิคิดเอาเองในใจก็ยิ้มออกมา ถ้าหากว่ามันเป็นอย่างที่เขาคิดล่ะก็ ก็คงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะเขาเองก็อยากออกไปเดินเที่ยวในงานเทศกาลกับหัวหน้าด้วยเหมือนกัน
เราเอง ก็คงอยู่เฉยไม่ได้ซินะ แต่........
เร็นจิค่อยๆเลื่อนมือที่เคยลูบผมมาลูบบริเวณเค้าโคลงหน้าแทน
การไม่เจอหัวหน้าแบบนี้ มันอดคิดถึงไม่ได้เลยรู้มั้ย T_T
เจ้าตัวค่อยๆโน้มหน้าไปหวังจะจูบคนตรงหน้า แต่ก็หยุดชงักแล้วเปลี่ยนไปจุ๊บโป้งเหน่งของหัวหน้าแทน
“ วันนี้ข้ายังไม่ทำก็ได้”
เร็นจิกระซิบแผ่วเบาบริเวณหูหวังให้คนตรงหน้าได้ยิน แม้ว่าเจ้าตัวจะยังหลับอยู่ก็ตาม
“แต่ถ้าข้าเสร็จงานเมื่อไหร่ ข้าเอาคืนไม่เลี้ยงเลยนะครับ หัวหน้าที่รัก”
เจ้าตัวพูดพลางเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ เพื่อไม่ให้คนเป็นนายตื่น
แต่หารู้ไม่ว่าคนเป็นนายน่ะตื่นอยู่แล้ว ตื่นตั้งแต่เจ้าคิ้วตลกนั่นเดินเข้ามาแล้วด้วย
คนสวยค่อยๆซุกตัวลงภายใต้ใต้ผ้านวม หน้าที่เคยเปล่งปลั่งเป็นสีขาวชมพู บัดนี้กลายเป็นสีแดงระเรื่อไปทั่ว
ร่างบางเริ่มรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ก็เร็นจิน่ะ ยังไม่เคยทำอย่างอื่นกับเขาเลยนอกจากจับมือ แล้วยังเสียงแซ็กซี่นั่นอีก เล่นเอาเบียคุยะที่วันๆเอาแต่หมกอยู่กับงานอายถึงไหนถึงนั่นเลยทีเดียว
‘ถ้าข้าเสร็จงานเมื่อไหร่ ข้า.....’
เมื่อเจ้าตัวหวนนึกถึงคำพูดของร่างสูงก็อายม้วนขนานใหญ่ อายชนิดที่ว่าถ้าใครมาเห็นคงไม่มีวันเชื่อแน่ว่าเป็นจะเบียคุยะผู้ทระนงคนนั้น
อันที่จริงเขาเองก็แอบดีใจเหมือนกัน ที่เร็นจิพูดแบบนี้ เพราะปกติ เร็นจิจะคิดว่าเขาเป็นหัวหน้าและพยายามให้เกียรติเขามาตลอด แต่เมื่อกี้นี้มันเป็นแรงอารมณ์ของเร็นจิเอง ( หรือว่าแค่ร่างบางตรงหน้าคิดไปเองกันนะ )
ไม่นะ แบบนี้ข้าก็ไม่ต่างจากหญิงสาวที่กำลังอยู่ในห้วงรักเลยน่ะซิ
และเจ้าก็หน้าแดงขึ้นไปใหญ่เมื่อนึกถึงคำพูดของร่างสูง ไอ้ที่ว่าเอาคืนไม่เลี้ยงนี่มันหมายความว่ายังไงกันนะ
“เอาเถอะ///// ถ้าหากว่าเจ้าเสร็จงานล่ะก็ จะจับข้าไปต้มยำทำแกงยังไงก็เชิญ //////”
และคนตัวเล็กก็จมลงสู่นิทราอีกคราก่อนกลายเป็นหลับลึกที่แสนยาวนาน
แต่เจ้าแอบทำผิดสัญญาที่ให้ไว้กับข้านะเร็นจิ บอกแล้วไงว่าถ้างานไม่เสร็จก็ห้ามพบหน้าข้า เพราะงั้น หากงานเจ้าเสร็จเมื่อไหร่ข้าก็มีบทลงโทษแก่เจ้าเช่นกัน
...........................................................................
.....................................................
..............................
................
......
..
To Be Continued
ความคิดเห็น