คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่10 เจ็บ,กลัวเจ็บ 40%
ไม่สามารถหวังอะไรได้อีกแล้ว...
เอาแต่ใจตัวเอง...ไม่ได้แล้ว...
ต้องปล่อยมือ...ต้องทำให้ทุกอย่างจบลง...
แม้ว่าฝ่ายที่เจ็บปวดจะเป็นเราก็ตาม...
----------------------------------------------------------------------------
ร่างบางนั่งทรุดลงกับประตูทันทีที่เข้ามา น้ำตาไหลไม่ขาดสายหลังจากที่ได้ยินประโยคกร้าวจากคนที่รัก ว่าให้ตัวเองถอยออกมาจากตรงนั้น
เหมือนสั่งให้ถอนตัวไปซะตั้งแต่ตอนนี้...
“ฮึก...ฮื่อ~!!!!”
ร่างบางโถมตัวลงไปตามแรงสะอื้น ร้องไห้หนักเสียจนน่ากลัว โกคุเทระไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อนตั้งแต่เกิดมา แม้แต่ตอนที่แม่ของตัวเองเสียไปก็ไม่เคยรู้สึกเสียใจขนาดนี้ไม่ก่อน
ความเสียใจที่มาจากคนที่รักตายจาก กับความเสียใจที่มาจากคนที่รักหักหลัง...
มันต่างกัน...
“ทำไม...ทำ...ไม...ต้องเจ็บ...ขนาดนี้ด้วย”
ถ้าหาก...ปล่อยมือเสียตั้งแต่ทีแรก...
มันก็คงไม่เจ็บขนาดนี้...
ถ้าหากไม่เอาแต่ใจตั้งแต่ทีแรก...
ก็คงไม่ต้อง...มานั่งร้องไห้คนเดียวแบบนี้...
ร่างบางที่กอดเข่าสะอื้นไห้อย่างหนัก ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับตัวเองที่อยู่ในกระจกที่เคยส่องเมื่อครู่นี้ ทั้งๆที่เมื่อครู่ไม่ว่าจะดูยังไงตัวเองก็ดูน่ารัก ไม่ว่าจะมองยังไงตัวเองก็ดูสวย แต่ตอนนี้กลับไม่เหลือความน่ารักความสวยนั้นเอาไว้เลย มีแต่ภาพที่หัวยุ่งกระเซิง กับตาที่เริ่มบวมช้ำจากพิษของการร้องไห้ ทั้งยังใบหน้าที่เสียใจหม่นหมองที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่น่าดู
ก็เป็นซะแบบนี้ ใครจะมารักแกลงล่ะ...
น่าเกลียดซะไม่มี...
ไม่น่ารักเลย...
----------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
ยามาโมโตะที่ขับรถมาส่งสึนะถึงที่หมายเรียบร้อยแล้ว พอกล่าวลากันจบก็แยกทางกันทันที...
“นายคิดให้ดีๆนะยามาโมโตะ ว่านายยังรักโกคุเทระอยู่รึเปล่า อย่าทำให้ตัวเองเจ็บ อย่าทำให้ทุกอย่างสายไปจนเกินแก้”
“พูดอะไรน่ะ ฉันไม่สนหรอกว่าใครจะเป็นยังไง นอกจากนายแล้ว สำหรับฉันทุกๆคนก็เหมือนกันหมด”
“ขอบใจนะ ยามาโมโตะ แต่ยังไงฉันก็อยากให้นายคิดทบทวนให้ดีๆ ฉันเคารพในการตัดสินใจของนายนะ เพราะว่าฉันรักนาย”
“ฉันก็รักนายเหมือนกัน สึนะ”
“บ้าเอ๊ย! นายอย่ามาทำให้ฉันป่วนนะ โกคุเทระ!!”ร่างสูงพูดออกมาขณะขับรถกลับบ้านตัวเอง นึกถึงคำพูดของร่างเล็กที่พูดก่อนจากกันเมื่อซักครู่ใจก็เริ่มอยู่ไม่สุข ในหัวมีแต่ภาพของคนผมสีเงินสวยกับใบหน้าเปื้อนน้ำตาลอยวนไปวนมาอยู่อย่านั้น จนเริ่มคิดว่าตัวเองยังมีเยื่อมีใยอยู่กับคนร่างบางคนนั้น ไม่กล้าตัดเยื่อใยที่มี กลัวอย่างที่สึนะบอก กลัวว่าถ้าตนตัดเยื่อใยที่มีให้โกคุเทระตอนนี้ ตัวเองอาจจะต้องมาเจ็บทีหลัง
กลัว...กลัวความเจ็บปวดที่อาจจะมาถึง...
กลัวว่าคนที่เสียใจจะไม่ใช่ใครอื่น คนที่เสียใจอาจจะเป็นเขาเอง...
“โธ่โว๊ย~!!!”อุทานออกมาอย่างนั้นก็วกรถกลับไปทางบ้านของร่างบางที่ตนเฝ้านึกถึงตลอดทาง
ไม่รู้ทำไมถึงตัดสินใจวกกลับไป
แต่การกระทำมันมาก่อนที่ความคิดจะตามทันซะแล้ว จะให้เขาทำไง
ตอนนี้...อยากเจอโกคุเทระ...
อยากทำให้แน่ใจ...ว่าตนเลือกใคร...
อยากทำให้แน่ใจว่า...ยังแคร์เขาอยู่รึเปล่า...
เพราะไม่อยาก...ต้องมาเจ็บปวดทีหลัง...
-----------------------------------------------------------------------
40%
เดี๋ยวมาลงใหม่นะคะ ยังไม่จบตอน
(เริ่มดราม่าขึ้นเรื่อยๆแล้วอ่ะ ทำไงดี พล็อตที่ลงไว้คือให้โกคุไปหากิ๊กใหม่ แต่พอแต่งออกมาจริงๆกลับแต่งให้โกคุรักยามะแบบโงหัวไม่ขึ้นซะแล้ว = =|||)
ยังมีคนติดตามกันอยู่ไหมเนี่ย T^T คือ...
ตอนแรกว่าจะดองเรื่องนี้นั่นแหล่ะคะ แฮะๆ...
แต่ว่า...พอฟังเพลงรักแท้แค่หนึ่งคนมันก็ดันนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเลยมาแต่งต่อ(ซะงั้น)
ขอโทษและขอบคุณนักอ่านที่ติดตามเรื่องของอิโยโย่ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกัน และเม้นให้เรื่อยๆ
ขอโทษที่อิโยโย่ไม่สามารถแต่งได้ตลอด เพราะเนื้อเรื่องไปไกล(ออกทะเล)กว่าที่คิดไว้มาก
ปล.ใครที่อยากขอให้แมว59เนี่ย อิโยโย่ไม่สามารถจริงๆคะ = =a
ความคิดเห็น