คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Farewell to Paradise
Chapter 4
Farewell to Paradise
นับตั้งแต่วันที่ได้รู้ความจริงว่าเธอได้อยู่ในร่างใหม่ อเมเลียแทบจะไม่ส่องกระจกอีกเลย เธอกลัวว่าเงาของร่างใหม่จะทำให้เธอหลงลืมร่างเดิมของตน แต่ยิ่งนานวันอเมเลียก็แทบจะลืมเลือนเค้าหน้าของวิรันดาคนเดิม
แม้ความเป็นอยู่ในวังปีศาจจะสุดแสนสุขสบายและพรั่งพร้อมไปเสียทุกอย่าง แต่ก็ไม่อาจทำให้หญิงสาวมีความสุขและรู้สึกเหมือนกับอยู่บ้านได้
อเมเลียคิดถึงชีวิตที่โลกมนุษย์เสมอแม้จะปลอบตัวเองว่าทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้วไม่อาจหวนคืนได้ เธอมาอยู่ที่วังนี้เป็นเวลานานแล้ว ป่านนี้คนที่โลกมนุษย์คงจะล้มหายตายจากกันไปแล้ว เพราะช่วงเวลาที่ต่างกันมากของสองภพ ยามนึกถึงคราใดความว้าเหว่ก็จะเข้ามาเกาะกุมจิตใจจนสุดจะทน
อเมเลียค่อย ๆ เรียนรู้ศาสตร์การใช้เวทมนตร์จากเฮเธลทีละน้อย เฮเธลพยายามถ่ายทอดความรู้ให้กับหญิงสาวอย่างใจเย็นโดยไม่แยแสต่อท่าทีอิดออด เนื่องจากในการเรียนต้องใช้สมาธิและพลังจิตเป็นอย่างมากทำให้อ่อนเพลียง่าย อเมเลียจึงไม่ชอบ แรก ๆ หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจกับวิชาใหม่ที่เธอต้องเรียนรู้ที่นี่ พลังจิตและเวทมนตร์คือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ในโลกมนุษย์แต่ไม่ใช่สำหรับที่นี่
ไม่ช้าไม่นานวันที่อเมเลียรอคอยก็มาถึง เฮเธลมาเคาะประตูห้องพร้อมกับแจ้งข่าวดี
“ราชินีอนุญาติแล้วท่าน วันพรุ่งนี้เราออกเดินทางได้ทันที เพราะมีเรื่องเร่งด่วน”
อเมเลียไม่สนใจเรื่องเร่งด่วนว่าคืออะไร ใจเธอคิดถึงการเดินทางท่องเที่ยวอันน่าตื่นเต้น
“ออกเดินทางไปไหนหรือ”
“ลืมเสียแล้วหรือ ไปอาณาจักรเทพไง” เฮเธลเตือนความจำ
“ยอดไปเลย” อเมเลียตะโกนขึ้นอย่างดีใจ
“ข้าต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้าง” อเมเลียถามอย่างกระตือรือล้น
“ไม่ต้องเตรียมอะไรเลย ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวนางสนมจะเตรียมให้เอง ตัวท่านเพียงแค่พักผ่อนให้เต็มที่” เฮเธลตอบ
ตั้งแต่อยู่ในวังปีศาจแห่งนี้ เฮเธลเป็นทั้งเพื่อนและครู ทั้งสองสนิทสนมกันมากแม้อเมเลียจะยังจำอดีตที่มีร่วมกันในสมัยเด็กไม่ได้ ในแต่ละวันที่ผ่านไปอย่างน่าเบื่อนั้น เฮเธลสอนให้อเมเลียใช้เวทย์ง่าย ๆ ซึ่งแม้จะไม่ชอบแต่เธอกลับจดจำได้เป็นอย่างดี เว้นแต่เวทย์ขั้นสูงที่พลังของอเมเลียยังไม่เพียงพอ เธอยังขาดพลังจิตและคทาประจำตัว
คทาประจำตัวของจักรพรรดิแห่งโลกปีศาจนั้นหายไปตั้งแต่วันที่หญิงสาวถูกลอบสังหาร ไม่มีใครรู้ว่าหายไปได้อย่างไรแม้จะตามหาแทบพลิกแผ่นดินก็ยังไร้ร่องรอย อุปสรรคอีกอย่างหนึ่งในการค้นหาก็คือ การที่คทาหายไปนั้นยังคงปิดไว้เป็นความลับ เพราะหากมีข่าวแพร่งพรายออกมาว่าคทาหายไปแล้วล่ะก็ เจ้าครองแคว้นปีศาจต่าง ๆ จะต้องออกมาแย่งชิงคทากันอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อหวังครอบครองความเป็นใหญ่กันอย่างแน่นอน
สิ่งที่ราชินีและเฮเธลคาดการณ์ไว้ก็คือ คทานี้อาจเป็นไปได้ที่จะอยู่กับอิคารัส จักรพรรดิแห่งอาณาจักรเทพที่เรียกประชุมมหาเทพเร่งด่วนอย่างน่าสงสัย
หากให้อเมเลียติดตามไปด้วยแล้วล่ะก็ ทันทีที่คทามหาเวทย์พบและตกอยู่ในมือของอเมเลียแล้ว พลังเวทย์ของเธอก็จะสมบูรณ์และมีอำนาจอันยากจะเทียบเทียม ผู้อื่นที่ไม่ได้รับเลือกแม้ได้ครอบครองก็ไม่อาจใช้อำนาจจากคทานี้ได้โดยเด็ดขาด เนื่องจากเป็นของวิเศษที่สืบทอดกันมาเฉพาะภายในราชวงศ์ปีศาจเท่านั้น
อย่างไรก็ตามแคว้นฮาดีสก็ยังไม่มั่นคงนัก เพราะเมื่อไม่มีคทาอยู่ในมือ ก็ยังไม่มีอำนาจเด็ดขาดอยู่นั่นเอง แคว้นต่าง ๆ อาจจะแข็งเมืองขึ้นได้ การที่คทาหายจึงถูกปิดเป็นความลับ
ราชินีเรียกประชุมลับเสนาธิการปีศาจโดยมีเฮเธลเข้าร่วมด้วย ทุกฝ่ายมีความเห็นตรงกันว่า อิคารัสน่าจะพัวพันกับการที่คทาหายไป เพราะการเรียกประชุมมหาเทพด่วนแสดงให้เห็นว่า อาณาจักรเทพอาจกำลังวางแผนต่อต้านอาณาจักรปีศาจโดยใช้คทามหาเวทย์เป็นเครื่องต่อรอง
อาณาจักรปีศาจที่ไม่มีคทามหาเวทย์อยู่ในมือนับว่าเสียเปรียบอาณาจักรเทพที่รวมพลกันอย่างมาก การเรียกเทพมาชุมนุมอาจเป็นไปเพื่อรวมทัพใหญ่มาโจมตีอาณาจักรปีศาจก็ได้
ราชินีและเสนาธิการไม่ใคร่วางใจนัก จึงคิดให้เฮเธลนำอเมเลียไปด้วยเพื่อที่จะได้มีอำนาจใช้พลังเวทย์จากคทาและถอดสลักเวทย์ของคทาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ก่อนที่คทาจะถูกแย่งชิงไปอีก
เรื่องราวทั้งหมดนี้อเมเลียไม่เคยรู้เพราะไม่สนใจใยดี เธอไม่สนใจการเมืองของพวกปีศาจ แม้แต่เวทย์มนตร์ที่เรียนก็เรียนเอาสนุกเท่านั้น มิใช่เป็นไปเพื่อราชกรณีกิจอันยิ่งใหญ่ หญิงสาวคิดว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปเดือดร้อนกับพวกนั้น
ดังนั้นสำหรับหญิงสาวแล้วการเดินทางไปยังอาณาจักรเทพนั้นก็เป็นแค่การไปเที่ยวเล่นเท่านั้น ทั้งราชินีและเฮเธลต่างก็รู้เท่าทันความคิดนี้และมองหญิงสาวด้วยสายตาที่ห่วงใย
วันรุ่งขึ้นอเมเลียตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกที่สดชื่นกว่าที่เคย เธอพร้อมแล้วที่จะเดินทางสู่อาณาจักรเทพที่ใฝ่ฝัน เธออาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เมื่อรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ไปนั่งรอเฮเธลในสวน หญิงสาวไม่ยอมเข้าร่วมฟังแผนการหรือรับรู้จุดประสงค์ในการเดินทาง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าต้องเดินทางไปสืบหาคทาที่หายไป
เฮเธลมาตรงตามเวลาที่นัดหมายไว้ เธอเดินตรงเข้ามาในสวนยังจุดที่อเมเลียนั่งคอยอยู่
“อรุณสวัสท่านเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วรึ” เฮเธลทักอย่างแจ่มใส
“ฮื่อ เราจะไปกันรึยังล่ะ” อเมเลียเร่งเร้า
“ท่านอำลาท่านราชินีหรือยัง” เฮเธลเอ่ยถาม
“ไม่จำเป็นหรอกน่า ก็รู้ ๆ อยู่แล้วว่าเราจะต้องไปด้วยกัน”
“ไม่ดีเลยนะ ท่านควรจะไปลาพระมารดาเสียหน่อย ไม่เช่นนั้นข้าก็จะไม่ออกเดินทาง” เฮเธลยื่นเงื่อนไข
“ฮึ ไปก็ได้” อเมเลียว่าอย่างเสียไม่ได้ก่อนที่จะวิ่งหายเข้าไปในตำหนักชั้นใน
สักครู่หญิงสาวก็เดินกลับออกมาด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น เมื่อหญิงสาวเข้าไปร่ำลา ราชินีโอบกอดเธออย่างรักใคร่ ทั้งยังแสดงความห่วงใยจนเธออดตื้นตันไม่ได้ นานเท่าไรแล้วนะที่เธอไม่ได้มีความรู้สึกเช่นนี้ ราชินีถอดสร้อยพระศอที่สวมอยู่เป็นประจำให้อเมเลียพร้อมกับบอกอย่างอ่อนโยน
“นี่เป็นสร้อยที่แม่สวมติดกายเสมอ เป็นของที่พ่อของลูกให้มา แม่ยึดถือเป็นเสมือนเครื่องรางคุ้มภัย ลูกจงรับไปเสียเถิด”
อเมเลียรับมาพลิกดูอย่างสนใจ เห็นสายสร้อยประดิษฐ์จากไข่มุกสีดำแวววาวสวยงามยิ่งนัก จี้ที่ห้อยเป็นรูปหยดน้ำทำจากโลหะสีดำวาว ที่ขั้วประดับด้วยทับทิมสีแดงสดเม็ดเล็ก ๆ และทั้งสองหน้าปรากฏเป็นรูปมังกรเจ็ดหัวพันรอบจี้ แต่ละหัวชูขึ้นที่ดวงตามังกรประดับด้วยอัญมณีสีเหลืองทำให้ลวดลายอันแสนละเอียดนั้นดูราวกับมีชีวิตจริง
อเมเลียกอดราชินีวิเวียนอย่างตื้นตันใจ
“ขอบคุณค่ะ”
“ส่งสร้อยมาสิจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะสวมให้” ราชินีวิเวียนเอ่ย
เมื่อรับสร้อยมาแล้วผู้เป็นมารดาก็สวมสร้อยไข่มุกบนลำคอเรียวระหงอย่างอ่อนโยนนุ่มนวล
“รักษาตัวดี ๆ นะลูกรักของแม่” ราชินีเอ่ยเสียงเครือ
“ค่ะแม่ หนูไปล่ะค่ะ” อเมเลียกล่าวตอบ หญิงสาวเองก็อดน้ำตาซึมไม่ได้เหมือนกัน แม่ลูกโผเข้ากอดกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่อเมเลียจะเดินจากไป
ราชินีมองตามจนกระทั่งร่างบางลับหายไปจากสายตา แม้จะยังอาลัยอาวรณ์ แต่ก็จำต้องปล่อยให้ลูกรักไปปฏิบัติภารกิจเพื่ออาณาจักรปีศาจ ตัวเธอเองนั้นได้แต่รอวันที่อเมเลียจะกลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้งอย่างเงียบเหงา
……………………………………………………….
ความคิดเห็น