Rose of the Underworld

ลำดับตอนที่ #17 : Escape!

จากช่องที่มองลอดออกไปอเมเลียเห็นเพียงช่วงขาเพรียวยาวของผู้ที่เข้ามาในห้อง ร่างนั้นมาหยุดยืนกลางห้องก่อนจะหมุนไปดูรอบ ๆ ชะงักไปนิดหนึ่งแล้วเดินตรงมาที่ตู้ซึ่งอเมเลียแอบซ่อนอยู่



    หญิงสาวหลับตากลั้นใจเมื่อคิดว่าในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้าประตูตู้จะต้องถูกเปิดแน่และเธอก็จะถูกจับได้ แต่จนแล้วจนรอดประตูตู้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะถูกเปิด หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองลอดออกไป เห็นร่างนั้นเดินกลับไปยืนอยู่ข้างหน้าต่าง แล้วเสียงทุ้มที่ฟังดูคุ้นหูก็ดังขึ้น



    “ออกมาเถอะ ข้าไม่ทำอันตรายเจ้าหรอก”



    อเมเลียเบิกตากว้างอย่างตกใจ นี่เขารู้อยู่แล้วว่าเธอซ่อนตัวอยู่ที่นี่ หญิงสาวลังเลไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ครั้นจะหลบซ่อนตัวอยู่ในตู้ต่อไปรอให้เขามาจับตัวออกไปก็คงไม่ดีนัก ไหน ๆ เขาก็รู้แล้ว สู้ออกไปคุยกันให้รู้เรื่องเลยดีกว่า ครั้นแล้วหญิงสาวจึงค่อย ๆ ยันกายขึ้น ผลักบานประตูแล้วก้าวออกมาช้า ๆ



    แสงแดดสาดส่องเข้ามาทาบทาร่างที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง หญิงสาวหรี่ตาหลบแสงจ้า ภาพที่เธอเห็นตรงหน้าคือชายร่างสูงยืนกอดอก ใบหน้าผินไปทางหน้าต่าง เสี้ยวหน้าของเขาอยู่ในเงามืดซึ่งเห็นไม่ถนัดนัก



    ร่างนั้นค่อย ๆ หันกลับมาและเดินมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว เมื่อเห็นหน้าได้ถนัด หญิงสาวก็จำได้ทันทีว่า เขาคือชายที่เธอพบเมื่อวานในเมืองพาราไดซ์นั่นเอง วันนี้เขาใส่ชุดสีขาว ท่าทางไม่ลึกลับเหมือนเช่นเคย ใบหน้าคมสันของเขาปรากฏรอยยิ้มเครียด ๆ ที่มุมปากยามเดินเข้ามาใกล้



    “ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง” เขาเอ่ยทักขึ้นก่อนอย่างขรึม ๆ



    อเมเลียพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนมองตาค้างอยู่เช่นนั้น ในใจเกิดความรู้สึกหวาดกลัวและไม่แน่ใจในสถานการณ์ของตน ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของชายหนุ่มแลมาอย่างสำรวจตรวจตราราวกับจะจับพิรุธ



    “ข้ามีเรื่องจะต้องพูดกับเจ้ามากทีเดียว ว่าแต่เจ้าหิวหรือยัง”



    เมื่อได้ยินเขาถามเช่นนี้ ท้องของหญิงสาวก็เริ่มอุธรณ์ขึ้นมาทันที ก็เธอยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่นะ หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักแล้วก้มหน้างุด



    แววตาของชายหนุ่มปรากฏแววขบขันวูบหนึ่งแล้วก็หายไปโดยหญิงสาวไม่ทันเห็น นับว่าเธอเป็นคนที่ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตนเองมากทีเดียว แม้ในยามหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้



    “อีกสักครู่ เลมอสคนสนิทของข้าจะนำอาหารมาให้ ระหว่างนั้นข้ามีเรื่องจะถามเจ้าหน่อย” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่บ่งความรู้สึก



    อเมเลียมองเขาอย่างไม่ค่อยไว้ใจ เขาจะถามอะไรเธอหรือ คงจะไม่ใช่นิดหน่อยอย่างที่เขาว่า หญิงสาวคิดแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา



    “บอกได้ไหมว่าเจ้าขึ้นมาบนเรือลำนี้ได้อย่างไร” เขาถามแล้วเดินไปทรุดตัวนั่งที่เตียง



    อเมเลียยืนคว้างอยู่คนเดียวกลางห้องราวกับเป็นเด็กนักเรียนทำผิดที่โดนครูสอบสวนเอาก็ไม่ปาน หญิงสาวไม่พอใจที่เขาถามเช่นนี้  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงตอบไปตามกวน ๆ



    “ก็ปีนขึ้นมาน่ะสิ”



    ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างยุ่งยากใจ



    “ข้าหมายความว่า เจ้าขึ้นเรือมามีจุดประสงค์อะไรและด้วยความช่วยเหลือของใคร”



    “จะรู้ไปทำไม”



    “แล้วขึ้นมาทำไม”



    อเมเลียเงียบไป หญิงสาวไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร เธอไม่ต้องการจะเปิดเผยฐานะของตัวเองซึ่งจะเป็นภัยกับตัว ถ้าจะตอบชายหนุ่มไปตามตรงเขาก็จะสาวความไปจนได้ หญิงสาวจึงตัดสินใจใช้ความเงียบเป็นการตัดบท



    โชคดีที่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายหนุ่มเอ่ยอนุญาต ประตูเปิดออกโดยมีชายหน้าเป็นยกถาดอาหารเข้ามา เขามองมาที่คนทั้งสองอย่างสนใจใคร่รู้ ก่อนจัดแจงวางถาดอาหารบนโต๊ะ เสียงของชายหนุ่มคนเดิมเอ่ยอนุญาต



    “ทานอะไรเสียก่อน แล้วค่อยคุยกันต่อ” ว่าแล้วชายทั้งสองก็จัดแจงนั่งลงเตรียมรับประทานอาหารด้วย



    อเมเลียนั่งร่วมโต๊ะด้วยความรู้สึกประดักประเดิดเนื่องจากไม่คุ้นเคยกันมาก่อน หญิงสาวพาลจะกลืนอะไรไม่ลงทั้ง ๆ ที่หิว อาเคเดียนดูเหมือนจะสังเกตเห็นจึงชวนหญิงสาวคุยเพื่อคลายความประหม่า ส่วนเลมอสนั่งเฉย ๆ ตามประสาลูกน้องและผู้ตามที่ดี



    “เจ้าชื่ออะไร”



    “อเมเลีย” หญิงสาวตอบไปแล้วก็ให้นึกเสียใจในความปากไวของตัวเอง เธอไม่ควรบอกชื่อจริงไปเลย เขาอาจนึกสงสัยเอาได้ แต่ในเมื่อพูดไปแล้วก็เลยตามเลย



    จริงอย่างที่คิด ชายหนุ่มทั้งสองชะงักไปนิดทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ลอดผ่านริมฝีปากของเธอออกมา อเมเลียลอบชำเลืองด้วยใจหวั่นว่าทั้งสองจะมีปฏิกิริยาเช่นไร แต่ก็เห็นเฉย ๆ ไปทั้งคู่ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้หญิงสาวค่อยใจมาว่าพวกนั้นคงไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร



    “เรียกข้าว่า อาเคเดียน ส่วนนี่ คนสนิทของข้า เลมอส” อาเคเดียนเอ่ยแนะนำตัวเอง และคนสนิท



    แล้วเขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรอีกเลย



    ชายทั้งสองรับประทานอาหารเสร็จอย่างรวดเร็วในขณะที่เธอค่อย ๆ และเล็มขนมปังไปอย่างช้า ๆ เมื่ออิ่มแล้ว ชายทั้งสองก็ลุกยืนขึ้น อาเคเดียนหันมาพูดกับเธอ



    “เจ้ากินไปก่อน เสร็จแล้วเลมอสจะมาเก็บถาดอาหาร ตอนนี้อยู่แต่ในนี้อย่าเพิ่งเดินออกไปไหน” ว่าแล้วก็หันหลังเดินออกจากห้องไปทันทีโดยมีเลมอสตามไป



    เมื่อถูกทิ้งให้อยู่ในห้องตามลำพังอีกครั้งหนึ่งอเมเลียก็เกิดความคิดที่จะหนีอีก ไม่รู้ว่าคนบนเรือมีจำนวนเท่าใดและเป็นฝ่ายใด หากเป็นพวกเดียวกับทหารที่จับตัวพรรคพวกปีศาจไปเธอก็คงลำบากแน่ หญิงสาวคิด อีกอย่างเธอยังไม่รู้ว่าเรือนี้จะมุ่งหน้าไปยังที่ไหน อาจทำให้เธอพลัดหลงห่างไกลจากพรรคพวกไปอีก



    เสียงฝีเท้าของทั้งสองห่างออกไปแล้ว อเมเลียขยับกายลุกขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง



    แม่น้ำสายนี้กว้างพอดูทีเดียว ถ้าเธอกระโดดลงไปอาจว่ายไปไม่ถึงฝั่งก็ได้



    แต่อย่างไรก็ตามหญิงสาวตัดสินใจแล้วว่าจะต้องหนีไม่ว่าจะเป็นอย่างไร หญิงสาวเดินไปแง้มดูที่ประตูเห็นไม่มีใครอยู่ตามทางเดินก็รีบวิ่งตรงไปยังซึ่งออกไปยังดาดฟ้าเรือ



..............................................................





เมื่อออกจากห้องไปแล้ว อาเคเดียนกับเลมอสก็ปรึกษากันเป็นการส่วนตัวในอีกห้องหนึ่ง



    “เธอบอกว่าชื่ออเมเลีย เจ้าคิดว่าจะใช่คนเดียวกันหรือปล่าว” อาเคเดียนเอ่ยถามขึ้น



    “ไม่ทราบสิฝ่าบาท กระหม่อมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน  แต่อาจไม่ใช่ก็ได้ คนที่ชื่อเหมือนกันมีเยอะแยะจะตาย ถ้าเป็นเธอจริง ๆ คงจะไม่พูดออกมาตรง ๆ แบบนี้หรอก” เลมอสเสนอความเห็น



    “อืม... จริงสินะ ถ้าเป็นเธอจริง ๆ คงไม่บอกตรง ๆ อย่างนี้หรอก” อาเคเดียนมีสีหน้าสบายใจขึ้น



    “แล้วเราจะพาเธอกลับไปเมืองเฮปตากอนด้วยหรือฝ่าบาท” เลมอสถามยิ้ม ๆ



    “ก็แน่ล่ะสิ หรือเจ้าเห็นว่าข้าสมควรทิ้งเธอไว้ที่นี่” อาเคเดียนแกล้งถามหยั่งเชิง



    “นั่นก็แล้วแต่พระประสงค์ของฝ่าบาท กระหม่อมมิบังอาจขัด” รอยยิ้มเปิดกว้างมากขึ้นจนเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ “แต่คงไม่กระมัง”



    อาเคเดียนหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ เอ่ยตอบ



    “รู้อยู่แล้วยังจะแกล้งถาม”



    “แล้วฝ่าบาทจะบอกคนอื่น ๆ ด้วยไหม”



    อาเคเดียนนิ่งคิดไป ยังไม่ทันจะตอบว่าอะไรก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายและเสียงน้ำแตกกระจาย ทั้งสองรีบวิ่งตรงไปยังต้นเสียงที่ดาดฟ้าเรือทันที โดยไม่ต้องคิด อาเคเดียนเดาได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น



...............................................................................