ภารกิจผิดแผน

ลำดับตอนที่ #2 : 2

บทที่  2

นะ...หนาวจัง

รีอายกมือขึ้นกอดอก หญิงสาวยืนคนเดียวในลานกว้าง หันไปมองรอบตัว

ไม่มีใครเลย เป็นไปได้ยังไง

รีอาเดินไปเรื่อยๆ เผื่อจะพบใครสักคนหรือพบทางออกจากที่แห่งนี้ แต่ก็ไม่เห็นใคร

หญิงสาวเริ่มออกวิ่ง แต่วิ่งไปเท่าไหร่ก็ไม่พบทางออก เธออยู่ในความว่างเปล่า ไม่มีแม้เงาของตัวเอง รีอาหันหลังกลับ เธอยังคงอยู่ที่เดิม ไม่มีอดีตไม่มีอนาคต หญิงสาวออกวิ่งต่อไปจนสุดกำลังก่อนจะหกล้ม หญิงสาวเริ่มร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว หรือเธอจะตายอยู่ที่นี่ ตายโดยไม่มีใครเลย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา หญิงสาวก็เห็นใครคนหนึ่งเดินอยู่ไม่ไกล รีอาลุกขึ้นวิ่งตามไป

รอเดี๋ยว รอข้าด้วย

เมื่อตามไปทันหญิงสาวก็คว้าชายเสื้อของคนผู้นั้น แต่ใบหน้าที่หันมาทำให้เธอตกใจ

คุณนักฆ่า!

เฮือก

รีอารู้สึกตัวตื่นขึ้น หญิงสาวนอนอยู่กับพื้นดิน สายลมเย็นยะเยือกพัดมาไม่ขาดสาย ใกล้ๆ กันนั้นคนที่ปรากฏตัวในความฝันของเธอกำลังเดินใกล้เข้ามา ในแสงสีส้มของยามเย็น ผมสีดำขลับของชายหนุ่มถูกอาบด้วยแสงอาทิตย์เป็นสีแดง ดูน่าสะพรึงกลัวในความรู้สึกของหญิงสาว

ในมือของชายหนุ่มถือไก่ป่าตัวใหญ่ซึ่งเขาเพิ่งจัดการออกไปล่าตอนที่หญิงสาวนอนหลับ คืนนี้ทั้งสองจะพักแรมกันที่นี่ ใต้ชะง่อนผาซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดเขตแดนของอาณาจักรเอเมอรัล

ท้องฟ้าเริ่มมืด ชายหนุ่มควักมีดออกมาจัดการกับไก่ป่าที่ล่ามาได้ รีอาหันไปอีกทาง เพราะไม่ต้องการเห็นภาพที่เขาถอนขนชำแหละเอาเครื่องในออก ชายหนุ่มเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว เพียงครู่เดียวก็วางไก่ป่าไว้บนใบไม้ขนาดใหญ่ ก่อนจะหันมาก่อไฟและลงมือย่าง

กลิ่นหอมที่โชยมาแตะจมูกทำให้รีอาต้องลอบกลืนน้ำลาย วันนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ชายหนุ่มนั่งถือกิ่งไม้ที่เสียบไก่ตัวใหญ่นั้นพลิกไปพลิกมากับเปลวไฟ น้ำมันจากตัวไก่หยดใส่กองไฟดังฉ่าๆ เพียงไม่นานก็พร้อมรับประทาน

“แบ่งกันคนละครึ่งตัวก็แล้วกัน” ชายหนุ่มว่าพลางใช้มีดเสียบกลางอกไก่เตรียมตัดแบ่ง

เขาเอาใบไม้ใบใหญ่รองไก่ไปวางไว้ให้ตรงหน้าหญิงสาวแล้วเดินกลับไปนั่งหน้ากองไฟเหมือนเดิม ก่อนจะลงมือกินโดยไม่สนใจหญิงสาวอีก

รีอามองไก่ครึ่งตัวที่ถูกวางอยู่ตรงหน้า เธอไม่เคยกินอาหารโดยใช้ใบไม้รองมาก่อนเลย แต่ก็นั่นแหละนะ กลางป่ากลางเขาแบบนี้จะมาเรียกหาภาชนะจานชามอะไรก็คงไม่ได้ ว่าแต่เธอจะกินยังไงดีล่ะ หญิงสาวหันไปทางชายหนุ่ม เห็นเขาหยิบไก่ทั้งชิ้นขึ้นมากัดกิน ก็เอื้อมมือออกไปคว้า แต่ก็ต้องหดมือกลับอย่างรวดเร็ว ร้อนเป็นบ้า คนอะไร หนังหนาชะมัด ถือเข้าไปได้ยังไง

คิรันลอบมองหญิงสาวทางหางตา เห็นหล่อนลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบไก่มากิน อะไรจะผิวบางขนาดนั้น ร้อนนิดร้อนหน่อยทำเป็นจับไม่ได้ เขาเห็นหญิงสาวค่อยๆ หยิบไก่โดยมีใบไม้ห่อขึ้นมา ค่อยๆ และเล็มทีละน้อย

ชายหนุ่มจัดการกับอาหารในมืออย่างรวดเร็ว ไม่กี่คำ ไก่ในมือของชายหนุ่มก็หมดเกลี้ยง เขายกกระบอกน้ำขึ้นจิบเล็กน้อย แล้วเตรียมเอนหลังลงนอน

หญิงสาวเห็นเขาอิ่มแล้วก็รีบเร่งมือ ไม่นานนักก็วางไก่ที่ยังเหลืออยู่นิดหน่อยลง คิรันเหลือบไปมอง

“อิ่มแล้วหรือ”

“ค่ะ”

เขาหยิบไปกินต่อจนหมดก่อนจะโยนกระดูกทิ้งไปในพงหญ้า

“เดี๋ยวเจ้ามานอนตรงนี้” ชายหนุ่มชี้มือไปยังบริเวณที่อยู่ไม่ห่างจากกองไฟนัก

“ค่ะ” รีอาตอบรับก่อนจะค่อยๆ ลุกเดินไปอย่างว่าง่าย แต่ก่อนที่จะล้มตัวลงนอน หญิงสาวก็ถามอย่างลังเล

“เอ่อ ข้าขอดื่มน้ำหน่อยได้ไหมคะ”

ชายหนุ่มส่งกระติกน้ำให้พลางกำชับ

“อย่าเพิ่งดื่มมากล่ะ เดี๋ยวจะหมดซะก่อน ละแวกนี้ยังไม่มีแหล่งน้ำ”

รีอาดื่มน้ำแล้วส่งกระติกคืนให้เขา ก่อนจะค่อยๆ ล้มตัวลงนอน

แม้กองไฟตรงหน้าจะให้ความอบอุ่นได้ก็จริง แต่สายลมยามค่ำคืนที่พัดโชยมาก็ทำให้หญิงสาวสั่นสะท้าน ชุดแต่งงานเปิดไหล่แทบไม่ได้ช่วยให้ความอบอุ่นยามต้องมานอนกลางแจ้งอย่างนี้เลย คิรันนั่งพิงโขดหินอยู่ห่างออกไปในเงามืด เขามองมาเห็นเพียงม่านผมสลวยสีน้ำตาลเข้มที่บดบังใบหน้าเจ้าของไว้ ร่างในชุดเจ้าสาวที่นอนขดอยู่นั้นสั่นน้อยๆ

คิรันหยิบผ้าคลุมไหล่ออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ ก่อนเดินไปหยุดที่ปลายเท้า เขาโยนผ้าคลุมไหล่ลงไปบนพื้นตรงหน้าหญิงสาว ร่างที่ใกล้จะหลับสะดุ้งตื่นทันที รีอาผุดลุกขึ้นมานั่งอย่างตกใจ นี่เขาเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเธอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเลย

“มะ มีอะไรหรอคะ”

ชายหนุ่มนึกขันอยู่ในใจ ขวัญอ่อนจริงนะแม่คุณ

“ห่มนั่นซะ” เขาตอบพลางชี้ไปที่ผ้าคลุมไหล่

“ขอบคุณค่ะ แล้วคุณล่ะคะ”

ชายหนุ่มไม่ตอบแต่หันหลังเดินกลับไปยังที่ของตัวเอง

ยามดึกสงัด กองไฟเริ่มมอดลงจนเห็นเหลือแต่เพียงก้อนถ่านแดงๆ ชายหนุ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อประสาทหูของเขาได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา เขายังคงนอนอยู่กับที่โดยไม่ขยับตัว สายตาจับจ้องไปยังร่างที่เคลื่อนเข้ามาใกล้

เจ้าหญิงเจเนฟ!

เจ้าหล่อนลุกขึ้นมาทำอะไรกัน หรือคิดจะสังหารเขายามหลับ

ชายหนุ่มเตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างใจจดใจจ่อ เห็นทีคืนนี้เขาอาจต้องจับหล่อนมัดเสียแล้วสิ แต่ผิดคาด ร่างบางนั้นทรุดตัวลงข้างๆ เขา ก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยเอื้อมมือมาจับแขนเสื้อของเขาไว้อย่างขลาดๆ เพียงไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอที่แสดงให้เห็นว่าร่างข้างๆ เขานั้นกำลังหลับสนิท ทิ้งให้ชายหนุ่มต้องครุ่นคิดอยู่กับตัวเองอย่างเงียบๆ

วืดดดดด

รีอาผวาเกาะร่างคนตรงหน้าไว้แน่นทั้งที่ยังสะลืมสะลือ หญิงสาวงัวเงียตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองลอยขึ้นจากพื้น และก็ต้องตื่นขึ้นเต็มตาเมื่อรู้ตัวว่าลอยขึ้นมาได้อย่างไร

“คุณนักฆ่า”

รีอาร้องอย่างประหลาดใจเมื่อชายหนุ่มก้าวเดินโดยมีเธออยู่ในอ้อมแขน หญิงสาวหันกลับไปมองที่พักแรมเมื่อคืน กองไฟถูกดับเรียบร้อย สัมภาระสะพายอยู่ที่ไหล่ของชายหนุ่ม ฟ้ายังไม่สว่างดีเสียด้วยซ้ำ แต่คิรันก็รีบออกเดินทางเสียแล้ว

เขารู้หรือปล่าวว่าเมื่อคืนเธอแอบย่องไปนอนข้างๆ เขา หญิงสาวคิดในใจ

จะไม่รู้ได้อย่างไรกันล่ะ ก็ในเมื่อเขาตื่นก่อนเธอ ก็ต้องเห็นเธอนอนอยู่ข้างๆ สิ

คิดไปหน้านวลก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

ช่วยไม่ได้นี่นา ใครจะไปรู้ว่าการนอนกลางป่าตอนกลางคืนมันจะน่ากลัวขนาดนี้ กองไฟก็มอด แถมยังมีเสียงตัวอะไรก็ไม่รู้ร้องอยู่ใกล้ๆ ที่พัก ถ้าหากเป็นเสือขึ้นมา ป่านนี้เธอคงถูกมันคาบไปกินเรียบร้อยแล้วล่ะ ดีนะที่เธอย่องไปนอนใกล้ๆ เขา มีอะไรขึ้นมาอย่างน้อยก็คงพึ่งได้บ้างล่ะนะ

ท่าทางของชายหนุ่มดูรีบร้อน เขาดูเงียบขรึมกว่าเมื่อวาน ทำให้รีอาไม่กล้าแม้แต่จะออกปากทักแม้ในใจจะรู้สึกอยากรู้ว่าจุดหมายปลายทางที่เขาจะพาหล่อนไปนั้นเป็นที่ใด หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา แม้จะรู้สึกเมื่อยก็ไม่กล้าขยับตัว ชายหนุ่มแข็งแรงมาก เขาเดินโดยอุ้มเธอเป็นระยะทางไกลก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย เมื่อไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน หญิงสาวก็โฟกัสสายตาไปสำรวจที่อกเสื้อของคนที่อุ้มเธออยู่ ชุดสีดำของเขาตัดเย็บด้วยผ้าเนื้อดี หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจ แสดงว่าเขาต้องเป็นนักฆ่าระดับสูงเครื่องแต่งกายของเขาจึงตัดเย็บอย่างประณีตด้วยเนื้อผ้าชนิดเดียวกับชุดของขุนนาง หญิงสาวมองไปเห็นสร้อยคอหนังสีดำของเขาซึ่งห้อยออกมานอกอกเสื้อ สิ่งที่คล้องอยู่กับสร้อยนั้นคือแหวนวงเล็ก  เขาคงใส่แหวนไม่ได้ จึงต้องเอามาร้อยเป็นจี้แทน หญิงสาวคิด เธอมองไม่เห็นหัวแหวนที่คว่ำอยู่ แต่จากลักษณะที่เห็น หญิงสาวบอกได้ว่ามันคงมีราคามากที่เดียว เพราะตัวเรือนทำจากทองคำแท้และมีลวดลายสลักสวยงาม ความอยากรู้ผุดขึ้นมาทันที แหวนนี้มีความสำคัญอะไรกับเขานะ ก่อนที่จะได้ทันหาคำตอบ ชายหนุ่มก็หยุดเดิน และวางหญิงสาวลงข้างลำธาร ท้องฟ้าเพิ่งจะมีแสงสีทองจับ

คิรินตัดสินใจออกเดินทางตั้งแต่ฟ้ามืดเพื่อเร่งการเดินทางที่ดูจะกินเวลากว่าที่คาดไว้ เขาปล่อยหญิงสาวให้จัดการธุระส่วนตัวริมลำธารก่อนจะจากไปหาเสบียงสำหรับมื้อเช้า รีอามองตามเขาที่วางหล่อนไว้แล้วจากไปโดยไม่พูดอะไร หญิงสาวถลาไปหาแหล่งน้ำอย่างโหยหา หนึ่งวันเต็มๆ ที่หล่อนไม่ได้สัมผัสน้ำ

แม้จะรู้สึกอยากอาบน้ำชำระร่างกายมากเพียงใด หญิงสาวก็ไม่กล้า ด้วยว่าชายหนุ่มอาจจะกลับมาเมื่อใดก็ได้ จึงเพียงแต่วักสายน้ำเย็นฉ่ำขึ้นมาลูบไล้ตามร่างกายให้พอสดชื่น