คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Harry Potter [dm/hp] ll Because of...? (2)
Because of … (?)
Dm/HP
ซวย ซวย ซวย
เดรโก มัลฟอยคิดอย่างนี้ตลอดทางที่เดินลงมาจากห้องศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ที่ยอมปล่อยเขาลงมาก่อนเวลาเรียนพอดีเป๊ะ ซึ่งคงจะเป็นเพราะว่าซักรีดจากเขาจนสะใจแล้ว(ให้ตายเถอะเมอร์ลินถ้าใครมาเจอแบบเขาความคิดที่ว่าอัลบัส ดัมเบิลดอร์เป็นพ่อมดฝ่ายขาวจะหายไปจากหัว! รอยยิ้มของเขามันเคลือบคาถาโทษผิดสถานเดียวชัดๆ!) และเพราะว่าคาบแรกเป็นคิวของชลักฮอร์นซึ่งไม่มีทางทำโทษเขาเพราะเพียงแค่ว่าเข้าเรียนสายแน่นอน(ก็เขาเป็นนักเรียนชั้น V.I.P นี้!)
“ฉันจะเกลียดนายไปจนวันตายเลยแฮร์รี่ พ็อตเตอร์” เดรโกเค้นเสียงผ่านไรฟันขณะที่เขาเดินเข้าไปในคลาสปรุงยาและเดินไปนั่งที่ของตัวเองโดยแสร้งทำเป็นว่าไม่แคร์กับสายตาอาฆาต-สงสัย-เกลียดชัง-สนใจ-นับถือ(อันนี้มายังไง?) ของคนรอบห้อง และระหว่างเวลาอันเงียบงันที่เหมือนกับว่าชาวกริฟฟินดอร์กำลังวางแผนหาทางลากตัวเขาไปรุมยำนั้นเอง เห็นแก่เมอร์ลิน ศาสตราจารย์ชลักฮอร์นเดินเข้ามาในคลาสพอดิบพอดี
ผมโคตรรักจารย์เลย มาได้จังหวะมว๊ากกก! เดรโกคิดในใจ
(ภาษาวิบัตินะแก555//ไรต์)
“โอ้ ทุกคนๆ เอาล่ะ เรามาเริ่มเรียนกันดีกว่า” ชลักฮอร์นพูดเสียงดัง เหล่านักเรียกจึงยอมละสายตามามองศาสตราจารย์ของพวกเขาแทน
ชลักฮอร์นยิ้มอย่างพอใจก่อนจะคลายผ้าผันคอสีเขียวไข่กาผืนโปรดเพื่อให้ลำคอตันๆของเขาหายใจได้สบายขึ้น ก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้ง “ฉันเดาว่าพวกเธอคงกำลังสนใจเหตุการณ์เมื่อเช้า...” ดวงตาเล็กๆของชลักฮอร์นเสมองมาทางเขาอย่างเห็นใจซึ่งเดรโกก็ยิ้มให้ชลักฮอร์นอย่างโล่งอกเพราะคิดว่าศาสตราจารย์คงจะบอกให้ทุกคนเลิกคิด...
“ครูก็เหมือนกัน!”
อ่าวเฮ้ย!
“โอ้... อย่าทำหน้าอย่างนั้นคุณมัลฟอย ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดถึงเธอนะ” ชลักฮอร์นยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวและหัวเราะคักๆจนไขมันทั้งตัวสั่นระรัวราวกับจะร่วงลงมาที่พื้น
เชื่อมากครับจาร์ย!
เดรโกคิดปลงๆพลางเอามือเสยผมด้วยความเซ็ง ซึ่งแน่นอนว่ากริยายทุกท่วงท่า ต้อง ดู ดี!
(กรุณาทำเสียงแบบ VRZO เมื่ออ่านคำที่ขีดเส้นใต้)
ชลักฮอร์นมองท่าทางของเดรโกอย่างสนุกสนาน “ฮ่าๆๆ เพราะฉะนั้นวันนี้เราจะมาทำสัจจะเซรุ่มกัน”
พรึ่บ!
เสียงผ้าคลุมตีลมดังขึ้นเมื่อมือของนักเรียนดีเด่นแห่งปี เฮอร์ไมโอนี่ แกรนเจอร์ ชูขึ้นเหนือหัวของเพื่อนร่วมชั้น สีหน้าของหล่อนจริงจังเป็นอย่างมาก
“ศาสตราจารย์คะเราเรียนการทำสัจจะเซรุ่มไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”
“ก็ถูกคุณแกรนเจอร์” ชลักฮอร์นพยักหน้ารับรู้ “แต่ที่เราจะเรียนครั้งนี้คือสัจจะเซรุ่มสูตร 2”
“ห๋า?” นักเรียนทั้งห้อง(คุก)ถึงกับงง
“อย่าทำเสียงอย่างนั้นสิ คักๆๆ” ศาสตราจาร์ยยังคงอารมณ์ดี “ก็เหมือนสัจจะเซรุ่มมันก็เหมือนซีอิ๊วนั้นแหละมีสูตร 1 สูตร 2 สรรพคุณต่างกัน ไม่เห็นต้องคิดมาก คักๆๆๆ”
“??” สีหน้านักเรียนทั้งห้องประเมินได้ว่ายังไม่เคลียร์ กว่าค่อนห้องไม่รู้จักซีอิ๊วด้วยซ้ำ
(ฝรั่งไม่มีซีอิ๊วใช่มั๊ย - -*//ไรต์)
“เฮ้อ... เอาเถ้อะ เอาเป็นว่าเจ้าสูตร 2 เนี่ยฉันเป็นคนคิดค้นขึ้นมาเองเด็ดกว่าสูตร 1 จัดๆ แต่ต้องระวังเรื่อสัดส่วนให้ดีเข้าใจนะ ดี งั้นเริ่มทำกันเลย” ชลักฮอร์นพูดจบโดยไม่รอคำตอบใดๆจากนักเรียน มืออวบอ้วนนั้นก็เขียนสูตรทุกอย่างบนกระดานอย่างรวดเร็ว พร้อมกับขั้นตอนคร่าวๆเพราะที่จริงก็เกือบจะคล้ายการทำสัจจะเซรุ่มทุกอย่าง
แกร๊งๆๆ
ตุบๆๆ
ปักๆๆ
ตึกๆๆ
เช้งๆๆๆๆ
แครกๆๆ
เสียงการใช้เครื่องมือต่างๆนาๆในการปรุงยาสัจจะเซรุ่มอย่างมุ่งมั่นของนักเรียนกทุกคนดังก้องไปทั่วคุกใต้ดิน เนื่องด้วยศาสตราจาร์ยชลักฮอร์นผู้ชอบติดสินบนนักเรียน(?) บอกเอาไว้ว่าถ้าใครทำสำเร็จเป็นคนแรกจะได้รางวัลที่คาดไม่ถึง
เพราะฉะนั้นรักเรียนทุกคนจึงตั้งหน้าตั้งตาทำกันอย่างเต็มที่ยกเว้น เดรโก มัลฟอย เพราะในหัวชายหนุ่มตอนนี้มีแต่เรื่องแก้แค้นแฮร์รี่ พ็อตเตอร์เท่านั้น และนั่นทำให้ชายหนุ่มไม่มีสมาธิทั้งๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะเขาทำได้เพอร์เฟ็คจนถึงขึ้นตอนเกือบสุดท้ายแล้วเชียว(เทพเว่อร์) แต่ก็นั่นแหละอย่างที่พ่อมดโบราณว่าไว้... ไม่มีสมาธิขณะปรุงยานั้นผิด คิดจนสำนึกจนตัวตายซะ!
เกือบสุดท้ายแล้วจริงๆ ขณะที่มัลฟอยเทน้ำยาใส่ขวดและยกมันขึ้นมาสำรวจสีของน้ำยานั่นเอง ในจังหวะเดียวกับที่เด็กหนุ่มผมทองกำลังเพ่งเพราะเห็นว่าสีของน้ำยาอยู่ๆก็เปลี่ยนไปเอง ลูกน้องคนสนิท...แครบก็เผอิ้ญเผอิญชนแขนที่เดรโกถือแก้วอยู่ และในตอนเดียวกันนั้น(เหตุการณ์ซ้ำซ้อนเยอะจังวุ้ย)ศาสตราจารย์ชลักฮอร์นก็พูดขึ้นมาว่า
“ฉันลืมบอกไปว่าการขนครั้งสุดท้ายต้องขนสองเท่าของน้ำยาสัจจะเซ่รุ่มนะ คักๆๆๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะตามเสต็ป
นักเรียนทั้งห้องพากันพยักหน้ารับรู้โดยไม่มีใครโวยวายเพราะต่างยังทำกันไม่เสร็จ แต่คนที่ทำเสร็จแล้วเพียงผู้เดียวอย่างเดรโก มัลฟอยตอนนี้ได้แต่อ้าปากค้างและกว่าจะรู้ตัวภายในเสี้ยววินั้นเองแครบก็ทำซากอะไรสักอย่างหล่นมาใส่หม้อของเดรโก พร้อมๆกับน้ำยาที่หล่นลงในปากของเดรโกซึ่งกลืนมันเข้าไปอย่างลืมตัว shipหายแล้วไงเมอร์ลิน...
บุ้งๆๆๆๆ
ขณะที่เดรโกเบิกตากว้างทุบอกตัวเองอยู่เหนือหม้อยานั้นเอง เด็กหนุ่มก็เห็นว่าซากอะไรดำๆซักอย่างกำลังละลายลงไปในน้ำยาของเขาและฟองสีขาวขุ่นก็ผุดออกมาอย่างบ้าคลั่ง เดรโกเอ๊ย สายไปแล้วที่จะไหวตัว...
บึ้มมมมมม!!!!
นั้นทำให้มีควันสีตุ่นกระจายไปทั่วคุกใต้ดินซึ่งแทบจะไม่มีรูระบายอากาศ คนที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างเดรโกก็ผงะล้มไปชนโต๊ะด้านหลัง ก่อนจะทรุดลงกับพื้นด้วยความปวดที่แล่นขึ้นมาจากในท้อง ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นก่อนจะสลบลงก็คือใบหน้าอวบอ้วนของศาสตราจารย์ประจำวิชาปรุงยากำลังชะโงกหน้ามองเขาอย่างสนใจราวกับเขาเป็นกบทดลองอะไรซักอย่าง
ดังนั้นช่วยไม่ได้ที่ความคิดสุดท้ายในหัวของเดรโก มัลฟอยคือ...
ศาสตราจารย์ชลักฮอร์น... ผม...
โคตรเกลียดจารย์เลย(ว่ะ)ครับ
และนี้ก็เป็นการปิดท้ายวันแห่งความซวยของเดรโก มัลฟอยได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว…
(เพราะหลังจากนั้นเขาก็สลบไปตลอดวันเลยล่ะ)
“วะ ฮ่าๆๆ มัลฟอยมันโดนน้ำยาระเบิดใส่หน้าตัวเองงั้นเหรอ?” แฮร์รี่ พ็อตเตอร์ผู้ควรจะเศร้าสลดตามที่คนแทบทั้งโรงเรียนคิดส่งเสียงหัวเราะอย่างสะใจเมื่อรู้ว่าศัตรูตัวเอ้ประสบเคราะห์ภัย กองขนมนมเนยข้างๆเตียงนอนที่ติดสินบนให้เอล์ฟเอาขึ้นมาให้นั้นระประกันความสะดวกสะบายของเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี และทั้งวันนี้ก็ไม่มีอาจารย์คนไหนคิดจะเรียกเขาไปพบสักนิด อา... นี้มันวันดีของเขาชัดๆ
“เธอนะเธอแฮร์รี่ ดีนะวันนี้ไม่มีสอบไม่มีงานเพิ่มไม่งั้นเธอน่ะเดือดร้อนแน่!” เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นเสียงซึ่งแฮร์รี่ได้แต่ยิ้มๆอ่อนๆไปให้เพื่อนสาว
“แล้วนายนั้นไปทำอีท่าไหนน้ำยาถึงระเบิดใส่หน้าตัวเองได้ล่ะ?”
“ก็ดูมันจะเหม่อนิดๆนะ แล้วอีกอย่างเจ้าแครบก็เผลอโยนซากกบแอฟริกันลายจุดเกรียมไปใส่ในหม้อหมอนั่นด้วยก็เลย....บู้ม!” รอนเล่าไปด้วยกินไปด้วยอย่างออกรส ซึ่งแฮร์รี่ก็พยักหน้าเข้าใจ
“แฮร์รี่... ไม่คิดบ้างเหรอว่าที่มัลฟอยเป็นอะไรไปน่ะเพราะนายมีส่วนทำให้หมอนั้นเหม่อ?” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“จะบ้าเหรอเฮิร์ม! ไอ้หมอนั้นมันงี่เง่าเองตั้งหาก” รอนเถียงแทนแฮร์รี่
“ใช่เฮิร์ม หมอนั้นงี่เง่าเอง...” แฮร์รี่พูดย้ำแล้วลงไปนอนที่เตียงตามเดิม ถึงจะพูดไปอย่างนั้นก็เถอะแต่สายตาของแฮร์รี่ก็ไม่ได้มีแววแน่ใจอยู่ในนั้น มัลฟอยนายก็แค่เหม่อไปเอง ไม่ได้เกี่ยวกับฉันเลย....
ใช่ไหมนะ?
2 วันต่อมา
“แฮร์รี่นายรู้อะไรไหมว่าเมื่อคืนมัลฟอยออกจากห้องพยาบาลแล้ว!” เนวิลพูดอย่างตื่นเต้นเมื่อพวกเขาเดินลงมาที่โต๊ะอาหารตอนเช้า
“งั้นเหรอ?” แฮร์รี่ถามอย่างสนใจ เด็กหนุ่มเดินปล่อยตัวอย่างสบายใจเพราะตอนนี้ไม่มีใครสนใจเขาอีกแล้ว ทำไมเหรอ? ก็เพราะว่าเขาเคลียร์ข่าวเรื่องท้องบ้าๆนั้นไปเรียบร้อยแล้วนะสิ แค่แกล้งไปบอกพวกข่าวกรองตัวแม่ว่าเขาสติแตกเข้าใจผิดไปนิดหน่อยเพราะว่าเขาพักผ่อนน้อยเกินไป แล้วก็บีบน้ำตาเบาๆบอกว่าเศร้าและรู้สึกผิดจริงๆที่ทำเรื่องน่าอายไปเช้านั้นพวกหล่อนก็พากันโอ้ล้อมปลอบประโลมเขากันใหญ่
อา... ต้องขอบคุณป้าเพ็ตทูเนีย กับ กุหลาบไร้หนาม สินะ หึๆๆ
“แต่นายรู้อะไรไหม? เขาลือกันว่าหมอนั่นมันทำตัวแปลกๆล่ะ” เนวิลกระซิบ
“แปลก? แปลกยังไงอ่ะ?” แฮร์รี่ถามอย่างสนใจ
“ก็....”
“แฮร์รี่!!!!”
ก่อนที่เนวิลจะทันได้พูดอะไรนั้นเองก็มีเสียงห้าวเรียกแฮร์รี่มาจากด้านหลัง และเมื่อแฮร์รี่หันกลับไปก็ต้องเบิกตากว้างเพราะคนที่เรียกเขาอยู่คือเดรโก มัลฟอย!!
หมอนั้นยกมือขึ้นมาโบกให้เขาน้อยๆ ใบหน้าหล่อเหลานั้นมีรอยยิ้มสดใสจริงใจอยู่ พอยิ้มแบบนี้แล้วรอบกายเดรโกเหมือนจะมีออร่าแสงประกายท้องวิ้งๆโปรยปรายอยู่ราวกับเทพอพอลโล่! สาวๆรอบนั้นถึงกับเคลิ้มเข่าอ่อนกันเลยทีเดียว แฮร์รี่เห็นอย่างนั้นก็บอกได้แค่ว่า...
ผมให้คุณดังครับ!
ออร่า ออร่า... คุณมีออร่าไหม?....
(แฮร์รี่... ตกลงจานดาวเทียมบ้านหนูนี้รับสัญญาณข้ามทวีปเหรอลูก?//ไรต์ ก็ไรต์เขียนเองนี้หน่าโทษผมได้ไงอ่ะ?//แฮร์รี่)
เฮ้ย! เลิกนอกเรื่อง ไอ้ข้างบนนั้นมันไม่ใช่แล้ว!!
(กลับมาจากทะเลจีนใต้) ตอนนี้แฮร์รี่กำลังผงะเมื่อเป้าหมายหัวทองๆเคลื่อนที่มาหาเขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับรอยยิ้มหวานเจี๊ยบ(ที่เขาคิดเอาเองว่า)ไม่น่าไว้ใจ นั้นทำให้แฮร์รี่เกาะแขนเนวิลทันทีด้วยกลไกการป้องกันตนส่วนตัว สายตาของมัลฟอยที่เข้ามาใกล้ไหวไปวูบนึงเมื่อเห็นเขาเกาะแขนเนวิล แต่ก็แค่วูบเดียวเท่านั้น
อารมณ์ที่เขาอ่านได้มันคือความหึง...
หึง?
จะบ้าเหรอแฮร์รี่นั้นมันมัลฟอยนะ เลิกคิดบ้าๆเถอะน่า...
“แฮร์รี่? นายมาเรียกชื่อฉันอย่างนี้ต้องการอะไรมัลฟอย” แฮร์รี่ขู่ฟ่อด้วยความไม่ไว้ใจ(อย่างแรง)
“โธ่... แฮร์รี่อย่าทำเสียงอย่างนั้นสิ ทำเป็นอารมณ์เสียไปได้ เราก็ทำอย่างนี้กันประจำนี้หน่า” เดรโกยิ้มอย่างอารมณ์ดีเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของแฮร์รี่เลย
“ประจำ? อะไรของนายเนี่ย?” ตอนนี้ร่างบางรู้สึกงงปนโกรธนิดๆแล้วกับความมึนของมัลฟอย
“ฮ่าๆ นายเวลาแกล้งงอนฉันนี้น่ารักเหมือนเดิมเลยนะ ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะ กินอาหารเช้าให้อร่อยนะแฮร์รี่ เนวิล”
เดรโกพูดสบายๆส่งยิ้มให้ทั้งคู่อย่างเป็นมิตร ตบบ่าเนวิลเบาๆก่อนจะเดินผ่านไป ปล่อยให้กริฟฟินดอร์ทั้งสองคนยืนงงเต็กอยู่ท่ามกลางทางสัญจรของนักเรียนฮอกวอร์ต
“เนวิล?”
“แฮร์รี่?”
“กินอาหารเช้าให้อร่อย?”
“น่ารัก?”
“...”
เนวิลกับแฮร์รี่ได้แต่มองหน้ากันอย่างงงัน คนตัวเล็กกว่าเอี้ยวกลับไปมองแผ่นหลังของเดรโกก่อนจะขมวดคิ้วพูดกับเนวิลว่า
“จริงของนายเนวิล... หมอนั้นทำตัวแปลกๆ แปลกมากๆด้วยล่ะ...”
วิชาว่าด้วยป้องกันตัวด้วยศาสตร์มืดเป็นวิชาโปรดของแฮร์รี่ แน่นอนเพราะเขาเป็นที่ 1 นี้ ก็ใครใช้ให้ศาสตร์มืดชอบวิ่งมาหาเรื่องกับเขาเองล่ะ? ช่วยไม่ได้
แต่ตั้งแต่เปลี่ยนอาจารย์ประจำวิชาเนี่ยจะเปลี่ยนเป็นอดีตวิชาโปรดก็ได้นะ... เฮ้อ
ก็ดูอีตาหัวเยิ้มนั้นทำหน้าตาเข้าสิ... แฮร์รี่คิดอย่างละเหี่ยใจ พลางท้าวเอวมองบัตรคิวในมือตัวเอง 3.142 เรอะ?
“ทำไมต้องทำให้เป็นเลขทศนิยมด้วยวะเนี่ย?” เด็กหนุ่มพึมพำด้วยความสงสัย
“เอาล่ะพวกเธอคงได้รับบัตรคิวในมือแล้วสินะ หึๆ” เสนปแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย “นี้คือการสอบย่อยทุกคนจะได้บัตรคิวเลขทศนิยมสามหลัก ให้พวกเธอหาคู่คนที่มีเลขเดียวกันให้ได้ภายใน 10 วิแล้ววิ่งมาหาฉันใครหาไม่ได้จะถูกปรับ 0 ทันทีและไม่ได้เข้าสอบในขั้นตอนต่อไป! 10 9 8 7....”
เสนปพูดเร็วรัวแบบไม่เว้นจังหวะกะให้นักเรียนงงเล่นๆ ซึ่งคนที่ตั้งสติทันก็โชคดีไป...
แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่อ่ะนะ
“5”
แฮร์รี่มองบัตรกระดาษแข็งในมืออย่างละเหี่ยใจ ก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อหาคนที่เลขบัตรเหมือกัน แต่มองไปทางไหนก็ไม่มีท่าที่ว่าจะเห็น
“4”
ขณะที่พยายามหาอย่างตื่นตระหนกตกใจ ตอนนี้แฮร์รี่เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะสะใจของเสนปดังลอยมาตามลม...
“3”
บ้าเอ๊ย ไม่มีจริงๆเหรอเนี่ย แฮร์รี่ขยี้หัวตัวเอง
“2”
ตอนที่กำลังตัดสินใจว่าจะยอมแพ้แล้วค่อยหาทางแก้แค้นศาสตราจารย์สุดที่รักทีหลังแฮร์รี่ก็รู้สึกถึงแรงดึง(กระชากเลยเหอะ//แฮร์รี่) แปลกประหลาดที่ทำเขาตัวแทบปลิว
“1”
และก่อนที่ร่างบางจะโวยวายอะไรนั้น...
“0!!”
เขาก็มายืนอยู่ในกลุ่มคนที่หาเลขได้เรียบร้อยแล้ว
ได้ไงอ่ะ?
แฮร์รี่หันหน้าไปสำรวจคนรอบๆ มีแต่หน้าเดิมๆทั้งนั้น
เฮอร์ไมโอนี่ที่หน้ากำลังบอกบุญไม่รับยืนคู่อยู่กับเอ็ดน่า การ์วินเพื่อนสนิทที่น่ารำคาญพอๆกันของแพนซี่ พาร์กินสัน
รอนยืนคู่อยู่กับเนวิลซึ่งทั้งคู่กำลังก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่รอดตัวมาได้หวุดหวิด
เบลส ซาบินี่ยืนยิ้มสบายๆอยู่กับสลิธิรินอีกคนที่เขาคุ้นหน้าแต่ไม่รู้จักชื่อ
และสุดท้ายคนที่ลากเขามาอยู่ตรงนี้ได้...
เดรโก มัลฟอย
...สวรรค์จงใจแกล้งเขาใช่ไหมนี้ แฮร์รี่ตบหน้าผากตนเองดังแป๊ะ
“บังเอิญจังนะแฮร์รี่ เราคู่กันอีกแล้วแหะ” เดรโกยิ้มพลางชูกระดาษที่เขียนตัวเลข 3.142 ขึ้นมา
“เหอะ... บังเอิญจริงแน่เรอะ” แฮร์รี่พึมพำพลางมองสำรวจเดรโกหัวจรดเท้าด้วยความไม่ไว้วางใจ ใบหน้ายิ้มแย้มขี้เล่นของมัลฟอยตอนนี้ไม่คุ้นตาเขาเลย แล้วที่ยิ่งน่ารำคาญมากไปกว่านั้นก็เพราะว่ามันดูเนียนจนเขาจับพิรุทอะไรไม่ได้เลยตั้งหาก!
ยังมีหน้ามายิ้มให้เขาอีก คราวนี้นายมีแผนอะไรกันแน่เดรโก มัลฟอย!
ทางด้านเดรโก มัลฟอย เขาล่ะสงสัยจริงๆว่าทำไมแฮร์รี่ถึงโมโหอะไรเขานักหนาก็เข้าใจว่าอาจจะโกรธเรื่องเมื่อวันก่อนแต่ไม่เห็นต้องทำท่าตั้งแง่ขนาดนี้เลยนี้หน่า... แต่ไม่เป็นไรเขาตั้งใจจะง้อคนตัวเล็กนี้จนหายโกรธเขาให้ได้หล่ะนะ
ตัวเสนปเองนั้นมองผลงานอันวายวอดของตัวเองอย่างพอใจ เหลือแต่พวกตัวพ่อตัวแม่และเป้าหมายที่เขาต้องการ งานนี้... ไม่ยากเกินเขาจะจัดการแน่ๆ หึๆ
“อา... เราได้ผู้เข้าสอบแล้วสินะ ดี...” เสนปแสยะยิ้ม “ฉันจะให้พวกเธอเข้าไปในบ้านบ็อกการ์ต” ว่าแล้วชายหนุ่ม(ปลายๆ)ก็เสกประตูสี่บานขึ้น “ในบ้านนั้นจะมีช็อคโกแล็ตยี่ห้อวิลลี่ วองก้ากับสายฟ้าของเพอร์ซี่ แจ็กสันที่หายไปอยู่พวกเธอต้องเลือกเอามันออกมาให้ได้อย่างนึง...”
พรึ่บ มือของเฮอร์ไมโอนี่ยกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเสนปกำลังจะจบบทสนทนา(ฝ่ายเดียว)ลง
“ศ.คะ แล้วเกณฑ์การลงคะแนนล่ะค่ะ?” เธอถามทันทีเพราะรู้ว่าถ้ามัวแต่รอรักษามารยาทกับเสนปตัวเธอคงไม่ได่คำตอบที่ต้องการเป็นแน่
“ตามใจฉัน มิสเกรนเจอร์” เสนปพูดเสียงเย็น “มีปัญหาอะไรไหม?”
“หยั่งกะมีได้...” รอนพูดเบาๆเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ลดมือลงอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่
“ถ้าพร้อมแล้วก็เชิญเข้ากันไปได้เลย” เสนปแสยะยิ้ม นักเรียนทั้ง 8 ก็ไม่มีทางเลือกได้แต่หันมามองหน้ากันแล้วยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้เปิดประตู้เข้าไปอย่างไร้ความกระตือรือร้นโดยสิ้นเชิง ยิ่งคู่แฮร์รี่ยิ่งแล้วใหญ่ ร่างบางมัวแต่มองประตูด้านหน้าอย่างไม่ไว้ใจ(ก็น่าอยู่ล่ะ) จนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างต้องเอื้อมมือไปบิดลูกบิดก่อนจะหันมายิ้มกวนๆให้แฮร์รี่
“เป็นอะไรไปแฮร์รี่? ไม่กล้าเข้าไปรึไงครับ?”
“หึ! กลัวที่ไหนล่ะ” แฮร์รี่ตวัดตาเขียวไปทางใบหน้าหล่อเหลาก่อนจะกระทืบเท้าผลักประตูเข้าไป โดยมีเดรโกมองตามไปยิ้มๆ ส่ายหัวเอ็นดูกับความไม่ยอมใครของแฮร์รี่ “แบบนี้คงโดนคนอื่นเขาหลอกกันซักวันด้วยนิสัยไม่ยอมคนนี้แหละน๊า...”
(หนึ่งในนั้นก็คือพ่อใช่มั๊ยล่ะ//ไรต์ โอ้... รู้ใจผมจังนะครับ//เดรโก)
“...มัลฟอย” แฮร์รี่เรียกมัลฟอยที่เดินตามเขามาติดๆ
“ครับ?”
“...” แฮร์รี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบรับระรื่นหูมากกว่าที่เคย “บอกทีสิว่าอาจารย์ของนายกำลังเล่นอะไรอยู่?”
“เอ่อ... อันนี้ฉันก็ไม่รู้แหะ” มัลฟอยตอบเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ถึงจะบอกว่าบ้านบ็อกการ์ตก็เหอะแต่ที่จริงสิ่งที่อยู่ตรงหน้าทั้งสองคนมันคือ...
บ้านยาง?!
ใช่แล้วฟังไม่ผิด บ้านยางเด็กเล่นแบบที่โดดๆเล่นกันในงานวัดนั้นแหละ เพียงแต่บ้านยางหลังนี้สยองกว่าที่เด็ดธรรมดาจะกล้าเล่นเพราะมันมาแนวเสนปจำกัดชัดๆ ทั้งบ้านสีดำมะเมื่อม เถาวัลย์พิษที่ห้อยลงมา ตุ๊กตายางที่โผล่ขึ้นจากพื้นก็มีแต่พวกสัตว์น่าสยดสยอง ภาพจำลองวิญญาณต่างๆ แหม... เพื่อนเก่าเขาอย่างมนุษย์หมาป่า แมงมุมยักษ์ บาซิลิกซ์ก็มากันครบ (นี่ถ้าเขามากับรอนมันจะต้องกรี๊ดสลบแน่ๆ...) ไหนจะบรรยากาศมืดหม่นแปลกๆนี้อีกล่ะ
ส่วนของที่ต้องเอากลับไป...
“นั้นไงแฮร์รี่ช็อคโกแล็ตกับสายฟ้า” เดรโกชี้มือไปทางของสองอย่างที่ว่างอยู่อีกด้านของบ้าน ซึ่งวางซะเด่นอารมณ์ประมาณปานจะบอกว่า ฉัน-อยู่-ตรง-นี้ เลยล่ะ
“มันจะง่ายไปไหมเนี่ย?” แฮร์รี่ขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินนำออกไปด้วยไม่อยากยุ่มย่ามกับร่างสูงมากนัก
“อ้าวแฮร์รี่! รอฉันด้วยสิ”
“ว๊ากกกก เฮ้ย!!” ไม่ทันไรเสียงโวยวายของแฮร์รี่ก็ดังมาซะแล้ว...
หนืดดดดด
“อ๊ากก หลุดเซ่!!!” แฮร์รี่พยายามดึงขาตัวเองที่จมลงไปในพื้นบ้านยางได้ครึ่งแข้งแล้ว แต่ดึงยังไงก็ดึงไม่ออกซักที
“แฮร์รี่!” เมื่อมัลฟอยมาถึงก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้แฮร์รี่จมไปถึงต้นขาแล้วด้วยความรวดเร็ว เมื่อเห็นใบหน้าหล่อๆของมัลฟอยแฮร์รี่ก็ชี้หน้าร่างสูงอย่างเกรี้ยวกราดทันที
“นี้มันแผนของนายกับปีศาจค้างคาวใช่มั๊ย!!!” พอพูดถึงปีศาจค้างคาวรู้สึกว่ามันจะจมเร็วขึ้นไงก็ไม่รู้แหะ...
“เอ่อ... ไม่ใช่แผนฉัน แต่ถ้าเป็นของศ.เสนปก็ไม่แน่นะ” เดรโกยิ้มแหยๆ
“ละ ละ แล้วทำไงถึงจะหยุดล่ะเนี่ยยยยยย”
“มาเดี๋ยวฉันช่วย” เดรโกพูดพลางเข้าไปล็อกหลังร่างบางพยายามดึงขึ้นมาแต่เขาก็สู้แรงดูดของพื้นไม่ได้อยู่ดี
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ” แฮร์รี่ร้อง “แรงเยอะไปมั๊ย ตัวฉันจะขาดเป็นสองท่อนแล้วเนี่ย!”
“ก็ถ้าไม่ดึงแรงๆจะหลุดไหมล่ะ” เดรโกทำเสียงดุ
“แล้วตอนนี้มันหลุดมั๊ยเล่า ดูสิเนี่ยดึงนายดึงมันยิ่งดูดฉัน! ไปๆ ไม่ต้องมาช่วยเลย!”
“ไม่!” เดรโกพูดเสียงเด็ดขาด “ฉันไม่มีทางปล่อยนายเด็ดขาด!”
“หะ?”
คราวนี้เดรโกรรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวบางอย่างที่ผนังยาง เขาจึงยิ่งพูดเสียงดังขึ้น สายตาสีเทาคมกล้านั้นไม่ได้จับอยู่ที่ตัวแฮร์รี่ เดรโกมองไปที่รูปทหารอ้วนรูปหนึ่งที่แขวนอยู่ด้านผนังตรงข้ามพวกเขา “ฉันเอาจริงนะ ถ้าฉันช่วยนายไม่ได้ฉันจะไม่ยอมไปไหนเด็ดขาด!”
ตอนนี้แรงดูดผ่อนลงแล้วแต่ก็ยังดึงแฮร์รี่ออกมาไม่ได้อยู่ดี เดรโกขมวดคิ้ว จะเล่นอย่างนี้จริงๆใช่ไหม?
“ฉันสาบานเลยแฮร์รี่ถ้าฉันช่วยนายออกมาไม่ได้ฉันจะแฉ!”
“ห๋า? แฉอะไร” แฮร์รี่เริ่มงง
ซึ่งก็ควรล่ะเพราะเดรโกไม่ได้พูดอยู่กับเขานี้ ดวงตาสีเข้มนั้นมองไปที่รูปทหารอ้วนที่ตอนนี้เริ่มเหงื่อแตกพลักๆ “ฉันก็จะแฉว่าศ......”
พรวด!
พูดไม่ทันขาดคำตัวของแฮร์รี่ก็หลุดจากพื้นยางอย่างง่ายดาย ดังนั้นตอนนี้สองคนจึงลงไปนอนแผ่อยู่กับพื้นบ้านยางและพยายามลุกกันอย่างเก้ๆกังๆ เดรโกที่ตั้งตัวได้ก่อนก็คว้าแขนของมนุษย์หมาป่าสีเทาตัวหนึ่งไว้เป็นหลักก่อนจะเอื้อมมือไปช่วยพยุงแฮร์รี่ขึ้นมา
“ขอบใจ” แฮร์รี่บอกห้วนๆก่อนทำท่าจะเดินต่อแต่ก็ถูกเดรโกรั้งไว้
“เดี๋ยว”
“อะไรเล่า! จะทวงบุญคุณรึไง”
“ไม่ใช่...” เดรโกปัดเรียบๆก่อนจะหันหลังให้แฮร์รี่ “ขี่หลังฉันนี่”
“ฮะ!!” แฮร์รี่อึ้ง “เรื่องอะไรเล่า! ทำไมฉันต้องขี่หลังนายด้วย”
“ก็ฉันเป็นห่วงนี้ ถ้านายเป็นอะไรไปอีกฉันจะทำยังไงล่ะ”
“!” แฮร์รี่ได้แต่ตะลึง นี้มัลฟอยบอกเป็นห่วงเขาเนี่ยนะ... ตลกเหอะ
“อีกอย่าง...” เดรโกหันกลับมาประจันหน้ากับร่างบาง “ฉันถูกสอนมาว่าเป็นผู้ชายต้องปกป้องผู้หญิง”
“แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิง!”
“ก็ใช่...” เดรโกลากเสียงพลางส่งยิ้มให้แฮร์รี่ “แต่นายเป็นคนที่ฉันอยากปกป้องนี้หน่า... ไม่ได้เหรอ?”
“...” เสียงทุ้มมีเสน่ห์กับบางอย่างในดวงตาสีเทาประกายนั้นทำให้คำว่า ‘ไม่จำเป็น’ ในหัวแฮร์รี่มลายหายไป
ยอมให้มันปกป้องซักวันก็ได้ฟะ!
ผมไม่ได้ใจง่ายนะ…
จริงจริ๊ง!
“หันหลังมาสิ!” ทำเป็นเสียงเหวี่ยง แต่หน้างี้แอบแดงเบาๆนะรี่นะ
“หึๆ” เดรโกได้แต่หัวเราะเบาๆกับความหัวรั้นของแฮร์รี่ ก่อนจะหันหลังให้แฮร์รี่
และแล้วทั้งสองก็เดินไปถึงเป้าหมายได้อย่างรวดเร็วนี้ก็ถึงเวลาต้องเลือกว่าจะเอาอะไรออกไป
“นายว่าไงอ่ะมัลฟอย?”
“แล้วแต่นาย...”
“...” แฮร์รี่เงียบก่อนจะเลือกเอื้อมมือไปหยิบช็อคโกแล็ตซึ่งแน่นอนว่าดูมีพิษมีภัยน้อยกว่า...
ซะเมื่อไหร่หล่ะ ถ้าอะไรๆมันจะง่ายขนาดนั้นก็ไม่สมชื่อเสนปน่ะสิ!
เมื่อมือบางคว้าถึงช็อคโกแล็ตเท่านั้นแหละก็มีสีน้ำเงินเข้มพุ่งเข้าใส่หน้าแฮร์รี่เต็มๆ เล่นเอาร่างบางกระเด็นลงจากหลังเดรโกลงไปกระเด้งดึ๋งๆอยู่บนพื้นบ้านยางเลยทีเดียว
“แฮร์รี่!” เดรโกตะโกนอย่างตกใจก่อนจะรู้สึกถึงเงาดำๆของใครบางคนที่อยู่ด้านหลัง
“ลูมอส!”
เมื่อแสงสว่างจากปลายไม้กายสิทธิ์แผ่กระจายไปทั่วบริเวณ ใบหน้าของผู้มาใหม่ก็ปรากฏชัดเจน เป็นไปตามที่เดรโกคิด คนคนนั้นก็คือเซเวอรัส เสนปนั้นเอง ซึ่งใบหน้าของศาสตราจารย์ก็เต็มไปด้วยความงุนงงปนโกรธ แต่ใบหน้าเข้มของเดรโกก็มีแววโกรธขึ้งอยู่พอกัน
“เธอทำอย่างนั้นทำไมเดรโก นี้ครูกำลังช่วยเธอแก้แค้นอยู่นะ!”
“ผมจำไม่ได้ว่าผมขอเมื่อไหร่?” เดรโกพูดเสียงเย็น
“เดรโก!!” เสนปขึ้นเสียง
“แฮร์รี่เป็นอะไร!!” เดรโกเลยขึ้นเสียงบ้าง(ดังกว่า)
“ดะ เด็กนั่นก็แค่สลบหล่ะน่า...” เสนปแอบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเดรโกขึ้นเสียงกับเขา นี้ตั้งแต่เขารู้จักกับเดรโก เด็กหนุ่มก็ไม่เคยทำท่าทีอย่างนี้กับเขามาก่อนเลยนะ!
“ก็ดีครับศาสตราจารย์” เด็กหนุ่มหันไปอุ้มร่างบางขึ้นมา “แล้วก็กรุณาจำไว้ด้วยนะครับว่าอย่าทำอะไรแฮร์รี่ของผมอีก ถ้าผมรู้ว่าอาจารย์ทำอะไรแฮร์รี่อีกล่ะก็... คงจะรู้สินะครับว่าอะไรรจะเกิดขึ้น” เดรโกทิ้งท้ายเสียงเย็น ขนาดที่ว่าทำให้คนอย่างเซเวอรัส เสนปเสียวสันหลังได้ก่อนจะอุ้มแฮร์รี่ออกไปจากบ้านยางอย่างถนุถนอม
“...” เสนปได้แต่ยืนนิ่งอึ้งอยู่ที่ที่เดิม ไม่คาดคิดว่าทุกอย่างจะกลายเป็นแบบนี้ แถมยังโดนเดรโกขู่อีกเนี่ยนะ! “นี้... เดรโกมันโดนของรึเปล่าวะเนี่ย?”
“อือ...” แฮร์รี่ครางเบาๆเมื่อเขารู้สึกตัว ร่างบางลืมตาขึ้นช้าๆเมื่อพบว่าภาพที่เห็นมัวไปหมดมือบางก็เริ่มจับเปะปะเพื่อหาแว่นของตนเองทันที
“อ๊ะ!” แฮร์รี่คว้าแว่นได้ก็รีบสวมทันที ก่อนจะสะดุ้งนิดๆเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนยื่นแว่นมาให้เขา
“ดีจังนายฟื้นซะที” เดรโกยิ้ม
“นาย.... นายช่วยฉัน?”
“อ่าหะ...” เดรโกพยักหน้า ก่อนจะเอามือเกยคางโดยวางข้อศอกไว้บนเตียงผู้ป่วย “จะว่างั้นก็ได้”
แฮร์รี่กระเถิบตัวขึ้นมานั่งจ้องหน้าร่างสูงนิ่ง “นายทำแบบนี้ทำไม?”
“ทำอะไร?” เดรโกเลิกคิ้ว
“ก็... นายมาช่วยฉันแบบนี้ทำไม นายทำแบบนี้ทำไม?”
“อ้าว! มันก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรอ คนเป็นแฟนกันก็ต้องช่วยกันสิ” ว่าแล้วก็ยิ้ม
“...” แฮร์รี่อึ้ง... “นายไปเอาเรื่องแบบนี้มาจากไหน!”
“จากไหน?” ร่างสูงทำหน้าเหรอหรา “จากฉันนี้ไง ก็เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอแฮร์รี่?”
“บ้านนายสิ!” แฮร์รี่ขึ้นเสียง
“โถ่... แฮร์รี่” เดรโกถอนหายใจก่อนจะยกตัวขึ้นมานั่งหลังตรงเหมือนเดิม “ฉันรู้นะว่านายยังโกรธฉันวันนั้นน่ะ ฉันขอโทษจริงๆที่เผลอตัวไปทำรอยคิสมาร์กนายอย่างนั้น ทั้งๆที่เราก็แค่ไปเจอกันที่ห้องน้ำ... ช่วยไม่ได้ที่ผิวนายขาวซะขนาดนั้น”
“คิสมาร์กนั้นเป็นฝีมือนายจริงๆด้วย!” แฮร์รี่ยกมือชี้หน้าเดรโกอย่างเอาเรื่อง
“อ่า... ขอโทษๆๆ ขอโทษน๊า~” ร่างสูงทำเสียงอ้อนแบบที่แฮร์รี่รู้สึกแปลกๆ มาทำหน้ายิ้มสำนึกผิดแบบนั้นอีก... หมอนี้กินยาอะไรผิดสำแดงรึเปล่าเนี่ย! (ก็กินไปจริงๆนั้นแหละ...)
“นี้นายคิดจริงๆเหรอว่าฉันเป็นแฟนนาย!” แฮร์รี่พูดเสียงสูง
“ก็ไม่ใช่เหรอ? ถึงฉันจะสลบไป 2 วันแต่ความสัมพันธ์ของเราฉันก็ไม่มีทางลืมหรอกนะ คนที่ฉันนึกถึงเป็นคนแรกตอนฟื้นก็คือนาย ฉันจำได้ว่ามีความรู้สึกผูกพันกับนายมาก มากกว่าทุกคนที่ฉันเคยรู้จักมา... เป็นถึงขนาดนี้ถ้าไม่ใช้คนรักจะเป็นอะไรไปได้ล่ะแฮร์รี่!”
“...” ศัตรูคู่อาฆาตข้ามชาติล่ะสิก็ไม่ว่า! แฮร์รี่คิดในใจ
ตกลงว่าที่โดนยาระเบิดใส่หน้าทำให้ความทรงจำหมอนี้เลอะเลือนด้วยเหรอเนี่ย!!
“จริงๆฉันก็จำไม่ได้มากหรอกว่าตอนที่เจอกันในห้องน้ำฉันกับนายทำอะไรกันอยู่....(ก็คืนที่คุณพี่ใส่ยาแฮร์รี่ไงคะ//ไรต์) แต่ฉันแน่ใจว่าแค่คิสมาร์กนะไม่ได้มีอะไรเกินเลย...” ด้วยความรวดเร็วเดรโกก็รวบมือแฮร์รี่มากำไว้ทันที “แต่ฉันรักนายจริงๆนะแฮร์รี่! ถ้านายจะไม่พร้อมเนี่ย ฉันก็จะรอจนกว่านายจะพร้อม” แถมสายตาหวานซึ้งมาด้วยสิ
ทะ ทำไมใจมันสั่น... แฮร์รี่ พ็อตเตอร์นายมันจะใจง่ายไปมั๊ยเนี่ย?
มัลฟอยนายมันจะเล่นละครเนียนไปแล้ววววว (ถึงเราจะมองออกว่ามันไม่ใช่การแสดงก็เถอะ... แต่จะให้ยอมรับว่ามัลฟอยมันบอกรักเราเนี่ยนะ บ้าเรอะ!)
ว่าแต่...
“พร้งพร้อมบ้านนายสิมัลฟอย! เห็นแก่เมอร์ลินเถอะ ชาติหน้าตอนสายๆก็ไม่มีทาง!!”
ไรเตอร์ อยากจะ talk (2)
โอย... จะหมดแรง กว่าจะจบตอน รู้สึกว่าตอนหลังมันมือไปหน่อย ยาวกว่า 69 เปอร์แรกอีก(แล้ว)555+
ตอนนี้อาจจะยังไม่สะใจใครหลายๆคน ตอนนห้าคงจะชัดเขนมากกว่านี้... ถ้าไรต์ปั่นเสร็จเมื่อไหร่จะกลับมานะคะ
แต่ตอนนี้มีแววยุ่งมาแต่ไกลอาจจะหายไปซํกพักนึง... กรี๊ดดด ทำไมชีวิตมันถึงยุ่งอย่างนี้T^T
ทุกคนก็สู้ๆนะคะ
ความคิดเห็น