คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : HP[+u] [dm/hp] ll Oh Dear! (3) END
OH DEAR!!
[dm/hp]
.
.
.
แกร๊ก!
“แม่!!”
ทันทีที่รีเบคก้าเปิดประตูบ้านก้าวเข้ามาแฝดหนุ่มสุดหล่อประจำบ้านฮาร์ริสก็กระเด้งออกมาที่โถงกลางพร้อมกับสีหน้าท่าทางดีใจราวกับว่าไม่เคยเจอแม่มาก่อนเลยในชีวิตนี้ ฟินกับแจ๊ควิ่งเข้ามากอดแม่จนรีเบคก้าตกใจเล็กๆ แต่เธอก็ยังคงท่าทีอบอุ่นเช่นเดิม รีเบคก้าเดินไปทางห้องนั่งเล่นพลางถามลูกทั้งสองคนด้วยเสียงกลั้วหัวเราะว่ามีอะไรเกิดขึ้น แต่เมื่อเท้าขวาของเจ้าของบ้านก้าวผ่านธรณีประตูไปได้ครึ่งเท้าเท่านั้น ก็ถูกแรงของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทั้งสองลากออกมาซะงั้น
“แม่อย่าเพิ่งเข้าไปนะครับ!” แจ๊คกระซิบกระซาบด้วยสีหน้าลอกแลก
“นั้นสิแม่อย่าเพิ่งไป ข้างในนั้นน่ะกำลังมีสงครามเย็นอยู่!” ฟินเสริม
“สงครามเย็น? ที่เกิดหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ระหว่างอเมริกากับสหภาพโวเวียตน่ะนะ?” รีเบคก้าถามด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
“ก็ทำนองนั้นแหละแม่... แต่ว่าคราวนี้เพิ่งเกิดขึ้นสดๆตั้งแต่เมื่อตอนเช้า”
“เป็นการต่อสู้ระหว่างไทยกับอังกฤษ!!”
“ห๋า?” คุณนายรีเบคก้ายิ่งฟังยิ่งงง จึงชะโงกหน้าเข้าไป
ภาพที่เธอเห็นก็คือห้องนั่งเล่นที่ครีมของเธอที่ตอนนี้โดนปกคลุมด้วยไอความเย็นบางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นแต่สัมผัสได้... ชัดเจน
ตัวต้นเหตุก็คงจะเป็นสาวน้อยชาวไทยผู้มาอาศัยใหม่ vs พ่อหนุ่มผมทองชาวอังกฤษผู้มาอาศัยใหม่กว่า(นิดหน่อย)
เอ๊ะอันที่จริง เป็นคุณแผ่รังสีอยู่คนเดียวมั๊ง? ก็ภาพที่รีเบคก้าเห็นคือคุณกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวนุ่มกับโน๊ตบุ๊คตัวโปรดบนตัก ท่าทางเหมือนทำงานแต่ดูแล้วที่จริงคุณคงเอาโน๊ตบุ๊คมาเปิดช่วยเพิ่มโลกร้อน เล่นๆมากกว่า เพราะตาไม่ได้อยู่ที่งานแต่กำลังส่งสายตาเย็นชาปนจิกกัดใส่คู่รักที่นั่งทำเป็นพระอิฐพระปูนสวีตกันอยู่อีกด้าน เมื่อหันมาดูสถานการณ์ด้านตรงข้ามจะเห็นได้ว่า... ไม่ได้รับดาเมจอะไรทั้งสิ้น
เดรโกนั่งพิงโซฟากางแขนวางบนผนักโซฟาด้วยท่าทีสบายๆยังไงก็อยู่อย่างนั้น
แอเรียนั่งอยู่บนตัก ผิงอกกว้างเดรโก ชี้ชวนให้ชายหนุ่มดูนางแบบบนนิตยาสาร ELLE ยังไงก็อย่างนั้น
และแน่นอนว่าเอ็นจอยไลฟ์กันยังไงก็อยู่อย่างนั้นแหละ!
นั้นยิ่งทำให้บรรยากาศเย็นยะเยียบยิ่งขึ้นเรื่อยๆ...
“อืม...” รีเบคก้าพูดไม่ออกใบหน้ายิ้มแย้มนั้นเหมือนมีเหงื่อซึมออกมาเล็กๆ “งั้น แม่ขึ้นไปบนห้องกันดีกว่านะ!” ก่อนจะรีบก้าวไวๆขึ้นชั้นสองไปโดยที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทั้งสองคนคว้าตัวไว้ไม่ทัน
“อ้าว แม่หนีไปง่ายเงี๊ยะเลย!” ฟินกระซิบไล่หลังคุณแม่สีหน้ากังวล
“เฮ้ย... แล้วเราจะทำไงดีอ่ะฟินนน” แจ๊คทำหน้าปะแล่ม
“ทำไมต้องลืม Ipad ลูกเลิฟไว้ในนั้นวันนี้ด้วยวะเนี่ย!”
“ทำไมต้องลืม Iphone 5 สุดที่รักไว้ในนั้นวันนี้ด้วยวะเนี่ย!”
“แจ๊คคคค”
“ฟินนนนน”
แฝดทั้งสองหันมามองหน้ากันด้วยความสิ้นหวังก่อนที่จะกอดคอกันอยู่หน้าประตูห้องนั่งเล่น สุมหัวเครียดว่าจะทำยังไงถึงจะไปชิงตัวสุดที่รักออกมาจากห้องนั่งเล่นได้ สุดที่รักทั้งสองที่วางอยู่บนโต๊ะที่คั่นกลางสองทวีปในสงครามเย็น!
อย่าหาว่าป๊อดเลยนะ พวกผมน่ะเคยลองเข้าไปแล้ว แต่แค่ก้าวเท้าเข้าไปคนละข้างก็โดนสายตาซุปเปอร์เย็นชาตีต้านออกมาอย่างรวดเร็วเลยล่ะ อึ๋ยยย ขืนเข้าไปนานๆต้องแข็งตายๆแน่ๆ
คล้ายเมดูซ่าเข้าไปทุกทีเลยอ่า...//ฟิน
นั้นสิไม่รู้พวกนั้นทนไปได้ยังไง...//แจ๊ค
“เฮ้อ...” //ฟิน+แจ๊ค
แกร๊ก...
ประตูบ้านเปิดขึ้นอีกครั้ง ร่างที่เป็นเหมือนแสงสว่างส่องทางใหม่ก็ปรากฏขึ้น เมื่อฟินและแจ๊คเห็นเหยื่อ เอ๊ย ผู้ช่วยชีวิตคนใหม่ปิดประตูบ้านแล้วหันมามองแบบงงๆ ทั้งสองจึงยิ้มกว้างและส่งเสียงดังอย่างลืมตัว..
“แฮร์รี่รรรรรรรร~” //ฟิน+แจ๊ค
“หือ!” ชิ้ง --- บุคคลทั้งสามภายในห้องนั่งเล่นเมื่อได้ยินชื่อนั้นก็เหมือนจะชะงักจากกิจกรรมที่ทำอยู่ชั่วขณะก่อนจะทำตัวตามปรกติเหมือนเดิม
ตัดออกมานอกห้อง...
“แฮร์รี่นายช่วยไปหยิบ Iphone กับ Ipad ของพวกฉันออกมาจากสง... เอ๊ย โต๊ะในห้องนั่งเล่นให้หน่อยสิ” ฟินพูดด้วยความเร็วพร้อมกับลากร่างบางไปยังธรณีห้องนั่งเล่นโดยไม่รอฟังคำตอบราวกับว่ากลัวว่าแฮร์รี่จะปฏิเสธ
“เอ๋? แต่ว่าของพวกนี้...”
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวฉันถือให้” แจ๊คพูดและฉกถุงในมือแฮร์รี่ไปอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ...” ไม่ทันได้คิดอะไรแฮร์รี่ก็ถูกดุนเข้ามาห้องนั่งเล่นแบบถอยกลับไม่ได้ซะแล้ว (เพราะแฝดยืนขวางทางออกอยู่ เหอๆ)
และแน่นอนว่าคนประสาทไวอย่างแฮร์รี่ต้องสังเกตถึงไอสังหารที่ลอยล่องอยู่ในห้องได้แน่นอน ดังนั้นร่างเพรียวจึงรีบคว้าอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์สัญชาติผลไม้ลูกของสองหนุ่มฮาร์ริสขึ้นมาและเมื่อดวงตาสีมรกตละออกมาจากโต๊ะไม้ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มีเสียง ฟอด! ดังขึ้น
เมื่อแฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมา แอเรียยังคงใช้จมูกโด่งๆของเธอไซร้แก้มของเดรโกอยู่ แฮร์รี่เห็นอย่างนั้นก็ชะงัก ร่างบางสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมีเสียง ปัง! จากทวีปเอเชียและเมื่อแฮร์รี่หันไปมองก็พบว่ามือของคุณกำลังรวบรวมงานบนโต๊ะอยู่และยืดตัวขึ้นราวกับนางพญา(?) ก่อนที่แฮร์รี่จะทันพูดอะไรนั้นก็ถูกคุณคว้าแขนลากออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว
ซึ่งแฮร์รี่ก็ได้แต่ทำหน้าเหรอหรา ในหัวรู้สึกมึนๆงงๆ
นี้เราโดนลากไปลากมาจนงงแล้วนะ เอ๊ะ แต่ดีนะที่คว้าของมาทัน
(โถ.... แฮร์รี่หนูช่างเป็นคนดี//ไรต์)
“หึ่ย! แม่ล่ะหงุดหงิด แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ แหม... ทำมานั่งอิงกันในห้องนั่งเล่น อยากให้เขารู้มากรึไงว่าคบกันน่ะไม่ฟีทเจอร์ริ่งกันไปเลยเล่า ทำมาเป็นเหนียมๆนั่งคิกคักคิกคัก หยึยย ฉันล่ะ...”
คุณยืนบ่นกับตัวเองด้วยโทนเสียงสูงๆต่ำๆเป็นภาษาไทยก่อนจะปล่อยแขนแฮร์รี่ทิ้งแล้วกระทืบเท้าขึ้นห้องไป ปล่อยให้ชายหนุ่มสัญชาติอังกฤษทั้งสามยืนเอ๋ออยู่ที่โถงกลาง เพราะแน่นอนว่าสำหรับพวกเขาภาษาไทยระดับความเร็วแบบนี้ก็เท่ากับรหัสลับจากต่างดาวดีๆนี้เอง
“เอ่อ...” แฮร์รี่ยืนงงๆอยู่แป๊ปนึงก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าของกลางอยู่ในมือแล้วจึงส่งกลับไปให้เจ้าของด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ หวานปานน้ำผึ้ง “อ๊ะ นี้ของพวกนายใช่มั๊ย”
“อ๊า~ สลาวิกลูกพ่อ” แจ๊คตาวาวพร้อมกับคว้า Ipad ลูกเลิฟมาอ้อมที่อ้อมอก ซาบซึ้งจนถึงกับทรุดลงไปนั่งบนพื้น น้ำตาแทบไหลพรากราวกับจากกันมานานนับสิบปี (ถุงของดูเหมือนว่าจะวิ่งไปเก็บมาเรียบร้อยแล้ว... อย่างรวดเร็ว)
“โรเบร์โต้!!” ฟินพูดอย่างดีใจเมื่อเห็น I phone 5 สีดำในมือแฮร์รี่ โว้ว... สองพี่น้องนี้มีเซนส์ในการตั้งชื่อแปลกๆแหะ แฮร์รี่คิดเล่นๆก่อนที่จะต้องร้องเหวอเมื่อโดนฟินอุ้มเหวี่ยง 360 องศา ได้อย่างง่ายดาย
“ขอบใจนะแฮร์รี่!”
“ไม่เป็นไร โอย... มึน...” แฮร์รี่เซเล็กๆเมื่อฟินปล่อยเขายืนด้วยตัวเอง โลกของแฮร์รี่หมุนเคว้งๆจนฟินต้องช่วยจับเขาให้ยืนตรงๆ
“นายนี้มันบอบบางจริงๆเล้ย ฮ่าๆๆ” ฟินหัวเราะอารมณ์ดีก่อนจะขยี้ผมแฮรืรี่อย่างที่ชอบทำพอหันไปทางกรอบประตูนั้นก็พบว่ามัลฟอยกำลังยืนพิงกรอบประตูกอดอกมองพวกเขาอยู่ ดวงตาสีควันบุหรี่นั้นเหมือนมีแววแปลกๆปนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะหลุดจากภวังค์เมื่อมือเล็กๆของแอเรียไต่ขึ้นมาบนแขน ร่างสูงเอี้ยวคอลงไปมองใบหน้าหวานของแอเรีย
“คิกๆ” แอเรียหัวเราะคิกคักเมื่อหันไปมองฟินกับแฮร์รี่ก่อนจะโน้มตัวไปกระซิบบางอย่างกับมัลฟอย ซึ่งส่งผลให้ชายหนุ่มแย้มยิ้มแปลกๆออกมา
“นี้แฮร์รี่วันนี้ฉันอยากค้างที่นี้น่ะเธอช่วยไปนอนห้องอื่นได้มั๊ย?” แอเรียควงแคนมัลฟอยเป็นการบอกใบ้ “พอดีพื้นห้องน้ำมันแข็งไปหน่อยน่ะ เมื่อคืนฉันเจ็บหลังแทบแย่แหนะ ทำอะไรไม่ค่อยสะดวกด้วย” หญิงสาวเน้นเสียง
“...” แฮร์รี่อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างก่อนจะเปลี่ยนใจพยักหน้าตอบรับ ดวงตาสีมรกตนั้นหม่นลงเล็กน้อย
“งั้นคืนแฮร์รี่มานอนห้องฉันแล้วกัน” ฟินเสนอ มัลฟอยเมื่อได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วแต่ก็คลายสีหน้าเหมือนเดิมเมื่อแอเรียกระชับอ้อมแขนที่กอดเขาเอาไว้
“ตกลงตามนั้น” มัลฟอยไม่พูดพล่ามทำเพลงเมื่อตกลงแล้วก็ช้อนตัวแอเรียขึ้นมาไว้ในท่าอุ้มเจ้าสาว เดินขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว
“อ๊า~ มัลฟอยอย่าจับตรงนั้นสิ ฮ่าๆ” โดยมีเสียงแอเรียโวยวาย(แบบไม่จริงจัง)เป็นเสียงประกอบ
ด้านล่างจึงกลับกลายเป็นเงียบสงบฟินยืนกอดคอแฮร์รี่มองตามมัลฟอยกับแอเรียไปแฮร์รี่ก็ก้มหน้ามองพื้นเงียบๆ
ส่วนแจ็ค....
ก็ยังคงนั่งลูบนั่งคลำสลาวิกลูกรักอยู่ตรงพื้นนั้นแหละ(ไม่ได้สนใจความเป็นไปของโลกเลย)
.
.
.
เช้าวันต่อมา
คุณเดินงัวเงียมาที่หน้าห้องน้ำก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ด้านหน้า เนื่องจากว่าด้านบนห้องเยอะแยะแต่มีห้องน้ำแค่สองห้อง(แถมหนึ่งในนั้นก็เป็นของรีเบคก้าแต่เพียงผู้เดียว) ตอนเช้าๆ ณ บ้านฮาร์ริสคุณจึงอาจพบศพนอนสลบน้ำลายยืดอยู่หน้าห้องน้ำ ซักศพ หรือ สองศพเป็นปรกติ
วันนี้ก็เช่นกัน... แต่เอ๊ะ วันนี้ดูเป็นผู้เป็นคนแหะ
“งายฟิน... ฮาว... วันนี้... นายยดูสดใสดีนะ...” คุณทักไปแบบง่วงๆ
“อื้ม... ก็เมื่อวานฉันนอนกับแฮร์รี่น่ะเลยยาวจนถึงเช้า” ฟินตอบอย่างร่าเริง
“หะ!!!” เมื่อคุณได้ยินดังนั้นก็หายง่วงทันที อะไรนะฟินนอนกับแฮร์รี่จนถึงเช้า!
“ฮะๆ อย่าทำเสียงตกใจขนาดนั้นสิ ฉันแค่นอนกอดแฮร์รี่เป็นหมอนข้างเฉยๆ ตัวแฮร์รี่น่ะนุ่มมากกกกเลยนะ”
อ๋อ... แค่นอนกอด
....
นอนกอด!!!
แค่นั้นมันก็ไม่ธรรมดาแล้วเว้ยเฮ้ย!
“แล้วทำไมนายถึงไปนอนกับแฮร์รี่ได้ล่ะเนี่ย!” คุณถามด้วยความกระตือรือร้นในหัวเริ่มคิดสมการใหม่
แฮร์รี่ ฮาร์ริส ก็คล้องจองเพราะดีนะ โหะๆๆๆ
“ก็เมื่อวานแอเรียค้างที่นี้แฮร์รี่เลยต้องมานอนห้องฉัน”
พอได้ชื่อแอเรียความสุขคุณชะงักชะงันทันทีเมื่อได้ยินชื่อยัยบาร์บี้หัวน้ำตาล
“อะไรนะแอเรียค้างที่นี้!”
“ใช่... แต่กลับไปตั้งแต่เช้าล่ะ บอกว่าจะไปเปลี่ยนชุด” เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากบันได มัลฟอยในชุดอยู่บ้านสบายๆเดินขึ้นมา ไอ้ชุดอยู่บ้านสบายๆที่ว่านี้คือเสื้อเสว็ตเตอร์แขนยาวพอดีตัวสีครีมเข้มทับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดแขนเสื้อนั้นถูกพับขึ้นมาเล็กน้อย ประกอบกับกางเกงขายาวสีน้ำตาลเข้มได้ลุคคุณชายยามเช้าชิลๆเหมาะกับคนความดันต่ำอย่างเดรโก มัลฟอยเป็นอย่างดี(เกี่ยว?)
ใบหน้าของเขาดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย ก็อย่างที่บอกไปคุณชายมัลฟอยเป็นพวกความดันต่ำตอนเช้าๆจึงหงุดหงิดง่ายเป็นพิเศษ
คุณพยายามไม่มองหน้าลูกเขยสุดที่รักเพราะถ้ามองจะต้องลืมตัวด้วยความหล่อของมัลฟอยแน่ๆว่า กำลังโกรธมันอยู่นะเฟ้ย!
และตอนนั้นเองแฮร์รี่ในชุดอยู่บ้านก็ถือผ้าขนหนูเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อมัลฟอยเห็นร่างบางแล้วจึงเดินเข้าไปหาทันที คุณได้แต่มองเหตุการณ์นั้นอย่างลุ้นๆ หวังว่าจะเป็นการสานสัมพันธ์ของมัลฟอยกับแฮร์รี่ เพราะเมื่อคืนมัลฟอยกับแอเรียเลิกกันแล้วเรียบร้อยอะไรประมาณนั้น…
“พ็อตเตอร์ กาแฟหมด...”
อ๋อ... กาแฟหมด... แกมาหาแฮร์รี่เพราะกาแฟหมดเนี่ยนะ!!! มัลฟอย! ไอ้คุณชายสลัดไข่! ไอ้งามไส้เอ๊ย!!
คุณแทบอยากจะเอาผ้าขนหนูในมือฟาดหน้าหล่อๆหัวทองๆที่ยืนอยู่ด้านข้างเพราะทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจซักอย่าง นอกจากที่ดีฟคิสแฮร์รี่ไปแล้วดูเหมือนอีตาคุณชายจะประสาทกลับไปเลย นายรู้ไหมว่าหน้าที่ของนายคือต้องเซอร์วิสฉัน แต่นี้มายืนคุยเรื่องกาแฟหมดอะไรกันอยู่นี้ฟร่ะเนี่ย!!!
“อ๋อ... เหมือนเมื่อวานจะลืมซื้อแหะ” แฮร์รี่ทำหน้านึกได้ “โทษทีนะมัลฟอย เดี๋ยวออกไปซื้อมาให้”
ไม่ต้องป๊ายยยย ไม่ใช่เมียมันซะหน่อย(กรณีนี้บริการฟินดีกว่านะ โหะๆๆ)ไม่ต้องไปบริการมันขนาดนั้นแฮร์รี่! แม่งอนแทนแล้วนะเนี่ย จะเป็นคนดีศรีลอนดอนไปถึงไหนเนี่ยลูก!
“อื้ม...” มัลฟอยไม่โวยวายแต่ก็ทำหน้ายุ่งๆ ทั้งสองคนยืนจ้องหน้ากันอยู่แป๊ปนึง
“!” แฮร์รี่สะดุ้งน้อยๆเมื่ออยู่ๆมัลฟอยก็ก้มหน้าลงมาหาเขา ปลายจมูกโด่งนั้นหยุดอยู่ตรงกลุ่มผมนุ่มสีดำของแฮร์รี่ ร่างสูงสูดหายใจเข้าเบาๆก่อนจะพึมพำถามแฮร์รี่
“นายใช้แชมพูอะไรน่ะหอมดี”
“ละ... ไลแลค” ร่างบางตอบตะกุกตะกัก
“อืม...” มัลฟอยค้างอยู่ท่านั้นไม่ขยับไปไหน แฮร์รี่ก็ไม่ขยับ
จุ๊บ!
“!” แฮร์รี่ต้องอึ้งอีกครั้งเมื่อยู่ๆมัลฟอยก็ประทับริมฝีปากลงบนกระหม่อมเขาอย่างแผ่วเบา เมื่อร่างสูงถอยออกไปก็มีรอยยิ้มที่แฝงเลศนัยบางอย่างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม แฮร์รี่หลบตาสีเทาที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ ก่อนจะรีบเดินลงบันไดไปปากพึมพำว่า “จะไปซื้อกาแฟ” ทั้งๆที่มือยังถือผ้าขนหนู...
และตอนที่เดินสวนกันนั้นเองชายหนุ่มจากโลกเวทมนต์ทั้งสองก็มีความคิดที่เหมือนกันพุดขึ้นมาในหัว...
แน่ใจได้แล้วสินะ...
.
.
.
ตอนเย็นๆของวันนั้นแอเรียก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับชุดจัดหนักหน้าจัดเต็มผมนี้ไม่ต้องพูดถึง เรียกว่าเป๊ะตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับเดินออกมาจาก VOGUE เลยทีเดียว
“โว๊ว... แอเรียจะไปงานเลี้ยงที่ไหนเนี่ย?” ฟินแซวเมื่อเห็นสภาพจัดเต็มของอดีตแฟนเพื่อนรุ่นน้อง
“นั้นสิ กลัวสวยไม่พอรึไงฮะ ควีนบี?” แจ๊คพูดยิ้มๆเมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากสลาวิก ชายหนุ่มล้อแอเรียด้วยฉายาตามซีรี่ย์ดังที่ใครๆก็พากันเรียกเธอ ควีนบี... ใช่ นางพญาผึ้งนั้นแหละ นางพญาที่ควบคุมความเป็นความตายของผึ้งทั้งรวง นางพญาที่อยู่บนจุดสูงสุด
“เหอะ! อย่างฉันน่ะใส่อะไรก็สวยอยู่แล้วน่า...” แอเรียแสร้งทำเสียงไม่พอใจแต่ริมฝีปากสีฉาบไปด้วยลิปสติกสีแดงสดนั้นกลับแย้มยิ้ม
“นั้นน่ะสินะ” แจ๊คพยักหน้าเห็นด้วยแล้วจึงหันหน้ามาหาคุณ “แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ?”
คุณที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้อีกตัวได้แต่แอบกลอกตาด้วยความเหนื่อยหน่าย คุณลดหนังสือในมือแล้วหันไปพิจารณาหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านตรงข้าม สวย... หล่อนน่ะสวยมากกกก แต่นิสัยน่าจิกหัวตบแล้วเอาน้ำหมักป้าเช็งราดหน้าแทนน้ำมะพร้าวอย่างนี้น่ะนะ แอเรีย แฮสติ้งคงจะไม่ใช่นางพญาผึ้งหรอก อย่างเธอน่ะควรจะเป็น...
“เหมือนนางพญาชะนีมากกว่า” คุณยิ้มให้แอเรียแล้วพูดออกมาเป็นภาษาไทย
ทุกคนหันมามองหน้าคุณในทันที
อุ๊ย คิดดังไปหน่อย...
“อะไรนะ?” ฟินหันมาทำหน้างงใส่คุณ
“อ้อ เปล่า… แค่บอกว่างามมากกก เป็นภาษาไทยน่ะ” คุณแกล้งดัดเสียงเป็นมิตรให้ทุกคนก่อนบอกว่าขอตัวไปช่วยแฮร์รี่กับรีเบคก้าทำอาหารเย็น
ตอนเดินออกจากห้องนั้นคุณก็แอบมองข้ามไหล่ไปทางแอเรียแล้วพึมพำกับตัวเองเป็นภาษาไทยว่า
“งามแต่หน้าล่ะสิไม่ว่า... ยัยพญาชะนีปากแดงเอ๊ยยย ถ้าบอกว่าเป็นปอปไปแอบกินเครื่องในไก่ที่ไหนมาฉันจะเชื่อเลยนะเนี่ย หึ”
อาหารรอบดึกผ่านไปอย่างเรียบง่ายแต่หรูหราเนื่องจากไวน์โรมานี คอนติ ปี1990 ขวดละสามแสนกว่าของแอเรีย พอถามเจ้าหล่อนบอกว่า...
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่โอกาสอยากดื่ม ที่บ้านยังเหลืออีกหลายขวด”
อืม... รู้แล้วว่ารวย รวยมาก...
หลังจากทุกคนดื่มด่ำกับไวน์แดงราคาแพงขั้นโคตรรากองุ่นไปเรียบร้อยแล้วนั้นก็ย้ายร่างไปนั่งๆนอนๆที่ห้องนั่งเล่น ส่วนเจ้าของบ้านอย่างรีเบคก้าก็ขอตัวไปนอนก่อน(เพื่อความงาม เธอว่าอย่างนั้น) เหลือแต่อนุชนรุ่นลูกนั่งดูหนังอยู่ด้านล่าง
เมื่อหนังจบทุกคนก็นั่งอึนไม่รู้จะทำอะไรกันดี อยู่ๆแอเรียก็ลุกออกไปจากห้องแล้วกลับมาพร้อมกับขวดเปล่าของไวน์โรมานี คอนติมาวางไว้ตรงโต๊ะที่ขั้นกลางระหว่างโซฟาด้านหนึ่งเป็นที่นั่งของแอเรีย มัลฟอย และฟิน อีกด้านหนึ่งเป็นที่นั่งของ แจ๊ค แฮร์รี่ และคุณ
“เรามาเล่นเกมกันดีกว่า”
คนทั้งโต๊ะเงยหน้าขึ้นมาแบบงงๆ
แอเรียจัดการวางขวดลงในแนวนอนก่อนจะนั่งลง “ฉันจะหมุนขวด ถ้าขวดหยุดแล้วหันไปทางใคร คนนั้นจะต้องพูดความลับที่ไม่มีใครรู้ออกมาอย่างนึง... เข้าใจนะ?”
“...”
ไม่มีใครค้าน เพราะยังไงก็ยังไม่ง่วง แล้วก็ไม่คิดอะไรจริงจังด้วย
“งั้นก็...”
วืดๆๆๆ วืด....
(เสียงขวดหมุนบนโต๊ะมันเป็นยังไงอ่า... ?//ไรต์)
โบนัสแรกตกไปอยู่ที่ฟิน
“เอ๋! ฉันเหรอ? อืม...” ฟินทำหน้าครุ่นคิด
“เอาเร็วๆเข้าน่า” แจ๊คเร่ง
“เอาเป็นว่า... ตอนนี้ฉันกำลังเริ่มชอบใครอยู่คนหนึ่งอยู่แล้วกัน”
“เอ๋!! นี้นายมีรักใหม่แล้วเหรอฟินนี่” แจ๊คทำตาโตชะโงกหน้าไปถามฟิน “ใครอ่ะ?”
“จุ๊ๆๆ หนึ่งครั้งต่อหนึ่งคำสารภาพนะแจ๊ค” แอเรียขัดขึ้นมาก่อน
“รอครั้งต่อไปแล้วกัน” ฟินยักไหล่ยิ้มๆให้แจ๊ค แต่สายตาของเขาหันมาทางคุณ อืม... เอาจริงๆน่าจะเป็นคนข้างๆคุณมากกว่า แฮร์รี่ตอนนี้ก็ยิ้มให้ฟินบางๆเช่นกัน บรรยากาศดูหวานเลี่ยนชอบกลจนมัลฟอยต้องพูดตัดบทด้วยความหงุดหงิดออกมาแล้วเอื้อมมือไปหมุนขวดไวน์เป็นรอบที่สอง
“เล่นต่อไปแล้วน่า”
ตอนนั้นเองที่สายตาของคนทั้งสองละออกจากกันไปจ้องดูที่ขวดแทน...
รอบแล้วรอบเล่าผ่านไป(อันที่จริงแค่ 6 รอบ) ทุกคนต่างโดนขวดไวน์ชี้ตัวกันถ้วนหน้ายกเว้นคุณชายมัลฟอยและฟินที่ยังไม่โดนแจ็คพ็อตเป็นครั้งที่สอง แฮร์รี่โดนไปหนึ่ง แอเรียโดนไปหนึ่ง คุณโดนหนึ่ง แจ็คโดนไปสาม(ฮา)
และในรอบที่ 8 นี้เอง...
กึก
ขวดเปล่าก็ไปหยุดอยู่ที่ เดรโก มัลฟอย
“เอาเลย เดรโก มีอะไรจะบอกไหม?” แอเรียยิ้ม
“...” เดรโกนั่งเงียบ ดวงตาสีเทาจ้องนิ่งที่แฮร์รี่ จนแฮร์รี่หน้าแดงก้มหน้างุด คุณที่นั่งอยู่ข้างๆแฮร์รี่ก็ลุ้นไปกับร่างบางด้วย
“ฉัน...”
มัลฟอยเว้นจังหวะ ทุกคนในห้องนิ่งเงียบรอฟังความลับ ลุ้นกันแทบกลั้นหายใจ
“ฉันเกลียดคางคก”
“...”
ตะ ลึง ตึง โป๊ะ! เสียงกลองสามช่าดังขึ้นในหัวของคุณ
“โอ้ จริงเหรอเนี่ย!” แอเรียทำเสียงฉงนซึ่งฟังออกว่า... เฟ้กชัดๆ “เดรโกของฉันเกลียดคางคกเหรอเนี่ย? คิกๆ” พร้อมกับเชยคางขึ้นบนไหล่หนา
คุณรับรู้ได้ว่าหัวใจที่พองโตของแฮร์รี่แฟบลงอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อ...” คุณได้ยินเสียงแฮร์รี่ถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับยิ้มเศร้าๆกับตัวเอง
กรี๊ดดดด คุณแทบอยากจะกลายร่างเป็นเมดูซ่าสาปให้อีตาคุณชายหัวทองที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแข็งตายไปเลยซะจริงๆ ปากหนักอะไรนักหนาหะ! หรือไม่ได้รักแฮร์รี่?! เป็นไปไม่ด๊ายยยยยย เดี๋ยวฉันก็ยัดเยียดแฮร์รี่ให้ฟินซะจริงๆเลยนะ
โดยไม่สนใจอะไรแอเรียก็จัดการหมุนขวด ซึ่งอีก 2 รอบนั้นไปตกอยู่ที่แจ๊คซึ่งตอนนี้สารภาพจนความลับแทบจะหมดเปลือกแล้ว
“โอย... นี้เธอแค้นอะไรฉันรึเปล่าฮะแอเรีย ทำไมถึงลงแต่ที่ฉันอ่ะ?” แจ๊คบ่นหลังจากสารภาพความลับรอบที่ 5 เสร็จ
“ใครจะไปทำอย่างนั้นได้ล่ะ” แอเรียยิ้ม ป้องปากหัวเราะ อีกมือก็จับขวดหมุน
วืดๆๆๆ วืด...
ระหว่างที่มองขวดหมุนเป็นวงกลมอยู่นั้นสายตาแจ๊คแสดงความขยาดออกมาอย่างเห็นได้ชัด แฝดคนน้องนั่งกระสับกระส่าย ถึงจะไม่ได้พูดอะไรแต่ทุกคนก็แทบจะเห็นสติกเกอร์ ‘อย่าหันมาทางนี้นะไอ้ขวดบ้า!’ แปะอยู่บนหน้าผากของแจ๊ค ฮาร์ริส เลยทีเดียว
“ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะดังขึ้นเพราะคราวนี้ขวดหันปากไปทางฮาร์ริส
ฟิน ฮาร์ริสนะ
และแน่นอนว่าเจ้าของเสียงหัวเราะก็ต้องเป็นของฮาร์ริสคนน้อง ที่ตอนนี้กำลังหัวเราะด้วยความโล่ง + สะใจ
“ฟิน! บอกมาเดี๋ยวนี้ว่านายชอบใคร!!” แจ๊คพูด
“เฮ้อ... ช่วยไม่ได้สินะ” ฟินถอนหายใจยิ้มๆ ก่อนจะมองไปยังไปยังโซฟาอีกฝั่งอย่างมีความหมาย ใบหน้าหล่อเหลาใจดีนั้นยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ฉัน...”
“ฉันรักนายแฮร์รี่ พ็อตเตอร์”
“...”
แฮร์รี่อ้าปากค้างนิ่งอึ้ง
ใช่แล้ว... เมื่อกี้เดรโก มัลฟอยเพิ่งบอกรักเขา!!
“ว่าไงนะ...” แฮร์รี่รำพึงออกมาเบาๆราวกับไม่อยากจะเชื่อ
คราวนี้ใบหน้ามัลฟอยก็แดงจัดด้วยความเขินขึ้นมากับเขาบ้าง ชายหนุ่มลุกจากโซฟาแล้วบอกอีกครั้งอย่างหนักแน่นว่า
“ฉันรักนาย แฮร์รี่ พ็อตเตอร์”
“...” แฮร์รี่ยังคงนิ่งอยู่จนมัลฟอยจนไม่ไหวเดินไปหาแฮร์รี่แล้วจับคนตัวเล็กอุ้มพาดบ่าเดินขึ้นห้องฉับๆๆไปทันที
ปัง!
เมื่อเสียงประตูห้องปิดดังขึ้นคุณถึงได้สติหันมามองหน้าคนที่เหลือในห้องซึ่งดูจะค้างๆอึ้งๆ นอกจาก แอเรีย แฮสติ้ง ซึ่งทำท่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่นั่งอยู่บนโซฟาด้านตรงข้าม
“นี้... เธอไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเลยรึไงที่แฟนตัวเองบอกรักผู้ชายแล้วอุ้มขึ้นห้องไปอย่างนั้นน่ะ” คุณถามด้วยความสงสัย
“หึ” แอเรียกระตุกยิ้มให้คุณครั้งหนึ่งก่อนจะเอนหลังลงบนผนักโซฟาหนานุ่ม “ใช้ว่าฉันกับเดรโกจะเป็นแฟนกันจริงๆซักหน่อย”
เมื่อได้ยินดังนั้นคุณก็เบิกตากว้าง “อย่าบอกนะว่า...”
“ปิ๊งป่อง~! ฉันกับเดรโกก็แค่คุณครูกับลูกศิษย์ก็เท่านั้นเอง”
ตัดไปบนห้อง
ตุ๊บ!
มัลฟอยโยนแฮร์รี่ลงไปบนเตียง ทำให้แฮร์รี่หายอึ้งและลุกขึ้นมานั่งทันที
“ทำอะไรน่ะมัลฟอย ฉันเจ็บนะ!!”
“ก็เห็นนายเบลอๆ” คนตัวสูงทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
“ก็ฉันกำลังอึ้งนี่นา!” แฮร์รี่เถียง แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อใบหน้าหล่อเข้มเข้ามาใกล้โดยไม่ให้ทันตั้งตัว และใบหน้านั้นก็ช่างกวนบาทา หยิ่งได้ใจจริงๆ
“อึ้งเพราะฉันบอกรักนายรึไง” และก็ทำเสียงเหนือกว่าแบบที่น่าเอารองเท้ายัดปากด้วย...
“ใช่ที่ไหน” แฮร์รี่โวยพร้อมกับเอามือมายันคนตัวโตกว่าที่ทำท่าจะเข้ามาคุกคามเขามากขึ้นทุกทีๆ
“อ๋อ เหรอ~” มัลฟอยก็ยังคงลอยหน้าลอยตาไม่สนใจอะไรเช่นเคย
“นี้ไม่ทำตัวเย็นชากับฉันแล้วรึไง? เอาคุณแอเรียสุดที่รักไปไว้ที่ไหนล่ะ” แฮร์รี่หรี่ตาอย่างเอาเรื่อง
“โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร” มัลฟอยยอมถอยทัพมาเป็นนั่งประจันหน้าประแฮร์รี่เฉยๆแทน “ฉันกับแอเรียไม่มีอะไรกันซะหน่อย”
“เชื่อตาย!”
“เอ้อ... นั้นสินะจะเรียกว่าไม่มีอะไรเลยก็ไม่ได้ด้วยสิ”
“!” แฮร์รี่ได้ยินอย่างนี้ก็จ้องมัลฟอยเขม็ง
“ฮ่ะๆ อย่าทำตาอย่างนั้นซี~ จะว่าไปแล้วฉันกับแอเรียก็เป็นแค่ครูลูกศิษย์กันเท่านั้นแหละ”
“ครู... ลูกศิษย์?”
มัลฟอยพยักหน้า “แอเรียน่ะสอนอะไรฉันเยอะแยะเลย... นายจำตอนช่วงที่เราออกมาจากห้องใต้หลังคาได้มั๊ย?”
ร่างบางพยักหน้าเป็นการตอบ มัลฟอยเอื้อมมากุมมือของแฮร์รี่ที่ตอนแรกก็ขัดขืน แต่ไปๆมาๆก็ยอมให้เขาจับซะโดยดี
“ฉันว่านายก็รู้สึกใช่ไหมความรู้สึกพวกนั้นน่ะ...” พอพูดถึงความรู้สึกมัลฟอยก็กระชับมือเรียวของแฮร์รี่แน่นเข้ามาซึ่งร่างบางก็บีบตอบเป็นเครื่องหมายว่า ‘ใช่’ เช่นกัน
“ฉัน... ตอนแรกก็ไม่แน่ใจบางทีมันเหมือนใช่แต่บางทีมันก็ไม่ใช่ ฉันไม่รู้จริงๆ... ฉันทำตัวไม่ถูก...”
แฮร์รี่ได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มออกมา มันรู้สึกดีนะที่ได้รู้ว่าคุณชายสุดแสนจะมั่นอย่างมัลฟอยก็มีช่วงเวลาที่ทำตัวไม่ถูกกับเขาด้วยแหะ
“นายก็ไม่มีท่าทีอะไรเลย แล้วฉันก็เจอกับแอเรียฉันก็เลยตัดสินใจจะลองคบกับเธอดูแล้วช่วงนั้นนายก็มัวแต่อยู่กับฟิน... แต่นายรู้อะไรไหมมันกลายเป็นว่าเธอมองออกซะงั้นว่าฉันกำลังคิดอะไรกับนาย แล้วก็บอกว่าจะช่วยสงเคราะห์ฉันซักครั้ง ท่าทีหยิ่งเป็นบ้าเลยล่ะ”
“ฮะๆๆ” แฮร์รี่หัวเราะเบาๆ มีคนกล้าทำตัวหยิ่งกว่าตอนอยู่ต่อหน้ามัลฟอยด้วยแหะ
“แล้วฉันจะทำไงได้ล่ะ ตอนนั้นกำลังเคว้งนี้หน่า ฉันก็เลยตกลง เรื่องทั้งหมดที่ฉันทำก็เป็นคำแนะนำของแอเรียทั้งนั้น แต่นายก็ใจแข็งเป็นบ้าเลย แอเรียก็เลยเตรียมเกมเมื่อกี้ขึ้นมาเพื่อให้ฉันบอกรักนายไงล่ะ”
“แต่ตอนถึงตานายนายก็บอกว่า ‘ฉันเกลียดคางคก’ เฉยเลยเนี่ยนะ?” แฮร์รี่ถามด้วยความฉงน
“ก็พอทุกคนจ้องฉันก็อายนะสิ” หน้ามัลฟอยมีสีขึ้นเป็นริ้วเล็กน้อย
“อาย? ฮ่าๆๆ” แฮร์รี่ถึงกับหลุดขำพรืด คนอย่างมัลฟอยเนี่ยนะอาย! “แล้วทำไมนายต้องไปขัดตอนฟินจะพูดด้วยล่ะ”
“ก็ฉันทนไม่ได้ถ้าหมอนั้นจะบอกชอบนายนี้น่า!!” มัลฟอยทำหน้าจริงจัง “นี้นายรู้ไหมว่าถ้าแอเรียไม่รั้งฉันไว้ มีหวังฉันคงวิ่งไปกระชากนายออกมาจากหมอนั้นตั้งแต่ตอนโดนอุ้มนั้นแล้ว ไม่ต้องพูดถึงไปนอนห้องเดียวกันเลย!”
แฮร์รี่ยิ้มหน้าแดงนิดๆ ไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่ามัลฟอยหึงเขา
“ว่าแต่นาย...” มัลฟอยทำท่าเหมือนจะถามแฮร์รี่ซึ่งนั้นก็ทำให้ร่างบางหน้าแดงขึ้นไปอีก ไม่กล้ามองตามัลฟอย เมื่อร่างสูงเห็นดังนั้นก็ยิ้ม ดวงตาสีควันบุหรี่มีประกายวิบวับแปลกๆอย่างคนรู้ดี “ฉันคงไม่ต้องถามแล้วล่ะ งั้นฉัน‘ขอ’เลยแล้วกันนะ”
“ขอ? อ๊ะ อื้อออออออ....” แฮร์รี่เลิกคิ้วงงๆก่อนจะโดนประทับจูบร้อนแรงแบบตั้งตัวไม่ทัน
ลิ้นร้อนของมัลฟอยไล่ชิมฝีปากสีกุหลาบที่โหยหาไม่นาน ก็บุกเข้าไปหาความหวานล้ำที่ซ่อนอยู่ภายในปลีกปากสวยแทน ริมฝีปากบางของชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังกัดกินแฮร์รี่อยู่นั้นมีแต่ความโหยหา และรสจูบร้อนแรงนี้ก็ทำให้แฮร์รี่แทบจะละลาย ทุกครั้งที่รับรู้ถึงแรงดูดรั้งจากมัลฟอยร่างบางจึงต้องคราง อืออา สมองเบลอไปหมด อาการเลวร้ายยิ่งกว่าตอนโดนดีฟคิสที่โถงกลางซะอีก ไม่มีแม้แต่แรงจะดันไม่ให้ร่างแกร่งทาบทับลงมาบนร่างของตนเองด้วยซ้ำ
“มะ มัลฟอย...ฮะ ฮะ” แฮร์รี่หอบหักเมื่อมัลฟอยยถอนจูบคร่าวิญญาณออกมา “นาย...”
“ฉันกำลังร้อนวิชา… ” มัลฟอยเลียริมฝีปากด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้ใจอีกครั้ง “ถ้ารุนแรงไปก็ขอโทษด้วยนะ”
“อื้อออ มัล.. อ๊ะ!” แฮร์รี่ทำท่าจะค้านแต่ไม่ทันซะแล้วเมื่อมัลฟอยรวบข้อมือทั้งสองของแฮร์รี่ขึ้นไปไม่ให้มารบกวนเขาได้ ริมฝีปากก็ฝากรอยประทับไว้บนร่างบางอย่างเชี่ยวชาญลิ้นร้อนไล้ไปตามซอกคอ มืออีกข้างก็แกะกระดุมเสื้อของแฮร์รี่ไปด้วย
สถาณการณ์มาถึงขั้นนี้แล้วเราคงต้องยอมแล้วสินะ... แฮร์รี่คิด
ใช่แล้วล่ะในเมื่อมันถึงขั้นนี้คงไม่มีใครมาห้ามได้อีกแล้ว...
รึเปล่า?
“อะแห่ม!”
มีเสียงกระแอมเสียงหนึ่งดังขึ้นตรงประตูและนั้นทำให้ชายหนุ่มทั้งสองสะดุ้งออกจากกันทันที
“ใครวะ!” มัลฟอยหันควับไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มสบถด้วยความหงุดหงิดแบบกู่ไม่กลับว่าใครกันมาขัดจังหวะความสุนทรีย์ของพวกเขา
ก่อนจะต้องอึ้งเมื่อเห็นใบหน้าของผู้มาใหม่แฮร์รี่ที่ชะโงกหน้าไปมองก็อึ้งๆพอๆกันเพราะคนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ตรงนั้นน่ะก็คือ…
“ศาสตราจารย์มักกอนนากัล!!!!!”
“สวัสดีมิสเตอร์พ็อตเตอร์ มิสเตอร์มัลฟอย” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดพร้อมกับดันแว่นกรอบเหลี่ยมของเธอให้เข้าที่ โดยที่สีหน้าของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ที่ล่อแหลมขนาดนี้ก็ตาม ต้องขอปรบมือให้กับความจริงจังของเธอซะจริงเลยเชียว
“สะ สวัสดีครับศาสตราจารย์” ทั้งสองคนพูดกะตุกะกักรีบจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง(เท่าที่จะทำได้) ดีที่มัลฟอยไม่ใจร้อนขนาดที่กระชากเสื้อแฮร์รี่ออกมา ไม่งั้นสภาพคง... เซ็กซี่กว่านี้เยอะ
“ฉันมารับพวกเธอสองคนกลับ”
“เอ่อ...ครับ/ฮะ” ทั้งสองมองหน้ากันงงๆ มันออกจะปุปปับไปหน่อยมั๊ยเนี่ย?
แต่ก็ช่างมันเหอะ ได้กลับบ้านแล้วววววววว
“เอาเร็วๆเข้า มาจับที่นาฬิกานี้จะได้กลับกันซักที” ศ.มักกอนนากัลเรียกพลางชี้ไปที่นาฬิกาแขวนพุๆที่วางอยู่บนโต๊ะ
“เอ่อ... พวกผมขอไปลาพวกเขาก่อนได้มั๊ยครับ?” แฮร์รี่พูดขึ้น
“ไม่ได้” ศ.มักกอนนากัลพูด สีหน้าอ่อนลงเมื่อเห็นใบหน้าอ้อนวอนของแฮร์รี่ “เฮ้อ... ไม่ใช่ว่าฉันใจร้ายหรอกนะพ็อตเตอร์ แต่ห้องนี้น่ะถูกลงอาคมบังตาแยกมิติเอาไว้แล้ว เธอรู้ใช่ไหมว่าในมิตินี้จริงๆแล้วเราไม่มีตัวตน”
ทั้งสองคนพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
“ตั้งแต่ฉันมาที่นี้ห้องห้องนี้ก็กลับเป็นมิติของเรา ถึงเธอเดินออกไปก็ไม่เจอใครอยู่ดีนั้นแหละ...” เธอเว้นช่วงแต่เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าๆของเด็กทั้งสองแล้วก็อดเห็นใจไม่ได้ อย่างน้อยก็อยู่กันมาพอสมควรก็ต้องผูกผันเป็นธรรมดา “แต่เธอสามารถทิ้งของไว้ได้หนึ่งอย่างนะ... อย่างเดียว” ศ.ย้ำ
แฮร์รี่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มขึ้นมาได้ก่อนที่เขาจะรีบเปิดเอาของอย่างนึงออกมาจากหีบดึงปากกาออกมาก่อนที่จะเขียนอะไรบางอย่างลงไป
“มัลฟอยนายก็มานี้ซิ!”
ทั้งสองสุมหัวกันไม่นานก็วางของสิ่งนั้นไว้ที่ปลายเตียง ทั้งสองมองบ้านนี้ด้วยสายตาอาทรอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปแตะกุญแจนำทางและแล้วเมื่อสิ้นเสียง วูบ! ในห้องก็ไม่เหลือใครหรืออะไรที่บ่งบอกถึงเวทย์มนต์หลงเหลืออยู่เลยยกเว้นกระดาษใบหนึ่งตรงปลายเตียง
กระดาษใบนั้นเป็นเหมือนรูปโพลาลอยด์สีขาวดำธรรมดา แต่ที่มันไม่ธรรมดานั้นก็เพราะว่าภาพด้านในกำลังเคลื่อนไหว เป็นภาพเดียวที่แฮร์รี่กับมัลฟอยเคยถ่ายคู่กัน โดยทั้งคู่ดูจะต่อยกันร่อมร่อ ใต้ภาพมีตัวอักษรเขียนบรรยายไว้ว่า มิสเตอร์แฮร์รี่ พ็อตเตอร์ และ มิสเตอร์เดรโก มัลฟอย ชั้นปีที่ 6 ผู้สร้างความเสียหายจนโดนเนรเทศ(ชั่วคราว)คู่แรก
และถ้าพลิกไปด้านหลังจะเห็นลายมือที่ดูก็รู้ว่าพยายามจะเขียนให้บรรจงที่สุดเท่าที่จะทำได้เขียนอยู่สั้นๆว่า
ขอโทษที่ไม่ได้ลาและขอบคุณสำหรับทุกอย่างจริงๆ พวกเราจะไม่ลืมเลย
แฮร์รี่ พ็อตเตอร์
เดรโก มัลฟอย
.
.
.
END
(แถมอีกนิดด...)
กลับมาที่ห้องนั่งเล่น
“ก็คนนึงปากแข็ง อีกคนก็ใจแข็งควีนบีอันแสนจะเมตตาอย่างฉันก็ต้องช่วยหน่อยไม่เห็นจะแปลก ภาระกิจเสร็จสิ้นภายใน 25 ชั่วโมง อื้ม...ใช้ได้” แอเรียพูดพลางยักไหล่ไม่ยี่หร่ะ ก่อนจะลุกขึ้นคว้าขวดไวน์และกระเป๋าถือบอกลาเรียบๆ และเดินออกจากบ้านไป
“เห~ ฉันไม่เห็นรู้เลยนะว่ามีเรื่องอย่างนี้ด้วย ชักจะปวดหัวแล้วแหะ’ งั้นฉันไปนอนก่อนนะ” แจ๊คส่งยิ้มมาให้คุณ ก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องในห้องจึงเหลือแค่คุณกับฟินสองคน
“...”
“...”
ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งคุณพูดแซวฟินขึ้นมาว่า
“อย่างนี้นายไม่เซ็งแย่เหรอเนี่ยฟิน แอเรียดันไปช่วยมัลฟอยให้จีบแฮร์รี่ซะงั้น”
“เซ็ง? เซ็งทำไม?” ฟินหันมาทำหน้างงใส่คุณ
“อ้าว?” คราวนี้เป็นตัวคุณที่งงแทน “ก็นายไม่ได้ชอบแฮร์รี่อยู่เหรอ?”
“ฮ่าๆๆๆ” ฟินได้ยินดังนั้นก็ระเบิดหัวเราะออกมา ยิ่งสร้างความฉงนให้คุณมากขึ้นไปอีก “เธอคิดว่าฉันชอบแฮร์รี่เหรอ?”
คุณพยักหน้า
นั้นทำให้ฟินหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้งก่อนจะบอกคุณว่า “ฉันไม่ได้ชอบแฮร์รี่”
“อ้าว... เหรอ แล้วนายชอบใครกันแน่ล่ะเนี่ย” คุณขมวดคิ้ว
ฟินยิ้มให้คุณอย่างอบอุ่นก่อนจะขยี้หัวคุณเหมือนที่ชอบทำกับแฮร์รี่แล้วพูดว่า
“ก็คนแถวๆนี้ล่ะ”
แล้วเจ้าของรอยยิ้มใจดีก็เดินออกจากห้องไป
.
.
.
----------------------------------------- 100%!
ไรเตอร์ อยากจะ talk
คราวนี้ไรต์จะไม่พูดมากล่ะ เหนื่อยยย T T กรี๊ดดดด มันจบแหล่ววว ไม่ได้อัพ 100 เปอร์รวดมานานมากแล้วนะ
ตัดจบมันง่ายๆแบบนี้ล่ะค่ะโหะๆๆ มันคือ Short Fic นะค้า~ มันต้องสั้นนนน ไรต์ไม่ดราม่านานหรอกมันเครียด... (สลบ)
Because of...? (น่าจะ)ตามมาเร็วๆนี้ ถ้าใครลืมพล็อตไปแล้วกลับไปอ่านท้ายตอน12ได้นะคะ รับรองว่าเรื่องนี้มาแบบถึงใจสนุกแน่นอนค่ะ ร่าเริงๆถือเป็นฟิคมันส์ตามกระแสมากกว่าปรกติที่ไรต์เขียนแต่ขอเวลาปั่นและพักก่อนนะ สมองแห้ง+ปวดหลังมากกกก ณ ตอนนี้
รักรีดนะคะ OXOX
ความคิดเห็น