คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Harry Potter [ss/sb] ll YOU Again!! (1)
You Again !!
[SS/SB]
วันฮาโลวีน เป็นวันโปรดของเด็กๆ เพราะเป็นวันที่ได้ขนมฟรี(เอ้ย) ได้ออกไปเล่นนอกบ้าน แต่มันก็เป็นวันแห่งความหวาดกลัวอีกด้วย เพราะ”ความหวาดกลัว”นี้เอง จึงทำให้วันวันนี้ กลายเป็นวันโปรดของคนคนหนึ่ง
… เซเวอรัส เสนป ช่าย... อาจารย์หน้าโหดประจำบ้านสลิธิรินนั้นแหละ
แกร๊ง เสียงวางแชมเปญลงบนโต๊ะ มือแกร่งยกแก้วแชมเปญที่ไม่ค่อยมีโอกาศใช้เท่าไหร่ขึ้นมา แล้วจัดแจงเทแชมเปญชั้นดีที่อุตส่าห์เก็บบ่มมานานเพื่อโอกาศนี้ลงในแก้วใส ก่อนจะนั่งจิบอย่างใจเย็น ดื่มด่ำกับบรรยากาศมืดสลัวๆและความเงียบสงบที่เขาชื่นชอบ โดยหารู้ไม่ว่า มันคือความสงบก่อนพายุ...
เตร้ง เตร้ง เตร้ง เตร้ง เตร้ง เตร้ง เตร้ง เตร้ง เตร้ง เตร้ง เตร้ง เตร้ง...... เสียงนาฬิกา เรือนใหญ่ตีบอกเวลาเที่ยงคืนตรงดังไปทั่วคุกใต้ดิน เสียงไฟปะทุจากเตาผิงดังขึ้นหลังจากเสียงบอกเวลาหมดลง ตอนนี้ร่างสูงดื่มแชมเปญไปได้ 1 ใน 3 ของขวดแล้ว แต่ยังไม่มีอาการเมา เขากำลังนั่งมองดูกองไฟปทุอยู่เงียบๆ แสงที่ส่องมาจากเตาผิงนั้นปะทะเขากับใบหน้าคมเข้ม ส่งผลให้เกิดเงาทำให้ใบหน้านิ่งๆนั้นยิ่งเหมือนรูปปั้นเข้าไปใหญ่
ตุ๊บ เพล้ง เพล้ง พับ พับ พับ
เสียงแห่งความวุ่นวาย เกิดขึ้นในห้องอันเงียบสงบของเสนป ทำให้ชายหนุ่ม(?)หันไปมองอย่างรวดเร็วว่าเรื่องบ้าอะไรกันที่มันมาทำลายความสงบที่เขาโปรดปราน!! แล้วสายตาคมก็เล็งเห็นก้อนสีดำๆที่มุมห้อง รู้สึกว่าเจ้าก้อนนั้นจะชนหลอดแก้วของเขาแตกไปสามสี่หลอด หลังจากกระแทกฝนังแล้วม้วนประมาณห้าหกตลบ (อุ๊ย ป๋ามองละเอียดเว่อร์ค่ะ)
เสนปก้มๆเงยๆดูเจ้าก้อนสีดำนั้นอย่างสนใจปนหงุดหงิด ผีบ้าตัวไหนมันกล้ามาทำลายความสงบในห้องเขาล่ะเนี่ย? ก่อนที่จะต้องผงะไปนิด เมื่อก้อนสีดำๆนั้นเป็นร่างที่เขาคุ้นเคยดี
“เท้าปุย?”
เสียงทุ้มเพลอพูดออกมาอย่างลืมตัว
ร่างของเท้าปุยจึงขยุกขยิกก่อนจะกลายร่างกลับมาเป็น ซิเรียส แบล็ค ศัตรูคู่แค้นของเขา คู่หูคู่คิดคู่ป่วนของ เจมส์ พ็อตเตอร์ ร่างนั้นไม่ได้โปร่งบาง หรือสัมผัสไม่ได้เหมือนที่ผีควรจะเป็น แต่ซิเรียส แบล็ค มีชีวิต ร่างกาย แตะต้องได้ ที่ตอนนี้สภาพดูไม่ดีนัก
“ หึ สภาพไม่จืดเลยนะแบล็ค โสโครกเหมือนเดิม” เสนปเมื่อรู้ว่าเป็นใคร ถึงจะไม่รู้ว่าเรื่องบ้าอะไรมันเกิดขึ้นแต่เมื่อเจอศัตรูคู่อาฆาต ยังไงก็ขอข่มไว้ก่อนก็แล้วกัน
“แฮ่ก แฮ่ก อะ อ้าว สนิฟเวลลัส งาย ไม่ได้เจอกันนานนะ อ๊ะ นาย...” ร่างเพรียวสภาพกระเซอะกระเซิงที่ดูเหนื่อยๆจ้องหน้าเสนปอย่างพินิจ ทุกอย่างในใบหน้าเรียบเฉยนั้นเหมือนเดิมชุดสีดำทะมึนก็ยังคงเหมือนเดิม เว้นแต่... ใบหน้าที่ดูมีวุฒิภาวะมากขึ้นนิดหน่อย(หรือแก่ขึ้นนั้นเองแหละ) และ...
“ผมไม่มันแล้วนี้หน่า แค่ก แค่ก” พูดไปก็ไอไป
อย่างงี้มันน่า... นัก เสนปมองดูคนที่นั่งสภาพดูไม่ได้อยู่ด้านล่างอย่างสมเพชนิดๆ สภาพขนาดนี้ยังจะปากดีอีกนะเจ้าแบล็ค ก่อนจะเอ่ยถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น ไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอกนะ แค่อยากรู้น่ะ
“ ก็ท่านยมบอกว่ามันยังไม่ถึงฆาตฉันน่ะ แน่นอน คนหล่ออย่างฉันคงจะไม่ตายง่ายๆ ด้วยฝีมือเห่ยๆของยัยสติเฟื่องทริ๊กซ์หรอก แฮ่ก แฮ่ก แต่ ก็กักตัวฉันไว้ตั้งนานสองนาน ถะ แถมไม่ยอมรักษาแผลให้ฉันอีกแนะ ใจร้ายชะมัดยากอ๊ากกกก ทำอะไรของแกเนี่ย เสนป”
ซิเรียสถึงกับร้องจ๊ากทันทีเมื่อเสนปแตะตัวเขาแค่เบาๆ
อืม... ช้ำในอย่างหนัก
ร่างสูงคิดก่อนจะหันไปทำอะไรกุกกักที่โต๊ะของตัวเอง ปล่อยให้ซิเรียสนอนทรมานพะงาบๆอยู่บนพื้นอย่างไมไยดี ถึงจะว่าทรมานก็เหอะ ปากของซิเรียส แบล็คก็ยังคงคมเฉียบ ฝีปากอ้อนแข้งนี้ไม่มีใครเกินเหมือนเดิม
“อ้าว เฮ้ยยย สนิฟเวลลัส นี้แกกะจิตกะใจจะไม่ช่วยฉันไปที่ ที่มันดีๆหน่อยเรอะ ไอ้หัวมัน เอ้ย ไม่มันแล้วนี้หน่า ยังไงเหอะ มาช่วยฉันหน่อยสิโว้ยยยยย”
น่ารำคาญ... เดี๋ยวพ่อไม่ช่วยเลยดีไหมเนี่ย เสนปคิดอย่างละเห่ยใจเมื่อปรุงยาเสร็จก็ยื่นไปให้ซิเรียส
“ดื่มเขาไปสิ”
แต่ร่างบางยังคงนิ่ง...
“มีปัญหาอะไร”
“คือ... แขนมันยกไม่ขึ้นอ่ะ”
“เฮ้อ” เสนปกลอกตาอย่างละเหี่ยใจ สรุปว่าทั้งเนื้อทั้งตัว ปาก ขยับได้อย่างเดียวสิเนี่ย
ร่างสูงมองซิเรียสอย่างจำใจก่อนจะดื่มยานั้นซะเอง
“อ้าวๆๆ นั้นมันยาฉันไม่ใช่เรอะ เสนป อุ๊บ!” แล้วจัดการป้อนแบบ เมาท์ทูเมาท์!
“หมด ปัญหาแล้วนะแบล็ค นายเนี่ยพาปัญหามาให้ฉันเรื่อยเชียว” เมื่อหมดเรื่องของเขาร่างสูงก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวโปรด พร้อมๆกับจิบแชมเปญอย่างใจเย็นต่อไป ซิเรียสนะเหรอ... ก็นอนพังพาบอยู่ที่เดิมนั้นแหละ (ไม่คิดจะพาไปนอนบนเตียงเหรอคะป๋า?//ไรต์)(เสียแรงเปล่าๆน่า //เสนป)
ซิเรียสตอนนี้อึ้งกิมกี่ไปแล้ว เพราะเมื่อกี้เสนปพึ่งป้อนยาเขาด้วย “ปาก” เนี่ยนะ ?!
ปรกติแค่มือยังจะไม่อยากแตะแล้วทำไม?.... แล้วซิเรียสก็พล็อยหลับไปด้วยฤทธิ์ยา
ร่างสูงบนเก้าอี้ก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน มือแกร่งไล้บนลงฝีปากตัวเองเบาๆ เพราะรสหวานของริมฝีปากแดงๆนั้นยังติดอยู่ที่ริมฝีปากเขาอยู่เลย ถึงจะมีเคราสีน้ำตาลอ่อนปรกอยู่แต่เขากลับมองเห็นปากแดงๆนั้นเด่นชัดกว่าอะไร อาจจะเพราะอยากจะปิดปากที่พูดจ้อยๆ ไม่ยอมหยุดเพราะรำคาญนั้นก็ได้ล่ะมั้ง?
นั้นสิ คงเป็นเพราะรำคาญแน่ๆ... ร่างสูงคิดไปแล้วก็พล้อยหลับตามซิเรียสไปในไม่ช้า
เช้าวันต่อมา
“โอยยย อ้าว ผ้าห่มนี้ มาจากไหนหว่า?” ซิเรียสตื่นมาบนพื้นคุกใต้ดินของเสนป และกำลังสงสัยว่า... ไอ้ผ้าห่มที่อยู่บนตัวเขาเนี่ย มันมาจากไหน?
“ก็ฉันยังไม่อยากให้มี-ใคร-มา-ตาย ในห้องของฉันยังไงล่ะแบล็ค แค่นี้ฮอกวอตส์ก็มีผีเยอะมากพอแล้ว”
ร่างสูงก้าวออกมาจากห้องด้านใน พร้อมกับแก้วน้ำเปล่า
“นี้นายแอบไปนอนในห้องแล้วทิ้งฉันไว้ข้างนอกเหรอ ใจร้ายชมัดยาดเลยนะ” ร่างบางลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับกระชับผ้าห่มให้แนบตัว เนื่องจากถึงแม้จะเช้าแล้วแต่บรรยากาศในคุกใต้ดินก็ยังคงเย็นเฉียบอยู่ดี แถมเสื้อผ้าเขาก็ไม่ได้หนาสักเท่าไหร่ด้วย
“นี้ฉันอุตส่าห์ช่วยนาย แล้วยังจะเอาอะไรอีกนะแบล็ค” เสนปพูดอย่างนิ่งๆ ซิเรียสเมื่อได้ยินดังนั้นก็ขีเกียจหาเรื่องต่อ
“คร๊าบ คร๊าบ” ซิเรียสตอบรับอย่างกวนๆตามแบบฉบับ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วก็รู้สึกว่าสบายตัวขึ้น ไม่ใช่สบายตัวธรรมดา แต่รู้สึกสดชื่น กระชับกระเฉง เหมือนเขากลับเป็นหนุ่มใหม่อย่างงั้นแหละ จะเอาแน่ๆก็คือเหมือนกับสมัยที่เขากับเจมส์ยังชอบก่อเรื่องสมัยเรียน พลังเหลือแหล่
“โห ยานายเนี่ยมันดีจริงๆเลยนะเสนป...” ซิเรียสหันไปมองเสนปเต็มตาครั้งแรกของวันก่อนจะนิ่งอึ้งไปอีกรอบ ก่อนจะจ้องหน้าเสนปอย่างเอาเป็นเอาตาย มองตั้งแต่หัวจรดเท้า มองกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบอย่างไม่เกรงใจ จนคนตัวสูงอยากจะยันไอ้เท้าปุยนั้นจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมอง และ “กล้า” มองเขาแบบนี้ นอกจากไอ้เท้าปุยเนี่ยแหละ
ซิเรียสเริ่มรู้สึกตัวเมื่อเห้นว่าเส้นสติบนใบหน้าคมเค้มของเสนปนั้นมันชักจะตึงๆ อย่างน่ากลัว เดี๋ยวเจ้าเสนปมันจะบ้าเลือดทำยามาฆ่าเขาอีกแล้วจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อก็แย่ซี--- จึงบอกไปว่า
“นายดูหนุ่มขึ้นนะ”
“หือ?” เสนปเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เพราะนานทีปีหนจะมีสักทีที่เจ้าเท้าปุยตัวนี้มันจะพูดอะไรดีๆกับเขาบ้าง
“ทำไมล่ะ” ดวงตากลมโตสีนิลของซิเรียสมีแววใคร่รู้ ก็มันจริงๆนี้หน่า ก็เจ้าเสนปมันมันเอ่อ...(ไม่อยากจะยอมรับ) ดูดีขึ้นจริงๆนี้หน่า ใบหน้าคมเข้มที่มักจะนิ่งเฉยเป็นนิจนั้นดูหนุ่มเน่นขึ้น แทบไม่มีริ้วรอยแห่งกาลเวลา(ทรีนกา) ประดับอยู่เหมือนเมื่อคืน ผมก็ดูสุขภาพดีขึ้น(?) ร่างกายตอนนี้ดูไม่ค่อยออกเพราะอยู่ใต้ผ้าคลุม แต่บอกได้เลยว่าน่าจะเฟิร์มขึ้น เพราะท่าทางการยืนของหมอนี้ดูสง่าขึ้นกว่าเมื่อคืน ทำให้ดูสูงขึ้นด้วย... ว่าแต่ทำไมเสนปถึงดูสูงขึ้นแหะ ปรกติพวกเขาตัวพอๆกันนี้หน่า แต่ตอนนี้ดูเหมือนระดับสายตาของเขาจะอยู่ที่ริมฝีปากบางเฉียบของเสนปเท่านั้น
“เพราะฤทธิ์ของยาน่ะ”
“ยา?” ร่างบางสงสัย
“ก็ยาที่ฉันทำให้นายนั้นแหละ มันเป็นยาย้อนสภาพของอวัยวะ เพราะอวัยวะของนายโดนทำลายอย่างหนัก ถ้าไม่ใช้ยานี้มีหวังอวัยวะนายคงจะแหลก ไม่ชีวิตมาจ้อใส่ฉันฉอดๆอย่างนี้หรอก” เสนปเว้นช่วงนิดนึงพอให้ซิเรียสส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นมาให้เขา ที่ทำให้เขารู้สึกดีที่โดนจ้องชอบกล
“แล้วไงต่อ” ซิเรียสเร่ง
“ก็” เสนปพยายามกลั้นยิ้มก่อนจะปั้นหน้านิ่งเล่าต่อ “ตอนฉัน ‘ป้อน’ ยาให้นายฉันคงเพลอกลืนมันเข้าไปบ้าง ก็เลยออกมาเป็นอย่างนี้แหละ”
ซิเรียสหน้าแดงเมื่อคิดถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมา เสนปหันมามองซิเรียสนิ่งๆแต่ในใจนึกขำไม่เบา
“ว่าแต่นายดูสภาพนายแล้วควรจะตกใจตัวเองมากกว่าฉันนะ”
“ห๋า?”
ว่าแล้วเสนปก็ยกกระจกเรียบขนาดพอเหมาะบานหนึ่งขึ้นมา(ป๋าเอามาจากไหนคะเนี่ย?) ก่อนจะต้องกลั้นยิ้มอีกครั้งเมื่อร่างบางมีปฏิกริยาตามที่เขาคาดไว้คือ... อ้า ปาก ค้าง
ทำไมนะเหรอ? ก็เพราะสภาพเขาตอนนี้มันเหมือนตอนที่เขายังเรียนอยู่เปี๊ยบเลยน่ะสิ!!! ซิเรียสลูบหน้าตัวเอง ซึ่งใสและเกลี้ยงเกลาอย่างไม่น่าเชื่อ สภาพหน้าใสๆของเขาแบบนี้แทบจะลืมไปแล้ว หวังจากโดนสั่งไปขังคุกที่อัซคาบัน คิ้วเรียวสีดำ ดวงตากลมโตสีนิล จมูกโด่งที่แสดงถึงความรั้น ริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อ รวมอยู่ในวงหน้ารูปไข่ ซึ่งปรกด้วยเส้นผมสีน้ำตาลเข้มนุ่มสลวย ที่สั้นขึ้นเป็นทรงเหมือนตอนที่เขาเรียนอยู่พอดีเป๊ะ มือเมอก็กลับเรียวเรียบตึง ร่างกายก็ยืดหยุ่นเหมือนเดิม
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป เสนปลดกระจกลง เพื่อดูปฏิกริยาของร่างบางให้เต็มตาก่อนจะโดนจู่โจมอย่างคาดไม่ถึง เพราะซิเรียสกระโดดกอดเขา!
“ขอบคุณ เสนป นายมันเจ๋งสุดยอดดดดดด”
เสนปนิ่งอึ้ง แล้วก็นึกสงสัยตัวเอง ทำไมเขาถึงไม่อยากพลักไอ้เจ้าตัวยุ่งนี้ไปไกลๆเหมือนเคยนะ? ทำไมเขาถึงอยากกอดตอบล่ะ? ก่อนที่จะตอบตัวเองได้ซิเรียสก็คลายอ้อมกอดไปแล้ว ก่อนจะดี๊ด๊าแล้วบอกว่า
“ฉันจะไปหาดัมเบิลดอร์นะ” ว่าแล้วก็ทำท่าจะวิ่งไป แต่โดนร่างสูงฉุดมือไว้ซะก่อน ซิเรียสจึงหันมาทางเสนปด้วยสีหน้าประมาณว่า มีอะไรรรร อยากไปจะแย่แล้ว
“นายคงไม่ไปในสภาพนี้หรอกนะ” ว่าแล้วก็ยื่นเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสีดำและเสื้อเสว็ตเตอร์ไปให้(พร้อมเชียวนะป๋าเนป ฮา~) ซิเรียสตอนแรกทำท่าทางงงๆแต่มองสภาพตัวเองแล้วก็เข้าใจ เพราะตอนนี้เขายังอยู่ในชุดเดิมที่ทั้งสกปรกและหลวมโพรก ยิ่งตัวเล็กลงอย่างนี้แล้วเสื้อผ้าฝ้ายบางๆของเขายิ่งทำให้เขาดูเหมือนไม่ได้ใส่เสื้อซะมากกว่า ร่างเพรียวจึงหันไปยิ้มแหยๆใหคนตัวสูงกว่าแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
เมื่อซิเรียสเข้าห้องน้ำไปแล้วเสนปค่อยผ่อนลมหายใจออก ด้วยความอัดอั้นเพราะเสื้อบางๆของซิเรียสเมื่อกี้มำให้เขาเห็นสัดส่วนของคนด้านหน้าชัดเจน เขาไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าเท้าปุยแบล็คจะเอวบางร่างน้อยหยั่งกะผู้หญิงอย่างนี้ และนั้นทำให้เขารู้สึกแปลกๆ...
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จทั้งสองก็ออกจากคุกใต้ดินของเสนป ซิเรียสเดินไปสำรวจโรงเรียนเก่าไปอย่างสนอกสนใจ และในบ่ายนั้นเองนักเรียนฮอกวอตส์ก็ได้ข่าวเมาท์ข่าวใหม่มาเมาท์กันสนุกปากว่า เสนปที่ดูหนุ่มขึ้นกำลังเดินอยู่กับหนุ่มหล่อน่าตาน่ารัก(?) ว่าแต่ทั้งสองคนนั้นเป็นอะไรกันหว่า?
และข่าวนั้นก็ไม่วายมาเมาท์ที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ในเช้าวันรุ่งขึ้นด้วย ไม่เว้นแม้แต่ในกลุ่มของสามเกลอผู้พิชิตลอร์ดมืด ที่ตอนนี้เป็นรุ่นพี่ปีสุดท้ายของฮอกวอตส์
“นายว่าคนนั้นเป็นใคร” รอนถามอย่างสนใจ
“ไม่รู้สิ อันนี้ฉันก็จนใจ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางดื่มน้ำฟักทองไป รอนจึงหันไปถามเพื่อนอีกคน แฮร์รี่ยักไหล่
“ไม่รู้สิ...”
“แฮร์รี่รรรรรร” เสียงใสๆดังขึ้นมาก่อนที่จะรู้ตัวแฮร์รี่ก็โดนชาร์ทเข้าเต็มเปาจนแถบสำลักน้ำฟักทองย้อนศรออกมาจากลำไส้
“อึก แค่กๆๆ” แฮร์รี่สำลักน้ำก่อนที่จะหันไปมองตัวการที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ด้านหลังอย่างงงๆ ปนโมโหนิดๆ
“อะไรของนายเนี่ย แล้วนายเป็นใคร?” เฮอร์ไมโอนี่ถามแทนเจ้าตัว
“อ้าว พวกเธอจำฉันไม่ได้เลยเหรอเนี่ย?” ตัวสร้างเรื่องแสร้งทำหน้าเศร้า
“เดี๋ยวนะ”แฮร์รี่ยกมือห้าม เขารู้สึกคุ้นๆหน้าไอ้หมอนี้ชอบกล... เงียบไป 5 นาที แล้วแฮร์รี่ก็ตาโตก่อนหันหน้าควับไปหาร่างเพรียวที่เพิ่งมาชาร์ทเขาเมื่อตะกี้
“ซิเรียส!!!”
ร่างเพรียวยิ้มแป้นเมื่อลูกชายคนโปรดจำตัวเองได้ “ถูกต้องนะคร้าบบบบบ” เสียงใสบ่งบอกถึงความดีใจแล้วปรบมือให้ เฮอร์ไมโอนี่กับรอนถึงกับค้างแล้วหันควับมาดูคอแทบเคล็ด
“ซิเรียส?!!!!!” ทั้งสองตะโกน ก่อนจะหันมามองหน้าแฮร์รี่เหมือนจะยืนยัน ซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้า ก่อนจะหันไปมองหน้าซิเรียสอย่างไม่เชื่อตาตัวเองอีกครั้ง
“เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย?” แฮรืรี่รำพึง ก่อนที่ซิเรียสจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง(ยกเว้นที่โดนเสนป เอ่อ... ป้อนยาน่ะนะ) แฮร์รี่ถึงกับอึ้ง แล้วรวบซิเรียสเข้ามากอดอย่างดีใจ
“ซิเรียส คุณกลับมาแล้วจริงๆ ผมดีใจมากเลยนะ ผม ผม ผม....” เสียงของแฮร์รี่เบาไป ซิเรียสยิ้มอย่างใจดี
“ไม่เป็นไร มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะ อีกอย่างฉันก็กลับมาแล้วไง ไม่เป็นไรหรอกแฮร์รี่”
“แล้วก็นะ..” ซิเรียสพละออกจากอ้อมกอดของแฮร์รี่ “ฉันน่ะจะได้กลับมาเรียนกับพวกเธอด้วยนะ”
“ห๋า?” รอนอุทานอย่างงงๆ
“ก็สภาพฉันเป็นแบบเนี๊ยะ จะให้ไปทำอะไรได้ ดิมเบิลดอร์ก็เลยให้ฉันมานั่งเรียนกับพวกนายด้วยล่ะ เป็นการฆ่าเวลาว่าฉันจะทำยังไงต่อไป บ้านก็แน่นอนว่ากริฟฟินดอร์ด้วย”
“งั้นก็แปลว่า คุณกับผม เรียนด้วยกัน”แฮร์รี่ทำเสียงเหมือนจะไม่อยากเชื่อ
“ใช่แล้วแฮร์รี่”
“เย้ ซิเรียส ผมดีใจจังเลย” ว่าแล้วแฮร์รี่ก็รวบซิเรียสเข้าไปกอดอีกครั้ง ซิเรียสก็ตบหลังแฮร์รี่เบาๆรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็มองดูบรรยากาศครอบครัวชื่นมื่นอย่างสุขใจ แต่ไอ้คนที่ไม่สุขใจด้วยเนี่ย นั่งหน้าบูดเป็นรากต้นเมนเดรกอยู่บนโต๊ะอาจารย์นู้น...
- - - - - - - - - - - - - -
ไรเตอร์ อยากจะ talk
กรี๊ด อยากจะบอกว่าดีใจมากที่มีคนมากอ่าน ขอบคุณทุกๆคอมเมนท์นะคะเห็นมีคนบอกว่าเชียร์ ss/sb เหมือนกันเลยเอามาลงเซิร์พๆเพื่อมีคนอยากอ่าน(ถึงไม่มีเราก็จะลง 55+) อยากจะบอกว่าเรื่องนี้มีลุ้น NC แต่เมื่อไหร่จะลงถึงนั้นต้องดูอีกที (อ้าว?) รุ่นใหญ่มาเองรับรองว่ายาวกว่า ON HOLIDAY แน่นอน เป็นเรื่องแรกของคู่นี้ที่ปั่นได้(และจบ) จะทยอยเอามาลงเรื่อยๆนะคะ ถ้าตัดจบป่วงไปหน่อยก็อย่าว่ากัน เพราะที่จริงไม่ได้ตั้งใจจะเอาลง Dek-d เลยเขียนรวดเดียวจบเลย อ่านตอนแรกแล้วเป็นยังไงกันบ้างลองแชร์หน่อยนะคะ
อ้อคุณ *~SprinGOnioN~* คะ อยากจะบอกว่าไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องปรกติมากๆ เพราะในห้องเดรและบนเตียงเดรมันเป็นสถานที่ยอดนิยม โฮะๆๆๆ(เหมือนจะติดเรตนิดๆ) ดีใจมากที่ชอบ
ส่วนคู่เฟร็คจอร์จอา... ชอบคู่นี้เหมือนกันแต่ยังไม่จิ้นจริงจังยังคิดไม่ตกว่าใครจะเป็นเมะ-เคะ 555+ สักวันหนึ่ง(จริงๆ)ไรต์อาจจะปั่นสำเร็จ แต่คงจะไม่ได้เป็นแนวหวาน ถ้าไม่ออกแนวเรต ก็คงเลี้ยวออกแนวดราม่าไปเลยค่ะ ฮ่าๆๆ
สุดท้ายนี้...
ถ้าใครไม่เคยจิ้นคู่นี้ขอแนะนำว่า จงเปิดใจ! แล้วจะรู้ว่าอีตาแบล็คเวอร์ชั่นเคะเนี่ยมันน่ารัก ส่วนป๋าเนปเวอร์ชั่นเมะก็เท่เลือดสาดค่า!!
และๆๆ 
+ 
(ถึงเรื่องนี้จะเเต่งจบแล้วแต่ว่าไรต์อาจจะไม่ได้มาอัพบ่อยๆเพราะมีปัญหาเรื่องเน็ตและเรื่องเวลา แต่ยังไงก็จะมาลงให้จบแน่นอนนะคะ รักรี๊ด จุ๊บๆ)
ความคิดเห็น