คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Harry Potter [dm/hp],[??/hp] ll Decide [END in part] edit:เพิ่มรูป Colin จ๊า
Decided
[dm/hp] - [??/hp]
ณ ริมทะเลสาบตรงนั้นมีสามเกลอกำลังนั่งๆนอนๆเล่นกันอยู่แต่บรรยากาศไม่ได้ชื่นมื่นสดใสไปกับธรรมชาติรอบด้านเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้อ.... แฮร์รี่นี้นายจะซึมแบบนี้ไปอีกนายมั๊ยเนี่ย?” เพื่อนรักผมแดงถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขานั่งทำหน้าโศกเศร้าราวกับจะแห้งตายมาเป็นอาทิตย์ๆแล้ว
“ให้เวลาแฮร์รี่หน่อยสิรอน” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบพลางกล่าวเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่วันนี้เงียบๆเนอะไม่เห็นมีใครเข้ามาทักนายเลย แม้แต่ครีฟวีย์”
“อื้ออออ” ได้ยินดังนั้นแฮร์รี่ก็ยิงครวญครางเอาใบหน้าซุกกับอุ้งมือเล็กล้มตัวลงบนพื้นหญ้าอ่อนนุ่มราวกับอยากจะแทรกตัวลงไปในพื้นซะอย่างนั้น
ทั้งสองมองแฮร์รี่อย่างหนักใจเพราะแฮร์รี่เป็นอย่างนี้มานานแล้ว นานจนน่าเป็นห่วงว่าสุขภาพจิตจะตกต่ำซะด้วยซ้ำ ตั้งแต่แฮร์รี่เลิกกับมัลฟอยก็จิตตกแบบนี้มาตลอด
“รู้งี้ฉันไปซัดไอ้บ้านั้นซักหมัดสองหมัดก็ดีสิ”
“หยุดเลยรอน...”
“แต่เฮอร์ไมโอนี่ ไอ้ซีดนั้นมันทิ้งเพื่อนเรานะ ทิ้งแบบไร้เยื่อใยเลยด้วย!”
“ชู่ววว เดี๋ยวแฮร์รี่ก็ได้ยินหรอก! ฉันว่าถ้าเราจะทำอะไรกับมัลฟอยเราต้องวางแผนดีๆไม่ให้หมอนั้นตลบหลังได้มากกว่า นายก็รู้ว่าหมอนั้นน่ะหัวหมอจะตายไป...”
ระหว่างที่ทั้งสองคนซุบซิบกันนั้นก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าแฮร์รี่ได้เดินจากไปแล้ว....
ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงที่ทางลัดแห่งหนึ่งในตัวปราสาทที่นี้ไม่ค่อยมีใครผ่านมาเท่าไหร่เวลาเขาอยากได้ความเป็นส่วนตัวจึงชอบมานั่งเล่นที่นี้ ด้วยความเงียบสงบแฮร์รี่จึงดิ่งจมลงไปในห้วงความคิดของตนเองอย่าง่ายดาย
ดวงตามรกตสุกใสมองไปยังหน้าต่างบานเล็กเพียงบานเดียวในที่นั้นพร้อมๆกับน้ำตาใสๆที่เริ่มรื้นขึ้นมาที่ขอบตาเป็นรอบที่นับไม่ถ้วนของวัน
สองอาทิตย์แล้วสินะที่เขาเลิกกับเดรโก ไม่สิ... ต้องเรียกว่าโดนทิ้งดีกว่าล่ะมั้ง หมอนั้นทิ้งเขา ทิ้งแบบจงใจให้เขาเจ็บแสบที่สุด… ภาพเหตุการณ์หลั่งไหลขึ้นมาในสมองของร่างบางอีกครั้ง
.
.
.
เมื่อสองอาทิตย์ก่อน...
“เดรโกอยู่ไหนกันนะ”
ร่างบางกำลังเดินตามหาแฟนหนุ่มของตนเองไปทั่วปราสาท วันนี้พวกเขานัดไปเที่ยวที่ฮอกส์มี้ดด้วยกัน เดรโกนัดเขาให้ไปรอที่ร้านไม้กวาดสามด้ามตอนเที่ยงเพื่อฉลองการคบกันครบหนึ่งเดือนของพวกเขา แต่เขารอแล้วรอเล่าเดรโกก็ไม่มาสักที จนกระทั่งพลบค่ำเขาจึงตัดใจเดินกลับมาที่ปราสาท แต่แฮร์รี่ก็ยังทำใจดีคิดว่าเดรโกคงจะติดงานอะไรสักอย่างเลยไปหาเขาไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นฝากใครไปบอกไม่ได้เลยรึไง.... ไม่ได้ เราจะต้องไว้ใจเขาสิก็เดรโกไม่เคยโกหกเราเลยนี้นา....
แฮร์รี่ยิ้มขึ้นมาเมื่อนึกถึงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ที่จริงเขาก็ไม่นึกหรอกนะว่าเดรโกจะชอบเขาน่ะ แต่อยู่ๆทุกอย่างก็ดูเหมือนจะเหมาะเจาะขึ้นมาซะอย่างนั้น เพราะตอนนั้นเขากับเดรโกต้องทำรายงานวิชาปรุงยาด้วยกันพอดีตอนแรกๆก็กัดกันแทบตายอยู่หรอก แต่ไปๆมาๆเขากับเดรโกก็....
แฮร์รี่หน้าแดงนิดๆเมื่อคิดถึงจุดนั้น
ถึงจะเย็นชาไปบ้างแต่เดรโกก็ดูแลเขาอย่างดีมาตลอด จนท้ายที่สุดเขาก็หลวมตัวรักเจ้าหัวซีดนั้นไปหมดหัวใจตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ -///- เมื่อคิดถึงเรื่องดีๆได้แฮร์รี่ก็มีกำลังใจที่จะตามหาคนรักต่อไป
“อาจจะอยู่ที่หอ?” แฮร์รี่พึมพำพลางเดินไปที่ทางลัดที่เขาใช้เสมอเวลาไปที่ห้องเดรโก ห้องของเดรโกนั้นเป็นห้องเดี่ยวซึ่งมีทางลับนี้ต่อเข้าอยู่ด้วย
แฮร์รี่เดินไปตามทางลับด้วยใจที่เต้นระทึกลุ้นว่าชายหนุ่มจะอยู่ที่ห้องรึเปล่า มือเรียวเลิกประตูทางลับขึ้นแล้วก็ยิ้มออกเมื่อเห็นร่างสูงที่เขาคิดถึงกำลังยืนเช็ดศีรษะเปียกๆอยู่ ช่างล่วงมีผ้าขนหนูสีขาวสะอาดพันรอบอยู่ผืนเดียว เผยให้เห็นท่อนบนของร่างกายกำยำเซ็กซี่จากการเล่นกีฬาของคนตรงหน้า
“เดรโก” แฮร์รี่ส่งเสียงเรียกส่งผลให้ร่างสูงหันหน้ากลับมาเห็นร่างบาง
“ไง พ็อตเตอร์” เสียงทุ้มตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเย็นๆจากเจ้าตัว
รอยยิ้มของแฮร์รี่ชะงักไป ทำไม... “ทำไมถึงไม่เรียกชื่อฉันล่ะ? เดรโก...” สายตาห้องแฮร์รี่เพลอไปเห็นผู้หญิงรูปร่างอวบอิ่มคนหนึ่งกำลังนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงของเดรโกที่มีสภาพ.... ยุ่งเหยิง แฮร์รี่หันมามองเดรโกอีกครั้งด้วยสายตาสับสน
“แล้วผู้หญิงคนนั้น...” อย่าบอกนะว่า...
ชายหนุ่มเสไปมองตามแฮร์รี่นิดนึง “อา... อย่างที่นายเห็นแหละพ็อตเตอร์” มัลฟอยเว้นช่วงก่อนจะหันมายิ้มสบายๆเหมือนไม่มีอะไรให้แฮร์รี่ “เธอเป็นคู่นอนของฉันเอง ฉันเรียกมาตอนที่กำลังรอแกว่างๆน่ะ สงสัยฉันจะหนักมือไปหน่อยก็เลยนอนสลบอย่างที่เห็นนั้นแหละ”
“รอ... ฉัน?” ตอนนี้แฮร์รี่เริ่มหายใจติดขัด รอเค้า? หมายความว่ายังไงกัน
“สมองน้อยๆของแกคงยังไม่เข้าใจสินะ” มัลฟอยส่งสายตาเหยียดๆมาให้ร่างบาง ยิ้มบางๆพลางถอนหายใจ
“เฮ้อ... ฉันจะสงเคราะห์อธิบายให้แกฟังแล้วกันนะ วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งเดือนที่ฉันกับแก เอิ่ม...” ชายหนุ่มทำหน้าเหมือนขยะแขยงนิดๆเมื่อต้องพูด “เป็นแฟนกัน และเป็นวันที่ฉันตัดสินใจว่าทนเห็นหน้าเอ๋อๆของแกต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เพราะงั้นฉันเลยทิ้งแกไว้ที่ร้านนั้นแล้วก็รอแกอยู่ที่นี้ ไม่นึกเลยว่าแกจะนั่งโง่รอฉันอยู่ทั้งวัน หึๆ ฉันก็เบื่อน่ะสิเลยต้องหาอะไรทำสักหน่อย”
ดวงตาสีมรกตเบิกกว้าง “นาย...จงใจ”
“ถูกต้อง และแกรู้อะไรไหม? ฉันจงใจมาตลอดนั้นแหละ”
“ตลอด..” ใบหน้าหวานซีดเผือดลง
“ใช่ตลอด ตั้งแต่เรื่องทำรายงานแล้วฉันก็ไปขอศ.เสนปให้ช่วย ทั้งเดท ทั้งเรื่องบนเตียง ทั้งที่ฉันคอยตามแก ฉันจงใจหลอกแกมาตลอดนั้นแหละ คิดไม่ถึงจริงๆว่าแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่จะโง่เง่าแล้วก็ใจง่ายได้ขนาดนี้ เหอะ คิดเหรอว่าคนอย่างฉันจะไปชอบแกได้จริง? เมอร์ลินเป็นพยาน ไม่มีทาง!”
มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงเหยีดหยาม คำทุกคำเจาะทะลุเข้าไปในหัวใจดวงน้อยๆของแฮร์รี่จนตอนนี้เกินจะรับไหวแล้ว หัวใจแฮร์รี่เหมือนจะหยุดเต้น ใบหน้าหวานซึ้งซีดเผือดไร้ซึ่งเลือดฟาดน่ามองเช่นเคย ลมหายใจของร่างบางแผ่วเบาราวกับ... จะสิ้นลมไปอย่างเงียบๆ
นี้เขา... โดนคนตรงหน้านี้หลอกมาตลอด งั้นเหรอ...
เหมือนจะอ่านสายตาแฮร์รี่ได้ เดรโกแย้มยิ้มด้วยความสมเพชส่งให้แฮร์รี่ “ใช่แกถูกฉันหลอกมาตลอด อันนี้ก็ต้องโทษความไร้สมองเบาปัญญาของแกเองน่ะนะ ที่แค่ถูกฉันตื้อไม่กี่วันก็ตกหลุมซะแล้ว หึๆ อย่างแกมันก็แค่ของเล่นแก้เบื่อของฉันเท่านั้นแหละ ฉันเบื่อแล้วจะขยี้หรือปาถิ้งลงขยะก็ไม่เห็นจะแปลก”
ของเล่น.... นี้ตัวเขามีคุณค่ากับเดรโกแค่ ของเล่นแก้เบื่อ....
ทั่วตัวแฮร์รี่แข็งทื่อจนแทบจะเหมือนหุ่น ดวงตามรกตที่เคยสดใสกลับหม่นได้แต่จ้องมองใบหน้าสะใจของมัลฟอยอย่างว่างเปล่า ห้องทั้งห้องเงียบสงัด
“เดรโก....” จู่ๆเสียงหวานเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากประตูห้องน้ำส่วนตัวของเดรโก
มีร่างเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เหลือบมองมาที่แฮร์รี่นิดๆก่อนจะไม่สนใจร่างบาง หันไปคลอเคลียกับเรือนร่างกำยำของมัลฟอยแทน
“อืม... ผมรอตั้งนานแล้วนะฮะ ตกลงคืนนี้จะอยู่เล่นกับผมรึเปล่าเนี่ย...” ใบหน้าสวยหวานของเด็กหนุ่มคลอเคลียอยู่แถวลำคอของมัลฟอยอย่างไม่อายสายตาแฮร์รี่แม้แต่น้อย ริมฝีปากอิ่มของเด็กหนุ่มขบเม้มที่ใบหูกับลำคลอเบาๆ ราวกับจะเร่งเร้าชายหนุ่ม มือทั้งสองนั้นลูบไล้ไปทั่วตัวมัลฟอยอย่างยั่วยวน
“อืม...” มัลฟอยโน้มตัวลงไปรับจูบร้อนแรงของเด็กหนุ่มก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองแฮร์รี่ “แค่เดี๋ยวเดียว ให้ฉันพูดกับคุณแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ให้ชัดๆก่อนนะ”
ร่างบางตอนนี้สติกลับคืนมามองส่วนแล้วตั้งแต่เห็นจูบนั้น... เค้นพลังที่เหลือทั้งหมด พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้อ่อนแอไปมากกว่านี้... เขาจะอ่อนแอให้เดรโกเห็นมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว! อารมณ์เจ็บช้ำทั้งหมดถูกระบายไปยังฝ่ามือเล็กๆ โดยนิ้วเรียวที่จิกเข้าไปในฝ่ามืออย่างแรงจนทั้งมือจนขาวเกร็งไปหมด
“เห็นแล้วใช่ไหมพ็อตเตอร์ว่าฉันมีเรื่องที่ต้องทำ แกก็รีบๆไสหัวออกจากห้องฉันไปได้แล้ว แล้วก็อย่าสะเออะแส่เข้ามาอีกล่ะ อ้อ เลิกเรียกชื่อฉันตรงๆด้วย เพราะฉัน ขยะแขยง”
แฮร์รี่ยังคงยืนนึงขึง แต่ดวงตาเต็มไปด้วยแววก้าวร้าวไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนเมื่อชัวครู่
เด็กหนุ่มด้านหน้าเมื่อมัลฟอยพูดจบก็ดูเหมือนจะไม่รออะไรอีกต่อไปจูงมือมัลฟอยไปที่เตียงแล้วพลักให้ร่างแกร่งนั่งลงที่ขอบเตียง ร่างกึ่งเปลือยมัลฟอยบัดนี้กลายเป็นเปลือยเต็มขั้นแล้ว แก่นกายของชายหนุ่มถูกปลุกเร้าด้วยริมฝีปากของเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ด้านล่าง ริมฝีปากแดงสดนั้นปรนเปรอชายหนุ่มด้วยความชำนาญ จนมัลฟอยต้องส่งเสียงครางออกมา
“ฮ่ะ.... อืมมม ดีมาก”
มือแกร่งขยุ้มกดศีรษะของเด็กหนุ่มให้ต่ำลงไปอีกด้วยแรงอารมณ์ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ทัดท้าน บทรักร้อนแรงบรรเลงต่อไปโดยเมินต่อร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่อีกด้านห้องของอย่างสิ้นเชิง มัลฟอยเมื่อลืมตามาและพบว่าแฮร์รี่ยังยืนอยู่ที่เดิมก็เผยรอยยิ้มเยาะให้อีกครั้งพร้อมคำพูดเสียดสีที่เจ้าตัวถนัด
“ฮ่า... พ็อตเตอร์แกยังไม่ไสหัวไปอีกเรอะ รึอยากจะดูหนังสด? ก็ได้นะเพราะเด็กคนนี้นะลีลาเด็ดที่สุดในสลิธิรินเลย อืมมมมม”
(คำเตื่อน- ย่อหน้าต่อไปนี้ติดเรตถ้าคุณไม่ชอบก็ข้ามไปเ้ลยค่ะ ส่วนคนที่จะอ่านก็คลุมดำเอานะ)
มัลฟอยเปล่งเสียงครางอีกครั้งเมื่อเด็กหนุ่มยังคงไล่เลียแก่นกายของเขาต่อไปตั้งแต่โคนจรดยอดสุด อีกครั้งและก็อีกครั้งอย่างยั่วยวน เด็กหนุ่มออกแรงดุนส่วนที่ตื่นตัวอย่างยั่วเย้าก่อนจะปล่อยเสียงครางและเป่าลมหายใจร้อนๆของตัวเองรดลงไปยังแท่งเนื้อที่กำลังขยายตัวนั้นแล้วก็หยอกเย้าร่างสูงต่อไปอย่างมีชั้นเชิง จนในที่สุดชายหนุ่มก็ถึงจุดสูงสุด เกร็งตัวพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลออกมาซึ่งเด็กหนุ่มก็จัดการกลืนลงไปอย่างไม่รังเกียจและยังไล้ลิ้นทำความสะอาดให้ชายหนุ่มจนดูเหมือนความเป็นชายนั้นจะแข็งตัวขึ้นมาอีกรอบด้วยซ้ำ
ในสุดร่างบางก็ทนไม่ไหวเบียนหน้าหนีจากภาพบาดตาและออกจากห้องไป
และเมื่อประตูทางลับปิดลงพลังที่พยายามรวบรวมเมื่อครู่ก็หายไปในพริบตา ร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้น ร่างกายอ่อนเปลี้ย ฝ่ามือที่ถูกจิกอย่างแรงเผยออกให้เห็นรอบเล็บที่ช้ำเป็นจ้ำเลือดข้างละสี่รอยอย่างชัดเจน แต่ความเจ็บปวดที่มือดูเหมือนจะส่งมาไม่ถึงเจ้าของ เพราะใบหน้าละมุนยังคงเลื่อนลอยไร้ความรู้สึก หัวใจที่ถูกเหยียบหย้ำแหลกสลายนั้นเจ็บปวดแสนหาหัส เจ็บจนชินชา ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นหรือน้ำตาออกมา เพราะมันชา....
“อื้ออออ อ๊า อ๊า เดรโก”
“อืมมม อ๊า~”
เสียงครวญครางด้วยความสุขของคนทั้งสองยังคงดังลอดทะลุประตูมาเข้าหู แฮร์รี่จึงตัดสินใจลุกขึ้น ลุกไปให้มันพ้นๆจากที่แบบนี้ซักที ถึงแรงจะแทบไม่เหลือแล้วแต่ร่างบางก็ยังคงประคองตัวเองให้ไปถึงหอได้ ก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงเหมือนหุ่นไม้ที่ใยขาดสะบั้นลง....
หลังจากนั้นแฮร์รี่ที่สดใสร่าเริงก็หายไปจนรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ต้องคอยดูแลทุกอย่างให้แฮร์รี่ เพราะบ่อยครั้งที่สติของร่างบางเหมือนจะเลื่อนลอยและปลิวหายไป ทั้งสองรู้แค่เหตุการณ์คร่าวๆเท่านั้นและก็ไม่รู้หรอกว่าที่แฮร์รี่เหม่อลอยอย่างนี้เพราะเขาเฝ้าคิดหาเหตุผลกับตัวเองอยู่ว่าทำไม... ทำไมโดนทำถึงขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมเขาถึงไม่เกลียดมัลฟอย?
.
.
.
“หึๆ” แฮร์รี่หัวเราะทั้งน้ำตาเมื่อคิดไปถึงผู้ชายอีกคน เพราะนอกจากรอนและเฮอร์ไมโอนี่ที่ห่วงเขาแล้ว ก็ยังมีคนคนนี้ที่ตามคอยดูแลเขาไปซะทุกที่เท่าที่เจ้าตัวจะว่าง คอลิน ครีฟวีย์....
เด็กชายตัวกะเปี๊ยกบ้ากล้องเมื่อวันวานตอนนี้กลายเป็นนักเรียนปี 6 ที่ออกจะมีชื่อเสียงไม่น้อยไปซะแล้ว ตอนนี้คอลินรวยขึ้นมากจากอะไรนะเหรอ... แฮร์รี่ยิ้ม ก็ขายรูปน่ะสิ ตอนแรกๆก็รูปของเขาล่ะนะ แต่หลังๆคอลลินก็เริ่มหันไปถ่ายอย่างอื่นบ้าง แล้วก็ปรับปรุงรูปไปเรื่อยๆจนตอนนี้ราคาประมูลรูปของชายหนุ่มอยู่สูงอย่างน่าขนลุกเลยทีเดียว
รวมถึงรูปร่างหน้าตาที่ดีขึ้นมาอย่างผิดหูผิดตา จากเด็กตัวเตี้ยะแม๊ะแคระเมื่อก่อนกลายเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเล็กๆนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นผู้ชายเต็มตัวที่หล่อเหลาเอาการอยู่เหมือนกัน สาวๆจำนวนไม่น้อยที่กลับใจมาหมายปองคอลิน แฮร์รี่อดเอาสองคนนี้มาเปรียบเทียบกันไม่ได้ ถึงคอลินจะไม่ได้หล่อเหลาสง่างามเท่ามัลฟอย แต่เขามีเสน่ห์ที่มัลฟอยไม่มีทางมี... คอลินเป็นคนอารมณ์ดีเป็นกันเองกับทุกคนและที่สำคัญเขาแคร์ความรู้สึกของแฮร์รี่ ในช่วงที่แฮร์รี่ซึมเศร้าอยู่นั้นสิ่งที่จะทำให้แฮร์รี่ยิ้มได้คงจะเป็นเสียงที่ดังขึ้นว่า “แฮร์รี่ครับ!” อย่างสดใสของชายหนุ่มที่มาหาเขาทุกครั้งที่ตนเองว่าง คอลินไม่เคยทำตัวเหมือนรอนหรือเฮอร์ไมโอนี่ ไม่เคยทำหน้าเศร้าตามเขา ไม่เคยแสดงท่าที่เห็นใจอย่างเกินพอดี ชายหนุ่มมีแต่ท่าทีสดใสและคำพูดตลกๆที่สรรหามาคุยกับเขาเสมอ ซึ่งนั้นก็ทำให้แฮร์รี่ลืมความเศร้าได้เป็นพักๆ
จนกระทั่งสามวันก่อน...
.
.
.
“ฮึก ฮึก”
เป็นอีกวันที่แฮร์รี่แอบมานั่งเศร้าอยู่คนเดียว และเมื่ออยู่คนเดียวน้ำตาใสๆก็อดไหลลงมาอีกไม่ได้
“แฮร์รี่ ยิ้มครับ!” แช๊ะ
และก็เป็นอีกวันที่คอลินตามมาหาแฮร์รี่จนเจอ ร่างบางกุลีกุจอเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะหันมาพยายามปั้นยิ้มให้คอลิน
“ไงคอลิน...”
ใบหน้าหล่อเหลาเมื่อเห็นท่าทีของแฮร์รี่ก็แกล้งทำหน้าไม่พอใจ
“ร้องไห้อีกแล้วเหรอครับ? ไม่ได้นะเดี๋ยวตาก็บวมอีกล่ะ ยิ้มครับแฮร์รี่ยิ้มมมมมม”
ชายหนุ่มทำหน้ายิ้มเป็นตัวอย่างพลางจับแก้มใสๆยืดออกให้ยิ้มตามคำบอก
~หนืดดด~
“อื้อออ คอลิน!”
ร่างบางปัดมือแกร่งของคอลินออกอย่างขำๆจับแก้มของตัวเองให้เข้าที่ ริมฝีปากแย้มยิ้มออกมาได้อย่างจริงใจ คอลินเมื่อเห็นดังนั้นก็เป่าลมอย่างโล่งใจ เขาไม่ชอบเลยที่ร่างบางตรงหน้าต้องมาทนทรมานอย่างนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก....
“เอ้า ลุกขึ้นครับลุกๆๆ หมดเวลาซึมแล้วครับนี้ก็จะมืดแล้ว กลับหอกันเถอะ” คอลินฉุดแฮร์รี่ขึ้นมา แล้วพาเดินกลับไปที่หอ แฮร์รี่มองตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างบอกไม่ถูก คอลิน นายโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายสูงกว่าฉัน ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายมาคอยดูแลฉันได้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายเข้มแข็งขนาดนี้ แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ที่...
พอถึงมุมตึกคอลินก็ชะงักทำเอาแฮร์รี่เดินชนแผ่นหลังกว้างนั้นโดยไม่รู้ตัว “อูยยย มีอะไรคอลินทำไมจู่ๆ...” ไม่ทันพูดอะไรต่อตัวของแฮร์รี่ก็ถูกคอลินพลิกรวบเข้าไปในอ้อมกอดโดยเอาหลังของแฮร์รี่ชนกำแพงและเอาร่างของตัวเองบังแฮร์รี่จนมิด
“มีอะไรหรอคอลิน?” ดวงตาสีมรกตจ้องชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจคอลินไม่ตอบแล้วในเสี้ยววินาทีนั้นแฮร์รี่ก็เข้าใจ ผ่านไหล่คอลินแฮร์รี่มองไปเห็นมัลฟอยกับเด็กหนุ่มในวันนั้นกำลังเดินคลอเคลียกันไปไม่ห่างดวงตาสีมรกตเบนออกทันทีเมื่อเห็นทั้งสองคน วงหน้าหวานซุกอยู่ในอกแกร่งของคอลินอย่างเงียบงัน
ในที่สุด “ไปแล้วครับ” เสียงทุ้มกระซิบบอก
“...”
แฮร์รี่ยังคงไม่พูดอะไรมือเรียวขยุ้มเสื้อของคอลินที่ตนยึดเป็นหลักไว้จนยู่ยี่ เมื่อร่างบางเงยหน้าขึ้นมาก็สูดจมูกเล็กน้อย แฮร์รี่มองคราบน้ำตาของตัวเองบนเสื้อของคอลินอย่างเศร้านิดๆ
“ขอโทษนะ” แฮร์รี่พูดมือเรียวพยายามลูบเสื้อยับๆของคอลินให้เรียบลง คอลินจับข้อมือของแฮร์รี่ส่งผลให้ร่างบางเงยหน้ามาสบกับร่างสูงที่ตอนนี้มีสีหน้าจริงจังต่างกับที่ผ่านมา
“แฮร์รี่...”
“...”
“เหนื่อยไหม?”
ดวงตาสีมรกตเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำพูดแทงใจ เหนื่อยสิ... ทำไมเขาจะไม่เหนื่อยล่ะ ต้องทนเห็นหน้ามัลฟอยทุกๆวัน แล้วก็เด็กนั่นอีก...
“ถ้าเหนื่อยก็พอเถอะ” เสียงอ่อนโยนดังขึ้นมาเหมือนจะปลอบ อ้อมกอดแกร่งดึงร่างบางเข้ามาซบที่อกอีกครั้ง “ผมขอร้องล่ะ พอเถอะครับ” ผมไม่อยากเห็นคุณเจ็บอีกแล้วล่ะแฮร์รี่ ผมไม่ยอมให้คุณเจ็บเพราะหมอนั้นอีกแล้ว
แฮร์รี่ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของคอลินอย่างนั้น ในใจรู้สึกสับสน นี้นาย....
“ผมรักคุณนะ”
ดวงตาสีมรกตใสสว่างเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยินคำบอกรักของคอลลิน
.
.
.
หลังจากที่เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป คอลินก็ยิ้มให้เขาแล้วก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรเช่นกัน คอลินยังส่งไปส่งเขาถึงหน้าห้องอย่างเงียบๆแล้วเดินกลับห้องของตัวเองไป แล้วหลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้เจอคอลินอีกเลย...
“ไง พ็อตเตอร์” น้ำเสียงเจือความเหยียดหยามที่คุ้นเคยดังขึ้น
ใช่แล้ว เดรโก มัลฟอยนั้นเอง วันนี้ชายหนุ่มมาคนเดียวไม่มีเงาเด็กหนุ่มหน้าหวานเช่นเคย
“นี้เสียใจจากฉันจนเพี้ยนไปเลยรึไง” มัลฟอยเยาะเมื่อเห็นแฮร์รี่กำลังนั่งยิ้มทั้งๆที่ร้องไห้อยู่
“...” แฮร์รี่ยังคงไม่พูดอะไรเบือนหน้ามองไปทางอื่นที่ไม่มีชายหนุ่มยืนอยู่ มัลฟอยโมโหเล็กน้อยเมื่อร่างบางไม่ยอมมองตอบเขา
“แฮร์รี่ พ็อตเตอร์อย่ามาทำเมินฉันอย่างนี้นะ!!”
“...”
มัลฟอยยังคงไม่ไดรับเสียงตอบรับใดๆ ซึ่งนั่นทำให้เขาโกรธมาก!ใบหน้าของร่างสูงเริ่มบิดเบี้ยว มัลฟอยเดินเข้าไปหาแฮร์รี่แล้วกระชากคอเสื้อร่างบางขึ้นมาอย่างแรง
“พ็อตเตอร์!!”
“...” แฮร์รี่ยังคงไม่มองหน้ามัลฟอย
“สวะอย่างแกไม่ยอมมองหน้าฉันเรอะ พ็อตเตอร์!!” ร่างสูงตะคอกด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูง
ผัวะ!!!
ใบหน้าของมัลฟอยกระเด็นไปด้านข้างอย่างแรงทันทีด้วยแรงต่อยของผู้มาใหม่ บุคคลที่แฮร์รี่ไม่ได้เห็นหน้ามาสามวันเต็ม
“คอลิน?” แฮร์รี่โพล่งออกมาอย่างตกใจ คอลินหลังจากชกมัลฟอยคว่ำไปแล้วก็หันมาถามแฮร์รี่
“เป็นอะไรไหมแฮร์รี่?”
“มะ ไม่เป็นไร แล้วมือนายล่ะ?”
“สบายๆฮะ” คอลินโชว์มือให้เขาดู มัลฟอยที่กองอยู่ที่พื้นนั้นทำท่าจะลุกขึ้นมาแต่ก็ยังช้ากว่าแฮร์รี่ ร่างบางจัดการร่ายคาถาแช่แข็งใส่มัลฟอยอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลากคอลินออกจากห้องนั้นไป พอเดินไปถึงทางออกคอลินก็ขืนตัวเอาไว้และหันหน้าไปหามัลฟอย
“และอีกอย่าง สวะน่ะก็คือคุณนั้นแหละ!”
.
.
.
ที่โถงทางเดินตอนนี้เป็นเวลาเย็นๆนักเรียนส่วนใหญ่ก็ไปหาที่นั่งพักผ่อนกันหมด จึงไม่มีคนมากนัก แฮร์รี่นั่งลงที่ม้านั่งตัวหนึ่งคอลินจึงนั่งตาม
“นายรู้ไหมทำไมฉันถึงเหม่ออย่างนี้ทุกๆวัน” แฮร์รี่พูดขึ้น
“คุณ... กำลังสับสนอยู่?” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“ใช่” แฮร์รี่ยิ้ม “ฉันกำลังสับสนว่าทำไมทั้งๆที่เขาทำอย่างนั้นกับฉัน ฉันถึงไม่โกรธเขาเลยสักนิด...”
“...” คอลินยังคงเป็นผู้ฟังที่ดี
“ฉันเฝ้าคิด คิดแล้วคิดอีกเป็นอาทิตย์ๆจนถึงวันที่เธอมาบอกรักฉันนั้นแหละคอลิน” ใบหน้าหวานใสหันมามองคอลิน “ฉันก็ได้คำตอบว่า... นั้นเป็นเพราะเขาไม่มีความหมายสำหรับฉันแล้วยังไงล่ะ”
ดวงตาของผู้ฟังเบิกกว้างกับข้อมูลที่เพิ่งได้รับ
“ฉันเลยไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรกับเขาอีกต่อไปแล้ว”
“แล้ว... คุณจะทำยังไงต่อไปล่ะครับ” คอลินถามอย่างมีความคาดหวังนิดๆ เขาจะมีโอกาสรึเปล่านะ...
“ฉันก็จะรีเซ็ตตัวเองใหม่นะสิถามได้” แฮร์รี่ยิ้มให้คอลิน
“ผมหมายถึง...เรื่องความรักน่ะครับ ผม....”
“เอายังไงดีน๊า~~ อืม ตอนนี้ฉันยังจะพอมีใครรักฉันบ้างมั๊ยนะ” ดวงตาสีมรกตเหล่มองมาที่คอลิน
คอลินคลี่ยิ้มให้ร่างบางที่ทำท่าทางซุกซน “อย่างน้อยๆก็เหลือผมอยู่คนหนึ่งล่ะครับ”
“งั้นฉันจะรับพิจารณาเธอสักคนนึงล่ะกันนะ”
แสงแดดยามเย็นส่องมากกระทบเสี้ยวหน้าของแฮร์รี่อย่างอ่อนโยน ทั้งสองจ้องไปในดวงตาของกันและกันอย่างมีความหมายก่อนจะหัวเราะให้กันและกัน
THE END
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ไรเตอร์ อยากจะ talk
ไรเตอร์คิดว่านี้เป็นฟิคพลีชีพของแท้...
หลังจากที่รีดเรียกร้องหวานๆต่อจากตอนที่แล้ว อิไรต์ก็ดันเอาเรื่องนี้มาลง ซะงั้น...
กรี๊ดดดดดดด FC เดรอย่าเพิ่งกระทืบไรต์! ทุกอย่างมีเหตุผลในตัวของมันน๊า!
เรื่องของเรื่องก็คือ... หลังจากไรต์นั่งอ่านฟิคเรื่องแล้วเรื่องเล่า ไรต์ก็เกิดคำถามกับตัวเองขึ้นมาว่า ถ้าทุกอย่างเป็นแค่เรื่องที่เดรโกสร้างขึ้นมาล่ะ? ถ้าเดรโกเลวจริงๆล่ะ?มันจะเป็นยังไง... แล้วมันก็ เป็นอย่างนี้แหละค่ะ
แล้วทุกอย่างจะมาลงที่ตัวคอลินน้อย อันที่จริงเพราะไรต์ไปเห็นรูปคอลินตอนโตมาแหละเลยเพ้อเบาๆ อร๊ายยย><~
แต่เก๊าสัญญาว่ายังซื่อตรงกับคุณชายไม่เปลี่ยนคู่บ่อย(?)หรอก 555+ ยังไงก็ตามหนูรี่ก็เป็นเคะแน่นอนตลอดกาลนะจ๊ะ แล้วก็อย่าเพิ่งงอนไรต์เดี๋ยว DM/HP ของแท้จะตามมาในอีกไม่นานนี้ แน่นอน!
+ตามคำเรียกร้องเพิ่มรูป Hugh Mitchell คนแสดงเป็น หนุ่มColin แล้วจ๊า
รูปนี้ดูเถิกๆ ไปๆมาๆแลคล้ายหนุ่ม Tom felton [Draco] 55+
รูปนี้หน้าหวานมากกกก ขาวน่ารัก น่าจับเป็นเคะซะ(แต่เทียบแฮร์รี่ไม่ได้หรอกนะหึๆๆ)
ปิดท้ายด้วยรูปนี้เก๊าชอบบบ ฮิวจ์ดูเท่ >[]<b
สังเกตุว่าฮีเจาะปากผมยาวเพราะฮิวจ์เป็นเด็กอีโมค่า~ แต่ก็ยังน่ารัก เนอะๆ นึกถาพฮีเนี๊ยบๆในแบบคอลินแล้วจะกรี๊ดเลยค่ะ ฮา~
ความคิดเห็น